#foliis

[nocylipcowa]

nic tylko siedzę i pakuję porcelanę 😭

[thedivinepair]

𝓅𝑜𝓇𝓉𝓇𝒶𝒾𝓉𝓈 𝑜𝒻 𝓉𝒽𝑒 𝓆𝓊𝑒𝑒𝓃 : 𝓈𝓊𝑔𝒶𝓇 𝓌𝒶𝓉𝑒𝓇 𝓇𝒶𝒾𝓃

[robert7979]

New Post has been published on Budowa i remont

New Post has been published on https://remont.biz.pl/ogrod/jak-wybrac-odpowiednia-folie-ogrodowa-przewodnik-zakupowy-i-porownanie-materialow/

Jak wybrać odpowiednią folię ogrodową: Przewodnik zakupowy i porównanie materiałów.

Jak wybrać odpowiednią folię ogrodową: Przewodnik zakupowy i porównanie materiałów.

Wybór odpowiedniej folii ogrodowej to kluczowa decyzja dla każdego ogrodnika, wpływająca na zdrowie i wydajność upraw. W tym przewodniku przedstawiamy, jakie czynniki należy wziąć pod uwagę — od grubości i trwałości materiału, po przepuszczalność światła, która jest niezbędna dla procesu fotosyntezy. Zaznajomisz się z różnymi rodzajami folii dostępnymi na rynku oraz ich specyficznymi zastosowaniami, abyś mógł wybrać produkt idealnie dopasowany do Twoich potrzeb ogrodniczych.

[slaskie-portale-internetowe]

Rodzaje worków foliowych w ofercie – przeznaczenie i właściwości

Worki foliowe znajdują zastosowanie w wielu dziedzinach życia i gospodarki. Ułatwiają przechowywanie produktów i tworzą opakowania jednorazowe. Cieszą się ogromną popularnością, dlatego można spotkać je w wielu wariantach. W Folmi oferujemy worki na zamówienie w niestandardowych wymiarach i formach. Sprawdź, co mamy w swojej ofercie! Continue reading Untitled

[mobino]

Black Friday s-a încheiat⏹️, dar super reducerile continua la Mobino cu Black Days! ⏩️

Descoperă ofertele de neoprit acum pe www.mobino.ro!

[darkficsyouneveraskedfor]

Daddy Lessons 2

Warnings: non/dubcon, and other dark elements. My username actually says you never asked for any of this.

My warnings are not exhaustive but be aware this is a dark fic and may include potentially triggering topics. Please use your common sense when consuming content. I am not responsible for your decisions.

Characters: Rafe Cameron

Summary: You agree to tutor for the Cameron’s, but find your student less than cooperative.

Part of the Backwoods AU

As usual, I would appreciate any and all feedback. I’m happy to once more go on this adventure with all of you! Thank you in advance for your comments and for reblogging.

You slap your hand around Rafe’s wrist, panic surging in your throat. You can’t breathe. You bring your other hand up as you turn in the seat, trying to dislodge his grip as he squeezes tighter. So tight, you feel your eyes bulging.

You smack his shoulder desperately as tears fill the brims of your eyes and the chair tilts with your struggle. He lets you go as you wrench back and topple off the seat completely. Your back hits the floor and knocks the wind out of you a second time.

You wheeze and cough as your throat burns. Rafe chuckles as you hear the pages flutter and he throws the textbook. It lands on your stomach and you groan.

“Tell you what, dork, whatever my dad’s paying you to ‘teach’ me,” he puts a special lilt on teach, “I’ll pay you double to shut the fuck up. You sit there, do whatever it is nerds do and I’ll be on my phone.”

He kicks the chair as he gets up and stomps around the table. He resumes his seat on the other side as you sit up. He swipes his phone into his hand and goes back to flicking the screen with his thumb. You get up silently, holding back another wave of tears as you try not to shake. 

You pick up the book and bring the chair straight. You lower yourself onto the seat and put the textbook beside your laptop. You stare at the screen but can’t read the font. You’re terrified.

All those years, you saw Rafe swaggering down the halls, calling kids names, pushing the nerdiest of the punch into lockers, but he’d never hit a girl. Not openly, though he never had a problem bashing any boy smaller than him.

“If you’re gonna cry, keep it down,” he snickers, “you’re not hot enough for that.”

You blink and stare at the screen. What do you do? Pack up and go? Tell Ward it’s not going to work out. He’ll be disappointed but he can afford someone who wasn’t a former victim of his son’s high school foliies.

You close the laptop and grab your bag, tucking it inside quietly. You’ll just have to break the news to your parents. You’re unemployed, again. That didn’t last long. You hook your knapsack over your shoulder and stand.

“Giving up?” Rafe scoffs without looking up from his phone, “typical.”

You don’t say anything as you round the table and head for the door. Before you can step into the entryway, a searing pain in your scalp lurches you back. You cry out as Rafe drags you into the dining room and pens you in against the table. He fists your hair as he snarls at you.

“Don’t you fucking go tattling on me to daddy,” he growls. “Don’t be a little bitch and sit the fuck down.”

“Let me go–”

“I was fucking serious. I’ll pay you to mind your goddamn business. My dad wants me to read these damn books, so you tell him I read them,” he sneers, “but it’s gotta be fucking believable so go on and sit.”

“Rafe–”

“Don’t you fucking call me that,” he spits, “I don’t wanna hear my name on your fucking lips.” You flinch as he yanks your hair, “we got a deal or what?” His eyes drift down to your striped tee shirt, “you could use the money.”

You gulp and glance past him. What other prospects do you have? Sit at home and face the music and have no money or sit here in silence until your time is up.

“Ow,” you squirm, “I– I’ll do it but– let me go.”

He abides as he rolls his eyes and shoves you away from him, “god, you’re fucking whiny.”

“I’m not… I’m not going to stay if you keep doing that–”

“Ah, come on,” he slurs, “tell me it doesn’t get you a little hot. I know you ain’t had other guys up on you.”

That hurts in a different way. You try not to show it as you back away from him. This isn’t a good idea. He’s not exactly stable and you don’t really trust him. Even if he doesn’t follow through, money is money. Besides, he seems more interested in that phone than you.

You go back around the table and sit. You pull the textbook close and Rafe narrows his eyes at you. You raise a palm, trembling despite your efforts.

“To make it convincing,” you say and exhale heavily.

He grumbles and drops back into his seat. You set your bag on the chair next to you and slip your laptop out once more. You pop it open and listlessly drag your finger over the trackpad. You still don’t have the wifi. Solitaire it is.

You yawn and lean your chin in your hand. The tension remains. It’s silent but for his occasional snort or mutter at his phone. He’s just the same as he ever was. The popular kid defiant to everyone and everything around him.

You wish you could be that reckless. Well, you can’t just fall back on daddy’s bank account. You have to work to get top marks just to afford your tuition, but the scholarships don’t pay for your books or your housing. That’s all up to you and what little your parents can scrape up after their own expenses.

As much as you hate his privilege, you envy it. Maybe you would be like him if you had that. Maybe you wouldn’t care either.

You click away at the cards, stacking one on top of the other. You look at the time. Not even twenty minutes in. You’re scheduled for two hours. This is actual torture, even triggering. The last thing you wanted to do was revert to high school. Graduation was the happiest day of your life because it meant you never had to see those people again.

Or so you thought.

Rafe chuffs and lets out a groan. You don’t look up. He’s already proven he’s unhinged, it wouldn’t surprise you if he had full conversations with himself. He knocks the table and another long drone escapes him. The table jolts a second time and your laptop bounces. You sit up to see above the screen.

Rafe aims his phone at his lap. The way his other arm you can tell he’s holding his… you know. What the hell?!

You’re too embarrassed to call him out. You hope at least he doesn’t actually have it out. Oh god, he really has no shame. 

You win and the cards stream down in celebration. Rafe makes another noise. A deep rasp that catches in his throat. Your skin is on fire. You should have left. 

“Uh, where’s the bathroom?” You ask as you get up.

“Dammit,” he growls as he pumps his arm furiously. Is he– “I’m about to–”

Your mouth falls open and you stumble. You panic and quickly turn, nearly sprinting into the kitchen. You stagger through another doorway and down a hallway. You find a half bath and lock yourself inside.

You can’t unsee what you just saw. Why would he do that right there across from you? He’s sick and twisted!

[pureanonofficial]

LES MIS LETTERS IN ADAPTATION - Foliis ac Frondibus, LM 4.3.3 (Los Miserables 1971)

There was a stone bench in one corner, one or two mouldy statues, several lattices which had lost their nails with time, were rotting on the wall, and there were no walks nor turf; but there was enough grass everywhere. Gardening had taken its departure, and nature had returned. Weeds abounded, which was a great piece of luck for a poor corner of land. The festival of gilliflowers was something splendid. Nothing in this garden obstructed the sacred effort of things towards life; venerable growth reigned there among them. The trees had bent over towards the nettles, the plant had sprung upward, the branch had inclined, that which crawls on the earth had gone in search of that which expands in the air, that which floats on the wind had bent over towards that which trails in the moss; trunks, boughs, leaves, fibres, clusters, tendrils, shoots, spines, thorns, had mingled, crossed, married, confounded themselves in each other; vegetation in a deep and close embrace, had celebrated and accomplished there, under the well-pleased eye of the Creator, in that enclosure three hundred feet square, the holy mystery of fraternity, symbol of the human fraternity. This garden was no longer a garden, it was a colossal thicket, that is to say, something as impenetrable as a forest, as peopled as a city, quivering like a nest, sombre like a cathedral, fragrant like a bouquet, solitary as a tomb, living as a throng.

[kasja93]

Z serii przemyślenia wspominkowe:

Czasem tęsknie…

Bywają takie dni jak dziś. Chwila wytchnienia po moim intensywnym poranku. Ten moment, gdy mogę położyć się tudzież rozsiąść wygodnie. W tle leci muzyka, firankę lekko porusza wiatr, słońce rzuca blask na przedmioty a one zaś tworzą fantazyjne wzory z cieni.

I wtedy właśnie odczuwam tęsknotę idealizując te wydestylowane chwile szczęścia, uśmiechu i po prostu uczucia, że jest dobrze.

Tęsknie za drive edition:

Porankami gdzie budziłam się codziennie w innym miejscu. Tej chwili spokoju, gdy robiłam kawę i wychodziłam z ciężarówki posiedzieć w spokoju podziwiając okolice. Ekscytacji co przyniosą kolejne godziny i gdzie mnie koła poniosą. Czułam się wtedy jak King of the Life. W końcu ile kobiet samodzielnie prowadzących 40 tonowy zestaw było tam gdzie ja? Tęsknie za tym poczuciem wolności i samodzielności bo choć wszystko spoczywało na moich barkach to cieszyłam się z tego. Wracam wspomnieniami za ludźmi tak serdecznymi, że zapamiętam ich do końca życia.

Do ekipy Brytyjczyków z fabryki folii termokurczliwej, którzy traktowali mnie jak swoją. Miałam nawet własny kubek u nich w pokoju socjalnym. Zawsze cieszyłam się z wizyt na Wyspach, gdyż mogłam swobodnie rozmawiać z każdym w języku angielskim.

Wracam wspomnieniami za ekipą magazynierów hiszpańskiego pochodzenia w Perpignam we Francji gdzie zawsze witali mnie z uśmiechem i obdarowywali owocami oraz warzywami za każdym razem, gdy tam byłam.

Za Marokańczykami, którzy na tym magazynie, tak jak i ja, stali w ciężarówkach dobę bądź dwie. Zawsze z uśmiechem, serdecznie zapraszali mnie bym z nimi zjadła. Byli muzułmanami i bardzo pomogli mi zrozumieć ich kulturę. Traktowali mnie na równi ze sobą a nawet dawali mi swoje dywaniki modlitewne bym z nimi siedziała i jadła pod gołym niebem (sami zaś siedzieli na kartonach).

Wspominam również z szerokim uśmiechem magazyniera Raphaela z Lionu, który zawsze zjawiał się niewiadomo skąd jak tylko przyjechałam na rozładunek. Za każdym razem moja wizyta na magazynach Geis logistic trwała dłużej, niż powinna bo rozmawialiśmy. Uczył mnie francuskiego i dzięki niemu mogę w bardzo prostym języku (zapewne z błędami gramatycznymi i stylistycznymi) mówić po francusku. Śmieje się za każdym razem, gdy przypomina mi się nasza pierwsza rozmowa. Powiedział wtedy „Nie musisz się mnie obawiać. Nie jestem imigrantem jestem rodowitym Francuzem!” Uderzając się pięścią w miejscu serca. Dodam, że Raphael był koloru mlecznej czekolady. Któregoś czasu utknęłam w Lionie na weekend bo przesunięto mi załadunek z piątku na poniedziałek. Zadzwoniłam wtedy do Raphaela, gdyż nieraz mówił bym się odezwała jeśli zostanę na choćby cały dzień w Lionie. Poznałam jego rodziców oraz dwie siostry, zostałam u nich na weekend, który spędziliśmy na zwiedzaniu Lionu w ekstra atmosferze. Mimo, że minęły prawie 3 lata odkąd ostatnio się widzieliśmy nadal utrzymujemy kontakt i wysyłamy sobie pocztówki na święta czy urodziny.

Za atmosferą weekendową, gdy wjeżdżało się w piątek bądź sobotę na pauzę weekendową. Przed ciężarówkami stały zawsze grupki kierowców i jak widzieli „blachy” ze swojego kraju machali by zaparkować koło nich. Zawsze serdecznie witano mnie w takich gronach. Najczęściej staliśmy w 3-8 osobowych grupach Polaków, czasem zapraszaliśmy też Czechów bo z nimi zawsze szło się dogadać i mieli zapas swoich rodzimych piw xD

Pamiętam swój pierwszy taki weekend we Francji. Był wtedy mundial (chyba… nie znam się na piłce nożnej). Jeden kierowca wyciągnął antenę oraz telewizor na zewnątrz. Z palet ułożyliśmy siedziska oraz stół. Każdy coś przyniósł i była super impreza. Były to czasu nim uwolniono roaming. Wtedy rozmowy czy korzystanie z internetu było cholernie drogie.

Tęsknie za… kradzieżami xDDD jakby to nie brzmiało. Pierwsze 4 lata na trasach międzynarodowych spędziłam jeżdżąc chłodnią i bardzo często coś z niej spadało ;) if you know what I means. Zawsze się kogoś obdarowywało owocami, warzywami, serami, jogurtami etc. Nie zapomnę gościa, który jeździł hakówką (naczepa chłodnicza w której wiszą półtusze zwierząt na hakach). Na weekendzie wziął z kabiny nóż i poszedł wycinać karkówkę i szynkę na wspólnego grilla (zawsze woziłam zapas węgla i grilla). Jako, że był to mój ostatni weekend w trasie tzw. Zjazdowy dostałam od gościa, jak później się okazało, prawie 18 kg wieprzowiny xD

Brakuje mi widoków. Pól kwitnącej lawendy, cytrusowych sadów zarówno podczas kwitnienia jak i pełnych owoców. Widoku oceanu, podróży promami i pociągami (tak wjeżdżało się na pociągi ciężarówką i przechodziło się do wagonu dla ludzi). Ośnieżonych alp nawet latem. Pustynnych klimatów w centralnej Hiszpanii. Różowego jeziora Torrevjera w Hiszpanii. Migrujących flamingów. Tego uczucia kiedy w styczniu jednego dnia było się na płazy w krótkim rękawku a dwa dni później chodziło się już w zimowej kurtce. Kilku dni, gdy z nikim się nie rozmawiało i całe dnie słuchało się audiobooków w czasie jazdy.

Odpraw celnych w Rumunii, Bułgarii czy Grecji. Fakt stało się niemal cały dzień a czasem i kilka w kolejce na granicy. Jednak były to zawsze bramy do innego świata. Wszystkie kraje byłej Jugosławii oraz wysypy Grecji to był zupełnie inny świat. Tak odmienny od naszej codzienności.

Chciałabym kiedyś znów wybrać się do Rosji. Jechałam raz w konwoju liczącym 8 ciężarówek do miejscowości, której nazwy nie pamiętam. Wiem, że był z niej widok na góry Uralu. Wieźliśmy z Niemiec jakieś specjalistyczne maszyny do fabryki uj wie czego tajne przez poufne. Była to pięcio tygodniowa wyprawa i najdłuższy czas jaki spędziłam w trasie. To co zobaczyłam i przeżyłam jadąc „drogą” przez kilka dni stworzoną po prostu przez wyrąb drzew w lesie to moje.

Nie zapomnę również wyprawy na Cypr. I tego, że tam jeśli są dwa pasy ruchu na drodze mieści się rownolegle do sobie trzy ciężarówki bądź pięć osobówek xDD zaprawdę! Szaleni ludzie.

Tej radości, gdy udało się znajomego spotkać w trasie na jednym parkingu! Czułam się wtedy zawsze jakbym trafiła w totka.

Staram się pielęgnować te oraz inne dobre wspomnienia. W moim Pałacu Pamięci mają całe piętro dla siebie. Przykre jest to, że te złe wspomnienia mają trzy razy tyle tam miejsca… Jednak uważam, że wszystko nas kształtuje. Zarówno te dobre jak i złe zdarzenia. Bez nich nie bylibyśmy tymi samymi osobami. Gdy czuje się strasznie staram się zaglądać na to piętro wypełnione światłem, śmiechem i radością choć nie zawsze jestem wstanie do nich dotrzeć przez nieprzenikniony mrok lepiący się do mnie, próbujący wedrzeć się do esencji mojego jestestwa. Może któregoś dnia uda mi się nad nim zapanować na tyle bym stała się swoistą latarnią. Niczym Fea jaśniąca własnym blaskiem.

[indira2004]

1. W pracy nożem do tapet podniosłam kawałek folii samoprzylepnej, and the next thing I know ze środkowego palca lewej ręki poleciała krew.

Jestem praworęczna.

W domu tęże rękę włożyłam do wody z ogórków kiszonych i szok omal mnie nie zabił 🙈

1a. Ponadto raz w życiu zdjęłam w pracy buty i chodziłam boso i akurat ktoś musiał przyjść zwiedzać szkołę w ferie i oglądać mnie w żółtych skarpetkach.

2. Lody ciasteczkowe z Biedronki dobre, tylko trochę mdłe, raczej więcej nie kupię.

3. Zdenerwowałam się, że ktoś mi na vinted podkupił bluzkę.

Kto?

No przecież, że ja.

Zdenerwowałam się też, że ktoś mi podkupił buty, no i tu niestety sytuacja nie była tak szczęśliwa, bo nie ja.

#nospendjanuary trochę mi nie wychodzi 🙈

[jazumst]

Praca kołem się toczy

Żeby Was... Nie chce mi się wracać do roboty. Posłuchajcie:

SWS nie ma łatwego czasu. Posypały nam się dwie lodówki. Ale nie to jest w tym najgorsze. Najgorsze jest to, że się pierdoli ukry zobaczyły wcześniej, ale trzymały mordę na kłódkę. Majstry wezwane później, towar do wyjebania. "Ale skąd one miały wiedzieć?!" I żeby dojebać jeszcze do pieca... XD To jest już śmiech przez łzy. Spleśniały ciasta. No nic dziwnego jak lodówka grzała. Co zrobił Manekin? Zobaczyła spleśniałe ciasta i wsadziła je do lodówki koło kasy. Jak przyszliśmy na zmianę to nam zakomunikowała, że są zepsute ciasta. - Wołam Lerę. - Lera, dziecko moje! Oprócz Kiero tylko tobie mogę tu ufać. I co? - Lera jednak "biegała z towarem, bo w niedzielę E. tylko stała i nic nie robiła", więc Lera robiła to samo i dziś dopiero dokładała. - Poszedłem na sklep. Przeżegnałem się i wróciłem do tych puchatych ciast grzybicznych.

//

Karty niezrobione, raporty niewdrukowane, chemia niezamówiona. Przy okazji pisania tej chemii wyszło, że mimo wielkiego zapasu, nie ma worków 60L. Ukry używają ich do zbierania kartonów i folii. Kurwa mać! Tyle razy mówiłem, że folia do 120L a kartony rwać i 240L!!! I chuj, nie ma worków. Ale one tylko "skąd miałam wiedzieć?!" Jestem zaziębiony i mam już ich dość!

//

Inwenta coraz bliżej. Aż się boję, że Kiero każe mi układać. Nie mam na to siły. Z resztą jeszcze święto i niedziela przed nami, a to rozpierdoli wszystko. Bylebym przeżył do wtorku. Właściwie środy.

//

Mam takie osobiste wrażenie, że na im więcej rzeczy uwagę zwracam tym bardziej odwrotny jest skutek. Zaniedbuję swoje obowiązki, bo przecież muszę pilnować innych. Im bardziej ich pilnuję tym oni bardziej mają swoje obowiązki w dupie i jest gorzej. 4 baby i 3kg pasztetu w chuj. Każda sprawdzała obrabiając, że reszta nic nie zrobiła. Każda układała obrabiając, że reszta układa źle. Każda daty sprawdza i datami układa. I chuj, 3kg towaru w chuj, winnych brak. Znaczy wróć! Winna ta która zamówiła. Jessss..... -.-

//

Jak mnie to irytuje, że nie potrafimy się dogadać....! Ale one nawet nie chcą. Żadne tłumaczenia. Że to dla nas, dla naszego spokoju, że poco kłótnie, poco przypały, że można spokojnie przecież... Chuja tam. Każda sobie przeciw reszcie.

[foodmydruug]

12/11/2023 NIEDZIELA

Zjedzone: ok. 750kcal/800kcal

Spalone: ok. 300kcal

Kroki: 10227

Waga: 52kg

Jestem zadowolona, po faście nie miałam binge i utrzymałam limit. Jutro też mam wolne i planuję cheat day tak do może jakoś 1500 kcal 🫣 Mam potężną ochotę na ciastka np. I wolę pozwolić sobie w normalnej ilości, niż mieć napad. Pójdę jutro na piechotę do Castoramy, no i Lidla, zrobię dużo kroków, bo Castorama jest dosyć daleko, a potrzebuję folii na stolik. Kupiłam Pregabalinę na dzisiejszym spacerze z mężem, i miałam rację, że moje samopoczuciem, czyli szybkie tętno, to wina deficytu leku. Biorę trzy rodzaje, ale ten mi się kończył i od kilku dni brałam malutko.

Dobranoc 🌙✨️

[linkemon]

Noctis Lucis Caelum x Reader

Selfship dla xivia___. Masterlist w języku polskim można znaleźć tu.

For English version of the same work check my Masterlist here.

↠ Noctis poznał cię, gdy zaczął chodzić do szkoły, jak większość ludzi w jego wieku. Nie byłaś zbyt rozmowna. On zresztą też nie. Być może właśnie dlatego przypadłaś mu do gustu. W przeciwieństwie do jego rówieśników, nie wychodziłaś z inicjatywą by się z nim zapoznać. Po prostu istniałaś gdzieś obok, zajmując się swoimi sprawami.

↠ Książę momentami miewał serdecznie dosyć wszystkiego, co go otacza. W takich momentach zaszywał się na dachu. Pewnego razu zastał tam ciebie, śpiącą. Zmieszał się i spróbował wycofać, ale właśnie wtedy się obudziłaś. Zrobiło ci się głupio. Zebrałaś swoje rzeczy najszybciej jak się dało i zmyłaś się stamtąd. Nie wiedziałaś jednak, że zapomniałaś swojej gry. Świeżo kupionej, jeszcze w folii.

Noctis zastanawiał się czy nie lepiej po prostu zostawić pudełko na miejscu, ale ostatecznie wygrała w nim chęć pogadania o grze. Sam dopiero co ją kupił i miał mnóstwo przemyśleń co do fabuły i strategii rozgrywki. Dlatego następnego dnia odnalazł cię na korytarzu i oddał zgubę. Rozmawiało wam się na tyle miło, że odprowadził cię do klasy na drugim końcu budynku. Tak zaczęła się wasza przyjaźń.

↠ Chłopak serdecznie nienawidził warzyw, dlatego poniekąd rozumiał problemy z odżywianiem. W tym względzie był jednak lekkim hipokrytą, bo od czasu do czasu przypominał ci o prawidłowym jedzeniu, nawet jeśli sam nie potrafił się do tego zastosować.

↠ Często zdarzało ci się urządzać sesje grania z Noctisem a później również Promptem. W dużej mierze online, ale czasem też na kanapie w mieszkanku. Ignis przygotowywał wtedy same dobre smakołyki. Scientia strofował chłopaka jeśli zachowywał się źle i te wizyty to jedne z niewielu razów, kiedy naprawdę go słuchał i się podporządkowywał.

↠ Jako przyjaciółce księcia, udało ci się odwiedzić pałac. Twoja pierwsza wizyta była niezłą katastrofą. Najpierw zbiłaś wiekową wazę, potem zgubiłaś się między długimi korytarzami a na koniec wpadłaś na króla Regisa. Ze zdenerwowania się rozpłakałaś. Książę znalazł cię, śmiejącą się przez łzy przed jego ojcem. Mężczyzna próbował cię rozśmieszyć, opowiadając historię z dzieciństwa o swoim synu i całkiem dobrze mu to wyszło.

Tamtego dnia Noctis zabrał cię też na swój trening. Po części dlatego, że musiał, a po części po to by się przed tobą pochwalić. Jego duma, kiedy całkowicie olałaś Gladiona i pogratulowałaś jemu, była ogromna.

↠ Żadne z was nie wyznało drugiej stronie uczuć w typowy sposób. Po prostu pewnego razu, przechadzając się po mieście przy zachodzie słońca, złapaliście się za ręce. A kilka dni później chwila w parku była na tyle magiczna, że odbył się wasz pierwszy pocałunek. Bycie parą wyszło bez oficjalnych ceregieli czy ogłoszeń.

↠ Wasze randki niewiele różniły się od tego, co do tej pory robiliście razem. Granie, sklepy i wypady na miasto. Różnica była taka, że wychodziliście bez chłopaków, którzy dość szybko zwietrzyli, że coś jest na rzeczy.

Przez dosyć długi czas ukrywaliście relację przed trójką przyjaciół. Wasz związek był wtedy pełen drobnych muśnięć dłoni, szybko skradzionych pocałunków i niespodziewanych wagarów w środku dnia.

↠ Książę przyzwyczaił się do tego, że wiecznie chodziłaś niewyspana. Nie miał nic przeciwko temu by jego ramię było twoją poduszką.

↠ To ty wpadłaś na pomysł by zatrudnić was w pracy dorywczej. W ten sposób na pewien czas wylądowaliście dorabiając w restauracji sushi. Od tamtej pory nie możecie już patrzeć na takie jedzenie. Musiałaś jednak przyznać, że chłopak był niezwykle opiekuńczy. Kiedy widział, że nie dawałaś rady, wysyłał cię na przerwę i przejmował twoje zadania.

↠ Noctis miewał tendencje do chowania uczuć głęboko w sobie. Jeśli chciałaś je dogłębnie poznać, musiałaś się mocno namęczyć. Często też powtarzałaś mu jak bardzo jesteś z niego dumna, bo próba dorośnięcia do roli króla spędzała mu sen z powiek.

On sam natomiast częściej wspierał cię czynami niż słowami. Choćby przez przychodzenie na różnego rodzaju konkursy szkolne czy załatwianie niektórych spraw, sprawiających ci problemy. Między innymi osób, które zarzucały ci, że jesteś z nim dla sławy czy korzyści. Miał swoje sposoby na takich ludzi.

↠ Wasz związek trwał dość długo, ale im bliżej było do małżeństwa z Lunafreyą, tym bardziej Noctis rozważał zerwanie z tobą. Poczucie obowiązku wygrało i nie chcąc cię ranić później, rozstał się z tobą na długo przed wyjazdem z Insomnii. Wciąż jednak wracał do ciebie myślami. Szczególnie ma cię w głowie teraz, gdy doszły do niego wieści o ataku na stolicę...

[thedivinepair]

the most elegant princess right out of a fairytale — that’s until she speaks. and then everyone gets a headache real quick. 

[magazynkulinarny]

Pieczony bakłażan z ziołowo-czosnkowymi pomidorami i burratą na opiekanym chlebie

Ostatnie niedzielne śniadanie zaliczam do najlepszych jakie jadłam od miesięcy! Już samo wymyślanie go było przyjemne, przygotowywanie komponentów sprawiało - jak kiedyś - radość, ale konsumpcja przebiła wszystko inne!

Pieczony bakłażan rozpływał się w ustach, pomidory wolno gotowane z czosnkiem, cebulą i suszonymi ziołami pięknie się z nim połączyły na zasadzie kontrastu - on delikatny i nieinwazyjny, one kwaskowate, lekko ostre i bardzo aromatyczne - zaś burrata dodała im kremowo-śmietankowego wykończenia. Całość ułożyłam na chrupiącym, opieczonym na maśle pieczywie. Taka powierzchownie niepozorna, ale po bliższym poznaniu wyjątkowa rodzinka.

Są takie familie. Nie nadają się do Instagramów, Pinterestów, ani na okładki magazynów. Nie błyszczą amerykańskim uśmiechem z klawiaturą wybielonych zębów, nie czarują opalenizną z egzotycznych podróży, ani markowymi ubraniami, nie wożą się w drogich autach, nie jadają w ekskluzywnych restauracjach. Wiodą zwykłe, proste życie.

Dopiero po pierwszym kęsie można odkryć pełnię ich smaków, natomiast kolejne wywołują zaskoczenie, że przecież lepiej być już nie może, a jednak jest. Współgrają harmonijnie, jakby zostali dla siebie stworzeni. Dopełniają się i chętnie czule przytulają.

Lubię takie jedzenie i lubię takich ludzi.

Składniki:

spory bakłażan burrata 3 duże pomidory (lub puszka pomidorów w sosie) 2-3 ząbki czosnku 1/2 cebuli po łyżeczce: suszonej bazylii, naci pietruszki, oregano (można zastąpić świeżymi) 2 łyżki przecieru pomidorowego łyżeczka miodu sól i czarny pieprz do smaku 4-6 kromek chleba (u mnie sycylijski z pomidorami)

Wykonanie:

Nastawić piekarnik na 190ºC.

Opłukanego bakłażana rozciąć wzdłuż na pół i w każdej części zrobić kratkowane nacięcia ostrym nożem. Połówki ułożyć na folii aluminiowej, oprószyć pieprzem, skropić oliwą z oliwek i zawinąć luźno. Wstawić w blaszce do pieca na 45 minut.

W tym czasie obrać cebulę i czosnek. Cebulę pokroić w małą kosteczkę, a czosnek rozgnieść płaską stroną noża i maksymalnie rozdrobnić. Opłukać pomidory, pokroić w dużą kostkę, usunąć twardą końcówkę.

W niedużym garnuszku podgrzać niewielką ilość oliwy z oliwek e.v., wrzucić cebulę, smażyć minutę, a następnie dorzucić czosnek. Smażyć do zeszklenia się cebuli. Dodać pomidory i dusić razem, aż puszczą sok. Dołożyć resztę składników: przecier pomidorowy, miód i zioła. Wymieszać i jeszcze trochę gotować, aż sos zgęstnieje. Dosmakować solą i pieprzem.

Kromki chleba posmarować z obu stron masłem i usmażyć na patelni na rumiano.

Na każdą kromkę wykładać miąższ bakłażana, rozgnieść widelcem. Na to pomidory z sosem, a na wierzch porwaną burratę. Oprószyć pieprzem.

Jeść, jak kanapki (ale wtedy bez serwetek się nie obędzie) lub nożem i widelcem.

[secretmellowblog]

hey love your blog!

i’ve got a really random specific question.

so I read les mis over 10 years ago and there was a passage in it i’ve been trying to find since but i just can’t… it was a description of a garden and i remember it being soooo lyrical and beautiful but for the life of me i can’t find it again …. any chance it rings a bell????

Gardens are a big motif in Les Mis, and there are lots of lyrical descriptions of gardens in the book! So it is hard to say, but- I'll put other possibilities in the tags, but I think the most likely candidate is probably the longest and most lyrical garden description we get in the book-- the description of the garden in the Rue Plumet, where Jean Valjean lives with Cosette. This is Volume IV, Book 3, Chapter 3, "Foliis Ac Frondibus":

There was a stone bench in one corner, one or two mouldy statues, several lattices which had lost their nails with time, were rotting on the wall, and there were no walks nor turf; but there was enough grass everywhere. Gardening had taken its departure, and nature had returned. Weeds abounded, which was a great piece of luck for a poor corner of land. The festival of gilliflowers was something splendid. Nothing in this garden obstructed the sacred effort of things towards life; venerable growth reigned there among them. The trees had bent over towards the nettles, the plant had sprung upward, the branch had inclined, that which crawls on the earth had gone in search of that which expands in the air, that which floats on the wind had bent over towards that which trails in the moss; trunks, boughs, leaves, fibres, clusters, tendrils, shoots, spines, thorns, had mingled, crossed, married, confounded themselves in each other; vegetation in a deep and close embrace, had celebrated and accomplished there, under the well-pleased eye of the Creator, in that enclosure three hundred feet square, the holy mystery of fraternity, symbol of the human fraternity. This garden was no longer a garden, it was a colossal thicket, that is to say, something as impenetrable as a forest, as peopled as a city, quivering like a nest, sombre like a cathedral, fragrant like a bouquet, solitary as a tomb, living as a throng.

In Floréal this enormous thicket, free behind its gate and within its four walls, entered upon the secret labor of germination, quivered in the rising sun, almost like an animal which drinks in the breaths of cosmic love, and which feels the sap of April rising and boiling in its veins, and shakes to the wind its enormous wonderful green locks, sprinkled on the damp earth, on the defaced statues, on the crumbling steps of the pavilion, and even on the pavement of the deserted street, flowers like stars, dew like pearls, fecundity, beauty, life, joy, perfumes. At midday, a thousand white butterflies took refuge there, and it was a divine spectacle to see that living summer snow whirling about there in flakes amid the shade. There, in those gay shadows of verdure, a throng of innocent voices spoke sweetly to the soul, and what the twittering forgot to say the humming completed. In the evening, a dreamy vapor exhaled from the garden and enveloped it; a shroud of mist, a calm and celestial sadness covered it; the intoxicating perfume of the honeysuckles and convolvulus poured out from every part of it, like an exquisite and subtle poison; the last appeals of the woodpeckers and the wagtails were audible as they dozed among the branches; one felt the sacred intimacy of the birds and the trees; by day the wings rejoice the leaves, by night the leaves protect the wings.

In winter the thicket was black, dripping, bristling, shivering, and allowed some glimpse of the house. Instead of flowers on the branches and dew in the flowers, the long silvery tracks of the snails were visible on the cold, thick carpet of yellow leaves; but in any fashion, under any aspect, at all seasons, spring, winter, summer, autumn, this tiny enclosure breathed forth melancholy, contemplation, solitude, liberty, the absence of man, the presence of God; and the rusty old gate had the air of saying: “This garden belongs to me.”

It was of no avail that the pavements of Paris were there on every side, the classic and splendid hotels of the Rue de Varennes a couple of paces away, the dome of the Invalides close at hand, the Chamber of Deputies not far off; the carriages of the Rue de Bourgogne and of the Rue Saint-Dominique rumbled luxuriously, in vain, in the vicinity, in vain did the yellow, brown, white, and red omnibuses cross each other’s course at the neighboring crossroads; the Rue Plumet was the desert; and the death of the former proprietors, the revolution which had passed over it, the crumbling away of ancient fortunes, absence, forgetfulness, forty years of abandonment and widowhood, had sufficed to restore to this privileged spot ferns, mulleins, hemlock, yarrow, tall weeds, great crimped plants, with large leaves of pale green cloth, lizards, beetles, uneasy and rapid insects; to cause to spring forth from the depths of the earth and to reappear between those four walls a certain indescribable and savage grandeur; and for nature, which disconcerts the petty arrangements of man, and which sheds herself always thoroughly where she diffuses herself at all, in the ant as well as in the eagle, to blossom out in a petty little Parisian garden with as much rude force and majesty as in a virgin forest of the New World.

Nothing is small, in fact; any one who is subject to the profound and penetrating influence of nature knows this. Although no absolute satisfaction is given to philosophy, either to circumscribe the cause or to limit the effect, the contemplator falls into those unfathomable ecstasies caused by these decompositions of force terminating in unity. Everything toils at everything.Algebra is applied to the clouds; the radiation of the star profits the rose; no thinker would venture to affirm that the perfume of the hawthorn is useless to the constellations. Who, then, can calculate the course of a molecule? How do we know that the creation of worlds is not determined by the fall of grains of sand? Who knows the reciprocal ebb and flow of the infinitely great and the infinitely little, the reverberations of causes in the precipices of being, and the avalanches of creation? The tiniest worm is of importance; the great is little, the little is great; everything is balanced in necessity; alarming vision for the mind. There are marvellous relations between beings and things; in that inexhaustible whole, from the sun to the grub, nothing despises the other; all have need of each other. The light does not bear away terrestrial perfumes into the azure depths, without knowing what it is doing; the night distributes stellar essences to the sleeping flowers. All birds that fly have round their leg the thread of the infinite. Germination is complicated with the bursting forth of a meteor and with the peck of a swallow cracking its egg, and it places on one level the birth of an earthworm and the advent of Socrates. Where the telescope ends, the microscope begins. Which of the two possesses the larger field of vision? Choose. A bit of mould is a pleiad of flowers; a nebula is an ant-hill of stars. The same promiscuousness, and yet more unprecedented, exists between the things of the intelligence and the facts of substance. Elements and principles mingle, combine, wed, multiply with each other, to such a point that the material and the moral world are brought eventually to the same clearness. The phenomenon is perpetually returning upon itself. In the vast cosmic exchanges the universal life goes and comes in unknown quantities, rolling entirely in the invisible mystery of effluvia, employing everything, not losing a single dream, not a single slumber, sowing an animalcule here, crumbling to bits a planet there, oscillating and winding, making of light a force and of thought an element, disseminated and invisible, dissolving all, except that geometrical point, the I; bringing everything back to the soul-atom; expanding everything in God, entangling all activity, from summit to base, in the obscurity of a dizzy mechanism, attaching the flight of an insect to the movement of the earth, subordinating, who knows? Were it only by the identity of the law, the evolution of the comet in the firmament to the whirling of the infusoria in the drop of water. A machine made of mind. Enormous gearing, the prime motor of which is the gnat, and whose final wheel is the zodiac.

[ikagamii]

Przepraszam że dawno nie było postów ale miałam gorsze dni i jadlam mega dużo juz nawet kalorii nie liczyłam, teraz robię fast, wątpię że uda sie 24 godzinny ale żeby chociaż do ketozy doszło. Kupiłam sobie w tedim takie alá lody ktore są w takiej jakby przezroczystej folii i się je mrozi w domu, nazywaja się " ice pops" cala paczka ma 200 kcal i 10 sztuk lodów (100 ml 50 kcal). Zjem sobię je jutro ale będę myśleć o nich przez całą noc :// ogólnie powiedziałam mamie że nie musi być obiadu jutro, odpowiedziała mi że jak coś to zrobię z siostrą nalesniki z rossmana. Ogolnie one chyba nie są jakoś bardzo kaloryczne więc jak coś to zjem dwa z dżemem ale boje się że skusze się na cukier i śmietanę i będzie masakra, więc mam nadzieję że się obejde bez obiadu. Takze zjem jutro cztery te lody ( jednego zjadłam dzis) i polowe oddam siostrze