#verwoesting

[twafordizzy]

Van Zomeren: Natuur? Een plek waar je op bezoek gaat

Natuur in Nederland is de afstand tussen twee steden, aldus Marnix Gijsen. Een veelzeggend citaat in een betoog van schrijver en liefhebber Koos van Zomeren over hoe wij Nederlanders natuur ervaren. Een aktueel thema is en blijft het omdat meningen meer dan ooit verdeeld zijn. Boeren die de grond dood spuiten met gif noemen dat zonder enig spoor van sarcasme natuur. In ons schoongeharkt en…

[ph-dm]

[jurjenkvanderhoek]

LANGS LIJNEN VOLG IK DE REALISTISCHE FANTASIE VAN WESTERINK

Het figuurlijk gebroken beeld tegen het vergeten is de aanleiding, niet de inspiratie. Het beeld duidt het bombardement van de binnenstad van Rotterdam, omdat de inname van ‘Vesting Holland’ door de Duitsers was mislukt. Na die zwarte 14e mei 1940 gaf de vesting zich beschadigt over. Met de expressieve bronzen sculptuur in een geometrische stijl afgeleid van het kubisme herinnert aan het door oorlogsgeweld gehavende Rotterdam. ‘Een kreet van afschuw tegen de onmenselijke wreedheid van deze beulsdaad’, zei beeldhouwer Ossip Zadkine over zijn ‘verwoeste stad’. De ontredderde figuur heft hoofd en armen ten hemel hopend op een bevrijdende kracht. Armen, benen en handen wijzen in verschillende richtingen, in die dynamiek schreeuwt het beeld de hemel ter verantwoording: ‘waarom?!’. In verwardheid heeft het lichaam steun nodig van een van een boomstronk. Een wankel evenwicht.

Het beeld van Zadkine op het Plein 1940 in Rotterdam is het emotionele logo van verzet in onmacht. Een manier van kunst die na de oorlog een ontworsteling is uit de klauw van de bezetter. Deze had het onmiskenbaar als entartet aangemerkt. Want jazeker, het is ontaard, het figuurlijk silhouet stijgt imposant op boven verschroeide aarde. Het robuust plompe beeld voelt zich het ranke lichaam van de vuurvogel die uit de as verrijst. Dat kunstwerk laat de tijd van het bombardement van Rotterdam herinneren. Het bewaart de menselijke pijn, naar de woorden van de kunstenaar. De pijn die veroorzaakt werd aan een stad die alleen maar het verlangen had te leven en zicht uit te breiden als een woud. ‘Een les voor de toekomst, voor de dageraden van diegenen die jonger zijn dan wij.’ 

Indirect komen door de contouren van het bewust beschadigde beeld de verschrikkingen en angsten van dat moment in 1940 naar voren. En naar boven voor hen die het hebben meegemaakt. Het zijn er steeds minder. Maar niet deze zwarte dag is letterlijk in het beeld vastgelegd, maar de dagen daarna waarin nieuwe ideeën de stad hebben doen herleven. Het hart en de ingewanden waren bruut uit het lichaam geschoten, het centrum van de stad lag in puin. Het verzet leek gebroken, maar de mens kwam meer slagvaardig uit de strijd en uit hun platgebrande huizen. Dat is wat het beeld is en wil blijven, een opstanding en meteen een vingerwijzing.

Het feit dat het beeld “de verwoeste stad” 70 jaar geleden is onthuld, is grond voor het Atelier Néerlandais en het Musée Zadkine in Parijs een open call voor beeldend kunstenaars in Nederland uit te schrijven. Een oproep een blijvende herinnering te ontwerpen, zoals Zadkine dat destijds heeft gedaan. De generatie kunstenaars van na dat Europese slagveld ging met die geschiedenis aan de slag. Ze kunnen niet zoals Zadkine deed putten uit ervaring, maar laten hun eigen gevoel over de kwestie gaan en tonen emotioneel hun bevindingen in de kunst. Een gedegen jury plukte uit de inzendingen het meest tot de verbeelding sprekende ontwerp. Dit kwam van Rozemarijn Westerink. Zij liet zich inspireren door de verwoeste stad en door andere beelden van Zadkine. Westerink is een tekenaar die met korte arceringen haar fragiele werelden opbouwt. Maar ook kan zij doortastend in enkele lijnen een ingeving uitwerken. Waar Zadkine niet enkel ruimtelijk werk maakt maar ook in het platte vlak uit de voeten kan, zo is het oeuvre van Westerink tweeledig. 

De jury is onder de indruk van de zeggingskracht van het werk van Westerink. Ziet in haar manier van tekenen en door het kijken naar landschappen een evidente verwantschap met Zadkine. Net als de beroemde beeldhouwer put ook zij uit persoonlijke herinneringen om een beeld te scheppen. Een beeld waarbij het menselijk lichaam betekenis krijgt tegen de achtergrond van een veranderende omgeving. Vooral spreekt aan de manier waarop de ontzetting van het beeld aanleiding is voor een korte film waarin planten in de Parijse museumtuin acteren. De animatie plaatst een teken van hoop en heling tegenover moedeloosheid en verwoesting. Volgens het Chabot Museum, waar tekeningen en animatiefilm vervolgens na uitwerking getoond worden tot 3 maart 2024, verbindt dit internationale project verleden en heden en toont de tegenstelling van verscheuring en genezing in een artistieke context.

Naast tekeningen maakt Westerink animatiefilms. De tekeningen zet ze in beweging aan de hand van de stop-motion techniek. De platte afbeelding wordt ruimtelijk begaanbaar. De vlakte komt in actie en geeft toegang aan de fantasie. De kunstenaar laat zich in dit project inspireren door de flora in de tuin van het Parijse museum. Voor Zadkine was zijn tuin heilige grond, een geliefde plek om te verkeren. Hij zocht in zijn werk dikwijls ook een relatie met de natuur. Dat gegeven was voor Westerink vruchtbare grond haar werk te laten groeien. “Rêves en Ligne”, dromen en lijn, noemde ze de beweging. En inderdaad droomt zij daarin langs de lijnen van de tuin, en kan ik mee in haar fantasie bij de werkelijkheid. 

In een ruim 10 minuten durende animatie dwaalt Westerink figuurlijk door de tuin, waar ze tijdens haar verblijf eerst letterlijk aanwezig kon zijn. Armen met grijpende handen drommen samen. Het geeft een dreigende sfeer van het in bezit nemen, maar kan tevens een teken van het vragen om hulp zijn. Handen die reiken en willen aanraken. Zwarte lijnen die rasteren en dichte vlakken vormen verhogen een naargeestige sfeer onderstreept door de onheilspellend meeslepende muziek. Maar er ontstaan witte lijnen van hoop in het ongeluk en het verdriet. Het zijn enkele seconden uit de film, die ook nog tonen dat gebroken lichamen weer handen en voeten krijgen. Dan kunnen verpozen en zich verkwikken in de golven van een meer. Terwijl het project naar aanleiding van “de Verwoeste Stad” zich afzet tegen de verschrikking van de verwoesting, spreekt uit die versteende ontzetting van het beeld ook een mate van hoop en heling. De hoop op een betere wereld waarin de mens leert van zijn verleden; dit nooit meer. En heling, een hersteld stadscentrum. 

De animatiefilm gaf Rozemarijn Westerink inspiratie om met dat materiaal een nieuwe compositie op papier te maken. Als een collage van bestaande in de film eerder gebruikte achtergronden en figuraties. Deze vormen het decor voor andere uit de animatie losgetrokken onderdelen of nieuwe uitgezette inspiraties. De figuren staan ook wel solitair in het beeld, maar creëeren over het algemeen een nieuwe voorstelling. Het zijn bewegingloze beelden, lijken op stills uit de film – een stilgezet fragment uit de reeks. Maar het zijn op zichzelf staande tekeningen, illustraties bij een vertelling die zonder tekst in een met de hand gebonden uitgave zich ontvouwt. Blader ik het boekje door dan zie ik toch als het ware een dynamische voorstelling langs mijn blik trekken. Westerink weet de beweging in het statische beeld te krijgen. De figuratie en de figuren dansen bij wijze van spreken over de pagina’s. Staan een moment stil om te genieten van de bloemen en planten in de museumtuin. Bewonderen de beeldhouwwerken van Zadkine in die boomgaard, dat eens zijn tuin was. In het hart van het boekje begeef ik me tussen het struikgewas, de bomen kijken knoestig terug en tussen de bladeren word ik versteende blikken waar. Westerink neemt mij mee langs haar lijn, ik ben opgenomen in haar fantasie. 

Rêves en Ligne. Riso geprinte publicatie in beperkte oplage. Rozemarijn Westerink, tekeningen. Onderdeel van project over ‘de verwoeste stad’ van Ossip Zadkine. Tekeningen en animatiefilm te zien in Chabot Museum Rotterdam tot 3 maart 2024.

[i-am-aprl]

Na 14 dagen van verwoesting heeft de bezetting zich teruggetrokken uit het gebied van het Al-Shifa ziekenhuis. Ahmed Kouta laat zien hoe het er nu uitziet..

🚑

After 14 days of destruction, the occupation has withdrawn from the Al-Shifa hospital area. Ahmed Kouta shows what it looks like now..

🎥 @princekouta @3bood_almajdalawi

[streeploos]

“Liefde is niet zomaar liefde, lieverd. Het is hard werken, vertrouwen en tranen, met zelfs een paar glimpen van verwoesting. Als je nog steeds naar de persoon aan je zijde kunt kijken op het einde van elke dag en je je niemand anders kunt voorstellen die je daar liever zou hebben, dan zijn de pijn, hartzeer en de ups en downs het helemaal waard.”

Nicole Williams

[gammija]

Hey so I made a list of Dutch Fear(tm) names and i need opinions. Het Immense, De Begraven, Het Web, Het Oog, De Eenzamen, De Spiraal, De Vreemde, De Jacht, De Slacht, Het Vlees, De Verwoesting, De Corruptie, Het Duister, Het Eind, De Uitroeiing

Ooh, well first of all, thanks for the message, and the Dutch Fear(tm) Names! Ik heb er zelf ook wel eens over nagedacht, maar tot nu toe niks opgeschreven.

Het Immense, Het Web, De Spiraal, De Vreemde, De Jacht, Het Vlees, De Verwoesting, Het Duister, Het Einde: No notes, 👌

De Begraven: Deze klikt niet helemaal voor me, maar ik kan ook niet zo gauw iets beters bedenken. Het klinkt meer als 'de begravene', iemand die begraven is, dat 'dat wat begraaft'. Though ig that goes for 'The Buried' OG too... We hebben natuurlijk ook nog de alternatieve namen, "Too close I cannot breathe", "the choke". De Benauwing is mijn suggestie, - omvat zowel letterlijk 'nauwer worden', en klinkt als benauwdheid, wat voor mij erg Buried is.

Het Oog: Deze is goed, hoewel ik laatst wel moest nadenken over hoe 'Beholding' of 'Watcher' dan te vertalen. Aanschouwer/Toeschouwer/Toekijker...?

De Eenzamen: Deze vind ik apart, dat je juist the Lonely een naam hebt gegeven die alleen op meerdere personen slaat ;) Ik zou misschien zeggen, Het Eenzame, om er maar 1, niet-menselijk iets van te maken, of gewoon De Eenzaamheid. Het Eenzame past denk ik meer bij de rest. (Of we noemen hem... In Je Uppie)

De Slacht: Heeft in het NL (voor mij althans) meer een connotatie met slachterijen voor dieren (dus meer Flesh) dan in het Engels, dus misschien De Afslachting? wel mondiger... en nu heb ik het woord 'slacht' te veel gelezen en klinkt het als niks meer. Plotselinge ingeving: De Razernij?

De Corruptie: Deze vind ik heel moeilijk. want ja, technisch gezien kent het Nederlands het woord corrumperen ook, maar ik denk dat in NL nog meer dan in het Engels, de eerste associatie omkoping is, wat natuurlijk niet The Corruption is. Maar ik heb ook niks beters. Misschien Het Bederf, Het Bedorven als synoniemen van corruptie (vlgs google) met een duidelijkere Corruption betekenis

De Uitroeiing: Not feeling this one. Extinction gaat voor mij over de angst voor het eind van de mensheid, en wat daarna komt, terwijl Uitroeiing een actievere nadruk legt op de vernietigende partij - Extinction is ook een natuurlijk proces, and we'll be dust, forgotten and survived by other things, niets menselijks. De Ondergang vind ik wel goed klinken, heeft associaties met 'ondergang van het [blah blah blah] rijk', dood van hele samenlevingen, zoals het The Extinction betaamt

[rotterdamvanalles]

Gezicht op de Blaak in 1948.

De betekenis van de naam Blaak is niet geheel zeker. Het is heel goed mogelijk dat de naam is afgeleid van het Zuidnederlandse woord 'blak', dat stil rustig water betekent. Ook kan gedacht worden aan het Middelnederlandse 'blec', dat de betekenis heeft van 'Land, dat even boven het water uitkomt'.

De Blaak was de oude vest voor de uitleg van de stad in het laatst van de 16de eeuw. In de stadsrekeningen van 1480/81 en 1481/82 wordt deze vest 'die Blake' genoemd. Sinds 1577 werden erven aan de Zuidblaak door de stad verkocht als bouwgrond, sinds 1581 ook aan de Noordblaak. Tot 1613 werd de vest voor scheepstimmerwerven gebruikt.

In 1867 is een gedeelte van de Blaak gedempt ten behoeve van de bouw van een nieuw postkantoor. Het resterende gedeelte is in 1940 gedempt met het puin van de huizen uit de verwoeste binnenstad. De namen Noord- en Zuidblaak voor de straten ter weerszijden van het water zijn toen vervallen. Sindsdien geldt de naam Blaak voor de brede verkeersweg die door de demping is ontstaan. Later werd de Blaak in westelijke richting doorgetrokken. De nieuwe weg ontving de naam Westblaak. De Overblaak is de straat die over de Blaak heenloopt, en is een onderdeel van het zogeheten paalwoningencomplex. In de volksmond is hieraan de naam Blaakse Bos gegeven.

De foto is gemaakt door de Gemeentelijke Technische Dienst Rotterdam en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[onbezonnentederheid]

het enige gevolg van mijn begerige liefde is totale verwoesting

[devosopmaandag]

Denken en voelen (de Brontë's 2)

Haworth, 27 augustus 1850 |“Papa en ik hebben zojuist thee gedronken; hij zit rustig in zijn kamer en ik in de mijne; regenstormen woeden in de tuin en over het kerkhof: de moors zijn verborgen achter een dikke mist. Ofschoon ik alleen ben, ben ik niet ongelukkig; er zijn duizend dingen waar ik dankbaar voor ben, waaronder het feit dat ik vanmorgen een brief van U heb ontvangen, en ik vanavond het voorrecht geniet die te beantwoorden.” (brief van Charlotte Brontë aan Mrs. Gaskell*)

18 december 1850 | “... Ik kan je nu schrijven, want ik ben van huis weg en in elk geval tijdelijk opgevrolijkt door een verandering van lucht en omgeving, na de zware depressie die mij, moet ik bekennen, bijna drie maanden heeft neergedrukt. De afgelopen herfst zal ik nooit vergeten! Sommige dagen en nachten zijn heel pijnlijk geweest, maar nu ik je dit verteld heb, hoef ik niets meer over dat onderwerp te zeggen. Mijn walging en eenzaamheid namen steeds mee toe, mijn herinnering aan mijn zusters ondraaglijk schrijnend.” (brief aan Ellen Nussey)

Twee jaar voor deze brieven stierf haar broer Branwell, zus Emily vatte kou op de begrafenis, kreeg acute tbc en stierf drie maanden later, zus Anne bleek ook besmet en stierf vijf maanden na Emily. Vier jaar na de brief aan Mrs. Gaskell en aan Ellen Nussey en na drie maal een huwelijksaanzoek te hebben afgeslagen, trouwt ze op 38-jarige leeftijd met Arthur Bell Nicholls.

Haworth, 19 januari 1855 | “... Werkelijk, Ellen, het is een plechtig en vreemd en hachelijk gebeuren wanneer een vrouw trouwt. Het lot van de man is volkomen anders. (brief aan Ellen Nussey)

Nog tijdens haar zwangerschap bezwijkt Charlotte aan uitputting. Hun vader overleeft zijn laatst overgebleven kind nog zes jaar. De zwaarte van het leven in de 19e eeuw wordt in deze paar feiten gevoeld. De boeken van de drie schrijvende zussen zijn onlosmakelijke verbonden met hun leven.

Steeds keert in de literatuur en de filosofie de kwestie terug hoe leven en werk, hoe leven en ideeën zich tot elkaar moeten verhouden. In Oxford keren vier jonge filosofes eind jaren 40 van de 20e eeuw zich tegen een filosofie die losgezongen lijkt te zijn van het leven. Hier ligt klaar om te lezen 'De soevereiniteit van het goede' van een van die vier vrouwen, Iris Murdoch. Zij zegt over het innerlijk leven: “Het is hier niet stil en duister binnenin”. En ik dacht aan Clarice Lispector die enkele decennia later schrijft: “Denken is een daad, voelen is een feit” De oude scheiding tussen denken en voelen, die heel lang en zeker nog in de 19e eeuw de scheiding tussen mannen en vrouwen was, wordt door Lispector krachtig genuanceerd: denken mag een daad zijn, maar gevoelens liggen daar als feiten, die hun invloed doen gelden

*De Gezusters Brontë Verwoeste levens - Een selectie uit de brieven | vertaling Ria Loohuizen | Privé-domein | uitgeverij de Arbeiderspers 1999

[regioonlineofficial]

Luitenant-kolonel bij Defensie en utopisch pacifist Mostafa Hilali houdt op woensdagavond 4 oktober aanstaande in de Waalse Kerk in Haarlem de jaarlijkse Jurjen Beumer Lezing. Aanleiding voor zijn lezing is de hoge prijs die een gepolariseerde samenleving uiteindelijk betaalt wanneer oprechte interesse ontbreekt tussen groepen in een samenleving. Hij wil met zijn lezing het publiek meenemen met zijn verlangen om nieuwsgierig elkaar te bevragen en te ontmoeten. Mostafa Hilali Mostafa Hilali (1973) noemt zichzelf een utopisch pacifist. Als beroepsmilitair werd hij vanaf 1996 uitgezonden voor internationale vredesoperaties onder andere naar: Bosnië, Irak, Afghanistan en Oekraïne. Naast zijn werk als beroepsmilitair is Hilali ook maatschappelijk actief. Hij organiseerde na de moord op Theo van Gogh speeddates tussen jongeren in een kerk in Amsterdam en na de aanslagen in Parijs was hij één van de initiatiefnemers van de online-actie #NietMijnIslam en gaf hij een Vrijheidscollege. Mostafa Hilali is ook toezichthoudend bestuurder bij het Nederlandse Rode Kruis en is bestuurslid bij Saïd & Lody, een stichting met als doel het vergroten van de weerbaarheid van jongeren om ontsporing te voorkomen en tegen te gaan. Mostafa Hilali - Foto: Floris Oosterveld Creëren van nieuwsgierigheid in een ander Mostafa Hilali heeft de overtuiging dat ieder mens het menszijn met elkaar deelt, dat we allemaal één oorsprong delen en dat alle mensen geroepen zijn om 'de hoeder van onze zuster en broeder' te zijn. Op woensdag 4 oktober gaat hij met de bezoekers in de Waalse Kerk de uitdaging aan om de nieuwsgierigheid te beoefenen. Zijn centrale vraag is: kan nieuwsgierigheid voor een ander een antigif zijn tegen de polarisatie in onze tijd? Hoe kunnen wij dat vormgeven in ons eigen leven?  Theorie werd realiteit Op driejarige leeftijd kwam de in Meknes in Marokko geboren Mostafa Hilali met zijn ouders, broers en zussen naar Nederland. Zij vestigden zich in Amsterdam, een stad die hem altijd dierbaar is geweest en gebleven. Rond zijn achttiende wordt hij om racistische motieven op straat in elkaar geslagen, "een 'half-n*' hoort niet met een Hollands meisje te lopen". Omstanders grijpen niet in. Op dat moment merkt hij voor het eerst dat zijn identiteit niet vanzelf spreekt, maar ook dat aan de zijlijn blijven staan niet zijn roeping is. Na het vwo en een afgebroken studie Engels werd hij in 1996 aangenomen bij de Koninklijke Landmacht waar hij op dit moment de rang heeft van luitenant-kolonel. Toen hij als jonge beroepsmilitair werd uitgezonden naar Bosnië, veranderde zijn kijk op het leven. Wat eerst theorie was, werd voor hem nu realiteit: 'oorlog' werd heel echt. Hilali zag hoe families, dorpen, sportclubs en geloofsgemeenschappen van de ene op de andere week verwoest waren door nietsontziend geweld. Hij zag dat de prijs van oorlog voor de bevolking veel te hoog is. Praktische informatie De lezing ''Nieuwsgierigheid – antigif in een gepolariseerde samenleving'' start om 20.00 uur (zaal open om 19.30 uur) in de Waalse Kerk in Haarlem (Begijnhof 28). Kaarten inclusief drankje zijn te verkrijgen via https://stemindestad.nl/jurjenbeumerlezing-2024/ . Na afloop van de lezing is het mogelijk om met publiek en Mostafa Hilali na te praten en van gedachten te wisselen. De Jurjen Beumerlezing is een initiatief van Stem in de Stad en de Antonius Gemeenschap.

[surinam-unity]

Brand verwoest 20% van bos Brasilia

http://news.surinam-unity.com/TCrwSb

[joostjongepier]

Wat?   Der Krieg (1929-1932), Neugeborener mit Nabelschnur auf Tuch (Ursus) (1927), Familienbildnis (Familie Rechtsanwalt Dr. Fritz Glaser) (1925 en Landschaft am Oberrhein (1938) door Otto Dix

Waar?   Albertinum, Dresden

Wanneer?   6 augustus 2024

Otto Dix meldde zich bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 bij het Duitse leger aan als vrijwilliger. Toen de oorlog voorbij was, toonde hij in zijn werk zijn afschuw van oorlog en de gevolgen ervan. Het magistrale drieluik met predella Der Krieg is hiervan een indrukwekkend voorbeeld. Het middenpaneel toont een volledig verwoest landschap waarin her en der lijken liggen. Een soldaat met gasmasker lijkt de enige levende persoon. Links marcheert een groep soldaten door een nevelig oorlogslandschap. Rechts zien we mensen die zich uit de strijd terugtrekken. Centraal op dit paneel staat een zelfportret van Otto Dix. De predella toont een aantal soldaten die naast elkaar liggen, waarschijnlijk dood.

In 1925 trekt Dix naar Berlijn. Hij neemt in dat jaar ook deel aan een tentoonstelling met de titel ‘Nieuwe Zakelijkheid’. De schilderijen die de kunstenaar in deze tijd schildert zijn cynisch en haast sarcastisch. Schoonheid is in deze periode ver te zoeken in het werk van Dix. Neem zijn pasgeboren baby; daar is niets lieflijks of vertederends aan. Het is een krijsend monstertje. En de familie van advocaat Fritz Glaser komt er ook niet al te fraai vanaf: scheve gezichten, kromme neus, rare oren. Lelijkheid overheerst in het universum van Dix.

Als het nationaalsocialisme opkomt, wordt hij ontslagen als hoogleraar aan de kunstacademie en zijn werk wordt bestempeld als ‘Entarted’. In reactie hierop trekt de kunstenaar zich terug en vestigt zich aan het Bodenmeer. Hij schildert tussen 1933 en 1945 vooral landschappen.

[thatsgaming]

TerraStorm, een city builder met een ander einde van de Tweede wereldoorlog

TerraStorm is een stad-bouwer met overlevingsmechanieken, die zich afspeelt in een post-apocalyptische wereld 70 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het conflict eindigde op een heel andere manier dan we kennen uit de geschiedenisboeken. Op deze verwoeste planeet vechten overlevenden voor hun bestaan, waarbij ze hun hoop vestigen op de Architecten – rollen die spelers op zich zullen…

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Dronken bestuurder verwoest gezin: Zus Joanna Deraeve uit diep verdriet na dodelijk ongeval https://www.indegazette.be/dronken-bestuurder-verwoest-gezin-zus-joanna-deraeve-uit-diep-verdriet-na-dodelijk-ongeval/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[brilmans]

Old Vlachata

Voor de westkust van het Griekse vaste land precies op de breuklijn tussen de Euraziatische en de Egeïsche platen liggen de Ionische eilanden.

De vorming van de Ionische eilanden vond plaats in het Kwartair, als gevolg van intens compressietektonisme en opwaartse kracht hetgeen duidelijk te zien is in het landschap aan de diagonale gelaagde kalksteen formaties en de verhoogde paleo-kustlijnen aangetroffen in de vorm van mariene erosiesporen.

De vorming van de eilandengroep is sinds het begin in het Beneden-Plioceen feitelijk niet meer gestopt. In 1953, geologische zeer recente geleden dus, werd het gebied getroffen hevige aardbevingen. De zwaarste met een kracht van 7,2 op de schaal van Richter. Op het zuidelijke deel van Kefalonia was de impact het grootst. Daar kwam de grond 60 centimeter omhoog. Dit met verwoestende gevolgen. Ook hiervan zijn de sporen goed zichtbaar. In de heuvels achter Karavomylos liggen Vlachata en Poularde twee door de aardbeving verwoeste dorpen die sindsdien verlaten zijn. Daar heeft behalve de tijd niemand meer wat aan gedaan.

Een wandeling door deze voormalige dorpen is meer dan een bijzondere ervaring.

[regiowestfriesland]

Uitslaande brand verwoest stolpboerderij in Zwaagdijk-West, brandweer uren bezig met blussen

Zwaagdijk-West – Hulpdiensten werden rond 17:40 opgeroepen voor een grote brand aan de Zwaagdijk in Zwaagdijk-west. Er woede brand in de rieten kap van een boerderij, laat de veiligheidsregio weten. Er veel rook vrij, die in de wijde omgeving te zien is. Volgens de Veiligheidsregio zou de bewoner een steekvlam hebben gezien, en direct met een blusdeken hebben proberen te blussen, maar dat lukte…