#τέχνης

[spyskrapbook]

«Ιάννης Ξενάκης: Ηχητικές Οδύσσειες», Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης [ΕΜΣΤ] & Musée de la Musique-Philharmonie de Paris, Λεωφόρος Καλλιρρόης και Αμβροσίου Φραντζή [πρώην εργοστάσιο «Φιξ»], 117 43, Αθήνα _ 29.06.2023-07.01.2024 _ Φωτογραφίες: Σπύρος Καπρίνης [02.07.2023].

«Το ΕΜΣΤ ανοίγει τις πόρτες του στον Ιάννη Ξενάκη [1922-2001], από τους σημαντικότερους δημιουργούς του 20ού αιώνα, που με το πολυσχιδές και ρηξικέλευθο έργο του χάραξε νέους δρόμους για τον πολιτισμό του 21ου αιώνα. Σε συνεργασία με κορυφαίους μουσικούς θεσμούς από τις δύο πατρίδες του Ξενάκη, του Musée de la Musique-Philharmonie de Paris ��πό την Γαλλία και το Ωδείο Αθηνών και το ΚΣΥΜΕ από την Ελλάδα, το ΕΜΣΤ διοργανώνει τη μεγαλύτερη εκθεσιακή παρουσίαση του Ιάννη Ξενάκη στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Η πρωτοβουλία για την έκθεση του Ξενάκη εντάσσεται στο πλαίσιο της αποστολής του Μουσείου, η οποία, μεταξύ άλλων, αποσκοπεί στην ανάδειξη του έργου διακεκριμένων ή και λιγότερο γνωστών αλλά σημαντικών πολιτιστικών δημιουργών της ελληνικής διασποράς. 

Στο ισόγειο του Μουσείου θα παρουσιαστεί η έκθεση Ιάννης Ξενάκης: Ηχητικές Οδύσσειες, η πρώτη ολοκληρωμένη μεγάλη έκθεση στην Ελλάδα για τον πρωτοπόρο συνθέτη, θεωρητικό της μουσικής, αρχιτέκτονα, μηχανικό, μαθηματικό και έναν από τους πιο προοδευτικούς και δημιουργικούς στοχαστές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Κατά τη δεκαετία του 1950, ο Ξενάκης έσπασε τους κώδικες της σύγχρονης μουσικής και δημιούργησε ένα μουσικό είδος απολύτως δικό του. Άμεσα αναγνωρισμένος από τους ομότεχνούς του και από το κοινό, αλλά και σε διαρκή κατάσταση επανεφεύρεσης και επανάστασης, ο Ξενάκης συνέθεσε ριζοσπαστική μουσική που είναι ταυτόχρονα μια αναφορά στην Αρχαιότητα, μια ωδή στη φύση και τα στοιχεία της, ένας φόρος τιμής στον μοντερνισμό στο ακρότατο σημείο του, και ένα όραμα για τη χρήση της τεχνολογίας. Το έργο του, ευρύτατα αναγνωρισμένο διεθνώς, δεν έχει μέχρι σήμερα παρουσιαστεί σε βάθος στην Ελλάδα. 

Ο Ξενάκης πρωτοστάτησε στη χρήση μαθηματικών μοντέλων στη μουσική, παραδείγματος χάρη της θεωρίας των παιγνίων. Υπήρξε –και είναι ακόμη σήμερα– μία από τις κορυφαίες επιρροές διεθνώς στην ανάπτυξη της ηλεκτρονικής μουσικής και της μουσικής σύνθεσης από υπολογιστή. Η έκθεση, που είναι μια συμπαραγωγή της Musée de la Musique-Philharmonie de Paris και του ΕΜΣΤ, παρουσιάζει πρωτότυπο και ανέκδοτο υλικό από τα πολλαπλά στρώματα της ακατάβλητης δημιουργικότητας του Ιάννη Ξενάκη: φωτογραφίες, αρχιτεκτονικά σχέδια, απεικονιστικές παρτιτούρες, μακέτες και ανέκδοτο ακουστικό υλικό. 

Χωρισμένη σε έξι ενότητες, η έκθεση Ηχητικές Οδύσσειες επικεντρώνεται στο πιο σημαντικό και αντισυμβατικό κομμάτι του έργου του και ρίχνει φως στην προσωπική του ιστορία, όπως επίσης και στην εικαστική, λογοτεχνική και μουσική παραγωγή του. Ενσωματώνει τον συνθέτη στον καιρό του και στα πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα που τον καθόρισαν ως καλλιτέχνη. Σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, σχεδιασμένο από την Εύα Μανιδάκη και τον Θανάση Δεμίρη [Flux Office], o επισκέπτης καλείται να βυθιστεί στην πολυτάραχη προσωπική ιστορία του Ιάννη Ξενάκη, να ανακαλύψει το εύρος του έργου του και των ενδιαφερόντων του και να ταξιδέψει στο μοναδικό και πολυδιάστατο σύμπαν του.»

[laleporella]

Στην Πρωτοκυκλαδική ΙΙ περίοδο παρατηρείται μία μικρή άρση της συμμετρίας στα ειδώλια, δίνοντάς τους μία μορφή πιο κοντά στο πραγματικό ανθρώπινο σώμα. Το δεξί σκέλος διαφέρει από το αριστερό, ενώ συνήθως στα γυναικεία ειδώλια παριστάνονται πιο έντονα οι μαστοί και η διογκωμένη κοιλιά.

Μου αρέσει ιδιαίτερα η συγκεκριμένη λεπτομέρεια των κυκλαδιτών, δεδομένου ότι η επίπεδη κοιλιά που φέρει το ανδρικό σώμα, δίχως να προηγείται η γνώση της ανατομίας, δεν καθηλώνεται αυστηρά και στο γυναικείο. Συνήθως η διογκωμένη κοιλιά, βέβαια, συνδέεται με κατάσταση εγκυμοσύνης στα γυναικεία ειδώλια ή σα σύμβολο γονιμότητας - ερμηνεία η οποία, ωστόσο, δεν εξηγεί τα ανδρικά ειδώλια ή την παντελή έλλειψη ειδωλίων στους περισσότερους τάφους. Η διογκωμένη κοιλιά, όμως, θα μπορούσε να είναι και μία απλή λεπτομέρεια από παρατήρηση.

[fluffykitteninabox]

The stuff we need to read for exams is written in such a pretentious tone that it makes me want to punch my computer

[vardavas]

ZUR ZEIT

Δημοσιεύθηκε στο KAPUT, τεύχος 17 / ΚΛΙΜΑ- 08.2024 (επιμέλεια: Θάνος Σταθόπουλος) φωτογραφία: Γ.Μ.Β., 2022 Zur Zeit Γ. Μ. Βαρδαβάς I Αδήριτη ανάγκη η αλήθεια, χαλκευμένο νόμισμα με δυο όψεις. Είναι βεβαίως γνωστό τοις πάσι πως άλλο η αλήθεια και άλλο η πραγματικότητα. Με φοβίζει zur Zeit ο εφιάλτης ενός διαρκώς επαναλαμβανόμενου παροντισμού. Στα δύσκολα ενθυμούμαι τη φράση του αγίου Σιλουανού:…

[agnickradio]

2ο ΓΕΛ Αγίου Νικολάου, διακρίσεις στους ρητορικούς αγώνες

μαθητές και καθηγητές Η συμμετοχή του 2ου ΓΕΛ Αγίου Νικολάου  στους ρητορικούς αγώνες αποτελεί πλέον θεσμό. Mε πολλή όρεξη και μεράκι ξεκινήσαμε και φέτος, λοιπόν, να εισάγουμε νέους μαθητές /μαθήτριες και να συνεχίζουμε με τους παλιούς από το σημείο που σταματήσαμε την προηγούμενη χρονιά σε έννοιες ρητορικής. Continue reading 2ο ΓΕΛ Αγίου Νικολάου, διακρίσεις στους ρητορικούς αγώνες

[astratv]

Βιέννη: Ακτιβιστές για το κλίμα πέταξαν μαύρο υγρό σε αριστούργημα του Γκούσταβ Κλιμτ

Ο διάσημος πίνακας «Θάνατος και ζωή» του Αυστριακού ζωγράφου Γκούσταβ Κλιμτ δέχθηκε σήμερα επίθεση με μαύρο υγρό από ακτιβιστές για το κλίμα, ανακοίνωσε το Μουσείο Leopold της Βιέννης. «Οι συντηρητές εργάζονται για να προσδιορίσουν αν ο πίνακας που προστατεύεται από γυαλί έχει υποστεί ζημιές» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο εκπρόσωπος Κλάους Ποκόρνι. Η ομάδα «Letzte Generation» (Τελευταία…

[aidhmwn-sigh]

Τι γράφει; Ρωτάει ο φύλακας του μουσείο την υπεύθυνη.

«Σε ένα μουσείο γεμάτο τέχνη, δεν σταματησα να κοιτάζω εκείνη» του απαντάει, καθώς είμαστε λίγο πριν την έξοδο.

«Είναι λόγια γυναίκας για μια άλλη, κοιτά να δεις που ο ρομαντισμός υπάρχει ακόμα» συμπληρώνει.

Και τότε την κοιτάζω, της χαμογελάω και της ψυθιριζω ότι σε κάθε μουσείο θα είναι η δίκη μου τέχνη.

Το καλοσχηματισμένο προφίλ της.

Η κορμοστασιά της λόγω χορού.

Το χαμόγελο της.

Η μυρωδιά της.

Τα ματια της.

Αν σε κάθε μουσείο που θα την συνοδεύω υπάρχει ένα τετράδιο στην είσοδο για αφιερώσεις, τότε αυτη η φραση θα είναι η ανώνυμη υπογραφή μου για εκείνη.

Εκεί που η τέχνη συγκρούεται με την δίκη της. Εκεί που δεν ξέρεις τι να πρώτο χαζέψεις.

Εκεί θα σε κάνω δίκη μου.

Εκεί θα ξέρουν όλοι ότι είσαι δίκη μου αγαπη μου.

Μούσα της τέχνης μου.

Υ.γ η φράση που έγραψα για σένα δεν ήταν αρκετή για να σου δείξω τι νιώθει το μεσα μου.

[kaliarda]

Τα ποστάρω κι εδώ για να ενημερώσω όσα δεν τα είδατε… Παρόλο που αυτό το μπλογκ είναι αρχείο της κουήρ τέχνης & ιστορίας στην ελλάδα, και ποστάρω οτιδήποτε άλλο στο main μου, θέλω να τονίσω πως η αλληλεγγύη της κοινότητας με κάθε άλλη καταπιεσμένη μειονότητα και κάθε αντιιμπεριαλιστικό σκοπό είναι άκρως σημαντική. Κατακρίνω τη συμπεριφορά του Sam και του κάθε «κουήρ ακτιβιστή»/καλλιτέχνη που περιορίζεται μόνο στα δικά του συμφέροντα. Το κουήρ κίνημα πρέπει να είναι συγχρόνως και φεμινιστικό, αντιρατσιστικό, αντιιμπεριαλιστικό - αλλιώς τι υποστηρίζουμε ακριβως; Την απελευθέρωση μόνο τον λευκών cis γκει ανδρών; Για πια απελευθέρωση μιλάμε;

[nofuckinlabels]

Τι είναι για εσένα ο έρωτας και η αγάπη;

Τι όμορφη ερωτηση

Στο μυαλό μου αυτά τα δυο είναι τόσο ξεχωριστά και ταυτόχρονα το ένα διαδέχεται το άλλο χωρίς κάποια λογική σειρά απαραίτητα.

Ο ερωτας για μενα ειναι εμμονή αλλά δημιουργική εμμονή. Είναι οποιαδήποτε σκέψη μας κάνει να γινόμαστε εστω και για λιγο υπεράνθρωποι. Οτιδηποτε μας θυμιζει το θεικο μεσα μας, οσα μας κανουν να νιωθουμε δεος για την ενταση του μυαλου μας. Οτιδηποτε κανω πηγαζει απο ερωτα. Ερωτα για την ζωη και ταυτοχρονα ερωτα για τον θανατο και τον πεπερασμενο χρονο που μας προσφερει που νοηματοδοτεί την υπαρξη μας. Ο ερωτας ειναι ταυτοχρονα εξαθλίωση και θεωση , είναι η συνύπαρξη των αντιθέσεων που οδηγούν σε έναν συγκαιρασμο ηδονής και οδύνης. Είναι όλα εκείνα που δίνουν χρωμα στο πρόσωπο μας. Αν ποτέ χάσω την ικανότητα μου να ερωτεύομαι θα είμαι ένα πτώμα που σαπίζει όσο περιφέρεται στον κόσμο.

Η αγάπη απο την άλλη πλευρά είναι μια εκούσια δέσμευση. Είναι το κοντινότερο που μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος στο «αιώνιο» το «άπειρο» Ειναι κάτι τόσο ανιδιοτελές. Πιστευω πως η αγάπη είναι η μόνη μας επαφή με τα τρυφερά αθώα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας. όποιον άνθρωπο αγαπάω, τον αγαπάει ταυτόχρονα το μικρό κοριτσάκι που ήμουν κάποτε, εκείνο που ήταν αδιαβρωτο από κοινωνικές αμαυρώσεις της ανθρώπινης φύσης . Η αγάπη λοιπόν για εμένα υπάρχει για να μας αποδεσμεύσει από την σάρκα μας. Υπάρχει για να μας δείξει πως στην δανεική Αυτή διαμονή μας στην γη μπορούμε να ενσαρκώσουμε όσους αγαπάμε. Πρώτα φτιάχτηκε η αγάπη και έπειτα επινοήσαμε θεότητες ως τους δημιουργούς της.

Ο έρωτας και η αγάπη είναι τόσο διαχρονικά και πανανθρώπινα. είναι ο ακρογωνιαίος ληθος της τέχνης και της φιλοσοφίας. Της επαφής του ανθρώπου με τα συναισθήματα του και της προσπάθειας του να μετατρέψει τον αρχέγονο πόνο της ματαιότητας σε κάτι αισθητικά ολοκληρωμένο.

[spyskrapbook]

«Ιάννης Ξενάκης: Ηχητικές Οδύσσειες», Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης [ΕΜΣΤ] & Musée de la Musique-Philharmonie de Paris, Λεωφόρος Καλλιρρόης και Αμβροσίου Φραντζή [πρώην εργοστάσιο «Φιξ»], 117 43, Αθήνα _ 29.06.2023-07.01.2024 _ Φωτογραφίες: Σπύρος Καπρίνης [02.07.2023].

«Το ΕΜΣΤ ανοίγει τις πόρτες του στον Ιάννη Ξενάκη [1922-2001], από τους σημαντικότερους δημιουργούς του 20ού αιώνα, που με το πολυσχιδές και ρηξικέλευθο έργο του χάραξε νέους δρόμους για τον πολιτισμό του 21ου αιώνα. Σε συνεργασία με κορυφαίους μουσικούς θεσμούς από τις δύο πατρίδες του Ξενάκη, του Musée de la Musique-Philharmonie de Paris από την Γαλλία και το Ωδείο Αθηνών και το ΚΣΥΜΕ από την Ελλάδα, το ΕΜΣΤ διοργανώνει τη μεγαλύτερη εκθεσιακή παρουσίαση του Ιάννη Ξενάκη στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Η πρωτοβουλία για την έκθεση του Ξενάκη εντάσσεται στο πλαίσιο της αποστολής του Μουσείου, η οποία, μεταξύ άλλων, αποσκοπεί στην ανάδειξη του έργου διακεκριμένων ή και λιγότερο γνωστών αλλά σημαντικών πολιτιστικών δημιουργών της ελληνικής διασποράς. 

Στο ισόγειο του Μουσείου θα παρουσιαστεί η έκθεση Ιάννης Ξενάκης: Ηχητικές Οδύσσειες, η πρώτη ολοκληρωμένη μεγάλη έκθεση στην Ελλάδα για τον πρωτοπόρο συνθέτη, θεωρητικό της μουσικής, αρχιτέκτονα, μηχανικό, μαθηματικό και έναν από τους πιο προοδευτικούς και δημιουργικούς στοχαστές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Κατά τη δεκαετία του 1950, ο Ξενάκης έσπασε τους κώδικες της σύγχρονης μουσικής και δημιούργησε ένα μουσικό είδος απολύτως δικό του. Άμεσα αναγνωρισμένος από τους ομότεχνούς του και από το κοινό, αλλά και σε διαρκή κατάσταση επανεφεύρεσης και επανάστασης, ο Ξενάκης συνέθεσε ριζοσπαστική μουσική που είναι ταυτόχρονα μια αναφορά στην Αρχαιότητα, μια ωδή στη φύση και τα στοιχεία της, ένας φόρος τιμής στον μοντερνισμό στο ακρότατο σημείο του, και ένα όραμα για τη χρήση της τεχνολογίας. Το έργο του, ευρύτατα αναγνωρισμένο διεθνώς, δεν έχει μέχρι σήμερα παρουσιαστεί σε βάθος στην Ελλάδα. 

Ο Ξενάκης πρωτοστάτησε στη χρήση μαθηματικών μοντέλων στη μουσική, παραδείγματος χάρη της θεωρίας των παιγνίων. Υπήρξε –και είναι ακόμη σήμερα– μία από τις κορυφαίες επιρροές διεθνώς στην ανάπτυξη της ηλεκτρονικής μουσικής και της μουσικής σύνθεσης από υπολογιστή. Η έκθεση, που είναι μια συμπαραγωγή της Musée de la Musique-Philharmonie de Paris και του ΕΜΣΤ, παρουσιάζει πρωτότυπο και ανέκδοτο υλικό από τα πολλαπλά στρώματα της ακατάβλητης δημιουργικότητας του Ιάννη Ξενάκη: φωτογραφίες, αρχιτεκτονικά σχέδια, απεικονιστικές παρτιτούρες, μακέτες και ανέκδοτο ακουστικό υλικό. 

Χωρισμένη σε έξι ενότητες, η έκθεση Ηχητικές Οδύσσειες επικεντρώνεται στο πιο σημαντικό και αντισυμβατικό κομμάτι του έργου του και ρίχνει φως στην προσωπική του ιστορία, όπως επίσης και στην εικαστική, λογοτεχνική και μουσική παραγωγή του. Ενσωματώνει τον συνθέτη στον καιρό του και στα πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα που τον καθόρισαν ως καλλιτέχνη. Σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, σχεδιασμένο από την Εύα Μανιδάκη και τον Θανάση Δεμίρη [Flux Office], o επισκέπτης καλείται να βυθιστεί στην πολυτάραχη προσωπική ιστορία του Ιάννη Ξενάκη, να ανακαλύψει το εύρος του έργου του και των ενδιαφερόντων του και να ταξιδέψει στο μοναδικό και πολυδιάστατο σύμπαν του.»

[mariexdiary]

Καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα.

Εδώ το σεξ είναι δωρεάν και ο έρωτας έχει γίνει μια τσέπη γεμάτη εισιτήρια.

Εκεί που το να χάσεις το τηλέφωνό σου είναι χειρότερο από το να χάσεις τις αξίες σου.

Εκεί που το μπάνιο έγινε φωτογραφικό στούντιο, το ιδανικό μέρος για εγγραφή.

21ος αιώνας όπου άνδρες και γυναίκες φοβούνται την εγκυμοσύνη πολύ περισσότερο από τον HIV.

Εκεί που η πίτσα έρχεται πιο γρήγορα από ασθενοφόρο.

Εκεί που τα ρούχα καθορίζουν την αξία ενός ατόμου και το να έχεις χρήματα είναι πιο σημαντικό από το να έχεις φίλους ή ακόμα και οικογένεια.

21ος αιώνας, όπου τα παιδιά μπορούν να αρνηθούν τους γονείς τους για εικονική αγάπη.

Εκεί όπου οι γονείς ξεχνούν να μαζέψουν την οικογένειά τους γύρω από το τραπέζι για ένα αρμονικό δείπνο, μιλώντας για την καθημερινότητα ενώ διασκεδάζουν στη δουλειά ή στο τηλέφωνό τους.

Εκεί όπου άντρες και γυναίκες συχνά θέλουν σχέσεις χωρίς δέσμευση και η μόνη τους "δέσμευση" είναι να ποζάρουν για φωτογραφίες και να αναρτούν στα social media ορκίζοντας αιώνια αγάπη.

Όπου η αγάπη έγινε δημόσια έργο.

Εκεί που οι άνθρωποι ξεχνούν να φροντίσουν το πνεύμα τους..

Εκεί που κοστίζει περισσότερο να έχεις το επιθυμητό σώμα του «κόσμου της τέχνης» παρά ένα πτυχίο κολεγίου.

Όπου μια φωτογραφία γυμναστηρίου παίρνει πολύ περισσότερα likes από μια φωτογραφία μελέτης ή κάνοντας καλό.

21ος αιώνας, εδώ επιβιώνεις μόνο αν παίζεις με τον "λόγο" και καταστρέφεσαι αν ενεργείς με τη "καρδιά."

Αγνώστου συγγραφέα.

[justforbooks]

Στο Τόκιο, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, και μάλιστα κοντά στο 1964, την καθοριστική χρονιά για την αναστημένη από τα ερείπιά της Ιαπωνία, η οποία, ως διοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων, ανακτούσε το καθεστώς ενός πολιτισμένου έθνους και ξεκινούσε την εκπληκτική της οικονομική άνοδο, δυτικόφερτοι κοσμικοί και διανοούμενοι έκαναν μεγάλη ζωή, τρέχοντας από κοκτέιλ σε κοκτέιλ, κι από πάρτι σε πάρτι, και λανσάροντας συνεχώς μόδες.

Σε αυτήν τη λαμπερή κοινωνία, ανήσυχη μάλλον παρά χαρούμενη, με μεγάλη έφεση στο αλκοόλ και θητεία στα μεγάλα πανεπιστήμια που έχαιραν ομόφωνου σεβασμού, επιφανειακά ατίθαση αλλά και κατ' ουσίαν σοβαρή, δεκτική απέναντι στις ανατρεπτικές ιδέες (μηδενισμός, αριστερισμός, εξέγερση κατά των ταμπού μιας χώρας με πολύ ισχυρούς κοινωνικούς εξαναγκασμούς, αλλά και σχεδόν απαλλαγμένης από το βάρος των εξ αποκαλύψεως θρησκειών), μερικά ιδιαίτερα άτομα ασκούσαν ένα είδος αόριστης εικονοκλαστικής πολιτιστικής αυθεντίας.

Ο Μισίμα, από τους πιο αναγνωρίσιμους μεταξύ αυτών, ήταν τότε ένας λεπτός και μυώδης σαραντάχρονος άνδρας, εξαιρετικά κομψός μέσα στη σφιχτή δυτική στολή του σκούρου χρώματος, περισσότερο ελκυστικός παρά όμορφος λόγω ενός συσπασμένου προσώπου, πολύ λεπτών χειλιών, μικρών και ερευνητικών ματιών, που σε κοίταζαν από κάτω, με ένα βλέμμα δύσπιστο όσο και περιφρονητικό. Διάσημος στα είκοσι τέσσερά του, ήδη από το Εξομολόγησεις μιας μάσκας που δημοσιεύθηκε το 1949, ο παραγωγικός αυτός συγγραφέας - όλοι οι γνωστοί Ιάπωνες συγγραφείς, είτε με μεγάλο ταλέντο είτε όχι, είναι σταχανοβιστές της γραφής - είχε δοκιμάσει όλα τα είδη, το μυθιστόρημα, το διήγημα, το δοκίμιο, τη θεατρική ή κινηματογραφική μεταφορά. Είχε παίξει σε πολλές ταινίες και τα περισσότερα κείμενά του, μακρά ή σύντομα, είχαν γίνει σενάρια, ενώ η λογοτεχνική του υπερδραστηριότητα δεν γνώριζε και δεν επρόκειτο να γνωρίσει καμία παύση μέχρι το 1970.

Το 1964, είχαν ανέβει στο Αυτοκρατορικό Θέατρο τα δικά του παράξενα Πέντε μοντέρνα μονόπρακτα του Νο, γραμμένα το 1956, ένα είδος αναφοράς στην κληρονομιά του κανονιστικού προτύπου της "Ημέρας του Νο", που περιελάμβανε επομένως, όπως και στον Ζεαμί, θεατρικό συγγραφέα και θιασάρχη, εφευρέτη του είδους στο 14ο αιώνα, πέντε θεατρικές δράσεις με χορούς και ψαλμωδίες. Την εποχή των Ashogaga Σογκούν, και των φρικτών εμφυλίων πολέμων, αυτή η ψυχαγωγία υψηλής κουλτούρας με τις ερωτικές δολοπλοκίες της με φόντο βίαιους θανάτους, άρεσε πολύ σε μια αιμοσταγή αριστοκρατία μορφωμένων πολεμιστών. Πιστός στην αρχική διάταξη του έργου και σε μεγάλο βαθμό και στη θεματική, τόσο ανιμιστική όσο και βουδιστική του Νο, μιας από τις κορυφαίες εκφράσεις της ιαπωνικής τέχνης, ο Μισίμα είχε ωστόσο αλλάξει εντελώς το νόημά του, μεταβάλλοντας σε μπαλέτο ημίγυμνων αγοριών, όμορφων σαν αγάλματα, τη φανταστική ατμόσφαιρα αυτών των μαγικών έργων. Είχε κυριευτεί τότε απολύτως από τη γοητεία της βίαιης και υπέροχης παράδοσης της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, δοξάζοντας παράλληλα μία ένοχη και φλογερή ομοφυλοφιλία που δεν έπαψε ποτέ να προβάλλει μετά τις Εξομολογήσεις μιας μάσκας.

Παράξενο πεπρωμένο, δομημένο με ενάργεια ως δράμα ή ίσως ως φάρσα με τραγική έκβαση. Παντρεμένος από το 1957 με την κόρη ενός ζωγράφου της σινο-ιαπωνικής σχολής, πατέρας δύο παιδιών, επομένως φαινομενικά "τακτοποιημένος", τέσσερα χρόνια μετά από αυτές τις πολύ ειδικές παραστάσεις Νο, που γνώρισαν επιτυχία λόγω σκανδάλου, αποσταθεροποιημένος από τα γαλλικά γεγονότα του 1968, τα οποία επέδρασαν σημαντικά πάνω στη διανοούμενη νεολαία της χώρας του, ο διάσημος συγγραφέας αποφάσιζε να ιδρύσει μία "Ένωση της Ασπίδας". Με εκατό μαχητές οπερέτας, που έφεραν στολές σχεδιασμένες από τον ίδιο τον ναρκισσιστή Μισίμα που είχε χρίσει τον εαυτό του ράφτη, αυτή η φανατισμένη κομπανία μποντιμπιλντεράδων, που είχαν ερωτευτεί την αντρική εικόνα ενός ηγέτη που είχε πασχίσει να την αποκτήσει με εξαντλητικές γυμναστικές ασκήσεις, επρόκειτο να ολοκληρώσει την μπουφόνικη αυτή κωμωδία (που προκαλούσε γέλια στους Ιάπωνες) με ένα φρικτό γκρανγκινιόλ θέαμα.

Στις 25 Νοεμβρίου 1970, απόπειρα πραξικοπήματος στο στρατηγείο των Δυνάμεων αυτοάμυνας, που διατηρούσε η Ιαπωνία στο Τόκιο, ελλείψει στρατού, με μερικούς ελαφρά τραυματισμένους. Μία αξιολύπητη αποτυχία της Εταιρείας της Ασπίδας. Για να αποφύγει την ατίμωση, ο Μισίμα αυτοκτονεί με seppuku, σαν σαμουράι. Ο υπαρχηγός του, ο Μορίτα, του κόβει το κεφάλι σύμφωνα με την παράδοση κι έπειτα αυτοκτονεί με τη σειρά του.

Οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας, ένα έργο άκρας νεότητας που δεν μπορεί πλέον να διαβαστεί σήμερα παρά στο φως αυτής της εξωφρενικής πορείας, αντιστοιχεί στην προ-παραληρηματική περίοδο του Μισίμα, όταν ήταν ακόμη ο καχεκτικός, φιλάσθενος Μισίμα, που τον θαύμαζαν οι γονείς του για την πρόωρη ιδιοφυΐα του και τον είχαν στα πούπουλα. Η τωρινή εκδοχή αυτού του κειμένου αξίζει όλη την προσοχή μας, επειδή είναι κάτι περισσότερο από επανέκδοση. Το 1972, η πρώτη του γαλλική μετάφραση, από την Renée Villoteau, είχε βασιστεί στην αμερικανική μετάφραση του βιβλίου. Όπως υποθέτω και όλοι οι αναγνώστες εκείνης της εποχής, μου είχε κάνει εντύπωση τότε η σχετική του ωμότητα, ή μάλλον η σκόπιμα προκλητική πλευρά του, η εμμονή στα κάπως πρόστυχα σημεία, εκείνα όπου η εξομολόγηση του νεαρού και λαμπρού μαθητή αναφέρεται όχι τόσο στη μύηση στην ομοφυλοφιλική εμπειρία που παραμένει υπαινικτική, όσο στην ανακάλυψη της ασφυκτικής ομορφιάς ορισμένων από τους συμμαθητές του. Καταρχήν, όσων φέρνουν περισσότερο στη μοιραία φιγούρα του Αγίου Σεβαστιανού τρυπημένου από βέλη - επειδή ο ερωτισμός δεν διαχωρίζεται εδώ από μία προφανή σαδομαζοχιστική τάση - ή τουλάχιστον ταυτίζονται περισσότερο με ορισμένα στερεότυπα του ζωώδους, με τη ρητή προϋπόθεση να μην αλλοιώνονται τα φυσικά τους προσόντα, αλλά αντίθετα να εξυμνούνται από μια πλήρη πνευματική κενότητα.

Ωστόσο, η τωρινή μετάφραση, απευθείας από τα Ιαπωνικά, δεν παράγει καθόλου το ίδιο αποτέλεσμα. Μοιάζει πολύ πιο soft. Βεβαίως, από το 1972 (και ειδικά από το 1949, όταν και κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία), έχει κυλήσει τόσο πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα των παιδιάστικων και έντιμων ηθών, που ακόμη και ένας Guyotat σε θέματα σεξουαλικότητας δεν προκαλεί πια σκάνδαλο - τόσο το καλύτερο φυσικά. Αλλά, κυρίως, ο πολύ πιο γαλήνιος τρόπος, αναμφίβολα πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο, με τον οποίο η εξαιρετική μεταφράστρια Dominique Palmé αποκαθιστά το χρώμα του κειμένου, μας κάνει πιο ευαίσθητους στην κομψότητά του, στην εκλεπτυσμένη "καλλιτεχνική" του γραφή, και θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα και σε έναν στυλιστικό μανιερισμό που κλίνει περισσότερο προς τον Κοκτώ παρά στον Σαντ.

'Ετσι εξαλείφεται κάπως το ανατρεπτικό ενδιαφέρον του βιβλίου, απολύτως ενταγμένο στη ιαπωνική συγκυρία του τέλους του πολέμου, και της μεγαλύτερης ήττας της ιαπωνικής ιστορίας, που υποχρέωσε το αρχιπέλαγος για δεύτερη φορά - μετά το 1868 και τον Μεϊτζί - να εγκαταλείψει την αιώνια απομόνωσή του και να ανοιχτεί διάπλατα στη δυτική συνεισφορά, και ιδίως στη δημοκρατική της "αναίδεια". Αυτό επιτρέπει στον αναγνώστη να ανακαλύψει ότι το πραγματικό ενδιαφέρον του βιβλίου βρίσκεται πέρα από το coming out ενός αφηγητή του οποίου η λαμπρή δεξιότητα εμφανίζεται κυρίως σε δύο τομείς.

Πρόκειται καταρχάς για μια θαυμάσια έμμεση μελέτη των επιπτώσεων του πολέμου στη ζωή ενός παιδιού και στη συνέχεια ενός εφήβου που βυθίστηκε στην επιθετική ηλιθιότητα του αυτοκρατορικού μιλιταρισμού που αντιπροσώπευσε ο εγκληματίας Χιροχίτο και η κλίκα του, στην κόλαση ενός αγώνα μέχρι θανάτου που τον ξεπερνά. Το 1945, ο Μισίμα ήταν είκοσι ετών. Το Τόκιο κυριολεκτικά συνθλίβεται, ισοπεδώνεται τον τελευταίο χρόνο μιας σύγκρουσης που χρειάστηκε να λήξει με την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού. Το βιβλίο δεν ασχολείται άμεσα με τον κατακλυσμό αυτόν, αλλά νιώθουμε, σε κάθε μαθητή και σε κάθε φοιτητή που αναφέρονται εδώ ως μελλοντικοί στρατιώτες, το βάρος μιας ιδεολογίας εφάμιλλης του εθνικού-σοσιαλισμού, αλλά και της πολύ πρόσφατης ταπείνωσης που υπέστη ένα ηττημένο έθνος. Ο φόβος και η οργή που διατρέχουν όλο το κείμενο, έχουν μία εικονική, αλλά και πολύ έντονη υπόσταση.

Ωστόσο, μεγάλη έκπληξη για τον σημερινό αναγνώστη αποτελεί το γεγονός ότι οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας περιέχουν μία ιστορία ετεροφυλοφιλικού έρωτα σπάνιας ποιότητας όσον αφορά τη ψυχολογική ανάλυση, και μάλιστα ακόμη πιο πολύ όταν σ' αυτήν δεν κυριαρχεί η στάση του ήρωα, που τον δελεάζει και απωθεί συνάμα η αποκάλυψη της γυναικείας επιθυμίας, αλλά το πρόσωπο της σαγηνευτικής Σονόκο, ένας από τους πλέον μελετημένους και κατανοημένους χαρακτήρες των ιαπωνικών μυθιστορημάτων που παρουσιάζει αυτή τη λογοτεχνία τόσο πλούσια σε εξερευνήσεις της συνείδησης και σε μυστικά ανεκπλήρωτης αγάπης.

Ο Μισίμα δεν πρωτοτύπησε σε αυτά τα θέματα. Συνεχίζει μία μακρά παράδοση, ακολουθώντας τα βήματα τόσο του Τανιζάκι που ταλανίζεται από τον φόβο της γυναικείας δύναμης, όσο και του Καβαμπάτα που χάνει την πίστη του στον έρωτα στο Σμήνος λευκών πουλιών, ένα αριστούργημα που κυκλοφόρησε το 1949, την ίδια χρονιά με τις Εξομολογήσεις μίας μάσκας. Αλλά προαναγγέλλει και τον Μουρακάμι, που περιγράφει τα αδιέξοδα της ρομαντικής σχέσης που θα έπρεπε να ενώνει, ενώ στην πραγματικότητα τόσο συχνά χωρίζει στην Ιαπωνία κάτω από το βάρος της σιωπής, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Και καθώς οξύνεται από τη σεξουαλική προτίμηση του αγοριού, το σχεδόν ανυπέρβλητο χάσμα αποτρέπει, με την καταστολή της αποπνικτικής ευγένειας φορτωμένης με κοινωνικές απαγορεύσεις, δύο νεαρά άτομα που τα συντρίβει ο υπόλοιπος κόσμος, να επικοινωνούν, να μιλούν απλά μεταξύ τους, και έτσι να έχουν μία ευκαιρία να σμίξουν μαζί. Πριν από τον Μουρακάμι, ο Μισίμα επιδεικνύει εδώ, απορρίπτοντας τις ψευδαισθήσεις, μία καίρια οξύτητα, ένα τόσο ιαπωνικό, εν τέλει, χαρακτηριστικό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[vardavas]

Ζείδωρη απόλαυση (Για το βιβλίο του Θάνου Σταθόπουλου "Η διασκευή του εαυτού μου στις 06:30", εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2023)

Θάνος Σταθόπουλος, Η διασκευή του εαυτού μου στις 06:30, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2023, ISBN: 978-960-572-617-1.   Ο Θάνος Σταθόπουλος μέσα από μια sui generis γραφή σαγηνεύει τον αναγνώστη και τον οδηγεί στη ζείδωρη απόλαυση. Συνδυάζοντας την ποίηση με το δοκίμιο και την αποφθεγματική γλώσσα σφηρυλατεί ένα πολυπρισματικό έργο στο οποίο ο αναγνώστης επανέρχεται ξανά και ξανά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον…

[agnickradio]

Άγιοι βρακοφόροι και φουστανελάδες, Εικονογραφία Νεομαρτύρων από την Κρήτη και άλλες περιοχές

Άγιοι βρακοφόροι και φουστανελάδες, Εικονογραφία Νεομαρτύρων από την Κρήτη και άλλες περιοχές

από τα εγκαίνια Εγκαινιάστηκε με επιτυχία παρουσία του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, του Επισκόπου Κνωσού, κληρικών, θεσμικών εκπροσώπων και πλήθους κόσμου η  μοναδική έκθεση “Άγιοι βρακοφόροι και φουστανελάδες, Εικονογραφία Νεομαρτύρων από την Κρήτη και άλλες περιοχές”  στο Μουσείο Χριστιανικής τέχνης “Αγ. Αικατερίνη Σιναιτών”, στο Ηράκλειο. (more…)

[silezukuk]

Σκίτσα του αρχαιολόγου Παναγιώτη Σταματάκη. Εικονίζονται σκελετοί που βρέθηκαν στο Πολυάνδριο της Χαιρώνειας σε μεγάλο ομαδικό τάφο πολεμιστών τον οποίο αποκάλυψε ο εν λόγω αρχαιολόγος το 1879 / έκθεση για την μάχη της Χαιρωνείας στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

[gentle-author]

Κανείς

Λευκός ο κλίβανος στη ράχη του βουνού

Κληματαριές γεμάτες ανόητα αγκάθια

Μια ηχώ ξεπήδησε την νύχτα

Ακούστηκε όλη η αΰπνια του βορρια

Ο, κανείς δεν ξέρει

Ο, κανείς δεν θα μάθει

Αυτή η ηχώ πόσες λέξεις έπνιξε

Κάτω από τα κύματα τις τρύπησε με τα αγκάθια

Πόσα αμπέλια εστυψε και πάτησε και βίασε

Πάνω σε μια κακοτραχαλη ράχη

Ο, κανείς δεν ξέρει

Ο, κανείς δεν θα μάθει

Πόσοι όμορφοι καμβαδες και αμπελωνες

Γιναν έργα τέχνης για τυφλούς

Παιχνίδια, θρύμματα, των κωφαλαλων

Ο, κανείς δεν ξέρει

Ο, κανείς δεν θα μάθει

Ποσοι κλίβανοι ασπρισαν στην ράχη

Για να γίνει το βουνό.