#Zaburzenia nastroju

[mari3452]

Oglądam serial, siedzę na kanapie i nic się takiego nie dzieje, a ja od tak po prostu mam ochotę iść do lasu i się zabić.. czemu tak jest.. czemu muszę tak mieć..

[nie-przygoda]

Jest dobrze

Ciężko mi uwierzyć, że to mówię

Ale czuję się dobrze

Dostałam na praktycznie cały dzień pieska pod opiekę

Także spacerek zaliczony

Teraz siedzę z dwoma pieskami w pokoju

Dostały gryzaki i jest na tyle spokojnie, że mogę nawet oglądać serial nie skupiając się na pilnowaniu ich jakoś bardzo

Nawet koty już się względnie wyluzowały

Jest dobrze

Czuję się dobrze

Chcę drugiego pieska

[pracowniaintegra]

Depresja u dziecka - Jak rozpoznać pierwsze sygnały

Depresja u dzieci jest poważnym problemem, który może mieć długotrwały wpływ na ich rozwój emocjonalny, społeczny i edukacyjny. Wczesne rozpoznanie i interwencja są kluczowe, aby zapewnić dziecku odpowiednią pomoc i wsparcie. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie pierwszych sygnałów depresji u dziecka oraz wskazówek, jak rodzice i opiekunowie mogą je rozpoznać.

Objawy depresji u dzieci

Depresja u dzieci może objawiać się na wiele sposobów, a jej symptomy mogą różnić się od tych występujących u dorosłych. Oto kilka kluczowych objawów, na które warto zwrócić uwagę:

Zmiany w nastroju

Dziecko może stać się nadmiernie smutne, płaczliwe lub drażliwe.

Brak zainteresowania ulubionymi aktywnościami i zabawami.

Nagłe wybuchy złości lub frustracji.

Zmiany w zachowaniu

Wycofanie się z kontaktów społecznych, unikanie przyjaciół i rodziny.

Problemy z koncentracją i trudności w szkole.

Brak energii, apatia i zmęczenie.

Zmiany fizyczne

Zaburzenia snu, takie jak bezsenność lub nadmierna senność.

Zmiany w apetycie, prowadzące do utraty lub przyrostu wagi.

Skargi na różne dolegliwości fizyczne, takie jak bóle głowy czy brzucha, bez wyraźnej przyczyny.

Negatywne myśli i poczucie własnej wartości

Niskie poczucie własnej wartości i samokrytycyzm.

Myśli o śmierci, samookaleczeniach lub próby samobójcze.

Czynniki ryzyka

Niektóre dzieci są bardziej narażone na rozwój depresji niż inne. Czynniki ryzyka mogą obejmować:

Historia depresji lub innych zaburzeń psychicznych w rodzinie.

Przeżycia traumatyczne, takie jak rozwód rodziców, śmierć bliskiej osoby czy przemoc.

Chroniczne choroby fizyczne lub niepełnosprawność.

Problemy w szkole, takie jak prześladowanie lub trudności w nauce.

Jak pomóc dziecku z objawami depresji?

Jeśli zauważysz u swojego dziecka powyższe objawy, ważne jest, aby działać szybko i skutecznie:

Rozmowa z dzieckiem

Staraj się otwarcie rozmawiać z dzieckiem o jego uczuciach i przeżyciach.

Zapewnij je, że jest kochane i że może liczyć na twoje wsparcie.

Konsultacja z profesjonalistą

Skonsultuj się z pediatrą, psychologiem lub psychiatrą dziecięcym.

Specjalista może zalecić terapię indywidualną, rodzinną lub grupową oraz, w niektórych przypadkach, leczenie farmakologiczne.

Wsparcie w codziennym życiu

Zachęcaj dziecko do aktywności fizycznej i zdrowego stylu życia.

Zapewnij mu regularny harmonogram dnia, obejmujący czas na naukę, zabawę i odpoczynek.

Świadomość i edukacja

Edukuj siebie i innych członków rodziny na temat depresji i jej objawów.

Uczestnicz w grupach wsparcia dla rodziców dzieci z depresją, aby wymieniać się doświadczeniami i uzyskać dodatkową pomoc.

Podsumowanie

Depresja u dzieci to poważne zaburzenie, które wymaga uwagi i odpowiedniego podejścia. Wczesne rozpoznanie pierwszych sygnałów i podjęcie odpowiednich działań może znacząco poprawić jakość życia dziecka i jego przyszłe funkcjonowanie. Pamiętajmy, że nasze wsparcie i zrozumienie mogą odegrać kluczową rolę w procesie zdrowienia dziecka.

[living-glacier]

Dawno mnie tutaj nie było, wcześniej też mało się udzielałam.

Ana jest moją Przyjaciółką od 8lat, wtedy pierwszy raz przeglądałam fora i Tumblre Motylków, wtedy czytałam pierwsze tipy & porady "pro ana", uczyłam się. Trzymałam się tego, mimo że miałam chłopaka i z nim mieszkałam to i tak dawałam radę utrzymać Ane w sekrecie. 6 lat z Ana...

Później walczyłam z samą sobą. Niby prawie utrzymywałam wagę, ale na zmianę głodówki i fast foody, 2 dni leżenia w łóżku i 5 dni wykańczających marszów, ćwiczeń itd.

Rodzina zawiozła mnie do szpitala, że coś jest ze mną nie tak. Podejrzewali u mnie schizofrenię. Błędna diagnoza. Ale leki dostawałam właśnie na tę chorobę. Przytyłam. Spasłam się na tych lekach. Plus 25 kg w 3 miesiące sprawiło, że ja, taka twarda, co nie płakała na pogrzebie ukochanej babci, zaczęłam płakać przy kąpieli, układaniu wielkich ciuchów w szafie, płakałam, zaczęłam jeszcze bardziej wycofywać się społecznie, a nigdy "nie kochałam" przebywania z ludźmi. Kolejny szpital, kolejny znak zapytania nad schizofrenią, "schizofrenia niezróżnicowana"... Pytali się czy miałam psychozy, halucynacje. Nigdy! W wypisie: desymuluję, zaprzeczam objawom...

Dalej gruba. Jeszcze gorsze leki. Bez siły żeby żyć i ćwiczyć. Chciałam umrzeć. Nadal chcę.

W końcu trafiłam do dobrego szpitala. Diagnoza : mieszane zaburzenia osobowości.

Leki antydepresyjne i stabilizatory nastroju. Bo przecież nie umiem pozbierać się po tym gównie. Nieważne wszystko inne, od środka mnie zabiło to jak wygląda ten ogromny potwór jakiego widzę w lustrze!

Nie chce mi się już jeść. Mam siłę robić chociaż kroki. Ćwiczę, powoli, ale coraz więcej. Jest okay.

Nadal jestem gruba. Mam 26 lat, ważyłam już 60,3 kg! Teraz ... Ponad 85!! Mam rozstępy na brzuchu! Noszę rozmiar L/XL !!

Chcę schudnąć. Jestem okropna.

Nawet zabić się nie mogę, bo nie zmieszczę się w trumnie! Gdy chodzę, słyszę moje tupanie słonia. Takie grube cielsko głośno tupie. Wstydzę się nawet napić się herbaty przy kimś, bo wyglądam jakbym sypała kilogram cukru na szklankę - bo przecież gruba słodzi, na pewno!!!

[trudnadusza14]

15-16.11.2023

Śniło mi się że miałam udaną próbę samobójczą. I trafiłam po śmierci w jakieś miejsce. Ale ani to piekło,ani niebo,ani czyściec,ani reinkarnacja,ani nicość. Właściwie nie umiem tego opisać ale to było trochę jak nasz świat tylko że tam trafiali sami samobójcy

No i przede wszystkim nie było tyle bólu

Wstałam przed południem.

Poszłam najpierw do znajomych gdzie była jakaś taka dziwna sytuacja

Urwał mi się film i jak się ocknełam znajomi na mnie się patrzyli jakbym niewiadomo co zrobiła. Jak mi opowiedzieli to ja wybałuszyłam oczy dosłownie

Bo to co oni widzieli to ja nagle w pewnym momencie się zmieniłam

I zaczęłam zachowywać się jak 4 latka. Pytałam się gdzie ja jestem i gdzie są zabawki i czy możemy się pobawić. Zaczęłam bawić się w berka. Ale w pewnym momencie spojrzałam się na jedną moją przyjaciółkę i zaczęłam się trząść,płakać i mowiac że nie chce jakiegoś masażu,że on bolał. I że ta pani nie masowała tylko brzucha tylko wkładała coś w pochwę i to bolalo

I zaczęłam uciekać i próbowali mnie zlapać. Koleżanka mnie znalazła i próbowała mi powiedzieć że jestem bezpieczna,nikt mnie nie skrzywdzi. Potem faktycznie potraktowali mnie jak taką 4 latkę i ponoć graliśmy w gry planszowe.

A potem się ocknełam i pytałam o co chodzi

Coraz częściej mam te stany dyssocjacyjne w których urywa mi się film. W których zmienia mi się wiek

Odprowadzili mnie na zajęcia gdzie jednak byłam jakaś bardzo zmęczona

A koleżanka mnie zachęcała żebym coś też zrobiła

Były plastyczne ale coś nie miałam siły. Spać mi się chciało jak diabli

Ciągle ziewalam

Ale gadałam z tą koleżanką i dowiedziałam się ciekawej rzeczy.

Moja szkolna psycholog z gimnazjum była najpierw taka miła i było parę sesji rodzinnych.

Wtedy powiedziałam tam wszystko jednak moja mama tak zmanipulowała psycholog że ta psycholog później się zaczęła na mnie wyżywać

A jeszcze wtedy jak później byłam po próbie którą zgłosiłam pierwszy raz w życiu komukolwiek to wtedy się zaczęło.

Wtedy krzyczała na mnie,czasem wyzywała,wyśmiewała i ignorowała. I widziałam często jak była wściekła

Miałam przez nią nerwicę żołądka między innymi. I wtedy się zaczęły drastyczne zmiany nastroju. Bez kompletnego powodu ale były one drastyczne.

Nie wiem. Byłam nastolatką może to była też ta burza hormonów albo i wtedy się właśnie zaczęły zaburzenia dwubiegunowe

Miałam też częściej ataki paniki i stany lękowe. A myśli i próby to już w ogóle. Samookaleczenia mam od dziecka więc tego nie wliczam

Koleżanka mi powiedziała że jak jej ojciec psychopata próbował ją zamordować to ta psycholog mówiła że ona kłamie bo jej mama nic nie mówi na ten temat. Tylko że jej mama to też jest toksyczna i boi się własnego męża. I też ta psycholog się zaczęła wyżywać na niej pogarszając jej stan

Myślałam że tylko na mnie się tak wyżywała a tu się okazuje że nie tylko na mnie

Najbardziej pojebane jest to że byłam u niej przymusowo zapisana

Jak to moja jedna terapeutka do której się zapisałam jak zrezygnowałam ze spotkań z tamtą to powiedziała coś takiego :

"Gdyby każdy chodził na taką terapię to wszędzie by były szpitale psychiatryczne bo każdy w nich po kolei by lądował"

Jak tak głębiej się nad tym zastanowic to jest to prawda 😅

Później musiałam napisać odwołanie do tego sądu i to zrobiłam w miarę szybko.

Gdzie oglądałam film

"Tamten świat samobójców"

Szczerze bardzo fajny film. I to się bardzo ma do mojego snu. Tam w tym filmie było że samobójcy trafiali do świata tylko dla samobójców.

I w tym filmie w tym świecie po śmierci jeśli jednak zechcieli żyć mogli wrócić na ziemię. Ogólnie fajny 🤔

Położyłam się wcześniej spać bo byłam jakoś totalnie wykończona.

Za to obudziłam się po 2 i nie mogłam już spać. Męczyłam się do 4 i potem coś tam czytałam a o 8 musiałam już wyjść

Miałam lekarza i będę musiała iść do ginekologa,urologa i ortopedy

A termin wizyty do ortopedy to hit

Czerwiec 2025 rok 🤡

Będę jednak szukać szybszego terminu

Poszłam potem do tego sądu złożyć to odwołanie i baba była dziwna bo twierdzi że ja powinnam do zusu to składać. Tyle że jak złożyłam do zusu to przyszło mi pismo że mam teraz do sądu składać.

A babka się wykłócała. Mimo to przyjęli i zapieczątkowali

Potem pojechałam do psychiatryka spytać się o te praktyki a potem miałam psychiatrę

Spytałam się o te praktyki i jakaś babka powiedziała że jutro do mnie będzie dzwonić w tej sprawie

Choć to trochę dziwne że jedna osoba mówi że będą praktyki,druga że nie będzie i weź tu kurwa ogarnij 🤷

Zaszłam potem do psychiatry i myślałam że mnie zamknie za te próby. Ale na szczęście nie.

Choć powiedziałam dogłębnie szczerze że jakbym była po praktykach to bym bez wahania tu przyszła

Bo już tam czuję się lepiej niż w domu

Trochę też dopytywałam o to czy że jakbym tu była to gdybym miała jakieś egzaminy to czy byłaby przepustka

I powiedział że jak najbardziej

I dowiedziałam się odnośnie tego mieszkania chronionego dla osób z przemocowych rodzin.

To mieszkanie też polega na tym by się usamodzielnić

I to będzie dostępne od nowego roku. Od stycznia

I zostałam wpisana na listę oczekujących

Spytałam się czy można tam mieć zwierzęta. I można !

Biorę Kiare ze sobą

Wiecie jak się zapowiadają najbliższe miesiące ?

Ten to będzie

Wyobraźcie sobie to ?

Teraz by były praktyki (kuźwa oby były bo kogoś zapierdole)

Potem bym w grudniu poszła na odział a później to mieszkanie

Później pewnie wyjazd na studia

Takie stopniowe odcinanie się od matki 🤔 brzmi ekstra. Wreszcie będę wolna,może będę nareszcie czuć się bezpiecznie,bez myśli samobójczych,tych stanów,okaleczeń

Mam taką cholerną nadzieję

Jak on mi to powiedział to pojawił się we mnie jakiś błysk nadziei. Myśli samobójcze też mi osłabły.

Aczkolwiek jedno jest dziwne

Tą sytuację dziwną też opowiadałam psychiatrze i kolejna rzecz mnie zastanawia. Od marca czy tam lutego przechodziło mi tak powolutku w manie a potem powoli w depresję i teraz niedawno znowu manie. A teraz nagle bum i mam stan mieszany

Myśli samobójcze,stany dyssocjacyjne,samookaleczenia a jednocześnie pewność siebie,towarzyskość,chęć do działania i milion pomysłów

Dodatkowo jestem jakoś bardziej zmęczona. Może to skutki tej bezsenności lub anemi albo jeszcze czego innego co się okaże na badaniach

Aczkolwiek dalej mało śpię. Jak zasypiam na maks 3 godziny w ciągu doby

Więc nie wiem co to za faza

Później na pieszo wróciłam do domu rozmawiając z przyjaciółmi przez telefon. I pomyliłam miasta i się trochę zgubiłam ale po czasie znalazłam drogę

Przyszłam na chwile do domu,dałam zwierzakom jeść i posiedziałam chwilę z Kiarą

Kot smutny chyba to co widzi na ręku 🙄🥺

Potem popędziłam do kina i oglądaliśmy film pt :

"Uwierz w Mikołaja"

Naprawdę bardzo fajny film. Trochę podobny do filmu Listy do M.

Ja na tym filmie na przemian płakałam ze smutku i natłoku wspomnień a jednocześnie się śmiałam

Tam była taka rodzinka gdzie był przemocowy ojciec a mi wtedy wspomnienia z własnego domu wyskoczyły.

Ale film się bardzo bardzo podobał. Polecam 😂

Od razu poszłam potem do biblioteki i jak wracałam z niej to się zorientowałam że wzięłam dziś 6 książek w jednym kolorze. Niebieskim 😆

Jak wróciłam do domu to zaczęłam czytać nową książkę,dopiero zaczęłam więc na razie nie mam opini na temat książki.

Ludzie. Wreszcie miałam dzień bez samookaleczeń 🙏

Obejrzałam też 2 filmy.

"Carrie"

Jest o nastoletniej dziewczynie która ma matkę która jest bardzo religijna aż nazbyt i tam nastolatka dostała okresu to się w ogóle dziś dowiedziałam że w bibli okres to jest jakby 7 dni kary boskiej.

A facetom już kara się nie należy tak ? 🙈

Chyba to najdurniejsza teoria biblijna jaką słyszałam

Tą dziewczyną ogólnie też jest prześladowana w szkole,po czasie okazało się że ma moce telekinezy.

Film w sumie ciekawy

Drugi film

"Niepoczytalna"

Jest o kobiecie która zgłosiła się do psychologa żeby sobie pomóc,coś potem podpisała i zamknęli ją w psychiatrycznym przymusowo. Okazało się że w tym szpitalu pracuje jej prześladowca podając się za kogoś innego. I ogólnie w tym szpitalu dzieją się dziwne rzeczy

Ciekawa jestem co się zdarzy jutro 🤔

To by było na tyle

Także ten

Do zobaczonka

Trzymajcie się 💜

[mikoo00]

Dobra dość przeglądania memów o bpd XD pora szukać placówki w której mnie sprawdzą Mnie zastanawia czy te objawy to border czy właśnie bycie ddd i dda posiadanie zaburzenia lękowego ( chuj wie którego) i depresji (chuj wie której) a może to cyklotymia(podobne do bordera i chadu) albo dystymia (nerwicowe gowno) Mam wrażenie że border łączy wszystkie objawy z którymi się utożsamialem podejrzewając inne choroby psychiczne typu fobia społeczna

Zawsze było jakieś ale np fobia społeczna nje bo to wsm zależy od mojego nastroju Zaburzenie lekowe inne tez zależy od mojego nastroju Dystymia nie bo mój nastrój to ciągły rolercoaster itd itd i żadno z nich nie wyjaśniało moich problemów w relacjach z innymi tego panicznego lęku przed odrzuceniem ciągłego poczucia ze kopiuje cudze osobowości nie chcąc tego

[haydenns2222]

Dwa razy nie z rzędu nie wpada się to do tej samej kałuży i bagna. Jednak nie posłuchałam i to zrobiłam. Wpadłam nawet trzy razy...

Pierwszy raz kiedy odwiedziłam psychiatryk Józefów i uparcie powtarzałam sobie, że to był sen i ja nie mam prawa mieć problemów, zaprzeczyłam wszystkiemu. Tak to napewno do kurwy nie było prawdziwe. Lecz nie wiem ile można sobie pozwolić na bycie jebaną porażką. To nie był błąd jednak służby zdrowia i policji, że zabrali mnie do szpitala, to ich praca ale oprócz tego musieli mieć jakieś podstawy. Podstawy które zapamiętam do końca życia jak i sam fakt zabrania do szpitala w taki sposób.

Podstawy do zabrania czyli jednak coś we mnie stało się nie tak.

Drugi raz gdy z pociętą łapą, choć to tylko trzy sznyty trafiłam do chirurga żebym nie przecięła żyły bo można było ją zobaczyć w tej ranie. To drugim razem rodzice mnie zabrali. Bali się mnie zatrzymać w domu więc kolejnego dnia trafiłam do Konstancina i nie wyszłam z niego przez trzy tygodnie. Za krótko ale tak naprawdę miałam dosyć siedzenia tam więc przestałam być szczera. Na dobre.

Nie powinnam bo wtedy może by mi pomogli choć myślałam inaczej i nie było w mojej głowie na nic nadziei. Gdy tyle razy zostałam zignorowana i nie zrozumiana, to zamknęłam się.

Trzeci chyba jest najgorszym razem. Dlaczego? Nie trafiłam do teraz do psychiatryka. A już niedługo wybija osiemnastka. Wcale mi się nie poprawiło. To pozory, że jest lepiej. Leki zaliczone, psychiatra, psycholog. Więc skoro tak trudno zmienić moje chore myślenie i całą mnie czy kiedykolwiek będzie to możliwe? Sama też próbowałam siebie zmieniać bo bez tego nie ruszy gdy nie wezmę się za siebie i nie zacznę od siebie. Nie udało się. Nadal myśli samobójcze, chore myśli, boję się o siebie, chyba już nawet przestało mi zależeć, wpadłam w nałogi. Choć wcześniej bym tego nie zrobiła, boję się siedzieć w domu i z niego wychodzić, ataki paniki nasilone, wahania nastroju.

Lęk przed odrzuceniem choć nie musi być nawet prawdziwe odrzucenie. Ciągle mam jakieś paranoję, że to ktoś chce mnie skrzywdzić, dziwnie się na mnie patrzy i ocenia, wie o mnie coś czego ja nie wiem i tym ma przewagę (?), że mnie już nigdy nie będzie można pokochać, ani polubić a inni rozmawiają tylko z litości. Mam wiele paranoi.

Tak trudno innym przewidzieć jak się zaraz zachowam i się mogą mnie bać lub nie lubić, unikać ale szczerze? To ja sama siebie nie rozumiem i nie wiem jak się będę czuła za minutę bo mam skrajne emocje. Cała ja to skrajność. Wiem jednak jak bardzo brakuje mi bliskiej osoby koło siebie i gdy tylko widzę grupę przyjaciół, parę, czy bliskich sobie osób mam żal w sercu, gniew, łzy wypływają, nienawiść do siebie bo mnie chyba nie da się lubić ani kochać. Tak bardzo brakuję mi takiej osoby. Ale bliskiej nie na pokaz czy kiedy coś potrzeba, również wtedy gdy jest źle i trzeba siebie wspierać.

Tylko nie chce niszczyć tej osoby swoimi zaburzeniami, moją chorą osobą i chce żeby ta osoba miała drugą osobę -mogła być normalna, zdrowa psychicznie i mogła jej dać czego ja nie mogę i była szczęśliwa...

Tyle.

Bo wiem, że życie z osobami które mają zaburzenia i choroby psychiczne jest bardzo trudne. Możliwe ale bardzo trudne. Może być wyniszczające. Więc nie chce kogoś wyniszczyć.

Dlaczego tak często, prawie cały czas występuje u mnie schemat chęć życia i chęć samobójstwa?! W jedność. Niby chcę umrzeć ale z drugiej strony to jednak chciałabym przeżyć i by było normalnie choć już sama nie wiem czy to możliwe. Sprzeczność. Zachwiane odczuwanie świata i własnej osoby.

Pustka. Przeraźliwa pustka wewnątrz mnie.

Nawet kiedy jadąc autobusem, czy metrem potrafię bez celu wpatrywać się w przestrzeń i zamyślać się. Wyglądam wtedy dziwnie wiem. Myśli mają dziwny charakter, nie mój i nie poznaje siebie. Jak pasuje tu stwierdzenie wyglądam wtedy jak smutny pies.

No cóż może to prawda. Ale to nie ważne.

[bycie-narcyzem-to]

Terminologia wiązki B, narcyzmu+

ableizm - dyskryminacja i uprzedzenie do chorych i niepełnosprawnych ludzi. to przekonanie, że osoby pełnosprawne są od nich lepsze i że każda osoba z niepełnosprawnością z chęcią by się jej pozbyła. to także ogólna ignorancja wobec chorych ludzi i demonizowanie ich np. w horrorach

autyzm (asd) - zaburzenie neurorozwojowe. przejawia się trudnościami w komunikacji i interakcjach społecznych. obejmuje też ograniczone i powtarzające się wzorce zachowań. mogą im towarzyszyć zaburzenia rozwoju intelektualnego i mowy

egotypowość - nie posiadanie żadnych problemów z własnym ego

hipochondria - zaburzenie przejawiające się strachem, że wszystkie nietypowe zjawiska cielesne i umysłowe z chorobą

megalomania - złudzenie, że ma się więcej siły, bogactwa, mądrości i innych wielkich cech niż w rzeczywistości

narcystyczne załamanie - gdy coś obniży nam samoocenę (np. porażka) nie jesteśmy zdolni utrzymać naszej idealnej wizji siebie i doświadczamy gwałtownych reakcji typu: niezdolność do pracy, kłótliwość, nadużywanie (np. alkoholu), niepokój, depresja, myśli samobójcze - u różnych narcyzów mogą być różne reakcje, ale są jednakowo silne

narcystyczne wsparcie - osoba/osoby, którzy zaspokajają nasze nadmierne potrzeby: uwagi, podziwu, poczucia mocy/wpływu/ważności

neuroróżnorodność - określa różnorodność ludzkich mózgów i procesów poznawczych, w kwestiach m.in. takich jak: socjalizowanie się, uczenie się, skupienie/uwaga, czy nastrój. Często używa się go w kontekście ludzi z autyzmem lub innych schorzeń neurologicznych, np. ADHD. To, czy zaburzenia osobowości (np. Narcyzm) są neuroróżnorodne, jest na ten moment tematem kontrowersyjnym

neurotypowość - określa ludzi nie-neuroróżnorodnych, czyli takich z typowym neurotypem. (nie mających schorzeń, bez autyzmu, itp.)

przemoc narcyzów - termin używany przez osoby nie akceptujące narcyzów. Oznacza przemoc (psychiczną, fizyczną), którą miałby zastosować narcyz wobec innych. Zazwyczaj przypisuje się go ludziom bez profesjonalnej diagnozy, a których dana osoba zdiagnozowała na bazie własnych podejrzeń - czyli tego, że ktoś był zły/niemiły. Termin ten jest oznaką niedoinformowania.

-Każdy jest w stanie zastosować tą samą przemoc, z równą prawdopodobnością - bez względu na to czy jest chory, czy nie.

-Narcyzi to osoby z traumą. Potrzebują pomocy, nie odtrącenia.

-Chęć "zniszczenia" narcyza, czy nawet życzenie mu śmierci, nie czyni nikogo lepszą osobą.

-Gdyby osoba z depresją była zła, nie nazwałbyś jej zachowań "przemocą depresyjną", tylko po prostu "przemocą"

-Fakt, że ktoś jest złą osobą, świadczy tylko o tym, że jest złą osobą, nie narcyzem. Każdy jest zdolny do przemocy.

regresja - mechanizm obronny, polega na tymczasowym i emocjonalnym odczuwaniu siebie jako dziecka, przypominaniu sobie uczuć, których doświadczało się na tym etapie rozwoju.

rozszczepienie - w momencie gorszego samopoczucia, trudno jest nam pogodzić przeciwstawne wartości. Przejawia się to np. nagłym i tymczasowym przechodzeniem z idealizowania kogoś do dewaluowania go

dysforia wrażliwa na odrzucenie (rsd) - silny emocjonalny ból, jako reakcja na uczucie bycia odrzuconym (czyli w rzeczywistości i gdy komuś się wydaje, że jest odrzucony)

zaburzenie osobowości borderline (bpd) - niestabilności w relacjach z innymi, brak spójności własnego "ja", niezdolność do kontrolowania lub regulowania własnego zachowania (odczuwania uczuć, emocji lub nastroju) i impulsywność

[s0ullessboy13]

Czym jest benzo? Masz z nimi jakies doswiadczenia

Benzo ogólnie uspokaja, relaksuje. Są to leki zazwyczaj na stany lękowe, zaburzenia nastroju, bezsenność, w leczeniu raka, padaczki. Taki najpopularniejszy za pewne znasz 'xanax'. Mam z benzo doświadczenie, to jest jedyne co pozwala mi zasnąć gdy mam napady. Dziewczyny mają ponoć łatwo z tym (znaczy tak uważam) gdyż moja koleżanka poszła do psychiatry i wypisał jej benzo na ten... Takie coś że przed okresem jest bardzo wkurwiona i bardzo duże wahania nastroju tak ponad normę.

[niepowtarzalnyale2]

Powrót minionych lat

"Depresja, epizod depresyjny czy zaburzenia depresyjne to zaburzenia psychiczne należące do grupy zaburzeń nastroju. WHO szacuje, że na depresję cierpi ok. 350 mln osób na świecie oraz aż 4 mln osób w Polsce. Zaburzenia depresyjne charakteryzują się m.in. spadkiem nastroju, niemożnością odczuwania przyjemności z rzeczy, które kiedyś sprawiały radość, utratą zainteresowań i brakiem motywacji do działania." źródło: https://www.doz.pl/czytelnia/a17305-Depresja__jak_ja_rozpoznac_i_leczyc

Dzisiaj pewna osoba zapytała mnie, jak u mnie z depresją. Trochę się zaskoczyłem tym pytaniem, ponieważ bardzo dawno go nie słyszałem. To mi przypomniało jaki byłem te 2 lata temu. W jakim stanie się znajdowałem. Później spojrzałem na teraźniejsze życie i porównałem, szukając odpowiedzi na pytanie, jakie kroki poczyniłem, aby to zmienić. Tutaj nastąpił taki mocny cios w moje serce. Dlaczego? Bo wszystko jest takie same? Bo umarłem? Bo jestem gorszą wersją siebie? Otóż nie. Stałem się kimś, kto w ogóle nie jest podobny do tej osoby. Totalnym przeciwieństwem. Problem w tym, że od zawsze taki byłem, tylko nie wiem czemu w tamtych momentach nie miałem takiego samozaparcia ani sił, aby walczyć z myślami, emocjami czy ludźmi. Mógłbym to porównać moją psychikę sprzed 2 lat do tępego noża i obecnego stanu do ostrej jak brzytwy ostrza, które ciężko powstrzymać. Zatem, jak u mnie z depresją? Jest. Czy chce umrzeć? Tak, ale może nie jakoś w najbliższym czasie. Czy czujesz radość? Tak. Czy mam brak motywacji do działania? Nie, zajebiście jestem zmotywowany, aby zostać dobrym mentalistą. Czy czuje się samotny? Nie bardziej niż zazwyczaj. Przyznaje, stany depresyjne odbierają mi siłę na interakcję z innymi ludźmi, lecz poświęcam ten czas dla siebie, na refleksje, na szukanie błędów, na układanie planu działania. Nie boję się zostać sam na sam myślami o śmierci, brak wartości i byciu złym człowiekiem.

[talerzzdrowia]

Jedzenie a stres: Jak dieta może pomóc w zarządzaniu codziennym napięciem?

W dzisiejszym szybkim świecie stres stał się niemal nieodłącznym elementem naszego życia. Niezależnie od tego, czy chodzi o napięcie w pracy, problemy osobiste czy codzienne wyzwania, stres może mieć poważne konsekwencje dla naszego zdrowia fizycznego i psychicznego. Choć zarządzanie stresem jest złożonym zadaniem, jednym z kluczowych elementów, który może pomóc w radzeniu sobie z napięciem, jest dieta.

1. Jak stres wpływa na organizm?

Stres aktywuje nasz system nerwowy i powoduje uwalnianie hormonów stresu, takich jak kortyzol i adrenalina. Te hormony przygotowują organizm do "walki lub ucieczki", co prowadzi do różnych reakcji fizycznych, takich jak zwiększone tętno, podwyższone ciśnienie krwi i napięcie mięśni. Przewlekły stres może prowadzić do długotrwałych problemów zdrowotnych, takich jak choroby serca, wysokie ciśnienie krwi, problemy z trawieniem oraz zaburzenia snu.

2. Jak dieta wpływa na reakcję organizmu na stres?

Nasza dieta ma bezpośredni wpływ na to, jak organizm reaguje na stres. Oto kilka kluczowych aspektów:

Poziom cukru we krwi: Dieta bogata w cukry proste i węglowodany może prowadzić do wahań poziomu cukru we krwi, co z kolei może zwiększać uczucie stresu i lęku. Stabilny poziom cukru we krwi pomaga w utrzymaniu równowagi emocjonalnej.

Rola neuroprzekaźników: Neuroprzekaźniki, takie jak serotonina i dopamina, regulują nastrój i reakcje na stres. Dieta bogata w składniki odżywcze wspierające produkcję tych substancji może pomóc w lepszym radzeniu sobie ze stresem.

Mikrobiom jelitowy: Zdrowa flora jelitowa odgrywa kluczową rolę w regulacji nastroju i reakcji na stres. Dieta bogata w błonnik i probiotyki wspiera zdrowie jelit, co może pomóc w zarządzaniu stresem.

3. Pokarmy, które mogą pomóc w zarządzaniu stresem

Oto kilka pokarmów, które mogą pomóc w redukcji poziomu stresu i poprawie ogólnego samopoczucia:

Owoce i warzywa: Świeże owoce i warzywa są bogate w witaminy, minerały i przeciwutleniacze, które mogą pomóc w neutralizacji skutków stresu. Szczególnie warto zwrócić uwagę na witaminę C, która ma działanie przeciwstresowe.

Tłuszcze omega-3: Ryby tłuste, takie jak łosoś, makrela i sardynki, są bogate w kwasy tłuszczowe omega-3, które mają działanie przeciwzapalne i mogą pomóc w redukcji objawów stresu. Omega-3 wspomagają również zdrowie mózgu i regulację nastroju.

Orzechy i nasiona: Orzechy, migdały, nasiona chia i siemię lniane są bogate w magnez, który pomaga w regulacji poziomu kortyzolu, hormonu stresu. Magnez jest również ważny dla relaksacji mięśni i poprawy jakości snu.

Herbaty ziołowe: Herbaty takie jak rumianek, mięta czy melisa mają działanie uspokajające i mogą pomóc w redukcji objawów stresu. Zioła te mogą wspierać relaksację i poprawiać jakość snu.

Pełnoziarniste produkty: Produkty pełnoziarniste, takie jak owsianka, quinoa czy brązowy ryż, stabilizują poziom cukru we krwi i wspierają produkcję serotoniny, co może pomóc w poprawie nastroju.

4. Pokarmy, które warto ograniczyć

Niektóre pokarmy mogą nasilać uczucie stresu i niepokoju. Warto je ograniczyć lub unikać:

Cukry i słodycze: Spożycie dużych ilości cukrów prostych może prowadzić do wahań poziomu cukru we krwi, co może zwiększać uczucie stresu i lęku.

Kofeina: Nadmiar kofeiny może prowadzić do nerwowości, niepokoju i problemów ze snem, co może negatywnie wpłynąć na reakcję organizmu na stres.

Alkohol: Alkohol może początkowo wydawać się środkiem relaksującym, ale w dłuższej perspektywie może prowadzić do zaburzeń snu, pogorszenia nastroju i nasilenia objawów stresu.

Żywność przetworzona: Żywność przetworzona, bogata w tłuszcze trans, sól i sztuczne dodatki, może prowadzić do stanów zapalnych i negatywnie wpływać na zdrowie psychiczne.

5. Praktyczne wskazówki dotyczące diety i zarządzania stresem

Oto kilka praktycznych wskazówek, które mogą pomóc w zarządzaniu stresem za pomocą diety:

Jedz regularnie: Regularne posiłki pomagają utrzymać stabilny poziom cukru we krwi i zapobiegają nagłym spadkom energii, które mogą zwiększać uczucie stresu.

Wybieraj zdrowe przekąski: Wybieraj przekąski bogate w białko i zdrowe tłuszcze, takie jak orzechy, jogurt naturalny czy kawałki warzyw. Unikaj przekąsek bogatych w cukry i tłuszcze trans.

Dbaj o nawodnienie: Odpowiednie nawodnienie jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania organizmu i zarządzania stresem. Pij dużo wody i ogranicz spożycie napojów zawierających kofeinę i alkohol.

Planowanie posiłków: Planowanie posiłków z wyprzedzeniem może pomóc w utrzymaniu zdrowej diety i uniknięciu impulsów do jedzenia niezdrowych przekąsek w stresujących momentach.

Praktykuj uważne jedzenie: Uważne jedzenie polega na skupieniu się na jedzeniu i doświadczaniu smaków oraz tekstur. Może to pomóc w lepszym kontrolowaniu apetytu i redukcji stresu.

6. Podsumowanie

Dieta odgrywa istotną rolę w zarządzaniu stresem i poprawie ogólnego samopoczucia. Wybór odpowiednich pokarmów, takich jak owoce, warzywa, tłuszcze omega-3, orzechy i nasiona, może pomóc w redukcji poziomu stresu i wspierać zdrowie psychiczne. Z kolei unikanie pokarmów, które mogą pogarszać samopoczucie, takich jak cukry, kofeina i alkohol, jest kluczowe dla utrzymania równowagi emocjonalnej. Pamiętaj, że każdy organizm jest inny, więc warto eksperymentować z dietą i obserwować, jakie zmiany przynoszą najlepsze efekty w zarządzaniu codziennym napięciem.

[mari3452]

Nie mam z kim porozmawiać

A czuję jak w środku umieram

Nie mam siły na nic, a każdy oddech mnie męczy

Umieram

Nie żyje a egzystuje

Ale spokojnie u mnie wszystko okej

Inni są ważniejsi

[zdrovie-vitamin]

Rola żywienia w terapii zaburzeń odżywiania: Jak odpowiednio zbilansowana dieta może być kluczowym elementem leczenia anoreksji, bulimii i innych zaburzeń pokarmowych

Zaburzenia odżywiania, takie jak anoreksja, bulimia czy zaburzenia kompulsywnego jedzenia, stanowią poważne wyzwania zarówno dla zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Leczenie tych zaburzeń wymaga kompleksowego podejścia, w którym kluczową rolę odgrywa odpowiednio zbilansowana dieta. Właściwe żywienie może wspierać proces leczenia, pomagając w przywróceniu zdrowia fizycznego, stabilizacji emocjonalnej oraz w odbudowie prawidłowych nawyków żywieniowych. W tym artykule przyjrzymy się, jak zbilansowana dieta może być wykorzystana jako element terapii zaburzeń odżywiania, podkreślając jej znaczenie i skuteczność w kontekście anoreksji, bulimii oraz innych zaburzeń pokarmowych.

Rola diety w leczeniu anoreksji

Anoreksja charakteryzuje się ekstremalnym ograniczeniem spożywanych pokarmów, co prowadzi do znacznego niedoboru masy ciała i zaburzeń metabolicznych. W terapii anoreksji kluczowe jest stopniowe przywracanie prawidłowej masy ciała i równowagi odżywczej. Dieta dla osób z anoreksją powinna być indywidualnie dostosowana, bogata w składniki odżywcze, które wspierają odbudowę tkanki mięśniowej i kostnej, a także poprawiają funkcjonowanie układu nerwowego. Ważne jest, aby proces ten był monitorowany przez specjalistów, takich jak dietetycy i psychoterapeuci, którzy wspólnie pracują nad ustaleniem i realizacją planu żywieniowego.

Stopniowe zwiększanie kaloryczności diety: Kluczowe jest, aby początkowo zwiększać kaloryczność diety w sposób stopniowy, aby nie wywołać syndromu realimentacyjnego, który może być niebezpieczny dla zdrowia.

Wysoka zawartość białka: Dieta powinna być bogata w białko, które jest niezbędne do odbudowy masy mięśniowej i poprawy ogólnej kondycji fizycznej.

Wsparcie psychologiczne: Wsparcie psychologiczne jest niezbędne, aby pomóc pacjentom przezwyciężyć lęk przed jedzeniem i przyrostem masy ciała.

Znaczenie diety w terapii bulimii

Bulimia to zaburzenie charakteryzujące się napadami objadania się, po których następują próby pozbycia się przyjętego pokarmu. W leczeniu bulimii ważne jest przywrócenie regularnych nawyków żywieniowych i unikanie sytuacji wyzwalających napady jedzenia. Dieta powinna być zrównoważona i zawierać wszystkie niezbędne składniki odżywcze, które wspomagają funkcjonowanie organizmu i pomagają w stabilizacji nastroju. Edukacja żywieniowa odgrywa tutaj kluczową rolę, pomagając zrozumieć i zastosować zasady zdrowego odżywiania.

Regularne posiłki: Regularne spożywanie posiłków pomaga uniknąć napadów głodu i zmniejsza ryzyko napadów objadania się.

Zrównoważona dieta: Dieta powinna zawierać odpowiednie proporcje białek, tłuszczów i węglowodanów, a także witaminy i minerały, które wspierają zdrowie psychiczne i fizyczne.

Unikanie diet restrykcyjnych: Ważne jest, aby unikać restrykcyjnych diet, które mogą prowadzić do zaburzeń odżywiania i nasilać problem bulimii.

Dieta w leczeniu innych zaburzeń pokarmowych

Zaburzenia pokarmowe, takie jak zaburzenia kompulsywnego jedzenia, również wymagają indywidualnie dostosowanego podejścia żywieniowego. W tych przypadkach, podobnie jak w bulimii i anoreksji, kluczowe jest przywrócenie zdrowych nawyków żywieniowych i zapewnienie organizmowi wszystkich niezbędnych składników odżywczych. Edukacja żywieniowa i wsparcie psychologiczne są niezbędne, aby pomóc pacjentom zrozumieć i zmienić swoje zachowania żywieniowe.

Indywidualne plany żywieniowe: Indywidualne plany żywieniowe pomagają dostosować dietę do potrzeb i preferencji każdego pacjenta, uwzględniając jednocześnie wymagania odżywcze.

Wsparcie w zmianie zachowań: Terapia behawioralna i wsparcie psychologiczne są kluczowe w zmianie niezdrowych nawyków żywieniowych i budowaniu zdrowej relacji z jedzeniem.

Zrozumienie i akceptacja: Edukacja żywieniowa pomaga pacjentom zrozumieć znaczenie zbilansowanej diety i uczy akceptacji własnego ciała oraz jego potrzeb żywieniowych.

W terapii zaburzeń odżywiania, odpowiednio zbilansowana dieta jest nie tylko kluczowym elementem leczenia fizycznego, ale również ważnym czynnikiem wspierającym zdrowie psychiczne. Przywrócenie zdrowych nawyków żywieniowych i zapewnienie organizmowi niezbędnych składników odżywczych może znacząco przyczynić się do poprawy stanu zdrowia i jakości życia osób z zaburzeniami odżywiania. Ważne jest, aby pamiętać, że każdy przypadek jest indywidualny i wymaga współpracy zespołu specjalistów, w tym dietetyków, psychoterapeutów i lekarzy, aby zapewnić skuteczne i bezpieczne leczenie.

[magdawerenczak]

„Zamrażamy swoje serce albo rzucamy się w wir pracy czy bezmyślnej rozrywki, uzależniając się coraz bardziej od poprawiaczy nastroju i własnej obojętności. Brniemy więc w błędne koło iluzji i zaprzeczeń, manipulując własnymi emocjami oraz rzeczywistością na zewnątrz. Tak oto prowokujemy jeszcze silniejszą i boleśniejszą odpowiedź ze strony naszego ciała, innych ludzi i przyrody. Doprowadzamy do zaburzenia, choroby lub katastrofy, których zadaniem jest obudzić na z letargu, w jaki wpadliśmy. Dotykające nas Wszechkryzys obejmuje wszystkie sfery życia…”

“Wystarczająco dobre życie” Ryszard Kulik

[pracowniaintegra]

Psycholog - Z jakimi problemami się do niego udać

Współczesne życie niesie ze sobą wiele wyzwań i stresów, które mogą negatywnie wpływać na nasze zdrowie psychiczne. W takich sytuacjach warto rozważyć wizytę u psychologa. Psycholog to specjalista, który pomaga w radzeniu sobie z różnorodnymi problemami emocjonalnymi i psychicznymi. W niniejszym artykule omówimy, z jakimi problemami warto udać się do psychologa i jak może on pomóc w poprawie jakości naszego życia.

Problemy emocjonalne i psychiczne

Depresja i zaburzenia nastroju

Utrzymujący się smutek, brak energii, apatia i trudności w codziennym funkcjonowaniu to objawy depresji. Psycholog może pomóc w zrozumieniu przyczyn depresji i opracowaniu strategii radzenia sobie z nią.

Inne zaburzenia nastroju, takie jak dystymia, cyklotymia czy choroba afektywna dwubiegunowa, również wymagają profesjonalnej pomocy.

Lęki i fobie

Nadmierny lęk, panika, fobie specyficzne (np. lęk przed lataniem) oraz zaburzenia lękowe (np. zaburzenie lękowe uogólnione) to problemy, które mogą znacząco ograniczać nasze życie. Psycholog pomoże w identyfikacji źródeł lęku i nauczy technik radzenia sobie z nimi.

Stres i wypalenie zawodowe

Przewlekły stres może prowadzić do wypalenia zawodowego, które objawia się zmęczeniem, cynizmem oraz obniżoną efektywnością w pracy. Psycholog pomoże w znalezieniu równowagi między życiem zawodowym a osobistym oraz w radzeniu sobie ze stresem.

Problemy z samooceną i tożsamością

Niskie poczucie własnej wartości, problemy z akceptacją siebie czy kryzysy tożsamości to częste powody wizyt u psychologa. Terapia może pomóc w budowaniu pozytywnego obrazu siebie i wzmocnieniu pewności siebie.

Problemy interpersonalne

Trudności w relacjach

Problemy w związkach partnerskich, konflikty rodzinne, trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu przyjaźni to kwestie, które mogą skłonić do szukania pomocy u psychologa. Terapia może pomóc w poprawie komunikacji i zrozumienia w relacjach.

Problemy małżeńskie i partnerskie

Terapia par i małżeństw koncentruje się na rozwiązywaniu konfliktów, poprawie komunikacji i odbudowie zaufania. Psycholog może pomóc w identyfikacji problemów i opracowaniu strategii ich rozwiązania.

Zaburzenia zachowania u dzieci i młodzieży

Trudności w szkole, problemy z zachowaniem, agresja, lęki czy problemy z tożsamością płciową u dzieci i młodzieży to kwestie, które mogą wymagać interwencji psychologa.

Problemy związane z traumą i stratą

Przeżycia traumatyczne

Doświadczenie przemocy, wypadków, katastrof naturalnych czy innych traumatycznych wydarzeń może prowadzić do zespołu stresu pourazowego (PTSD). Psycholog pomoże w przetwarzaniu traumatycznych przeżyć i w radzeniu sobie z ich konsekwencjami.

Żałoba i strata

Utrata bliskiej osoby, rozwód, utrata pracy czy innego ważnego elementu życia mogą prowadzić do silnych emocji i trudności w adaptacji. Psycholog pomoże w procesie żałoby i adaptacji do nowej sytuacji życiowej.

Problemy związane z uzależnieniami

Uzależnienia od substancji

Alkoholizm, narkomania, uzależnienie od leków to problemy, które wymagają profesjonalnej pomocy. Psycholog może wspierać proces odwyku i terapii.

Uzależnienia behawioralne

Uzależnienie od hazardu, internetu, zakupów czy pracy to kwestie, które mogą znacząco wpływać na jakość życia. Psycholog pomoże w identyfikacji mechanizmów uzależnienia i opracowaniu strategii radzenia sobie z nim.

Podsumowanie

Psycholog jest specjalistą, który może pomóc w radzeniu sobie z wieloma różnorodnymi problemami emocjonalnymi, psychicznymi i interpersonalnymi. Warto szukać pomocy, gdy doświadczamy trudności, które wpływają na nasze codzienne życie i relacje z innymi. Wczesna interwencja i odpowiednia terapia mogą znacząco poprawić jakość życia i prowadzić do lepszego samopoczucia.

[recoverywithmarceline]

Powody dla których warto być na recovery:

By wyjść ze znajomymi na jedzenie i poprostu się nim cieszyć, a nie stresować

By mieć energie!

By móc ćwiczyć dla przyjemności, zamiast dla cyferek

By nie sprawiać przykrości swoim znajomym i rodzinie

By lepiej się uczyć i dać swojemu mózgowi się rozwijać

By mieć jakąkolwiek osobowość niezwiązaną z anoreksją

By móc tworzyć piękne wspomnienia

By nie mieć problemów zdrowotnych związanych z głodówkami

By nie czuć się obrzydliwie po jedzeniu

By nie czuć zimna przez cały czas

By móc próbować nowe rodzaje jedzenia

By móc odczuwać całą palete emocji

By ucieszyć młodszą siebie

By ucieszyć starszą siebie

By mieć mniejsze wachania nastroju

By nie zesrać się w miejscu publicznym przez problemy z jelitami wywołane głodówkami

By mieć śliczne włosy!!

By nie bać się wielkanocy i Bożego Narodzenia

By nie bolał nas brzuch po jedzeniu

By odczuwać szczęście z zjedzonego posiłku

By nasz organizm nie zgnił od środka

By zmniejszyć ryzyko bezpłodności

By naprawde mieć kontrole, zaburzenia odżywiania kontrolują ciebie, nie ty je

By mieć poczucie sensu samego siebie

By mieć lepszą pamięć

By mieć zdrowsze paznokcie

By odczuwać szczęście, poprostu. Zasługujesz na szczęście.

By nie zesłać na swoje własne dzieci traumy

By w halloween móc chodzić na cukierki!

By piec ciasta z przyjaciółmi

By mieć możliwość na spontaniczne wyjście z domu, bez ataku paniki

By dodać dodatki do posiłku, np ketchup, bitą śmietane, owoce

By nie musieć mieć rurki w nosie i picia nutridrinków (sonda naprawde boli ☠️)

By dawać lepsze przytulasy!!

By nie wyglądać jak śmierć

By żyć. Żyjesz z pewnego powodu.

By nie czuć nudności

By cieszyć się swoimi urodzinami

By nie wydawać 938382 zł na jedzenie light, high protein, zero calories

By nie mieć refluksu żołądka (to serio boli)

Bo jedzenie jest pyszne!!

Gorąca czekolada.

By umrzeć w podeszłym wieku szczęśliwie, a nie w wieku 25 lat

By nie marnować czasu

Dla lepszej skóry

By być zdrowszym

By odczuwać pewność siebie

By czuć że jesteś czegoś warta

By mieć energie do karmienia swoich zwierząt

Bo warto.