#van bommel van dam

[jurjenkvanderhoek]

HET BEELD, DE KUNSTENAAR EN ZIJN MUZE

Ze is zijn muze. Zij staat volledig achter hem. Niet als een schaduw, maar als steun in de rug. Toeverlaat, rechterhand. De mens heeft iemand nodig als klankbord en als raadgever om tot bloei te komen. Voor Fons Schobbers is zijn vrouw Liesbeth de godin van zijn kunst en wetenschap. Wanneer zij er niet voor hem was geweest had zijn kunst waarschijnlijk niet zo'n vlucht opwaarts genomen als dat het heeft gedaan. Had het minder bezieling gekregen. Waren het een veelheid van aardig bedachte en gebeeldhouwde vormen. Maar dat was het dan ook en daar zou het bij gebleven zijn. Scheppingen van 13 in een dozijn.

Maar Liesbeth heeft Fons dusdanig en dermate geïnspireerd, en doet dit nog voortdurend, dat er begeesterde beelden zijn en kunnen ontstaan. Beelden met betekenis zonder slechts een abstracte vorm te zijn. Beelden waarvan je de lijnen met een zachte aanraking wilt volgen. De vingers in een warme streling de koude materie te bepotelen. In het boek “Urge 2” kunnen de werken met de ogen worden betast. De uitgave is te zien als catalogus bij de tentoonstelling in Museum van Bommel van Dam. In enkele essays licht auteur en kunstrecensent Wim van der Beek Schobbers’ objecten bij en het proces van ontstaan toe. Uit die tekst komt in diverse bewoordingen naar voren dat het koppel op meerdere vlakken een twee-eenheid is.

In de kunst vooral zijn Fons en Liesbeth met elkaar verbonden. De muze is zijn klankbord. “Zij is altijd bij het scheppingsproces betrokken en benadrukt steeds dat communiceren niet hetzelfde is als elkaar napraten of elkaar in blinde bewondering volgen”, lees ik. Communiceren is elkaar spiegelen, brainstormen, nieuwe opties of alternatieve gezichtspunten aandragen, elkaar scherp houden, samen naar ruimte en mogelijkheden zoeken, samen initiatieven ontwikkelen en elkaar stimuleren. Als teamspelers weten ze wat ze aan elkaar hebben en kunnen verwachten. Uit dat intensieve samenspel ontstaan esthetisch aandachtige kunstwerken. Waarbij mij dus de handen beginnen te jeuken om ze aan te raken. Niet alleen met de blik langs de vormen te gaan, maar ook letterlijk te bevoelen.

De objecten met meest vrouwelijke vormen lijken uit de hamer en beitel van Liesbeth ontsproten te zijn. Sierlijk en elegant zoals alleen een vrouw het harde materiaal kan benaderen. Hoewel deze zienswijze uitermate seksistisch klinkt, want zou een man niet vriendelijk met de materie kunnen omgaan. Er zijn vele voorbeelden in de kunstgeschiedenis dat dit zeker het geval is. In deze context zie ik toch in de beelden de autoriteit van de muze achter de kunstenaar. De nog sterkere vrouw achter de sterke man. In de objecten die Fons Schobbers maakt van gevonden voorwerpen, de objet trouvé of ready mades, zie ik meer de wispelturige grillen van een manspersoon terug. Die karaktereigenschappen lees ik tevens van de foto’s in het boek waarin het duo is geportretteerd.

De beelden van Fons Schobbers zijn talloze variaties op eenzelfde thema. Maar dat thema gaat door zijn handen nooit vervelen. Je hebt nooit genoeg gezien van de objecten. Almaar zit er vernieuwing in een volgend beeld, hoewel het voortborduurt op een eerder gemaakte vorm. Zijn beelden zijn woorden in het verhaal dat Schobbers de wereld wil vertellen. Passen in de regel en vormen samen een zin. De objecten vallen na elkaar gezien te lezen als een hoofdstuk in de biografie van de kunstenaar.

Het beeldende oeuvre van Fons Schobbers heeft een lange adem en een grote reikwijdte. Mede doordat zijn beschermvrouwe Liesbeth hem lucht geeft om creatief te blijven. Op de schutbladen voor en achter in het boek is te zien dat zijn atelier overladen is met kleine schetsen van gips. Dat zijn bron vol ideeën nog lang niet opgedroogd is. Dat hij nergens hoeft te improviseren of voor de vuistweg te creëren. De planken afgeladen met miniaturen kunnen inspiratie geven tot nieuwe levensgrote werken. Ook kunnen deze kleine modellen uiteraard uitstekend solo de wereld ingaan, als kleinood in het interieur, als hebbeding op de boekenkast. Maar ze zijn eens en vooral de opstap naar een volwassen vormgeving, een idee om uit te vergroten en in een buitenruimte te plaatsen.

Schobbers geeft vorm aan de ruimte rondom zijn beeld. Wanneer het object op een sokkel is geplaatst bepaald het de omgeving waarin het staat. De beschouwing van die plek zal nooit meer dezelfde kunnen zijn. Het beeld begrenst de omvang van die plek, het beeld is de restvorm van deze ruimte. Het is alsof het daar hoort omdat het er onzichtbaar altijd al was. Zoals de klomp steen of het blok hout altijd al de vorm in zich heeft gedragen, de kunstenaar hoeft het enkel nog maar uit te pakken. De kunstenaar volgt de aders in de steen en de nerven van het hout. Hij is schatplichtig aan de natuur van de materie. Wanneer hij dan in kunststof zijn idee vorm geeft heeft Fons geheel de leiding in handen. Met uiteraard op de achtergrond de kritische blik van Liesbeth. Dan gaat hij los en maakt van niets iets. Dat wat gedacht is krijgt beeld. Dan is Schobbers de schepper. Ontstaan er vormen die de ruimte nog niet kent.

En wanneer hij dan gevonden voorwerpen als materiaal voor zijn objecten gebruikt is zijn creatieve brein mijns inziens op het kookpunt van zijn. In deze beelden liggen zoveel manieren van anders kijken naar bestaand wezen verscholen. Dat rondom beschikbare en alom voorhanden zijnde elementen een nieuw leven kunnen krijgen. Niet de afvalbak in hoeven, maar kunnen reïncarneren in een volgende gedaante. Weggooien kan altijd nog, moet Schobbers gedacht hebben. Door beschadigde en in onbruik geraakte voorwerpen met zachtheid en aandacht te benaderen maakt hij objecten die mensen confronteert met laakbaar wegwerpgedrag. En natuurlijk, de steen of het hout geeft ook nieuw leven. Het baart een vorm. Fons is de verloskundige, Liesbeth de vroedvrouw. En het kind bezit ontdaan van moederkoek en navelstreng een onnoembare schoonheid. Vele objecten gaan zonder titel de wereld in, zodat de beschouwer het zelf een naam kan geven die past bij de emotie van het kijkproces.

Want lees ik “gevoel en verstand trekken samen op. Visuele spanning en vindingrijke vormgeving zijn altijd gegarandeerd”. Het samenspel van gedachten manifesteert zich door een dialoog besloten in het beeld. De dialoog van maker en muze. Deze communiceren samen eenduidig en krachtig met de beschouwer. Daardoor staat het beeld stevig op de sokkel, letterlijk en figuurlijk. Schrijver Wim van der Beek beziet elk kunstwerk van kunstenaar Schobbers als sleutelwerk. Ieder werk is een vervolgstap in de zoektocht naar ongekende mogelijkheden. “Ze maken deel uit van het grote geheel waarin geen onderscheid bestaat tussen minder belangrijke of juist superieure vondsten of ontdekkingen.”

Urge 2. Fons Schobbers. Beelden en objecten. Teksten: Wim van der Beek. Catalogus bij tentoonstelling Museum van Bommel van Dam in Venlo tot 22 oktober 2023. Uitgave Van Spijk Art Books, 2023.

[garadinervi]

José Brokken-Zijp and Hans Brokken, herman de vries – die Wirklichkeit im Bild, Künstlerbücher 1960 – 1985, [from the collection Brokken Zijp Foundation of Art], Designed by Mark van den Eijnden, Photography by Peter Cox, Printed by Drukkerij Walters, Maastricht, Bonding by hand by Handboekbinderij Geertsen, Nijmegen, Museum van Bommel van Dam, Venlo, 2015 [Exhibition: herman de vries 1960 – 1995. kunstenaarsboeken, collages, gemengde technieken en video, Curated by Hans and José Brokken-Zijp and showing works and artists' books from the Brokken Zijp Foundation of Art (BFA), Museum van Bommel van Dam, Venlo, September 20, 2015 – January 10, 2016] [Peter Foolen, Eindhoven]

[jossarisfoto]

Venlo | Wassend water op Eerste Pinksterdag

Zondag, 19 mei 2024 | Op Eerste Pinksterdag, nog voor de stad ontwaakt, begin ik mijn vroege ochtend stadswandeling in het Wilhelminapark. De serene rust van het park, met zijn majestueuze bomen en prachtige vijver, is de perfecte start op deze nevelige zondagochtend. Vanuit het Wilhelminapark wandel ik richting de Maas. De rivier, altijd in beweging, biedt een betoverend schouwspel van wassend…

[blodheinie]

After the festival, a scaled down re-enactment scenery was on view in the museum itself. For the selected pictures on this website the mini visitors were temporarily on the move. An excerpt from this eight-hour radio show can be listened to in the link below (bottom). by: TUYG Jeen Brouwer (2004, Maastricht) Bart Kelleter (2001, Heerlen) Dean Kisters (1996, Heerlen) Mike Moonen (1990, Heerlen)

at museum van Bommel van Dam

[thomas-goetze-fotografie]

2023.10.07 | venlo nl, vbvd

→ museum van bommel van dam

[maartenbuser]

Bespreking van twee exposities van Shinkichi Tajiri

Eerder in Museum van Bommel van Dam, maar gelukkig nog tot midden mei in Bonnefanten: twee mooie overzichten van de intrigerende Japans-Amerikaans-Nederlandse beeldhouwer Shinkichi Tajiri. Voor Metropolis M bezocht ik beide tentoonstellingen, die onder meer ingaan op Tajiri's oorlogservaringen. Hoe heeft hij die eigenlijk een plaats gegeven in zijn vaak militaristisch ogende werk?

[peterpijls1965]

Beter uit de oorlog komen

Museum Van Bommel van Dam in Venlo toont momenteel de expositie Armando: door de ogen van een vriend. Armando (1929 – 2018) herinner ik me vooral door zijn obsessie met kamp Amersfoort.

Als bokser, violist en deelnemer aan het melige Herenleed (met Cherry Duyns) vond ik hem minder, en als journalist van Haagse Post misschien ten onrechte bijna vergeten.

Zijn monumentale, soms bombastische maar ook beklijvende doeken die vaak naar de oorlog verwezen, kunnen misschien niet goed begrepen worden zonder het boek dat hij in 1967 met Hans Sleutelaar publiceerde: De SS-ers.

Zeven vrijwillige Nederlandse SS´ers (onder wie een vrouw) komen daarin niet geïnterrumpeerd aan het woord over hun beweegredenen om voor Hitler te vechten. De uitgever noemde het een noodzakelijk maar verschrikkelijk boek.

Armando en Hans Sleutelaar schreven zelf in hun voorwoord: 'Er is in elk geval één overeenkomst tussen de vrijwilligers die vochten aan de goede kant en die aan de foute kant: zij hoopten dat hun land beter uit de oorlog zou komen dan toen het door die oorlog werd overrompeld. Hoe het de mensen van het verzet in en na de oorlog is vergaan, is algemeen bekend. Over de levens van de onmensen die hun bitterste vijanden waren, weten we weinig.´

[kundst]

Roger Raveel (Be 1921-2013) A brief look back (1980) Oil on canvas (195 x 145 cm)

[jolaar]

English, Google Translate, sorry

On December 7, 1585, the Third of the Field Master Francisco Arias de Bobadilla, composed of about five thousand men, fought on the island of Bommel, located between the Meuse and Waal rivers, completely blocked by the squadron of Admiral Filips van Hohenlohe-Neuenstein.

The situation was desperate for the Spanish Tercios and the enemy proposed an honorable surrender but the Spanish response was clear: “The Spanish infants prefer death to dishonor. We will talk about capitulation after death » They opened the dams of the rivers to flood the camp and drown them all, and there was no land left but the hill of Empel, where the soldiers took refuge.

«While a devout Spanish soldier was making a hole in the dike to protect himself under the earth from the much air that was blowing and from the artillery that the enemy ships were firing, at the first hoes that he began to give an image of the very clean and pure Concepción jumped of Our Lady, painted on a board, the colors and shades as vivid and clean as if it had just been done. Other soldiers came with great joy ... »

Taken as a divine sign, soldiers regained their hopes of escaping alive from that deadly trap. Fray García de Santiesteban asked that all the soldiers dedicate a Salve and a procession to him.

At dawn on December 8, 1585, the impossible occurs. The Meuse is frozen and Holac's fleet is trapped. The Spaniards without hesitation threw themselves into the "boarding" crossing the ice. Seeing how his fleet was attacked by the Spanish Infantry soldiers, Admiral Holac said "It seems that God is Spanish by working, for me, such a great miracle" when he was defeated in the Battle of Empel.

Centuries later this day, the Immaculate Conception of Mary was proclaimed patron of the Spanish Tercios, current Spanish Infantry.

Now you can have in your homes the great paintings by Augusto Ferrer Dalmau and the photographic composition of Jordi Bru photography of this fact of the Hispanic Arms.

1º The Virgin of Empel, Augusto Ferrer Dalmau 2nd The Miracle of Empel, Augusto Ferrer Dalmau 3rd The Battle of Empel, Jordi Bru photography

to download Here

To be able to see it you need the Mods of @thejim07 "Helene Fourment with a Carriage" and "Birth of Venus"

And as an additional gift, La Inmaculada Concepción de los Venerables from the brilliant Sevillian Baroque painter, Bartolome Esteban Murillo, the painter of the Virgins.

Immaculate of the venerable ones, or of Soult. 

to download Here

Many thanks to @artyssims and @navidesigns for being my "Guinea Pigs"

Santiago and Cierra Spain

Español

El 7 de diciembre de 1585, el Tercio del Maestre de Campo Francisco Arias de Bobadilla, compuesta por unos cinco mil hombres, combatía en la isla de Bommel, situada entre los ríos Mosa y Waal, bloqueada por completo por la escuadra del almirante Filips van Hohenlohe-Neuenstein.

La situación era desesperada para los Tercios españoles y el enemigo propuso una rendición honrosa pero la respuesta española fue clara: «Los infantes españoles prefieren la muerte a la deshonra. Ya hablaremos de capitulación después de muertos» Abrieron los diques de los ríos para inundar el campamento y ahogarlos a todos y no quedó más tierra firme que el montecillo de Empel, donde se refugiaron los soldados.

«Estando un devoto soldado español haciendo un hoyo en el dique para resguardarse debajo de la tierra del mucho aire que hacía y de la artillería que los navíos enemigos disparaban, a las primeras azadonadas que comenzó a dar saltó una imagen de la limpísima y pura Concepción de Nuestra Señora, pintada en una tabla, tan vivos y limpios los colores y matices como si se hubiera acabado de hacer. Acudieron otros soldados con grandísima alegría...»

Tomada como una señal divina soldados recuperaron las esperanzas de escapar con vida de aquella trampa mortal. Fray García de Santiesteban pidió que todos los soldados le dedicasen un Salve y una procesion.

Al amanecer del dia 8 de diciembre de 1585, se produce lo imposible. El Mosa aparece congelado y la flota de Holac quedó atrapada. Los españoles sin dudarlo se lanzaron al “abordaje” atravesando el hielo. Al ver como su flota era atacada por los soldados de Infantería Española, el Almirante Holac dijo  «Tal parece que Dios es español al obrar, para mí, tan grande milagro» al ser derrotado en la Batalla de Empel.

Siglos después este día, la Inmaculada Concepción de María fue proclamada patrona de los Tercios españoles, actual Infantería Española.

Hora podéis tener en vuestras casas los geniales cuadros de Augusto Ferrer Dalmau y la composición fotográfica de Jordi Bru photography de este hecho de las Armas Hispanas.

1º La Virgen de Empel, Augusto Ferrer Dalmau 2º El Milagro de Empel, Augusto Ferrer Dalmau 3º La Batalla de Empel, Jordi Bru photography

Descargar AQUI

Para poder verlo necesitáis los Mods de @thejim07 “Helene Fourment with a Carriage” y “Birth of Venus”

Y como regalo adicional, La Inmaculada Concepción de los Venerables del genial pintor del Barroco Sevillano, Bartolome Esteban Murillo, el pintor de las Vírgenes

Inmaculada de los venerables, o de Soult.

Descargar AQUI

Muchas gracias a @artyssims y @navidesigns por ser mis “Conejillos de Indias”

Santiago y Cierra España

[ftnbooks-blog]

Esther Tielemans (1976)

Her first major exhibition was at the Stedelijk Museum, but her best publication by far is the one which was made for her exhibition at the Museum Bommel van Dam in 2011. (available at www.ftn-books.com) Great publication, designed by Adriaan Mellegers and printed by one of the very best printers in the business, Lecturis. Tielemans works differ in size. From intimate small sculptures to a room…

[jurjenkvanderhoek]

DE ANDERE WERKELIJKHEID VAN MELLE OLDEBOERRIGTER

Dat Melle surrealist is zal hij wel nooit van zichzelf gezegd hebben. Als hij al iets gezegd zou hebben van zichzelf. Over zijn werk en zichzelf was hij bij leven niet zo spraakzaam. Daardoor is het zijn en Melles werk omgeven met een vervreemdende raadselachtigheid, een mistig mysterie. Want waarom deed hij wat hij deed. Waarom komen in zijn werken vooral zoveel mannelijke geslachtsdelen voor en in minder aantal die van de vrouw. Pas na zijn leven en ook nu nog proberen kunstkenners en liefhebbers deze symboliek te duiden. In het boek “Melle – Schilder van een andere werkelijkheid” reflecteren een zevental auteurs ieder vanuit het eigen vakgebied op zijn werk. De catalogus is uitgegeven bij de tentoonstelling in Museum Van Bommel van Dam in Venlo. Om het werk van deze bij het grote publiek min of meer vergeten kunstenaar onder de aandacht te brengen van een beoogde nieuwe groep toeschouwers.

Melle Oldeboerrigter is in de schilderkunst een autodidact. Zijn tekentalent is evenwel al vroeg opgemerkt en hij wordt gestimuleerd dit verder te ontwikkelen. Hij gaat naar de grafische school en wordt letterzetter, maar ook tekenaar want in de avonduren volgt hij lessen in vaktekenen en lithografie. Pas in zijn 30e levensjaar gaat hij schilderen. Zijn werken hebben vanaf het begin al onwerkelijke trekken, symbolische aanwijzingen en ondoorgrondelijke elementen. Deze wondere wereld die Melle ons op zijn doeken creëert blijft ongrijpbaar zolang de schepper geen verklaring ervan afgeeft. Door de fallussen die veelvuldig in allerlei vormen in zijn werken te vinden zijn hebben de schilderijen in eerste instantie minder goed ingang bij musea en expositieruimten. Ze worden gezien als seksuele symbolen en daardoor afgedaan als pornografisch of erger vulgair.

Maar dat vooroordeel wordt naarmate de tijd verstrijkt omgezet in een gefundeerde mening door onderzoek en gewijzigde standpunten. Nog wordt het werk wel gecensureerd om geen aanstoot te geven en daarmee het publiek het museum uit te jagen. Maar doordat de wereld openging en de overtuigingen losser werden wordt Melles werk meer gewaardeerd op inhoud en minder op vorm. Er wordt nu gegraven in lagen, dieper gekeken in de geestestoestand van de maker. Hoewel hijzelf dus weinig of niets over zijn werk losliet kunnen door puzzelstukken uit zijn omgeving in elkaar te schuiven van mogelijke bedoelingen de achtergronden worden doorzien.

Museumdirecteur Paulo Martina schrijft daarover in zijn voorwoord: “De enorme last die zijn wezens dragen, verbeeldt de tragiek van de voorstelling. Een letterlijke uitbeelding van het gezegde dat mannen vaak alleen maar achter hun pik aanlopen.” Het is geen wellust wat Melle uitbeeldt, geen erotische toespelingen lopen over en kruipen door zijn werken. Het is de potsierlijkheid van het verval. De tragische en destructieve aanwezigheid van de mens op aarde. “Melle brengt de schepping terug naar haar essentie: de drang tot voortplanting.” Want dat is waar het leven om draait in principe, het multipliceren om de soort in stand te houden.

In deze tijd van dickpiks, #metoo en nieuwe preutsheid is Melles werk zeer actueel. Zou dat om de strekking van de afgebeelde wezens zijn of de letterlijke uitbeelding van de lichaamsdelen, dat het werk nu modern en hedendaags oogt. Het zal nog voortdurend de blik van mensen beschamend laten afwenden, ze zullen er langs heen willen kijken om niet geconfronteerd te worden met datgene dat na de zondeval niet meer bloot gegeven kan worden. Maar het zijn wel waar de lusten en de lasten van de mensheid op gebaseerd zijn. Met zijn schilderijen wil Melle dat zichtbaar en bespreekbaar maken. Met de man als lichtend voorbeeld, althans het materiaal waar het leven aan ontspruit.

Het lijkt alsof Melle een andere werkelijkheid schildert, maar het is de realiteit van alledag die weggestopt wordt in de gematigde om niet te zeggen calvinistisch westerse wereld. In andere beschavingen gaat men veel minder krampachtig om met fallus en vagina. Worden de delen van het lichaam juist verheerlijkt en verafgood, niet om het bevredigen van de lusten maar omdat dit het gereedschap is het leven in stand te houden. Vruchtbaarheid en voortplanting is voor iedere soort, van mens tot dier, van slak tot bij en van vis tot slang, het hoogste goed. Maar of dat de bedoeling is en de betekenis van de verbeelding van Melle blijft vooralsnog onduidelijk. Met de uitgave proberen de schrijvers er wel een vinger achter te krijgen, maar doordat de maker nauwelijks iets over zijn werk heeft gezegd blijft het gissen. En dat imagineren, dat veronderstellen, is de kracht van Melle maar evenzeer de sterkte van de kunsthistorici die na zijn dood zich over zijn werk buigen. Het blijft een geheimzinnige en wonderlijke wereld die geschapen is, zwevend boven de werkelijkheid. Maar juist die waarheid zo ondubbelzinnig bij de kraag vattend. Want al lijkt het werk van Melle symbolisch, velen zullen die symboliek ontgaan doordat de blik enkel getrokken wordt door de groteske geslachtsdelen, is het werk van een onmogelijke realiteit.

De auteurs die zich voor het boek hebben gebogen over Melle en zijn werk gaan onder meer in op de schilders, de denkers en de schrijvers die hem hebben geïnspireerd. Het verzamelend echtpaar Van Bommel-van Dam, dat een deel van zijn werk uit de vergetelheid hielden en een plaats gaven in hun museum in Venlo krijgen klank in het boek. Zijn werk wordt door seksuologen bekeken, besproken en verduidelijkt. En vraagt een schrijver zich of Melle Oldeboerrigter de twintigste-eeuwse Jeroen Bosch is. Er zijn vergelijkingen te trekken, overeenkomsten te onderscheiden, maar Melle zelf vond dat zeker niet: “Jeroen Bosch vind ik een prutser”. Het is daarom dat het stil blijft rond de figuur Melle, het vaag is in zijn schilderijen. Wat heeft hem bezield, wat de schilder bewogen. Wie het antwoord denkt te weten mag het zeggen. Maar een dergelijke vraag ontweek Melle zelf door maar een of ander onsamenhangend antwoord te geven “om van het gevraag af te zijn”. En dat mysterie rond zijn figuur heeft hij tot zijn dood in stand gehouden en ook nu nog klinkt dat door. Maar de lezers van het boek en de kijkers in de tentoonstelling kunnen zich nu vergapen aan de erfenis van deze bijzondere schilder. Voor even zijn in die andere werkelijkheid.

Melle – Schilder van een andere werkelijkheid. Diverse auteurs. Uitgave bij de tentoonstelling in Museum Van Bommel van Dam, Van Spijk Art Books, 2022.

[garadinervi]

From: José Brokken-Zijp and Hans Brokken, herman de vries – die Wirklichkeit im Bild, Künstlerbücher 1960 – 1985, Brokken Zijp Foundation of Art, Museum van Bommel van Dam, Venlo, 2015, Edition of 300 [Exhibition: September 20, 2015 – January 10, 2016]. Designed by Mark van den Eynden

(via Peter Foolen)

[jossarisfoto]

Venlo | Centrum in 360°

Dinsdag, 12 december 2023 | Vandaag maak ik – gewapend met mijn nieuwste aanwinst, de Insta360 X3 360° camera – een wandeling door het bruisende centrum van Venlo. De ontdekkingsreis begint in het schilderachtige Wilhelminapark, waar de natuurlijke pracht een perfecte achtergrond vormt voor de veelzijdige mogelijkheden van de camera. Vervolgens wandel ik langs de Lage Loswal en de Stadshaven,…

[rotterdamvanalles]

De 10 Foto's Met Een Lang Verhaal Staan in een blog, op Tumblr. 114

Het Diaconessenhuis aan de Westersingel, 1938.

Het Van Dam-Ziekenhuis was een ziekenhuis in Rotterdam dat voortgekomen is uit het Diaconessenhuis in Rotterdam. Het Diaconessenhuis stamde uit het jaar 1892. De naam Van Dam kreeg het ziekenhuis in 1968 en verwijst naar de zusters Elisabeth en Maria van Dam die de bouw van het Diaconessenhuis financieel mogelijk hadden gemaakt.

Het Van Dam-Ziekenhuis was gevestigd aan de Westersingel 36-38 en werd gebouwd tussen 1931 en 1938, naar een ontwerp van Johannes Brinkman en Leendert van der Vlugt. Tussen 1957 en 1960 is het ziekenhuis uitgebreid door Van den Broek en Bakema.

In 1980 fuseerde het Van Dam-Ziekenhuis met het Rotterdamse Bethesdaziekenhuis en ging verder onder de naam Van Dam - Bethesda Ziekenhuis. Het Bethesdaziekenhuis werd na de fusie gesloopt. In 1990 is het ziekenhuis verhuisd naar Spijkenisse. Bij de verhuizing wijzigde men de naam in Ruwaard van Putten Ziekenhuis. Het verlaten ziekenhuis aan de Westersingel werd, met uitzondering van de zusterflat, gesloopt. Op de plaats van het Van Dam-Ziekenhuis staat nu het Rijndam revalidatiecentrum. Het Ruwaard van Putten Ziekenhuis in Spijkenisse ging in 2013 failliet. Het ziekenhuis maakt een doorstart als Spijkenisse Medisch Centrum.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stadsarchief Rotterdam

Gevels in de Pleretstraat, ten westen van de Djeroekstraat, uit het zuiden, 1948.

De Pleretstraat en Djeroekstraat zijn vernoemd naar een Indische bezitting van de aanlegger van de Van Meekerenstraat.

Pleret is een onderdistrict in het bestuurlijke gebied van Jogjakarta in Indonesië. Het ligt op ongeveer 13 km van de hoofdstad van Bantul. Deze wijk is verdeeld in vijf dorpen en 47 gehuchten. Het merendeel van de bevolking werkt in de landbouw. Bij een aardbeving in Jogjakarta op 27 mei 2006 kwamen 684 inwoners om het leven (gegevens 5 maart 2006) en was daarmee een van de meest getroffen wijken van Bantul.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia

Bron, Rotterdam van Toen, Stadsarchief Rotterdam

Instituut Schoevers aan de noordzijde van de Nieuwe Binnenweg 163, 1933-1937.

Instituut Schoevers werd door Adriaan Schoevers in januari 1913 opgericht als school voor handel en kantoor. De school groeide uit tot een instituut waar trainingen gegeven worden en opleidingen gevolgd kunnen worden op mbo 3-, mbo 4- en hbo-niveau.

Hoewel administratieve ondersteuning aan het begin van de 20ste eeuw veelal door mannen werd gedaan kwamen door Schoevers steeds meer vrouwen in dergelijke banen terecht. Hij vond dat een opleiding met plezier gevolgd moest worden en leerde de meisjes op het ritme van de charleston om blind te typen.

Het hoofdkantoor van Schoevers is in Hilversum. Verder zijn er vestigingen in Amsterdam, Arnhem, Eindhoven, Groningen en Utrecht; er zijn tevens diverse trainingslocaties, ook in andere steden. Schoevers is lid van de Nederlandse Raad voor Training en Opleiding.

Voormalige leerlingen zijn onder meer Patty Brard, Inge de Bruijn, Hanneke Groenteman, Jeanine Hennis-Plasschaert, Annemarie Jorritsma, Annie M.G. Schmidt, Caroline Tensen en Anita Witzier. Vanaf 2015 is Schoevers onderdeel van NCOI.

De fotograaf is Frans van Dijk en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Tankstation van Shell aan de Wevershoekstraat, jaren tachtig.

De Wevershoekstraat dankt zijn naam aan het buurschap aan de noordoever van de Waal , tegenover het buurschap Strevelshoek. Beide buurschappen liggen in de gemeente Ridderkerk.

N.V. Koninklijke Nederlandse Petroleum Maatschappij (Koninklijke Olie) werd - na pionierswerk door Aeilko Zijlker, tabaksplanter op Sumatra - opgericht op 16 juni 1890 door August Kessler, Henri Deterding en Jhr Hugo Loudon. Met de steun van de Nederlandse overheid werd er in Nederlands-Indië geboord naar olie. Op Sumatra werd olie gevonden en vooral na de vondst van een grote oliebron bij Perlak in 1899 groeide de onderneming. In het jaar 1900 werd Henri Deterding bestuursvoorzitter en hij zou de koers van de onderneming de volgende 36 jaar bepalen.

Midden 19e eeuw werd in Londen door de gebroeders Marcus en Samuel Samuel een zeeschelpenhandel opgezet. Aan het eind van de negentiende eeuw breidde het bedrijf zijn zaken uit naar de oliehandel. Het bloeiende handelshuis zocht toen ook naar een nieuwe naam voor het bedrijf. Omdat het nog voornamelijk lampolie en schelpen vervoerde werd het Shell Transport and Trading Company Ltd genoemd. Het lag voor de hand om een schelp als beeldmerk te nemen. In 1900 was dat een mosselschelp, maar vier jaar later zou dat veranderen in de schelp die we nu kennen: een sint-jakobsschelp met een geschulpte rand. De schelp van Shell wordt afgebeeld met de sluiting onder, de sint-jakobsschelp met de sluiting boven.

In 1907 gingen Koninklijke Olie en Shell Co. een zeer nauwe samenwerking aan, zonder echter volledig te fuseren. Koninklijke Olie kreeg een belang van 60% in de Koninklijke/Shell Groep. Het Britse Shell kreeg een belang van 40%. De aandelen van de beide moedermaatschappijen werden nog altijd gescheiden verhandeld en het bedrijf had een bedrijfsstructuur met twee hoofdkantoren: een in Den Haag en een in Londen, maar het kantoor in Den Haag werd gezien als belangrijker. Unilever en RELX kenden een vergelijkbare structuur.

De foto is afkomstig van Raymond Devilee. De informatie komt uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stadsarchief Rotterdam

De Meentbrug op 9 september 1930.

Op de achtergrond het luchtspoor. De Meentbrug is een hefbrug in de Meent en is nog van voor de oorlog. De brug kan niet meer worden bediend, omdat niet alle kabels meer zijn gemonteerd aan de brug. Het was ooit een hefbrug met vier torentjes. De brug was voorzien van uitschuifbare trapjes, zodat voetgangers gewoon door konden lopen als de brug openstond. Eén van de torentjes stond in de weg van het nieuwe gebouw dat ernaast werd gezet, maar werd gewoon geïntegreerd in het gebouw. De katrol hangt in de buitenmuur van het café-restaurant, het contragewicht hangt binnen. De Meentbrug ligt in de Meent, over de Delftsevaart. De Meent kan men identificeren met de in 1385 genoemde 'der Stede wech' en met de 'Poortweg', waarvan in 1404 sprake is. De naam Meent als straatnaam treft men niet aan vóór de tweede helft van de 16de eeuw. Aangenomen kan worden dat aan deze straatnaam de betekenis 'gemeene weide' ten grondslag lag. Dit blijkt onder meer uit een keur op de twee jaarmarkten uit de eerste helft van de 15de eeuw. De paardenmarkt moest toen gehouden worden 'in de Lombaertstrate upte meente neffens de capelle ende aldaer omtrent'. In 1531 en later komt 'Beestenmarkt' voor, daarna 'Varckenmart', 'Meent ende Varckenmarct' of 'Meent bij de Varckenmarct'. Oorspronkelijk liep de Meent van de Botersloot naar de Oppert. Ten behoeve van het toenemende verkeer werd een plan ingediend voor de aanleg van een brede straat door de oude stad, die een verbinding tussen Coolsingel en Goudsesingel zou vormen. De Heerenstraat en de Meent zouden worden verbreed en in westelijke richting worden doorgebroken. Op 19 juni 1913 aanvaardde de raad het doorbraakplan. Toen in mei 1940 de oorlog uitbrak was de nieuwe Meent voor het grootste gedeelte voltooid. In de volksmond heeft de Meent enige tijd de Doorbraak geheten. De huidige Meent ligt op dezelfde plaats als de vooroorlogse straat van die naam. Alleen het noordelijke gedeelte tussen de Botersloot en de Goudsesingel, de vroegere Heerenstraat, heeft een iets andere loop gekregen.

De Zaagmolenstraat met tramlijn 9, 1974.

De Zaagmolenstraat is vernoemd naar de houtzaagmolens, die vroeger aan de Rotte stonden. In 1671 kwam de houtzaagmolen bij de buitenplaats 'Woelwijk', genaamd 'de twee Zwanen' al voor. Verder was hier in 1784 een houtkoperij met twee zaagmolens, 'de Ooievaar' en 'de Zwaan' geheten.

De Zaagmolendrift heette van 1910 tot 1912 Zaagmolenstraat en van 1912 tot 1926 Nieuwe Zaagmolenstraat. De Zaagmolenstraat droeg voor 1897 de naam Van Bommelstraat naar Cornelis van Bommel, die hier o.a. in 1869 bezittingen had. De Zaagmolenbrug was oorspronkelijk een ijzeren ophaalbrug, die in 1895 was gebouwd en tot 1910 ter hoogte van het Noordplein en de Crooswijksesingel over de Rotte lag. Daarna werd ze verplaatst naar de Zaagmolendrift en de Crooswijksestraat. Ze ontving toen de naam Zaagmolenbrug. In 1956 werd ze vervangen door de huidige brug van die naam.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stadsarchief Rotterdam

De 2e Middellandstraat vlakbij het Middellandplein, 6 april 1966.

De naam Middelland verwijst naar een onbedijkt stuk land tussen Schoonderloo en Beukelsdijk dat omstreeks 1280 werd bedijkt. Door Ghisebrecht Bokel was in de tweede helft van de 13de eeuw aan Claes de Vriese verboden om een stuk land, dat grensde aan Bokels ambacht, te bedijken. Daardoor bleef midden tussen Schoonderloo en Beukelsdijk een onbedijkt land liggen. Omstreeks 1280 krijgt Jan van Scoenreloo, zoon van Claes de Vriese, toestemming tot bedijken. Dit Middelland heeft waarschijnlijk ongeveer ter plaatse van de huidige straat gelegen. Een 'Middelwateringhe' komt aldaar reeds in 1410 voor. Op de kaart van Stampioen (1653) heet deze watering Scheydsloot. Ze vormde de scheiding tussen twee ambachten. In 1906 werd de Middellandstraat in 1ste Middellandstraat verdoopt, terwijl toen tevens de 2de Middellandstraat haar naam ontving. De naam Middelland is later gegeven aan de wijk waarin genoemde straten liggen.

De fotograaf is Frans van Dijk en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stadsarchief Rotterdam

De ingang van de voetgangerstunnel van metrostation Beurs onder de Coolsingel, rechts voor het warenhuis de Bijenkorf en de sculptuur van Naum Gabo, 9 november 1967.

Het ambacht Cool komt al voor omstreeks 1280. In 1596 kocht de stad de ambachtsheerlijkheid Cool, Blommersdijk en Beukelsdijk van Jonkheer Jacob van Almonde. Bij Koninklijk Besluit van 20 september 1809 werd het ambacht Beukelsdijk, Oost- en West-Blommersdijk, genaamd Cool, tot een zelfstandige gemeente verheven. In 1811 werd Cool door Rotterdam geannexeerd.

Naast het ambacht had men ook nog de polder Cool. Deze lag tussen de Rotterdamse en Delfshavense Schie. Deze werd in 1925 opgeheven. Een gedeelte van het grondgebied van Cool was reeds in 1358 bij de stad getrokken na de vergunning van hertog Aelbrecht van Beieren om grachten om de stad te graven en het stadsgebied te vergroten met het Rodezand in het ambacht Cool. De Coolvest scheidde voortaan stad en ambacht. In 1480 is er al sprake van de singel tegenover de vest achter Bulgersteyn, later Coolsingel genoemd. De singel is in verband met de aanleg van een brede verkeersweg in de jaren 1913-1922 geheel gedempt.

De gestileerde bloem is een bijnaam van het kunstwerk zonder titel bij de ingang van de Bijenkorf in Rotterdam, ontworpen door Naum Gabo. Het wordt gezien als het belangrijkste werk in zijn oeuvre. In de wandeling wordt het beeld "het ding" genoemd.

Het beeld dat in mei 1957 voor het nieuwe gebouw van De Bijenkorf werd opgericht, is een bijzondere creatie in staal. De bouwer was de Constructiewerkplaats en Machinefabriek Hollandia NV in Krimpen aan den IJssel. Het werk is onderdeel van de Top 100 Nederlandse monumenten 1940-1958.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stadsarchief Rotterdam

Gezicht in de Slaghekstraat bij de Beijerlandselaan, 1946.

De Slaghekstraat loopt in de richting van de spoorweg Rotterdam-Dordrecht. Ze dankt haar naam aan de slaghekken van de vroegere spoorwegovergang.

De Beijerlandselaan is vernoemd naar het dorp Oud-Beijerland in de Hoeksche Waard.

Oud-Beijerland is in 1559 door graaf Lamoraal van Egmont gesticht als Beierland, vernoemd naar diens vrouw Sabina van Beieren. Egmont verwierf na de dood van zijn broer Karel in 1541 de rechten van het gebied, en liet het in 1557 bedijken. Vanaf de al bestaande Stougjesdijk werden de nieuwe dijken Oostdijk, Molendijk, Zinkwegsedijk, Vuurbakensedijk, en Beijerlandsedijk aangelegd. Deze polder kreeg de lange naam Beijerland, Moerkerken, Cromstrijen en de Greup. Rond 1624 kwamen er de kleine polders Bosschenpolder en Nieuwlandpolder nog bij.

In 1582 veranderde de naam van het dorp in Oud-Beijerland, ter onderscheiding van het nieuwe dorp Nieuw-Beijerland dat enkele kilometers westwaarts werd gesticht.

De fotograaf is Gerard Roos en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stadsarchief Rotterdam

Het Hofplein met rechts het in aanbouw zijnde Hilton Hotel. De foto is rond 1960 genomen.

Het Hilton Hotel aan het Weena 10 in Rotterdam is de derde vestiging van de hotelketen dat in Europa werd gebouwd. Het ontwerp van het Hilton Hotel aan het Weena is van architect Huig Maaskant. Hij ontwierp ook het Amsterdamse Hilton (1962). Oprichter Conrad Hilton opende in mei 1963 het hotel. In 2012 is het hotel grootscheeps gerenoveerd. Tijdens het 50 jarige jubileum in 2013 is het Hilton hotel voorgedragen als Rijksmonument.

[galeriechristophabbuehl]

Rudy Lanjouw

There is more to see

21. Oktober - 25. November 2017

Der niederländische Künstler Rudy Lanjouw verfolgt eine autonome, ungegenständliche Malerei, deren Ausgangspunkt die Beobachtung von Formen im Raum bildet. Seine Kompositionen entstehen in der Überlagerung komplexer Strukturen. Diese erscheinen wie Verwerfungen, Verschiebungen und Brüche innerhalb der Malerei und können zugleich als Metaphern oder lyrische Kodierungen seiner „Kompositionen ohne Worte“ gelesen werden.

Der Bildaufbau ist durch das flächige In- und Übereinander, das Staffeln von Grund, Linie und farbigem Akzent gekennzeichnet, womit Rudy Lanjouw eine bewegte, feinsinnige Balance der vielschichtigen Einzelstrukturen gelingt.

In der Begegnung von Raumvorstellung und Abstraktion entstehen offene Bildräume und lichtdurchflutete Felder, die amorphes Lineament durchkreuzt. Dabei wird der Weissraum nicht als Leere, sondern als spannungsreiche Mitte wahrgenommen, während die in alle Richtungen strebenden Linien den Blick leiten wie ein Koordinatensystem, ohne im Bild fest verankert zu sein.

Corona Unger, Kunsthistorikerin, Bremen

Rudy Lanjouw *1954

2017

“There is more to see”, Galerie Christoph Abbühl, Solothurn (CH) solo

“What is he building in there?”, Schlessart Bergen (NL) solo

“Er is meer te zien”, Ruimte P60, Assen (NL) solo

“Restatement”, Kunstverein Brackenheim (D) group

2016

“Restatement”, Galerie Schmidt und Schütte, Köln (D) group

“Dark Matters”, TAC Eindhoven (NL) group

“Drawing rooms#2”, PAK Gistel (B) group

“Vers werk”, Ruimte P60, Assen (NL) group

“Lavered space”, Museumstraat, Antwerpen (B) solo

2015

“Compositie zonder worden”, Galerie Corona Unger, Bremen (D) solo

Art Fair PAN Amsterdam (Oer van der Horst Contemporary)

2014

Museum van Bommel van Dam, Venlo (NL)

KunstSalon Assen (NL) group

Link rudy lanjouw

[bartwatching]

Afgelopen zondag het werk van kunstschilder Evert #Thielen bekeken in het Limburg Museum en Museum Bommel van Dam in #Venlo. Nu aan het nagenieten met het boek van zijn dochter Dagmar Thielen over haar vader. Een boek over het gehele oeuvre, de betekenis van zijn schilderijen en veelluiken met vele afbeeldingen. #EvertThielen #Venlo #kunst #schilderkunst via Instagram https://ift.tt/2XUuHty