#Πουφ

[portokali]

τι είναι για σας ποίηση για μένα ειναι όταν είπε come and test me όπου και να σκαω έχω το glock that's my bestie

[xehasmenesithakes]

Γεια σου Χαρηηηη.

Θέλω να σου πω κάτι που έγινε με τον πιο κοντινό μου φίλο. Θα σου δώσω λίγο μπαγκραουντ να δεις ολοκληρωμένα

Γύρισε από άλλη πόλη πρόσφατα και πριν γυρίσει λέγαμε στο τηλ ποσο λείψαμε κ πως θα έρθει κ θα περάσουμε γαματο καλοκαίρι. Ήρθε, επι δυο μήνες εγώ πάντα έλεγα να κάνουμε κάτι, κι έτσι βλεπομασταν.

Μια μέρα που λες, είπαμε να πάμε σε κάτι εβεντς που ήταν το ένα στην άλλη άκρη και το άλλο στην ααλλη. Μου λέει θα σου πω την ίδια μέρα σε ποιο θα πάμε. Έρχεται το Σάββατο αυτό και του στέλνω 2 το μεσημέρι ‘τελικά που θα παμε’ δεν απαντά. Πάει 4 τον παίρνω τηλ δεν απαντά. Μου στέλνει 5 πως δεν μπορεί τελικά. Εγώ το καταλαβα γιατί λέω για να μην το σιγουρεύει μάλλον θα ακυρώσει. Αλλά κυρίως με πείραξε που ακυρωσε με ένα ξερο μνμ. Θυμωσα κ έστειλα απλά οκ.

Εξαφανίστηκε για ένα μήνα. Έχει γενικά αυτή τη τάση όταν κάτι γίνεται στη ζωή του κι απομονώνεται χωρίς να πει τίποτα. Παρόλο που γνωρίζω αυτό το μοτίβο, εμένα με έπιασε στεναχωρια γιατί έγινε καπάκι μετά από ξερή ακύρωση και πίστευα ότι κάτι έκανα εγώ (παράνοια). Αλλά είπα δεν θα του στείλω γιατί 1. Πρόσεξα ότι εγώ κανόνιζα όλες αυτές τις φορες κι ήθελα να δω αν θα με ψάξει χωρίς να τν ψάξω και 2. Ακυρωσε με ξερο μνμ χωρίς να τσεκάρει μετά αν με πείραξε η να πει να κανονισουμε άλλη μέρα.

Τεσπα περνά ένας μηνας και πριν μια βδομάδα μου στέλνει γεια τι κανεις κι ότι έγιναν διαφορά κι απομονώθηκε αλλά θα μου πει από κοντά. Λέω κ εγώ οκ θα τον αφήσω να μου πει τι συνέβη κ μετά θα ξεκαθαρίσω ότι με ενοχλεί να εξαφανίζεται χωρίς μια ενημέρωση να ξέρω κι γω τι γίνεται, αφού λέγαμε πως θα είμαστε παρέα όλο το καλοκαίρι και ξαφνικά Πουφ.

Είπαμε να βρεθουμε Κυριακή 18·00 στη περιοχή μου. Όποτε θα ρθει στη περιοχή τον συναντώ σε μια καφετέρια δίπλα στη θάλασσα όποτε σηκώθηκα κι γω και στις 6 πήγα εκεί. Δεν μου στέλνει 6:07 ότι ‘δεν τραβάω να ρθω είμαι κουρασμενοσ’; Θυμώνω και του απαντώ ‘είμαι εδώ εγώ, δεν είναι σωστό να μου ακυρώνεις 6 άμα 6 έχουμε το ραντεβου’. Μου λέει τώρα ξύπνησε κ δεν κοιμηθηκε καθόλου όποτε δεν μπορεί να μ πει πιο πριν κ πως δεν έπρεπε να πάω στη καφετέρια αφού δεν δώσαμε σημείο συνάντησης. Τεσπα του λέω ότι κ την προηγούμενη φορά τελευταία στιγμή ακυρωσε κ μου την σπαει διότι δεν μπορώ να κανονίσω κάτι άλλο και πάει η μέρα μου. Μου λεγε πως είναι δύσκολο να μου λέει πιο νωρίς διότι εκείνη την ώρα βλέπει αν τραβάει.

Δεν ξέρω άμα είμαι παρανοϊκή η απαιτώ κάτι παράλογο αλλά δεν πρέπει να σέβεσαι το χρόνο κάποιου και αν δεν μπορείς να συναντηθείς να μην το λες τελευταία στιγμή; Δηλαδή άμα σου συνέβη κάτι έκτακτο οκ. Αλλά αφού δεν έγινε κάτι αναπάντεχο γιατί να μην με ενημερώσεις να ξέρω; Βέβαια αυτός λέει πως δεν μπορεί να ξέρει πιο νωρίς αν θα τραβάει κ αν θα ειναι ξεκούραστος που οκ άνθρωποι είμαστε αλλά μου πεφτει ασχημο να κανονίζω με οποιοδήποτε ειδικά Σάββατο κ να ακυρώνει 3 ώρες πριν. Δηλαδή ποια ειναι η λύση, να λέω κι εγώ σε άλλες παρέες μου παιδιά θα σας πω εκείνη τη μέρα μπας και μου ακυρώσει αυτός και μπορώ να ρθω μαζί σας;

Πίστευα πως θα καταλάβει ότι με ενόχλησε μα μου κάνε εντυπώση το ‘ξες δεν μπορώ να γνωρίζω νωριτερα’

Είπαμε πως πλέον θα τσεκάρουμε 4-5 ώρες πριν αν ισχύει η συνάντηση. Κάτι που δεν μ αρέσει γιατί θέλω όταν κανονίζω κάτι να ξέρω ότι ο άλλος κρατά το λόγο του κι όχι να κινδυνεύει η μέρα μου να φάει χ. Πραγματικά δεν με πειράζει να ακυρώσει αν δεν μπορεί αλλά μη μου το λες τελευταία στιγμή να κάνω κι εγώ το κουμαντο μου

Νταξει απαραδεκτος ο φιλος,δεν μπορει να κανονιζει το προγραμμα σου.Για να ειναι τοσο ανετος στο να φερεται ετσι πιστευω σιγουρα του χεις δωσει τα περιθωρια.Αν καταλαβαινε οτι θα σε εχανε αν σου συμπεριφεροταν ετσι ,δε θα το εκανε.Εγω πιστευω οτι πρεπει να βαλεις τα ορια σου και να του δειξεις με τις πραξεις σου οτι οταν δε σεβεται το χρονο σου και το ατομο σου γενικοτερα,θα χει συνεπειες.

[xionisgr]

Συγγραφέας: Ελένη Ανδρεάδη Εικονογράφος: Στέφανος Κολτσιδόπουλος Εκδότης: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Σειρά: Πράκτορες του Πλανήτη ISBN: 978-618-03-0487-9 Αριθμός Σελίδων: 96 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο Διαστάσεις: 14 Χ 20,5 Γλώσσα Γραφής: Ελληνικά Έτος Έκδοσης: 2016

[manpetasgr]

Συγγραφέας: Ελένη Ανδρεάδη Εικονογράφος: Στέφανος Κολτσιδόπουλος Εκδότης: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Σειρά: Πράκτορες του Πλανήτη ISBN: 978-618-03-0487-9 Αριθμός Σελίδων: 96 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο Διαστάσεις: 14 Χ 20,5 Γλώσσα Γραφής: Ελληνικά Έτος Έκδοσης: 2016

[kwstasattgr]

Συγγραφέας: Ελένη Ανδρεάδη Εικονογράφος: Στέφανος Κολτσιδόπουλος Εκδότης: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Σειρά: Πράκτορες του Πλανήτη ISBN: 978-618-03-0487-9 Αριθμός Σελίδων: 96 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο Διαστάσεις: 14 Χ 20,5 Γλώσσα Γραφής: Ελληνικά Έτος Έκδοσης: 2016

[a078740849aposts]

Συγγραφέας: Ελένη Ανδρεάδη Εικονογράφος: Στέφανος Κολτσιδόπουλος Εκδότης: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Σειρά: Πράκτορες του Πλανήτη ISBN: 978-618-03-0487-9 Αριθμός Σελίδων: 96 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο Διαστάσεις: 14 Χ 20,5 Γλώσσα Γραφής: Ελληνικά Έτος Έκδοσης: 2016

[darkside-cookies]

δεν ήξερα πως είναι δυνατό να νιώσει κανείς τέτοια απογοήτευση 

[homepaketo]

Πουφ πολυθρόνα Norm PRO pakoworld επαγγελματικό 100% αδιάβροχο μωβ #Έπιπλαεσωτερικούχώρου #Πουφ https://tinyurl.com/yjlzvtvd

[feggaroneira]

Και ξέρεις τι.

Μερικές φορές σε σκέφτομαι ακομα.

Σε σκέφτομαι εκεινες τις ώρες που είναι όλα σκοτεινά γύρω μου.

Στις 3 το χάραμα, με τα φώτα όλα σβηστά.

Σε σκέφτομαι.

Σκέφτομαι αυτά που ζήσαμε.

Τα καλά.

Τα ωραία.

Μερικές φορές σε σκέφτομαι όταν πίνω.

Όταν μεθώ.

Σκέφτομαι πόσο πολύ σε αγάπησα και ποσο μου έλειψε το χαμόγελο σου.

Το γελιο σου.

Η φωνή σου.

Παράλληλα ομως σκέφτομαι και ποσο πολύ με πλήγωσες.

Σε πόσα κομμάτια έσπασες την καρδιά μου.

Πάτησες πάνω της και την έκανες χίλια κομμάτια.

Ήσουν γεμάτος υποσχέσεις.

"θα γυρίσουμε όλο τον κόσμο μαζί" μου είπες μια μέρα.

"Σε θελω. Νιώθω πολλά για εσένα" μου είπες μια άλλη

"είσαι τα πάντα για εμένα, δεν θέλω να σε χασω. Σε αγάπω"

"εμείς οι δύο θα ζήσουμε μαζί. Στο υπόσχομαι"

"Σε θελω στην ζωή μου. Σε αγαπώ. Σε αγαπώ"

Έλεγες και έλεγες και έλεγες.

Μεγάλες κουφιες κουβέντες που έκρυβαν ένα βάθος μέσα τους.

Ένα βάθος που προσπαθούσες να πλησιάσεις αλλά τελικά δεν τα κατάφερες.

Και έτσι διάλεξες το ψέμα.

Αλλά εγώ χαμογελουσα με την ψυχή μου γιατί νόμιζα πως ότι έλεγες το είχες δέσει κόμπο στην καρδιά σου.

Σε αγκάλιαζα σφιχτά με δάκρυα συγκίνησης, ίσως και λίγο πόνο, λες και ήξερα πως κάποια στιγμή όλα θα γίνουν ένα πουφ και θα εξαφανιστείς.

Που να ήξερα ότι όντως θα έφευγες;

Και έτσι όπως ήρθες ξαφνικα στην ζωή μου, έφυγες το ίδιο ξαφνικά χωρίς να πεις αντίο.

Τι έγινε; Τι άλλαξε; Γιατί;

Ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ.

Και έτσι κάποια στιγμή όλα αυτά που περιγράφω έγιναν ιστορίες.

Εκεί στο πουθενά.

Με άφησες.

Βρίσκοντας ηλιθιες δικαιολογίες για να κρύψεις την αλήθεια σου.

Έλα όμως που όλα βγαίνουνε στην φορά σιγά σιγά.

Έστω τώρα, μετά από μήνες.

Και αυτό που μου προκαλεί πιο πολύ πόνο ξέρεις ποιο είναι;

Πως πίστεψα σε εμάς. Πίστεψα στα λόγια σου.

Και τελικά έφαγα τα μούτρα μου.

Γιατί είμαι αυτό το άτομο που πάντα βλέπει μόνο το καλό στους άλλους.

Και αφήνω τους ανθρώπους να παίζουν μαζί μου.

Να με ξεγελάνε.

Είμαι κλόουν το ξέρω.

Αλλά σε αγάπησα πολύ γαμωτο.

Δεν μετανιώνω για αυτά που ζήσαμε.

Όπως είπα θυμάμαι μόνο τα καλά. Τα ωραία.

Τις στιγμές που ένιωθα πως ήμασταν όντως ο ένας για τον άλλον.

Όλα αυτά τα στιχάκια, τα ποιήματα, οι ιστορίες αφορούσαν εσένα.

Πόση νοσταλγία και πόνο κρύβουνε.

Η πρώτη αγάπη. Πρώτο γερό χαστούκι.

Ένα χαστούκι που με ξύπνησε.

Ένα χαστούκι που έγινε μάθημα ζωής.

Που θα θυμάμαι και θα πορεύομαι με αυτό.

Και ίσως ακόμα να μου λείπεις.

Ίσως ακόμα να σε αγαπάω πολύ.

Αλλά μέσα μου έχεις τελειώσει.

Τώρα που είδα τα αληθινά σου χρώματα, συνειδητοποίησα πως δεν είσαι τελικά τοσο υπέροχος οσο νόμιζα πως ήσουν και έλεγα στους γύρω μου.

Πόσο πολύ έχεις πέσει στα μάτια μου.

Κατάφερες να με απομακρύνεις τόσο πολυ σε σημείο που δεν θέλω να σε ξανά δω μπροστά μου.

Σου εύχομαι όμως τα καλύτερα.

Εύχομαι να βρεις αυτό που ψάχνεις.

Κι όταν το βρεις, μην κάνεις τις ίδιες μαλακιες.

Αυτό που ζητάω μόνο από εσένα είναι να προσέχεις.

Τίποτα άλλο.

Δεν απαιτώ τίποτα.

Δεν θέλω τίποτα άλλο από εσένα.

Οι πράξεις σου με έκαναν να καταλάβω τι δεν θέλω στην ζωή μου.

Τι ανθρώπους δεν αξίζω.

Και ναι με βοήθησες να καταλάβω την αξία μου.

Να καταλάβω ότι αξίζω ανθρώπους με αληθινή ψυχή.

Ανθρώπους που θα με αγαπήσουν για αυτό που είμαι.

Και όχι ανθρώπους που θα με πλησιάσουν γεμάτοι ψέματα, και στο τέλος θα ανοίξουν την πόρτα και θα φύγουν.

Προσπαθησα πολύ για εμάς. Ήμουν πάντα εκεί για εσένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Μάλλον δεν σου ήταν αρκετό γιατί έψαχνες κάτι άλλο.

Κάτι που σε έκανε να με πλήγωσεις 100χιλιαδες φορές.

Και όταν δεν το βρήκες, ή μάλλον δεν το πήρες από εμένα εξαφανίστηκες.

Αυτό που πήρες όμως μακριά είναι την εμπιστοσύνη μου, την αγάπη μου.

Τα πήρες και τα δυελισες.

Τι σε νοιάζει; Πότε σε ένοιαξε πραγματικά;

Έκλεισες όλο αυτό με ένα:

"δεν θέλω να σε πληγωσω. Αξίζεις κάποιον καλύτερο. "

Αυτή την γαμημενη φράση που έχει γίνει καραμέλα.

Κι όμως με πλήγωσεις.

Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι να ανοιχτω σε άνθρωπο τώρα.

Γιατί μέσα μου φοβάμαι μην ξανά νιώσω τον ίδιο πόνο που μου προκάλεσες.

Ίσως το έκανες επίτηδες γιατί ο εγωισμός σου δεν έχει όρια.

Γελάω. Γιατί μόνο αυτό μου προκαλείς πλέον.

Αλλά karma is a bitch να το θυμάσαι.

Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορες.

Τελειώνοντας με τις σκέψεις μου θα ήθελα να σου πω ένα αντίο.

Ένα αντίο που δεν ειπώθηκε ποτέ πριν.

Γιατί πίστευα πως κάποια στιγμή θα ξανά επιστρέφαμε και θα το ξανά ζούσαμε αλλά αυτή την φορά βελτιωμένοι.

Μάλλον έκανα λάθος.

Υποσχεσου μου πως θα προσέχεις.

Μόνο αυτό.

Αντίο λοιπόν.

Και πότε κανένας δεν λέει αντίο αν πρόκειται να τον ξανά δεις

[erebos-gr]

Πόσο ωραίο θα ήταν να άνοιγα τα μάτια μου και ✨πουφ✨ να ήσουν πάνω μου.

[erwteumenh-me-to-xaos]

Δύο χρόνια μετά και ειμαι ακόμα εδώ να σ'αγαπώ γιατί ο έρωτας δεν σβήνει με ένα πουφ.. Δυστυχώς δεν ζούμε στον κόσμο του Χάρι Πότερ να μπορούμε να κάνουμε obliavate τους εαυτούς μας.. Αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν θα καταλάβω ποτέ είναι τι βρήκα σε σένα που δεν βρήκα στους άλλους. Βλέπεις,αυτή είναι η μαγεία του έρωτα να μην ξέρεις τι βρίσκεις σε εκείνον απλά να τον κοιτάς και κάθε φορά να βλέπεις κάτι διαφορετικό που δεν είχες παρατηρήσει τις προηγούμενες φορές..

Να αισθάνεσαι ότι τον ξαναγνωριζεις πρώτη φορά..

[pareisakti]

Ρεε αγόρια όταν πάτε σε μια παραλία ανεβάστε φώτο με την τοποθεσία..

Όλα τα ποστ έψαξα και πουθενά εκείνος ανάθεμα 😩

Και η μαλάκια ήταν ότι ήρθε στην παραλία 10 λεπτά πριν φύγω και καθόταν στην ξαπλώστρα διαγωνια και μπροστά μου..

Η φάση ήταν ότι ήμουν κάπως στεναχωρημενη εκεινη την στιγμή και γενικά καθόμουν σε ένα πουφ παίζοντας νευρικά με τα νύχια μου.. Έως που σηκώνω το βλέμμα μου και πέφτουν στα μάτια του και μου ρίχνει ένα γλυκό χαμόγελο...Ησουν με τον φίλο σου και δίστασα να πω ευχαριστώ καθώς εκείνη την στιγμή μου ήρθαν 1002 στο μυαλό.. Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο η σκέψη σου ταλανιζε το νου μου..Ήθελα να σου πω ένα ευχαριστω.. Με το χαμόγελο σου μου έφτιαξες την μέρα.. Ήταν τόσο αγνο που ακόμα και τώρα το σκέφτομαι και χαμογελάω ασυναίσθητα..

Οπότε στο λεω από εδώ.. Ίσως κάποτε το δεις..

Σε ευχαριστώ εσένα και τους ομοιους σου που βλέπετε ένα άτομο να είναι στεναχωρημενο ή ανήσυχο χαμένο στις σκέψεις του ενώ όλοι διασκέδαζουν και του ρίχνετε ένα γλυκό χαμόγελο ικανό να μας δώσει ελπίδα για να συνεχίσουμε...

* ίσως το δει από εσένα είδα ότι σε ακολουθούσε... *

Να χαμογελατε σε αγνώστους να σε μερικούς ίσως φανεί κριπι αλλά υπάρχουμε και εμείς που θα μας φτιάξετε την μερα.

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΓΟΡΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,ΣΕ ΨΑΧΝΟΥΝ. Σχολίασε εδώ να γίνει το κονέξιον αν το δεις.

Να χαμογελάτε σε αγνώστους εσείς οι υπόλοιποι άνθρωποι.Αλλά με χάρη,όχι σαν δολοφόνοι.Ναι; Ναι. Αχ με πληρώνουν λίγα σε αυτή τη ζωή.

[kotopoule]

“ Άλλαξες “

Το πρωτο μου αγορι, ο πρωτος ερωτας , το πρωτο φιλι . Ολα ειναι πιο ροδινα και ονειρεμενα στα 16. Ν��μιζεις οτι ζεις σε μια ταινια, οτι ολα θα πανε τελεια, ομως πουφ ξυπνας αποτομα με το χαστουκι που σου δινει η ζωη για να επανελθεις. 

Απο τοτε ειχαν περασει 4 χρονια. Ναι, 4 χρονια απο την τελευταια φορα που σε ειδα τοτε στην αποφοιτηση μας. Ειχαμε σταματησει απο τοτε να μιλαμ. Ενα γεια και αυτο με το ζορι βεβαια υπηρχαν ακομα καποιες στιγμες αναμεσα μας, βλεμματα, στιγμες που με υποστηριζες, στιγμες που ηλπιζα καποιοα πραγματα να ηταν διαφορετικα. 

Βλεπεις οσο διαφορετικοι μπορει να ημασταν σαν χαρακτηρες ξερεις το λεγομενο κακο παιδι  με τις ισως οχι και τοσο καλες και υποδειγματικες παρεες και το καλο κοριτσι του σχολειου που πρεπει παντα να ειναι υποδειγματικη σε ολα που παντα πρεπει να ειναι η πριγκιπισσα ολων και να λεει παντου ναι και να ειναι τελεια, αλλο τοσο μοιαζαμε στο μεσα μας ενιωθα το ιδιο με εσενα. Φοβομουν ομως μην το καταλαβεις. Ισως και αυτο να ηταν που να με τρομαζε πιο πολυ. Το να σε ζηλευω που μπορουσες να εισαι ο εαυτος σου και να τον υπερασπιζεσαι, γιατι εγω δυστυχως δεν μπορουσα. Μαλιστα ειχα τρομοκρατηθει οταν ανοιχτηκα εστω και λιγο αλλα οπως παντα με καθησυχασες. Με αγαπουσες και για τους δυο μας χωρις ομως εγω να το καταλαβω.

Σημερα, στην ιδια πολη δυο ξενοι. Οχι μεχρι πριν λιγο καιρο. Καθησα στην καφετερια που συχναζαμε απο τοτε στο λυκειο. Ποσο μου ειχε λειψει ολο αυτο το μερος . Καθησα με μια φιλη μου στο μεγαλο γωνιακο τραπεζι καθως περιμεναμε παρεα. Γελουσαμε και σαχλαμαριζαμε καθως μου μιλουσε για εναν τυπο που ειχε γνωρισει προσφατα, παργγειλαμε και τοτε γυρισα για να παρω τα τσιγαρα μου απο την τσαντα μου.

Τι ειρωνεια... Να καπνιζω εγω.. Θυμαμαι τοτε που καθομασταν ενα βραδυ σε εναν παγκακι με μπιρες, σε κοιτουσα καθως εκανες κυκλακια με τον καπνο του τσιγαρου και τοτε με κοιταξες με σοβαρο υφος και μου ειπες οτι αν ποτε  καπνιζα θα με σκοτωνες. 

Και τοτε το βλεμμα μου καρφωθηκε πανω σου, μονο που εσυ ηδη κοιταζες εμενα. Παγωσα, τα λιγα δευτερολεπτα που μειναμε ετσι μου φανηκαν αιωνας. Κι ξαφνηκα ενιωθα ολα οσα ειχα ζησει αυτους τους λιγους μηνες μαζι σου. Ολα τα ωραια και τα ασχημα, στιγμες , συναισθηματα.  Αουτς. Πολεμουσα τον εαυτο μου να μην σε ξανα κοιταξει. Ειχαμε αλλαξει. Πλεον δεν κοιτουσα ενα αγορι λυκειου, αλλα εναν νεαρο γεματο τρελα ονειρα, που ηταν πλεον πιο χαρουμενος απο οτι τοτε και ισως μια σταλα πιο σοβαρος. Ουτε εγω ημουν πλεον ιδια, για αρκετο καιρο τα τελευταια χρονια δεν ημουν ο εαυτος μου και τοτε ηταν στιγμες που καταλαβα��να για τους δαιμονες σου.. ειχα αρχισει να εχω και εγω τους δικους μου. Μονο που οταν σε ειδα ειχα ηδη απο καιρο αρχισει να τους κανω φιλους και να ξανα βρισκω τον εαυτο μου, ανανεωμενο να εχει πεταξει τις φοβιες του να τον υπερασπιζεται γι αυτο που ειναι και για τις αποψεις του ,να τον αγαπα λιγο λιγο με τα <<προβληματα>> του. Βλεπεις αργησα να σπασω το τσοφλι μου και να πεταξω μονη μου αλλα το καταφερα κια ισως να βοηθησες και εσυ σε καποια σημεια. 

Σηκωθηκα να παω στο μπανιο δεν αντεχα αλλο να ειμαι διπλα σου και να μην μπορω ουτε να σε κοιταξω, εσκαγα, κυριολεκτικα καιγομουν, ενιωθα οτι ολα μου τα αισθηματα με έπνιγαν και ειχαν γυρισει και απλα ηθελα να σε αρπαξω στην αγκαλια μου να σου πω ποσο μου ειχες λειψει να σε φιλησω και να σε αποχαιρετησω οπως επρεπε να ληξουμε καθε παρεξηγηση που μπορει να ειχε υπαρξει.

Βεβαια δεν ζουμε σε ταινια και δυστυχως δεν μπορω να ειμαι ο σεναριογραφος σε ολες τις πτυχες της ζωης μου. Ξερες, ειμαι περισσοτερο του μονολογου και των ονειρων. Οι διαλογοι με δυσκολευουν λιγο ακομα και η δραση δεν ειναι το φορτε μου. 

Κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη και εριξα παγωμενο νερο στα μουτρα μου για να συνελθω. Για μια στιγμη θα νομιζε κανεις οτι νιωθω αισθηματα ακομα για σενα. Ισως και να το κανω, μα τελικα μερικες φορες ειμαστε πιοτερο ερωτευμενοι με τις αναμνησεις που θελουμε να κρατησουμε και ειναι καλυτερα. Οι αναμνησεις δεν μπορουν να σε πονεσουν, οχι παντα τουλαχιστον και οχι ολες. Ετσι εγινε και με εσενα κρατησα μονο τις καλες, κρατησα πραγματα απο εσενα που εβλεπα μονο εγω και ισως ετσι να μπορεσω να διατηρησω το ονειρο του πρωτου ερωτα του εφηβικου εκεινου στα 16.

Κοιταξα για τελευταια φορα το ειδωλο μου στον καθρεφτη καθως σκουπιζα τα νερα απο πανω μου με ενα χαρτι. Στα ηχεια ακουγοταν το τραγουδι που ακουγαμε στην επιστροφη απο εκεινη την εκδρομη στην Αθηνα, φοροντας την καινουρια σου ζακετα και με ειχε παρει ο υπνος πανω σου και εσυ με κοροιδευες. 

Οταν βγηκα επεσα πανω σου.Το αρωμα σου ακομα το ιδιο αλλα εσυ αλλος τουλαχιστον στα ματια μου, μια βελτιωμενη εκδοση του εαυτου σου. Σου ταιριαζει.

 Χαιρετηθηκαμε, ρωτησες αν ειμαι καλα και πως τα παω στην καινουαρια μου ζωη. Σου ειπα χαρηκα που σε ειδα,μια αληθεια με μια δοση ψεμματος, και ελπιζω να τα περνας τελεια.

 Πριν προλαβω να κατεβω τις σκαλες σε ακουσα να φωναζεις το ονομα μου.

- Αλλαξες. 

Καθως με κοιτουσες με ενα υφος περιεργο. Διέκρινε κανεις  ενθουσιασμο, δυσπιστια ακομη και υπερηφανια θα ελεγα. Σαν γονιος που βλεπει το μικρο του να μεγαλωνει.

-Σε ευχαριστω? κανοντας σου μια γκριματσα αποριας που παντα με κοροιδευες γιατι ελεγες σου θυμιζα τον σκυλο σου... 

- Σου παει... μου εκλεισες το ματι, μου χαμογελασες και εφυγες.

Κι εκεινη την στιγμη ηταν που ευχηθηκα να ειχαμε γνωριστει αργοτερα. Να μωρε, με τις βελπτιωμενες εκδοσεις του εαυτου μας. Ετσι θα ειχαμε λιγο παραπανω χρονο. Να σε μαθω καλυτερα, να με μαθεις καλυτερα. Να σου δειξω πραγματικα πως ειμαι χωρις φοβο οτι θα με κρινεις εσυ ή οι αλλοι. Να ειχαμε καλυτερες στιγμες να θυμομαστε. Ελπιζω να περνας καλα και να εισαι χαρουμενος. Ξερω οτι σε λιγα χρονια δεν θα με θυμασαι και οτι ολα για σενα δεν θα ειναι παρα μονο μια θολη αναμνηση. Δεν με ενοχλει. Ξερεις με ανακουφιζει, γιατι ξερω οτι πλεον δεν κραταμε αυτη την παιδικη κακια που ειχαμε τοτε και μπορω να προχωρησω να ξεχασω να συγχωρησω. Ελπιζω να βρεις αυτη την αγαπη που ελεγες και να περνας καλα και να κανεις ολα τα ονειρα σου πραγματικοτητα. Και εγω να κανω τα ονειρα μου, να βρω τον εαυτο μου ολοκληρωτικα και να τον αγαπησω να προχωρησω και να κανω αυτο που με κανει χαρουμενη και με γεμιζει. 

Γιατι;

Γιατι, ΑΛΛΑΞΑΜΕ!  

[lewkalesmalakies]

τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, τάκα-τάκα-τάκα-τάκα, παφ-πουφ-παφ-πουφ-παφ-πουφ, χμμμμ-- χμμμμμμ-- α-χμ, α-χμ, α-χμ.

Και μένα με βαραγαν μικρό

Κόλλα πέντε

[nactiaa]

αράζω στο πουφ μπαλκόνι, τυλιγμένη σαν μπουρίτο, πίνωντας τσάι γιασεμί και διαβάζωντας Ντοστογιέφκσι.

σχεδόν ευτυχισμένη. 

[darkside-cookies]

Πως λειτουργούσα κάποτε υπό άγχος; Τώρα ο εγκέφαλος μου πηγαίνει απλώς "πουφ" και σταματάει να λειτουργεί