#verzuchting

[twafordizzy]

Van Zomeren: Natuur? Een plek waar je op bezoek gaat

Natuur in Nederland is de afstand tussen twee steden, aldus Marnix Gijsen. Een veelzeggend citaat in een betoog van schrijver en liefhebber Koos van Zomeren over hoe wij Nederlanders natuur ervaren. Een aktueel thema is en blijft het omdat meningen meer dan ooit verdeeld zijn. Boeren die de grond dood spuiten met gif noemen dat zonder enig spoor van sarcasme natuur. In ons schoongeharkt en…

[devosopmaandag]

Ontmoeting

“Toen L één was zette zijn grootmoeder hem op het gras en legde een aantal dingen om hem heen, een stuk fruit, een vulpen, een speelgoedpistool, een munt, een ambtenarenstempel, een hamertje een een plaatje van een mooie vrouw, om eens te kijken waar zijn hart naar uit zou gaan. Tot haar grote teleurstelling pakte de zuigeling die L nog was zonder aarzeling het plaatje en liet het niet meer los, bestudeerde het zelfs van beide kanten.”, lees ik in 'Notities van een theoreticus', de roman van Shi Tisheng*. “Een vrouwengek, nou, gelukkig maar dat hij niet ook nog die stempel heeft gepakt, die twee dingen bij elkaar was pas echt ellende geweest!”, verzucht ze.

Als de huidige Dalai Lama drie is komt na een lange en uiterst ingewikkelde procedure een groep lama's aan bij het nederige dorpshuis van zijn ouders in het noorden van Tibet. Alle tekenen wijzen erop dat daar de reïncarnatie van de gestorven dertiende Dalai Lama te vinden zal zijn. Ze leggen een reeks voorwerpen die de gestorven dalai lama toebehoorden voor het kind neer, vermengd met voorwerpen die dat niet waren. De kleine Lhamo Thondup koos zonder aarzelen de juiste objecten en riep steeds: van mij, van mij! En zo werd hij de veertiende Dalai Lama.

Wat zijn we in het Westen ver verwijderd geraakt van een 'symbolische' omgang met de dingen om ons heen. En waar voorwerpen die potentie nog wel hebben, lijkt het gebruik eerder een soort tegen beter weten in, een spel, goed voor een glimlach, een welwillende blijk van erkenning dat de traditie ooit bestaan heeft. De enige voorwerpen die wel zo worden gezien zijn erfstukken, maar dan geldt uitsluitend het persoonlijke. Soms gebeurt er iets tussen jezelf en een object. Bijna dertig jaar geleden was er een goudbeschilderde houten doos.

Strovuur

Edinburgh, maart, ik loop door de Candlemaker

Row, passeer een raam, duister, volgestouwd.

Daar, zachtgoudglanzend linksboven

een gouden doos

in mijn oog, roept: wacht, zie mij,

koop mij.

Ik open de deur, een stem groet, ik schraap mijn keel,

hoeveel? Ik houd hem in mijn hand en wik en

neem hem, brandt hij in mijn rugzak.

Leith Walk, thuis, waar muren roodpaars gloeien

in het late zonlicht van voorbij de Firth of Forth,

zet ik hem neer, glanst hij en zegt:

Kijk naar mij, neem mij.

En ik kijk, kijk mijn ogen uit, wil hem bezitten –

maar bezit hem al.

Neem mij, eet mij, fluistert hij, maar pas op!

En dus blijf ik staan, gevangen

in het late zonlicht van voorbij de Firth of Forth.

Mijn ogen mijn tong, mijn hersenen mijn mond,

neem ik, proef ik, kauw ik, slik ik – telekinese.

Aan schoonheid kan men zich branden, weten mannen.

Ik vrouw rek de tijd, houd de adem in.

Schaduwen kruipen over muren, souffleren mij:

Acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee,

ik,

ding,

tussen dingen,

in dit ene ene leven.

* Notities van een theoreticus | Shi Tisheng | vertaling Mark Leenhouts | Uitgeverij Van Oorschot 2023

[fransopdefiets]

11-6 Viborg

Gisterenavond dacht ik nee, niet alweer pizza. Maar wat was het alternatief? Juist, kebab met patat en knoflooksaus. Ik had ook zelf kunnen koken, dat geef ik toe, maar het was koud, ik had nog geen boodschappen gedaan en ik geloofde het wel.

Ik ben altijd een keer wakker als de vogels beginnen, dat is hier rond vier uur. Dan draai ik me nog maar eens om, maar om kwart over zes riep de kebab, ik ben verteerd! Dat werd nog een sprintje op de fiets naar het verderop gelegen toiletgebouw. Op deze camping staan er drie toiletgebouwen naast de receptie en het trekkersveldje is daar zo’n 300 meter vandaan.

Terwijl ik onder dreigende grijze luchten zit te ontbijten met het brood dat ik 3 juni in Geeste kocht en maar niet wil beschimmelen, stuurt Mayke zonnige foto’s uit Cagliari met de subtiele verzuchting dat ze zomaar ineens jarig geworden is. O ja, dat is waar ook en ik zing een verjaardagslied voor haar.

Ik ben nauwelijks vertrokken of het eerste buitje valt, een heel licht miezerig buitje met een hoop wind. Dat zal de hele dag zo doorgaan, dus uiteindelijk hou ik mijn rainlegs maar gewoon aan.

Wat ik me niet meer herinner van de vorige keer, is die krankzinnige helling die je direct vanaf de camping moet beklimmen om op de route te komen. Met koude spieren en knieën is dat geen pretje. Maar als ik dan boven ben, is de beloning een 20 kilometer lang fietspad over een oude spoorlijn naar Silkeborg. Het is een hele lange gestage klim door de bossen en het is er doodstil. In Silkeborg drink ik koffie in een koffiebar waar je je bonen uit mag kiezen, doe mij maar de Italian roast, zeg ik, bij gebrek aan kennis op dit vlak.

Eerder schreef ik dat ik dit keer niet langs Kragelund zou komen, maar hoe ik daar nu op gekomen ben? Vanaf Silkeborg is het alweer een steile klim langs de provinciale weg daar naar toe. Onderweg koop ik nieuwe kaas (de oude uit Zaandijk was te erg beschimmeld), yoghurt, sinaasappels en pruimen. Geen bananen, hoewel veel afstandsfietsers daarbij zweren, vind ik ze onderweg nooit zo lekker. Natuurlijk bezoek ik het kerkje nog een keer, maar dit keer oefent er niemand op het orgel.

Er blijven maar buitjes overkomen met koude windvlagen, volgens mij is het niet meer dan een graad of tien. De wind blijft meer van opIj dan van achter, maar omdat ik veel door het bos fiets, meek ik er niet zoveel van. Maar dan gebeurt er toch een wonder, als ik in de buurt van Viborg kom, waaien de wolken langzaam uiteen en komt er steeds meer zon tevoorschijn.

Eerlijk gezegd, vond ik vandaag de zwaarste dag tot nu toe. Niet vanwege de afstand, maar vanwege de vele steile klimmen. Maar als ik het mij goed herinner, kom ik nu langzaamaan in vlakker gebied.

Afstand: 76,8 km

Tijd: 6 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een rechte lijn: 1.813 km

[wsk-kleuteronderwijs]

‘Er was niets mis met het kleuteronderwijs van vroeger’ (68)

‘Er was niets mis met het kleuteronderwijs van vroeger’, dat verzucht Helena, oud‐kleuterleidster en inmiddels met pensioen. Continue reading ‘Er was niets mis met het kleuteronderwijs van vroeger’ (68)

[thedreamlifeofbalsosnell]

'Rustig aan, tijger' van Joost de Vries: Generatie Y en de dingen van het hart

De zeven verhalen in Rustig aan, tijger gaan niet alleen over liefde, ambitie en ijdelheid, maar vooral over elkaar nodig hebben en daar niet aan willen toegeven. Joost de Vries is persoonlijker dan in eerder werk, maar blijft ook zijn voorliefde voor intertekstuele spelletjes botvieren.

Joost de Vries (1983) – volgens Marja Pruis de jeune premier van de Nederlandse letteren – bracht Rustig aan, tijger uit op 6 april, op het hoogtepunt van de coronacrisis. Welk beter moment dan een lockdown om een boek uit te geven over de behoefte aan intermenselijke relaties?

De hypermobiele, globetrottende personages van Rustig aan, tijger zijn gefortuneerde YouTube-sterren, overspelige reclamejongens en -meisjes, erudiete maar bijklussende schrijvers, lepe leden van niet zo onschuldige leesclubjes of saaie ministers in nauwe schoentjes. Zoals het leden van Generatie Y betaamt, zitten ze emotioneel op slot en jagen ze onvermoeibaar hun ambities na, of dat nu in Amsterdam, Menorca, Riga, Dublin, Abu Dhabi of New York is.

            Rustig aan, tijger, Joost de Vries’ eerste verhalenbundel en zijn  tweede boek bij uitgever Das Mag, ligt zeker in dezelfde lijn als zijn voorgaande fictiewerk (stilistisch onovertroffen, gevatte dialogen, fijnzinnige humor, veelvuldige intertekstualiteit), maar het valt op dat deze verhalen persoonlijker zijn. Deze keer geen verdwenen cultschrijvers (Clausewitz, 2010), geen spokende professoren in Hitlerstudies (De republiek, 2013) of elkaar beconcurrerende broers (Oude meesters, 2017), maar wel bijdetijdse personages. Door onverdroten over zijn eigen wereld te schrijven, toont De Vries zich in Rustig aan, tijger een alert kind van zijn tijd.

In 2019 liet De Vries het werk aan zijn nieuwe roman links liggen ten voordele van een verhaal over de hippe medewerkers van een Amsterdams reclamebureau. Dat werd het tweedelige ‘Brief uit Menorca’, het vierde en vijfde verhaal van Rustig aan, tijger, samen een soort epicentrum van waaruit de andere verhalen uitwaaieren. Een hele reeks personages komt terug in de overige verhalen, al dan niet in een los verband, als hoofdpersoon of in een bijrol (er zijn ook kostelijke cameo’s van politicus Thierry Baudet en auteur Zadie Smith). Uitgever Das Mag spreekt over een “boom van verhalen” en suggereert zo dat de som van de delen een groter geheel vormt.

In het eerste deel van ‘Brief uit Menorca’ mijmert Diski (die zichzelf sust voor de badkamerspiegel met de woorden “rustig aan, tijger”) van op de Balearen in een brief aan zijn ex-geliefde Sylvia over de successen die ze behaalden met het reclamebureau waar ze samen werkten. Na een grote opdracht in Cannes liet Sylvia Diski echter zonder pardon zitten voor een miljonair. In het tweede deel van ‘Brief uit Menorca’ schrijft de Muis, een aan kanker overleden ex-collega en tevens beste vriendin van Sylvia, van gene zijde een antwoord aan Diski, een aangrijpend hoogtepunt van de bundel.  

In de verantwoording onthult De Vries dat ‘Brief uit Menorca’ een herschrijving is van het eveneens uit twee delen bestaande verhaal ‘Paula’ uit ’s Nachts komen de vossen (2009) van Cees Nooteboom, bekroond met de Gouden Uil in 2010. Er komen zelfs een aantal letterlijke citaten in voor, zoals achterin netjes vermeld (De Vries is sinds een plagiaatbeschuldiging blijkbaar waakzamer geworden als het op bronvermelding aankomt). Zo’n bewerking van een “superieur” verhaal is best leuk, maar de onmiskenbare kwaliteit van het origineel wordt nergens gehaald, waardoor een als hommage bedoelde bewerking uitloopt op niet meer dan een niet onaardige stijloefening.

Het openingsverhaal ‘Creatief schrijven’ daarentegen is meer gelaagd én geslaagd. De verteller is een schrijver die Joost de Vries heet en als bijverdienste schrijfcursussen geeft (in De republiek zat ook al een personage met de naam van de auteur). Hij verzucht: “Ik vind het moeilijk maat te houden met citaten, ik sla te vaak een meta-toon aan […].” Nog voor je denkt alweer een modieus stuk autofictie te gaan lezen, heeft het personage De Vries je te pakken met zijn knagende verhaal over schuld, jaloezie en verloren liefde: op de begrafenis van een vriend ontmoet de verteller de ex-vriendin van de overledene. Tijdens een trip in Riga hadden ze een kortstondige affaire, waar de vriend nooit achter is gekomen.

Overspel is een thematisch belangrijke gemeenschappelijke deler met Nootebooms bundel. De Vries strooit gretig met knipogen naar al dat liefdesbedrog: indertijd noemden de twee geliefden elkaar Wronski en Anna, naar de hoofdpersonen van Tolstojs bekende overspelboek Anna Karenina, ‘Anna’ leest Graham Greenes The End of the Affair, het derde verhaal ‘Het einde van de geschiedenis’ is de vertaalde titel van diezelfde klassieker en in ‘Huis gevonden via Funda’ voelt de verteller zich verwant aan Odysseus, evenmin een toonbeeld van trouw.

De verteller in ‘Creatief schrijven’ drijft het postmoderne gehalte nog meer op en lardeert zijn sappige relaas met passages uit literair-kritische theorieën van onder meer E.M. Forster (een ik-persoon nooit in de spiegel laten kijken, “rustig aan, tijger”) en James Wood, maar lapt al schrijvend – hoe kan het ook anders – de richtlijnen zelf aan zijn laars, net als de échte Joost de Vries in Rustig aan, tijger. Een stelregel van James Wood is bijvoorbeeld dat een schrijver een personage nooit mag introduceren door een foto van hem of haar te beschrijven. Foto’s spelen niet alleen een cruciale rol in Rustig aan, tijger (de foto van Sylvia en de Muis in een glossy in ‘Brief uit Menorca’ of de compromitterende foto van de minister in het slotverhaal ‘Smile’), maar ook in ’s Nachts komen de vossen, in het bijzonder in de verhalen ‘Gondels’, ‘Heinz’ en ‘Paula’. De eerste zin van dat laatste verhaal luidt niet voor niets: “Ik geloof niet in geesten, maar wel in foto’s.”

Het metaniveau waarop De Vries graag balanceert, komt nog letterlijker naar voren in ‘Droomduiding’ en dat meteen al in de eerste zin: “De therapeut was een narcolept.” Dat is volgens de vertelster Nadia een “lekker vette” opener, zoals de openingszin van Willem Frederik Hermans’ Nooit meer slapen, “De portier is een invalide.” Én, u raadt het al, bij Nooteboom: “Gondels zijn atavistisch.” Nadia is in therapie en leest met haar boekenclub Sigmund Freuds Droomduiding. Haar vader heeft met zijn “pseudo-memoires” een bestseller geschreven en heeft allerlei theorieën over de schrijfstiel. De tijd van fictie is voorgoed voorbij, stelt hij, want “niemand zat nog op verzonnen verhalen te wachten”. Reden genoeg voor De Vries om zijn verbeelding de vrije loop te laten, helaas niet altijd met het verhoopte resultaat, zoals in het bijna delirische en weinig geloofwaardige ‘Het einde van de geschiedenis’.

De Vries lijkt voortdurend een hoger soortelijk tekstgewicht na te streven. Zijn voorliefde voor intertekstuele spelletjes zal Rustig aan, tijger voor sommigen te gekunsteld maken, een kunstmatigheid die versterkt wordt door de vreemde namen van sommige personages (Lollercopter, Puck, Jip, Diski) en het overvloedige gebruik van gecursiveerde Engelse termen en zinssneden, inmiddels een handelsmerk van de anglofiele auteur. Bovendien slaat De Vries de lezer rond de oren met citaten, alsof zijn hele leesgeschiedenis erdoor moet. Name- en factdropping lijkt hij tot een hogere kunst te willen verheffen om zodoende zijn status als intellectuele schrijver te schrijven.

Tegelijk schrijft De Vries met een zodanige naturel, lichtvoetigheid en veerkracht dat alles precies op zijn plaats valt, en dankzij een scherp gevoel voor ironie komt hij met heel veel weg. Rustig aan, tijger is een eigenzinnige ode aan het moderne leven en uiteindelijk een meer dan geslaagde uitstap naar het verhalengenre.  

Verschenen op: De Lage Landen (volledige tekst achter betaalmuur) en op papier in Ons Erfdeel, 25 augustus 2020

Rustig aan, tijger van Joost de Vries, Das Mag 2020, ISBN 9789493168282, 220 pp.

[keynewssuriname]

25 mei 2025: Mama Sranan, a bigi ede boi en Mooi Meid

Ergens in het tweede deel van de voorbije week lukte het me na een hele poos weer een keer te zitten met een oude bekende voor een diepzinnig gesprek. Het was geen toeval. Ik was al een tijdje op zoek naar haar. Hoewel ze overal te zien en aanwezig is, bijkt het altijd knap lastig deze vrouw te pakken te krijgen. Nu meer dan ooit. Maar het lukte me uiteindelijk toch om haar te spreken: Mama Sranan. Ze verduidelijkte, nadat we elkaar uitgebreid en hartelijk hadden gegroet, dat haar tijd erg waardevol is en dat ze zich altijd moeilijk vrij kan maken. De komende tijd zelfs nog minder. Haar nadere uitleg: de komende twaalf maanden gaan bij veel leiders van haar kinderen dingen als eerlijkheid, verantwoordelijkheid, opofferingsgezindheid, moed en eenvoud ondergeschikt worden aan oppervlakkigheid, ijdelheid, djaf, loze beloften, leugens, ontkenning en misleiding. Ze maakte het al zoveel keer eerder mee een heeft geen zin in nog meer. Maar belangrijker, Mama Sranan stoort zich aan het idee dat ondanks de zichtbare negatieve gevolgen het foute gedrag waarschijnlijk dit keer een stuk erger zal zijn. De ruim twaalf maanden die er aan zitten te komen gaat ze daarom besteden aan andere belangrijkere zaken. Terwijl de verantwoordelijken weer een flinke portie van de ongezonde pap opdienen, gaat zij zich voorbereiden op wat er mogelijk daarna komt. Mama Sranan was duidelijk in een minder positieve bui. En snel in ons gesprek wordt het voor mij duidelijk waar de oorzaak lag. “Heb je het niet gehoord?” vraagt ze me met een geërgerde blik. 9000 volwassen mannen en vrouwen hebben ze bij mij aan de borst gelegd voor bobi merki!”. Ik wist direct wat ze bedoelde. Ze verwees naar de cijfers over ‘Lanti’ waar Bronto eerder in de week mee heeft gesmeten. Die jongen van Somo vertelde dat 9000 van de 52.000 ambtenaren niet eens een werkplek hebben. “Voor een op de zes lantimans is er niet eens plaats om te werken, maar ze krijgen wel elke maand geld. Kan jij je dat voorstellen?” vraagt Mama me duidelijk boos. Maar dat was niet alles. In bepaalde gevallen werden 30 en 40 salarissen gestort op één rekening en ontving zelfs een aantal overleden personen maandelijks nog loon. “Hoe kan dat? Deng wan kir mi met al die parasieten” zucht Mama. Al jaren wordt ‘Lanti’ een waterhoofd genoemd. Maar die ‘bigi ede boi’ is niet zo geboren, weet ze. Hij is tot een gedrocht en financiele hebie gemaakt door zij die de baas waren de afgelopen 30, 40 jaar. Iedereen bracht loyalisten, die al voor zichzelf kunnen zorgen, bij mij voor bobi merki. Dat gebeurde volgens Mama vooral in de twaalf maanden voor de verkiezingen. “Maar je kan nu vragen tot je een ons weegt”, zegt ze. “Niemand heeft het gedaan. No wan sma ab’ na bigi ede boi.” Uit alles wat ze meemaakte trekt Mama Sranan wijze lessen. Ze gaven ‘Lanti’ een waterhoofd en nu wil ze alles eraan doen om te voorkomen dat ze ook ‘Mooi Meid’ zullen verpesten. “Want vergis je niet. Bijna alles wat ze tussen nu en 25 mei 2025 gaan zeggen en doen is bedoeld om Mooi Meid te kunnen vangen”, klinkt het overtuigd uit Mama’s mond. Deze had ik niet direct door. Ze ziet de vraagteken op mijn voorhoofd en begint te lachen. “Blaka gowtu (zwart goud) toch”. Toen wist ik het. Mooi meid: de olievoorraden voor de kust. Volgens Mama Sranan heeft ze deze dochter zo lang mogelijk verborgen gehouden en bewust ervoor gezorgd dat ze ook moeilijk bereikbaar was. Maar ze hebben haar ondertussen ontdekt en weten de ze misschien al in 2027 kan beginnen vruchten te produceren. Deze dochter is volgens Mama zo vruchtbaar dat ze voor alle andere kinderen welvaart kan brengen. Het kan het begin worden van een mooi tijdperk, denkt ze. Maar waar ze ook als geen andere van doordrongen is, is dat veel van de ‘verleiders’ gedreven worden door onverzadigbare hebzucht en drang naar macht. “Kijk maar in de wereld hoe vaak dat is gebeurd. Ik hou mijn hart vast”, verzucht ze zich. Mama luisterde mee, twee zaterdagen geleden, op de verschillende partijbijeenkomsten waarmee het verkiezingsjaar werd ingeluid. Ze heeft door dat veel leiders extra gemotiveerd zijn om in de komende maanden alles te doen om via kiezers Mooi Meid te ‘vangen’. Dat is voor de meesten zelfs het belangrijkste doel. Maar een behoorlijk deel heeft duistere bedoelingen, weet Mama zeker. “In de verkeerde handen zal mijn meisje veranderen van een onmeetbare zegen in een oneindige vloek.” Na deze onheilspellende woorden groet ze en vertrekt. Maar voor Mama gaat verklapt ze nog dat ze de komende maanden vooral gaat bidden voor wijsheid op 25 mei 2025. 597 TOT BAM Read the full article

[dickvanas]

Net nu het leven hem toelacht: 'het is een gedwongen afscheid'.

Net nu het leven Hans de Booij (65) eindelijk weer toelacht, moet hij opnieuw een fikse tegenslag zien te verwerken. En wat voor een. De zanger en liedjesschrijver heeft besloten zijn muzikale carrière, noodgedwongen, vaarwel te zeggen. „Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf de streep getrokken.”

Hans De Booij legt het bijltje erbij neer. Postcovid heeft er naar alle waarschijnlijkheid voor gezorgd dat hij te weinig energie heeft om nog de planken op te gaan. De zanger van hits als Annabel, Een vrouw zoals jij en Thuis ben keek tweeënhalf jaar geleden de dood in de ogen toen hij met ernstige coronaklachten op de intensivecareafdeling van het Amsterdam UMC belandde. Sindsdien kwakkelt hij voortdurend met zijn gezondheid. De Booij, die volgende maand zijn 66e verjaardag hoopt te vieren, vreest dat het op fysiek vlak nooit meer helemaal goed met hem zal komen.

„Het is een gedwongen afscheid”, verzucht hij. „Ik had graag nog een tijdje willen blijven zingen, mijn carrière zat het afgelopen jaar weer behoorlijk in de lift, maar bij elk optreden ging ik uitgeput naar huis. Ik heb alles gedaan om mijn conditie te verbeteren, maar niets heeft geholpen. Ook de medicijnen die mijn huisarts me had voorgeschreven hebben niet gewerkt. Ik ga ervan uit dat ik long covid heb, maar de dokter kan dat niet bevestigen. De oorzaak van mijn klachten kan hij niet thuisbrengen.”

Nieuwe fase

De Booij zegt „vaak onverklaarbaar moe” te zijn. „Zingen en optreden wordt steeds zwaarder. Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf maar de streep getrokken. Na ruim veertig jaar op de planken valt eind december voor mij definitief het doek. Ik bereid me voor op een nieuwe fase in mijn leven, waarin ik niet meer zal optreden en ook geen nieuw materiaal meer ga opnemen.”

Sinds vorig jaar zomer woont de zanger in het Brabantse Fijnaart, waar hij een fraaie eengezinswoning betrok. Aan die verhuizing ging echter een periode vol onzekerheid en misère vooraf. Omdat De Booij na zijn coronabesmetting niet meer kon optreden vanwege gezondheidsklachten, kwam hij zonder inkomsten te zitten. Daardoor was hij niet meer in staat om de huur van zijn appartement in het Brabantse vestingstadje Heusden te betalen. Een urgentieverklaring had hij niet, en dus kon hij fluiten naar een sociale huurwoning. Noodgedwongen nam de zanger vervolgens zijn intrek in een oude caravan. Daar kon hij echter maar beperkte tijd over beschikken.

 ’Straks eindig ik onder een brug!’

Nederpop All Stars

Het was zakenman Gerard van der Horst die na het lezen van de situatie van De Booij, die aan Privé zijn verhaal deed, hem wist te behoeden van een leven op straat. Hij stak de zanger de helpende hand toe door een van zijn huizen beschikbaar te stellen. De woning werd compleet ingericht en ook verlangde Van der Horst geen huur. „Dat doe ik om Hans de gelegenheid te geven helemaal op verhaal te komen en zijn leven weer op de rit te krijgen”, sprak de nobele vastgoedondernemer in september bij de overhandiging van de sleutel.

Het leven leek Hans de Booij weer toe te lachen. De zanger had in die periode zijn nieuwe album Hoe had ik het anders moeten doen gelanceerd, en niet veel later verscheen ook zijn biografie Het wordt niets zonder jou. „Ik had geen zorgen meer”, blikt hij nu terug. „Zelfs mijn financiële sores werd opgelost, omdat ik veel werk kreeg. Ik werd gevraagd voor de Nederpop All Stars, waar ook onder anderen de dames van Loïs Lane, Henk Westbroek, Erik Mesie en Nol Havens deel van uitmaken. Met die show ben ik nog steeds in het land te zien. Mijn contract loopt eind december af en dat lijkt me een geschikt moment de showbizz voorgoed vaarwel te zeggen.”

Geduld

Dat besluit heeft Hans, zo zegt hij, na lang wikken en wegen genomen. „Het coronavirus heeft me flink te pakken gehad. Ik had nagenoeg een jaar nodig om een beetje op te knappen. Ik dacht dat het langzaam wel weer beter met me zou gaan, maar ik ben niet over mijn vermoeidheid heen gekomen. Bij de minste en geringste inspanning raak ik uitgeput. De doktoren kunnen niets voor me doen. Ik krijg steeds weer te horen dat ik geduld moet hebben, maar de klachten houden aan. Ze worden niet minder. Ik gooi nu de handdoek in de ring.”

Lichamelijk is de zanger niet meer in staat om lang op de bühne te staan. „Na vier of vijf liedjes heb ik geen energie meer. Dat frustreert me. Op deze manier kan ik niet langer meedraaien in de showbizz”, aldus De Booij, die met name in de jaren tachtig mening hart op hol liet slaan. „De vrouwen zijn me nog altijd niet vergeten. Bij optredens van de Nederpop All Stars staan ze in drommen voor het podium. Dan zingen ze al mijn hits luidkeels mee. Ik ben er blij mee, omdat ik dan niet al mijn krachten hoef te geven. Toch blijft zo’n optreden zwaar voor me.”

AOW

Nu het definitieve einde van zijn muzikale carrière in zicht is, denkt De Booij voorzichtig na over zijn toekomst. „Ik ga in elk geval niet achter de geraniums zitten. Tot volgend jaar februari mag ik in mijn huis blijven wonen, daarna hoop ik mijn koffers te pakken en naar Malta te vertrekken. Vrienden van me kweken er groenten. Ze hebben me gevraagd om er in de tuin te gaan werken.”

’Mijn vader wilde mij nooit meer zien’

De Booij verkocht onlangs voor meer dan een ton alle rechten van zijn liedjes aan Pythagoras Music Fund, het investeringsfonds dat drie jaar geleden door voormalig platenbaas en muziekuitgever Hein van der Ree en songwriter en producer John Ewbank werd opgericht. „Dat klopt, ik zit al een tijdje niet meer op zwart zaad. En dat is een heel fijn gevoel. Volgend jaar hoop ik ook mijn eerste AOW te ontvangen. Rijk word ik daar echter niet van. Omdat ik van mijn leven een puinhoop heb gemaakt, door jarenlang in het buitenland te vertoeven zonder een boekhouding bij te houden, heb ik niet recht op meer. Ik zal het dus de rest van mijn leven zuinig aan moeten doen.”

Met zijn laatste single Bergen aan Zee wil de zanger afscheid nemen. „Het is een romantisch liedje over het witte strand van Bergen aan Zee. Ik had het een tijdje geleden geschreven voor Loïs Lane, maar Suzanne en Monique Klemann vonden het niet bij hen passen. Het origineel was in het Engels, en ik heb het nu in het Nederlands vertaald, met de bedoeling het na de zomer uit te brengen als afscheidssingle. Zodra ik met zingen ben gestopt, wil ik gedichten gaan schrijven en weer gaan schilderen. Maar voordat het zover is, moet ik alles even laten bezinken. Het besluit om te stoppen is nog heel vers.”

(Door  Dick van As)

[gpfansnl]

Sergio Pérez is de afgelopen weken vaak onderwerp van gesprek en de Mexicaan wordt met enige regelmaat aan de meest wilde geruchten gekoppeld. Zo zou er een ultimatum voor dit jaar gesteld zijn en zou hij zelfs zelf zijn pensioenplannen bekend hebben gemaakt. Hij probeert nu aan alle geruchten een einde te maken. Zo hard als de Formule-wereld is, heeft de vormdip van Pérez automatisch voor een hoop geruchten gezorgd. Hoewel het contract van de Red Bull-coureur in principe nog tot en met 2024 loopt, wordt er vaak gesproken over een vroegtijdig vertrek. Red Bull zou hem verplicht hebben om tweede te worden, terwijl enkele weken geleden op Reddit het bericht verscheen dat Pérez zelfs zijn eigen pensioen al had gepland en dat hier in Mexico bekend zou gaan maken. "Het is het hele seizoen hetzelfde", verzucht de man uit Guadalajara in gesprek met Fox Sports MX. Hij legt het uit: "Een journalist zit op zijn bank en beslist om iets op te schrijven om aandacht te krijgen en viraal te gaan. Vervolgens staat heel je wereld weer op zijn kop", moppert de Red Bull-coureur. Hij maakt nog maar eens duidelijk dat hij er volgend jaar gewoon weer bij is. "Natuurlijk. Ik heb een contract tot en met volgend jaar en ben toegewijd naar mijn baan." Ten slotte besluit hij positief. "Deze drie races zijn zeer belangrijk voor mij. Ik heb altijd gezegd dat dit het hoogtepunt van mijn seizoen is. Ik ben hier met mijn eigen mensen en in mijn eigen land", besluit hij.

[jurjenkvanderhoek]

BOSWERK MAAKT DUIDELIJK DAT BOMEN MEER ZIJN DAN PLANKEN

De stilte dacht ik. De stilte waar je stil van wordt. Die stilte dacht ik te vinden in BOSWERK. Het boek over het verlies van bomen en bos in Nederland. Maar in geen enkel bos dat dichterlijk schrijver Jan Kleefstra en beeldend kunstenaar Christiaan Kuitwaard bezochten is de stilte te vinden. Dan bedoel ik niet het stille in de natuur, maar het gebrek aan geluiden van de mens. Want overal en alom wordt die stilte van het bos doorbroken, is er het gebruikelijke verkeerslawaai. Dan dreunt er een vliegtuig laag over of raast het verkeer langs. "Was het maar de wind in de douglaskruinen en niet het waanzinnige verkeer”, verzucht de schrijver ergens. Op een andere plek ziet hij een boomkruiper zich verheffen uit het monotone gedruis van de snelweg. Op dat geraas van de snelweg tikken de dennenappels, hameren spechten, tetteren winterkoninkjes. Het dreinende gebulder van verkeer valt als een somber kleed over het zonovergoten veld. “Het verkeer is een misdaad tegen onszelf.”

En het bos, de boom, “lijdt zichtbaar onder het lawaai dat nergens wijkt. Maar ziek wordt ze er niet van, ze heeft ons al meerdere malen overleefd.” Jan Kleefstra is niet somber, hoewel er in en door dat uitdijende gedruis van het verkeer bos verloren gaat. Op de plekken waar hij is en schrijft kan hij nog genieten. Door zijn beschrijving geniet ik mee. En Christiaan Kuitwaard maakt het zichtbaar wat beeldend geschreven is. “Zonder verkeerslawaai zou het hier vrijwel stil zijn”, maar Nederland heeft de stilte allang achter zich gelaten. Ooit vond ik die stilte in het klooster van Diepenveen, verscholen en teruggetrokken tussen bomen. Complete duisternis en echte stilte voordat de monniken wegtrokken naar een Waddeneiland. Hun gestorven broeders liggen daar nog te wachten op de jongste dag. De abdij is gelaten aan een nieuwe gemeenschap. Het is een plek waar mensen dichter bij God, bij zichzelf, bij de medemens en de natuur kunnen komen door stilte en gebed. In de uitgave BOSWERK willen Kleefstra en Kuitwaard hand in hand met ‘advocaat van de bomen’ Annelies Henstra ons ook dichter bij de natuur laten komen.

Bomenliefhebber en bosbewoner Henstra houdt een stevig pleidooi voor de boom, het bos. Want de boom, ouder dan de mens zelf, kan zichzelf maar amper verdedigen tegen het overweldigende geweld dat deze wordt aangedaan. In haar verhaal dat hart van het boek is laat ze het bos spreken, geeft ze een betere blik op bomen. Vanuit haar eigen dagelijkse ervaring vertelt zij hoe wij met bomen omgaan. Vanuit het perspectief waarin de boom er ten behoeve van ons is zijn landen ontbost en wouden leeg gekapt. In haar bos moeten oude bomen wijken voor jonge aanplant. Henstra beschrijft deze actie van Staatsbosbeheer als is het een misdaadverhaal, een romantische thriller.

In haar verhaal opent Henstra mij de ogen en met mij al de andere lezers van het boek BOSWERK, naar ik mag hopen. Want de boom is geen sta-in-de-weg, enkel geschapen ten faveure van de mens om er mooie planken van te kunnen zagen. De grootste vijand van de boom is de mens. Terwijl juist die boom in groten getale de aarde leefbaar maakt voor mens en dier, en menig plant. “Zonder bomen zou de aarde een onherbergzaam oord zijn”, schijft Henstra. “Zij zijn het verband tussen de zon, de lucht, het weer, het water en de aarde. Al die elementen leiden zij voor ons in goede banen.”

Maar nog te weinig mensen zijn zich hiervan bewust. Want globaal wordt er driftig gekapt. Nog steeds. In BOSWERK proberen schrijver, dichter en tekenaar de lezer daarvan bewust te maken. Is het verhaal van Annelies Henstra schokkende werkelijkheid, het proza en de poëzie van Jan Kleefstra haalt het dromerige realisme naar boven. Het gevoel dat hem bekruipt, de stemming waarin hij komt, leunend tegen een boom terwijl Christiaan Kuitwaard de omgeving bekijkt vanachter zijn veldezel. Aan deze heren heeft het bos goede ambassadeurs. Zij kunnen de belangen van bomen, planten, dieren en insecten uitstekend behartigen. Dat doen zij vol verve in BOSWERK en deden dat eerder met elan in de uitgave VELDWERK.

Iedere vrijdag in de vroege ochtend, een jaar lang, reed het duo naar een plek om zich daar over te geven aan de omgeving. “We hebben de zintuigen opengezet en ons nederig gemaakt. We hebben gekeken en geluisterd.” Om de teksten in het boek te lezen en de illustraties te bekijken zet ik ook mijn zintuigen open. Ik kijk en zie de nevel in het bos optrekken, de bomen lange schaduwen maken, het licht dansen tussen de bladeren. En ik luister naar mijn eigen stem die de woorden geschreven uitspreekt. En nog eens leest omdat het proza zo lekker in het gehoor valt. Zoals beschreven door Kleefstra schijnt het bos nog vol leven en is er grote diversiteit aan insecten, vogels en dieren. Op iedere met tekst bedrukte bladzijde in het boek roeren insecten zich, tonen planten hun stemming, gedragen dieren zich als mensen. Het humeur van de natuur wordt in woorden gevangen. De schrijver verstaat de natuur, is beeldend kunstenaar die in teksten de zinnen beeldhouwt tot beschrijvende realiteit. Wanneer ik mijn ogen sluit en de woorden naklinken in gedachten waan ik mij in het Ketljker Skar of op Landgoed Lauswolt, tussen de duinen op Vlieland en onder de bomen van Oranjewoud, langs de rietkragen van de Tjongervallei of bij de stenen bouwwerken van de Mildamse eco-kathedraal.

Wulpen weeklagen de dag aan. Een groene vleesvlieg vraagt zich af waar de nacht is gebleven. Een schorre zilverreiger loopt tussen zieltogende varens waar de zon zich vleit op het water. Dan krijst een gaai de wacht, want baldadig schopt wind zich door de bomen. Schotse hooglanders liggen onderwijl in diepe ernst te herkauwen in de zon. Ik hoor de kuch van een fazant. De tjiftjaf roept zijn eigennaam. Een zonnedronken hommel inspecteert een bloem. Een merel maakt zich luidkeels uit de vleugels, een gaai krast honger, een zwarte kraai lijkt te waarschuwen dat ook een stilte dodelijk kan zijn. ”Ik kan me de stilte wel inbeelden”, lees ik, “maar overwoekerd raken is misschien wel de mooiste dood. Daar waar je in de grond verdwijnt, begint het leven pas echt.”

De natuur krijgt uit de beschouwend filosofische pen van Kleefstra menselijke trekken. In gedachten lig ik dan op de grond dat dronken is van het vele licht. Tussen het hoge gras waar een groep grauwe ganzen patrouilleert. En ik beschouw de lijmerige lucht. Als nu plots al het door mensen voortgebrachte lawaai weg zou vallen, zou het leven zich dan oprichten, opgelucht diep ademhalen en een liefdevolle lach over de wereld leggen? Jan Kleefstra vraagt het zich af. “Zouden we ontluisterd om ons heen staren, een tijdlang doof voor het bestaan blind op zoek naar onze stemmen tasten?” De schrijver leunt tegen de boom, omarmt deze, legt zijn hand op de bast om het gevoel van de boom over te nemen.

Waar Kuitwaard toch meer aan de oppervlakte blijft, hoewel hij stemming geeft aan de tekst, graaft Kleefstra zich dieper in de materie in. Achter de olieverven waan je de krioelende natuur. Kuitwaard geeft niet letterlijk het geschrevene weer, daarbij kan ik een eigen beleving aansluiten. Hij treft de stilte van het bos, waar de tekst dieper graaft – de achterkant van die stilte beschrijft. In het bos van Kuitwaard moet ik goed kijken om de essentie van het beeld te raken. Het bos is niet stil, het is verstild. Het bos van Kleefstra is verre van stil. Er is volop leven dat zich opzichtig roert. Maar ik hoor geen grote variatie in diverse insecten en vogels. Kleefstra probeert de veelheid aan geluiden wel in te brengen door iedere zang en elke brom gewijzigd te benoemen. Was het boek pakweg een halve eeuw eerder geschreven konden er vast meer diversiteiten worden benoemd. In de tekst is ook de kaalslag te horen, die door de kettingzagen en bulldozers van het bosbeheer het boslandschap wordt aangedaan.

Er is werk aan de winkel in het bos en op het veld. Willen we het slopen van de natuur een halt toeroepen. Dat maakt dit boek luid en duidelijk helder. Daar schrijft Kleefstra over en dat beeldt Kuitwaard af. Zet de verwoesting door dan kunnen we het enkel nog doen met deze weelderige beschrijving van wat eens was. Met deze simpele detaillering in verf op doek, de stemming van het bos, het gevoel van de bomen. De bomen zullen we niet langer moeten zien als gebruiksvoorwerp, maar als de longen van de aarde. We kunnen er niet zonder.

BOSWERK, over het verlies van bomen en bos in Nederland. Jan Kleefstra (proza), Christiaan Kuitwaard (beeld),  Annelies Henstra (tekst). Uitgave Wijdemeer, 2023.

[gezinus]

Review: Dreame L10S Ultra, nooit meer stofzuigen

Ooit was er maar één merk robotstofzuigers die je als serieuze gebruiker in huis wilde halen: iRobot Roomba. De markt leek grotendeels uitgespeeld. Maar als je kijkt hoe snel de ontwikkelingen bij de Chinese merken zijn gaan, dan is wel duidelijk dat iRobot de boot heeft gemist. Er zijn opeens heel veel merken robotstofzuigers die in rap tempo updates en nieuwe uitvoeringen krijgen en die met één apparaat kunnen stofzuigen en dweilen. De nieuwste modellen kunnen automatisch hun stofzak legen. Nadat we de afgelopen jaren verschillende modellen van de Roborock hadden getest, kwam nu de Dreame op ons pad. Dit merk heeft een sneeuwwitte stofzuiger die goedkoper is dan het topmodel Roborock S7 MaxV Ultra en er (wat ons betreft) beter uit ziet. Hij neemt vrijwel alle vloerschoonmaak uit handen: stofzuigen, dweilen, de stofbak legen, water bijvullen en de dweilen reinigen en drogen met hete lucht. De Dreame L10S Ultra is fors van formaat, waardoor je misschien nog twijfelt. In deze review vertellen we hoe de test is verlopen.

Tekst, review en foto’s: Gonny van der Zwaag (@gonny). De test is uitgevoerd in maart/april 2023 en beschrijft de situatie op dat moment. De stofzuiger is voor deze test beschikbaar gesteld door de fabrikant.

Dreame L10S Ultra in het kort

Slimme stofzuiger die ook kan dweilen

Te bedienen met Dreame- of Xiaomi/Mi Home-app

Geen HomeKit (dit kan ook niet, want stofzuigers zijn nog geen HomeKit-productcategorie)

Afmetingen stofzuiger: 350 x 350 x 97 mm

Gewicht: 3,7 kg voor de stofzuiger en 8,9 kg voor het basisstation

Afmetingen basisstation: 423 x 340 x 568 mm

Inhoud stoftank en stofzak: resp. 350 ml en 3 liter

Inhoud waterreservoir in stofzuiger: 80 ml

Inhoud schoon-watertank in basisstation: 2,5 liter

Inhoud vuil-watertank in basisstation: 2,4 liter

Batterijcapaciteit: 5.200 mAh

Gebruiksduur: 210 minuten (in Quiet Mode)

Geluidsvolume: maximaal 59 decibel in Standard Mode

Alleen verkrijgbaar in wit, met zilverkleurig frontje

Prijs: rond de 1000 euro bij Amazon, Otto en Bol.com

Wat maakt de Dreame L10S Ultra bijzonder?

De stofzuiger is voorzien van een basisstation die bijna alle taken automatiseert. Het apparaat kan de stof automatisch legen in een stofzak, maar hij vult ook de watertank bij, wast de dweil na het schoonmaken en zorgt ervoor dat ze ook nog worden gedroogd. Een ergernis bij de Roborock-stofzuigers is dat de dweiltjes na verloop van tijd erg vuil worden. Inmiddels hebben we een stuk of 20 dweiltjes liggen, die alleen met veel moeite weer wat schoon te krijgen zijn. Bij de Dreame heb je daar geen omkijken meer naar, belooft de fabrikant.

Er zijn wel meer robotstofzuigers die al het werk uit handen kunnen nemen, zoals de Roborock S7 MaxV Ultra en S8 Pro Ultra. Maar die hebben lelijke losse bakken bovenop, terwijl alles bij de Dreame mooi is weggewerkt achter een klep. Aan de binnenkant van die klep is een quickstart-guide gedrukt. Handig!

Wat de Dreame L10S verder nog uniek maakt zijn de twee ronde dweilen die relatief langharig zijn. Ze draaien met een snelheid van 180 rpm rond en worden daarbij omlaag geduwd, waardoor ze beter schoonmaken dan een stilstaande kortharige dweil die er alleen maar overheen glijdt. De stofzuiger tilt de dweil op als hij over een tapijt rijdt. En is hij klaar, dan kan hij de dweil met hete lucht drogen, met een maximaal instelbare tijd van 2 uur. Dit gebeurt zonder storende geluiden.

Wat is Dreame?

De Dreame L10S Ultra is het nieuwe topmodel van het merk Dreame. Als het uiterlijk erg aan Xiaomi doet denken, dan is dat niet toevallig. Dreame is één van de fabrikanten die stofzuigers voor Xiaomi produceert, samen met Roborock, Viomi en anderen. Xiaomi maakt dan ook zelf geen robotstofzuigers, maar laat ze door partners maken. De verzuchting: “Het komt allemaal uit dezelfde fabriek” is in dit geval niet zo vergezocht want de Dreame L10S Ultra lijkt sterk op de Xiaomi Robot Vacuum X10+. Bij Chinese fabrikanten is het vrij gebruikelijk dat de relatie tussen de verschillende merken soms wat onduidelijk is. Feit is wel, dat Xiaomi vaak de centrale spin in het web is met meerdere dochterbedrijven en partners die met investeringsgeld van Xiaomi zijn opgezet. Het goede nieuws is, dat al die merken rondom Xiaomi vaak producten van goede kwaliteit leveren en dat is ook bij Dreame het geval. Het ziet er strak uit en het geeft een kwalitatief goede indruk. “Chinees” is niet meer synoniem met goedkoop aanvoelend plastic dat voor een habbekrats geproduceerd is en met een onleesbare handleiding wordt geleverd. Er wordt steeds meer aandacht besteed aan goed design en producten die gemakkelijk te bedienen zijn.

Realiseer je wel dat je met Chinese bedrijven te maken hebt, die weliswaar aan de Europese privacywetten moeten voldoen, maar waarbij sommige mensen toch twijfel zullen houden of de Chinese overheid meekijkt. Zeker bij een apparaat met camera kan dat gevoelig liggen.

Uiterlijk en design Dreame L10S Ultra

Op het moment dat de Dreame werd bezorgd (bij de buren notabene) was al duidelijk: dit is geen compacte stofzuiger. De verpakking is gigantisch en loodzwaar; we zagen er tegen op om ‘m naar de vierde verdieping te moeten dragen. Maar gelukkig is alles verdeeld over drie losse dozen, die heel wat handzamer zijn. Deze drie dozen bevatten het basisstation, de stofzuiger en een accessoirepakket, met onder andere een extra stofzak, schoonmaakmiddel, handleiding en meer. Gezien de prijs had ik graag ook nog wat reserveonderdelen erbij gezien, zoals extra dweilen en een extra borstel. Ik heb namelijk geen idee waar je die kunt kopen als ze versleten zijn. Vaak kun je wel op AliExpress of Amazon terecht, maar omdat de modellen elkaar snel opvolgen is het maar even afwachten hoe lang je onderdelen kunt blijven kopen.

Dit is de eerste volledig witte robotstofzuiger die we in huis halen en aangezien wit niet echt slank afkleedt waren we bang dat hij erg zou opvallen in huis. Heb je een interieur met veel wit (bijvoorbeeld witte muren), dan valt het uiteindelijk wel mee. We konden de Dreame verstoppen achter een plantentafeltje, waardoor hij nauwelijks opvalt als je op de bank zit. De robotstofzuiger geeft de uitstraling dat dit een wat duurder product is. Je hoeft ‘m niet te verstoppen, maar ik zou ook niet zo snel een dergelijk stofzuigstation prominent in de woonkamer te zetten.

Het design sluit aan op andere robotstofzuigers: een ronde schijf met aan de voorkant een reeks camera’s, in dit geval een LiDAR-scanner en een RGB-camera. Aan de onderkant vind je een volledig rubberen borstel, een roterende zijborstel en twee grote roterende schijven die met zacht materiaal zijn bekleed. Als ze droog zijn worden ze gebruikt om vuil naar het midden te vegen en als ze nat zijn doen ze dienst als dweil. Ze zijn met magneten vastgemaakt en gemakkelijk te verwijderen.

Het basisstation is wit met een geborsteld zilverkleurig frontje. Binnenin vind je de twee grote watertanks van elk ongeveer 2,5 liter, een tank met schoonmaakmiddel en een stofzak van 3 liter. Deze hoef je maar eens in de zoveel tijd bij te vullen of te legen. In de heldere tank doe je schoon water, terwijl in de donkergrijze tank het vuile water terechtkomt. Je moet elke week de watertanks legen en bijvullen, maar voor de rest hoef je maar een paar keer per jaar onderhoud aan je stofzuiger te plegen. Alles werkt automatisch. Wel zul je na verloop van tijd een nieuwe stofzak, schoonmaakmiddel en borstels moeten kopen; dit zijn bijkomende kosten waar je alvast rekening mee moet houden. Ik denk in zo’n geval altijd: een schoonmaker inhuren is duurder.

Aansluiten en in gebruik nemen met Dreame-app

Omdat robotstofzuigers nog niet geschikt zijn voor HomeKit, zul je de app van de fabrikant moeten gebruiken om de stofzuiger te koppelen en in te stellen. Uiteraard kun je ook de knoppen op de robotstofzuiger zelf gebruiken om te starten en te stoppen, maar dan gebruik je maar een fractie van de mogelijkheden. Dreame laat je kiezen uit de Dreame-app of de Xiaomi Home-app. Wij kozen voor Xiaomi, omdat we dit prettiger vinden en omdat we daarin al bestaande automatiseringen hebben, die we gemakkelijker met elkaar konden koppelen. De Xiaomi-app bevat ook stofzuigers van Roborock, Viomi en andere Xiaomi-gerelateerde merken en biedt veel meer mogelijkheden dan de Dreame-app, die zeer beperkt is.

Het toevoegen van de stofzuiger is heel gemakkelijk, maar je moet er wel even de tijd voor nemen. Je moet een reeks vragen beantwoorden, bijvoorbeeld of je een huisdier hebt en welke kamers je wilt toewijzen. Met Fast Mapping krijg je een snelle eerste kaart van je woning, waarmee je alvast de kamers kunt indelen. Bij latere schoonmaakbeurten wordt deze kaart steeds verder verfijnd.

Je kunt ook meubels in een 3D-weergave van je huis plaatsen en aangeven op welke plekken de stofzuiger niet mag komen. Zo hebben wij ons hoogpolige vloerkleed geblokkeerd. Voor de entree en de keuken zou je extra grondig schoonmaken kunnen selecteren. De L10S Ultra kan ook zelf tapijten herkennen en trekt dan de dweilen omhoog. Dit werkt overigens alleen goed als het tapijt niet té hoogpolig is. Mocht je de stofzuiger niet goed hebben ingesteld, dan kun je later nog eens rustig door de app bladeren en alle mogelijkheden ontdekken. Het zijn er nogal wat. Zo kun je voorkomen dat de stofzuiger te hard tegen plinten en meubels botst, je kunt kiezen hoe nat de dweil moet zijn en uiteraard kun je ook de zuigkracht wijzigen. Voor de hal kun je bijvoorbeeld aangeven dat er tweemaal gezogen en gedweild moet worden met meer water, omdat er vaak viezigheid van schoenen aanwezig is.

Dreame L10S Ultra in gebruik

Ben je klaar met instellen, dan kan het schoonmaken beginnen. Het starten van de stofzuiger kun je doen met Siri, Alexa of de Google Assistent, dus de Dreame is van alle markten thuis. De LiDAR-sensor zorgt ervoor dat de stofzuiger zich zelfs in het donker goed kan oriënteren. En met de RGB-camera met beeldherkenning kan de stofzuiger kleine obstakels herkennen (en ze vervolgens vermijden). Ook platte objecten worden daarbij herkend, zoals een deurmat. Hoe vaker je de stofzuiger gebruikt, hoe beter hij leert om bepaalde objecten te omzeilen. In onze eethoek hebben we stoelen met sledepoten (een metalen buizenframe). De Dreame liep niet vast op de poten zelf, maar kwam wel een paar terecht binnen het metalen frame en had vervolgens moeite om weer uit zijn benarde positie weg te komen. Dergelijke plekken waar de stofzuiger in kan vastlopen kun je daarom maar beter als no-go zone markeren.

Komt de Dreame een tapijt of deurmat tegen, dan stopt hij automatisch met dweilen. Je hoeft daar in het programmering geen rekening mee te houden. Omdat de schijven ronddraaien maken ze beter schoon dan de gewone stilstaande dweilen. Na een paar dagen was de vuilwaterbak behoorlijk gevuld met troebel water. Deze moet je eenmaal per twee weken leeggooien, waarbij je de andere bak weer vult met schoon water. De Dreame dweilt de vloer met gewoon water en gebruikt de cartridge met schoonmaakmiddel om de dweilen na afloop te reinigen. Zo’n cartridge met schoonmaakmiddel gaat een paar weken mee. Zelf navullen met je eigen schoonmaakmiddel wordt niet aangeraden, maar is wel mogelijk als je wat kosten wil besparen.

De ronde dweilen hoef je dus niet schoon te maken, omdat de Dreame dat zelf al doet. Toch kan het geen kwaad om af en toe de badstofachtige dweilen eens in de wasmachine te gooien. Wat de volgorde betreft: die kiest de Dreame zelf en houdt daarbij rekening met de tijd die nodig is om de vloer te laten opdrogen. Wil je liever een andere volgorde, dan kun je dat instellen, want de klant is koning. Via de ingebouwde camera kun je meekijken op vloerniveau, om bijvoorbeeld te kijken of je je tas thuis hebt laten liggen en of je huisdier nog wel happy is. Via de ingebouwde speaker kun je je huisdier gek maken door iets te roepen. Dit werkt alleen als de stofzuiger niet aan het schoonmaken is. Tijdens het schoonmaken gebruikt de stofzuiger de camera om obstakels te herkennen. Ligt er iets in de weg, dan maakt hij een foto van het object, zodat je volgende keer actie kunt ondernemen. Heb je aangegeven dat je huisdieren hebt, dan zal de stofzuiger extra opletten voor poep om te voorkomen dat het een smeerboel wordt.

Al met al hebben we een positieve indruk gekregen van deze stofzuiger. Hij maakt goed schoon dankzij de hoge zuigkracht en de rubberen borstel is gemakkelijker schoon te maken dan de harige borstels die je in de meeste andere stofzuigers vindt. De roterende dweilen die omlaag worden gedrukt op de vloer en tussendoor worden gereinigd, zorgden voor een beter resultaat dan een stofzuiger die de hele week een vuile dweil gebruikt. Over de gebruiksduur zijn we ook tevreden: hij kan in stille modus tot 210 minuten stofzuigen en dat is meer dan genoeg voor onze woonverdieping van ongeveer 60m2. Bij dagelijks dweilen van een groot huis van 100m2 moet je de watertanks tweemaal per week leeggooien en vullen. In ons geval bleek eenmaal per week voldoende, omdat dagelijks stofzuigen en dweilen niet nodig is en het oppervlak kleiner is.

Dweilen op meer verdiepingen: een uitdaging

Omdat we twee verdiepingen hebben, zul je de stofzuiger nog wel handmatig naar de andere verdieping moeten tillen en na het schoonmaken weer terugbrengen naar het basisstation. Maar dat is een kleine moeite, gezien het feit dat hij voor de rest zelf alles doet. Dweilen is wel iets lastiger als je meerdere verdiepingen hebt. Omdat de Dreame tijdens het dweilen steeds terug wil naar het basisstation om de dweilen te reinigen en het 80 ml waterreservoir bij te vullen, kun je het basisstation het beste neerzetten op de verdieping waar het meest gedweild moet worden.

Op de andere verdieping is helaas een workaround nodig, zo ontdekte ik op Reddit. Je moet het dweilen dan in meerdere etappes doen. In de app kies je de andere verdieping, terwijl de stofzuiger nog op het basisstation staat. Zodra de stofzuiger wegrijdt om te gaan dweilen pauzeer je ‘m handmatig en draag je het apparaat naar de gewenste verdieping. Daar wordt een tijdlang gedweild, totdat de Dreame het tijd vindt om de dweilen te reinigen. Hij pauzeert dan vanzelf en je brengt de Dreame terug naar het basisstation. Helaas kan de Dreame op deze manier niet onthouden waar hij is gebleven, dus je zult steeds handmatig een volgende kamer moeten kiezen voor je dweilklus. Het klinkt wat omslachtig en eh… dat is het ook. Wil je toch volledig automatisch op twee verdiepingen dweilen, dan kun je beter de Roborock S7 MaxV Ultra of een soortgelijk model nemen, want die reinigt de dweilen niet tussendoor en vraagt ook niet steeds om het basisstation.

Voordelen +

Goede prijs/kwaliteitverhouding

Regelt bijna alles zelf

Trekt automatisch de dweilen op bij tapijt

Extreem veel instellingen via de app

Via de camera kun je rondkijken in je eigen huis om te zien of huisdieren nog OK zijn

Reinigt de dweilen meermaals tijdens een schoonmaakronde

Automatisch drogen van de dweilen is uniek en voorkomt schimmel en geurtjes

Nadelen -

Doorlopende kosten voor stofzakken en vervangende borstels

Geen reserveonderdelen meegeleverd

Een fors apparaat en alleen verkrijgbaar in wit

Komt soms in benarde positie terecht en kan dan niet meer ontsnappen

Dweilen is bij meerdere verdiepingen een uitdaging

Dreame app biedt minder functies dan de Mi Home-app (die je ook kunt gebruiken)

Conclusie Dreame L10S Ultra review

Robotstofzuigers zijn zo populair geworden dat Chinese techmerken zich er massaal op zijn gaan storten. Met de komst van afzuigstations konden ze nog meer werk uit handen nemen en nu het schoonmaken en drogen van de dweilen en het bijvullen van water ook automatisch gaat, hoef je je maar een paar keer per jaar druk te maken over het schoonmaken van de vloer en de rest regelt het apparaat voor je. De Dreame L10S Ultra is wat dat betreft erg goed bevallen. Technisch gezien doet hij alles goed en ook qua instellingsmogelijkheden hebben we niets te klagen. Dit is een van de meest complete robotstofzuigers die je kunt kopen, met twee draaiende dweilen die zichzelf kunnen reinigen, geavanceerde navigatie en omzeilen van obstakels. De Dreame is een aanrader als je veel harde vloeren hebt die gedweild moeten worden. Heb je vooral tapijt, dan is de aankoop wat minder logisch omdat je dan ook een simpeler model met afzuigstation zou kunnen nemen zoals de Dreame W10 of de Dreame Z10 Pro van rond de 500-700 euro.

Het vastlopen op vlakke tafelpoten en deurmatten gebeurt een stuk minder dan bij de iRobot en Roborock, die we in dezelfde ruimte hebben getest. Hieruit blijkt het nut van de AI-functies, waardoor de stofzuiger objecten kan herkennen. Wel kwam de Dreame soms eens in benarde posities, maar je krijgt een foto van het obstakel en kunt vervolgens aangeven dat deze plek vermeden moet worden.

De prijs is aan de hoge kant, maar als je kijkt naar de vele functies en het afwerkingsniveau dan krijg je toch een goede prijs/kwaliteitverhouding. Dit is de meest complete robotstofzuiger die momenteel op de markt is en met €1.000 is hij een paar honderd euro goedkoper dan zijn tegenhanger, de RoboRock S8 Pro Ultra met losse bakken van €1.500 die binnenkort verkrijgbaar is.

Dreame kopen

Deze stofzuiger is verkrijgbaar bij diverse winkels:

[devosopmaandag]

De schrijver en de jongen

Wat kun je eigenlijk aflezen aan een gezicht? Toen ik van vriend P een boek van een voor mij onbekende schrijver kreeg, bestudeerde ik het portret van Valery Larbaud (1881-1957). Ik zag een elegante man met gevoelige trekken. Hij zal daar misschien ergens in de twintig zijn, even na 1900. Deze week zag ik in het Musée Valery Larbaud een portret van hem als jongen. De zelfde gevoeligheid in het gezicht. De latere weldoorvoede literator is in beide portretten nog ver weg. Het boek heet 'Kinderscènes'*, in het Frans 'Enfantines'. Een maand geleden drong het pas echt tot mij door dat de schrijver is geboren in Vichy, hier een uur vandaan. Hij groeide als enig kind op in een welgesteld milieu en bracht zijn vroegste vakanties door in Saint Pourçain, waar we iedere zaterdag naar de markt gaan.

Het museum bevindt zich op de eerste verdieping van de moderne Mediathèque in Vichy. Alles oogt toegankelijk, efficiënt, licht, vriendelijk en neutraal, zoals hedendaagse bibliotheken zijn. En opeens, zonder toegangsdeur, stap je om een hoek de vervlogen tijd binnen. Weg is het harde licht, het wit, grijs en beige. Duizenden boeken staan achter glas in houten kasten, een boekentrapje staat als een stramme bediende doelloos te wachten. Hoog boven de kasten staren de familieleden van de schrijver elkaar aan, een hoek is ingericht als zijn werkkamer. Overgebracht in de moderne bibliotheek vormen Larbauds bezittingen de dode verzameling van een dode schrijver. Maar ik was blij de kinderfoto van dichtbij te kunnen bestuderen. De rammelaar ernaast deed me niets. In het portret van de jongvolwassen Valery is de gevoeligheid die van de melancholicus, in de jongen die van de stille observeerder.

Waar de schrijver natuurlijk wel springlevend is, is in zijn boeken. Het boek met de negen portretten van kinderen (een volkomen ontoereikende omschrijving) ademt, net als de twee foto's, weemoed, fijnzinnigheid en precieze observatie, niet geschreven door een oude man, maar door een dertiger. De pijn van het verlorene en het onbereikbare is steeds aanwezig. “Mijn belachelijke, onvergeeflijke gebrek is dat ik volwassen ben.”, verzucht Larbaud, en als hij in de heel vroege ochtend aan zee staat, hoopt hij dat alles dat hem daar omringt de kans grijpt om 'dat éne te vertellen wat me voorgoed sereen en blij zou maken.”

Soms maken tijdens het lezen zinnen zich los uit de bladzijden, als zonlicht dat even schittert in een glasscherf op de weg, in een raam dat ver weg geopend wordt:

“De eerste mooie avond heeft zijn kamp opgeslagen in de tuin en bij elk raam van het huis een zonnestraal op de uitkijk gezet.”

“En zo komt een klein gedachtetje aanzoemen als een bij tot voor de deur van de bijenkorf....”

“… en daar gaan we weer, in het oude, trage, ratelende rijtuig door de stad, waar alles helder is, als in de stijl van een goed auteur.”

* 'Kinderscènes' | Valery Larbaud | vertaling en nawoord: Katrien Vandenberghe | uitgeverij De Arbeiderspers 2021 | eerste uitgave 1918

[akash-saddlery]

Vandaag mocht ik Amy en haar prachtige 5 jarige Welsh cob, Newchallenge Maddison, aan een Morgenroth pony zadel helpen. Moeder Barbara schakelde onze hulp in omdat ze voor “Maddi” een passend zadel zochten. Als agent voor Morgenroth zadels heb ik de keuze gemaakt om alleen pony zadels van Morgenroth in mijn assortiment op voorraad te houden. Dit omdat ik deze zadeltjes altijd passend kan houden en optimaal passend kan krijgen op de kleintjes. De kwaliteit en de afwerking zijn subliem en de pasvorm is super. Deze zadeltjes zijn het geld dan ook dubbel en dwars waard. Dit klonk Barbara als muziek in de oren, want ze zocht gewoon een kwalitatief goed zadel zodat Maddi en Amy geen pijn zouden krijgen. Voor Amy was het even wennen om in een “dressuurzit” haar balans goed te vinden maar na een paar rondjes vlogen ze samen de baan door. Zelfs even zonder beugels, zoals we vroeger ook als 10 jarige jongens/meisjes deden! Barbara en ik verzuchte het bijna in koor “die goeie ouwe pony tijd”. Heerlijk om te zien hoe blij Amy met haar dikke Morgenroth was voor haar lieve Maddi. En ik snap het helemaal, want met de zwarte glimmende lak accenten en achterkant is dit monoblad zadeltje echt heel dik. Cuteness overload met die stralende gezichtjes samen. Tot over een paar maandjes voor de check Amy, Barbara en Lieve Maddi🙋🏾‍♂️🫶🏾❤️ #AkashSaddlery #AkashRiding #InDubioProEquo #PonyZadel #KriemhildMorgenrothSaddlery #MorgenrothAkademie #MorgenrothPonyClassic #SaddleFit4LifeAkademie #Zadelmaker #Zadelspecialist #ZadelExpert #PonySpecialist #ZadelFitter #PonySaddle #Zadelpasser #InstaPony #FamousPony #Agentschap www.akashsaddlery.nl www.morgenroth-zadels.nl (bij Ellemeet) https://www.instagram.com/p/CljZ2lTISeG/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[charleshaddonspurgeon]

3 Februari Ik zal Uw inzettingen bewaren; verlaat mij niet al te zeer. Psalm 119:8 Het is waar: er is een merkbare daling van de top van zegening, waarmee vers 1 begon, tot - ja, we zouden haast zeggen - de weeklacht van vers 8. En toch is er in geestelijke zin en ook volgens de ondervinding een besliste, gunstige toename. Want van bewondering van de goedheid gingen we voort tot een brandend verlangen naar God, tot een smachten naar Zijn gemeenschap en een onbeschrijfelijke vrees voor het geval, dat die niet zou genoten worden. De verzuchting van vers 5 is nu verdrongen door een innig gebed uit de diepte van een hart, dat zich zijn nietswaardigheid bewust is en zijn volkomen afhankelijkheid van de Goddelijke liefde gevoelt. De twee ‘ik zal’s: ‘ik zal U loven’ en: ‘ik zal Uw inzettingen bewaren’ moesten gevolgd worden door een ootmoedige smeking. Anders zou men kunnen denken dat de afhankelijkheid van de goede mens enigermate berustte op zijn eigen keus. Hij biedt zijn besluiten aan als een offerande, maar roept naar de hemel om het vuur. Het ontbreekt hem niet aan de wil, maar hij kan datgene wat hij wil niet volbrengen, tenzij de Heere hem nabij blijft.

[twafordizzy]

De Nijhoffs: 'Dat ik liefheb, is dat uit, voorgoed?'

De Nijhoffs: ‘Dat ik liefheb, is dat uit, voorgoed?’

Dichter Martinus Nijhoff en zijn vrouw Netty op de ski in Sankt Moritz. bron beeld: fembio.org Schrijfster Marja Pruis doet in De Nijhoffs of de gevolgen van een huwelijk, verslag van een zoektocht naar het ware verhaal achter het huwelijk van Martinus ‘Pom’ Nijhoff, de dichter, en zijn vrouw Netty. Daarbij verzucht zij ergens halverwege het boek: een zekere mate van onbestemdheid lijkt…

[kleindeensgeluk]

Voor altijd verpest

Het was eind september. We gingen naar een Dalfs café. De jongste (2), die sinds vorig jaar kerst begrijpelijkerwijs een fascinatie voor ‘nisser‘ heeft, loopt sinds het langemouwenweer is wederom rond in zijn nisse-pyjama van vorig jaar. Zo ook op deze zaterdagmiddag. ‘Ooh een kerst-elfje!’ hoorde ik tot twee keer toe. Met daarna onmiddellijk een verzuchting á la ‘huh kerst al vóór sinterklaas’…

[jezusiskoning]

Blijf bidden en geef niet op! De Heilige Geest zal ons wonderbaarlijk helpen ❤️

“De HEERE heeft mijn smeken gehoord, de HEERE zal mijn gebed aannemen.”

Psalm 6:10 HSV

“En evenzo komt ook de Geest onze zwakheden te hulp, want wij weten niet wat wij bidden zullen zoals het behoort. De Geest Zelf echter pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen.”

Romeinen 8:26 HSV

Instagram: https://www.instagram.com/jezus_is_koning/