#japanses curry

[virtualpilotlight]

Now that I've gotten my nerve block, and have a little food in me (I got Japanese curry with my mom). This year's birthday theme is apparently eating things I know I'm allergic to.

I'm taking a look back at my app. I probably won't be using gitpod for development. It is nice to know it's an option but I don't like that I can't see what instances are running and for how long in the page of the instance I'm working on! There's like a freaking CNN style bottom bar (ok it's not scrolling nonsense, but it could be!) My point is that it's far to easy to set it and forget it. I'll probably considered as an option particularly when doing demos on the go but I don't think I'll be making it my primary dev env.

I guess I'll get back to the remix app tutorial. Looks like this uses some different things than the last one so that should be fun to figure out.

I was considering going out to Cyberpunk Cinema in SF but they're showing a movie I don't particularly care for. I could still head out to goth night at Death Guild in SF but that's a bit of a trek.

I had to give subcutaneous fluids to my mom's cat today, so that was not my favorite birthday activity.

The curry was great, went for a walk and did a little bit of poking around on the next steps of my tutorial.

The tutoring gig said they put me back in rotation so that's a possibility. And I'm still applying to other jobs as well as waiting to get a date on my disability hearing.

I wanted cake but there's nothing close enough to here that I can walk to and get cake was thinking about delivery but I'd rather not spend the money.

I need to like get through the CompTIA security+ studies so I can have it under my belt and it's not just a complete sunk cost. I'm just not sure why it's not sticking, like why do I feel so burnt out on it?

I wanted Ready Player One and it was awful. It just reminded me about how I ended up doing prep-cook work for the dude who was dev ops for second life. Needless to say it was not a good time. It was the last time I was trying a bunch of different kinds of jobs to try and find something that works to be told this is not a career path for you. Either implicitly i.e. with an allergic reaction or explicitly by the management, only time I've gotten severance, but yeah they were like please don't do restaurant work this is not for you.

I'd like to get back to work I already feel better from the nerve block. They had said it was Botox but I think it's just a steroid shot. Regardless I'm ok as long as it's working. The last few weeks were really hard on me, really only a few social issues dude to pain / migraine stuff but basically it means that I cannot be around people when I'm that ill and so it makes working a regular job incredibly difficult. You can only okie dokie your way so far through a situation. Dark room rest and video games help.

But the app yeah I guess I care. It's like at least I'm working on something technical that isn't just videogames.

Ugh g2g I got a nosebleed.

[spinitback]

💉🎧🍓!!

💉At the moment i only have 1 tattoo of Vira (most prettiest neopet of all time) but I think i wannt a hero Chao one next... and for piercings, I had to give up on my helix after 6 months of it just. Never healing. I'm hoping it was just bad placement rather than something about my physiology because i stillllll want those snakebites T_T

🎧Last song:

🍓Ok this is one of those hard questions because i just really love food and. hmmmmm. I like japanse style curry, gyro.....mac and cheese.... ice cream sandwich. anything matcha flavored. chemical burn inducing sour candy ... aaaa idk. if i had to eat the same thing everyday my answer rn would be rice with toasted sesame and fried chicken :}

[modernfilmcanon]

Cannes 2023 - Dispatch 7

Mes amis du cinéma,

De Marché du Film is afgelopen en dat betekent dat het langzaam weer wat rustiger wordt in Cannes. De eerste prijzen van bijprogramma’s zijn uitgereikt (de Grote Prijs van de Semaine de la Critique is gewonnen door de Maleisische debuutfilm TIGER STRIPES) en we werken gestaag naar de grote prijsuitreiking van zaterdagavond toe, als juryvoorzitter Ruben Östlund bekend zal maken wie dit jaar de Gouden Palm mee naar huis neemt.

Dinsdagavond– op het moment dat andere leden van team Lumière naar films van Man Ray zaten te kijken met muziek van Jim Jarmusch: een hoogtepunt van dit festival, aldus artistiek directeur DD – schoof uw dienaar aan voor de wereldpremière van KUBI (Cannes Première: 11/20), de nieuwe Takeshi Kitano. De 76-jarige Japanner beloofde na afloop van de voorstelling terug te komen met een betere film. Het is hem geraden, want deze zotte samoeraifilm – zeg maar een Japanse lachfilm met veel onthoofdingen, dubbelgangers en harakiri-kolder – was geen hoogvlieger.

Ik ga al jaren naar Cannes en Berlijn met één vaste regel: als er een Iraanse film in de line-up zit, ga ik daar naartoe. En dat betaalde zich woensdag opnieuw uit. TERRESTRIAL VERSES (Un Certain Regard: 16/20) van Ali Asgari & Alireza Khatami is een reeks vignetten (telkens vanuit één vaste camerapositie gefilmd) over de absurditeit van het dagelijks leven in Iran, en dan met name de soms tot wanhoop drijvende interacties van gewone burgers met overheidsbureaucraten of andere mensen in een autoriteitspositie. Of je nu je zoon een westerse naam wil geven, een schoolkostuum voor je dochter gaat kopen, een rijbewijs wil aanvragen, of een vergunning om een film te maken: op al die momenten krijg je te maken met de lange arm van het Iraanse regime.

De Zuid-Koreaanse debuutfilm HOPELESS (Un Certain Regard: 11/20) is het soort ultragewelddadige, sadistische misdaadfilm dat we al veel te vaak uit Zuid-Korea hebben gezien. De film volgt een 17-jarige jongen in Myeongan City die droomt van een beter leven in Nederland (kennelijk had hij nog niks over Mia & Dion of de toeslagenaffaire gelezen), maar zich met een leven in de Mean Streets van Myeongan zal moeten behelpen.

Uw dienaar had daarna nog een ticket voor CROWRA (Un Certain Regard) van João Salaviza & Renée Nader Messora, een soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië. De Man met de Hamer bleek ook een ticket te hebben en dus deed ik een tukje. Een 20-punts oordeel blijft achterwege, ik kan u wel vertellen dat het een soort soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië is, en daarmee weet u waarschijnlijk toch al meer over deze film dan voor het lezen van deze dispatch.

Na een rode curry bij een Thais restaurant dat vooral bewees dat Google en Tripadvisor recensies volstrekt niet serieus te nemen zijn, was het tijd voor RAPITO (Competition: 12/20): een ouderwets kostuumdrama van de Italiaanse veteraanregisseur Marco Bellocchio (83 alweer). RAPITO vertelt het tamelijk ongelooflijke, maar op historische feiten gebaseerde verhaal van de ontvoering van een zevenjarige joodse jongen in 1858 in Bologna, in opdracht van Paus Pius IX. Omdat de jongen in het geniep door een huishoudster is gedoopt, schrijft de pauselijke wet voor dat de jongen katholiek moet worden opgevoed, en dus wordt de jongen ontvoerd naar het Vaticaan. Het budget schoot helaas tekort om het Rome van 1858 echt overtuigend tot leven te roepen en Paolo Pierobon is ronduit bespottelijk in zijn rol van Paus Pius IX (maar misschien is dat dan wel weer historisch accuraat). Toch was ik bij momenten echt mee, zij het dat dat meer de verdienste van de pompeuze, tot orkaansterke aanzwellende score van Fabio Massimo Capogrosso was, dan van de film zelf.

Al met al geen bijster inspirerende filmdag. Op weg naar huis passeerden we restaurant Su & Shi en die naam paste dan weer naadloos bij de kwaliteit van het filmaanbod van vandaag.

A bientot,

Mark

Ook gezien door team Lumière:

Asteroid City – Wes Anderson (Competition)

Return to Reason – Man Ray (Cannes Classics)

Carmen – Carlos Saura (Cinema de la Plage)

La Fille de Son Père – Erwan Le Duc (Semaine de la Critique)

Kadib Abyad – Asmae el Moudir (Un Certain Regard)

[the-old-post-office]

Bovenaan zie je de routekaart van de boot. Het helpt ook niet mee dat het gewoon een monotone stem is die je via oordopjes vertelt wat je passeert. Daardoor werden we nogal slaperig. We zagen ook een mooi vikingbankje; deze stond er de vorige keer nog niet. Dit kwam omdat het cultuurfestival in Stockholm volop aan de gang was. 

Bij aankomst hoorden we ergens Zweedse live-muziek. Ook stonden er overal kleine stands (wel vrij afgeschermd) met activiteiten. Zo stond er langs het water ook een fotogalerij met beelden van allerlei dieren in Zweden. Na een lange dag wilde Xiu nog erg graag naar Muji in de Åhléns. Hier konden we de eerste keer niet naar toe, omdat die nog dicht was. Muji heeft slechts een paar winkels in Europa en is een Japanse winkel met allerlei minimalistische spulletjes. Erg inspirerend om door te lopen. Zeker hun houten meubels zijn heel mooi afgewerkt. Hier hebben we een curry en pad thai mix gehaald om te eten. We hoefden alleen nog wat rijst en groenten bij de supermarkt te kopen. 

2 / 2

@ Stockholm

[30daysoupdesignchallenge]

[inadama07-blog]

最近食べたカレー3種。それぞれ個性があって美味しかったです。

These are three kinds of curry recentry I ate.Each feature was delicious

[bbqbastard]

Japanse Spaghetti met Vegi Katsu

Japanse Spaghetti met Vegi Katsu

[tomahawk-swing]

What kind of curry did your dad used to make or did he make different types?

"He knew a ton of diffrent curry types. If you take just the recipes from Namaste, there's like, dozens of recipes he could make. And he could also make green curry, or japanse curry..."

"It's like we ate a different dish every time, but they were also all kinda the same, if that makes any sense. I could never get tired of it."

[andrebannenberg]

Interessante ontdekking in die TOHO-FILM-mannenwereld. De rol die de maîtresse speelt in Frankrijk in de samenleving is een heimelijke: stiekeme weekendjes, geheime kadootjes, lippenstift op colbertje wegvegen, mondje dicht verder. In Japan ontdekte ik al babbelend tijdens de met drank overgoten TOHO-feestelijkheden rond Nieuwjaar, dat elke echtgenoot er wel een maîtresse op nahoudt, maar het fenomeen buitenechtelijke relatie wordt alom, zij het stilletjes, geaccepteerd. Op een begrafenis van een echtgenoot/vader wordt de aanwezigheid van de maîtresse zonder ophef getolereerd, sterker nog, zij deelt vaak mee in een eventuele erfenis zonder morren van de andere erfgenamen. "Immers, zij (de maîtresse) heeft de man jarenlang zoet in het gareel gehouden".

En ook Mochizuki heeft een bijdame, een paar uurtjes met de bulletttrain verwijderd van Tokyo. Nou zegt ie natuurlijk niet tegen zijn vrouw, dat hij zijn vriendin een happy new year gaat toewensen, nee hij gaat golfen met zijn Europese gast voor een weekje en legt twee golftassen vast klaar in het halletje.

Aan ondeugende huisvrouwen zal ik later een hoofdstuk wijden. Misschien.

Keiko is de naam van Mochi's vriendin. Zij is nota bene de eigenaresse van twee bars in de stad Wakayama, terwijl Mochi dus geheelonthouder is. Hij zal wel een andere troef voor Keiko in petto hebben.

Wakayama ligt (foto kaart) een paar honderd kilometer ten zuiden van Osaka aan de stranden van de Stille Oceaan en Mochi had kamers in een luxueus strandhotel gereserveerd.

De Shinkansen = bulletttrain, die Mochi en ik namen, zag er in 1976 zo uit:

en tegenwoordig in 2021 zo:

Maar dit terzijde. Ik zag de twee tortelduifjes de twee dagen dat we in het hotel waren nauwelijks, maar ik had niks te klagen, want ik had van Mochi carte blanche gekregen: vermaak je op mijn kosten en stoor ons niet. Geile bok. In het zand op het strand voor het hotel schreef ik met medeweten van Mochi met koeienletters van vijf meter elk I LOVE KEIKO. Dat werd gewaardeerd door Keiko. Ze gaf Mochi een elegante gouden armband kado en hij maakte haar blij met een duur flesje parfum (dat flesje kende ik, dat had ik op zijn verzoek taxfree op Schiphol gekocht).

Op datzelfde strand aan de Pacific besloot ik mijn afgetrapte Spaanse laarzen te verbranden, terwijl de zon nou eens niet rees, maar majestueus onderging. Dat vond ik de mooiste oplossing. Japanners houden niet zo van tweedehands spullen, anders had ik ze wel weggegeven. En terwijl Mochi en Keiko verder op hun hotelkamer pim-pam-pet speelden, vond ik in het centrum een eethuis waar ze Japanse curry op het menu hadden staan. De exotische geur zoog me naar binnen; de deurmat verwelkomde me met een glimlach.

#ohlala #andrebannenberg #tumblr #biorevue #shinkansen

[crushediceheart]

Sunday, 1st March 2020

Breakfast 💗 191 kcal

Coffee with No-Sugar Almond Milk: 30 kcal

2 Rice Cakes: 52 kcal

Peanut butter: 40 kcal

1/2 Apple: 35 kcal

10 Grapes: 34 kcal

Lunch 💗 5 kcal

Black Coffee: 5 kcal

Dinner 💗 375 kcal

Japanse Curry with Rice: ~375 kcal

Total 💗 571 kcal

[offtoljubljana]

92. Heropening van het luchtruim, met annotaties

11/05/2020

Back again. Nintendo heeft een trailer uitgegeven voor mensen die nog nooit Animal Crossing hebben gespeeld, so here ya go:

Ik moet dit ook maar naar Jonathan de Ier sturen. Na GLINT hebben we anderhalf uur gebeld, want hij had vragen over adoptie. We hadden namelijk een documentaire gekeken genaamd “Daddy & papa” en er was een scene waar een man twee jongetjes adopteerde en het leek er even op dat de jongetjes en hun nieuwe vader niet klikten. Blijkbaar had Jonathan een existentiële crisis na het kijken van de documentaire.

Buiten deze diepe existentiële crisis hebben we het ook over Animal Crossing gehad. Hij kan niet geloven dat er een hele zwarte markt op het internet is voor spullen in dit spel.

Ja, dat is echt geld, echte Amerikaanse dollars, geen Bells in het spel. Er is ook een hele Amazon-achtige site voor Animal Crossing genaamd Nookazon. Dimitri en Hal gebruiken Nookazon om spullen met veel winst te verkopen.

Het is ook allemaal mega duur op Nookazon. 300.000 Bells voor een Simple Wooden Shop Sign DIY? No thanks.

Ondertussen was ik aan het koken: Japanse curry. Het was curry pasta van de Thai Asia shop en ik heb er best lang over gedaan en ook heb ik eigenlijk de hele dag in fases gekookt, want we hebben nog 1 kookplaat. Dat moeten we nog even aangeven.

Het was best goed. Het was steviger dan verwacht en er was wel een soort van vettige nasmaak? Je weet wel, wat je soms ook krijgt van bepaalde bouillonblokjes. Maar het was de moeite waard.

***

12/05/2020

Het is 1:09 en ik ging eigenlijk eens vroeg (lol) slapen maar ik checkte het nieuws en het luchtruim gaat open!!! 

Ik schrijf morgen (of vandaag) meer info. Good night.

***

13:05 en ugh, ik moet dadelijk een Duitse film kijken voor Sociologie. Het is weer eens druk, want ik moet ook voor donderdag mijn abstract afhebben en aangezien ik helemaal bezig was met MC en het art critic gedoe, was ik het vergeten. Oh joy.

Oké, Corona. We hebben 3 nieuwe besmettingen en geen doden.

Vandaag gaat het luchtruim deels open. Vliegtuigen vanuit de EU en andere landen mogen weer landen op de internationale vliegvelden. De kleinere lokale vliegvelden blijven nog dicht t/m 12 juni.

De internationale vliegvelden zijn Ljubljana, Maribor en Portorož. Ik had geen idee dat Slovenië meerdere vliegvelden had 😅. Natuurlijk is er maskerplicht en moeten mensen zich houden aan strikte hygiënische regels, maar de vliegvelden gaan weer open.

Nou, mam, voordat je achter de computer springt om een vliegticket te kopen, hier zijn de redenen waarom je voorlopig niet naar Slovenië kan komen. Er zijn een paar annotaties:

Ten eerste blijven de hotels, campings en andere accommodaties dicht. Je kan dus fijn naar Slovenië komen, maar waar verblijf je? De overheid hoopt op betere plannen voor de internationale toeristische sector, maar ze zijn nog niet klaar. In dit huis zijn er 3 vrije bedden (Delaney’s kamer, Barbara’s kamer, Sanne’s kamer), dus dat zou kunnen, maar dan gaan we naar de tweede reden.

Ten tweede geldt de quarantaineplicht nog steeds voor mensen die uit het buitenland komen (met uitzondering de Kroaten die hier land en eigendom hebben). Dus als je hier naartoe komt en toevallig ook hier in dit geweldige huis verblijft, dan mag je 14 dagen niet naar buiten komen. Als je dus ook Slovenië wilt zien, dan moet je hier langer dan 2 weken blijven. Waarschijnlijk moet je dan ook in de kamers blijven, want als je de rest van het huis veel gaat gebruiken, moet de rest misschien mee in quarantaine. Dit weet ik niet zeker, maar ik baseer dit op Jonathan die in zijn eigen huis zijn kamer niet eens uit mocht behalve om de badkamer te gebruiken. Hij had gelukkig een PS4.

Ten derde is de grootste reden dat de ban verheven is dit: er komen toch geen vliegtuigen naar Slovenië. De meeste luchtvaartmaatschappijen hebben geen vluchten gepland voor weken. Daarom vonden politici de ban onnodig. De angst dat er mega veel mensen vanuit een ander land in Slovenië landen is gewoon mega klein.

Dan vraag je je misschien af: waarom gaat de luchthavens dan open? Als er niemand komt, dan kan het toch ook gewoon dichtblijven? En ja, daarin heb je gelijk, maar het ziet er naar uit dat ze toch passagiers verwachten. Ik denk dus dat de luchthavens open gaan voor een paar vliegtuigen per week of zo. Er zijn nu eenmaal ook richtlijnen opgesteld voor passagiers, dus ze verwachten wel passagiers. Het aantal is gewoon laag genoeg om het risico aan te nemen. Verder kunnen veel mensen nu weer aan het werk. Slovenië wilt natuurlijk ook de arbeidsmarkt en de economie weer kunnen opstarten.

Dus dat is nu de stand van zaken. Ik luister al de hele tijd naar Pride Month, maar ik heb wegens dit nieuws ook de hele tijd Lea Michele’s Cannonball in mijn hoofd.

I’ll fly I’ll fly I’ll fly Like a cannonball Like a cannonball

De tekst van dit nummer was niet heel indrukwekkend.

[tokyodollnl]

Vegan Japanese curry. Good bouillon from various vegetables. #tokyodollnlcookvegi #tokyodollnlcook #tokyodollnlcookrice #Japanesefood #japanesecuisine #yoshoku #japanesecurry #curry #curryrice #vegannl #vegannederland #vegan #veganistisch #vegetarian #vegetarisch #plantbased #meatfree #veggie #japanseten #lekkereten #カレー #카레라이스 #japansecurry (at Japanse kookworkshop Nederland) https://www.instagram.com/p/CYeeMvQIm6I/?utm_medium=tumblr

[dodoens365-blog]

105. Van Arangieappelen

Sinaasappelen, citroenen en limoenen, Citrus sinensis en limon

De appeltjes van oranje waren Dodoens al welbekend. En het heil van hun vitamine C voor koortsige toestanden ook. Ik hoor u denken: “Allemaal goed, maar ik dacht dat de planten in deze rubriek gewoon in het park groeiden?” Jawel! Echte sinaas en citroen is niet winterhard in onze streken, maar er is wel een soort die je gewoon in de tuin kan planten: Poncirus trifoliata, de Japanse bittere sinaas. En die staat momenteel in bloei!

De Poncirus is een zeer sierlijke, dense, groenstekelige struik die het ook in de schaduw goed doet. De witte bloemen ruiken naar oranjebloesem, maar minder sterk dan bij de echte Sinaas. De bittere vruchten worden gebruikt voor marmelade, en verpulverd als smaakmaker in Japanse gerechten. De blaadjes van de struik worden in de oosterse keuken ook gretig gebruikt bv. in Thaise curry .

Dodoens gebruikte het sap of siroop van citrusvruchten tegen de dorst, bij zware ziekten, koortsen en pest, om het hart en de maag te sterken. Ook de schil, of ‘zeste’ gebruikte hij, gekonfijt, om maagproblemen en verloren eetlust te verhelpen, en een stinkende adem!

Deze lekkernij wordt nog steeds gemaakt en in Spanje en Italië gebruikt in cakes en koekjes. In Turkse winkels kan je het vaak nog vinden. Je kan het ook zelf proberen met het recept dat ik meegaf bij Engelwortel! De schil van bittere soorten wordt gebruikt om het beroemde bitter Angostura te maken. Oorspronkelijk bedoeld als maagelixir, wordt het nu gretig in cocktails geroerd!

Van de bloesem van citrusvruchten wordt ook oranjebloesemwater gemaakt. Dit wordt gebruikt als geurwater en als aroma in allerlei oosterse lekkernijen en marsepein. Thee met oranjebloesem is een heerlijkheid, die bovendien rust en een goede slaap brengt. (meng dit dan ook niet met groene thee, want dan doet de hoge dosis caffeïne het effect teniet)

[nihondave]

Een van de redenen, zo niet dé reden, waarom ik graag naar Japan ga, is het eten. Goed eten zit diep in de cultuur van Japan. Japanners eten sowieso veel buiten de deur en hebben de passie om goed eten te maken. Niet voor niets is Tokyo de stad met de meeste Michelin sterren ter wereld, terwijl Kyoto 2e staat, Osaka 4e en Nara 15e. Daar zitten niet alleen chique restaurants tussen maar ook een sushi kraam en diverse pizza restaurants. Over de sushi kraam is zelfs een film gemaakt ( Jiro dreams of sushi), Obama heeft er gegeten en Jiro’s zoon heeft zelf ook een 2 sterren kraam. Kortom Japanners kunnen koken. Dat merk je niet alleen als je in een wat duurder restaurant eet maar ook aan de simpele dingen zoals de Mac die - geen grapje - een stuk beter smaakt dan de Mac in Nederland.

Op zich is Tokyo een vrij dure stad (al is het niet zo gek als Londen). Voor een echt geweldige maaltijd inclusief drank (drank is sowieso vrij duur zo rond de 7-8 euro gemiddeld per bier) ben je zo 50 euro kwijt. Maar dan heb je ook iets speciaals zoals mijn maaltijd van vandaag waarbij ik meerdere stukken geweldig rundvlees kreeg om te barbecuen met steeds andere saus, een heerlijke kippensoep die het midden hield tussen ragout en soep, beef sushi, een pannenkoekje met groenten, salade met sesamzaadjes, koude noedels en ijs en thee toe (1). Of zoals vorig jaar (2 t/m 4) met geweldige sushi, omelet met zalm en tonijn spare ribs. Helaas staan de foto’s uit 2016 niet meer op mijn telefoon anders waren er meer voorbeelden geweest. Maar je kan ook voor 7 - 15 euro goed eten. Zo heb je hier de Sukiya, Coco curry en diverse goedkope ramen restaurants die gewoon goed zijn. Zodoende heb ik de drie dagen hiervoor net zoveel aan eten besteed als vandaag in het duurdere restaurant. Natuurlijk merk je wel verschil maar het is het verschil tussen goed en heel goed cq geweldig. Je kan zodoende prima afwisselend eten en toch nauwelijks geld uitgeven. En dan heb ik de sushi go round restaurants nog niet genoemd al zijn die iets duurder met 1 a 2 euro per stuk sushi. Zodoende heb ik zelden slecht gegeten in Japan. Dat geldt bovendien niet alleen voor van nature Japanse gerechten maar ook voor pasta of westerse kost. Al willen ze soms bij de pasta de al dente overdrijven. Kortom ik zou elke liefhebber van lekker eten - en wie is dat nou niet - van harte aanraden om naar Japan te komen. Waarbij een bijkomend voordeel is dat een fooi geven cultureel niet geaccepteerd wordt. Het is in de ogen van Japanners immers van vanzelfsprekend dat ze geweldig voedsel serveren en de beste service leveren. Ze zijn trots op wat ze doen. Dat kan ook een beetje - in onze ogen- rare effecten hebben zoals de man die zijn leven gewijd heeft aan het maken van de beste pizza maar je zijn restaurant uitgooit als je de pizza in zijn ogen verkeerd eet of de eerder genoemde Jiro die zelfs rekening houdt met het feit of je links of rechtshandig bent. Maar het is zoveel beter dan Nederland waar de service vaak belabberd is. Dat uit zich onder meer in de begroeting door al het personeel als je binnenkomt (in de betere restaurants) en een uitgebreid bedankje als je weggaat. Dat gebeurt zelfs in de Mac of bij een simpele koffietent al is het het leuke bij echte restaurants als wederom al het personeel bedankt roept. Als je dan goed gegeten hebt roep je gouchisou sama deshita of wel bedankt voor dit heerlijke feest.

[thetwosills-blog]

Food Blog: Shiro Miso Soup and Curry w/ Rice

Food Blog: Shiro Miso Soup and Curry w/ Rice

Welcome to our first food blog! Entertainment isn’t all we cover! Now that we’re starting them, they will always be posted on Saturdays, but not every Saturday. Just whenever we try something new or have a recipe to share, it will be posted on a Saturday!   Today I tried Shiro Miso Soup and Curry with Rice. I’m going to start with the curry and rice first.     Golden Curry is the brand I used.…