#ολόκληρη

[romios-gr]

Τι είναι το Panic Button που επεκτείνεται σε ολόκληρη τη χώρα για την προστασία σε κάθε ενήλικο θύμα ενδοοικογενειακής βίας Σύμφωνα με την Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργών Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κωστή Χατζηδάκη, Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρη Παπαστεργίου και της υφυπουργού Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Μαρίας – Αλεξάνδρας Κεφάλ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ti-einai-to-panic-button-poy-epekteinetai-se-olokliri-ti-chora-gia-tin-prostasia-se-kathe-eniliko-thyma-endooikogeneiakis-vias/

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Αν ανοίξετε την τηλεόραση σας αυτή τη στιγμή και βάλετε το κανάλι της Βουλής θα δείτε ότι παίζει μια ταινία. Μια ταινία που την λένε "Άνεμος Ελευθερίας 1821". Είναι μια μέτρια ταινία για την ελληνική επανάσταση η οποία γυρίστηκε το 2020 κάπου στην Μεσσηνία και το μόνο ενδιαφέρον που έχει είναι ότι αν κοιτάξεις πολύ προσεκτικά θα δεις εμένα, την μάνα μου και τα 2/3 αδέρφια μου να καθόμαστε στο μπακραουντ ως κομπάρσοι σε μια (1) σκηνή.

[sugaroto]

Εντωμεταξύ ζαλίστηκα στο ταξί ��πό τη ζέστη 💀💀💀 και έχω 12ώρο ταξίδι μπροστά μου🤡🤡🤡🤡 το πλοίο ξεκινάει στις 2👹👹👹👹👹αλλά βρήκα καναπέ🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰και έχει δροσιά 🥶🥶🥶🥶🥶🥶🥶🥶

[psyxhmou]

Ο διπλανός μου στο λεωφορείο έκανε ολόκληρη απόσταση Καβάλα - Γιάννενα μόνο και μόνο για να τα βρει μαζί της και να της εκμυστηρευτεί τα συναισθήματα του κι εσείς ακόμα περιμένετε να στείλει μήνυμα κάποιος που σας άφησε στο διαβάστηκε–

[moonmaniac-th]

Αυτές τις μερες νιώθω τόσο άδεια.

Τόσο μόνη και τόσο ηρεμη.

Υπάρχει όμως μέσα σε αυτή την ηρεμία μια σύγχυση, μια τρικυμία.

Μου λειπεις.

Κι όσο το σκέφτομαι τόσο απελπιζομαι.

Το πόσο μου λειπεις. Πόσο πονάνε κάποια σημεία της ψυχής μου και πόσο σε ψάχνουν να σε βρουν σε κάθε γωνιά.

Μονάχα μαζί σου μπορώ να νιώσω ολόκληρη ξανά. Ζωντανή.

Μου λειπεις, δεν έχω μάθει να μου λείπουν άνθρωποι και όμως μαζί σου το έμαθα.

[psychotiko-epeisodio]

Έτσι είχε τύχει κάποτε,

να βρεθούμε την ίδια ώρα ,στο ίδιο μέρος,

δίπλα -διπλα.

Έτσι είχε τύχει να μου μιλήσεις ,

Και εγώ να σου χαμογελάσω.

Έτσι είχε τύχει να σε πάρω τηλέφωνο μια μέρα,

Και εσύ να το σηκώσεις.

Έτσι έτυχε να σε ερωτευτώ,

μια νύχτα που με πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι σου.

Και περίεργο αν σκεφτείς,

Πως αν δεν είχαν τύχει έτσι τα πράγματα,

Τώρα ίσως να μην έγραφα για εσένα.

Τώρα ίσως και να 'χα την καρδιά μου ολόκληρη.

Ποιος ξέρει;

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρί�� πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[mple-selhnhh]

��ο να αγαπήσεις τον εαυτό σου είναι η αρχή ενός έρωτα που θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή.

-Όσκαρ Ουάιλντ

[kalokairistoxwrio]

Δεν ξέρω τι ήθελες από εμένα·

ίσως να ήθελες μια περαστική αγκαλιά

ένα άγγιγμα περιστασιακό ή

ένα δανεικό φιλί.

Να που εγώ όμως ξέρω τι θέλω από σένα.

Και ξέρω ότι θέλω μια ζωή ολόκληρη και ολοκληρωμένη.

[romios-gr]

Στη Λαύρα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου αφιέρωσαν μια ολόκληρη ημέρα στη μνήμη του Αγίου Παισίου που έδειξε στους συγχρόνους του το δρόμο προς την αγιότητα Την Κυριακή 31 Μαρτίου, η Λαύρα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου φιλοξένησε μια σειρά εκδηλώσεων μνήμης αφιερωμένων στον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, του οποίου την εκατοστή επέτει... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/sti-layra-tis-agias-triadas-kai-toy-agioy-sergioy-afierosan-mia-olokliri-imera-sti-mnimi-toy-agioy-paisioy-poy-edeixe-stoys-sygchronoys-toy-to-dromo-pros-tin-agiotita/

[lum1nous-darkness]

Εντροπία

Σου έλεγα για το φαινόμενο της πεταλούδας/

μου έλεγες πως είναι όμορφα τα μάτια μου

Και είχα για μια στιγμή πειστεί,

πως μπορούμε να τα χουμε όλα:

την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτατο.

.

Μα οι αυταπάτες πάντα σπαζουνε με κρότο,

κι αλήθεια, το έχω αποδεχτεί πια:

Ο πόνος γεννά την χαρά, η ήττα την Νίκη,

Η συντριβή την πρόοδο.

(και μες στις αντιφάσεις του ο κόσμος προχωρά)

.

Μα θα θελα τόσο να γινόταν

να γνωρίσεις τον άνθρωπο που έγινα χάρη σε Εσένα.

Κι ας παραβιάζει αυτή η επιθυμία,

τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.

.

Να πάει να γαμηθει και το βέλος του χρόνου.

Δεν ζήσαμε τόσα για να κολλήσουμε,

σε μαθηματικούς φορμαλισμούς.

[eptileeikala]

Ολόκληρη η πόλη στην πλάτη μας τα φτιάξαμε όλα μονάχοι μας.

Και ίσως τα καίγαμε αν ξέραμε σίγουρα τι θα γεννήσουν οι στάχτες μας.

Προς το παρόν είμαι so hot και παραμένω στον κόλπο.

Τ.Γ.Κ. /ΑΤΗ

[gentle-author]

Ήμουν φτωχή από έρωτα την στιγμή που ήσουν γεμάτος από αγάπη.

Με γέμισες με έρωτα, ενώ εγώ σου πήρα όλη την αγάπη.

Αφήνοντάς με γεμάτη, έμεινες άδειος.

Έδωσες, όχι από την περίσσεια, μα από το έλλειμμά σου.

Έδωσα, όχι από το έλλειμμα, μα από την περίσσειά μου.

Εγώ, για σένα, είμαι ολόκληρη.

Ούτε μισή, ούτε το εν τρίτο.

Όλα μου τα κομμάτια είναι δικά σου.

Όλο μου το είναι στο χαρίζω, πάρτο.

Μέχρι τέλους, σε σένα θα ανήκω.

Γιατί ορκιστηκα ότι σε αγαπάω και έπραξα για να το αποδείξω.

Εγώ, επειδή ερωτεύτηκα εσένα, ποτέ δεν θα σε αμφισβητήσω.

Αντιθέτως, θα στέκω πλάι σου, αμφισβητώντας οποιονδήποτε δεν είναι εσύ.

Κι όσο μακριά κι αν με σπρώχνεις για να μην ανακαλύψω τις πληγές σου, άλλο τόσο πιο κοντά κι εγώ θα έρχομαι για να τις επουλώνω.

Και σου υπόσχομαι ότι θα τα καταφέρω και μια μέρα θα αναπνεύσεις πάλι.

Μια μέρα θα αναπνεύσουμε μαζί τον ίδιο αέρα.

Έναν αέρα με άρωμα ελευθερίας.

Γιατί όταν σου λέω πως σε αγαπάω, καλό είναι να ακούς τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αθώες λέξεις.

Αυτές είναι που σημαίνουν πολλά περισσότερα απ' όσα μπορείς να καταλάβεις.

Γι'αυτό αγαπάω εσένα.

Με όλο μου το είναι.

Μέχρι τέλους.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[nofuckinlabels]

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να ��αταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

[darkside-cookies]

έσβησα και ξαναέγραψα ολόκληρη την πρώτη σκηνή από το τανγκό future fic μου και είναι ΤΟΣΟ που δυσκολεύομαι να συγκρατηθώ και να μην την ποστάρω επιτόπου 😓

[psychotiko-epeisodio]

(Δεν )θα ξανάρθεις,

Και εγώ θα κάθομαι σαυτό το αναθεματισμενο πεζούλι που 'χω βγάλει οχτώ εποχές τώρα,

πίνοντας ακόμη τον ίδιο καφέ,

Άλλοτε ζεστό και άλλοτε κρυο,

Να περιμένω μπας και περάσεις για λίγο και σε δω .

(Δεν) θα ξανάρθεις,

Και μια μία οι λέξεις καθώς τις γράφω,

γελάνε μαζί μου ειρωνικά που πίστεψα έστω για μια στιγμή,

πως θα ερχόσουν κάποτε για να μείνεις.

(Δεν )θα ξανάρθεις

Και η σκέψη ότι θα πας κάπου "αλλού",

με γκρεμίζει.

Πως μπόρεσε η δικιά μου αγάπη να μην ήταν αρκετή,

όταν στην έδωσα ολόκληρη,χωρίς να κρατήσω ούτε ελάχιστη στην άκρη.

(Δεν )θα ξανάρθεις,

και αυτά τα στιχάκια θα πάψουν να έχουν νόημα.

Γιατί όσες φορές πάω να γράψω αυτές τις πέντε λέξεις που αναθεματιζω,

Το στυλό δεν λέει να μην αποτυπώσει και την παρένθεση.