#σύμβολο

[romios-gr]

To παγκόσμιο σύμβολο του αθεϊσμού θλίβεται με την υποχώρηση του Χριστιανισμού στη Δύση! Σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στον λονδρέζικο ραδιοφωνικό σταθμό LBC o Καθηγητής Εξελικτικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Richard Dawkins, παγκοσμίως γνωστός για τις σκληρές αθεϊστικές αντιλήψεις του, δήλωσε ότι είναι θλιμμένος βαθύτατα για τη απωλεσθείσα επιρροή του Χριστιανισμού, φ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-pagkosmio-symvolo-toy-atheismoy-thlivetai-me-tin-ypochorisi-toy-christianismoy-sti-dysi/

[gemsofgreece]

Είδες το νέο βίντεο του Ατζαράκη;

https://youtu.be/SsFQHCJtTRc?si=HK0Jsr4wfQuyWRdr

Ο Ελευθερίου είναι πιο Μέγα Αλέξανδρος και από τον ίδιο τον Μέγα Αλέξανδρο. Γιατί δεν του έκαναν casting;!

Χαχαχαχαχ τέλειο βίντεο! Η αλήθεια είναι ότι ο Ελευθερίου είναι μεγάλος ηλικιακά για να παίξει τον Αλέξανδρο αλλά αυτό που ένας Έλληνας μεσήλιξ συνήθως κωμικός ηθοποιός σε τρίλεπτο κωμικό βιντεάκι του youtube δίνει έναν αξιοπρεπέστερο Αλέξανδρο απ' ό,τι οι μισοί ξένοι που έχουν πάρει το ρόλο έχει μια κάποια αξία. (Επίσης να τονίσω ότι ο Ελευθερίου δίνει μια πιο σεβάσμια διάσταση στον Αλέξανδρο ενώ ο πραγματικός Αλέξανδρος πρέπει να ήταν πιο έντονος, αλαζόνας και ατίθασος, αλλά αυτό σε μεγάλο βαθμό το κάνει ώστε να περάσει το μήνυμα που θέλει ο Ατζαράκης, ότι δηλαδή όλοι αναλώνονται είτε στο να τον εμπορευματοποιήσουν για τις τάσεις της εποχής ή να τον εργαλειοποιήσουν ως σύμβολο μιας μονολιθικής αντίληψης του "παντελονάτου άντρα κατακτητή" εναντίον διαφορετικών προσανατολισμών και εκφράσεων, και όλοι ευτελίζουν τον πραγματικό άνθρωπο θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την μελέτη των διάφορων πτυχών του χαρακτήρα του, της ευφυίας του, των επιτευγμάτων αλλά και των άσχημων πράξεών του.

Also, Alexander about Margot Robbie: "She seems like a good girl. Hopefully she doesn't get snubbed in some award ceremony"

XD God I love Atzarakis

[kaliarda]

14-03-1980

Ακτιβίστριες υψώνουν πλακάτ με λεσβιακό σύμβολο στην πρώτη δημόσια εμφάνιση λεσβιών στην Αθήνα σε φεμινιστική συγκέντρωση. [<3]

[justforbooks]

Ο σπουδαιότερος, ίσως, Παλαιστίνιος συγγραφέας, εκπρόσωπος του αραβικού μοντερνισμού στη λογοτεχνία και ο θεμελιωτής της λεγόμενης «λογοτεχνίας της αντίστασης» (αντάμπ αλ-μουκουάμα), καταθέτει ένα από τα σημεία αναφοράς για το είδος. Κεντρικός πρωταγωνιστής αυτής της νουβέλας, που θεωρείται η σημαντικότερή του μαζί με το «Ο τυφλός και ο κουφός» και επανεκδίδεται από τον Καστανιώτη, είναι ο Αμπούλ Χαιζοουράν, ο οποίος, παραμορφωμένος από τα τραύματα και απογοητευμένος από την ηγεσία των Παλαιστινίων και την πολιτική διαφθορά, αποφασίζει να κατευθυνθεί προς το Κουβέιτ οδηγώντας μια παρέα τριών συμπατριωτών του, οι οποίοι κρύβονται στην άδεια δεξαμενή νερού ενός βυτιοφόρου. Όμως, ο Ιρακινός φύλακας στο φυλάκιο τον εμποδίζει, αφήνοντας να εννοηθεί ότι έχει δοσοληψίες με πόρνες. Αντί για ηρωική έξοδο, εν προκειμένω, παρατηρούμε τη φλυαρία του κεντρικού πρωταγωνιστή, που πιάνει μια ατέρμονη κουβέντα με τον φύλακα, την ώρα που οι συμπατριώτες του πεθαίνουν μέσα στη δεξαμενή, ως μια μάλλον συμβολική απόδειξη των πολιτικών αδιεξόδων που αντιμετώπισε ο ίδιος ο συγγραφέας στη ζωή του. Το έργο είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Αιγύπτιο Τεουφίκ Σαλέχ με τον τίτλο «Οι προδομένοι». Ο Παλαιστίνιος διανοούμενος, δημοσιογράφος και συγγραφέας, ενεργά αναμεμειγμένος στο εθνικό κίνημα κατά της βρετανικής κατοχής και φυλακισμένος επί σειρά ετών, υπήρξε σύμβολο για τους Παλαιστίνιους. Δολοφονήθηκε στη Βηρυττό, σε ηλικία 36 ετών, μαζί με τη 17χρονη ανιψιά του, και το έργο του συνέχισε η Δανέζα σύζυγός του Ανί Χόβερ-Καναφανί, η οποία φρόντισε να γράψει τη βιογραφία του, που κυκλοφορεί στα αγγλικά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[madragoras]

Clear evidence: Sátántangó is a masterpiece of Hungarian cinema that transcends conventional boundaries, offering a deeply immersive and reflective cinematic experience.

Based on the novel of the same name by László Krasznahorkai, this is a monumental cinematic journey, both in its unusual length and in its thematic and stylistic richness.

In terms of form, Sátántangó is clearly marked by its distinct black and white aesthetic and the use of long sequence shots, often static and contemplative. This stylistic approach, typicall of Béla Tarr, allows the viewer to completely immerse himself in the oppressive and desolate atmosphere of the Hungarian rural landscape depicted.

Narratively, the movie is a profound reflection on human nature, social decay and the search for meaning in an universe seemingly devoid of hope. Over the course of more than seven hours, the film delves into the details of life on an isolated collective farm, following the complex interactions between the local inhabitants.

The construction of the characters in Sátántangó is nothing less than notable due both to its complexity and its moral ambiguity. Each individual is presented as a tragic figure, trapped in an endless cycle of despair and resignation.

Furthermore, "Sátántangó" is a work rich in symbolism and metaphor, addressing universal themes such as power, corruption, redemption and hope. The constant rain, for example, can be interpreted as a symbol of purification or the inevitability of human destiny. Likewise, the characters' repetitive movements and the circular narrative structure reflect the feeling of stagnation and hopelessness that imbues their lives.

Despite its complexity and thematic density this isn't an inaccessible or hermetic film. On the contrary, it is a work that rewards attention and contemplation, inviting the viewers to reflect on their own existence and the mysteries of the human condition.

Ultimately, Sátántangó's dark beauty, philosophical depth, and masterful execution secure its place among the masterpieces of world cinema and is another demonstration of Tarr's genius.

Sátántangó

Year: 1994

My rating: 9

Runtime: 7 hours 19 minutes

Σαφείς αποδείξεις: Το Sátántangó είναι ένα αριστούργημα του ουγγρικού κινηματογράφου που ξεπερνά τα συμβατικά όρια, προσφέροντας μια βαθιά καθηλωτική και στοχαστική κινηματογραφική εμπειρία.

Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του László Krasznahorkai, πρόκειται για ένα μνημειώδες κινηματογραφικό ταξίδι, τόσο σε ασυνήθιστη διάρκεια όσο και σε θεματικό και στυλιστικό πλούτο.

Όσον αφορά τη φόρμα, το Sátántangó χαρακτηρίζεται ξεκάθαρα από την ξεχωριστή ασπρόμαυρη αισθητική του και τη χρήση λήψεων μεγάλης σειράς, συχνά στατικών και στοχαστικών. Αυτή η στιλιστική προσέγγιση, τυπική του Béla Tarr, επιτρέπει στον θεατή να βυθιστεί πλήρως στην καταπιεστική και έρημη ατμόσφαιρα του ουγγρικού αγροτικού τοπίου που απεικονίζεται.

Αφηγηματικά, η ταινία είναι ένας βαθύς προβληματισμός για την ανθρώπινη φύση, την κοινωνική παρακμή και την αναζήτηση νοήματος σε ένα σύμπαν που φαινομενικά στερείται ελπίδας. Κατά τη διάρκεια περισσότερων από επτά ωρών, η ταινία εμβαθύνει στις λεπτομέρειες της ζωής σε ένα απομονωμένο συλλογικό αγρόκτημα, ακολουθώντας τις περίπλοκες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των κατοίκων της περιοχής.

Η κατασκευή των χαρακτήρων στο Sátántangó δεν είναι τίποτα λιγότερο από αξιοσημείωτη λόγω της πολυπλοκότητάς της και της ηθικής της ασάφειας. Κάθε άτομο παρουσιάζεται ως μια τραγική φιγούρα, παγιδευμένη σε έναν ατελείωτο κύκλο απόγνωσης και παραίτησης.

Επιπλέον, το «Sátántangó» είναι ένα έργο πλούσιο σε συμβολισμούς και μεταφορά, που πραγματεύεται παγκόσμια θέματα όπως η εξουσία, η διαφθορά, η λύτρωση και η ελπίδα. Η συνεχής βροχή, για παράδειγμα, μπορεί να ερμηνευθεί ως σύμβολο της κάθαρσης ή του αναπόφευκτου του ανθρώπινου πεπρωμένου. Ομοίως, οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις των χαρακτήρων και η κυκλική αφηγηματική δομή αντανακλούν το αίσθημα στασιμότητας και απελπισίας που διαποτίζει τη ζωή τους.

Παρά την πολυπλοκότητα και τη θεματική της πυκνότητα, αυτή δεν είναι μια απρόσιτη ή ερμητική ταινία. Αντίθετα, είναι ένα έργο που ανταμείβει την προσοχή και τον στοχασμό, καλώντας τους θεατές να αναλογιστούν τη δική τους ύπαρξη και τα μυστήρια της ανθρώπινης υπόστασης.

Τελικά, η σκοτεινή ομορφιά, το φιλοσοφικό βάθος και η αριστοτεχνική εκτέλεση του Sátántangó εξασφαλίζουν τη θέση του ανάμεσα στα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου και είναι άλλη μια απόδειξη της ιδιοφυΐας του Tarr.

Sátántangó

Έτος: 1994

Η βαθμολογία μου: 9

Διάρκεια: 7 ώρες 19 λεπτά

[moonlight-drive22]

και καταλήγει η ύπαρξή σου ολόκληρη να αποτελεί ένα σύμβολο σε μια οθόνη. κάτω από το ποσοστό της μπαταρίας. δίπλα από το εικονίδιο "Ρυθμίσεις". αριστερά από την ώρα. πόσο γελοίο ��α στέκεται το όνομά σου ανάμεσα τους. να ελπίζεις κάποιος να το πατήσει, όπως πατάει για να βάλει ξυπνητήρι. και δεν σε πατάει. και πόσο σε πατάει...

[reality-breaker]

Επιλογές Μαΐου (14/5)

Πώς βάζουμε διαλυτικά με τόνο και το σύμβολο του ευρώ στον υπολογιστή | The Debutante, μια μικρή ταινία βασισμένη σε διήγημα της Leonora Carrington | Σπάνια έργα του Max Ernst | Η φανταστική τέχνη του Tino Rodriguez | AI Comic Factory | Ο λαβύρινθος του Tim Burton | Γιατί τα ζώα τρέχουν πιο γρήγορα από τα ρομπότ | Ο καρκίνος είναι ο «νέος Covid» για τη φαρμακοβιομηχανία | Γεύεσαι LSD με κάθε επαφή σου με τα σημερινά μέσα επικοινωνίας | Οι έξι βαθμοί διαχωρισμού των ανθρώπων | Η βιογραφία του Stanley Kubrick | Τα εξωφρενικά λεκτικά πέρα-δώθε των «ειδικών» του COVID-19 | Ουτοπικός Ρεαλισμός (μια ομιλία του Bruce Sterling) | Γιατί εξαφανίζεται η λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας; | Εικόνες φτιαγμένες με γραφομηχανή | Τα «βρόμικα» και «πονηρά» πεντάστιχα του Isaac Asimov | Ακόμα μία ταινία Lord Of The Rings το 2026

➤ https:// www.fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=05_2024#2

[eucanthos]

Giōrgos Lazogas   (GR, 1945 - 2022)

_

Trojan Horse - Pegasus, 1987. Drawing

“With Pegasus you save the Myth, with the Trojan Horse you win Troy, with Bucephalus you reach the edge of the world” GL

Σχέδιο 1987: «Με τον Πήγασο διασώζεις το Μύθο, με τον Δούρειο Ίππο κερδίζεις την Τροία, με τον Βουκεφάλα φθάνεις στην άκρη του κόσμου. Το άλογο είναι το σύμβολο της πόλης μου». Γ.Λ.

https://www.namuseum.gr/periodic_exhibition/to-chtes-einai-tora-lt-br-gt-giorgos-lazogkas-mythoi-kai-archaiotita/

[laleporella]

Στην Πρωτοκυκλαδική ΙΙ περίοδο παρατηρείται μία μικρή άρση της συμμετρίας στα ειδώλια, δίνοντάς τους μία μορφή πιο κοντά στο πραγματικό ανθρώπινο σώμα. Το δεξί σκέλος διαφέρει από το αριστερό, ενώ συνήθως στα γυναικεία ειδώλια παριστάνονται πιο έντονα οι μαστοί και η διογκωμένη κοιλιά.

Μου αρέσει ιδιαίτερα η συγκεκριμένη λεπτομέρεια των κυκλαδιτών, δεδομένου ότι η επίπεδη κοιλιά που φέρει το ανδρικό σώμα, δίχως να προηγείται η γνώση της ανατομίας, δεν καθηλώνεται αυστηρά και στο γυναικείο. Συνήθως η διογκωμένη κοιλιά, βέβαια, συνδέεται με κατάσταση εγκυμοσύνης στα γυναικεία ειδώλια ή σα σύμβολο γονιμότητας - ερμηνεία η οποία, ωστόσο, δεν εξηγεί τα ανδρικά ειδώλια ή την παντελή έλλειψη ειδωλίων στους περισσότερους τάφους. Η διογκωμένη κοιλιά, όμως, θα μπορούσε να είναι και μία απλή λεπτομέρεια από παρατήρηση.

[menerokeramiki]

Το ρόδι, ένα συμβολικό πάντρεμα ζωής και θανάτου, μας ήρθε από την Μεσοποταμία το 4000π.Χ. Γνωστό στους Ρωμαίους ως «Μήλο της Καρχηδόνας», το μυστηριώδες αυτό φρούτο - ξερό απ' έξω και ζουμερό από μέσα - ταξίδεψε στη Δύση με τους Άραβες, ενώ οι Ισπανοί το διέδωσαν στην Αμερική. Μυθολογικά, το συναντάμε στο χέρι της Ήρας, της προστάτιδας του γάμου και της ευγονίας. Το ρόδι φτάνει μέχρι και τον κάτω κόσμο στον μύθο της Περσεφόνης, αφού είναι ο καρπός που της δίνει ο Πλούτωνας για να την δέσει με τον Άδη. Η Αφροδίτη, με τη σειρά της, το φυτεύει στον ιερό της κήπο στην Κύπρο, συνδέοντας το ρόδι μια για πάντα με τη γαμήλια ευτυχία, το ερωτικό πάθος και την αφθονία, χάρη στα άπλετα κόκκινα σπόρια του! Δεν είναι τυχαίο που οι Κινέζοι το χαρίζουν σε μορφή κεραμικού στους γάμους, εμείς το σπάμε στο κατώφλι της Πρωτοχρονιά και οι Βεδουίνοι το σπάζουν στην σκηνή των νεόνυμφων. Το δικό μας ρόδι είναι μια Πρωτοχρονιάτικη ευχή για αναγέννηση και αφθονία, ένα θαυμάσιο σύμβολο καλοτυχίας, γονιμότητας και ευημερίας. Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος! Με υγεία, ευτυχία και περισσή αγάπη! . . . . . . . #ceramics #claylife #potterystudio #craft #contemporaryceramics #craftmanship #ceramicsstudio #ceramic #handcrafted #handbuiltceramics #design #maker #artwork #merrychristmas #pomegranate #menerokeramiki #slowfiredceramics #rafina #greece #xmas #pomegranate #cubism #keramiki #artshop #ceramics40 #rafinaport (en Me nero ceramics) https://www.instagram.com/p/CmRN7-KjNUS/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[kletta]

Τρίγωνο

Το κύριο χαρακτηριστικό που κάνει τα τρίγωνα τόσο σημαντικά και ουσιαστικά είναι το γεγονός ότι έχουν τρία σημεία .Η λέξη τρίγωνο σημαίνει τρεις γωνίες και ο αριθμός τρία θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς από όλους τους αριθμούς. Το τρία θεωρείται τέλειος αριθμός και περιπτώσεις τριάδων συμβαίνουν αμέτρητες φορές σε όλο τον κόσμο σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Μία από τις πιο διάσημες τριάδες είναι η Χριστιανική Αγία Τριάδα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος αλλά υπάρχουν πολλές άλλες.Για παράδειγμα, υπάρχει η τριάδα της μητέρας, του πατέρα και του παιδιού, που αντιπροσωπεύουν την οικογένεια. Ο χρόνος μπορεί να χωριστεί στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, και ο κόσμος μπορεί να χωριστεί σε τρία βασίλεια, τον Παράδεισο , την Κόλαση και τη Γη. Στη ζωή, περνάμε από τρεις κύριες φάσεις, τη γέννηση, τη ζωή και τον θάνατο και η ίδια η ζωή μπορεί επίσης να χωριστεί σε παιδική ηλικία, μέση ηλικία και μεγάλη ηλικία.

Στην αριθμολογία, ο αριθμός ένα αντιπροσωπεύει τη δύναμη και το δύο αντιπροσωπεύει το άνοιγμα. Το τρία αντιπροσωπεύει την αφύπνιση της σοφίας και είναι επίσης η ένωση του ενός και του δύο, που είναι ένας άλλος λόγος που το τρία είναι τόσο σημαντικός αριθμός  και το τρίγωνο ένα τόσο σημαντικό σχήμα.

Ακόμα το τρίγωνο σχετίζεται με το Τρίτο Μάτι που επιτρέπει σε κάποιον να δει πέρα ​​από το γήινο βασίλειο στα ανώτερα επίπεδα του πνευματικού κόσμου. Επιτρέπει σε κάποιον να δει μέσα του, να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του και να αναπτυχθεί πνευματικά.

Στις αρχαίες δοξασίες, ολόκληρος ο κόσμος πίστευαν ότι αποτελείται από τέσσερα βασικά στοιχεία, τον αέρα, τη γη, τη φωτιά και το νερό – και το καθένα αντιπροσωπεύεται από ένα τρίγωνο. Ένα τρίγωνο με το σημείο στην κορυφή και μια οριζόντια γραμμή μέσα από αυτό αντιπροσωπεύει τον αέρα, και ένα τρίγωνο με το σημείο στο κάτω μέρος και μια οριζόντια γραμμή μέσα από αυτό είναι το σύμβολο για τη γη.

Η κεφαλαία εκδοχή του ελληνικού γράμματος δέλτα γράφεται ως τρίγωνο ως εξής: Δ. Χρησιμοποιείται στη φυσική ως σύμβολο για να αναπαραστήσει την αλλαγή, κάτι που είναι ενδιαφέρον γιατί το τρίγωνο μπορεί επίσης να αντιπρο��ωπεύει την αλλαγή. Μέρος του λόγου που το τρίγωνο είναι ένα τόσο ισχυρό σύμβολο είναι ότι αντιπροσωπεύει την αρμονία και την ισορροπία. Όταν οι τρεις πλευρές είναι ισορροπημένες, όπως σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο, αυτό δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες για να πραγματοποιηθεί αλλαγή ή εξέλιξη.

Επίσης οι Πυραμίδες που έχουν τριγωνικό σχήμα χτίστηκαν ως τάφοι για τους Φαραώ, με τη μεγάλη βάση σε επαφή με το έδαφος και την άκρη της κατασκευής να δείχνει προς τον ουρανό και τον ήλιο .Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει ένα τέλος για το φυσικό σώμα, αλλά μια νέα αρχή για το πνεύμα καθώς θα μπορούσε να ανέβει στον ουρανό για να είναι πιο κοντά στον Ρα, τον θεό του ήλιου.

[romios-gr]

Το Αλεξανδρινό, είναι το λουλούδι- σύµβολο των Χριστουγέννων. Κόκκινο, γιορτινό, με μεγάλα πέταλα, δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι αποτελεί κάτι σαν σήμα κατατεθέν των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Γι’ αυτό και πολλοί επιλέγουν γιορτινές συνθέσεις με Αλεξανδρινό για Χριστουγεννιάτικο δώρο για φίλους και συγγενείς ή ως εταιρικό δώρο για συνεργάτες και πελά... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/alexandrino-to-loyloydi-sy%c2%b5volo-ton-christoygennon/

[gemsofgreece]

https://ardin-rixi.gr/archives/251402 https://ardin-rixi.gr/archives/251403

Βρήκα αυτό το εξαιρετικό άρθρο και θα ήθελα τη γνώμη σου για όσα λέει, πέρα από τα ενδιαφέροντα και επίκαιρα για την Ουκρανία είναι λες και γράφτηκε για την κατάσταση στην Ελλάδα πλην εξαιρέσεων δευτερεύουσας σημασίας. Απλά και κατανοητά ��ξηγεί την κατάσταση που υπάρχει σε μας και σε πολλές άλλες Ανατολικοευρωπαϊκες χώρες και όσα προσπαθούμε να εξηγήσουμε αλλά μας πνίγουν τις φωνές δυτικοί των “μεταμελημένων αυτοκρατοριών” , είτε με αγνές είτε ιδιοτελείς προθέσεις. Ένα πράγμα ειδικά που θα ήθελα τη γνώμη σου στο πλαίσιο όσων λέει, είναι το κομμάτι που μιλάει για “χρυσή εποχή” και “επαναλήψεις” διότι η εμπειρία μας δεν έχει σχέση με δυτικών/ρώσων ούτε Ουκρανών (πχ έχουμε απ την μία δυτικούς να προσπαθουν να οικειοποιηθούν τις αρχαίες χρυσές μας εποχές επειδή λεει ειναι αυτοί οι απογονοι των προγόνων μας -μη χέσω, απ την άλλη ρώσους να προσπαθούν να οικειοποιηθούν τις βυζαντινές χρυσές μας & την πρωτοκαθεδρία στην ορθοδοξία ως “τρίτη ρώμη” ταχα μου) εξού και η νοσταλγία και η άμυντικότητά μας.

Υ.Γ. ελαφρώς εκτός θέματος: Οι γερμανοί κλέψανε αρχαίο συμβολο και τ ονόμασαν σβ@στικ@, οι ρώσοι τον δικέφαλο αετό, οι τούρκοι το βυζαντινό άστρο και ημισέληνο, κανένας αλλος σκοπεύει να κλέψει κανα άλλο σύμβολο να το κάνουν το “δικό τους” ή ντάξ τελειώσαμε;

ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Re: 

Όντως πολύ ενδιαφέρον άρθρο και μορφωτικό σχετικά με την ταυτότητα της Ουκρανίας αλλά και τον τρόπο που οι ίδιοι οι Ουκρανοί την αντιλαμβάνονται.

Όπως εντόπισες και εσύ, αν και γενικά μπορούμε να σχολιάσουμε τις ομοιότητες, υπάρχουν και αρκετές διαφορές μεταξύ της Ουκρανικής και Ελληνικής εμπειρίας που κατά την γνώμη μου δεν είναι και ακριβώς δευτερεύουσες. Έχουμε από τη μία την Ουκρανία που μέσα από την παράδοση και τη λογοτεχνία της προσπαθεί να διατηρήσει την ταυτότητα της απέναντι στην ενεργή απειλή της Ρωσίας και τον - εγώ θα έλεγα - νεωτεριστικό αντιρωσικό οίκτο της Δύσης, αλλά παράλληλα αποστρέφεται το παρελθόν, διότι εκείνο συχνά ήταν για τους Ουκρανούς ακόμα χειρότερο. Αυτό λέει ο Ουκρανός αρθρογράφος τουλάχιστον, ελπίζω να τα κατάλαβα σωστά.

Από την άλλη, η Ελλάδα μπορεί να ανήκει στο σύνολο των μετα-αποικιακών κρατών, αλλά δεν είναι κλασικό παράδειγμά τους. Μια διαφορά είναι ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι της φέρονται να έχουν κουλτούρα με αποικιοκρατική ή αυτοκρατορική κληρονομιά, την οποία τιμούν σε γενικές γραμμές (υπάρχουν βέβαια εσωτερικές τριβές). Υπάρχουν πολλά "παρελθόντα" για τους Έλληνες και κάποια είναι σχετικά αποκρουστικά (Οθωμανική Αυτοκρατορία) ενώ άλλα είναι αξιομνημόνευτα (Κλασσική εποχή, οι καλές εποχές του Βυζαντίου κλπ). Είναι ενδιαφέρον να διαβάσεις προπαγάνδα γειτονικών λαών για τους Έλληνες κατά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι άλλοι λαοί έβλεπαν τους Έλληνες σαν πολιτισμικούς μικρο-κατακτητές που ενεργούσαν εναντίον των άλλων Χριστιανών εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία των Τούρκων. Φυσικά εδώ πρέπει οπωσδήποτε να θυμόμαστε ότι πρόκειται για προπαγανδιστικά κείμενα των βαλκανικών πολέμων που προφανώς εξισώνουν την ιστορική επιρροή του Ελληνισμού στην Ορθοδοξία με συνειδητοποιημένες ιμπεριαλιστικές στρατηγικές, αλλά από την άλλη δείχνει ότι οι υπόλοιποι Χριστιανοί υποτελείς της αυτοκρατορίας σε γενικές γραμμές θεωρούσαν ότι οι Έλληνες διατηρούσαν την κουλτούρα τους διακριτή ευκολότερα από εκείνους, και αυτό ίσως δημιουργούσε πικρία. (Εννοείται ότι επικεντρώνονταν στην ισχύ των Φαναριωτών και των Ελλήνων των μικρασιατικών παραλίων και αγνοούσαν τα βάσανα των Ελλαδιτών και ύστερα των Ποντίων και γενικά όλων των υπολοίπων, που δε διέφεραν από τα δικά τους, γιατί αυτό δε θα συνέφερε την προπαγάνδα.)

Εν πάσει περιπτώσει, για όλους αυτούς τους λόγους οι Έλληνες δεν αποστρέφονται το παρελθόν τους με τον τρόπο που το κάνουν οι Ουκρανοί (πάντα σύμφωνα με το άρθρο). Εκείνοι πρέπει τώρα για πρώτη φορά να πείσουν τον κόσμο για την διαφορετική ταυτότητά τους, την ξεχωριστή από την Ρωσία οντότητα, και ταυτόχρονα να πείσουν για όσα μπορούν να προσφέρουν στον πολιτικό, πολιτιστικό, τεχνοκρατικό και οικονομικό διάλογο. Οι Έλληνες, έχοντας την ευλογία και κατάρα να έχουν μεγάλα κομμάτια της κουλτούρας τους μονίμως στα φώτα της σκηνής, αρκεί περισσότερο να επαναδιεκδικήσουν την κυριότητά τους πάνω τους παρά να δημιουργήσουν μια εικόνα εξ ολοκλήρου καινούρια προς τον κόσμο. Υπό αυτήν την έννοια, το έργο των Ελλήνων θα έπρεπε να είναι ευκολότερο.

Με άλλα λόγια, η Δύση και όλοι οι ισχυροί του κόσμου δεν ξέρουν πολλά για την Ουκρανία ακόμα, διότι πάντα υπήρχε στην σκιά της Ρωσίας, που τους φόβιζε και τους απομάκρυνε. Και γνήσιο ενδιαφέρον δεν υπάρχει, πρέπει οι Ουκρανοί να τους το εμπνεύσουν. Οι Δυτικοί έχουν δείξει όσο ενδιαφέρον χρειάζεται για μια χώρα που βάλλεται από την "κακή" Ρωσία και άρα μπορεί στην ανάγκη να γίνει τώρα προτεκτοράτο της δυτικής επιρροής και πρόσβαση σε πολλά αγαθά του πρωτογενούς τομέα (η αγροτική παραγωγή είναι η υπερτεράστια δύναμη της Ουκρανίας και ο βασικός λόγος που οι Δυτικοί υποκρίνονται ότι νοιάζονται). Αλλά πέρα από αυτό, οι Δυτικοί δεν γνωρίζουν πολλά για την Ουκρανία, για τις εθνικές και πολιτικές ισορροπίες αυτής με την Ρωσία, και άρα αμφιταλαντεύονται ως προς τον ποιο βαθμό αξίζει να επέμβουν.

Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερο και θα μπορούσε να είναι ακόμα περισσότερο αν οι Έλληνες ήταν καθόλου ικανοί να το προκαλέσουν. Πέρα από τον ουσιώδη πολιτισμικό παράγοντα, στον οποίο για κάποιο λόγο η Δύση έχει επενδύσει πολλά, υπάρχουν και αλλά γεωπολιτικά, συμμαχικά και εμπορικά (ναυτιλιακά) κριτήρια που θα μπορούσαν σίγουρα να κάνουν την Ελλάδα έναν δυναμικότερο παίκτη στην ευρύτερη περιοχή.

Στο πρόσφατο παρελθόν της, η Ελλάδα ήταν πιο "επιθετική" στις στρατηγικές της απ' ό,τι είναι σήμερα. Ξεκίνησε τις συμμαχίες και αναζήτησε ενεργά τη συμμετοχή της σε αυτές και μέχρι που έπαιρνε ενεργά μέρος σε πολέμους που δεν ήταν δικοί της, υπό την βλέψη ιστορικών εδαφών με σημαντικούς Ελληνικούς πληθυσμούς. Γι' αυτόν το λόγο, στους Τούρκους έχει περάσει η προπαγάνδα ότι η Ελλάδα είναι "επιθετικό" κράτος, αν και σε εμάς βέβαια και μόνο η σκέψη φαντάζει γελοία. Δεν σκέφτονται τα περί ιστορικότητας ή τους μεγάλους ελληνικούς μικρασιατικούς πληθυσμούς αλλά πώς στο καλό μια μικροσκοπική χώρα έπαιρνε σερί τους πολέμους για να πάρει εδάφη από την "τρανή"αυτοκρατορία. Τους φαίνεται ακραία προκλητικό και, εδώ που τα λέμε, ενείχε όντως ΤΡΕΛΟ ρίσκο. Η Ελλάδα του τώρα όμως δεν έχει σχέση με την Ελλάδα ούτε καν των 100 χρόνων πριν.

Φυσικά με όλα αυτά δεν εννοώ ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει επιθετική, ούτε ότι πρέπει να επαναδιεκδικήσει την κυριότητά της πάνω στα παγκοσμιοποιημένα πολιτιστικά της στοιχεία με επιθετικότητα. Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να το κάνει με φυσικότητα και αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στον εαυτό της και τους άλλους. Η ουσία αυτών που λέω είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει υπάρξει θύμα άλλων μεγαλύτερων δυνάμεων αλλά ο μεγαλύτερος δυνάστης της είναι οι ίδιοι της οι κάτοικοι. Η Ελλάδα φέρει πολλά εφόδια για να δυναμώσει ή ανακτήσει τη φωνή της, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον! Δεν χρειάζεται να δώσει έναν αγώνα τόσο σκληρό όσο η Ουκρανία ή άλλες μετα-αποικιακές χώρες που τώρα προσπαθούν να προσδιοριστούν εντελώς απέναντι στην αδηφάγα και αφομοιωτική Δύση. Έχει λίγο από δύση μέσα της εγγενώς και η ίδια, άλλωστε.

Το να κλαίγονται οι Έλληνες διαρκώς σαν αιώνια θύματα, δεν είναι ούτε εντελώς ιστορικά ακριβές αλλά ούτε και κάτι που θα κάνει τους άλλους να μας πάρουν σοβαρά. Το πολύ πολύ να μας πάρουν για λούτρινα αρκουδάκια και να μας κάνουν ό,τι θέλουν με τη δικαιολογία της "προστασίας". Ουσιαστικές διακρατικές σχέσεις υπάρχουν μόνο όταν οι συνεισφορές είναι αμοιβαίες. Δε μπορεί η Ελλάδα να κάθεται κούκος και να λέει "τιμήστε τον πολιτισμό μου και σώζετέ με κάθε φορά που έχω ανάγκη". Η Ρομαντική περίοδος έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Και τώρα θα μου πεις, και πως θα τα κάνει όλα αυτά η Ελλάδα. Ε λοιπόν, όλα ξεκινάνε από το να έχεις σωστούς ηγέτες, οι οποίοι αναδεικνύονται μόνο όταν ο λαός είναι συνειδητοποιημένος ως προς το πώς πρέπει να ενεργήσει. Ο σωστός πολιτικός ηγέτης κοιτά να κάνει τη χώρα του κόμβο ανάπτυξης, διαφάνειας και οικονομικής και πολιτιστικής προόδου, με αξιοπρέπεια και σαφή όρια, αλλά με φιλικότητα και όχι δουλικότητα, και σίγουρα όχι επιθετικότητα ή απομόνωση. Και όταν αναβαθμίσει τα εσωτερικά της χώρας, αυτό της δίνει ώθηση, επιχειρήματα και δίχτυ ασφαλείας να διεκδικήσει μεγαλύτερη επιρροή και στα εξωτερικά ζητήματα. Κι όταν μια χώρα έχει εσωτερική σταθερότητα και εξωτερική επιρροή στο παρόν, έχει πλέον μεγαλύτερες δυνατότητες να επαναδιεκδικήσει την κυριότητα στο παρελθόν της και να διασφαλίσει την επιδραστικότητα στο δικό της και το ευρύτερο μέλλον.

Πάντως από τη μια στιγμή στην άλλη δε γίνεται. Απλά η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κινήσει προς αυτήν την κατεύθυνση δεκαετίες τώρα, αντ' αυτού κλωτσάει συνεχώς τα προαναφερθέντα διευκολυντικά εφόδια στη μούρη.

[fluffykitteninabox]

Ετήσια υπενθύμιση ότι θα έπρεπε να γιορτάζεται η επίσημη ημερομηνία της απελευθέρωσης (12 Οκτωβρίου του 1944) και όχι την έναρξη του πολέμου.

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν δικτάτορας και φασίστας και πραγματικά αηδιάζω όταν τον παρουσιάζουν ως σύμβολο της συνείδησης του ελληνικού λαού απλά επειδή αρνήθηκε ένα τελεσίγραφο.

Αντί να θυμόμαστε τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας που έδωσαν τις ζωές τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα θυμόμαστε ένα κάθαρμα, κομμένο από την ίδια πίτα του φασισμού που ήταν κομμένοι κι ο Μουσολίνι με το Χίτλερ.

[justforbooks]

«Αν αυτό από μόνο του δεν μας κάνει να χαμογελάμε και να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να τα καταφέρει»

Είναι πιθανότατα η καλύτερη απάντηση που μπορεί να δοθεί στους μίζερους συμπολίτες οι οποίοι γκρινιάζουν για τους τάχα αργούς ρυθμούς του κυβερνητικού έργου. Είναι μια πολιτική τάπα σε όσους ισχυρίζονται ότι, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την καθημερινότητα, η κυβέρνηση μοιάζει πιο ανεπαρκής κι από Έλληνα μαθητή που παίρνει μέρος στον διαγωνισμό PISA. Είναι η απόδειξη ότι παρά τις αντιξοότητες, παρά τις ατυχίες και τα ματιάσματα και παρά τα ζωδιακά εμπόδια, στην Ελλάδα κάτι κινείται.   

Μιλάω φυσικά για τα παπούτσια της Νέας Δημοκρατίας τα οποία παρουσίασε με καμάρι ο γνωστός τικτόκερ και πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε ένα από τα γνωστά χιουμοριστικά του βίντεο που τον έχουν κάνει αγαπητό σε όσους ήταν αγαπητός και πριν τα βίντεο.

Πρόκειται για παπούτσια που είναι κάτι πολύ παραπάνω από παπούτσια. Πρόκειται για το σύμβολο μιας Ελλάδας που αντιγράφ… που παράγει. Μιας Ελλάδας που δεν έχει αρχίσει σιγά σιγά να μοιάζει με την Ελλάδα που βρέθηκε ανοχύρωτη στην κρίση του 2009 και άρα δεν είναι καταδικασμένη σε αντίστοιχη καταστροφή στο μέλλον όπως ισχυρίζονται οι Κασσάνδρες*. Είναι το πρώτο από τα πολλά βήματα που θα οδηγήσουν σε μια Ελλάδα που δεν θα εξαρτάται μόνο από τον τουρισμό και το ταμείο ανάκαμψης αλλά θα μπορεί να σταθεί και στα δικά της πόδια, φορώντας τα δικά της παπούτσια-αντιγραφή παπουτσιών της Nike.

Μπορεί κάθε αίσθημα ασφάλειας να χάνεται με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς, μπορεί η κυβέρνηση να αρνείται να επιβάλει ακόμα και τους νόμους που η ίδια ψηφίζει, μπορεί το δημόσιο να παραμένει ένα τέρας του οποίου ο βασικός λόγος ύπαρξης είναι η αυτοσυντήρηση, μπορεί το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα να ξεφτιλίζεται σε κάθε διαγωνισμό PISA, μπορεί τα φακελάκια στα νοσοκομεία να δίνουν και να παίρνουν**, μπορεί το δημόσιο χρήμα να πετιέται λες και είναι κομφετί σε αποκριάτικο πάρτι, μπορεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και οι πελάτες τους να είναι παρατημένα στη μοίρα τους που καθορίζεται από τη συνέργεια κυβερνητικής αδιαφορίας και συνδικαλιστικών αγώνων, μπορεί η κάθε είδους αυθαιρεσία να ζει και να βασιλεύει, μπορεί ο συμβασιούχος που απομακρύνθηκε από το ΕΚΠΑ ως εμπλεκόμενος στο σαμποτάζ των εξ αποστάσεως εξετάσεων να επιστρέφει ως εργαζόμενος στο ίδρυμα δια της ελληνικότερης οδού (της πλαγίας βρε κουτά), μπορεί 107 καταδικασμένοι για ποινικά αδικήματα αστυνομικοί να υπηρετούν κανονικά στην Ελληνική Αστυνομία, μπορεί τα πρόστιμα που μπαίνουν στις εταιρείες τάχα για την καταπολέμηση της ακρίβειας να είναι τόσο χαμηλά που να κάνουν την παρανομία ελκυστική, μπορεί οι έλεγχοι από τις ελεγκτικές αρχές να είναι πιο σπάνιοι κι από γκολ του Σπόραρ, μπορεί οι πόλεις παραδομένες στους βάνδαλους και στην κομματική ρύπανση να μοιάζουν με παρατημένα δημόσια ουρητήρια, μπορεί η (σωτήρια για εκατοντάδες ζωές) επιβολή του ΚΟΚ να παραμένει ταμπού για την κυβέρνηση και την ΕΛΑΣ, μπορεί….. (προσθέστε κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας της αρεσκείας σας), αλλά τουλάχιστον έχουμε παπούτσια Νέα Δημοκρατία. Κι αν αυτό από μόνο του δεν μας κάνει να χαμογελάμε και να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να τα καταφέρει.

*Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ο όρος «Κασσάνδρες» χρησιμοποιείται σωστά αφού, σε αντίθεση με τους περισσότερους πολιτικούς και δημοσιογράφους, γνωρίζω κάτι από ελληνική μυθολογία κι έτσι ξέρω ότι οι προφητείες της Κασσάνδρας έβγαιναν πάντα αληθινές αλλά η καημένη ήταν καταραμένη να μην την πιστεύει κανείς. 

** Προφανώς μιλάω για τα φακελάκια τα οποία εισπράττουν τα παμπόνηρα ρακούν αφού όλοι ξέρουμε ότι κανένας Έλληνας γιατρός δεν εισπράττει φακελάκια. Διαφορετικά θα τον είχε καταγγείλει ο Ιατρικός Σύλλογος και οι αγωνιστές συνδικαλιστές γιατροί που κάθε βδομάδα κάνουν τον περίπατο Μαβίλη – Σύνταγμα για καλύτερη Υγεία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[eclecticstarlightblogger]

Ο Ναός του Απόλλωνα στην χερσόνησο της Σίδης στην Μικρά Ασία

Η Σίδη, σπουδαίο εμπορικό λιμάνι στις ακτές της Παμφυλίας, ήταν μία από τις ισχυρότερες πόλεις της περιοχής κατά την Αρχαιότητα. Έχει ταυτιστεί με τα ερείπια ενός αρχαίου οικισμού κοντά στο σύγχρονο τουριστικό θέρετρο Selimiye, σε απόσταση 70 περίπου χλμ. από την Αττάλεια. Η ονομασία Σίδη σημαίνει «ρόδι». Το ρόδι άλλωστε αποτελούσε το επίσημο σύμβολο της […] Ο Ναός του Απόλλωνα στην χερσόνησο της…