#postbode

[lachendelama]

Zomerfeest van het Rijnstate Ziekenhuis in Anrhem met onze stewardess en haar complimentcar en de postbode met handgeschreven complimenten op een ansichtkaart met bloemenzaad. Lees meer: https://lachendelama.nl/zomerfeest-rijnstate-ziekenhuis/ #zomerfeest #ziekenhuis #rijnstate #arnhem #stewardess #postbode #complimenten

[gammija]

Een god moet zich voeden.

Een god moet gevoed worden.

Over dit feit zijn alle domeinen van het Schiereiland het eens. Dus, eigenlijk is het enige verschil tussen de mensen geboren voor het water en de mensen geboren voor het land, de exacte aard van de offers die we brengen moeten.

Beppe Glas twijfelde nooit. Ze had haar hele leven doorgebracht op de vlakke weidse uiterwaarden van de benedenloop van de Witte Meve.

Ze was opgegroeid tussen kreeftenvissers en veermannen - grote mannen met baarden, het boegbeeld van mannelijkheid en warme arrogantie - en ze had gezien hoe de rivier hen één voor één opslokte. Vaders en zonen.

Gedurende de lange jaren had ze haar oren en wangen gepierced met zeventien weerhaken van verschillende vormen en maten als toewijding aan de Trawlerman, en ze droeg ze trots, openlijk, zonder zorgen dat ook maar een van onze buren het zou wagen om haar aan de rechtmatige autoriteiten te verlinken.

Beppe Glas vreesde niets wat in deze wereld rondliep.

Ze wist ook wat het betekende om te vrezen wat je liefhebt.

Dat is waarom ze zong als ze naar de bodem van haar tuin waadde, waar het drasland in het water vloeide.

Op de eerste dag van elk nieuwjaar, zonder uitzondering, werd er een postbode of opzichter of dwalende vagebond vastgebonden en geketend aan de paal die de vloedlijn markeerde.

Jute over hun gezicht getrokken. De uitnodigingsgebeden over het hout en hun voorhoofden gekrast. Modder dat over hun heupen en rond hun kelen zwom. Bloed dat naar beneden druppelde over de punten van de kleine zilveren haken.

En dan zong Beppe Glas hardop de liederen van ons geloof, uit vriendelijkheid en sympathie, zodat onze slachtoffers de woorden zouden horen en begrijpen dat hun uitgerekte dood een betekenis had voorbij het alledaagse.

Zodat de Trawlerman zou weten dat er leven aangeboden werd, en een verse vloed zou laten likken aan de ondieptes van onze tuin.

Zodat zijn druipende engelen, in hun krioelende chitine honger, zouden weten dat het tijd was om gevoed te worden.

Vreselijke, wrede, onvergetelijke Beppe Glas.

[devosopmaandag]

“Het bestaan gaat aan het wezen vooraf”

Bij begrafenissen is het al jaren gebruikelijk een 'slide show' te geven van het leven van de overledene. De lelijkste vorm is de 'loop'. Afhankelijk van hoe intiem je was met de overledene heeft zo'n draaimolen van het leven eerst iets moois, dan iets vrolijks en daarna zelfs iets hilarisch. Onze bovenbuurvrouw, al enkele jaren weduwe, wilde geen foto's op haar afscheid. Haar drie dochters besloten desondanks één foto te tonen, van hun ouders in verlovingstijd. Dat ontroerende zwart-wit beeld van een omstrengeld paar in een landschap werd een beetje een icoon tijdens het afscheid. Natuurlijk is er naast het beeld het woord dat iemands levensloop in herinnering moet brengen.

Gisteren las ik de laatste paar bladzijden van de biografie van Jean-Paul Sartre*, geschreven door Annie Cohen-Solal en die vijf jaar na zijn dood in 1985 verscheen. Ik volgde zo'n zeshonderd pagina's lang zijn levensloop. Het lezen van biografieën kan verschillend uitpakken. Anil Ramdas werd er een completer mens door, Maria Dermoût kwam dichterbij, schrijver Jan Hanlo bleek een nare man te zijn, Luceberts sokkel wankelde een beetje.

Mijn allereerste besef van Sartres bestaan was slechts een naam die voor iets stond, en heel lang niet veel meer dan een handvol feiten. Ook zongen steeds de zelfde afbeeldingen van hem rond. Nooit las ik iets van hem maar altijd over hem of over het Existentialisme. Het eerste literaire werk dat ik van hem las, 'De woorden – memoires van een mislukt wonderkind'**, was een overweldigende leeservaring. Nu dus de biografie en ik hoop dat een dezer dagen zijn roman 'Walging' bezorgd wordt op Route de Laurac 3. Hij was een van de belangrijkste naoorlogse filosofen, een publiek figuur in de wereld, voor sommigen het geweten van het naoorlogse Frankrijk.

Zoals al die duizenden foto's van hem samenvloeien tot een soort pictogram, bestaan er ook uitspraken van hem die slogans werden: 'De hel dat is de ander' en 'Existentie gaat vooraf aan essentie'. Het laatste geeft me een beetje zwak excuus nu weer een roman te gaan lezen en zijn filosofische werken te laten liggen.

En zo las ik het levensverhaal van een zeer uitzonderlijk mens, maar zelfs de grote Sartre werd in het aanzicht van de dood een mens als alle andere mensen. Er was dat mislukte wonderkind, de briljante speler als student, de gefrustreerde maar bevlogen leraar in de provincie, de dwarse literaire auteur, de complexe denker, de manische veelschrijver, dat nationale geweten tot aan de oude blinde man in zijn laatste jaren, en die Simone de Beauvoir tot wanhoop dreef toen hij niet meer in staat was het tempo van het gesprek te volgen en zijn eten in het restaurant op zijn kleren viel. Hij werd ook 'maar' een mens, maar wel “een volledig mens gemaakt uit alle mensen en die evenveel waard is als iedereen, en iedereen evenveel waard als hij.” Het zijn de laatste regel in 'De woorden'.

Nu wacht ik met ongeduld op de postbode en ben klaar voor de romanschrijver.

* Jean-Paul Sartre ��� zijn biografie | Annie Cohen-Solal | vertaling: Truus Boot, Barbara Herkloos, Mirjam de Veth | Uitgeverij Van Gennep 1985

** De woorden – memoires van een mislukt wonderkind | Jean-Paul Sartre | vertaling Pierre H.Dubois en Jakob Mordegaai | Uitgeverij Bijleveld 1996

[rotterdamvanalles]

De ingang van Jeugdland in Ahoy, 1976-1979.

Van Platform Wederopbouw Rotterdam:

Veel Rotterdammers hadden het in de jaren vijftig niet breed. Vanuit de gemeente, om precies te zijn de Raad voor Lichamelijke Opvoeding, kwam het idee om iets in juli en augustus te doen voor de bevolking dat voelde als vakantie. Voor veel kinderen viel er niet veel meer te doen dan spelen op de lege landjes die Rotterdam rijk was. Maar op 11 juli 1958 startte de eerste editie Jeugdland waar allerlei spelletjes en activiteiten voor kinderen bij elkaar gebracht waren in Ahoy. Jan Roodbol en zijn vriendje Henk Burggraaf opende het 22 dagen durende festijn door een stukje op een postkar rijden en postbode te spelen. Hij vertelt aan het AD dat ze niets van de ceremonie en alle fotografen snapten, maar dat ze het wel leuk vonden om te spelen. Het krantenknipsel heeft hij nog altijd in zijn bezit.

Jeugdland werd weliswaar ook toen in Ahoy gehouden, maar Ahoy lag toen nog op de plek van het huidige Erasmus MC. Kinderen van 6 tot en met 12 jaar werden onder leiding van jonge leerkrachten en stagiaires, toen nog kwekelingen genaamd, beziggehouden. Naast diverse sporten, zowel binnen als buiten, konden kinderen tekenen, schilderen, emailleren, kleien, timmeren met echte spijkers, naaien met een echte naaimachine en bloemschikken. Er was een circusschool en een theatertje, waar kinderen zowel toeschouwer als piste- en podiumartiest mochten zijn. Zelfs een rondje op een echte kameel of olifant was mogelijk, naar het schijnt. Ze konden beroepen spelen zoals metselaar, bakker en erg populair in die tijd: ‘conducteurtje’ van de RET. Veel van deze activiteiten hebben de zestig jaar niet overleefd waaronder de poppendokter en een bord brinta bij de lunch. Tegenwoordig zijn er meer kermisattracties, springkussens of workshops voor rappen en breakdance.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam. De informatie komt van de website Platform Wederopbouw Rotterdam. Zie: https://wederopbouwrotterdam.nl/actueel/jeugdvakantieland-nog-steeds-een-populair-uitje.

[goochelaarsengeesten]

lijstje van wat meer obscure spinvis nummers;

1. Alles blijft, Andreas

2. ik had toch best graag beroemd willen zijn

3. Het verdwijnt

4. HUIS

5. Ick ne mag thi kussjan

6. Mijn Boormachine

7. Tom de treurige postbode

9. Weg van Utrecht

8. Wat moet ik aan?

[ https://youtu.be/scagj61Fevw?si=5qBBwlgdiazqhQlG ]

10. HET LICHT

11. Weekend in Lascaux

[jansiemons]

Deurle mooiste dorp van Vlaanderen

Ik ben net terug van een culinaire en oenologische tour door Frankrijk, het land waar croissants het ontbijt regeren en de wijn vloeit alsof het water is. Maar vanmorgen, terug in het pittoreske Deurle, had ik het gevoel alsof ik een exclusieve all-access pas had bemachtigd tot het middelpunt van een impressionistisch meesterwerk. En nee, niet zo’n dramatisch Van Gogh-scenario waar je een oor moet missen om het te waarderen, maar iets à la Monet. Denk minder aan waterlelies en meer aan een vredig landschap vol graan, wilde bloemen en planten die dansen in de wind. Ik zweer het je, het was net een levende ansichtkaart!

Want het is pas als je even uit Deurle weg bent geweest, dat je weer beseft hoe prachtig ons dorp eigenlijk is. Dus op deze stralende zondagmorgen, dag van de nationale feestdag, nam ik bij het vroege ochtendgloren de epische beslissing om mijn eigen dorp te herontdekken, alsof ik een volleerde toerist was. Ja hoor, gewapend met een rugzak vol clichés en een overdosis enthousiasme die zelfs een hyperactieve puppy jaloers zou maken.

Ik zette mijn zonnebril op – je weet wel, die ik speciaal bewaar voor momenten van zelfreflectie en epische queesten – en voelde me meteen als een undercover beroemdheid die zijn eigen hometown inspecteerde. De enige andere enkeling die ook zo vroeg op straat liep keek me aan alsof ik de zoveelste verdwaalde toerist was, wat, eerlijk gezegd, behoorlijk verfrissend was. Het gaf me een excuus om in slow motion te lopen, alsof ik in een dramatische film zat, en overal ‘oooh’ en ‘aaah’ bij te zeggen. Je had zijn gezicht moeten zien, vol ongeloof en misschien een vleugje medelijden, maar hé, het leven is te kort om serieus te zijn!

Terwijl ik daar wandelde, werd ik plotsklaps getroffen door een verbluffende openbaring: hoe spectaculair ons groene dorp eigenlijk is. Ja, je leest het goed, spectaculair! En die oevers aan onze Leie! Met koeien die de lokale gossip uitwisselen, een duif die met een tak als bouwmarkt-souvenir voorbij fladdert om een airbnb voor haar ei op te zetten, een vos die de hele nacht heeft lopen tinderen, en ganzen die opspringen alsof ze net de lotto hebben gewonnen omdat een haas besloot 'kiekeboe' te spelen vanachter een struik. En dan hebben we het nog niet eens over de Sint-Aldegondiskerk die daar staat te schitteren alsof ze net een makeover heeft gehad. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld, maar hoe kun je niet in lyrische verzen uitbarsten als je ziet hoe de Leie zich als een dichterlijke boa constrictor door het landschap slingert? Die rivier is praktisch een spa-resort, zonder de geur van eucalyptus en de zweverige muziek die je uit je zen haalt.

Niet verwonderlijk dat kunstenaars, van schilders tot dichters, zich als motten tot een vlam voelden aangetrokken tot deze plek. Deurle is als dat ene sprookjesdorp waar je altijd over hebt gelezen, maar dan zonder de draken en prinsessen in nood. Cyriel Buysse himself, jawel, struikelde over zijn eigen geluk om hier in de buurt te mogen wonen. Je kunt nog bijna horen hoe hij zijn pen vasthield, verblind door de schoonheid van de natuur, krabbelend aan zijn meesterwerken.

Nu, laten we eerlijk zijn, Deurle is niet zomaar een dorp, het is een levend museum van rust en romantiek—zo idyllisch dat zelfs de kippen hier flirterig kakelen in perfecte harmonie. De bloemenwinkel van de lieftallige Ruth in de Dorpstraat kent niet alleen je naam, maar onthoudt ook je favoriete bloemen en je slechtste liefdesverdriet. De postbode fluit een deuntje terwijl hij de brieven bezorgt, waarschijnlijk de enige persoon die nog vrolijker wordt van jouw rekeningen dan jijzelf.

Deurle, ooit verkozen tot het mooiste dorp van Oost-Vlaanderen, is pittoresk en groen, met een verleden zo rijk dat zelfs de lokale geschiedenisboeken er meerdere volumes over klagen. Het dorp heeft zoveel charme dat zelfs de lokale straatkatten aristocratische manieren hebben aangenomen en beleefd knikken als je voorbij loopt. In Deurle is elke dag een uitnodiging voor een wandeling door een ansichtkaart.

Dus, als je van plan bent om even in Deurle te togen, doe het dan niet voor de geschiedenislessen zonder profeet, kunst die je ook niet snapt als iemand het uitlegt, of omdat je hond een bordje omhoog hield met "Ik heb frisse lucht nodig" – Deurle is gewoon je go-to plek. Nog nooit van gehoord? Nou, dan heb je iets gemist waarvan je niet eens wist dat je het kon missen. Maar geen paniek, de Deurlense Leie staat al met open armen te wachten, klaar om je te betoveren met haar charmes. En terwijl jij je ogen uitkijkt, sta ik, de grijnzende local, in de schaduw toe te kijken, stiekem trots dat ik dit kleine paradijs al lang geleden heb ontdekt.

21/07/2024.

[lyrics365]

Iedereen Doet 't

Windsurfers do it standing up En diepzeeduikers doen het onderwater Alcoholisten doen het met een kater En snelle jongens doen het effe hup Postbodes doen het in de gleuf En pedofielen doen het op hun knieën De meeste trio’s doen het met z’n drieën En tegenliggers doen het soixante neuf Lolbroeken doen het op 1 april Macrobioten doen het onbespoten En h***fielen doen het met hun…

[koekjelanguage]

nieuwe woorden from tests

*gebit // (het) tanden en kiezen, set of teeth (一本づつはkies, tand) *boren // boorde, h. geboord // bore, drill, pierce, sink *bode // (de) messenger, carrier *postbode // (de) mailman *slordig // niet netje, ongeveer *slap // zwak, niet stijf, soft, floppy *aanwezig // present, existing (< afwezig // away, gone) *raak // striking, on target (< mis), home een rake keuze ~ a good choice, appropriate choice *bot // (ad) niet scherp / (het) bone *bedroefd // sad, upset *ijverig // diligent, 勤勉な *knikken // knikte, h geknikt // crack, bend, nod *instappen // stapte in, is ingestapt // enter, step into *buitenwijk // (de) suburb, outskirt *even <> oneven (even <> odd) *namaak // (de) imitation, counterfeit, namaaksel *bruto // gross

namaak >> namaken (after making)

[peterpijls1965]

Huwelijksreis

Ik interviewde Pierre Cnoops uit Maasbracht voor de regionale krant. Ik vroeg hem wat hij in rekening bracht voor een optreden. Hij zei: “Dat hangt er van af wat de grind dan moest kosten.” Pierre Cnoops was buiten het carnavalsseizoen postbode van beroep.

[stiftgedichtensimonis]

Trendy Kerstkaarten 2023! Gun de postbode ook eens iets! Bestellen via deze link.

[collagerock]

Trendy Kerstkaarten 2023! Gun de postbode ook eens iets! Bestellen via deze link.

[boekbabbel]

Uitgetest: Kobo Elipsa 2E

Op zoek naar een #e-reader? Ik mocht dankzij @oona.agency de Kobo Elipsa 2E uittesten. Wat je allemaal krijgt voor 400 euro lees je hier.

Soms voel ik mij een klein beetje influencer. Dan krijg ik bijvoorbeeld een e-mail om te vragen of ik een e-reader wil uittesten. Wat dacht je nu zelf? Het was precies pakjesavond toen de postbode met een gigantische doos voor de deur stond. De inhoud: een Kobo Elipsa 2E. Continue reading Untitled

[rotterdamvanalles]

De ingang van Jeugdland in Ahoy, 1976-1979. 🆕️

Van Platform Wederopbouw Rotterdam:

Veel Rotterdammers hadden het in de jaren vijftig niet breed. Vanuit de gemeente, om precies te zijn de Raad voor Lichamelijke Opvoeding, kwam het idee om iets in juli en augustus te doen voor de bevolking dat voelde als vakantie. Voor veel kinderen viel er niet veel meer te doen dan spelen op de lege landjes die Rotterdam rijk was. Maar op 11 juli 1958 startte de eerste editie Jeugdland waar allerlei spelletjes en activiteiten voor kinderen bij elkaar gebracht waren in Ahoy. Jan Roodbol en zijn vriendje Henk Burggraaf opende het 22 dagen durende festijn door een stukje op een postkar rijden en postbode te spelen. Hij vertelt aan het AD dat ze niets van de ceremonie en alle fotografen snapten, maar dat ze het wel leuk vonden om te spelen. Het krantenknipsel heeft hij nog altijd in zijn bezit.

Jeugdland werd weliswaar ook toen in Ahoy gehouden, maar Ahoy lag toen nog op de plek van het huidige Erasmus MC. Kinderen van 6 tot en met 12 jaar werden onder leiding van jonge leerkrachten en stagiaires, toen nog kwekelingen genaamd, beziggehouden. Naast diverse sporten, zowel binnen als buiten, konden kinderen tekenen, schilderen, emailleren, kleien, timmeren met echte spijkers, naaien met een echte naaimachine en bloemschikken. Er was een circusschool en een theatertje, waar kinderen zowel toeschouwer als piste- en podiumartiest mochten zijn. Zelfs een rondje op een echte kameel of olifant was mogelijk, naar het schijnt. Ze konden beroepen spelen zoals metselaar, bakker en erg populair in die tijd: ‘conducteurtje’ van de RET. Veel van deze activiteiten hebben de zestig jaar niet overleefd waaronder de poppendokter en een bord brinta bij de lunch. Tegenwoordig zijn er meer kermisattracties, springkussens of workshops voor rappen en breakdance.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam. De informatie komt van de website Platform Wederopbouw Rotterdam. Zie: https://wederopbouwrotterdam.nl/actueel/jeugdvakantieland-nog-steeds-een-populair-uitje.

[jansiemons]

Nu ik nog enkele dagen op vakantie ben en veel tijd om na te denken, dacht ik zonet ... er zijn er in ons dorp toch velen bij wie hun hart zo groot is dat men er zonder kloppen binnen kan wandelen. Denk dan aan een huis waar de deur altijd open staat, een welkomsmat die zegt "Kom binnen en neem een koekje", of misschien een verloren gelopen postbode die zich afvraagt of hij een vakantiebungalow is binnengestapt. Precies zo'n hart daar hebben we het over.

Neem nu mijn buurvrouw, tante Annie, een vrouw die meer planten in haar huis heeft dan de botanische tuin. Serieus, je zou denken dat je een Amazoneregenwoud betreedt. Geen enkele plant hoeft ooit te kloppen om binnen te mogen. Ik weet niet hoeveel zuurstof ze produceert, maar ik ben er vrij zeker van dat de wetenschap ooit zal ontdekken dat men van haar zuurstoftoevoer kan leven.

Dan hebben we Piet van nummer 22, een man met een hart zo open dat je zou zweren dat het een 24/7 snackbar is. Piet is de koning van de spontane gastvrijheid. Heb je ooit honger gehad om 3 uur 's nachts en een volledige kalkoen op tafel zien verschijnen? Bij Piet gebeurt dat. Zijn levensmotto is "Waarom niet?" wat verklaart waarom hij ooit een circus in zijn achtertuin heeft laten optreden omdat ze toevallig langs kwamen en hun olifant een lekke band had. "Natuurlijk jongens, kom binnen, maak het je gemakkelijk," zei Piet, terwijl hij de olifant een emmer water en enkele wortelen gaf.

En laten we mijn andere verre buren niet vergeten, Bert en Nathalie, die zo gastvrij zijn dat ze zelfs hun voordeur op een kier laten staan voor de postbode, de pakketjesbezorger, en de toevallige voorbijganger die een praatje wil maken. Een keer liep er een eend hun huis binnen, en in plaats van in paniek te raken, maakten ze een bad klaar voor het beest. "Iedereen verdient een beetje luxe," zei Nathalie terwijl ze de eend wat badschuim aanbood.

O ja, en dan ben ik er natuurlijk nog. Mijn hart is misschien niet zo groot als dat van tante Annie, Piet of Bert en Nathalie, maar ik doe mijn best. Ik probeerde eens een kat zonder kloppen binnen te laten, maar die keek me aan alsof ik gek was geworden en rende weg. Misschien moet ik mijn benadering herzien, of misschien moet ik gewoon stoppen met het aanbieden van komkommers als snack aan poezen. Maar goed, Rome is ook niet in één dag gebouwd.

Het is dan ook geweldig om te zien dat er in onze buurt zoveel mensen zijn die de kunst van gastvrijheid en open harten beheersen. Of het nu een buurvrouw is met een passie voor planten, een vriend met een voorliefde voor onverwachte gasten, of een stel dat zelfs Leiense - met open vleugels en luid kwakende - eenden verwelkomt, het maakt onze buurt net een beetje gekker en leuker. En laten we eerlijk zijn, in een wereld waar je meestal moet kloppen, zijn deze open harten een verademing.

[lachendelama]

Het thuis gevoel op een feestje in IJmuiden.... onze postbode en thuisbezorgd bezorger waren aanwezig om dit extra te ondersteunen en later ook de toiletdame en heer. https://lachendelama.nl/het-feest-met-een-thuis-gevoel-in-ijmuiden/ #postbode #thuisbezorgd #bezorger #toiletdame #toiletheer #entertainment #feestje

[chantalvdreijden]

🎼Pieter Post, Pieter Post🎶 #song #music #muziek #mailman #postbode #vintage #vintagestyle #lemax #miniature #mini #village #minidorp #christmasdecoration #kerstdecoratie #kerstdorp #portrait #portret #retro #sepia #lesscolors #lovephotography #photographer #photography #fotografie #fotograferen https://www.instagram.com/p/ClPP6-xjvxC/?igshid=NGJjMDIxMWI=