#is dat verplicht ofzo

[gezellig]

da’s zo grappig dat (bijna) alle kandidaten van de mol dat meteen als profielfoto gebruiken

[bucklemonster2]

Weird World Dream 30/09

Last night I dreamed about a man who was stuck in an absurd world and wanted to get out. The government of that world had giant clowns, like literally clowns the size of buildings with giant clubs and knives that surveyed the world, making sure everyone did what they were supposed to do. It was a world where everything seemed from the year 1900 or so, with steam trains and old cars. There were big fields everywhere. and small villages. The police officers in high hats checked everyone. There were inns. Some people had magic, and some were dragonborn (people with dragon heads and dragon skin). Everyone was required to take medication. The man, the main character, did not do this, but he was so calm and friendly that it was not noticeable. Still, he wanted to escape with his dog. This was my dream. Feel free if you want to do something creative with this.

Vannacht gedroomd over een man die vast zat in een absurde wereld en er uit wilde. De regering van die wereld had gigantische clowns, like letterlijk clowns even groot als gebouwen met gigantische knuppels en messen die de wereld controleerden, of iedereen deed wat ze moesten doen. Het was een wereld waar alles leek uit het jaar 1900 ofzo, met stoomtreinen en oude autos.

Er waren grote velden overal. en kleine dorpjes. De Politie agenten met hoge hoeden controleerden iedereen. Er waren herbergen. Sommige mensen hadden magie, en sommigen waren dragonborn's (mensen met draken hoofden en draken huid). Iedereen moest verplicht medicatie nemen. De man, het hoofdpersonage deed dit niet, maar hij was zo rustig en vriendelijk dat het niet opviel. Toch wilde hij ontsnappen samen met zijn hond. Dit was mijn droom. Voel je vrij als je er iets creatiefs mee wil doen.

[tram6o4]

De #laatste #roddels en #feiten over #mezelf #gossip #theothersign ik ben nu zelfs #kunstenaar op mijn #identiteitskaart #art #artbrut #psytrance #akkafscene #soundscapes #goa #plur #hippies #artist #official #expo #sale #vekoop zie #Facebook #aristiekemarktkramer voorlopig wegens #corona #onlineshopping via #mailservice en dan nu nog even melden dat ik platenlabel uitgekozen voor publicatie op ITunes, Beatport ect , zij dienen zich aan. Heb nog een jaar werk ofzo. Zal voorlopig stoppen met werk voor Radio/Podcast maar de nieuwe verdienste zal zijn dat ik zal werken aan werken in de beroemde Facktorij voor exposities en ws. ook voor Ghuislain. Met oog op verkoop. Huidige waarde 1 origineel #werk #original 388€ Heb er 2 verkocht en ben nu al voor 2 events gevraagd en betaald geweest voor expo en interview. 2e druk gedrukte A3 #posters 5€ AL 3 JAAR legaal bezig. Werken, studeren, verkopen. Normaal tot weinig feesten. =te zwaar anders. krapper dan vroeger maar het loont meer qua voldoening en is gewoon beter. Ik kan die stress van de zwarte markt niet aan. Allez. Dus wees gerust. Hoewel enigen het tegendeel vermoeden. Ik ben braaf. En ik hoor gewoon de grelligste roddels over mij. Ik zou mensen vermoord hebben, mensen achternagezeten met bijl, verkrachtingen, politie afkloppen. Allemaal niet waar. Akkefietje en wegens bescherming van iedereen en mezelf werd ik er uitgehaald. Ik ben nu wettelijk verplicht van de legale psychotropen en symphaticomimetica te gebruiken. Ik was een top-dealer voor de goede maffia. Geen overlast. Geen corruptie. Geen drugsmisbruik. Iedereen functioneerde. Ik was apotheker/therapeut. De beste dope aan de beste prijs voor de vrienden! Zelf mocht ik het al officieus off label gebruiken van mijn psychiater. Dan werd ik verslaafd. Ik moest meer werken voor meer drugs. Nu gelukkig vrij! Legaal werk! De drie wijze lessen: ik mag het recht niet in eigen handen nemen, ik moet voldoende rusten (geen 60u tot 80u per week werken), de waarheid wil niet aan het licht komen. Namaste Shanti, jaaaah m'n #dreads zijn er af en ik ben 20 kilo verzwaard maar ik ben nog steeds Den Babbelaar, Den Jimmy, The Crazy Redhead. At U'r Service bless u VLERK (bij World Economic Forum) https://www.instagram.com/p/B-c87oOjUIH/?igshid=43nkm1b9llu3

[aaibaar]

Een geheim. Ik ken iemand op Tumblr en die wilt echt heel graag afspreken met mij. Ik heb steeds het gevoel dat die mij hiertoe blijft pushen, ook als ik zeg dat ik mij daardoor terugtrek. Daarnaast heb ik (deels door het pushen) eigenlijk absoluut geen zin om af te spreken. Maar ik durf dit niet rechtuit te zeggen omdat deze persoon steeds aanhaalt dat ik een van de weinige mensen ben die die heeft en dat die redelijk vaak aan zelfmoord denkt. En dit blijft toch wel in mijn hoofd rondspoken.

Hm moeilijk maar eigenlijk toch ook heel simpel; u niet verplicht voelen om iets te doen door iemand anders. Als gij u niet comfortabel voelt om af te spreken met die persoon, moet ge dat allesbehalve doen! Laat u er ook niet toe guilt tricken. Dat klinkt misschien cru en zo grof bedoel ik het ook niet, maar die persoon zijn volledige leven ligt niet in uw handen he. Die mag u niet pushen om met die af te spreken uit medelijden ofzo. Enkel doen waar gij uzelf op uw gemak mee voelt, that’s all I can say..

Tell me a secret

[lazyrebel]

Dit is geschreven na een twintigtal druppels Lysanxia, ik ben al iets rustiger. Als een vol weekend in de natuur met veels te vroeg opstaan en overdreven wandelen en verplicht bier drinken met mensen van Aalst (ieder zijn eigen trauma), je zodanig uitgeput maakt dat je meer plezier hebt aan een Canvas-reportage op zondagavond over la Provence en een pakkende docu over Agnès Varda, dan weet je het wel. “Détendez-vous, monsieur Beda”, zei een dokter me ooit. Ik probeer, zonder weed, zonder sigaretten, zonder drank. Doe ik the right thing? Op m’n werk zeg ik al een jaar bijna niks, maar dat vindt iedereen precies normaal. Verveling, wegsuffen, en ieder in zijn eigen wereldje. Af en toe gluurt mijn collega over haar computer. They have lives, of course. Levensplannen. Ik ben dankbaar voor de spontane mensen die af en toe eens iets compleet banaal zeggen, dat kan zo deugd doen. De rest kijkt de kat uit de boom. Ondertussen zit ik al jaren met negatieve, zelf-saboterende gedachten, low self-esteem en isolatie gedrag. Ik verhuisde, want ik wou weg uit die hippe buurt met al die franse snorren op straat. Mais bon, hier in 1020 lopen er dus helemaal geen vrouwen zomaar vlotjes op straat. Geen wonder dat ik me steeds dieper mijn eigen ongeluk in denk. Niet buitenkomen. Dit is geen gedicht of een noodkreet ofzo. De tijd van poëzie is voorbij, kijk eens naar Canvas. Dankzij Corona ben ik er op drie maanden tijd financieel volledig terug bovenop geraakt. Ik heb een vetbetaalde job, een weekend van 4 dagen, een fijn appartement en geen schulden meer. Ik ben nog nooit zo ongelukkig en eenzaam geweest. Isolatie als hobby is een beetje uit de hand gelopen, denk ik. Mijn gezicht is een neerwaartse grijns. Wel raar: zet me een kwartier op een terras met wat vrienden en ik ben al terug blij, goedgezind en joviaal. Tiens, donc, c'est un hoax? Lees “Lost Connections” van Johann Hari : depressie of anxiety zijn geen brein-ziektes, maar wel de disconnectie van zinvol werk, andere mensen, morele waarden, de natuur en het zicht op een hoopvolle toekomst. Just my luck, ben ik weer de barometer van 2020. https://lecostumebleu.wordpress.com/2020/07/13/ik-kan-niet-meer-verder/ ☀️ (at Bockstael) https://www.instagram.com/p/CCmGo_4A1K7/?igshid=16tt1u4ax1bhw

[purehagelslag]

when that life hard 

mijn moeder zeurt altijd dat ik altijd maar alles tegelijkertijd doe en dat multitasken slecht voor je is maar ??? weet gewoon niet hoe ik dingen omstebeurt moet doen ofzo, alleen maar een film kijken of serie kijken is saai, ik moet dingen opzoeken op internet of spelletje spelen of ?? iets doen ???? anders is het saai maar ik word ook gek van mezelf want moet dus de hele tijd tussen dingen door andere dingen doen omdat ik daar dan aan denk dus dan moet ik dat maar even doen en het is zo vermoeiend???? en het lukt me niet om langer te focussen op bijv leren dan 20 min???? want ???? moet dan andere dingen doen, en vind dingen stom want ???? heb zoveel vrije tijd lol. had eerst altijd hele dagen hoorcolleges en practica en nu is het 2 uur college per dag (max) en dan moet je het maar zelf uit zoeken en ik weet niet wat ik met al deze tijd aan moet ??? en ik probeer dan dingen te plannen en dingen te bedenken die ik op een bepaald moment moet doen ofzo maar ????????????? lukt niet want heb geen zin en wil gewoon vakantie en slapen ???en alles gaat de hele tijd te langzaam??? alles moet sneller???series gaan te langzaam, boeken gaan te langzaam, films gaan te langzaam??? heb er geen geduld voor????? en laatst was ik met mensen na het tentamen wat drinken want we waren allemaal tegelijk klaar en toen hadden ze het over hoe ze leren en ??? snap gewoon niet hoe het je lukt om meer dan een uur non stop te leren ??? en ik verveel me gewoon de hele tijd ofzo?? en ik wil dingen doen maar alles moet tegelijkertijd en alles is saai en eigenlijk wil ik niks doen??  en de studentenpsycholoog zegt dat ik te snel opgeef??? lol ?? ja ??? iknow ??? maar hoe stop je dat ??? en dingen lukken gewoon nooit ????  als je al soort van doemdenkerig bent en een hele boel dingen misgaan (uitgeloot bij roeien, studie is niet leuk, beginnen met een nieuwe studie nadat iedereen al vrienden heeft gemaakt en je niks durft en niemand durft aan te kijken want je bent er achter gekomen dat je bril je ogen duizend keer groter maakt en het ongemakkelijk is om mensen dan aan te kijken, die studie is ook niet leuk, geen leuke huisgenoten, ooh nieuwe kansen hup andere stad nieuwe studie, leuke studie, leuke vrienden, schaatsen, ooh hmmm vind mijn vrienden toch niet leuk want we drinken alleen maar en we hebben niet dezelfde interesses, doei vrienden, niet kunnen schaatsen want colleges, niet kunnen schaatsen want enkels klappen non stop naar binnen, doei schaatsen, hardlopen, richting switch binnen de studie want vind het toch niet leuk, hoi iedereen hier die al een groepje vrienden heeft, leuke huisgenoten, niet meer hardlopen want blessure, maanden later beginnen met hardlopen want wil bij een andere sportvereniging, guess who’s back - de blessure, geen nieuwe sport, oke ga wel dansen, leuk dansen, leuke minor, nee toch niet leuke minor, nieuwe minor, kan niet meer dansen want nieuwe minor = nieuw rooster en verplichte colleges tijdens dansles ???????)  dan ga je niet de hele tijd door???? en snap wel dat ik dan beter mijn best kan doen maar het voelt zo onzinnig omdat (bijna) alles wat ik probeer niet goed uitpakt? dus ???????? lukt niet  ???? en durf niet mensen te vragen of ze dingen willen doen want heb altijd het idee dat ik niet leuk genoeg ben??? when u feel like u need to change everything about u because no one apparently likes u??????? bedoel mensen vinden me wel aardig als ik ergens ben ofzo ?? tijdens college ofzo denk ik??? maar niet aardig genoeg om verder met me om te gaan en ik durf niemand te vragen ????? kan iemand me doorzettingsgen geven ofzo en heel wageningen uit mijn geheugen wissen ???????  ???

[maryamsreisblog]

Blog 4: Whale watching, Jervis Bay en heel veel eten

Oh, oh wat een weken weer.

Samen met mijn vriendengroep belandde ik op vrijdagavond, na een hectische week met Tommy en Katy in het appartement van een Deense jongen die ik niet kende. Dit was op zich best ongemakkelijk omdat we met 10 mensen onaangekondigd aan kwamen kakken. Gelukkig vond hij het zelf geen probleem. We hebben de leukste avond gehad en ik heb veel nieuwe mensen kunnen ontmoeten, maar ook was hier het begin van mijn ellende…..(klinkt heel dramatisch, was het ook een beetje)

Namelijk kwam ik laat thuis en deed ik vrijwel alleen een dutje voordat ik weer moest opstaan om terug te gaan naar Darling Harbour. Samen met de andere Nederlandse au pairs en een Duitse vriendin zouden we meegaan op een whale watching cruise, super leuk!

Voordat ik vertrok las ik de uitleg eens goed door. Het was verplicht om een zonnebril en een hoed mee te nemen, pilletjes tegen zeeziekte, een camera, en moest ik bedekkende kleding aandoen. Wat een onzin, typte een zonnebril en hoed-loze Maryam naar haar vriendinnen, ze kunnen me toch niet verplichten om dat allemaal mee te nemen.

Wat had ik het ontzettend fout.

De cruise was geweldig, we hebben veel walvissen gezien waarvan zelfs twee die het water uit kwamen springen! De boot ging vrij hard en de golven waren hoog, waar ik in principe erg van genoot, alleen… zat ik uiteraard op de minst gunstige plek vergeleken met al mijn vriendinnen. Al het water klotste over mij heen en er kwamen steeds spetters zout water in mijn ogen. Ik had de hele cruise betraande ogen, niet dat je dat kon zien, want ik was zeiknat. Vandaar dat Esmee de legendarische zin: “you look like a verzopen kat” uitsprak.

Ondanks dat ik wel een pilletje tegen zeeziekte had genomen werd ik toch zeeziek (zal misschien te maken hebben met de 2 uur slaap) en heb ik de reis terug met een kots zakje in mijn hand gezeten.

Eenmaal weer aan land ging het stukken beter waardoor ik, heel naïef, besloot mijn dag voort te zetten. We gingen op naar Pancake on the Rocks, waar we heerlijke pannenkoeken hebben gegeten. Ondanks dat ik heel zelfverzekerd voorspelde dat ik alles wel op kreeg heb ik 1/3 naar binnen kunnen werken zodat ik de rest kon bewaren voor mijn avondeten.

Hierna hebben we een paar uurtjes in the Royal Botanical Gardens gezeten waar ik mijn tweede nap heb volbracht. Toen ik weer wakker was leek het me een verstandig idee om dan nu wel naar huis te gaan, maar..

Het was nog zo gezellig. Een anderhalf uur durende tour door the Rocks? Tuurlijk! Ik ging verder met de dames op stap en we kregen een leuke tour door een wat ouder gedeelte van Sydney. Hier ontmoette we ook een Hongaars meisje en hebben we de perfecte plek gevonden om nieuwjaar te vieren!

Hierna hebben we nog even gegeten (hoewel er bij mij echt niet heel veel meer naar binnen kon) en pakten we de trein terug naar huis.

Ik lag laat op bed en moest de volgende ochtend weer vroeg op want we zouden met een tour meegaan naar Jervis Bay. Dit is 3 uur rijden vanaf het CBD in Sydney en claimt het strand met het witste zand van de wereld te zijn! Het was prachtig, ik heb altijd al een strand als dit willen zien. Maar het was ook 34 graden en volop zon...

Hoewel het een heerlijke dag was en ik leuke, nieuwe mensen heb kunnen ontmoeten voelde ik me de hele dag niet zo lekker. Uiteindelijk bleek dat ik een zonnesteek had opgelopen waar ik de rest van de week heb moeten herstellen.

Daarom heb ik ook lekker rustig aan gedaan met Tommy en Katy. Tommy en Katy alleen niet met mij, dat was dan wel weer jammer.

Vrijdagavond heb ik met een stel meiden de sterren van de hemel gezongen in een karaoke bar, dit vonden we zo leuk dat we dit wel echt vaker willen doen. Zijn karaoke bars ook populair in Nederland?

Zaterdag was de rustigste zaterdag tot nu toe. Ik heb kunnen uitslapen en lekker geluncht met vriendinnen bij the Blackwood Pantry in Cronulla, erg van genoten. Ergens anders koffie gedronken en even langs het strand gewandeld en daarna alleen door Westfield in Miranda gedwaald. ’s Avonds ging ik heel spontaan Cronulla in met Demi en 3 andere Franse au pairs. Heerlijk dagje zo!

Zondag bracht ik door in Manly. Annabel en ik hebben een uurtje rondgehangen in Sea Life voordat we met  Demi en Lotta een geweldige lunch hadden in het café Girdlers. Daarna hebben we rondgekeken in Manly en zonder Lotta de boot en trein teruggepakt naar Cronulla, waar Kira met ons mee ging avondeten. We hebben de rest van de avond gezellig koffie gedronken in een leuk tentje.

Maandag bracht ik door in Bondi met Lotta en stond in het teken van heel veel eten (best een goede dag dus) en vandaag was ik gezellig met Kira en heb ik extra op Katy en Tommy gepast.

Volgend weekend vlieg ik voor een weekendje naar Melbourne, ontzettend veel zin in! Will keep you updated on that.

 Liefs,

Maryam

 P.S. Aanschouw hier een korte lijst met herinneringen aan mezelf en tips voor jullie:

-          Neem de aanwijzingen voor een whale watching cruise serieus

-          Zoutwater in je ogen is niet chill

-          Koop een zonnebril en een hoed

-          Het is best handig om meer dan 2 uur slaap in een nacht krijgen

-          Je bent niet immuun voor de zon ofzo. Ga uit de zon.

-          Een zonnesteek is niet chill

[safiaabdellaoui-blog]

Koningin Elisabethwedstrijd (klassiek)

Zaterdag 25/05: Koningin Elisabethwedstrijd viool 

(erna herbekeken op het VRTnu)

Ik heb eerder nog nooit echt naar de koningin Elisabethwedstrijd gekeken. Ik herinner me gewoon nog dat ik enkele jaren geleden de TV aanzette en dat ik toevallig op Canvas uitkwam. De wedstrijd was op dat moment bezig. Ik weet wel niet meer zo zeker of het ook een vioolwedstrijd was of een pianowedstrijd. Op dat moment dacht ik ‘luister gewoon eventjes..’ en dat deed ik ook. Ik weet niet hoelang ik heb geluisterd, maar het waren slechts enkele minuten. Ik was natuurlijk niet verplicht om te kijken en dan voel je je vrij om te stoppen met luisteren. Dit keer was ik wel ‘verplicht‘. En om eerlijk te zijn ben ik blij dat ik het voor een keer in mijn leven heb gedaan. Ik heb het die ene keer, enkele jaren geleden, niet de kans gegeven, maar dat heb ik nu wel gedaan. Urenlang zitten kijken naar een klassiek concert  is om eerlijk te zijn niets voor mij, maar ja, gelukt!  Ik vind het eigenlijk goed dat we een beetje verplicht worden om dit soort activiteiten te doen want ik zou ze anders waarschijnlijk nooit doen. En bovendien zou ik er nooit een mening over gevormd kunnen hebben. Nu kan ik dat dus wel.

Wat ik ervan vind:

Om te beginnen vond ik het ge-wel-dig dat Shannon Lee en het orkest gewoon doorspeelden tijdens de stroompanne. Dat was echt een topmoment. Ik vind het fascinerend dat men uit de zoveel (nu ja, aan het einde wel al minder, maar toch) goede violisten toch de beste kunnen halen. Af en toe vond ik de gesprekken tussendoor wat irritant. En tijdens de gespeelde stukken vond ik het wat lang en saai, maar uiteindelijk viel het nog wel mee. Persoonlijk zou ik niet zelf kunnen kiezen wie ik beter vind dan de ander omdat dat ik natuurlijk niet echt muzikale oren heb. Ik ben tevreden over mezelf dat ik het heb volgehouden. Misschien dat ik het ooit nog eens zou doen. Of dan met een pianowedstrijd ofzo i.p.v. viool. Wie weet doe ik ze allebei nog. Ik ben alleszins blij dat ik het heb volgehouden en afgekeken. 

(omdat ik dit bericht niet kan plaatsen met de afbeeldingen erin zal ik de afbeeldingen apart plaatsen)

[korenbloemen]

GEZOCHT!

meisjes/vrouwen met last van menstruatiepijn. voor mijn profielonderzoek doe ik onderzoek naar de werking van planten als pijnstiller, en ik ben op zoek naar zoveel mogelijk vrijwilligers die me willen helpen bij dit onderzoek.

je hoeft absoluut geen rare drankjes in te nemen ofzo, wat we willen gaan doen is goedgekeurd door de WMO en dus 100% veilig, en je zit nergens aan vast

het is handig als je in de buurt van utrecht woont, of als je makkelijk hierheen kunt komen :). het onderzoek neemt twee menstruaties in beslag, als je interesse hebt kun je me een berichtje sturen, dan geef ik je de verdere informatie. (als je na de informatie toch besluit om niet mee te doen is dat ook helemaal prima, voel je tot niets verplicht)

<3<3

[rrrolf]

Bali & Nusa Lembongang - Lijstje met tips

Omdat lijstjes met tips altijd fijn zijn, heb ik een overzicht gemaakt van mijn persoonlijke favorieten op Bali. Kleine disclaimer; tips zijn volledig subjectief.

Wij hebben Bali & Nusa Lembongang bezocht in de eerste weken van januari  en was prima te doen om met z’n drietjes (ja, dochter Stella van 2 jaar en 3 maanden was ook mee) het eiland rond te reizen. Anders dan andere jaren, nu wel vooraf alle accommodaties geboekt (lang leve Booking.com). En dat is best OK uitgepakt moet ik zeggen…

Zijn gestart in Canggu. Echt één van mijn favoriete plekken op Bali. Omdat we bij onze vorige trip al alle toeristische highlights (lees verplichte nummers) hadden aangedaan, konden we die deze keer achterwege laten. Chill hoor!  Canggu heeft een relaxte surfersvibe en er zijn de afgelopen jaren (steeds) meer hippe, leuke restaurants, barretjes en winkels bijgekomen. Wordt daardoor wel minder authentiek, maar zeer niet minder leuk..

Prima spot om een scooter te huren (ik gebruikte ‘m dagelijks, ook om bv even snel eten te fixen bij een Warung) want ligt maar weinig écht op loopafstand van elkaar. Mocht je met de taxi gaan kun je beste de Blue Bird Taxi nemen. Onderhandel vooraf over een fixed prijs, of rijd op de meter. Ervaring is dat fixed prijs (vaak) goedkoper is.  Andere optie is om een prive drive (klinkt duurder dan het is) te huren voor (bijvoorbeeld) een dag. Kost je niet meer dan 40-50 euro.

Nice things to do in Canggu

Finns Beach Club

Hele fijne en relaxed beachclub. Niet heel goedkoop (want minimum spend van 250.000rp per persoon) maar wel écht de moeite waard. Goede lunchkaart, schitterend strand, fijne daybeds en veel (mooie) mensen. Je kunt je hier jezelf prima van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat vermaken. Neem wel even legitimatie & credit card mee als borg :D. Ook leuk voor kids trouwens.

EAT: Old Man’s 

Niet te missen. Fijne biertuin waar je prima kunt eten (uitstekende fish-and-chips overigens) en ’s avonds is het echt de place to be voor een fijn feestje. Prima mix van locals, surfers, backpackers en wat verdwaalde families.  Mag bijna niet ontbreken.

EAT: Nalu Bowls

Voor écht instagram waardige ontbijtjes (ook lekker als lunch) mag Nalu Bowls niet ontbreken op je lijstje. Denk aan een acaï bowl met een berg granola en superdood-toppings), de J-Bay (met o.a. sojamelk en pindakaas) of een van de andere, zes in totaal, frozen smoothie bowls van de kaart. Zitten op meerder plekken in Canggu.

EAT – DRINK – SHOP: Deus Ex Machina - Temple of Enthusiasm

Okay, als je surfen, motoren (yes, vette DEUS customs) én ijskoude bintangs een klein beetje kunt waarderen moet je hier echt even heen. Staat volgens mij in alle hotspots lijstjes, dus heel origineel is deze tip niet, maar toch. Heb nog geprobeerd om een gratis tattoo te scoren (op taco Tuesday gratis tattoo bij je eten;-)) maar was ramvol. Volgende keer kom ik op tijd J

Verder nog wat tips die niet te missen zijn; Little Flinders (leuk voor lunch), Crate Cafe (schijnt dat er ook modellen hun té verantwoorde lunch naar binnen werken.. Niet gezien. Wel veel mooie mensen), Golddust Salon (hele goede beautysalon met ook goede prijzen), Revolver Espresso (beste Espresso op Bali, believe me), The Roots (hipster style Barber in hartje Canggu, en Seven and Nine tattoo (helaas pas te laat ontdekt, maar ernstig toffe stijl).

Nusa Lembongang

Als je tijd hebt echt heen gaan! Erg laidback en relaxed. Is niet heel veel te doen, heerlijk rustig en bijna geen verkeer. Perfect voor een paar dagen en goede manier om even aan de Balinese drukte te ontsnappen. Gaan vanaf Sanur dagelijks meerdere (fast)boats en met een uurtje ben je aan de overkant. Wij zaten aan Mushroom Bay, prima baaitje met aantal strandtentjes, mooi zandstrand en wat (kleinschalige) resorts. Is weinig lokaal vervoer (geen taxi’s ofzo) dus huur vooral een scooter op het eiland te verkennen. Naast Nusa Lembongang ligt Nusa Pedida. De twee eilanden zijn middels een brug verbonden en is tof om tussen de eilandjes heen-en-weer te scooteren. Weinig verkeer, dus ook voor niet motorrijders prima te doen. Op het Lembongang zijn aantal dingen écht tof om te doen:

EAT – DRINK: The Deck.

The Deck voor de mooiste zonsondergangen. Moeilijk te vinden. Gewoon rijden naar waar Google maps zegt waar het is. Daar moet je dan ergens bij een hotel heel veel trappen naar beneden.

EAT: Sandy Bay Lembongan

Iets lastig te vinden, maar ze hebben ook een hele chille pick-up service vanaf je villa of hotel. Wel ff bellen van te voren. Zorg dat je een mooi tafeltje aan het strand reserveert en een schitterende zonsondergang als resultaat. Ze hebben ook een infinity pool :p

EAT: Hai Bar & Grill

Aan Mushroom bay. Goed eten in strandtent die volledig is gebouwd van bamboo. Wel wat meer Westerse prijzen, maar dusondanks de moeite waard.

EAT: Bali Eco Deli

Instagram approved ontbijt & lunch sport. Denka aan prima granola, healty juices, salads etc, grotendeels afkomstig uit de (eigen) biologische tuin. Fijne spot om te ontbijten of een snelle lunch.

To do: Snorkelen!

Naar manta's point. Wij zijn iets verder gevaren dan alle andere bootjes en toen waren er 10 bij elkaar, echt fantastisch. Je kunt prima afspraken maken met (lokale) vissers voor een dagje snorkelen. Zorg dat je iets verder gaat, want anders zit je tussen de Chinezen die niet kunnen zwemmen. Vaar even ietsje verder en je hebt de zee voor jezelf. Ook prima te doen met kids btw. Zee is zeer kalm en je kunt overal goed zwemmen.

To do: Devil’s Tear

Als je dan tóch een rondje over het eiland gaat maken met scooter, dan mag deze niet ontbreken. Soort van baai met mega natuurgeweld en golven. Kan het niet heel goed uitleggen, maar tof om even langs te rijden. Onderstaande blog legt het iets meer uit…

Sleep: Naturale Villas

Fijn, kleinschalig complex bij Mushroom Bay. Je staat met 1 minuut op het strand. Huisjes zijn Bali stijl, dus veel hout & natuurlijk materialen. Prima verblijf, vriendelijke staf en 2 zwembaden. Aanrader en je loopt ’s avonds zo naar Mushroom bay waar je voldoende restaurantjes vindt.

Vragen? Tweet me, stuur een mail of reageer hieronder. 

Cheers,

Rolf

[schrijvend]

Alles van waarde is weerloos

Ik fietste de straat in. De sneeuw was al grotendeels weggesmolten, daar onder vandaan verscheen weer een nieuwe wereld. Evi zat achterop, haar haren waren nog nat van de zwemles. Ik voelde haar handen tegen mijn rug. Ze was stil, moe van het zwemmen waarschijnlijk. Het vroor niet meer, maar het waaide hard, waardoor het nog steeds erg koud was. Het verbaasde me altijd weer hoe veerkrachtig kinderen zijn. Het kostte mij heel veel moeite om me door de kou heen te slepen richting het zwembad, maar Evi leek er geen last van te hebben.

Michiel zou het eten al wel klaar hebben staan. De vertrouwde geur van zijn matige kookkunsten drong mijn neus binnen terwijl we de gang instapten. Aardappels, groenten, vlees. Zucht. Hij deed zijn best, dat wist ik wel. ‘Dag lieverds!’ Even vrolijk als altijd. Gelukkig maar. Zo stabiel als Michiel was, was Floris nooit geweest.

’s Avonds, nadat Evi in bed lag, ik de keuken had opgeruimd en mijn mail had bijgewerkt kon ik er niet langer omheen. ‘Michiel’, begon ik. Hij schrok op van het plotselinge doorbreken van de stilte. Ik had nog helemaal niet bedacht hoe ik hem dit ging vertellen, maar ik had zijn naam al uitgesproken voor ik daarover kon nadenken. Alsof ik niet anders kon.

 ***

Hij was weg. Dat was het enige wat ik wist. Hij was weg, en ik wist niet waarheen. Ik kon het me ook nog niet beseffen, maar ik wist wel bijna zeker dat het definitief was dit keer. Ik was naar zijn huis gefietst maar hij was er niet. Ik had tien minuten gewacht, wel honderd keer aangebeld en op het raam geklopt maar ik bleef alleen met vragen achter. Hij liep vaker weg, maar dat was meestal in zijn hoofd.

Ik wist dat het nog steeds niet goed met hem ging, dus ik was wel aardig voorbereid op weer een drama. Al drie dagen was hij onbereikbaar. Ik was ervan uitgegaan dat het de zoveelste onterechte manier van aandacht vragen was. Sinds Koningsdag vorig jaar moest het wel heel erg fout gaan voor ik me echt zorgen begon te maken om Floris.

Niet dat ik niet om hem gaf. Integendeel, ik hield van hem. Maar die liefde sloopte me ook. Vanaf het moment dat ik hem ontmoette wist ik dat ik nooit iemand tegen zou komen die intenser leefde dan hij. Hij genoot heel erg, van een heleboel dingen, maar zijn dalen waren diep en duister.

 ***

Ook al was ik inmiddels het een en ander gewend van Floris, toch waren mijn gedachten niet van hem af te krijgen. Ik wilde niet dat het me bezighield, maar ik kon niet anders. Ik had nu al een week niks gehoord. Langzaamaan begon ik me te beseffen dat het over was. Ik was er kapot van, maar hij was kapotter dan ik, dat wist ik zeker.

 ***

‘Hoi, alles goed?’ Twee blauwe ogen die me uitdagend aankeken. De vraag deed me weer landen in de werkelijkheid. Blijkbaar viel het op dat ik met mijn hoofd ergens anders zat. ‘Ehm, ja hoor.’ Ik wist niet zo goed of ik hier wel of geen zin in had. Hij zag er best oké uit, maar ik had weinig zin in sociaal wenselijke gesprekken en bovendien stond de muziek eigenlijk te hard voor een zinnig gesprek. Mijn beste vrienden waren hier. Waarom kon ik dan niet gewoon een gesprek met hen hebben? Waarom kon ik niet lachen om hun grappen?

Voor ik het wist waren we heel wat uur, en bier, verder. Floris heette hij. Ik voelde hoe de rest naar ons keek maar ik probeerde er zo min mogelijk op te letten. Floris was zo’n jongen met wie je één avond heel leuk kon praten en daarna nooit meer tegen zou komen. Zo’n type dat altijd op zoek is naar een bijzonder gesprek. Waarom sprak hij dan juist mij aan?

Het was anders gelopen dan ik verwacht had. Hij had om mijn nummer gevraagd, maar we hadden na die ene avond niet meer echt contact gehad. Tot hij ineens vroeg of ik wat te doen had vanavond. Dat had ik niet. Dus nu zaten we op het terras, een week na onze eerste ontmoeting. Ik vond hem interessant, maar wist niet zeker of dat positief of negatief was. Hij was net een paar maanden terug van de reis die hij gemaakt had nadat hij z’n bachelor filosofie afgerond had. Een wandelend cliché, eigenlijk. Lang, blond en ook nu weer die blik in zijn ogen alsof hij het nét iets bewuster probeerde te leven dan de rest. Bah.

Maar Floris was niet zweverig, niet iemand die vertrok om naar ‘iets’ op zoek te gaan. Tegenwoordig stampt bijna de helft van alle jonge rijke westerlingen Azië plat, als tieners die voor het eerst op Lowlands zijn, alleen dan ineens gedragen ze zich zogenaamd bewust en volwassen. Ik irriteerde me mateloos aan die schijnheiligheid. Wat is het toch dat al die jonge mensen hopen te vinden in Thaise tempels en Vietnamese rijstvelden. ‘Ik ben niet gaan reizen om mezelf te vinden ofzo hoor, daar geloof ik niet zo in,’ zei hij, alsof hij doorhad dat hij zich moest verdedigen. Hij wilde gewoon graag weg, dat was alles. Daar zal vast wel meer achter zitten, dacht ik.

Hij wilde dit keer geen bier, hij wilde nuchter zijn. Oh wat ontzettend bewust van hem. Hij was best grappig eigenlijk, vooral omdat hij niet zijn best deed. Hij praatte met me alsof hij me al kende, en hij leek zich niet te storen aan mijn terughoudendheid. ‘Ik ben trouwens verliefd op je geloof ik,’ zei hij ineens. Ik schrok. Hij had niet eens alcohol gedronken en toch liet hij zich niet weerhouden om zoiets kwetsbaars te zeggen. Ik had al wel in de gaten dat hij nogal spontaan en impulsief was, maar dit was wel heel enthousiast. Hij nam in ieder geval geen blad voor zijn mond ‘Je weet niet wat je zegt,’ lachte ik. ‘Maar ik weet wel wat ik voel,’ reageerde hij.

 ***

Koningsdag. Floris en ik waren bijna twee jaar samen nu. Of ja, samen.. Dat lieten we altijd maar een beetje in het midden. Zijn impulsieve karakter en mijn voorzichtigheid zaten een stabiele relatie nogal in de weg. Het was gedoe, maar ik vond het prima zo. Ik wilde doen alsof ik zorgeloos in het leven stond, juist ook vanwege Floris.

Hij kon het goed vinden met mijn vrienden, ze vroegen me vaak hoe het nou precies zat tussen ons en maakten grappen over de onzekere staat van onze relatie. Als hij er was, was het goed, maar als hij er niet was, werd hij ook niet gemist. Wanneer het niet goed ging tussen Floris en mij kon ik wel altijd bij hen terecht, maar dat was meer omdat zij zich daartoe verplicht voelden leek het.

Zij waren beter in het volwassen worden dan ik. Ze studeerden af, kochten huizen, gingen samen wonen, kregen banen met contracten. Ik bleef maar wat klungelen, mijn studie liep al behoorlijk uit door het tussenjaar dat ik genomen had. Ik voelde een soort drang om mijn jeugd zo lang mogelijk op te rekken, maar ik voelde me daar erg alleen in. Soms voelde ik me een mislukkeling, ik liet mezelf in de illusie van het nooit volwassen worden. Maar ik was ook trots, ik lééfde tenminste. Ik had het idee dat ik dat wel aardig kon.

Nu ging het goed tussen ons, dus Floris vierde Koningsdag met ons mee. Er hing iets van verwachting in de lucht. Het was mooi weer. Al het oranje stak fel af tegen de strakblauwe hemel. Hij haalde me thuis op. ‘Voor mijn koningin!’ riep hij van onder mijn balkon, terwijl hij een plastic kroon triomfantelijk omhoog hield.

Het was natuurlijk hartstikke druk in de stad. Ik had altijd moeite met zulke feestdagen. Altijd die vraag of je wel op de beste plek was op het juiste moment. Of er niet iets leukers was waar je op dat moment eigenlijk zou moeten zijn. Leven in het moment was voor mij een leugen. Floris had daar een stuk minder moeite mee, hij kon wel helemaal opgaan in zijn beleving. Of hij bleef gewoon geloven in die leugen.

We besloten ergens wat te gaan eten toen Floris ineens zei dat hij naar huis wilde gaan. Frustratie. Ik vroeg of hij wilde dat ik mee zou gaan. Hij verzekerde me dat dat niet nodig was. Hij voelde zich niet lekker, zei hij. Hij wist dat ik daar doorheen keek, en ik wist dat hij dat wist. Dat was ook een leugen, eentje waar we allebei niet in geloofden, hoe graag we ook zouden willen. Voor ik het wist was hij vertrokken.

Floris was depressief. Punt. Dat was geen leugen, en vaak moeilijk te geloven. Ik deed mijn best om het niet geloven. Vooral vandaag. Ik wilde gewoon één dag een normaal stel zijn. Eén dag niet denken aan zijn ziekte. Ik was er klaar mee, en hij ook, maar hij kon er niet van weglopen zoals ik dat wel kon. Maar nu was hij degene die was weggelopen.

Ook al wilde ik nog zo graag, ik kon hem niet loslaten. De volgende dag ging ik bij hem langs. Hij had niet gereageerd op mijn berichten en nam zijn telefoon niet op, dus ik wist precies hoe laat het was. Ik belde aan en zijn huisgenoot deed open. Hij had Floris sinds gisterochtend ook niet meer gezien. Als hij maar wel thuis was. De deur van zijn kamer zat op slot maar ik wist dat er ergens een reservesleutel moest liggen.

Zal ik het doen? Wat als er niks aan de hand is en hij gewoon nog ligt te slapen? Dan werd hij vast boos en kon ik gelijk weer vertrekken. Eigenlijk had ik juist wel zin in ruzie. Vooral na gister, nadat er zoveel onuitgesproken was. De sleutel bleek in een keukenla te liggen. Ik stak hem in de het slot en voelde opeens een golf van angst om mijn hart slaan. Wat stom, hij was degene die bang moest zijn, niet ik. Ik stapte de kamer binnen. Zijn bed was leeg. Ik schrok niet eens maar ik voelde wel dat er iets niet klopte. Waarom maakte ik me toch zo druk om hem? Hij leert nooit voor zichzelf zorgen als ik altijd maar achter hem aan blijf rennen. De angst mengde zich nu met boosheid, ik voelde hoe het bloed sneller door mijn aderen begon te stromen. Ik wilde geconfronteerd worden. Ik wilde hem confronteren. Ik keek de kamer rond en schrok – dus toch – toen ik zag dat hij in zijn stoel zat, zijn hoofd opzij, tegen de leuning aan. Ik probeerde hem wakker te maken maar dat lukte niet. Toen zag ik de lege flessen drank op de grond naast hem. Hij was niet meer bij bewustzijn.

In het ziekenhuis konden we allebei alleen maar huilen. Zijn pijn werd hem langzaamaan teveel.

 ***

Uiteindelijk zijn we allemaal bezig met het breken en helen van ons hart. We zoeken naar dat wat we de moeite waard vinden om onze leegtes mee te vullen, en vervolgens laten we het toe om ons te breken. Het is de enige zekerheid die we hebben, dat we zullen breken. We kunnen tenslotte niet helen voor we gebroken worden.  We zijn niet gemaakt om heel te zijn, we zijn weerloos, grijpen hopeloos verdwaald om ons heen, zoekend naar de juiste inhoud. Volg je hart is het slechtste advies dat je kunt krijgen. Je hart is bedrieglijk, onnavolgbaar, en het breken ervan onontkoombaar.

We verzachten de pijnlijke breuken, met alcohol, met suiker, mooie kleren, koffie, internet, met reizen, feesten, vrienden, liefdes, kunst. Het is alleen nooit genoeg. Het is nooit genoeg en het is altijd teveel. Het leven overweldigd ons, en hoe harder we ertegen vechten, hoe zwaarder het wordt. Het is de paradox van ons menselijk bestaan, een onvermijdelijk stuk gaan.

 ***

Eindelijk kon ik even rustig zitten en verder werken aan de presentatie die ik morgen moest geven, maar uiteraard ging juist op dat moment mijn telefoon. ‘Hallo Emma, met Joost. De broer van Floris. Ehm, sorry, ik kon alleen dit nummer van je vinden.’ Ik was even stil. De broer van Floris. Nadat Floris van de aardbodem verdwenen was had ik nog een paar keer contact gehad met zijn familie, maar de laatste keer dat ik hen gesproken had was al jaren geleden. ‘Hoi Joost.’ ‘We hebben nieuws, over Floris. Heb je tijd om binnenkort een keer koffie te drinken?’ Zijn stem was precies die van Floris. Ineens was ik weer jaren terug in de tijd.

Twee dagen later zat ik tegenover Joost. Ik moest denken aan de eerste keer dat ik zo met Floris gezeten had. Ik moest moeite doen om mijn tranen weg te slikken. Hoe hij me toen de liefde verklaard had, nadat we elkaar welgeteld een paar uur gesproken hadden. Een gevoel van heimwee overviel me. Het was me niet gelukt om voor altijd jong te blijven. Ondanks dat voelde het gesprek met Joost vertrouwd, ook al probeerde ik afstand te bewaren. Ik was volwassen, dus ik moest sterk zijn.

Joost vertelde me dat Floris was teruggegaan naar Australië. Daar had hij nog minimaal twee weken rondgereisd. Waarschijnlijk is hij in de buurt van het laatste adres waar hij gelogeerd heeft van een rots gesprongen.

Natuurlijk wist ik dat hij dood was. Dat kon haast niet anders. Toch leek het wel alsof hij nu landde, hier naast mij, naast Joost, middenin deze stomme koffietent. Alsof hij jarenlang zweefde boven de afgrond en nu zijn plek weer gevonden had.

 ***

Michiel had natuurlijk allang gezien dat het niet goed met me ging. Ik begon te huilen. Ik had niet verteld over mijn afspraak met Joost, stom van me, maar Michiel begreep het wel geloof ik. Ik vertelde hem koeltjes wat ik van Joost gehoord had. Ik hoorde het mezelf zeggen, alsof het me niks deed. Het was te groot om te voelen. Michiel sloeg zijn armen om me heen en was stil.

De breuk die Floris in mijn hart had achtergelaten was niet te helen, maar dat gaf niet. Floris had zichzelf ook willen helen, maar in plaats daarvan brak hij definitief.

Ik wist nu zeker dat het niet anders had kunnen gaan. Zijn destructie was een keuze. Een verkeerde keuze, maar wel zijn eigen keuze. En hij was heel nu, de sporen die hij op mij had achtergelaten waren onuitwisbaar. Zijn levenslust, die er zeker ook geweest was, was onverwoestbaar. Zijn liefde was puur. Floris was heel geworden in dat wat hij had nagelaten.

[soebo]

8/X – trek

“Ik dacht dat jij geen gekleurde kleding kocht.” zeg ik nu ik weer op adem ben. We liggen bezweet tegen elkaar aan met onze hoofden op een kussen. Haar deken ligt half op de grond aan het voeteneinde en ik heb geen idee waar het andere kussen is. Ik heb er echt twee gezien.

God, wat ruikt ze lekker. Waarom gebruik ik eigenlijk het woord of de naam God, indien God als naam kan worden gekwalificeerd, in mijn gedachten? Het is niet dat ik geloof. Het zal wel. “Ik shop soms met een vriendin van mij en zij dwingt mij altijd om iets niet-zwarts te kopen. Zij is dan ook degene, die altijd gekleurde kledingstukken voor me pakt.” Zij draait zich half om en zoent mij kort en lief. “En jij bent ook ineens veel minder gereserveerd.” Ik zoen haar nu op mijn beurt kort. Ze steunt haar hoofd op mijn linker schouder en veegt een pluk haar uit haar gezicht achter haar oor.

Zo kort na een eerste sekspartij is het niet het beste moment om een serieus onderwerp aan te snijden. Waarom woont haar kind eigenlijk bij oma? Er ligt een naakte vrouw met een leuk gezichtje en een mooi lichaam naast mij, maar ik denk aan haar rol als moeder van haar kind met haar ex. Het is mij opgevallen, dat ik nergens foto’s van haar kind heb zien hangen. Ik geloof wel dat ze een kind heeft, want ze heeft laatst nog een filmpje daar mij doorgestuurd, waar het meisje haar mama noemt.  Haar linker been ligt tussen mijn benen in en met haar linker hand streelt zij mijn borst. Het zou best kunnen dat zij nog niet toegekomen is aan het ophangen van foto’s of andere muurdecoratie. In het midden van het plafond van haar slaapkamer hangt een zwarte bouwfitting. Het is niet de enige, want in de gang hangen er twee.

“Normaal doe ik dit niet, zo kort nadat ik iemand heb leren kennen.” Ik geloof er weinig van. Het is niet de eerste keer, dat ik deze woorden heb mogen horen. Niet dat ik denk, dat zij sletterig is. De manier waarop zij gekleed is en hoe zij zich gedraagt is allesbehalve sletterig in mijn boekje. Ik was degene die net begon, dus het initiatief lag bij mij. Ben ik dan een slet? Zou zij mij als een slet bestempelen? Misschien wel. “We wilden het allebei. We zijn toch volwassen genoeg om te bepalen wat we wel of niet doen. Als je het mij vraagt ging het net gewoon helemaal vanzelf.” Ik pak haar hand vast, onze vingers sluiten om elkaar heen en vormen een biddend paar handen. Ben ik verliefd aan het worden? Ik zie haar pas voor de tweede keer en dat zelfs in twee dagen. We hebben al wel ongeveer drie weken best intensief contact via WhatsApp. De gesprekken varieerden tussen hele luchtige grapjes, saaie bijna verplichte delen over studie en werk, maar zo nu en dan was het ook echt persoonlijk. Ik heb denk ik wel meer over mijzelf vrijgegeven, dan zij over haarzelf. Maar daarentegen stelde ik sommige vragen niet, die ik eigenlijk wel beantwoord zou willen hebben. Nee, ik voel me nu waarschijnlijk goed bij haar, omdat we net hebben genaaid. Kan ik het wel zo plat vinden? Naaien. Past liefde bedrijven meer? Nee, dat kan pas wanneer je echt van elkaar houdt, zo ver is het nog lang niet, maar het was niet gevoelloos; het was passioneel en tegelijkertijd intiem.

We zoenen en strelen elkaar. Ik voel een tweede ronde opkomen en zij kennelijk ook, want zij heeft mij nu vast. 

…

“Jezus… Jij bent ECHT jouw behouden kant in een dag kwijt geraakt, of was dat voorzichtige allemaal gespeeld?” Zegt ze hijgend, nadat we klaar zijn. “Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat jij zo wild kon zijn. Ik vind het niet erg hoor. Mij hoor je echt niet klagen.” glimlacht ze. “Ik moet even naar de wc… niet weg gaan hè.” Ik krijg een zoen. Ik sta ook op, wanneer zij uit het bed stapt en volg haar naar de hal. Voordat zij de badkamer in stapt klap ik op haar kont en knijp zoals ik dat net tijdens de seks ook heb gedaan. Haar gezicht draait mijn kant op met een gelukkig ogend lachje. Terwijl zij de badkamer in loopt, ga ik de woonkamer in. Ik pak mijn broek, die half op haar witte salontafel ligt en haal mijn telefoon uit de rechter broekzak.

“13:39” “6 missed calls” “9 WhatsApp”

Ik tik op het telefoon icoontje en zie dat Ed en Raoul mij hebben gebeld. Best raar, dat zij mij tijdens kantooruren hebben gebeld. In WhatsApp zijn de negen chatberichten allemaal van onze groepsgesprek.

Ed “Hey” Ed “Kunnen jullie straks” Ed “naar Loos komen?” Ed “ff een happie en sapje doen.” Ed “hoop dat jullie kunnen.” Raoul “tuurlijk… hoe laat?” Ed “19u” Raoul “moet ik je ophalen? Is makkelijker toch carpoolen enzo, zogenaamd aan het milieu denken” Ed “nee, ik ga lopen… is dichtbij. ik moet jullie wat vertellen… maar niet via de telefoon”

Gemiste oproepen Ed (2) Raoul (1) Ma (1) Raoul (2)

Wat zou er zijn? Krijgt Ed nog een kind? Nee, dan zou hij vast wel een echo hebben verstuurd via de app. 

“is goed. zie je daar ben er om 7. O ja… ik ken dit plafond niet” send Raoul is typing… “sletje!” “wie zij?” “nee joh… jij! LOL ik zie je vanavond” 

Ik loop richting haar kamer en bij het binnentreden komt de lucht van seks mij tegemoet. Dat was wel een prima eerste keer, denk ik met een zelfingenomen voelende glimlach. Ik hoor dat zij haar douchekraan heeft opengedraaid. Ik loop de gang weer op en open de badkamerdeur. In een glazen douchehok staat zij met haar rug naar mij toe. Ongelofelijk dat zij mij leuk vindt… Ik open het deurtje en stap ook de douche in. “Ik kan ook wel een douche gebruiken” Ze draait zich om en zoent mij, terwijl ze op haar tenen staat. “Ik heb alleen maar vrouwen zeepjes en zo… vind je toch niet erg?” Ik weet in ieder geval zeker, dat hier geen man woont. Niks op de bouwfitting na wijst namelijk op een mannelijke bewoner.

Onder de douche raken we beiden weer opgewonden, ieder contact zorgt bij mij voor een gevoel van intense begeerte, maar we gaan niet voor nog een ronde. Waarschijnlijk denkt zij hetzelfde als ik; we hebben geen condoom binnen handbereik en water en rubber zijn volgens mij geen fijne combinatie voor haar.

“Ik ga vanavond met twee vrienden een hapje eten. Zag net een aantal gemiste oproepen en een lijstje appies.” zeg ik al afdrogend. “O ok. Is toch prima. Ik ga straks richting mijn moeder en dochtertje. Het is natuurlijk vrijdag en ’s weekends ben ik vaak daar.” “Als je wilt kan ik wel op en neer rijden. Ik heb toch pas om zeven uur afgesproken.” “Nee, joh. Dat is veel te ver rijden. Ik kan gewoon met de trein gaan, ben toch niks anders gewend… tot ik eindelijk mijn rijbewijs heb… en auto.” “Ik doe het graag hoor. Ik stel nooit dingen voor, waar ik zelf geen zin in heb. Zo egoïstisch ben ik wel haha” “Nee erg lief, maar naar het station is al echt meer dan genoeg.”

Poedelnaakt lopen wij naar de woonkamer om onze kleding van de grond te rapen en weer aan te trekken. Ik had haar bh natuurlijk niet gezien, omdat zij die zelf had uitgetrokken, maar samen met het lila slipje is het een leuke set. De cups zijn licht glanzend met kanten details in dezelfde kleur. Het zal vast wel iets van de Hunkemöller zijn, maar smaak heeft ze absoluut. “Ik heb best trek. Wil jij wat eten? Heb alleen brood in huis, maar we kunnen via Thuisbezorgd ff wat bestellen.” “Ja, ik heb ook wel honger. We hebben net toch wel wat verbrand, maar een boterhammetje vind ik ook goed hoor.” “Ik heb nu gewoon geen zin in een saai boterhammetje hagelslag” zegt ze lachend. “Wat lust je? Shoarma? Wok? Pizza? Hamburger? Subway?” “Ja, ik lust wel een Subway, dat heb ik een tijdje niet op… Doe maar een bruin halfje Italian BMT met alles behalve ui en Southwest saus.” “Zo jij kent het menu van ze aardig goed haha” “Er is een Subway dichtbij ons hoofdkantoor en ja, je kan aannemen dat ik wel vaker dan eens met mijn collega’s een sub ben gaan halen.” “Ik trakteer… Punt uit!” zegt ze op een ongeloofwaardige strenge toon, gekleed in slechts haar slipje en bh, terwijl ik net mijn shirtje aantrek. 

Ik kijk naar hoe zij zich aankleedt vanaf de bank. “Dat jij mij zo zou aankijken, wanneer ik mij zou uitkleden kan ik nog wel begrijpen. Heb ik iets van je aan ofzo?” Haar toon is veel zelfverzekerder geworden vergeleken met gisteren. 

“Weet je zeker dat ik je niet naar je ma moet brengen?” “Nee gekkie.” Nu is wel een goed moment op de vraag te stellen. Het komt nu niet ineens als donderslag bij heldere hemel. Nu of nooit! 

“Waarom woont je dochter eigenlijk bij je moeder?” Haar zelfverzekerde blik verandert en ze oogt in een klap afwezig.

[soebo]

2/X - Onderweg om te vertrekken.

Met de telefoon in de hand hebbend lopen we elkaar tegemoet. Ik wandel glimlachend. Hopelijk niet zo guitig als Goofy, maar gelukkig beantwoordt zij mijn glimlach met de hare. We staan tegenover elkaar en ik neem maar het initiatief om haar te begroeten. "Hoi..." Dat moest eigenlijk veel beter. "Hoi..." Een beetje ongemakkelijk geven wij elkaar een halve knuffel met een kus op de wang. "Drie toch? We zijn nog wel in Nederland." zegt zij quasi lachend en ietwat onzeker. De awkwardness houdt nog even aan door de twee verplichte en redelijk afstandelijke kusjes op de wangen. Om dit ongemakkelijk gevoel te versterken heb ik ook nog eens haar elleboog vast, alsof wij ieder moment een stijf aandoende stijldans zullen uitvoeren. Ik zou haar eigenlijk al vol op haar mond willen zoenen, hoewel ik nu echt door de grond kan zakken. "Gelukkig lijk jij op jouw foto's" zegt ze bijna opgelucht, terwijl zij naast me loopt. Zal ik melden, dat ik huiverend in mijn auto zat. Niet omdat we elkaar eindelijk zouden zien, maar omdat twee minder aantrekkelijke dames mijn auto passeerden en ik praktisch biddend hoopte dat zij niet een van hen was? Dat ik gewoon echt het idee had om gecatfished te worden? "Jij ook, maar ik zal niet liegen. In het echt vind ik je misschien zelfs iets leuker." antwoord ik met mijn volledige aandacht op haar gericht. Haar dieprode tegen het bordeaux aan gestifte linker mondhoekje krult licht omhoog en ze draait haar blik een beetje verlegen weg. "Ik had niet verwacht, dat een complimentje jou verlegen zou krijgen." "Hoezo denk je dat? Ik had je toch al verteld, dat ik een beetje verlegen ben." Terwijl ze dat zegt draait haar gezicht weer naar voren en is het opgekrulde mondhoekje veranderd in een voorzichtige, maar mooie glimlach. Raar eigenlijk dat een leuke dame als zij verlegen kan zijn, maar zo heb ik wel vaker onverwachte situaties meegemaakt. De spiegels klappen uit en de knipperlichten maken de omgeving kortstondig oranje. "Ik heb geen dure luxe auto zoals je ziet, maar stap in." De deurhendel is nog verlicht, wanneer ik deze vastpak om het portier te openen. "Je hebt tenminste een auto. O, dankjewel. Toe maar; een gentleman, dat is alvast een plusje." Elegant stapt zij in de auto en haar blik en de mijne vinden elkaar heel even. Na dit korte moment van onzichtbaar, maar warm contact sluit ik het portier. Ik merk dat ik zachtjes op mijn onderlip bijt, wanneer de deur dichtslaat. "Wauw" echoot tussen mijn oren. Ik loop achter de auto om, zodat ik zelf niet aangestaard kan worden. De bestuurdersdeur sluit met een doffe klap. Eindelijk gaan we op date. Wat zal ik zeggen? Ik kan niet meteen beginnen met een uncomfortable silence. Zij heeft net al gehoord dat ze er leuk uit ziet, maar misschien kan ik iets over haar outfit zeggen. Toen zij naar buiten liep, zag ik al dat ze volledig in het zwart gekleed was. "Fashionably black... I like that." "O haha. Ja, ik heb bijna altijd zwart aan. Het lijkt wel of ik bang ben om gekleurde kleding te kopen." Haar stem klinkt minder zeker, dan aan de telefoon. Dat kan natuurlijk, want wanneer ik anderen in real life spreek hoor ik ook een verschilletje met hun telefoonstem. Ik hoor dan veelal geen lichte tril net als nu. Mijn linker voet drukt de koppeling in en mijn rechter wijsvinger drukt het startknopje in van de auto. "Ja, denk dat ik vooral zwart koop, omdat het safe is... En afkleed." Afkleed? Met zo een mooi slank figuur. Het zal wel iets vrouwelijks zijn. "Heb je trek? We zouden nog wel een hapje kunnen eten. Meestal sluiten de keukens rond tien uur." "O nee hoor, heb net wat gegeten... en je zei gisteren dat we een drankje zouden doen." zegt ze terwijl haar gezicht gedeeltelijk mijn kant op wijst. "Ja, dat is zo. Maar ik dacht het maar te vragen. Just to be sure." Ik zie hoe haar donkere haren langs haar smal licht gezichtje hangen en hoe deze nagenoeg perfect op haar sjaal en jas rusten. Mooi kleur bruin haar, zou het natuurlijk zijn? "Waarom kijk je me zo aan?" Volgt direct en met een redelijk scherpe toon na mijn gegeven uitleg met een half dromerige uitdrukking. Wat zeg ik nu hierop? Ik wil niet klinken als een desperate man, maar helemaal niet als een dirty old man. Niet te slick. Niet te slick. Denk na, jongen! Geef antwoord! En zonder echt iets in gedachte te hebben zeg ik: "Ik kijk altijd degene aan, die ik beantwoord. En... het... is allesbehalve vervelend om jou te aanschouwen. O wacht, er moet hier ergens een emmer zijn tegen dit geslijm." En iets van een baksteen om mezelf voor mijn kop te slaan. Wat een ontzettende corny line. Gelukkig. Ze lacht erom, maar ben ik nog veilig? Wat kan ik doen om haar zich meer op haar gemak te laten voelen? Wat gaat er om in haar hoofd? Lekker ding; dat zeker. We rijden het parkeerterrein af, maar omdat mijn aandacht meer op de geparkeerde auto's gericht is, lijkt het gesprek op pauze te zijn gezet. "Ja, dit is gewoon een voorgestelde Spotify playlist. Zitten tot nu toe wel leuke nummers op." kraam ik ineens uit. Jeetje wat klonk dit dom. "Ik ben erg makkelijk. O... Ik bedoel ik ben erg makkelijk wat muziek betreft." Ze kijkt met een verschrokken blik mijn kant op en beweegt haar hoofd heel kort abrupt naar voren en een beetje naar onder, alsof zij nu een halve meter door de grond kan zakken. "Haha no spang uh... geen probleem... Ik ben ook erg gemakkelijk" zeg ik op een geruststellende toon met een glimlach. Gelukkig ben ik niet alleen in het nerveus zijn. "En ben je nerveus?" Vraagt ze ineens, alsof ze mijn gedachten kan lezen. "Gisteren op de app plaagde ik je er wel mee. Dus..." Met mijn vanzelfsprekende sarcasme vuur ik meteen een antwoord af: "Ab-so-fucking-luut. Je merkt toch aan mijn hele doen en laten, dat ik een bang vogeltje ben. Maar... Als ik ons nu als een buitenstaander zou bekijken, zeg maar op film ofzo, dan lijk jij toch een stuk nerveuzer dan dat ik ben." "Wel lief blijven hè!" Hoor ik haar lachend zeggen. Na een eeuwig durende drie minuten sinds hoi; zijn wij eindelijk op weg. Dit kan wel leuk worden.