#braciszek

[marzipan-rifkynd]

[vaas]

straight up. i miss Jackie.

[ana-to-ksywa]

Cudny chodzony dzień

Zaczynając od poranka nie było najlepiej, ponieważ mój młodszy braciszek odstawił jakieś cyrki, że nie chce iść do przedszkola, ale chcę i w ogóle nie rozumiem tego XD Mama już była spóźniona do pracy, więc chciała mi go zostawić, a ja się uparłam, że go odstawię do przedszkola i nie wiem jak, ale się zebraliśmy w jakieś 10 minut i odstawiłam go do tego przedszkola więc to są już jedne kroki, następnie musiałam wrócić do domu, później po domu sobie chodziłam, później poszłam po przyjaciółkę, następnie poszłyśmy razem do mnie do domu, jeszcze później poszłyśmy na spacer, więc to kolejne kroki i na koniec dnia musiałam ją odprowadzić więc zrobiłam dzisiaj razem ponad 17 000 kroków i jestwm z tego powodu z siebie mega dumna, a do tego rano na wadze było 49kg😊😍 W końcu 4 z przodu🦋

Limit - 850kcal

Zjedzone - 741kcal

Spalone - 497kcal

Bilans - 244kcal

[wrazliwy-ktos]

"Czuł się osobny. (...) Wszyscy wydawali się zawsze tak dalecy i tak swobodni".

Clara Dupont-Monod, Braciszek

[indira2004]

26.09.2023 wtorek

1. Mój malutki braciszek wziął kocyk, podusię, kubeczek i wyprowadził się od rodziców, a w poniedziałek idzie do pracy.

2. Do jutra wieczór nie mam cieplej wody. Gdybym była bogatsza, to bym się wyniosła do hotelu 😀

[pettania]

These little kitties survived the war in Ukraine, they were rescued by Ukrainian warriors and volunteers. Now they are looking for a home and a family in Europe.

🇬🇧 We are looking for new families in Europe for cats rescued from Chasiv Yar, Ukraine! They all saw the war, they all were rescued from the front line, taken from bombed houses, and carried away from inevitable death. All of them were healed, vaccinated, sterilized, and are ready to look for their happy destinies! In the near future (approximately 2 weeks) it will be possible to take these cats to Europe, so we are looking for the maximum dissemination of information! Germany, Poland, Czech Republic! We'll discuss all the options!

Please help them finally become adopted and forget the horror they experienced.

Sonya is 2-3 years old, a beautiful gentle cat who probably survived the death of her owners because she was rescued from a bombed house.

Roxy - 2-3 years old, probably an abandoned cat, survived on the street under bombing. A beautiful large cat, her character is very affectionate towards people, she loves cats less.

Ninja - 1 year old, she was rescued as a kitten from territories where active hostilities took place. Her brother already lives in Germany. Ninja is a very active and cheerful young cat. Sucks her paw like a pacifier when she purrs.

Sigurd - 7 months old, he was born from Sonya, who survived on the front line. He has a gentle, playful character.

Freya – 7 months old, she has a calm, affectionate character, also she is a magnificent smart sweet cat.

Daphne - 7 months old, she is a little scared cat, takes time to trust new people, but Daphne is a very playful and funny kitten, loves to carry toys in her mouth.

Cersei - 7 months old, royal kitty, she is a very respectable and capricious kitten who constantly needs to be admired for her beauty!

🇵🇱 Szukamy nowych rodzin dla kotków z Czasowego Jaru w Europie!

Wszystkie one przeżyły wojnę, zostały uratowane z linii frontu, wyciągnięte z zbombardowanych budynków, ocalone od pewnej śmierci.

Wszystkie zostały wyleczone, poddane zabiegom, zaszczepione, sterilizowane i są już gotowe szukać swoich szczęśliwych losów! W najbliższym czasie (prawdopodobnie za 2 tygodnie) będzie możliwość wysłania kotków do Europy, dlatego szukamy maksymalnego rozpowszechnienia informacji! Niemcy, Polska, Czechy! Porozmawiajmy o wszystkich opcjach! Proszę, pomóżcie im wreszcie stać się domowymi i zapomnieć o tym przerażeniu, przez które przeszły.

Sonia - 2-3 lata, wspaniała delikatna kotka, która przeżyła prawdopodobnie śmierć właścicieli, ponieważ została uratowana z rozwalonego budynku.

Roxy - 2-3 lata, prawdopodobnie porzucona kotka, przetrwała na ulicy pod ostrzałem. Piękna duża kotka, bardzo łagodna wobec ludzi, mniej toleruje inne koty.

Ninja - 1 rok, została uratowana jako kociak z obszarów objętych intensywnymi walkami. Jej braciszek już mieszka w Niemczech. Ninja jest bardzo aktywnym i wesołym młodym kotem. Ssie łapkę jak smoczek, gdy mruczy.

Sigurd - 7 miesięcy, urodzony od kotki Sonii, która przetrwała na linii frontu. Charakter delikatny, zabawowy.

Freya - 7 miesięcy, spokojny, łagodny charakter, wspaniała inteligentna kotka.

Dafna - 7 miesięcy, trochę przestraszona kotka, potrzebuje czasu, aby zaufać nowym ludziom, bardzo zabawna, uwielbia nosić zabawki w zębach.

Serseja - 7 miesięcy, królewska kotka, bardzo godna i kapryśna piękność, której trzeba ciągle wyrażać zachwyt nad jej pięknem!

#pet_family_fund #ПетФемелі #adoptcat #adoptkitten #adoptcatfromukraine

[julciianyxj]

dzisiaj nie przychodzę z Jakims podsumowaniem tylko chciałabym napisać wsumie dlaczego to robie dlaczego chce schudnąć? dla mnie odpowiedz jest prosta.

Dla mojej mamy ,poniewaz uwazam ze kochala by mnie bardziej gdybym byla chudsza,daje mi to do zrozumiena ciagle np dzis.gdzie wbila do mnie do pokoju Prawie krzyczac ze mam przejsc na diete ze mam wrocic do okresu gdzie jadlam zdrowo(fun fact: nie jadlam prawie nic) ze wyzeram slodycze ,(nie robie tego to wszystko wpierdala moj kochany braciszek ktory sie nie przyzna bo boi sie mamy. rozumiem go bo nasza matka jest toksyczna mowi mu prosto ze ma schudnac bo jest gruby pomimo ze nie jest ,serce mi sie kraja gdy widze ze cierpi jak ja a ja nie moge nic zrobic)

Prosze dajcie mi morywacje by schudnac nie jestem wstanie sie zdyscyplinować pomimo ze mam wazny cel.

Milego dnia/nocy ☺️

[stokrotki-i]

Braciszek jak podsłuchał rozmowę o chłopaku który mnie zranił, próbując mnie pocieszyć, Powiedział: "tego świata jest pół kwiatu" 🥹

Nie ważne że całkiem to pomylił... I tak bardzo go kocham bo wiem że zawsze mam w nim wsparcie💔

[odrodzony-fenix]

Moja mama po rozwodzie robiła wiele głupstw,bawiąc i szalejąc po latach udręki z tym jednym chorym człowiekiem. Kiedy myślałam że wróciła na właściwy tor...oznajmiła mi że będę miała rodzeństwo. Tak na stare lata zachciało się jej jeszcze jednego dziecka. Tak o to urodził się mój młodszy brat Nikolaj. Chodz mogłabym powiedzieć że mój syn Nikolaj. Rodzice po porodzie nie rzucili pracy,oraz swojego stylu życia. Tak oto zostałam matką dla własnego brata. Dziś mijają już dwa lata od tego momentu i gdy tylko mój młodszy braciszek powie do mnie "mamo" stają mi łzy w oczach z smutku i żalu do moich rodziców. Ponieważ wiem co to dziecko w przyszłości będzie przechodziło...nawet jeśli jestem kim jestem,nie oddam mu utraconych lat,mogę jedynie godnie zastępować mu jego prawdziwych rodziców...sto lat braciszku....

[black-lipstic]

no co kurwa?? jadłem dziś obiad z rodziną pierwszy raz od dawna i mój ukochany braciszek wziął olej z patelni podszedł do mnie zamoczyl w nim mieso i powidział ,,mmm patrz jakie pyszne" bo wie że miałem ,,kiedyś" problemy z jedzeniem. a najgorsze jest to że on jest w chuj chudy i nawet nie szczupły po prostu chudy... a on ma 15 lat wiec to nie jest taka dziecięcs chudosc

[xentropiax]

No. 37

Jak zawsze wczesną jesienią coś wraca, coś o sobie przypomina. Może to mój sygnał, że nie chcę nigdy zapomnieć, chcę nosić Cię w sercu bezpiecznie, nie dać Ci zwiędnąć. Pielęgnuję Cię w sobie od tylu lat, jesteś zawsze obecny. Moja największa miłość, choć nie pierwsza. Ale taka, do której wciąż nic się nie umywa. Może i łatwiejsza, bo zmarłych łatwo jest kochać, bo ich miłość, ich czułość, nie nadszarpnie pazur czasu. Zostali zamrożeni, Ty zostałeś zamrożony, choć przecież w mojej głowie wciąż jesteś tak żywy. Noszę Cię w sobie, jesteś w moim oddechu i jak w oddechu tych, których kiedyś kochałeś.

Pojawia się pomysł we mnie, ziarno. Wsiąść w pociąg i pojechać do Twojego miasta, przejść się ulicami, którymi Ty chodziłeś, usiąść nad Twoim ukochanym jeziorem, może obejść je wkoło, szukać Twoich śladów, gdy biegałeś swoje dziesięć kilometrów. Dawno ich już nie ma w tym oczywistym świecie, ale są gdzieś, odbite, echa Twoich kroków.

Zastanawiam się, czy żyją jeszcze Twoi dziadkowie, jak się miewa Twoje rodzeństwo. Twój mały braciszek jest już dawno dorosły, siostry też, jedna przekroczyła już przecież trzydziestkę. Na pewno sobie poradzili, na pewno noszą o Tobie pamięć, ale mam przeczucie, że są też szczęśliwi, że jest w nich spokój. Albo tylko tego mogę sobie pokornie życzyć.

Myślę o tym, że chciałabym zrobić to, czego nie udało mi się te kilka lat temu. Znaleźć grób Twojej mamy i zostawić kwiaty w doniczce. Wiem, że Ciebie tam nie ma, nie ma Twojego ciała, ale moja dusza rwie się tam, jakoś, dziwacznie, zobaczyć Twoje imię wyryte na nagrobku. Może byś pokręcił głową, bo przecież jesteś wszędzie, wystarczy, że spojrzę w gwiazdy, czasem mam wrażenie, że czuję Twoją obecność, że moje myśli nie są moje, a Twoje, że odpowiadasz mi jakoś. Ale wiesz, ja wciąż jestem w tej przestrzeni, w tym czasie. Wchodzę w głąb siebie i wciąż odczuwam tęsknotę. Zawsze, zawsze.

"Jesteś piękną, młodą kobietą która ma całe życie przed sobą. I teraz stań, chociaż raz stan w pełni przed lustrem i spójrz na siebie moim oczami. Nie bój się. Widzisz? Wszystkie twoje niedoskonałości są doskonałe. Idealne, wpasowane w każde miejsce, w którym powinno być. Jesteś naprawdę piękna, jak kobieta tylko być może. Jak może być człowiek, wrażliwy, trochę jeszcze który się boi. Właśnie tak, nie inaczej. W moich oczach, może niezbyt obiektywnych, może dziwnych, mo��e w ogóle nieważnych- jesteś piękna. Czegokolwiek byś nie mówiła, nie pisała, nie uważała. Nie zmienisz tego, więc na chwilę wejdź w mój świat. Choć na chwilę. Idealna nimfa z piękną duszą.Wrażliwą. Może trochę smutną, ale też przez to piękną. Cudowna. 

I cokolwiek sobie teraz nie pomyślisz, jakim jestem wariatem, cóż- ja prostu tak uważam, tak widzę i daję ci trochę siebie. 

Jesteś silniejsza niż sama zdajesz sobie sprawę. I nie myśl, że ja idealizuję, wyciągam błędne wnioski. Ja widzę po swojemu. Ja widzę może co chcę, ale muszę to dostrzec, prawda?

Całe życie przed tobą. Odważ się. Uwierz w siebie, do cholery, w tym momencie ty sama uwierz w siebie, jak ja w ciebie wierzę. Nie wiem, co masz w sobie takiego. Ale masz. Masz piękna duszę, jesteś niesamowitym człowiekiem, mądrym erudycją, sprytnym inteligencją analizy. Ja się dziwię, jak można tak nie doceniać siebie, będą tak pięknym, Ja się wyleczyłem z wielu rzeczy, ty też możesz.

Ja wiem, że moje słowa nic nie znaczą, zdaję sobie głęboko z tego sprawę. Ale po postu...musiałem. Napisać to musiałem. To nie ma żadnego znaczenia w twoim życiu ale jednak...pamiętaj, dobrze?

Masz przed sobą wiele czasu. Nie zmarnuj go, chociaż słowo zmarnuj jest złe. Nie jestem nikim, kto powinien kogokolwiek pouczać, jestem sam idiotą życiowym, nie powinienem może mówić w ogóle. Ale czasem samo się ciśnie, prawda? Po prostu...rób w życiu to, czego naprawdę chcesz. Nie bój się bólu mój Elfie, bo to część życia, nie bój się zranienia, bo ono uczy tak wiele. Nie bój się rozkoszy życia, korzystania z niej, czerpania. Co ci zabrania, jeśli nie ty? Co ci zabrania, jeśli nie twoje demony, które są twoją głową, tylko twoją głową?

Nic więcej, tylko ty. Nic mniej. A ja widzę niesamowitą siłę. Której tylko nieraz może ktoś musi pomóc. Nic więcej. Żyj, po prostu żyj. "

Tak mi napisałeś w jednym liście. Kiedy życie otwierało się dla mnie i musiałam wykonać pierwszy krok z wielu, wyleźć z gniazda.

"I chociaż, jak mówiłem, "moje myśli opiekują się tobą", bo to robią cały czas, to może tego dnia będą robiły to jeszcze bardziej szczególnie. Ba, robiły! Robią to, po prostu. Może ten dzień jeszcze bardziej sprawi, że drobiny dobrej energii w przestrzeni trafią do ciebie. Bezpośrednio, bez żadnej otoczki. Bardzo bym chciał. "

No więc żyję, choć czasem już nie mam siły. Ale być może to trzyma mnie na powierzchni, by nie zawieść Twojej pamięci, tego, o co tak bardzo mnie prosiłeś. Nie poddać się, zobaczyć w sobie to wszystko, co Ty we mnie widziałeś. I czasem się udaje, ba, może nawet większość czasu.

Widziałam wiele piękna, odkąd Ciebie zabrakło, zdobywałam się na rzeczy, których dawniej bałabym się, stawiam kroki ku temu, co kiedyś wydawało się niemożliwością. Chciałabym, żebyś był ze mnie dumny, może jesteś jeśli mnie słyszysz. Twój brak otworzył moje serce tak, jak nic innego. Skruszały wszystkie mury. Nauczyłam się wybaczać, nauczyłam się czułości i może w jakiś marny, słaby sposób nawet, chciałam ją pokazywać innym, otwierać ich dusze. Nie na siłę, ale po prostu, być świadectwem czułości, którą noszę w sobie, którą we mnie zasiałeś.

Nie można zamykać swojego serca, wiem. Nie zamykam go. Ale w obliczu takiej miłości, poza czasem, poza przestrzenią, pewnej tego, że odnajdziemy się wszędzie, wszystko inne blednie. I ja muszę znaleźć jakiś cel, choć może trzymam go już w sobie, może przebija podskórnie, ale ja tak bardzo czasem chcę się tej dziury pozbyć, że mi go przyćmiewa. Choć może to nie dziura, tylko kochające serce.

Myślałeś kiedyś, że byłeś nikim, a okazało się, że jesteś wszystkim. Ale nie w toksycznym sensie, nie w sensie przesłaniania świata. Oboje byliśmy niezależni, nie da się nas wsadzić do klatki, nie da się ujarzmić dzikości, złapać za wolność naszą jak za sroczy ogon. Myśmy sami wybierali, gdzie chcemy przysiąść najdłużej, najwierniejsze ze zwierząt - wolne ptaki. Dopóki ja żyję, żyje opowieść o Tobie, choć dzielić się nią jest trudno. Ale żyjesz we mnie, wszystko, co po sobie pozostawiłeś, cała czułość, całe wnętrze.

Twoje blizny zawsze były najpiękniejsze. Byłeś skrzypkiem, szamanem, tańczącym pod gwiazdami, byłeś nauczycielem jogi i ekspertem od środowiska, bratem, synem, wnukiem, przyjacielem, podróżnikiem, oczytanym, mądrym, doświadczonym przez życie, czułym, piekielnie zabawnym, tryskającym życiową energią.

Ktoś kto tak mocno kochał, musiał umrzeć na serce, no przecież. Z takim imieniem, z taką romantyczną spuścizną. Mam tylko nadzieję, że cię nie bolało. Że odszedłeś spokojnie, że zasnąłeś, mimo rozprutej klatki, mimo wszystkich leków, które musiałeś brać, tego gaśnięcia, uciążliwości. Mam nadzieję, że twoje ostatnie chwile były spokojne, czułe i że spotkałeś tam tych, których kochasz. Mamę i Jego, którzy odeszli krótko przed Tobą. I mam nadzieję, że nic się nie bałeś.

Prosiłeś, by po Tobie nie płakać, by cieszyć się, że byłeś, że miałeś dobre życie, którego nie żałujesz. Ale to nie są złe łzy, wiesz. Nie ma co ich powstrzymywać, kiedy dają czemuś ujście. To po prostu tęsknota. Czasem mam takie momenty, zadry w środku, czemu coś takiego przytrafiło się akurat mnie. Czemu zakochaliśmy się w sobie i nie mieliśmy w ogóle czasu, by tym się nacieszyć, by to zweryfikować, by dotknąć się naprawdę, głęboko, czule. Ale to mija, potem mija, bo już wolałabym tak, niż nigdy cię nie poznać, nigdy nie spotkać Cię na swojej drodze. Przynajmniej wiem, co to znaczy kochać, mocno, głęboko, czule, w wersji najczystszej, transcendentnej, poza światem i czasem. I to jest piękna miłość. Wszystkie inne zadry przy tym bledną.

Czuję, że dzięki Tobie stałam się lepszym człowiekiem. Zdolnym wybaczać, zdolnym przechodzić wiele trudnych rzeczy; jakby nie było, przeżyłam.

Spotykasz mnie, więc jestem.

Spotkałam cię, to najważniejsze. Chociaż dzisiaj jestem o dekadę starsza. Chociaż dziś ty przy mnie jesteś młodzieńcem zaklętym we wspomnieniach. Na zawsze pozostaniesz młody, choć tak bardzo chciałeś się zestarzeć. Ale czasem mam wrażenie, że nosiłeś w sobie mądrość wielu starych serc.

Nie mogę się poddać, wiem, to, ale czasem jest mi tak trudno. Trudno bez Ciebie, twojej codziennej obecności, wierszy, piosenek, historii, którymi się ze mną dzieliłeś, godzin i setek rozmów, nauki, którą od Ciebie brałam, Twojej energii. Trudno mi po prostu też, ze swoją głową, z jej problemami, z demonami, z którymi walczę nie od dzisiaj i czasem nie mam już siły dalej tak, na przeciw wszystkiemu.

Ile razy trzeba rozdrapywać rany, żeby w końcu móc się czymś pogodzić? Może zgoda nie przychodzi nigdy, ale pewne uładzenie, utulenie tego, co tak boli. Staram się, każdego dnia. Naprawdę. Nawet jeśli czasem nie widać, nie wygląda. To nie tak, że nie daję się im zagoić, naprawdę, chociaż może to tak wyglądać. Gdy się kogoś kochało, to to zostaje na zawsze. I to sobie muszę powtarzać. Że to nie tak, że nie ma miłości, że ona znikła. Nie ma Ciebie, w tym dosłownym kształcie, ale miłość przecież została, jak sam mi napisałeś, Twoje serce na zawsze ze mną zostało. I muszę to zrozumieć wreszcie. Nie wmawiać sobie, że nikt mnie nie kocha.

Bo ten strumień przecież jest, wciąż żywy. Nie dosłowny, ale prawdziwy. Nie w pościeli, kubku herbaty, pocałunku, ale w każdej komórce ciała i w moim bijącym sercu, które tłucze się tak między żebrami już dziesięć lat blisko, odkąd ciebie nie ma.

Na mojej lewej ręce niedługo powstanie kolejny malunek. Obok tego serca zakutanego w klatkę dla ptaków. Obok motyli w cierniach. Będzie tam królik, martwo-śpiący, jak zwiędły, z którego wyrastają kwiaty. Wszystko jest jednym, wszystko jednością. Muszę się starać z całych sił.

Nie mogę Ciebie zawieść.

[swiniaa]

Kochany braciszek zwyzywałam mnie od ulanych świń później powiedział że lepiej żebym wysiadła bo może schudnę a nie będę taka ulana później powiedział że mam iść znowu do maka bo przecież tylko to lubię mówił też że jestem jakaś spierdolona a to wszystko dla tego że mama go poprosiła by po mnie pojechał🙂

[wrazliwy-ktos]

"Utracił spokój. Dołączył do tych, którzy noszą w sercu zatrzymaną chwilę, zatrzymaną na zawsze. Coś w nim skamieniało, nie czyniąc go bynajmniej nieczułym – raczej wytrzymałym, beznamiętnym, nieubłaganie takim samym wobec mijających dni. (...)

Niepokój zapuścił w nim korzenie, wykiełkował jak figowiec, twardy i odporny. Może kiedyś mu to minie. Albo i nie".

Clara Dupont-Monod, Braciszek

[potencjalnieinteresujacedziela]

The Bear (2022-24) - ten serial to całkowity koszmar i ucieleśnienie sensu oglądania niektórych z nich z tygodniowymi przerwami, bo oglądanie ciągiem może sprawić fizyczny ból. Ja obejrzałem tylko 1 sezon i wolę nie brać się od razu za kolejne. Albo może lepiej w ogóle do nich nie podchodzić, jeśli ma być w nich więcej tego samego. O czym jest The Bear? Najdelikatniej mówiąc o kucharzach. A mówiąc zgodnie z prawdą o stresie związanym z pracą kucharza.

Uznany kucharz Carmen dziedziczy rodzinną restaurację po bracie, który popełnił samobójstwo. Przybytek przedstawia sobą obraz nędzy i rozpaczy: praca odbywa się tam w sposób chaotyczny, BHP to tylko przypadkowe literki i do tego kochany braciszek zostawił wielki dług do spłacenia. Ale Carmy się nie łamie, wskakuje w ten chaos i próbuje podreperować rodzinny interes.

Ten opis jest bardzo uproszczony i ugrzeczniony. Bardziej dosadne byłoby nazwanie tego serialem wojennym w kuchennych realiach. Już w pierwszym odcinku widzimy, że agresja dialogów i tempo montażu sprawiają, że oglądanie jest tak intensywne, że aż stresujące. Nic dziwnego, że aktor wcielający się w Carmy’ego prawie cały czas wygląda, jakby miał ochotę wszystkich pozabijać. I o ile pierwszy odcinek to intensywny wstęp, to odcinek siódmy jest już całkowitym obłędem. Nie dość, że natłok pracy jest większy niż wcześniej, to jeszcze cały odcinek jest nakręcony w jednym ujęciu, co czyni go wisienką miażdżącą tort swoim ciężarem.

Jednocześnie polecam i odradzam ten serial. Polecam go, bo to unikalne doświadczenie, które jest i świetnie zaplanowane, i świetnie zagrane, i świetnie zrealizowane. Odradzam go, bo oglądanie nie jest zbyt przyjemne, a oprócz głównego bohatera nie ma tu innych zbyt interesujących postaci, więc niezbyt mnie obchodziło co będzie się działo z tymi ludźmi. Nie polubiłem tego serialu, ale bardzo go doceniam. Trochę jak z moim brygadzistą, który jest kawałem drania, ale w robocie można na nim polegać.

[mowia-mi-bejbii]

Oczami narkomanki 2.

Na siłę wkłada mnie do auta, nawet nie ma fotelika dla mnie. Jedziemy. Dojechaliśmy do wujka. Pobawiłem się z psem, chciałam już jechać, ale nic nie mówiłam. Tata zniknął. Pomyślałam, że wsiądę do auta. I jest tata!! Śpi pijany, oparty głową o kierownicę w naszym czerwonym golfie. Dobra, ważne, że jest. Posiedzę sobie cichutko. Obudził się i pojechaliśmy do domu. Na szczęście mama wróciła do domu i mój braciszek jest.

2010 rok. Mój brat na 11 urodziny dostał quada od taty. Był na odwyku, 4 raz. Tym razem pomogło, nie pije już całe 3 tygodnie!!!

Dużo jeździliśmy tym quadem z Danielem, tylko on kierował, ja miałam wtedy 7 lat. Tata nam powiedział, że możemy wziąć pieska od wujka. 2 tygodnie później był już pijany, nawet nie pamiętam o psie...

Quad nam się zepsuł. Przychaliśmy go do domu. Tata go naprawi. Wziął spawarkę , trochę pijany był, ale to jak zwykle, co za różnica, ważne,że naprawi. Zapalił się. Daniel prosił tatę, żeby się odsunął, bo to wybuchnie, nie bardzo wiedziałam o co chodzi. Wtedy tata powiedział, że jak go kochamy to go uratujemy i stanął jeszcze bliżej niebieskiego quada. Daniel wrzasnął na mnie, leć nalewać wody. Złapalam wiadro. Pobiegłam pod kran na dworze. Daniek już nalał w jedno wiadro, on nosił, ja na zmianę nalewalam. Ugasił. Min bohater, mój braciszek. Ojciec usnął na krześle. A Daniel wziął się za quada.

[motylek-ulany]

13.09.2022

A siedząc na dachu myślałam tylko o nim

Jak mogłabym go zostawić?

Przecież obiecałam sobie

Że zawsze przy nim będę

Że już nigdy nie pozwolę go skrzywdzić

Przecież jest moim oczkiem w głowie

Jak miałabym mu to zrobić?

Więc tego nie zrobiłam

Nie mogłabym go opuścić bez pożegnania

Tylko on się liczy...

Mój młodszy braciszek

Miłego dnia/wieczoru skarby ❤️🦋