#fantastische literatuur

[petermot]

In Tenebris 1: De Gentse fantastiek

Bespreking: Peter Motte, 545 woorden In Tenebris is een tijdschrift voor fantastiek. Het wordt uitgegeven door de kleine Gentse uitgeverij Poespa Producties, die zich al verdienstelijk maakte met de biografie over Jean Ray door Geert van Damme, en de nieuwe vertaling van de roman Malpertuis geschreven door Jean Ray.De uitgeverij heeft dus wel al het een en ander op dat gebied…

[regioonlineofficial]

In 2024 vindt op zondag 22 september de 13e editie plaats van hét gratis cultuurfestival van Weert, Cultureel Lint. Het evenement biedt een platform voor professionele artiesten, lokale en regionale talenten om hun passie en creativiteit te tonen. Bezoekers genieten van diverse activiteiten en de rijke culturele ambiance. Het is bovenal een bruisende dag vol cultuur, waarbij uitvoerenden, bezoekers en cultuurliefhebbers samenkomen om te genieten van een fantastische culturele ervaring. Cultureel Lint in september Waar de organisatie voorheen gevormd werd door RICK, de Bosuil en Munttheater, zijn sinds 2023 ook Bibliocenter en Museum W aangesloten. Met het partnerschap tussen de vijf culturele instellingen wordt een nog breder aanbod gewaarborgd. Vanuit deze nieuwe samenwerking is gekozen om Cultureel Lint weer in september – de start van het culturele seizoen – te organiseren. Het biedt de kans om bezoekers met zogezegde teasers kennis te laten maken met het programma voor het komende seizoen. Dezelfde ingrediënten Cultureel Lint blijft hét podium voor talentontwikkeling, professionele en amateurkunstenaars, verenigingen en culturele instellingen die het publiek laten genieten van allerlei kleine, gratis voorstellingen en presentaties op het gebied van muziek, theater, literatuur, beeldende kunst en meer. Verenigingen, artiesten en andere belangstellenden wordt opgeroepen de datum te reserveren in de (jaar)agenda. Vanaf begin maart is het voor eenieder die zich bezighoudt met cultuur mogelijk om zich als potentiële deelnemer aan te melden via de website van Cultureel Lint. Cultureel Lint in Weert Het evenement vindt plaats op zondag 22 september van 13:00 tot 17:00 uur, door de hele binnenstad van Weert. Meer informatie is te vinden op www.cultureellint.nl.

[jookdoodle]

Tekst van kunstcriticus Philippe Cailliau

 bij de overzichtstentoonstelling van JOOK 2015

Joke is nog jong, en ze zit vol vitaliteit. Haar artistieke loopbaan is bezaaid met prijzen en eervolle vermeldingen. Ze is geboren in 1982, is afkomstig van Ardooie en studeerde crossmedia ontwerp aan de Arteveldehogeschool te Gent.

Veel van Jokes kunst komt tot stand volgens het principe van wat we in de literatuur “écriture automatique” noemen, of “automatisch schrijven”: dat is een techniek, ontwikkeld door de surrealisten (eerste helft van de 20ste eeuw), waardoor de schrijver/kunstenaar zonder enige controle of censuur zijn of haar spontane gevoels- en gedachtewereld tracht te uiten. “Spontaneïteit” is een sleutelwoord. De belangrijkste vertegenwoordiger was André Breton. Niet de rede leidt de tekenende hand van Joke Neyrinck, maar de fantasie, het onbewuste en vooral: het intuïtieve.

Er ontstaan dan figuren die geen overeenkomst hoeven te hebben met reële wezens, maar die allemaal een eigen autonomie en beweging hebben. De vele figuurtjes zijn niet zo direct “definieerbaar”, ze zijn wél figuratief. Zo ontstaat dus een grillige fantasiewereld waarbij de verwijzing naar de werkelijkheid niet méér dan bijkomstig is. Joke noemt haar techniek zelf: “Utopiakunst: eigen beeldentaal; labyrintische constructies via een soepele, organische lijn” dat een tegengewicht vormt voor de gewone, alledaagse realiteit.

Het fenomeen waar ik het hier wil over hebben, is “doodling”: een Engels woord voor het zogenaamde gedachteloos en intuïtief tekenen of neerkrabbelen van figuren (de “doodles” of “doedels”). De scherpe lijnen - die haar handelsmerk zijn - doen wel eens denken aan striptekeningen, aan cartoons, maar eveneens aan street art, pop art en zelfs aan graffiti.

Elk werk is zijn eigen, typische voorstelling. De kleine, fantastische en pittoreske wezentjes, die lief en schattig kunnen zijn, maar net zo goed kunnen doen denken aan kleine diepzeemonsters of bizarre lichaamsdelen, zijn allemaal fictieve figuren. Jokes eigen biografie krijgt dus visueel gestalte tijdens het ontstaan van het kunstwerk.

Zoals reeds gezegd is er een zekere verwantschap met de strip- en cartoonkunst, met een surrealistische schilder als Salvador Dali, zelfs met de renaissanceschilder Jeroen Bosch (uit de 15de eeuw) met zijn fantastische, bizarre en apocalyptische wezens in bijvoorbeeld “De tuin der lusten”.

Tegenwoordig werkt JOOK met het computerprogramma Blender, dat haar in staat stelt om van haar doedels fotorealistische voorstellingen te maken (dit wil zeggen: beelden met ruimte en dieptevoorstelling, schaduw, enz... ). Joke laat bepaalde doodles zelfs door een 3D-printer afdrukken als echte objecten in polyamide, maar deze techniek is nog in volle ontwikkeling.

De kunstenaar die een meester is in het maken van 3D-beelden en zelfs grote sculpturen, en die Joke zéker heeft geïnspireerd, is de Belg Nick Ervinck. Deze kunstenaar creëert sculpturale constructies in een virtueel utopisch territorium. Ook hij combineert het fysieke met het digitale, om dan allerlei vormen te laten samensmelten tot een object, een visueel concept dat bestaat, zoals bij JOOK, uit een rijke verscheidenheid van delen.

Op korte tijd heeft Joke Neyrinck een opvallende evolutie doorgemaakt. Ze verfijnt haar technieken voortdurend en de resultaten zijn Kunst met een hoge graad van esthetisch kijkgenot. JOOK is de digitale dichteres van het 3D-doodle-universum.

Ze is ook lid van het Kunstcollectief KRAKK, waar

experiment primeert. Het bestaat uit de kunstenaars Jan Duytschaever, An Deceuninck, Hans Defer en Jook. Deze zomer stelden ze tentoon in de Abdijhoeve Ten Bogaarde te Koksijde onder de titel Transgressions. www.krakk.org

[liefst]

Mijn moeder is mijn naam vergeten,

mijn kind weet nog niet hoe ik heet.

Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,

laat mijn naam zijn als een keten.

Noem mij, noem mij, spreek mij aan,

o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb wil ik heten.

— Neeltje Maria Min, "Mijn moeder is mijn naam vergeten" (1966). Geschilderd op een muur aan de Rijn- en Schiekade in Leiden.

[joostjongepier]

Wat?   Untitled (Night club scene in blue and black) en Untitled (Night club scene in pink and black) door Aaron Douglas, Piano Lesson en The Block II door Romare Bearden, Revolt on the Amistad en Windows door Jacob Lawrence, Hommage to a Giant door Wadsworth Jarrell, Vignette door Kerry James Marshall, Van Furguson to Baltimore door Dáreece Walker en Darkroom Mirror (_222004) door Paul Mpagi Sepuya

Waar?   Tentoonstelling Tell me your story – 100 jaar storytelling in Afrikaans-Amerikaanse kunst, in Kunsthal KAdE, Amersfoort.

Wanneer?   4 augustus 2020

In de jaren twintig van de vorige eeuw trokken veel zwarte Amerikanen uit het zuiden van de Verenigde Staten naar steden in het noorden. Deze trek is deels te verklaren uit het zoeken naar werkgelegenheid, deels uit de poging te ontkomen aan het racisme in het zuiden. Onder Afro-Amerikanen ontstond een nieuw zelfbewustzijn, dat zich met name uitte in literatuur en muziek. Beeldende kunst van zwarte kunstenaars beperkte zich nog in belangrijke mate tot boekillustraties. Een belangrijke kunstenaar in dat genre was Aaron Douglas, die veel gebruik maakte van silhouetten in zijn werk. Een paar ‘swingende’ voorbeelden zijn de nachtclubscènes in blauw en zwart en roze en zwart.

Bleven de beeldend kunstenaars tijdens de Harlem Renaissance enigszins achter bij andere disciplines, ze haalden deze achterstand in de daarop volgende periode ruimschoots in. Werken van Romare Bearden tonen allerlei aspecten van het dagelijks leven: van werk tot familietafereel en van kaartspelletje tot pianoles. Een bijzonder fraai werk van deze kunstenaar is de collage The Block II, waarin we een inkijkje krijgen in een huizenblok.

Een belangrijke kunstenaar uit de Post-Harlem Remaissance is Jacob Lawrence. Ik ontdekte zijn werk voor het eerst op internet, waar ik kennis maakte met zijn Migrant Series, een uit 60 panelen bestaande reeks waarin de kunstenaar de tocht van zwarte Amerikanen naar de steden in het Noorden van de Verenigde Staten uitbeeldt. Een fantastisch project. Sinds 1942 hangt de helft van de doeken in het MOMA in New York, de rest in de Phillips Collection in Washington. Lawrence maakt inmiddels deel uit van de canon van de Amerikaanse kunstgeschiedenis. Op de grote overzichtstentoonstelling Es war einmal in Amerika in het Keulse Wallraf-Richartz-Museum in 2019 ontbrak zijn werk dan ook niet. Ook in Amersfoort hangen een aantal werken van deze kunstenaar, waaronder Revolt on the Amistad, over de slavenopstand op het Spaanse schip Amistad in 1839.

In 1964 werd de Civil Rights Act aangenomen. Deze maakte echter geen einde aan de rechtsongelijkheid tussen blank en zwart. Als gevolg van de blijvende ongelijkheid ontstonden er bewegingen die hiertegen in opstand kwamen, zoals de Black Panthers en Black Power. Ook kunstenaars gingen zich in hun werk politiek uitlaten. Expliciete beelden en teksten domineerden de kunstwerken. Een voorbeeld is Hommage to a Giant (1970) door Wadsworth Jarrell. In beeld en tekst wordt een eerbetoon gebracht aan Malcolm X, leider van de Afro-Amerikaanse moslimorganisatie Nation of Islam.

In 1994 introduceerde Henry Louis Gates in Time Magazine de term Black Renaissance om aan te geven dat er een sprake was van een opleving van de zwarte cultuur die vergelijkbaar was met de Harlem Renaissance. Een belangrijke kunstenaar uit deze periode is Kerry James Marshall. Zijn doel is het zichtbaar maken van de onzichtbare zwarte man en vrouw. Daarom zijn de personages die hij schildert altijd diep zwart. Dat is ook het geval bij de man en vrouw op Vignette, die donker afsteken tegen een kleurrijke achtergrond met tarwehalmen, vlinders en vogels. De zwarte mensen op Marshalls doeken claimen een eigen plaats, zoals zwarte kunstenaars uit deze generatie een duidelijke eigen plek opeisen binnen de, tot dan toe blanke, kunstinstituties.

In de grote zaal van het museum, waar de tentoonstelling eindigt, wordt de aandacht onmiddellijk getrokken door een kunstwerk dat nauw aansluit bij de recente Black Lives Matter-protesten. From Ferguson to Baltimore van Dáreece Walker is een enorme houtskooltekening. In het midden zien we een zwarte man in een doodskist. Daaromheen gevechten tussen blanke politieagenten en zwarte burgers. Een gigantische politiemacht met helms, schilden en wapens vormt de achtergrond van het werk. De titel verwijst naar rellen in Ferguson (2014) in reactie op het neerschieten van Michael Brown door een blanke agent en in Baltimore (2015) nadat Freddy Gray overleed als gevolg van dodelijk letsel dat hem was toegebracht in een politieauto. Er is weinig fantasie voor nodig om de lijn van Ferguson via Baltimore door te trekken naar Mineapolis en de dood van George Floyd. Alleszins een politiek relevant en overrompelend kunstwerk.

Hoopvoller is, in dezelfde zaal, Darkroom Mirror (_222004) van Paul Mpagi Sepuya. Op deze erotisch geladen foto zien we een zwarte en een blanke man, beiden naakt, door de lens van eenzelfde fototoestel kijken. Na het zien van deze tentoonstelling, en zeker na een tijdje voor het werk van Dárecee Walker te hebben gestaan, lijkt het samenvallen van een blanke en zwarte kijk op geschiedenis en actualiteit nog ver weg. Anderzijds geeft het feit dat er eindelijk (ook in Nederland) aandacht komt voor Afro-Amerikaanse kunst hoop.

[saulsplace]

Wie is God? Een onderzoek naar de oorsprong van religie.

Miljarden mensen op de wereld geloven in God, de meesten van hen rekenen zich ook tot een religie. Maar wat als de God(en) waar zij in geloven eigenlijk alien(s) ofwel buitenaards(en) zou(den) zijn?

Von Daniken

Zowel in de literatuur als op aarde in de vorm van artefacten en gebouwen zijn hier aanwijzingen voor gevonden. Deze zullen in het navolgende worden besproken. Een mooi uitgangspunt hiervoor is het boek ‘Chariots of the Gods’ van von Daniken. Von Daniken raakte gefascineerd naar de vraag wie God is en zijn boek is als het ware een samenbundeling van vragen en aanwijzingen of bewijzen voor de antwoorden hierop. Von Daniken stelt prikkelende vragen met betrekking tot episodes uit de Bijbel en andere religieuze boeken. Hij gaat ook uitgebreid in op allerlei verschijningen op aarde die een indicatie kunnen zijn voor het onderbouwen van zijn hypothese.

Het boek werd een groot succes en in dezelfde tijd verschenen er films en series met eenzelfde thema als von Danikens boek: Zijn de Goden aliens? En zijn er inderdaad buitenaardsen die de aarde hebben bezocht?

Met Chariots of the Gods als uitgangspunt wordt in het navolgende verder ingegaan op bevindingen en onderzoeken van archeologen en wetenschappers naar de antwoorden op bovenstaande vragen.

Von Danikens zoektocht is begonnen naar aanleiding van een zekere episode uit de Bijbel. Inmiddels is hij al 40 jaar bezig met zijn zoektocht naar antwoorden op zijn vragen. Al van jongs af aan had hij een fascinatie met God, maar toen von Daniken, die zeer katholiek en erg gelovig is opgegroeid, las dat God een voertuig nodig had om zich te verplaatsen en er een poort geopend moest worden voordat hij op aarde neer kon strijken, begon hij te twijfelen aan de ‘Almachtigheid’ en het ‘Goddelijke’ van zijn God.

Waarom had een almachtige God een voertuig nodig om van A naar B te komen? In het oude testament worden een aantal momenten benoemd waarin God en zijn Engelen de aarde bezoeken. Soms zijn dit bezoeken waarbij veel lawaai rook en wolken vergezeld zijn. In het boek van Ezechiel wordt door de profeet beschreven hoe God naar beneden kwam in een fantastische vliegende machine. Von Daniken beschouwt dit als een gedetailleerde beschrijving van een UFO-landing. Daarnaast beschrijft Ezechiel andere wezens, met vier hoofden, die op mensen zouden lijken en op een voertuig bestaande uit wielen (een wiel in een wiel) aan zouden komen zijn gevlogen. In de Glorie van God zou ook een ander wezen in een voertuig gekomen zijn, in glinsterende kleding, daaronder zag hij apparaten en vleugels, hij beschrijft het geluid van de vleugels als het geraas van een waterval.

Zou dit gewoon een mooie fantasie zijn van de heilige profeet? Of toch niet? Josef Blumrich, senior hoofd ingenieur bij Nasa, was betrokkene bij de Marine Mars Expedities. Hij was ook verantwoordelijk voor het landingsgestel, dat hierbij betrokken was. En ja, het idee voor het ontwerp hiervan was gebaseerd op de Bijbelse beschrijvingen van Ezechiel van de voertuigen die bestonden uit een wiel in een wiel…

Een andere bijbelse figuur die von Daniken blijft fascineren is Enoch, de overgrootvader van Noah. Hoewel hij niet vaak voorkomt in het oude testament staan er veelvuldig beschrijvingen in apocriefe teksten. Daar vindt men het ‘Boek van Enoch’. Enoch is de eerste persoon in de Oudheid die schrijft in de ‘ik-persoon’.  Hij beschrijft hierin hoe hij is meegenomen door God voor 300 jaar. Hij beschrijft hoe hij naar de Hemel wordt meegenomen en hoe de ‘Hoogste’ tegen zijn dienaren zegt dat zij hem hun taal moeten leren en hem moeten leren schrijven. Enoch kent hen allen bij naam en kent hun beroep. Von Daniken verbaast zich erover dat niemand hier ook maar iets over zegt. In de tijd dat de boeken zijn opgeschreven was schrijven een ‘nieuwe uitvinding’. Zou het niet zo zijn dat het zo urgent was om op te schrijven wat hen was overkomen? Waarom kunnen de teksten niet letterlijk genomen worden en kan men niet geloven dat het gewoon zo geweest zou kunnen zijn? Niet alleen in de Bijbel staan dergelijke verhalen beschreven.

In allerlei andere heilige geschriften vindt men gelijkende verhalen over Goddelijke wezens met magische krachten die het leven van de mensen beïnvloeden. Ze onderwijzen ze en geven bevelen om dingen uit te voeren om vervolgens te verdwijnen. Maar ze verdwijnen altijd met de belofte om terug te keren.

Getuigen

Gelijkende verschijningen worden ook gevonden in andere religieuze geschriften, zoals de Indiase heldendichten in het Sanskriet, een van de oudste bronnen op aarde. Bijvoorbeeld in de Bhagavat Parana , die 5000 jaar oud is, staan ontelbare beschrijvingen van zogenaamde Vimanas (mythische vliegmachines). Er is een verhaal dat beschrijft hoe een ruimteschip bestuurd werd door koning Shalva. Andere verhalen beschrijven hoe er gevechten werden uitgevochten in de lucht. Mahabrada’s, 30 meter lange Vimanas konden wat moderne vliegtuigen ook kunnen. Ook staan er beschrijvingen in van voertuigen met licht. Veel van de beschrijvingen geven hetzelfde weer als wat men tegenwoordig beschrijft wanneer men het over UFO’s heeft. Waar in het Westen de verhalen uit religieuze bronnen vaak worden geïnterpreteerd in plaats van voor waar aangenomen, worden alle verhalen in India volledig geaccepteerd. Zou men vroeger wellicht meer hebben geweten van ruimtevaart dan nu?

Wellicht kunnen de rotstekeningen of beelden die overal verspreid over de wereld gevonden zijn ons hier meer antwoord op geven. Zegt een beeld immers niet meer dan duizend woorden?

In Sabre Canyon in Italië zijn er rotstekeningen gevonden met mensen met helmen op. De helmen hebben antennes. Precies dezelfde tekeningen zijn gevonden in Kimberly, Australie. Ook zijn er beeldjes gevonden met astronauten kleding, zoals in Guatemala City.

In Colombia zijn er 100 graf bijlagen gevonden (artefacten) die gelijkend zijn aan moderne vliegtuigen. Vaste vleugels, een romp en een aërodynamica staart.

Een ander voorbeeld vinden we in het Istanbul museum. Een beeldje met iemand die in een soort vliegtuig, spacetube-achtig voertuig zit.

Hebben onze voorouders iets gezien? Ja, en ze probeerden het na te maken naar beste kunnen.

Maya’s

We reizen verder af naar Mexico voor de Great Pyramids of Palanque. Het is een sarcofaag ter nagedachtenis aan Pacal de Grote (hij was 2 tot 2.4 m lang). De Maya’s zagen hem als een soort van God. Bij zijn graf is een groot kunstwerk gemaakt waarop te zien is hoe Pacal de Grote de onderwereld in gaat, zoals de meesten het interpreteren. Echter, onderzoekers die de theorie aanhangen dat de mensheid bezocht is door buitenaardsen, zien iets anders: wat te zien is is een man in een soort van capsule met een masker op zijn neus. Hoe hij de pedalen aandrijft en het vuur achter de machines zijn absoluut te vergelijken met hoe onze hedendaagse astronauten in hun machines zitten. Moeten we dit dan echt alleen maar zien als een kunstwerk? Of is dit een kunstwerk dat ons iets laat zien, iets na heeft proberen te schetsen. Was Pacal  wel ‘gewoon’ een leider? Was het een belangrijke bezoeker uit een ver land, die nu weer vertrok in zijn vliegtuig/voertuig? Of kwam hij wellicht van een andere planeet?

De Maya’s waren bijzonder ontwikkeld. Bijvoorbeeld hun kalender was erg indrukwekkend. Ze hadden ook een wiskundig stelsel wat goed functioneerde. De Maya’s waren een van de meest ontwikkelde beschavingen, waarom verdwenen ze rond 500 na Christus? Waar zijn ze heen gegaan? Waren de Maya’s misschien ook een buitenaards of verder ontwikkeld volk?

Egypte

Ook elders vinden wij indrukwekkende bouwwerken waarvan men nog niet goed weet hoe het mogelijk is geweest deze te bouwen. Egypte, the Great Pyramid of Giza, een van de architectonische hoogtepunten op aarde. De enorme stenen die tot wel 100 ton wegen passen perfect in elkaar, en van binnen zijn de wanden van egaal geslepen graniet en marmer. Moderne bouwkundigen zeggen dat ze er moeite mee zouden hebben dit na te bootsen. Het ontwerp is zo verbijsterend, dat het onmogelijk lijkt dat men er destijds zelfstandig op gekomen zou zijn. Zou er buitenaardse hulp geweest zijn? Er wordt wel gezegd dat de Egyptische keizer/profeet Saurith dezelfde zou zijn als de profeet Enoch, uit de Bijbel. Nemen wij een kijkje in de apocriefe teksten dan lezen wij dat Enoch erover vertelt dat hij de Goden, of buitenaardsen, heeft ontmoet en in opdracht van hen een gebouw moest laten maken dat niet te verwoesten was voor de toekomstige bevolking. In de apocriefe teksten staat tevens dat dit moest gebeuren met assistentie van de ‘Guardians of the Sky’, aldus de buitenaardsen.

De geografische ligging van de piramide is ook verwonderlijk; het is precies gebouwd in het midden van de landmasse in de wereld. De zijden liggen precies als in het verlengde van van een kompas. Nog opvallender is dat elders ter wereld, op dezelfde lijn een zeer gelijkende piramide gevonden is….

Mexico

Teotihuacan City, (=Stad van de Goden), in centraal Mexico. In het midden staat de pyramide van de Zon.

Deze piramide ligt op exact dezelfde parameter als de piramide van Giza. Is dit toeval? Of zijn beiden geïnspireerd door dezelfde ontwerpers, als zijnde de piramide van de Zon en de piramide van de Maan? Legendes spreken erover dat ‘Giants’ de stad gebouwd zouden hebben. Dit na een van de keren dat de aarde verwoest zou zijn. In allerlei legendes wordt erover gesproken dat de aarde vier keer verwoest zou zijn: een keer door vuur, een keer door water en een keer door ijs…

Naast de vraag door wie deze wonderlijke gebouwen gebouwd zouden zijn is een prangende vraag waarom ze gebouwd moesten worden?

We gaan weer even terug naar de piramide van Giza. Diep in de gangen vinden we in de eeuwenoude geschriften dat in deze enorme piramides de geheimen en de kennis (300 books with knowledge of the universe, red.) van het Universum opgeslagen liggen… We komen hier later nog op terug, Eerst vervolgen we met een aantal andere bouwkundige wonderen.

Bouwwerken

Paaseiland; men kent de veelvuldige foto’s wel van de meer dan 800 stenen bewakers.

Hoe zijn die daar gekomen? Hoe zijn ze vervoerd? Wat stellen ze voor? En waarom daar? Een aantal van deze vragen kunnen wellicht beantwoorden als wij wat verder reizen, naar de bossen van Bolivia. Daar vinden wij Tiahuanacu. Tiahuanacu is een oude stad, maar zo oud, dat onze dateringstechnieken niet werken. Geschat wordt dat het 17.000 jaar oud is. Het is in dezelfde stijl en expressie als de bouwwerken op Paaseiland. Ook hier vinden we dezelfde stenen gezichten. Zou het dan gewoon steenwerk van de inheemse inwoners zijn, de Moai Indianen? Of zijn het wellicht portretten van hen die ons bezocht hebben?

Tientallen kilometers verwijderd van Tiahuanacu ligt Puma Punku, wellicht een van de meest mystieke plekken op aarde; een plek vol met stenen ruïnes en stenen blokken die verstrooid liggen, alsof iets het uit elkaar heeft gerukt.

Volgens von Daniken lijkt dit het meest significante bewijs te zijn voor de theorie dat wij informatie van buitenaardsen gekregen zouden hebben in een ver verleden. In vergelijking met Puma Punku zijn de Piramides kinderspel: de stenen blokken zijn zo exact uitgesneden dat ze precies in elkaar pasten, tot op de millimeter nauwkeurig. Bovendien is er op de steen op precies gelijke afstand van elkaar een groef gemaakt. Dit is niet voor elkaar te krijgen met gewone beeldhouwtechnieken. Ook zijn de stenen zo glad gepolijst en zijn het gigantische blokken, groter dan die van de piramides. Een laatste, maar bijna belangrijkste punt is het materiaal: duoriet. Duoriet is het een na hardste steen op de wereld. Het enige materiaal wat nog harder is is diamant.

De stenen zijn naar een hooggebergte gebracht wat 4000 meter hoog ligt en moeilijk te bereiken is. Hoe is dit mogelijk? En vooral, hoe is dit mogelijk geweest voor de mensen die daar destijds woonden? Men is het erover eens dat hier een plan voor nodig geweest zou zijn. Maar men weet ook dat de Imara Indianen die daar toen leefden nog geen schrift hadden… zou het dan toch..?

We reizen verder, maar nu de hoogte in. Teotihuacan, de stad van de Goden, geeft ons nog meer aanwijzingen. Beschouwen we de stad vanuit de hoogte dan moet er worden geconcludeerd dat de ontwerpers ervan veel kennis over het universum hadden moeten hebben. De Piramide die centraal ligt, de piramide van de Zon genaamd, ligt net als de zon, in het midden met de andere bouwwerken eromheen. De piramides eromheen liggen op dezelfde breedte als de kringlopen (orbits) van de planeten die om de zon heendraaien. Is dit toeval? En is het toeval dat aan de andere kant van de wereld nog een ander bouwwerk ligt met precies dezelfde indeling?

Stone henge, wat veel ouder is dan Teotihuacan City, op het eerste gezicht een groep stenen die bij elkaar liggen, blijkt vanuit vogelperspectief een soort van astronomische kalender te zijn die belangrijke gebeurtenissen zoals zonsverduisteringen en equinoxen kan voorspellen. De stenen staan in cirkels die eveneens corresponderen met de loopbaan van de planeten in cirkels om elkaar heen. Men had toen dus al kennis van de loopbaan van de zon en de andere planeten. Tevens had men kennis van de diverse berekeningen die hieromtrent gedaan kunnen worden.

Nog een aanwijzing vinden we in het regenwoud van Guatemala, 60 meter boven het regenwoud. Tical, een stad die gebouwd is tussen de 7e en 9e eeuw. De piramides van Tical speelden een essentiele rol in de Maya kalender.

Door het verbinden van de hoogste punten van de piramides konden astrologen de belangrijkste dagen van het jaar vaststellen. Interessanter is echter nog dat als men de lijn doortrekt en de vorm vanuit vogelperspectief bekijkt, men een soort van driehoek kan zien. Exact dezelfde driehoek is te vinden in de constellatie van de Pleijaden wanneer men de hemel op kijkt.

En reizen we nog verder dan vinden wij deze vorm ook terug op de planeet Mars.

Is dit toeval? Is dit zo ontworpen? En door wie? Geven de eeuwenoude legendes en mythologieën van Tical ons het antwoord als zij spreken van een vereniging tussen onze voorouders en de Goden?

Artefacten en Overige Aanwijzingen

Een ander bewijs dat geïnspireerd is op de hemel en haar sterren en planeten is een computer-achtige machine die gevonden is in de buurt van Turkije. Antikythera is 2000 jaar oud. Pas toen men met röntgen door de doos heen kon kijken zag men hoe technisch ingewikkeld de machine in elkaar zat. De techniek erachter is ingewikkelder dan de techniek in een modern horloge. Met deze ‘computer’ kon men zowel astronomische als astrologische berekeningen doen.

Hoe is het mogelijk dat mensen die primitiever zouden zijn dan wij dit gemaakt of gebruikt konden hebben? En is het mogelijk dat er nog andere dingen waren die men had en door ons pas veel later leken uitgevonden te zijn?

We reizen terug naar Egypte, de Dendera tempel. In de Dendera tempel is er een crypte waar alleen de allerhoogste priesters konden en mochten komen. Er zijn muurtekeningen gevonden waarop grote gloeilampen getekend lijken te zijn.

Een prangende vraag van veel archeologen is hoe het mogelijk was om de diepliggende ruimtes in het midden van de tempel of piramide te kunnen verlichten. Is het zo moeilijk te geloven dat er wellicht inderdaad al gloeilampen zouden zijn? Er zijn verschillende theorieën, zoals het verlichten middels spiegels op de hoeken van de gangen als het verlichten met fakkels, maar beide theorieën konden niet kloppend gemaakt worden. Zou het dan toch een gloeilamp zijn? Of is het gewoon een bloem, wat de archeologen er in menen te zien die dit niet kunnen geloven. En waarom zou deze tekening alleen specifiek in Dendera te vinden zijn. Ook daar is een verklaring voor te vinden. Zoals al eerder genoemd werden de piramides gebruikt om kennis in op te slaan. Dendera was de tempel waar de kennis over licht en het maken van licht opgeslagen ligt. Enkel de allerhoogste priesters wisten dit. Maar hoe konden er gloeilampen zijn als er geen elektriciteit was? Elektriciteit is toch pas veel later uitgevonden? Ook dit gaat niet op.

De zogenaamde Bagdad batterij laat ons zien dat er al vele eeuwen eerder elektriciteit was. Door middel van het samenvoegen van ijzer, koper en zuur kan er stroom gemaakt worden, en dat is inderdaad te meten met onze moderne voltmeter.

Een bijzondere vondst vinden we ook in Turkije. In 1929 hebben archeologen een kaart gevonden die geschilderd was op een stuk gazellenhuid. Het behoorde tot een 16e eeuwse Turkse admiraal. Opvallend is dat de kaart (1531) plaatsen laat zien die destijds nog niet ontdekt zijn. Bijvoorbeeld Noord-Antartica. Dit werd pas 300 jaar later ontdekt. Hoe kon een map zo gedetailleerd zijn (de kusten van Europa en Afrika waren heel precies getekend) en hoe kon men door ijs heen kijken?

Nazca

We reizen naar onze laatste bestemming; Nazca. Nazca behoort tot een van de zeven wereldwonderen en er mag niet gegraven worden. Toen Von Daniken het voor het eerst bezocht was voor hem duidelijk dat er iets aan de hand was met de locatie. Bekijkt men deze lijnen uit vogelvlucht dan ziet men dat het figuren zijn zoals een spin en een aap. De witte stof met welke deze bedekt waren bleek na onderzoek van de Universiteit van Dresden glaskristal te zijn. Waarom zijn deze lijnen gemaakt en door wie? Irrigatie? Religieuze paden? Astrologische kalenders?

Kijkt men echter vanuit de lucht dan lijkt het op een luchthaven. Probeert er een signaal te worden afgegeven? Dat men daar zou kunnen landen?  Een ander apart verschijnsel in Nazca is namelijk dat een van de bergtoppen vlak gemaakt is.

Opvallend is dat er geen rest puin gevonden is, nergens in de omgeving. Wat is hiermee gebeurd? En een andere vraag; waarom Nazca? Stel men zou een monster willen nemen van wat er in de grond van de aarde zit, dan is Nazca daarvoor de aangewezen plaats, aangezien het een overvloed aan delfstoffen heeft. Alle delfstoffen komen daar voor, in grote hoeveelheden. Wil men weten welke delfstoffen de aarde bezit dan krijgt men in Nazca daar als het ware een vingerafdruk van. Zou het mogelijk zijn dat dan een van de redenen is om de aarde te bezoeken? En hebben onze voorouders de buitenaardse bezoekers niet graag terug willen zien?

Wat denkt u?

[stefselfslagh]

DM Zapt. Länge leva Bart Moeyaert.

Een stukje voor DM Zapt, de dagelijkse tv-rubriek van De Morgen. Deze keer over het interview met schrijver Bart Moeyaert op de Zweedse televisie.

Ik was mij ten behoeve van deze rubriek net een beroerte aan het ergeren aan de filmpjes van de Blankenbergse YouTuber Nathan Vandergunst - Acid voor de fans - toen ik mij herinnerde dat Bart Moeyaert afgelopen zondag op de Zweedse televisie is geweest. Ik besloot het afdalen-in-de-vreugdeloze-krochten-van-de-puberende-vloggerziel voor bekeken te houden en repte me naar svtplay.se, waar ik het tv-interview met Moeyaert herbekeek. En visst nog, ik werd op slag weer vrolijk.

Dat kwam deels omdat Bart Moeyaert nog altijd in de Astrid Lindgren Memorial Award-hemel vertoefde en er geen besmettelijker emotie bestaat dan blijdschap, maar vooral omdat interviewster Jessika Gedin hem prachtige woorden ontlokte.

Toen ze Moeyaert vroeg waar en wanneer zijn schrijversschap precies ontkiemd was, vertelde hij dat hij als kind vaak onder de familiale eettafel was gaan liggen. Dat hij er daar een gewoonte van had gemaakt om de pluimen op de schoenen van zijn grootmoeder door zijn vingers te laten glijden, terwijl hij aandachtig luisterde naar de verhalen die zijn broers boven het tafeloppervlak vertelden. En dat hij daar zo gelukkig van was geworden. Omdat hij op die momenten besefte dat hij ook in een meer beschouwende rol tot zijn clan kon behoren. Dat hij tegelijkertijd een buitenstaander en een insider kon zijn. Dat hij de wereld, die hem vaak veel te groot leek, tot geruststellender proporties kon herleiden door hem selectief te observeren en er vervolgens over te schrijven.

Jessika Gedin had Bart Moeyaert ook kunnen vragen of jeugdliteratuur wel een volwaardige vorm van literatuur is. En of 480.000 euro prijzengeld niet van het kapitalistische te veel is. Maar dat deed ze niet. Ze stelde een handvol essentiële vragen en blonk vervolgens uit in een onder interviewers zwaar onderschatte discipline: zwijgen. Bart Moeyaert kreeg alle ruimte om de antwoorden op haar vragen haast net zo bedachtzaam te formuleren als de zinnen in zijn boeken.

Of ik langzaam maar sluw aan het toewerken ben naar de stelling dat een boekenprogramma in prime time ook op Canvas niet zou misstaan? Ik roep nog liever 'I HEAR YOU GUYS HAVE REALLY SMALL DICKS' in een Amerikaans redneck-café dan dié discussie opnieuw voor geopend te verklaren. Maar wat ik wél doe, is het tv-gesprek van vijftien minuten springlevend en luie interviewers morsdood verklaren. Ook een interview van een kwartier kan fantastische televisie opleveren. Alleen moet je als interviewer dan niet proberen om in 15 minuten zoveel mogelijk quotes te verzamelen, maar wel om in die tijd tot de absolute kern van je gast door te dringen. Dat is net iets moeilijker dan Jessika Gedin laat doorschemeren.

[inge-universe]

#boekisbijnauit #ingesventje Andrew J Graff - De rand van de wereld Bread & Fish @andrewjgraff_ @kokboekencentrum.romans @uitgeverijmozaiek #andrewjgraff #derandvandewereld #breadandfish #uitgeverijmozaïek #uitgeverijmozaiek #uitgeverijkokboekencentrum #kokboekencentrum Mijn beurt voor de #blogtour is 3-2. Dus kom dan zeker even terug. 📕 Fantastisch mooi boek. Bedankt Kokboekencentrum voor het #recensieexemplaar #leesexemplaar ............ Inhoud: De rand van de wereld van Andrew J. Graff is een avontuurlijke coming-of-ageroman. Wanneer de tienjarige Fish zijn beste vriend Bread te hulp schiet omdat zijn vader hem mishandelt, loopt dit helemaal verkeerd af. De twee jongens denken dat ze een moord hebben gepleegd en vluchten de ruige bossen van Wisconsin in, op weg naar de vader van Fish. Ondertussen proberen de volwassenen hen te vinden. Wat volgt, is een meeslepende zoektocht met thema’s als hoop en verlies dat zich aftekent tegen het onstuimige landschap van de Upper Midwest. Een meeslepende, grootse roman. - The New York Times @nytimes Een meeslepend avontuur vol gevaar, moed en humor. - Richard Russo @rsquared234 ............ #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #instaboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #roman #literatuur #comingofageroman #comingofage @storytel.nl #storytel #storytelnl #currentlyreading #nuaanhetlezen https://www.instagram.com/p/CZcLN1Ygb92/?utm_medium=tumblr

[brilmans]

Determineren in Het Natuurhistorisch

Kilo’s bot

De afgelopen jaren heb ik kilo’s fossiel bot van de Zandmotor mee naar huis genomen. Prachtige complete botten maar ook het minder complete spul. Zo nu en dan gingen zelfs de meest onooglijke scherven mee. Dit onder het mom van: thuis eens goed bekijken, je weet maar nooit.

Een stuk bot dat ik in 2015 op de Zandmotor vond. De structuur wijst op een stuk schedel. De vraag die rest: welke schedel?

Om ruzie met mijn vrouw te voorkomen -zo'n hobby moet niet uit de klauwen lopen- hanteer ik thuis als stelregel: als er met de beste bedoelingen niet meer van valt te maken dan ‘stuk bot’, dan moet het weg.

Determineren 

De meeste complete botten en botten waarvan minimaal één gewricht nog in tact is, zijn met behulp van het internet en literatuur prima zelf te determineren. Daar hoef je geen kenner voor te zijn. Het is een kwestie van kijken en vergelijken. Bij de minder complete stukken is dat vaak niet het geval. Daarvoor ben je afhankelijk van een goede vergelijkingscollectie of een specialist. En die hebben de meeste mensen, net als ik, niet in huis.

Om de natuurliefhebbende burger tegemoet te komen, verzorgen veel natuurhistorische instellingen met enige regelmaat determinatiebijeenkomsten. Op zo'n bijeenkomst kunnen vondsten ter determinatie worden voorgelegd aan specialisten. Op dat soort dagen komen regelmatig fantastische stukken voorbij.

Een stuk kaak met gewrichtskop van een leeuw (Panthera leo spelaea, Goldfuss, 1810)

Helaas kan ik zelf bijna nooit naar zo'n bijeenkomst -andere verplichtingen- met als gevolg een veel te grote voorraad onbepaalde botten. Een stapel die steeds meer ruimte innam. Daarom besloot ik tot actie: ik mailde de conservator van het Natuurhistorisch te Rotterdam of het mogelijk was eens langs te komen om te trachten mijn vondsten te determineren. Tot mijn grote geluk was ik welkom.

Afgelopen maandag heb ik samen met Bram Langeveld (de conservator van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam) uitgebreid mijn ongedetermineerde spul bekeken, besproken, vergeleken en als het mogelijk was gedetermineerd.   Het was geweldig. Letterlijk alles werd uit de kast getrokken om tot een determinatie te komen. En met succes.

Net als vaak op determinatiebijeenkomsten het geval is, leverde ook deze sessie een aantal geweldige vondsten op. Nog mooier dan dat ik had durven dromen. Met als toppers, een tarsometatarsus van een roodkeelduiker, een stuk achterhoofd van een walrus, een halve lendenwervel van, naar alle waarschijnlijkheid, een beloega en een groot deel van een scheenbeen van een jonge mammoet. Maar verreweg het aller tofste stuk, een droomvondst, is het gewricht van een onderkaak van een leeuw!

Een tarsometatarsus van een roodkeelduiker (Gavia stellata, Pontopiddan, 1763)

Een stuk achterhoofdsbeen van een walrus (Odobenus rosmarus,  Linnaeus, 1758). Het stuk uit 2015!

Een stuk lendenwervel van, naar alle waarschijnlijkheid, een beloega (Delphinapterus leucas, Pallas, 1776)

Een scheenbeen van een jonge wolharige mammoet (Mammuthus primigenius Blumenbach, 1799)

[adriaanmeij]

De baas

Gastblog door Jan Poort [i]

 Terugkijkend op mijn 5 decennia Informatie Technologie valt mij op hoe weinig ruimte er overbleef voor culturele activiteiten. Desondanks heeft muziek naast mijn professionele activiteiten een belangrijke rol ingenomen. Er is meer op deze wereld dan IT alleen. Mijn muzikale voorkeur zit bij de barokmuziek met componisten als Monteverdi, Telemann en in het bijzonder Johann Sebastian Bach. Zijn nalatenschap is ongeëvenaard en van een uitzonderlijke schoonheid.

Wat hebben Informatie Technologie en muziek met elkaar gemeen? Innovatie! Muziekinstrumenten hebben gedurende eeuwen In alle stilte een metamorfose (product releases in vakjargon) ondergaan. Bezoek eens het Bach Museum in Leipzig en er gaat een wereld van innovatieve verwondering voor je open.

 Voor IT-innovatie, in vergelijking met muziek een recente geschiedenis, is een bezoek aan het mooiste Computermuseum ter wereld in Paderborn eveneens meer dan de moeite waard. Het is de nalatenschap van Heinz Nixdorf. Mijn IT-generatiegenoten (ik ben van 1944) kunnen daar herinneringen ophalen. De jeugd, dus iedereen jonger dan 75 jaar, kan er zijn hart ophalen.

 Ik neem je even bij de hand terug naar de wereld van de klassieke muziek. Kijk en luister eens hoe de componist en dirigent Leonard Bernstein de werkwijze van het vastleggen van muziekinformatie [componeren] door Bach uitlegt. Bach creëerde alle ruimte voor de dirigent en musici om een eigen invulling te geven aan een uitvoering zoals tempo, klankkleur en belangrijk, emotie. Kort geformuleerd, Bach zette de randvoorwaarden voor een muzikale compositie op papier.

 Zo maakt Gothart Stier, dirigent van het Monteverdi-Choir in Hamburg afspraken over iets. Dat “iets” op basis van de randvoorwaarden is het uit te voeren concert – het Sanctus van Bach Messe in h-moll BWV 232. Karl Richter, oprichter van het Münchener-Bach-Orkest is een van de belangrijkste dirigenten die Europa heeft gehad. Het is adembenemend om te zien op welke wijze hij een concert strak in goede banen leidt.  Tijdens de uitvoering, het “moment suprême” is de dirigent de baas.

 Het is voorspelbaar dat IT-hoogleraar Hans Mulder (co-auteur “Eenvoud in Complexiteit”) met dezelfde geestdrift als dirigent Gothart Stier uitlegt hoe grip te krijgen op een organisatie in plaats van een orkest en koor. Je communiceert over “iets” dat je met elkaar afspreekt op basis van overeengekomen randvoorwaarden.

 ICT-overheidsprojectenprojecten mislukken en daar is veel literatuur over. Zowel door de leverancier als door de afnemer moet tijdig ingegrepen worden als een project ontspoort. Bij IT-leveranciers is op het gebied van integriteit nog veel te winnen. Leveranciers weten in een vroeg stadium of een IT-project niet gaat voldoen aan de contractuele overeenkomst.

 Waarom vindt een tijdig ingrijpen niet plaats?

a.)    De leverancier heeft er geen of nauwelijks belang bij,

b.)    Bij de overheid blijkt niemand aanspreekbaar en verantwoordelijk.

 Wat is er primair mis bij de overheid? Bij de overheid is niemand de dirigent!

Jan Poort

 Naschrift Bach (Zes cello suites) en Monteverdi (I son pur vezzosetta) komen alebei voorbij tijdens het klassieke muziekfestival dat ik 17-19 mei met veel plezier in Meppel organiseer. (www.eratofestival.nl ) Plus veel andere componisten, onder wie heel eigentijdse zoals Oene van Geel via de fantastische hedendaagse celliste Maya Fridman. Klassieke muziek is goed voor jou en dus economie en vestigingsklimaat, zo blijkt uit onderzoek. Je bedrijf kan het festival nog sponsoren!  - Groot liefhebber van klassieke muziek was Ton Risseeuw (1936-2015), oprichter en CEO van Getronics. – Adriaan Meij

Maya Fridman

Foto boven: Munchener Bach Orkest 

 [i] Seasoned ICT manager Jan Poort ( 1944 - )uit Tampa, Florida, voorheen Unisys, DEC, Philips, Minihouse

[booktasticnl]

Muse Academy - Morgan Blade

Houd je van Griekse mythologie? Van mysterie en van queesten? In Muse Academy en het Geheim van Helikon komt dit alles tezamen wanneer Imogen Parker uitgenodigd wordt op een mysterieuze kunstschool in Griekenland.

Dit eerste deel vormt een mooie opzet voor meer en is een fantastische aanvulling het genre van Young Adult en Fantasy.

Het Verhaal Imogen Parker is een Amerikaanse tiener met een normaal leven totdat ze een geheimzinnige brief ontvangt met een uitnodiging voor een kunstacademie. Een school in Griekenland waar niemand ooit van gehoord heeft. Ondanks pogingen de uitnodiging te negeren blijft de brief terugkeren (weggooien en vernietigen helpt niet) en na overleg met haar ouders besluit ze het avontuur aan te gaan.

De school, een gebouw dat de antieke Griekse sfeer ademt, bevind zich op één van de Griekse eilanden en door middel van een test worden de nieuwe leerlingen gekoppeld aan één van de negen muzen. Imogen maakt al snel vrienden en wat blijkt? Haar vriendengroep vertegenwoordigt elk één van de muzen. De muzen zelf hebben dit ook al snel in de gaten en helpen onze helden op weg om verloren gegane krachten te verzamelen. Er dreigt immers gevaar.

De Sfeer Vanaf het begin ademt het boek vakantie. Dat klinkt misschien gek van een boek over schoolavonturen, maar het begint ontspannen en de lezer leert de protagonist kennen. De daarop volgende vliegtuigreis neemt ons mee naar het warme Griekenland en op zo’n wijze dat je makkelijk de warmte van de zon op je huid kan voelen. Veel elementen doen denken aan Harry Potter:  de school, de magie en een groep vrienden die opdrachten vervullen. Maar vergis je niet, dit boek gaat niet over tovenaars en heksen. Dit boek gaat over creativiteit en de talenten van de negen helden zijn hierin te vinden. Denk aan iemand die een talent heeft voor schrijven of iemand die goed is in origami vouwen. Ook doet het hier en daar denken aan de reeksen van de Percy Jackson en de Olympiërs en de  Helden van de Olympus. Dit door de mythologie en de antiquiteit die het verhaal ademt. Al deze sferen zijn door het boek heen verwoven en geven het de juiste spanning, het juiste beetje magie en vooral het juiste gehalte tiener-emoties aan het verhaal.

Modern

Eén van de elementen die het boek zo interessant maakt is het aantal verwijzingen naar moderne trends en literatuur. Morgan verwijst in haar boek naar bekende fantasy werken, zowel boeken als films, en weet woorden zoals cosplay in haar verhaal te verwerken zonder dat er een bevooroordeeld beeld geschetst wordt. Dat is knap. Veel schrijvers die hun werk proberen up te daten voor het hedendaagse jonge publiek willen nog wel eens te veel omschrijven en daarmee een foutief beeld schetsen. Maar Morgan’s verwijzingen zijn vaak subtiel en net genoeg om een glimlach op je gezicht te laten verschijnen.

Naast verwijzingen naar hedendaagse boeken, films en hobby’s worden ook veel (vergeten) klassieke elementen aangehaald. Zo verschijnen de vijandige sirenen precies zoals ze ooit omschreven zijn en niet zoals de zeemeermin-variatie waar we tegenwoordig vaak aan denken. Nee, het zijn de oorspronkelijke sirenen met lichamen van vogels en de hoofden van dames.  

De schrijfstijl van Morgan is licht en zorgt ervoor dat het verhaal makkelijk wegleest. Kleine tip, maak voor jezelf een lijstje wanneer je bij pagina 60 en 61 komt. Dit zijn de negen helden met de muzen waaraan ze gekoppeld zijn. Omdat er zoveel personages worden geïntroduceerd in een relatief kort tijdsbestek is het soms lastig om te onthouden wie nou bij wie hoort. Dit is trouwens niet ergerlijk. De belangrijke personages en hun talenten worden meerdere malen beschreven en zijn nodig voor de vervolg verhalen. Dat dit verhaal geschreven is als opzet voor nog veel meer avonturen blijkt hieruit.

Cosplay

Zoals bij iedere review kijken wij ook naar de potentie van het verhaal voor cosplayers. Die is er zeker. Met een groot aantal karakters, zowel helden als boosdoeners, is er voldoende keuze voor cosplays die een grote indruk kunnen achterlaten op conventiegangers. Zo bieden de negen helden, allemaal met een unieke beschrijving - denk aan Aeon met zwart, halflang haar met knalrode uiteindes, groene ogen en een aura dat rockchick schreeuwt (p.15) -  een leuke kans voor een groepscosplay. Zo zijn er docenten, de muzen zelf en voor degene die de uitdaging aan willen gaan de sirenen.  De karakters worden omschreven in zowel uiterlijk als karakter en het zou mij niet verbazen als dit boek ooit tot een verfilming leidt.

Aanrader?

Voor ieder die deze vakantie een lekker leesboek zoekt om in het zonnetje weg te lezen, maar ook voor elke fantasy liefhebber met een voorkeur voor queesten, Griekse mythologie en puzzel-opdrachten is dit een boek om een keer gelezen te hebben. Zijn schoolavonturen je passie of ben je nog scholier met behoefte aan dat beetje extra fantasie dan wil je dit boek ook zeker niet missen.  De focus is vooral de levens van de tieners, op het verkrijgen van de krachten en het overwinnen van hindernissen. Verwacht geen grote veldslagen. Verwacht vriendschappen.

[ Uitgegeven door Kabook:  http://www.kabook.nl/muse-academy/ Bestel ook online als eBook voor € 7,95 of als paperback €18,95, oktober 2016. Recensie voor cosplaywijzer ]

[capisback]

oh mijn god ben jij ook nederlands? ik heb nog nooit een nederlander gevonden die ook van bsd houdt! sorry als dit irritant of vervelend is of je helemaal niet nederlands bent en je dit dus niet kan lezen-

(laatste anon) oh nee wacht, sorry- je kan ook belgisch zijn. das ook cool!

Haha, ja, ik ben Belg! En nee hoor, ik vind het helemaal niet erg of irritant! Ik vind het eigenlijk super leuk dat je een Ask in mijn inbox hebt gedropt.

Ik ken ook geen nederlandstalige mensen die van bsd houden, dus ‘t is best cool om iemand online tegen te komen! 

Maar, eigenlijk, hoe kan je nu niet van bsd houden? Goed, het is niet perfect en er zijn wel wat dingetjes die beter kunnen, maar die show/manga is gewoon fantastisch? Ik word echt gelukkig van deze serie. Het doet me ook literatuur lezen en wow wie had ooit gedacht dat ik dat zou doen 👌 

Als je trouwens nog geen van de auteurs hebt gelezen, kan ik echt wel No Longer Human van Dazai Osamu aanraden. Nooit gedacht dat ik dat leuk zou vinden, maar ‘t is echt goed. Je kan het op bol.com kopen! Het boek heeft zo’n flashy roze cover en ik vind dat echt wel leuk haha

[vanfransebodem]

Je gaat op vakantie naar je favoriete streek in Frankrijk, eindelijk tijd om lekker ‘bij te lezen’. Op het laatste moment nog even een stapeltje boeken bij elkaar te zoeken… maar hoe heette die spannende thriller ook weer die zich afspeelt in de Dordogne? 

Herkenbaar? Dan is de nieuwe website www.frankrijkboeken.nl een echte aanrader. Boeken die zich afspelen in Frankrijk zijn hier bij elkaar gebracht. De handige indeling in genres en streken maakt het heel makkelijk om je ideale boek te vinden.

De maker van de website, Eric van der Wal, is grafisch ontwerper, websitebouwer, francofiel én fanatiek lezer. 

“Het speuren naar boeken die zich afspelen in Frankrijk bleek een tijdrovende maar boeiende zoektocht. Een ware ontdekkingsreis die me bracht van Parijs naar de Provence en van thrillers naar de haute cuisine. Er bleek nog heel veel te ontdekken aan fantastische boeken. Met mijn achtergrond als webdesigner was het idee voor een boekenwebsite dan ook al snel geboren. De kennis die ik in de loop der jaren heb opgedaan van boeken die zich afspelen in Frankrijk kan ik op de website delen.”

Op de website staan nu al meer dan 1000 boeken en dat aantal groeit nog snel.

“Literatuur is misschien niet het eerste waar je aan denkt bij het land van Picasso, truffels en de Eiffeltoren, – toch behoren veel Franse boeken tot ons ‘collectieve geheugen’. Iedereen heeft wel eens gehoord van schrijvers als Victor Hugo en Simone de Bouvoir, en Madame Bovary van Gustave Flaubert wordt nog steeds gelezen. 

Meer recent zijn de boeken van Tatiana de Rosnay (Sarah was een bestseller in Nederland) Marcel Pagnol (Mijn kinderjaren in de Provence) en Philippe Claudel (Archipel van de hond). Daarnaast zijn er de hedendaagse klassiekers als Het zout op mijn huid van Benoite Groult en Het Parfum van Patrick Süskind.”

Hoe verklaar je de populariteit van boeken die zich afspelen in Frankrijk?

“De verfilming van Intouchables en Een jaar in de Provence hebben de schijnwerpers opnieuw op Frankrijk gericht. Peter Mayle heeft naast Een jaar in de Provence nog enkele  prachtige thrillers geschreven die zich afspelen in het mondaine Zuid-Frankrijk.

Ook veel Nederlandse schrijvers situeren hun boeken graag in Frankrijk. Michael Berg is schrijver van een inmiddels indrukwekkende reeks thrillers; zijn laatste boek Broertje stond op de shortlist voor de Gouden Strop 2018. Zijn nieuwe boek staat gepland voor deze zomer.

En wie kent niet de Franse wijnboer Ilja Gort? Naast het maken van televisieprogramma’s schrijft hij spannende boeken vol actie en humor, echte page turners. Van hem is pas verschenen De Druivenfluisteraar. Wist je dat Arjan Lubach ook één van zijn boeken laat afspelen in Frankrijk?”

Is Frankrijkboeken.nl voornamelijk voor literatuur?

“Eigenlijk was het plan om een website te maken met alleen romans en thrillers. Maar met de toevoeging van kookboeken, historische boeken en reisgidsen krijg je een heel compleet beeld van alle boeken die verkrijgbaar zijn. Een one-stop-shop.

Een echte ‘guilty pleasure’ is het genre ‘Wonen en Leven’, boeken van Nederlanders die hun vaak zeer persoonlijke ervaringen hebben opgeschreven over hun vertrek naar Frankrijk. Leuk om te lezen want ook wij dromen wel eens van een tweede huisje in La Douce France. Boeken over de Franse taal en cultuur mogen dan natuurlijk niet ontbreken”.

Ergens op de website las ik: ‘joie de livre’.

“De Franse cultuur blijft een inspiratiebron voor veel schrijvers en het spreekwoordelijke ‘joie de vivre’ is vaak terug te vinden in hun boeken. Dit gevoel en het plezier van lezen wil ik graag meegeven aan de lezers van Van Franse bodem. Hier dus wat leestips voor je volgende vakantie of voor gewoon thuis op de bank:

De korte roman Dryocopus van Owen Donkers, die zich afspeelt rond Metz; een zwarte vertelling over een Nederlandse schrijver die probeert te integreren in de Franse samenleving maar zichzelf daarbij verliest en niet meer tot schrijven komt.

Ben je natuurliefhebber en wandelaar, dan moet je beslist Ongebaande paden van Sylvain Tesson lezen over een voetreis dwars door de ongerepte natuur.

Op dit moment lees ik Het domein van Lidewij van Wilgen. Vol humor en zelfspot beschrijft Lidewij het opzetten van een wijndomein in Zuid-Frankrijk.

Begin je volgende reis naar Frankrijk met een bezoekje aan www.frankrijkboeken.nl!

Interview met Eric van der Wal van Frankrijkboeken.nl Je gaat op vakantie naar je favoriete streek in Frankrijk, eindelijk tijd om lekker ‘bij te lezen’.

[westlandreport]

Westlands Boekengala in De Naald

Westlands Boekengala in De Naald

Woensdag 27 maart 2019 – Het Westlands Boekengala, is vandaag woensdag 27 maart in WestlandTheater De Naald, het is een fantastisch feest voor liefhebbers van literatuur, poëzie en voor iedereen die graag een boek leest. Met landelijk bekende schrijvers die voorlezen en toelichting geven op hun werk en na afloop hun boeken signeren. Het nationale thema van de Boekenweek, ‘Moeder de vrouw’, is ook…

[stefselfslagh]

Wim Helsen: “Iets klopt niet in mijn leven.”

Dit stuk verscheen op 15 februari in De Morgen Magazine.

Winteruur, het programma waarin Wim Helsen (51) onder het mom van tekstexegese in andermans hart loert, is al aan zijn vijfde jaargang toe. En als het van de presentator afhangt, komen er nog minstens vijf bij. "Ik ben een groot voorstander van het combineren van ernst met luim."

Het is woensdag, de winter toont zich van zijn genadigste kant en ik heb een afspraak met de man die mij al vaker de slappe lach heeft bezorgd dan Nigel Williams, Henk Rijckaert en Donald Trump combined: Wim Helsen.

We ontmoeten elkaar in brasserie De Ketel in Berchem, al een paar jaar zijn stamcafé. Al is zijn verknochtheid aan De Ketel niet het resultaat van een vergelijkende kroegentocht. "Je stamcafé kies je niet. Dat is gewoon het café dat het dichtst bij je huis ligt."

Hij vraagt of ik mijn koffie zwart drink en pikt mijn dosis melk in zodra ik 'ja' heb geantwoord. "Koffie zo zwart als het zweet van den duvel", zegt hij terwijl hij naar mijn kopje staart. "Is dat een uitdrukking?", vraag ik. "Vanaf nu wel", grijnst hij.

Hij had dit interview liever ontweken. "Ik word niet graag geïnterviewd en nog minder graag gefotografeerd", had hij gemaild. "Dus als jij zegt: ik heb een lange lijst met mogelijke interviewees, dan laat ik de kelk graag passeren. Maar als je zegt: jawel, het moet, dan maak ik tijd voor je." Ik maakte van mijn hart een brok graniet en antwoordde: 'Slecht nieuws: het moét.'

Om zijn lijden te verzachten, heb ik een presentje meegenomen: een onbeduimeld exemplaar van Return To The City of White Donkeys van James Tate. Een bundel vol poëzie die geen poëzie is: het leek me een passend geschenk voor de presentator van een boekenprogramma dat geen boekenprogramma is.

Winteruur, het programma in kwestie, is op Canvas een vaste waarde geworden. Het werd voor het eerst uitgezonden in oktober 2015: Otto-Jan Ham kwam een tekst van Spinvis voorlezen en vroeg zich vervolgens luidop af of hij op zijn 36ste al over zijn piek heen was. "Misschien bereik je je piek pas op je zestigste", reageerde Wim Helsen. "Wanneer je vaststelt dat je dochters, Dolores en Filipa, zelfstandige en liefdevolle vrouwen geworden zijn." Troostende woorden in ruil voor een stukje literatuur: Winteruur had zijn gat in de dagafsluitingsmarkt gevonden.

Tegen eind maart zal Wim Helsen al 375 winterdagen met een poëtische zucht uitgeleide hebben gedaan. Of is het een illusie om te denken dat een programma dat geconcipieerd werd als 'woorden voor het slapengaan' ook daadwerkelijk  voor het slapengaan bekeken wordt?

"Er zijn mensen die naar Winteruur kijken en meteen daarna in bed kruipen", zegt Wim Helsen. "Maar er zijn ook mensen die op zondagnamiddag vijf afleveringen na mekaar bekijken. En dat is even goed. Al blijven we tijdens de opnames wel doen alsof we de dag afsluiten. Dat geeft het programma de juiste sfeer. Ook voor de mensen die 's ochtends naar Winteruur kijken. Zij kunnen ons programma dan gebruiken om rustig de dag in te kabbelen."

Friedl Lesage vertelde me ooit: 'Ik praat met zoveel uitzonderlijke mensen dat ik mezelf hoe langer, hoe minder interessant vind.' Jij interviewt nu al vijf jaar notabele stervelingen. Herken je je in de woorden van Friedl?

"Niet echt. Maar ik heb dan ook nooit gedacht dat ik wél interessant ben. Ik heb niet het gevoel dat ik al interviewend iets verlies."

Je gasten brengen telkens een tekst mee die een bijzondere betekenis voor hen heeft. Waarom mogen ze geen beeldfragment of een lied kiezen? Daarmee zou je toch ook een aangenaam 'Let's call it a day'-sfeertje kunnen oproepen?

"Ja, maar dan zou Winteruur een ander programma zijn. We hebben gekozen voor eenvoud en beperking: we werken enkel met teksten en we praten niet langer dan tien minuten. Dat maakt Winteruur uniek. Het is bijna geen televisie. En dat vind ik er zo mooi aan. Teksten zijn bovendien zeer geschikt om ervaringen en wijsheid door te geven. Woorden doen een beroep op je voorstellingsvermogen. Ze vragen je om de wereld tijdelijk te zien zoals de auteur van de tekst hem ziet. Dat is een nuttige bezigheid: het scherpt je verbeeldingskracht aan."

Laat ik je een als klacht gecamoufleerd compliment geven: ik vind het vaak jammer dat Winteruur al na tien minuten voorbij is. Zou je programma zoveel slechter zijn als het twee keer zo lang zou duren?

"Ja. Dat ik maar tien minuten met mijn gasten praat, creëert scherpte. Vijf jaar geleden hebben we testafleveringen gemaakt waarin de gesprekken langer duurden. In die proefprogramma's bleken zowel mijn gasten als ik teveel achterover te leunen. De energie die nu in het programma zit, ging toen verloren. In de beperking toont zich de meester. Het concept van Winteruuris maar een vierkante meter groot. Maar op die beperkte ruimte kunnen we schone danskes placeren."

Nadat Sofie Lemaire in de Winteruur-canapé een stukje voorlas uit The Breast van Philip Roth heb ik dat boek zelf ook gekocht. Welke boeken heb jíj dankzij je eigen programma al ontdekt?

"Dat zijn er veel. Dolores Boeckaert leerde me Het Verstoorde Leven van Hetty Hillesum kennen. Maaike Neuville Brieven Aan Een Jonge Dichter van Rainer Maria Rilke. Radna Fabias De Vragende Vorm van Padgett Powell. Ik zou nog meer titels kunnen opsommen. Maar dan zou ik je beginnen te vervelen, vrees ik."

Als je zélf te gast zou zijn in Winteruur, welke tekst zou je dan meenemen?

"Mocht ik vandaag uitgenodigd worden, zou ik waarschijnlijk iets voorlezen uit het boek dat je mij net gegeven hebt. (Neemt het boek van James Tate en leest het motto van het boek voor, geschreven door Nathaniel Hawthorne:) 'The trees reflected in the river - they are unconscious of a spritual world so near them. So are we.' Dat vind ik een grappig stukje tekst. 'De bomen die gereflecteerd zijn in de rivier, zijn zich niet bewust van de spirituele wereld zo dicht bij hen. En hetzelfde geldt voor ons.' Hawthorne plaatst mensen qua ontwikkeling op hetzelfde niveau als bomen. Geestig. Maar hoe kan hij beweren dat hij zich - net zoals de bomen - onbewust is van de spirituele wereld en er tóch iets over schrijven? Als je je ergens niet bewust van bent, kan je er toch ook niet over nadenken?"

Welke Winteruur-aflevering heeft jou de voorbije vijf jaar het meest ontroerd of het hardst doen lachen?

"Mm. Mag ik die vraag aan jou stellen? Welke aflevering van Winteruur vond jíj memorabel?"

Die met ex-veldrijder Paul Herygers. Hij las een stukje tekst voor uit Rocky van Buurman en haalde herinneringen op aan zijn overleden hond Kitty. "Ach Kitty", zei hij op het einde half verdrietig en half dankbaar. Of hoe je een hond ook met je stem kan aaien.

"Paul Herygers was inderdaad geweldig. Hij voelde geen enkele terughoudendheid terwijl hij over Kitty vertelde. Hij is zowel onvervaard als liefdevol. Die twee eigenschappen tref je zelden in dezelfde persoon aan."

In het derde seizoen van Winteruur was je jeugdidool Jules Deelder te gast. Is het interviewen van persoonlijke helden moeilijker dan het interviewen van minder geadoreerde gasten?

"Ja. Mijn gesprek met Jules Deelder was wel goed, maar mijn ontzag voor hem zat mijn nieuwsgierigheid in de weg. Ik was wat minder open, wat minder alert. Toen ik met Arnon Grunberg praatte, had ik dat ook. Het overkomt me niet vaak, maar af en toe dus wel."

Welke mensen zijn nog niet in Winteruur geraakt, maar zou je alsnog in je zetel willen verwelkomen?

"Vincent Kompany. Delphine Persoon. Romelu Lukaku. Judith Herzberg. Kardinaal De Kesel.Seckou Ouologuem. Angèle. Ramsey Nasr. Yassine Boubout. Will Ferdy. Joris Luyendijck. En dan vergeet ik nog een heleboel namen. Ik heb al vaak gedacht: 'Nu zal het wel op zijn.' Maar als ik dan mijn lijstje met potentiële gasten bekijk, blijken er altijd weer genoeg namen op te staan voor nóg een nieuw seizoen."

Winteruur balanceert behendig op de grens tussen ernst en humor. Is een aflevering van Winteruur waarin niks te lachen viel een mislukte aflevering? En omgekeerd: is een Winteruur waarin niks te overpeinzen viel tevergeefs geweest?

"Geen van beide. Al ben ik wel een principieel voorstander van het combineren van ernst met luim. Ze heffen elkaar niet op, ze versterken elkaar. Hoe dieper de ontroering, hoe groter de lach. En omgekeerd."

Kan je ergens heel hard om lachen en het toch ernstig nemen?

"Natuurlijk. Het is bijvoorbeeld perfect mogelijk om mensen liefdevol uit te lachen. Vaak bewijs je hen daarmee een grotere dienst dan wanneer je hen ernstig neemt. Twee weken geleden had ik ruzie met mijn vrouw. Op een bepaald moment zei ze: 'Gij neemt mij niet au serieux.' Ik antwoordde: 'Ik neem u wél au serieux. Ge neemt u zélf niet au serieux.' Ik was bloedernstig toen ik dat zei. En toch begon ze ineens keihard te lachen. Ze zei: 'Hoe wilt ge nu dat we op die manier ruzie maken? Dat gaat toch niet?' En toen was de ruzie afgelopen. Ik ben zelfs vergeten wat het probleem was. Dus ja, je kan wel degelijk ergens om lachen en het toch ernstig nemen." (lacht)

Kan jij bevriend zijn met mensen die niet grappig zijn?

"Mensen moeten van mij niet grappig zijn, maar ik vind het wel belangrijk dat ze gevoel voor humor hebben. Dat ze humor herkénnen. Dat ze er ontvankelijk voor zijn."

In Humo zei je ooit: 'Als ik het publiek een lach kan ontlokken, is dat goed, maar als mijn voorstelling louterend werkt, is dat nog beter.' Mik je met Winteruur op dezelfde loutering? Het programma verzoent me vaak met de onvolmaaktheid van het universum.

"Ja? Dat is fantastisch. En dus zal het ook wel de bedoeling zijn." (lacht)

Hij neemt een slok van zijn inmiddels lauwe koffie en ziet op straat een bekende voorbijfietsen. "Ha! De Wout. Die is keigrappig met een fietshelm op zijn hoofd. Hij is huisdokter. En hij is ofwel extreem ernstig ofwel compleet losgeslagen. Hij beoefent een gevechtssport. Ooit vroeg ik hem op straat om mij een kleine demonstratie te geven. 'Geen probleem', zei hij. 'Val mij aan met een imaginaire blaffer en ik laat je zien hoe ik je onschadelijk zou maken.' Binnen de minuut lag ik zogezegd op de grond en was hij als een bezetene aan het stampen, kloppen, roepen en tieren. Tegen de voorbijgangers die passeerden, zei ik: 'Dit is een dokter, mensen. Een dókter.'" (lacht)

Ik overweeg om Wout gierend van de voorpret achterna te lopen en hem te vragen om mij ook eens denkbeeldig te jiujitsu-en. Maar ik beheers me en schakel qua gespreksonderwerp over op Hoe Te Leven, de voorstelling waarin Wim Helsen vanaf april met collega-cabaretier Johan Petit op zoek gaat naar een handleiding bij het leven. In de brochure wordt de show als volgt aangekondigd: 'Wim Helsen en Johan Petit selecteren elk vier levenswijsheden die ze op geheel eigen wijze aan het publiek presenteren. Het publiek kiest vervolgens in rondes welke stelling ze de beste vinden. De avond eindigt met een grandioze finale waarin de beste wijsheid gevierd wordt.'

Alle voorstellingen van Hoe Te Leven zijn al maanden uitverkocht. Is het genre van 'de gebruiksaanwijzing bij het leven' onverslijtbaar? Zullen mensen altijd op zoek blijven gaan naar manieren om in hun woelige levens het hoofd boven water te houden? "Ik denk het wel", zegt Wim Helsen. "Al is het zeer de vraag of de mensen die een ticket hebben gekocht voor Hoe Te Leven wel beseffen dat onze voorstelling over levenswijsheden gaat. Sommigen hebben waarschijnlijk enkel onze namen gezien en gedacht: 'Wim Helsen en Johan Petit? Dat wordt lachen, we gaan.' Los daarvan vertellen Johan en ik tijdens Hoe Te Leven niet wat de ultieme manier van leven is. Het is aan de mensen in de zaal om dat te bepalen. Er komt zelfs televoting aan te pas."

Hoe Te Leven had dan ook een tv-programma kunnen zijn, dacht ik toen ik de aankondigingstekst las.

"Nu je het zegt. (denkt even na) Stel je voor: een Eurovisiesongfestival, maar dan voor levenswijsheden. Elk land moet een wijsheid uit een ander land verdedigen. En op het einde mag heel Europa via televoting stemmen. Tot er een duidelijke winnaar is. En een duidelijke verliezer: een land dat een levensvisie aanhangt waarover alle Europese landen unaniem zeggen: 'Zo gaan we dus niét leven.'" (lacht)

Zijn er levenswijsheden die joú ooit geholpen hebben?

"Er is een zin van Mahatma Ghandi waar ik vaak wat aan heb: Be the change you want to see in the world. Die zin houdt me een spiegel voor. Soms erger ik mij aan mensen die onbeleefd of onverschillig zijn. Maar dan denk ik aan de Ghandi-quote en dan verdwijnt mijn irritatie weer. Omdat ik dankzij Ghandi zie dat het probleem niet zozeer bij de ander ligt: ik kan ook onverschillig en onbeleefd zijn, al vergeet ik dat graag. Zijn zin legt de focus opnieuw op mezelf: hoe wil íkin het leven staan? Dat is heel heilzaam."

Ik las dat je ook De Kracht Van Het Nu van Eckhart Tolle een verkwikkend boek vind. Waarom precies?

"Omdat Tolle aantoont dat we voortdurend verhalen creëren over onszelf. En dat dat ook máár verhalen zijn: constructies van ons brein die we even goed weer kunnen loslaten. Ik geef een voorbeeld: bijna iedereen zou zich kunnen wentelen in een slachtofferverhaal. Je bent altijd wel érgens de dupe van. Is het niet van brute pech dan wel van fysieke of intellectuele beperkingen. Maar het slachtofferverhaal is maar één mogelijk verhaal. Je kan je ook op andere aspecten van je bestaan concentreren en een heel ander verhaal componeren. Of helemaal géén verhaal. Want eigenlijk zegt Tolle: 'Hoe meer we in een verhaal figureren, hoe minder we in het nu leven. Echte vreugde is te vinden in de afwezigheid van een verhaal.' Daar ben ik het mee eens. Ik ben op mijn best - en daarmee bedoel ik: open, vrij van angst - als ik niet met mezelf bezig hoef te zijn. Als ik mij laat opslorpen door wat andere mensen meemaken. Door hoe zíj de wereld ervaren."

In de Wereldbeeld-filmpjes op canvas.be poneer je zelf een levenswijsheid: 'De belangrijkste deugd in het leven is met lichtheid je omgeving opvrolijken.' Dat is een mooie omschrijving van wat jij beroepshalve doet, maar doe je het ook in gezinsverband? Help jij je vrouw en kinderen met 'lichtheid' hun zorgen te vergeten?

"Dat denk ik wel, ja. Ik zou het alleen ook voor mezelf moeten kunnen doen."

Dat vind je moeilijker?

"Ja."

Waarom?

(denkt na en ontwijkt vervolgens de vraag) "Het zou al helpen als ik zou stoppen met roken. Dat ik nog altijd rook, toont aan dat ik nog altijd de behoefte voel om te vluchten in iets. Om mij terug te trekken. In een cocon te kruipen."

Dat je rookt, bewijst volgens jou dat er iets niet klopt in je leven?

"Ja. Maar het is moeilijk om te benoemen wat er dan precies scheelt. Laat staan dat ik er in De Morgen over wil uitwijden." (glimlacht)

Zijn er mensen die joú met lichtheid kunnen opvrolijken'?

"Absoluut. Mijn moeder, bijvoorbeeld. Ze brengt op een heel entertainende manier verslag uit over de avonturen die ze als 78-jarige beleeft. Soms neemt ze de bus van Mechelen naar Melsbroek om samen met tante Lieve op bezoek te gaan bij tante Mafalda. Dan loopt er altijd vanalles mis: ze stappen te vroeg af, het begint te regenen, ze schuilen in een kerk, ze worden geholpen door een Albanees die hen met de auto naar Melsbroek brengt, ... Dat soort verhalen. Heel leuk om naar te luisteren. Als kind of adolescent ben je niet echt geïnteresseerd in je ouders. Nu hang ik aan mijn moeders lippen."

In een oud interview met De Volkskrant zei je dat je al op jonge leeftijd geleerd hebt om de lichtheid op te zoeken: je maakte met je broers plezier als tegengewicht voor de spanning die in de lucht hing wanneer je vader thuis was. In het interview noem je je vader 'iemand die fundamenteel verongelijkt, gefrustreerd en ongelukkig was en voor  een sfeer van angst en nervositeit zorgde'. Hoe kan je in zulke omstandigheden humor produceren?

"Ik denk dat dat net de omstandigheden bij uitstek zijn waarin humor ontstaat. Soms heb je humor nodig om te kunnen blijven bestaan, weet je wel. Maar voor alle duidelijkheid: wat ik in dat interview zei, is maar een deel van de waarheid. Hoe autoritair mijn vader ook was, ik heb hem altijd graag gezien. Hij was niet alleen hufterig, maar ook intelligent. En hij kon ontzettend lief, charmant en grappig zijn. Hij is drie jaar geleden gestorven, maar ik had mij al lang voor zijn dood met hem verzoend. Als ik vandaag aan mijn vader denk, is het met liefde. En met bewondering: hij was verslaafd aan alcohol, maar hij is er toch maar in geslaagd om zijn drankverslaving te overwinnen. Er zijn niet zo veel mensen die dat kunnen zeggen."

Wat voor vader ben je zelf?

"Een ontspannen vader, denk ik. En wellicht ook een veel te permissieve. Ik kan mijn kinderen moeilijk verwijten dat ze voor de zoveelste keer Friends bingewatchen: ik kijk soms zélf tot een stuk in de nacht naar series. Het goeie nieuws is dan weer dat mijn kinderen niet bang zijn van mij. Terwijl ík vroeger wél schrik had van mijn vader. Op dat gebied doe ik het dus toch beter."

'Love is an agreement between two people to overestimate each other', schreef filosoof Emil Cioran. Komt dat enigszins in de buurt van jóuw kijk op de liefde?

"Het is een goeie oneliner, maar ik heb toch een andere definitie van de liefde. Ik verklaar mij nader. Ik heb ooit nog lessen Nederlands gegeven aan anderstaligen. Op een dag had ik mijn leerlingen - ze waren met zestien - een opdracht gegeven die ze in hun eentje moesten uitvoeren. Hun banken waren in hoefijzervorm opgesteld, de lentezon viel door de hoge klasramen naar binnen, ze waren allemaal heel geconcentreerd aan het werk. Terwijl ik hen vanachter mijn lessenaar zat te observeren, werd ik plots overspoeld door een golf van liefde. Pure, zuivere liefde. Wel, volgens mij verschilt de liefde die ik toen voor mijn leerlingen voelde niet wezenlijk van de liefde die mijn vrouw of kinderen in mij losmaken. Liefde is liefde. Je hebt relaties waarin liefde stroomt en je hebt er waarin dat niét het geval is. Maar in zijn meest geconcentreerde vorm is liefde in elke relatie hetzelfde."

Is liefde niet heel vaak zelfliefde? Door toegewijd met onze kinderen bezig te zijn, leiden we de aandacht af van onze eigen besognes en voelen we ons beter over onszelf. Dat maakt de liefde die we voor onze nakomelingen voelen minder onbaatzuchtig dan ze lijkt.

"Ja, maar alle liefde is zelfliefde. Je herkent jezelf in de ander. Dat kan ook niet anders: we kunnen ons moeilijk van onszelf loskoppelen. Wetenschappers bevestigen overigens wat jij zegt. Onderzoek heeft aangetoond dat huisdokters - die over het algemeen een erg veeleisende job hebben - veel minder kans maken op een burn-out als ze kinderen hebben. Omdat hun kinderen hen 's avonds min of meer dwingen om los te laten waar ze overdag mee bezig zijn geweest. Conclusie: kinderen maken, je doen dat voor jezelf. En dat is ook geen schande."

Het gepraat wordt gekeuvel, we fladderen als vlinders met ADHD van het ene gespreksonderwerp naar het andere. Passeren nog de revue: stoppen met roken (nogmaals, Wim: Champix), een Nederlandse versie van Winteruur ("Als dat te combineren is met mijn voorstellingen: waarom niet?") en het probleem met kranteninterviews ("De geschreven weergave van een gesprek is zelden waarachtig.")

Voor hij zijn muts weer opzet en De Ketel verlaat, vraag ik hem nog of hij al een nieuwe solovoorstelling aan het schrijven is. Hij knikt en zegt: 'De werktitel is Ram Rem De Tram. Of Ram Rem De Tram Ram Rem. Of Rem Ram De Tram. Maar ik denk dat het Ram Rem De Tram wordt."

Ik reken af en ga in de straten van Berchem alsnog op zoek naar dokter Wout.

[thenextcloset]

Blogger en ontwerper Paulien Riemis over de mode-industrie, duurzaamheid en relaxen.

Paulien Riemis is een Vlaams model dat van haar blog haar eigen bedrijf heeft gemaakt. Al een decennium lang schrijft ze op haar online magazine Polienne. En on top of that, heeft ze onlangs een eigen juwelencollectie ontworpen. Speciaal voor The Next Closet cureerde zij een collectie met al haar favoriete items op de website. Wij spraken haar over mode, ondernemen en duurzaamheid.

Hi Paulien! Hoe ziet jouw dag er vandaag uit? “Deze ochtend heb ik eindelijk lekker uitgeslapen – dat was wel nodig, want ik vierde gisteren mijn verjaardag! Ik heb mijn ‘out of office’ aan gezet, maar iedereen die in de online wereld werkt weet dat dat eigenlijk niet bestaat. Na de lunch met mijn vriendje ging ik meteen aan het werk. Projecten afwerken, een collectie samenstellen voor The Next Closet en dit interview. Straks heb ik nog een fotoshoot voor een outfit post en vanavond ga ik naar de spa. Dan kan ik toch nog even nagenieten van mijn verjaardag.”

Dat klinkt heerlijk, maar ook heel druk! En hoe ziet je werkweek er normaal uit? “Op dit moment ben ik fulltime met mijn blog bezig. Als ik tijd over heb doe ik soms nog wat modellenwerk. Dit is jarenlang een hobby geweest, maar sinds 2 jaar heb ik de luxe om dit als fulltime baan te doen. Ik werk al ruim 10 jaar aan mijn website, dus hard work pays off. Daar ben ik super dankbaar voor en zonder mijn volgers was dit wellicht niet mogelijk geweest. Misschien geef ik nog wel een groot feest om te vieren dat Polienne al 10 jaar bestaat!”

Wat is voor jou the next big step? “Onlangs heb ik mijn eigen juwelenlijn ontworpen, ‘The Fire Within’.  Dat is op zich al een droom die uitkwam. Ik vind het sowieso leuk om in de toekomst nog een modecollectie te ontwerpen. Qua bloggen wil ik vooral kijken hoe de scene gaat evolueren en hoe ik er het beste op kan inspelen. Ik droom ervan om ooit  een online modeplatform op te zetten à la Belmodo, dat hebben we in België veel te weinig!”

Je bent nu ondernemer en in principe ben je ook je eigen merk. Eigenlijk lijk je dan 24/7 bezig te zijn met je onderneming. Voel je eigenlijk nog een verschil tussen een werkweek en het weekend? “In het begin was dat zeker moeilijk. Toen mijn blog nog een hobby was, werkte ik er altijd ‘s avonds of in het weekend aan. In die tijd studeerde ik nog Engelse literatuur aan de Universiteit Antwerpen en werkte ik als social media manager. Maar eerlijk gezegd ben ik ook veel creatiever naar het einde van de dag toe. ‘s Ochtends doe ik alle minder creatieve klusjes.”

Heeft dit ook invloed op je sociale leven, of je relatie bijvoorbeeld? “Eigenlijk is dat juist een perfect match. Omdat mijn vriendje in een band speelt, is het ook zo onregelmatig. Wij kunnen juist heel goed op elkaars planning  inspelen. Het heeft ook zijn voordelen, die flexibiliteit en het avontuurlijke van allebei heel druk zijn.”

Wat vind je van de blogger wereld op dit moment? Je bent niet meer de klassieke blogger zoals vroeger – je hebt meer een magazine.

“Dat klopt! Ik post nog heel vaak dingen op mijn blog, anderen zijn daar serieus mee verminderd. De hele wereld is ook erg professioneel geworden op vlak van content maar ook fotokwaliteit. Er staan zelden random dingen tussen en alles is heel goed gecureerd. Dat heel natuurlijke, authentieke stukje content heb je dan weer wel op Instagram stories. De balans tussen gestileerd en authentiek overkomen is een mooie zoektocht. Ik wil namelijk ook lelijke selfies en stomme dingetjes kunnen delen. De uitdaging van de toekomst schuilt tussen professioneel zijn, maar ook real blijven.”

En wat vind je van de modewereld? “Ik vind het tof dat alles veel toegankelijker is geworden. Vroeger was mode voor mij heel elitair, een heel gesloten wereld.  Nu is alles veel opener en de aanpak is veel toegankelijker. Alles wordt veel naar de mensen toe getrokken en geen ver-van-je-bed-show. Het is belangrijk dat je als fan betrokken wordt.”

Slow fashion is soms best nog duur voor mensen die studeren of nog geen vaste baan hebben. Heb je tips om sustainable fashion te dragen zonder er veel geld aan uit te geven? “Begin met je eigen kledingkast! Mensen vergeten vaak wat ze hebben en waar ze het mee kunnen combineren. Probeer een stuk uit je kledingkast te nemen en te combineren met alle mogelijke items in je kast. Maak er foto’s van, print ze uit, en plak ze op je kast. Je zal versteld zijn hoeveel sets je hebt gemaakt. Eigenlijk shop je dan meteen uit je eigen kast.

En de gouden tip is natuurlijk vintage shoppen. Ik was vroeger verslaafd aan koopjesjagen in tweedehandswinkels. Maar nu geeft het internet je talloze opties om letterlijk vanuit je bed te kunnen shoppen. Je hoeft dus niet meer tussen allemaal muffe kledingrekken te neuzen naar de mooiste items. Er hangen vaak ook gedateerde stuks bij, of stuks die net niet jouw maat zijn. Dankzij het internet kan je dit allemaal filteren en wordt het veel makkelijker – en goedkoper.”

Wat doe jij op vlak van duurzaamheid? “Ik probeer zo bewust mogelijk te leven. Zo gebruik ik bijvoorbeeld zo min mogelijk plastic. Als ik de deur uitga neem ik altijd een totebag mee en gebruik ik mijn glazen drinkbus. Ook in mijn interieur vind je veel duurzame aspecten terug. Mijn keuken is gemaakt van gerecycled materiaal en ik heb veel vintage meubels. Als ik in het weekend uiteten ga kies ik voor een van mijn favoriete duurzame adresjes. Daar kun je volledig biologisch of vegan eten en er wordt gekookt met lokale ingrediënten. In Antwerpen zijn mijn favorieten: Rancine, Juno en Native.”

En qua kleding, zijn je favoriete merken ook duurzaam? “Ik werk zelf met heel wat verschillende merken samen. Maar ik support bijvoorbeeld altijd de conscious collectie van grotere merken. Zo heb je kledingwinkels waar je oude kleding kan binnenbrengen in ruil voor een korting. Die kleding wordt dan gebruikt voor recycled collecties. Een fantastisch concept! Zelf ben ik dol op Ganni, Samsoe en Samsoe en Acne. Kwalitatief, en it doesn’t break the bank.” 

Wat is je lievelingsstuk van dit moment? “Ik heb net nieuwe, opvallende chunky sneakers van Adidas.  Die passen werkelijk bij alles.  Ik draag ze nu ook echt elke dag. Ze zijn comfy, cool en opvallend. Een grappige tip is om je oude hardloopschoenen uit de kast te halen. Vaak zijn deze ook chunky en kleurrijk en kun je deze nog prima combineren onder je outfit!”

Verkoop je zelf je eigen kleding? “Ik organiseer een paar keer per jaar een closet sale samen met andere bloggers. Dan verkoop ik niet per se mijn designer items, maar zorg ik toch voor een tweede leven van mijn non label items. De opbrengst hou ik altijd bij in een enveloppe, zodat ik niet meteen weer ga shoppen. Ik denk dan heel lang na over een most wanted item en ga het dan pas uit die enveloppe halen. Heel old school, maar zo word ik ook weer bewuster van mijn shopgedrag! En natuurlijk, om mijn designer items te verkopen heb ik nu een nieuw adresje gevonden: The Next Closet!”

Bedankt, Paulien!

Fotografie bron: Polienne.com  Tekst: Angela Donskaia