#gesproken gedachten

[vastingedachten]

Bitterzoete emotie…

Onbeantwoorde liefde is zo’n bitterzoete emotie. Ik voel zoveel voor een ander en ondanks dat het niet wederzijds is, blijf ik het voelen. Er is zoveel oprechte pure emotie, maar tegelijkertijd zoveel pijn. Ik weet dat we niet alles kunnen hebben, maar ik wil het meeste. Ik wil vrede in jou en mij en geluk voor ons beiden. Ik wil dat de zomer dit jaar langer duurt en de volgende ook en dat je glimlach nooit verdwijnt. Soms betrap ik mezelf erop dat ik droom om de tijd stil te zetten voor ons, om samen te zijn. Ik zal nooit genoeg van je krijgen, zelfs de eeuwigheid zou niet genoeg zijn.

Ik weet dat we niet alles kunnen hebben, maar ik wil echt dat jij ook bij mij bent.

Van. Mij.

[autimind]

Autismeweek dag 1, 30 maart

Het beeld van autisme en wat er niet aan klopt

Het beeld dat mensen hebben van ‘een autist’ lijkt vooral op Sheldon Cooper (The Big Bang Theory) en, als ze mijn leeftijd hebben, op Rain Man uit de gelijknamige film. Dit beeld klopt niet.

De echte man op wie Rain Man is gebaseerd heette Kim Peekl en had helemaal geen autisme maar FG-Syndroom. Hij werd 58 jaar. Daar doel ik niet op. Autisme is een spectrum-stoornis. Dat betekent dat we allemaal van elkaar verschillen, een stuk meer dan mensen zonder autisme. Het betekent dus niet dat ‘we allemaal een beetje autistisch zijn’.

Sheldon is vrij duidelijk ‘autistisch gecodeerd’ maar in de serie wordt het nooit duidelijk. Goed, binnen het spectrum komen wel dergelijke jongens voor. Natuurlijk. Vergeet echter de meiden niet. En al die vele anderen die er heel anders uit zien en zich heel anders gedragen. En niet geïnteresseerd zijn in natuurkunde of computers.

Wat is dan het juiste beeld? In de autisme-wereld wordt vaak gezegd dat ‘als je één autist hebt ontmoet dan heb je één autist ontmoet’. Toch zijn er wel algemene kenmerken aan te wijzen. Helaas is dat tot nu toe altijd gedaan door de psychiatrie en daar hebben we de gebruikelijke lijstjes met tekortkomingen aan te danken. Star, overgevoelig, geen wederkerigheid, dingen letterlijk nemen en ga zo maar door. Ik kan zonder probleem elk van die punten ‘omdenken’. Star..? Dat kan ook vasthoudend zijn.

Mensen binnen het autistisch spectrum willen nogal eens weinig oog hebben voor de hiërarchie die wel degelijk bestaat bij Nederlandse bedrijven. “Zou je mee willen gaan naar het spoedoverleg?” Als je dit aan een collega met autisme vraagt, heb je goed kans dat zij ‘nee’ zegt. Dit kun je een gebrek aan sociale vaardigheden noemen maar je had ook duidelijk kunnen zijn.

Mensen hebben de neiging om elkaar letterlijk te nemen als ze elkaar niet begrijpen, bijvoorbeeld als er een stevig cultuurverschil is. Wat dan over blijft is niks anders dan de woorden zelf.. en dan doe je het daarmee. Letterlijk nemen is geen autistisch kenmerk! Het ontstaat omdat mensen een verschillende manier hebben van naar de wereld kijken.

Autisme is in de praktijk vooral een andere manier van met informatie omgaan. Informatie vanuit de zintuigen maar ook gesproken of geschreven informatie en zelfs die uit de eigen gedachten en gevoelens. Dit kan zich op allerlei verschillende manieren uit.

Zonder uitzondering is het zo dat die manier van kijken niet fout is of gehandicapt. Natuurlijk levert het in de praktijk regelmatig ruis op. Dat is niet erg. We hebben allemaal stijlflexibel leren communiceren op het werk. (Anders ben je waarschijnlijk net begonnen. Het komt wel.) Laten we dat dan ook doen. Het is zomaar mogelijk dat een autistische manier van begrijpen beter is of handiger op een bepaald moment.

Ben ik autistisch of heb ik autisme? Ik krijg serieus op m’n vingers getikt door sommige mensen. De meningen hierover kunnen soms best scherp zijn. Ik geef trainingen en workshops aan sociale werkers en beleidsmakers en dan ga ik hier wat dieper op in. Voor nu zou ik zeggen: als je respectloos over mij spreekt dan heb ik niks aan de ‘juiste’ terminologie.

Heb je een collega die open is over autisme? Wil je belangstelling tonen? Vraag dan eens wat autisme betekent voor hem/haar/hen. Luister. Vraag door. Is er iets concreets waarmee jij je collega zou kunnen steunen?

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[keynewssuriname]

Survey: Derde van jeugdigen loopt met suïcidale gedachten rond

Minister Steven Mac Andrew zegt dat er altijd gesteld wordt dat de jeugd de toekomst van morgen is, maar er vele ontwikkelingen zijn ten aanzien van hun mentale gezondheid waarover er niet gesproken wordt. De bewindsman benadrukt dat het zorgwekkend is dat een in 2021-2022 uitgebreid uitgevoerd onderzoek heeft aangetoond dat een derde van de mensen die zich hebben onderworpen aan deze survey met suïcidale gedachten rondlopen. “Het resultaat van het onderzoek was schokkend.” De minister stelt dat als een derde van de jeugd met zulke gedachten zou rondlopen, de verdere ontwikkeling van het land in gedrang zou komen. Hij sprak gisteren tijdens de presentatie van een onderzoeksrapport over het mentale welzijn en de gezondheidszorg van adolescenten Suriname in de Ballroom van Hotel Torarica. Mac Andrew zegt verder dat er gewerkt is aan het ontwikkelen van beleid ten aanzien van mentale weerbaarheid als het aankomt op jeugdbeleid op zijn ministerie. Hij stelt dat mentale gezondheid veel aandacht krijgt binnen zijn beleidsgebied zodat jongeren de ruimte krijgen om zich veilig te ontwikkelen tot volwassenen. De bewindsman geeft aan dat hij de Unicef ook dankbaar is voor hun bijdrage om het programma “Kenki Denki” in het leven te roepen. Dit programma is bedoeld om aandacht te geven aan de mentale gezondheid van kinderen op scholen. Er is bij de ontwikkeling van het Kenki Denki programma een samenwerking aangegaan met de ministeries van Volksgezondheid en Onderwijs. Het mentale welzijn en de mentale gezondheidszorg van adolescenten is cruciaal, maar worden vaak over het hoofd gezien in Suriname stelde Danielle Rosario, vertegenwoordiger van het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur. De functionaris stelt dat niet vergeten mag worden hoe uitdagend de periode is waarin een individu adolescent is. Het onderzoeksrapport dat dinsdag is gepresenteerd geeft volgens Rosario zeer waardevolle inzichten over de uitdagingen waarmee adolescenten in aanraking komen. De overheid en de samenleving hebben de taak om hierop in te spelen geeft ze aan. Rosario benadrukt dat het stigma rond mentale gezondheid doorbroken moet worden. Ze merkt op dat er een ondersteunende omgeving gecreëerd moet worden waar jongeren zich veilig moeten kunnen voelen als ze naar hulp zoeken. Read the full article

[regioonlineofficial]

Op zondag 21 april kun je Oss verkennen in de geest van de kunstenaar Willem Witsen tijdens een stiltewandeling. Laat je gedachten los en ervaar de stad op een dieper niveau. Ontdek de kracht van stilte op deze rustige, serene zondagochtend. Stilte is meer dan alleen afwezigheid van geluid; het manifesteert zich op verschillende manieren. Het gaat erom waar jij je aandacht op richt en hoe je dit ervaart. Met nieuwsgierigheid wandel je langs verborgen plekjes, tuinen, gebouwen en details die normaal gesproken aan je voorbij zouden gaan in de drukte van alledag. Ellen Korstanje, mindfulnesstrainer en eigenaar van Beweeg en Leef, centrum voor bewust bewegen & ontspannen in Oss, zal de stiltewandeling begeleiden. Stiltewandeling De stiltewandeling met Mindfulnesstrainer Ellen Korstanje vindt plaats op zondag 21 april van 10.45 tot 12.15 uur. Start- en eindpunt is museumcafé Café Cunen. Schrijf je vooraf in via info@museumjancunen.nl, deelname aan de wandeling kost 6,50 per persoon (museumbezoek na afloop vereist een geldig museumticket). Kun je niet deelnemen op 21 april? Geen zorgen! Er is een tweede stiltewandeling gepland op zaterdag 8 juni. Voor degenen die nog een keer willen wandelen: je bent van harte welkom om weer mee te doen. In juni wandelen we juist door de bedrijvigheid van een levendige zaterdag. Tip. Lunchaanbieding na de wandeling: Cunenlunch (broodje, soep, salade) en koffie of thee voor €15,50. Graag vooraf reserveren via info@museumjancunen.nl, vermeld naam, telefoonnummer en eventuele dieetwensen. Een smakelijk momentje om samen met de andere wandelaars ervaringen uit te wisselen. De wandeling sluit aan bij de tentoonstelling Willem Witsen, stille kracht in Museum Jan Cunen, te zien tot en met 16 juni 2024.

[jurjenkvanderhoek]

ADRI DE BOER IS DE FRYSKE STEF BOS

Meer nog dan liedjeszanger is hij een verhalenverteller. Natuurlijk, de zang neemt het grootste deel van zijn repertoire in, maar wie eens een optreden van Adri de Boer heeft meegemaakt weet dat de man goed van de tongriem gesneden is. Een kort verhaal leidt ieder lied in. Een autobiografische anekdote met meestal een kwinkslag om zijn optreden op te vrolijken. Hoewel Adri graag liedjes brengt die mensen in het hart raken, doet hij dat opgewekt en welgemoed. Aardigheden over zijn jeugd bijvoorbeeld. Over wat hij heeft meegemaakt in leven en werk. Natuurlijk is altijd het verleden onderwerp, de reden waarom het lied dat gezongen wordt er is. Het verleden, daar groeit het heden op naar de toekomst. Wat gister was weet je vandaag, morgen is aanstaande.

Die vermakelijke verhalen, om gezang af te wisselen met gesproken woord en in het optreden een doorgaande lijn te bewaren, gaan natuurlijk niet mee op cd. Jammer eigenlijk, want deze achtergronden geven de songs meer sfeer. Dan weet je wat de inspiratie is voor de liedtekst. Eigenlijk kan De Boer niet zonder optreden en is de opname bijzaak. Als archivering van zijn kunsten. Het podiumvirus en de plankenkoorts houden hem scherp. Het contact met zijn publiek is van belang voor inhoud en boodschap. Adri verkoopt de cd's na afloop van een optreden, zodat de bezoeker het verhaal dan al mee gekregen heeft. In gedachten heeft, terugdenkend aan dat concert. Zich eraan herinnert wanneer de schijf in de speler gaat en de titels één voor één of random worden gespeeld. Het optreden is daarmee onlosmakelijk verbonden met de geluidsdrager.

Maar Adri de Boer is geen podiumbeest, hij springt niet als Mick Jagger over de bühne. Hij zit rustig achter het keyboard of staat met een gitaar om de nek. Van huis uit is Adri organist, maar omdat hij het op den duur lastig begon te vinden om statisch zittend achter de toetsen te zingen leerde hij zichzelf het gitaarspel. Dat geeft hem meer vrijheid, hoewel hij nog regelmatig achter het keyboard kruipt. Vol vuur brengt hij zijn repertoire ten gehore. Dat vuur van de liedjessmid smeult van binnen en geeft hem elan als zanger en muzikant. De Boer heeft zichtbaar en hoorbaar plezier in zijn werk dat voor hem een hobby is.

In het Friese muziekland heeft hij met zijn eigen repertoire en vertaald werk van over de grens zijn naam wel gevestigd. Het bracht hem prijzen en opdrachten. Komend vanuit de gospelhoek via hardrock werd hij troubadour. Hij ging toeren met een eigen Friestalige band: Adri en Sa. En zo rolde hij als vanzelf in het Friese circuit, in het Friestalige lied. Hij vond zichzelf in die taal, want de liedjes konden nu zo uit het hart komen, zijn hart. Melancholische luisterliedjes, maar ook luchtig en vrolijk.

De vertaalslag van memmetaal naar moerstaal hoeft niet meer te worden gemaakt. Zo blijft het gevoel, de emotie, in de oorsprong behouden. En legt deze intuïtie naast liedjes van anderen, door dezelfde golflengte vertalen deze zich als vanzelf naar de taal waarin De Boer zichzelf is. Eenzelfde sfeer waarin hij zich thuis voelt. Daarom past het werk van Stef Bos hem ook zo goed. Als een warme jas trekt hij deze aan. Het straalt eenzelfde gemoedelijke stemming uit, weemoedig bijna. Maar gelaagd in duiding met een sociale moraal. Niet om stichtelijk te zijn, geen heilige boodschap maar wel diepzinniger dan het 13 in een dozijn liefdesliedje. Stef Bos heeft ook die inslag van verhalenverteller. Meer willen zeggen dan de woorden uitdrukken, meer brengen dan gehoord is. Tussen de regels door, in het ritme en de rijm, is de kerngedachte van het lied te vinden. Het is een opdracht die hij zichzelf heeft opgelegd om zijn steen bij te dragen aan een meer leefbare wereld. Ook Adri de Boer heeft die zendingsdrang om de harten van zijn toehoorders te raken.

Bos en De Boer gaven elkaar de hand. Vriendelijk en eensgezind. Adri zoekt uit het omvangrijke oeuvre van Stef de voor hem meest aansprekende verzen om te vertalen. Dat levert een beluisterbaar repertoire op om ermee langs uitverkochte zalen in Friesland en daarbuiten te trekken. En het betekent een bijzonder album, een muzikaal opgeruimde cd waar De Kast-basgitarist Sytse Broersma voor de productie tekent en -drummer Nico Outhuijse de mastering doet. Ook verzorgt Broersma samen met slagwerker Richard Veltman de ritmesectie. Terwijl Sido Post de nummers muzikaal versiert met diverse instrumenten. Dochter Lotte Broersma vult de zang in het slotnummer op, waar Stef Bos zelf het eerste nummer mee inzingt. Daarvoor leerde hij fonetisch een Fryske zin en sluit de song af in zijn moedertaal. Zoiets als Bløf en The Counting Crows, maar dan heel anders.

De Nederlandse teksten laten zich goed overzetten in het Frysk. Waar Bos zingt over de taal van mijn hart kan De Boer dat, in dit geval met hulp van Andries Jelle de Jong, best zingen als de taal fan myn hert. En natuurlijk vind ik de hit van Stef Bos ook op dit album terug. De vertaling Papa is geen Heitie geworden, want dat riep Adri naar zijn vader wanneer hem iets niet zinde. Dus is het gewoon Heit geworden, maar heeft het verder dezelfde woorden en de eendere tendens gehouden. En natuurlijk is "Is dit nu later" landelijk net zo'n succesnummer als "Is dit no letter" in de provincie zal worden.

Adri de Boer brengt het werk van Bos in eigen arrangementen. Wanneer ik zijn cd beluister en een optreden bijwoon hoor ik niet Stef Bos die in de Friese taal zingt, maar ik beluister Adri de Boer die de woorden van Bos in het Frysk zingt. Op de bestaande melodie is een nieuwe instrumentatie gezet. Het maakt de liedjes tot vrolijke provinciale versies. De Fryske taal leent zich voor goedgehumeurde liederen. Droefgeestig verandert in die volksmond tot vrolijkheid. De Fries is geen zwartkijker, maar ziet de zonnige kant van het leven, de ljochte kant fan it libben, the bright side of life. Achter iedere wolk die over Friesland trekt ziet men de zon oplichten. In dat stralende humeur zingt Adri de Boer zijn liedjes. Hij heeft die verzen van Bos gekozen die deze stemming hebben. En in vertaling zelfs beter uit de verf komen. Want ook Bos vindt het een prachtige taal, die hij wel verstaat maar niet spreekt.

De instrumentatie sluit naadloos op de zang aan, is een perfecte ondersteuning. De arrangementen zijn even opgeruimd als de zang die daar overheen is gezet. Blijmoedig dartelt De Boer door het repertoire. Hij is een opgewekte zanger, die hoorbaar muzikant is in hart en nieren, yn hert en siel. Stef Bos is content met de vertaling van zijn liedjes, zelfs positief jaloers. "Niets mooier voor een liedjesschrijver dan wanneer een ander in een andere taal een lied een ander leven geeft." Hij houdt van de vrije vertalingen, laat hij zijn mening afdrukken op de hoes van de cd, en houdt van de stijlvolle muzikale invulling. Het gaat niet om de zanger maar om het lied. “Het is een eer voor mij om met deze songs ook een beetje in het Fries te bestaan.”

LETTER. De Boer sjongt Bos. Adri de Boer zingt werk van Stef Bos in het Frysk. Uitgave in eigen beheer, 2023.

[peecee-columns]

Het belang van verbondenheid als troost

‘Het was een moment van geluk, zoals Agnès dat graag had gewild. We ontmoetten elkaar op een feest, het was een laatste kans om bij haar te zijn, samen…’ Met deze woorden verklaarde Stéphane Voirin in de Volkskrant waarom hij op het plein voor de Sainte-Eugenie kerk in het Franse Biarritz begon te dansen, vlak voor de kist van zijn vermoorde vrouw. Agnès Lasalle was docente Spaans. Ze werd in februari van dit jaar tijdens de les door een zestienjarige leerling met een keukenmes doodgestoken. Op de begeleidende foto zien we Voirin vol overgave dansen op de Franse versie van het nummer Love van Nat King Cole. Het was hun lievelingsnummer. Agnès kijkt op de achtergrond vriendelijk lachend mee.

Vervolgens waren er blijkbaar mensen die hun ongeloof uitten bij wat ze zagen gebeuren, las ik in de tekst bij de memorabele foto. De actie van Voirin zou volgens enkele zure criticasters in scène zijn gezet. Een bedorven mening van enkele toeschouwers die context en beleving in twijfel trokken bij het aanschouwen van een man die het liefste wat hij had was verloren. Op de foto zag je in de holle ruimte tussen zijn armen zijn vrouw meedansen. Het was een ultiem moment van verbeelding en persoonlijke troost. Een laatste keer samen dansen, alsof ze er nog was, op een plein waarbij de omstanders voor enkele minuten kritiekloze decorstukken waren.

Het beeld riep vragen bij me op. Bijvoorbeeld: hoe rekbaar is de aangeboren levenselastiek? En hoe flexibel is onze geest, die er doorgaans weer voor zorgt dat we gaan doen wat van ons wordt verwacht of wat we van onszelf verwacht(t)en? In tijden van onrust, tegenslag en verdriet is het soms goed om hier eens bij stil te staan. Het ordenen van relativerende gedachten is van belang, omdat we leven met een steeds langer wordende persoonlijke geschiedenis aan de ene kant en een steeds korter wordende toekomst aan de andere kant. Hoe we ons daarin verhouden kan verschillen van dag tot dag en van mens tot mens, vaak geleid door gebeurtenissen en invloeden van buitenaf.

Tijdens de zomervakantie zat ik op een te grauwe dag voor de tijd van het jaar op het terras van een koffiezaak in de stad. Om me heen waren een aantal tafeltjes bezet door andere koffieliefhebbers. Voor me schoof een oudere man aan met een hoed op. Kreunend plofte hij in de rieten stoel en ging vervolgens vrijpostig in gesprek met een groepje mensen aan de tafel naast hem. Na enkele zinnen over figuurlijke koeien, kalveren en het weer te hebben gesproken zei hij plotseling dat zijn leven nooit meer hetzelfde was sinds zijn zoon was overleden en dat hij er sindsdien maar het beste van probeerde te maken. Het gesprek kreeg een bijzondere en aangrijpende wending toen zijn nieuwe gesprekspartner, een man van begin vijftig, vertelde dat hij hooguit nog maar een jaar te leven zou hebben.

In gepaste stilte hoorde ik de verhalen aan en keek eens ongemakkelijk om me heen naar de andere bezette plekken. Achter me, aan een van de weinige tafeltjes binnen, zaten twee jonge vrouwen aan een grote ijskoffie met slagroom. De vrouw die het dichtst bij het raam zat was bleek en voorzien van allerlei slangetjes aan haar lichaam. Enkele plekken verderop op het terras zat een jonge moeder met haar dochtertje. Toen ze het terras verlieten ondersteunde het dochtertje haar moeder naar de scootmobiel. Ondertussen was ik slechts een toevallige toehoorder en aanschouwer van alles wat er zich hier, in een doodnormale koffiezaak, afspeelde. Ik voelde me voor even onnodig overbodig, in een zaak waar levens werden geleefd en waar het zwarte goud ons verbond in de zoektocht naar een bakkie troost.

[steiner-quotes]

Als men als helderziende spreekt, deelt men niet enkel vanuit het geheugen mee wat men ervaren heeft; men moet het gevoel hebben: je gedachten komen als levende wezens naar boven en je mag blij zijn als je op het juiste moment de genade ontvangt dat de gedachte komt als een werkelijk wezen.  Om de zaak te verduidelijken, zal ik twee dingen noemen. Spreekt men als fysiek mens vanuit zijn gedachten, dan zal men als men bijvoorbeeld een voordracht voor de dertigste maal houdt, gemakkelijker spreken dan men zou hebben gesproken als men hem voort de eerste keer hield. Als men als occultist spreekt, moeten steeds weer de gedachten werkelijk opkomen, en ze verlaten iemand weer. En precies zoals een mens die ons de dertigste keer bezoekt, iedere keer dezelfde arbeid verrichten moet, zoals wanneer hij ons dertig keer bezoekt ook dertig keer de weg moet afleggen, zo moet de gedachte die we voor de dertigste keer meedelen als levende gedachten, dertig maal bij ons opkomen, net als bij de eerste keer, en de herinnering helpt ons daarbij niet in het minst.  Als men als fysiek mens zijn gedachten uit en er is onder de toehoorders in een of andere hoek iemand die denkt: Ik houd niet van de onzin, die hij daar uitkraamt, ik haat het -, dan zal een fysiek mens dat niet bijzonder van de wijs brengen. Men heeft misschien zo en zo vaak zijn gedachten voorbereid en spreekt ze uit, geheel onverschillig of in een of andere hoek iemand met goede of slechte gedachten zit.  Als men als helderziende zijn gedachten komen laat, dan kan het wel zijn dat de gedachte tegengehouden wordt door iemand, die deze gedachte haat, of door iemand die een hekel heeft aan de spreker. En dan moeten eerst de krachten overwonnen worden, waarmee bijvoorbeeld de gedachte in dezelfde ruimte wordt tegengehouden, omdat men met een levend wezen van doen heeft en niet met een abstracte gedachte.

Rudolf Steiner – GA 154 – Wie erwirbt man sich Verständnis für die geistige Welt? – Parijs, 25 mei 1914 (bladzijde 90-91)

[ptsd-phoenix]

not to even mention God did you want to create thoughts in my head? I was an apostate I was already doomed and all prayers and all the words in your language that I had to speak for your language was the only language allowed to be spoken - om over God niet eens te spreken wilde jij gedachten kweken in mijn hoofd ik was een afvallige ik was al ten dode opgeschreven en alle gebeden en alle woorden in jouw taal die ik moest spreken jouw taal was de enige taal waarmee gesproken mocht worden

[vastingedachten]

[commetombeunarbre]

Elk van ons is één vertelling, die door en in ons voortdurend wordt opgebouwd - door middel van onze waarnemingen, onze gevoelens, onze gedachten, onze handelingen, en niet in de laatste plaats door wat we zeggen, door onze gesproken verhalen.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Jezus is in de wereld gekomen is om zondaars zalig te maken, van wie ik de voornaamste ben. (1 Timotheüs 1:15) Lees verder 2 Johannes 7—11. O, als jij dit leest, atheïst, deïst, jij die niet in Jezus Christus gelooft, jij bent de voornaamste van de zondaren. En ik ben blij dat je dit leest zodat ik je kan vertellen dat een God van liefde wacht om je te omhelzen. Het is nog steeds waar, Hij kan “volkomen redden wie door Hem tot God gaan.” Laat je wapens los! Je bent een mens en je kunt niet tegen de Allerhoogste vechten. Stop deze ongelijke ruzie. Nee, geen wapenstilstand of onderhandelingen, maar bedenk hoe je in vrede met Hem kunt leven. Zijn hand van liefde is uitgestrekt om jouw hand van onderwerping te ontvangen. O, wordt verzoend met God door de dood van Zijn Zoon. Ik moet hen hier meerekenen met denkbeelden die afbreuk doen aan de godheid en de persoon Jezus Christus. Trouw aan jullie, mijn luisteraars, dwingt mij om de socinianen mee te rekenen die beweren dat Christus niet door Zijn kruisdood maar door Zijn voorbeeld Verlosser is geworden. Ik wil ze geen unitariërs noemen want wij geloven allemaal in de eenheid van God. We belijden de drie-eenheid maar we blijven unitariërs. Heel anders is het met de socinianen en de arianen — die reken ik hier ook mee — zij zeggen dat Christus geen God is, dat de Verlosser van de wereld maar de zoon van Maria was, dat Degene die over het water van de zee liep, de winden vastbond, slechte geesten uitdreef en zelfs het dodenrijk verschrikte met Zijn stem toen de ziel van Lazarus terugkwam, dat Degene die dat allemaal deed maar een gewone profeet was, een schepsel, een mens. Zeker, je bent de grootste van de zondaren als je zo gesproken hebt over “God uit God,” het uitgedrukte beeld van de Vader. Maar zelfs voor jou is Jezus genadig en Hij verzoekt je nog steeds in Hem te geloven. Eens zul je buigen voor Hem en Hem aanbidden want “in de Naam van Jezus zal elke knie zich buigen… en elke tong zal belijden dat Jezus Christus de Heere is, tot heerlijkheid van God de Vader” (Filippenzen 2:10). Buig je knieën nu en “kus de Zoon, opdat Hij niet toornig wordt en u onderweg omkomt, wanneer Zijn toorn slechts even ontbrandt” (Psalm 2:12). Hij verzoekt je te komen, dan zal Hij al je overtredingen “uitdelgen als een nevel, en uw zonden als een wolk” (Jesaja 44:22).  De voornaamste zondaren worden zeker gevonden onder hen die rechtstreeks de persoon van Jehovah’s Christus aanvallen. Maar zelfs naar hen is het Evangelie van verlossing gezonden Ter overdenking De zonde wordt niet beperkt tot de uiterlijke daden, daaronder vallen ook de innerlijke gedachten, verlangens en opvattingen. Als het zesde en zevende gebod innerlijk gebroken kan worden (Mattheüs 5:21–22,27–28), dan kunnen de eerste drie geboden die gaan over het karakter en de naam van God ook innerlijk gebroken worden (Exodus 20:3–7; John 5:22–23). Jezus is Jehovah (Romans 10:9) en Jehovah’s Christus redt zelfs ‘Jehovah’s Getuigen’ wanneer ze Hem niet meer verloochenen en op Hem gaan vertrouwen! Preek 530, datum onbekend

[keynewssuriname]

Suriname, Guyana en Brazilië schetsen gezamenlijke toekomstvisie tijdens overleg

Suriname, Brazilië en Guyana hebben een agenda opgesteld om verschillende samenwerkingsgebieden te versterken en te intensiveren. Op woensdag 28 februari 2024 heeft president Chandrikapersad Santokhi een trilateraal overleg gehad met zijn Braziliaanse ambtgenoot Luiz Inácio Lula da Silva en de Guyanese regeringsleider Mohamed Irfaan Ali. Deze bespreking, gehouden in het kader van de 46ste CARICOM-staatshoofdenvergadering, had als doel de voortgang van de strategische samenwerking tussen de landen te bespreken. Twee jaar geleden hadden de buurlanden intensieve trilaterale besprekingen gehouden in Paramaribo. Er is voornamelijk gediscussieerd over de meerwaarde van goede infrastructuur. De Braziliaanse regering heeft een plan gepresenteerd waarin zij miljardeninvesteringen inzet om de infrastructuur in het land en aan de grensgebieden met Suriname en Guyana te verbeteren. De landen hebben de intentie uitgesproken gezamenlijk hun grensgebieden te ontwikkelen, niet alleen op het gebied van infrastructuur, maar ook op andere essentiële investeringsgebieden die de productie en economieën van de drie landen moeten stimuleren. De staatshoofden hebben ook gekeken naar hun financiële mogelijkheden en faciliteiten. Er is breedvoerig gesproken over de export van voedsel, met name vlees, en het gebruik van havens in Suriname en Guyana. Deze havens liggen dichter bij het noordelijke deel van Brazilië, met name São Paulo en Rio de Janeiro. Er is eveneens van gedachten gewisseld over energieopwekking en het delen van goedkope energie om nieuwe industrieën te ontwikkelen langs de grensstrook tussen Suriname, Guyana en Brazilië. De olie- en gassector waren ook onderwerp van bespreking, gezien hun belang voor de landen op het gebied van energievoorziening en energieveiligheid in de regio. Minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking (BIBIS) benadrukt dat dit een zeer belangrijke ontwikkeling is voor de toekomst om duurzame ontwikkeling in de betrokken gebieden te stimuleren. De bewindsman onderstreept dat dit voor Suriname veel werkgelegenheid, economische ontwikkeling en productiestimulering zal betekenen, wat uiteraard voldoende inkomsten moet genereren. De drie regeringsleiders hebben afgesproken dat er in de komende maanden meerdere overlegmomenten zullen plaatsvinden om de specifieke ideeën verder uit te werken. Read the full article

[regioonlineofficial]

Van 13 november tot en met 4 december staat het beeld 'Stille Strijd' op het Velperplein in Arnhem. Het beeld van een in elkaar gedoken jongere staat symbool voor de innerlijke strijd die veel depressieve jongeren voeren. Het beeld is van verre zichtbaar door zijn grote afmeting van zo'n 2,5 meter hoog en 4 meter lang en zijn felle, gele kleur. Het 'bezoek' van Stille Strijd aan Arnhem is de opmars naar een campagne voor zelfmoordpreventie van de gemeente Arnhem. Die start op 27 november en is gericht op jongeren en hun directe omgeving. Taboe doorbreken Wethouder publieke gezondheid Maurits van de Geijn vindt deze aandacht een goede zaak: 'Zelfdoding is doodsoorzaak nummer één bij jongeren onder 30 jaar. Eén op de drie jongeren die overlijden, komt om het leven door zelfdoding. En het zijn twee keer zoveel jongens als meisjes. Daar móeten we iets aan doen. Sinds corona hebben steeds meer jongeren het moeilijk. Ze voelen zich eenzaam, niet gehoord of gezien en vinden het lastig om daar zelf uit te komen. Ik hoop van harte dat dit kunstwerk aanleiding is om met jongeren in gesprek te gaan en dat het taboe op zelfdoding stukje bij beetje wordt afgebroken.' Schreeuw om aandacht Stille Strijd is een initiatief van kunstenares Saskia Stolz van het Power of Art House. 'Er rust een behoorlijk taboe op depressie, terwijl erover praten juist zo belangrijk is om het isolement te doorbreken. Dit beeld schreeuwt om aandacht.' Stolz sprak een tiental jongeren die in het verleden één of meerdere suïcidepogingen deden. 'Veel van deze jongeren gaven aan dat ze het moeilijk vonden om met hun omgeving - met name vrienden, klasgenoten en docenten - te praten over hun depressieve gevoelens. Terwijl erover praten juist zo belangrijk is. Vaak heeft de omgeving helemaal niet in de gaten dat het mentaal niet goed gaat met iemand. Het taboe op het thema veroorzaakt eenzaamheid en onbegrip.' Een aantal van deze verhalen is te lezen op de website www.stillestrijd.com. Campagne gericht op jongeren en hun omgeving In Arnhem besteden we regelmatig aandacht aan zelfmoordpreventie. Bijvoorbeeld tijdens de Wereld Suïcide Preventie Week. Toen werd het Centrum voor Levensvragen en Suïcidepreventie, D3de Verdieping, geopend, was er een Walk into the Light-wandeling bij zonsopkomst en heeft RijnIJssel (mbo) samen met jongerenorganisaties in winkelcentra jongeren en hun omgeving actief benaderd en over dit onderwerp gesproken. Eind november starten we een campagne, met daarin centraal het verhaal van een jongere die is gaan praten over diens donkere gedachten met een volwassene en zo weer hoop heeft gekregen. Een heel herkenbaar verhaal dat hopelijk uitnodigt tot nóg meer gesprekken over dit onderwerp. De verhalen delen we op plekken waar jongeren zijn en komen: via social media, offline en online. Ook via het suïcidepreventienetwerk in Arnhem, een landelijk netwerk van hulpverleners, hulpvragers en hun naasten. kunstwerk ‘Stille Strijd’ Op 17 november is er 's avonds een 'lichtjestocht', bedoeld voor nabestaanden van mensen die suïcide hebben gepleegd, voor de naasten van mensen die suïcidaal zijn en verder voor iedereen die zich betrokken voelt bij dit thema. Die start om 19.30 uur bij Rozet en lopen dan met lichtjes naar het beeld 'Stille strijd', op het Velperplein. Stille Strijd werd op 12 juli op het Museumplein in Amsterdam gelanceerd en heeft inmiddels ook in Leiden, Haarlem, Maastricht, Utrecht, Breda en Rotterdam gestaan. Na het bezoek aan Arnhem zal het beeld onder meer Alpen aan de Rijn, Zaandam, Groningen, Sneek en Amersfoort aan doen. Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.

[jurjenkvanderhoek]

GETEKEND VOOR HET LEVEN, EEN POGING HET VERLEDEN TE REINIGEN

In het boek "Getekend voor gesprek" legt schrijver en kunstenaar Bert Hemsteede zijn ziel en zaligheid open en bloot op tafel. Zijn herinnering aan het als kind ondergaan van seksueel misbruik steekt hij niet onder stoelen of banken. Het relaas, een verhaal over zijn eigenste ik, publiceert hij om psychische kwetsbaarheid bespreekbaar te maken. Om anderen ermee te helpen en zichzelf bij zijn herstel tot steun te zijn. "Herstel is voor mij de goede omgang met datgene wat nu eenmaal onherstelbaar is." Aandachtig lees ik zijn teksten en bekijk ik de tekeningen waarover gesproken kan worden. Met enige schroom zet ik mij tot het schrijven van een beschouwing over deze uitgave die in samenwerking met uitgeverij Philip Elchers op tafel ligt. Want hoe kan ik oordelen over wat iemand vanuit zijn gevoel op papier heeft gezet. Daarom laat ik in mijn beschouwing hem regelmatig zelf aan het woord. Het is een emotioneel relaas dat de lezer in het hoofd gaat zitten. Ik kom er maar moeilijk van los.

De uitgave behelst gebundeld werkstukken voorzien van dagboekaantekeningen. Voor zichzelf om uit de impasse van het verleden te komen. Voor mij om het leed en de therapeutische handelingen daarop te begrijpen. Voor de ander die eenzelfde ervaring kan schrijven een steun in de rug te geven.

Als kunstenaar heeft Hemsteede een streepje voor, want hij kan door deze gave naast het verwoorden de kwetsbaarheid verbeelden. Hij kan het misbruik van zich afschrijven door de dader te benoemen. Maar heeft nog meer baat bij het verwerken door het misbruik een gezicht te geven, de dader uit zijn herinnering profiel te geven. 

Door de traumatiserende handelingen die een oudere Duitse man, de kennis van de buren, in de jeugdige jaren van Bert heef uitgevoerd raakt hij later met zichzelf in de knoop. Om in de wirwar van gedachten de Bert weer te vinden die hij was heeft hij therapie nodig. Hulp om al pratende uit het harnas van schaamte en schuldgevoel te komen. “Schaamte en schuldgevoel zijn niet hetzelfde. Ik voelde me schuldig over et misbruikt worden. Maar schaamte is iets anders, dat gaat verder. Het gaat niet over iets wat ik deed, maar het gaat over mijn zijn, over wie ik ben.”

De uitgave "Getekend voor gesprek" is de neerslag van gesprekken met hulpverleners. En zijn gedachten over het reinigen van zichzelf door middel van de therapie. Het gaat diep en ik als lezer ga met hem door dalen, ben getuige van zijn moeiten. Want Hemsteede stelt zich wel breekbaar op, maar laat niet het achterste van zijn tong zien. De therapeuten zien wel zijn kleinste zelf, maar voor mij houdt hij zich toch min of meer groot - hoewel ik tussen de regels door lezende hem met één vinger zo kan omdrukken. Aan het eind van het boek, na de beschrijving van de gevolgde therapie beschrijft hij zichzelf. Doet een boekje open over wie hij is en wat hij voelt. Een lange lijst met zinnen die steeds beginnen met he woordje ‘ik’. Ik heb, ik doe, ik ben, ik geef, ik denk. (ik voel niks). De lijst eindigt niet, maar vervaagt. Lijkt dus eindeloos door te gaan, maar vervaagt in de herinnering.

Net voor het midden van het boek laat Hemsteede een pagina egaal zwart. Het is letterlijk de zwarte bladzij van zijn leven. Het verhaal in het boek namelijk vertelt het zijn, althans dat zijn wat door die ander bevlekt is. Zo zitten in de tekeningen en collages meerdere beeldende verwijzingen. Talloze symbolen om het leed omfloerst in uit te drukken. Wanneer het niet uitdrukkelijk en met nadruk realistisch wordt afgebeeld is het trauma minder moeilijk te hanteren. Maar mijmerend over wat hij beeldt en verbeeldt is de herinnering toch meer dan werkelijk en vertelt de voor de beschouwer abstracte tekening boekdelen. Maar aan mij wil hij niet alles kwijt, hoewel Hemsteede naar mijn mening toch al veel laat weten. "De zwarte pagina verbeeldt niet enkel de zwarte bladzijden in mijn leven, maar ook dat ik niet alles laat zien in dit boek. Op een persoonlijke manier opening van zaken geven, betekent voor mij niet dat alles met iedereen gedeeld hoeft te worden."

Bert Hemsteede leidde twee levens. Uit de maatschappelijke kant haalde hij energie, het bracht hem contacten, gaf hem kennis, nieuwe ervaringen en waardering. Maar dat wat hem raakte en wat hij voelde, de schaamte, verborg hij zo diep weg dat hij zichzelf kwijtraakte. Hij werd paranoïde. Beoordeelde elke ruimte en iedere situatie eerst instinctief of deze veilig was. Deze manie maakte hij niet bespreekbaar en deed daarmee zichzelf en zijn naasten tekort, beseft hij zich nu. Dat gescheiden verborgen en publieke leven wil hij middels de therapie met elkaar verbinden. De relatie herstellen tussen de twee identiteiten. De ene krachtig en ambitieus, de andere angstig en schrikkerig. "Mijn psychische kwetsbaarheid blijft. Dát beseffen is óók herstel."

De therapie behelst niet alleen de gesprekken om pijnlijke herinneringen de emotionele lading te laten verliezen, maar ook het tekenen van deze herinneringen - over die verbeelding kan dan ook gesproken worden. Het is een handvat het verleden nog beter te duiden. De kunst die Hemsteede tijdens en door deze sessies maakt is meer dan een therapeutische bezigheid. De werkstukken kunnen ook zelfstandig zonder de verdiepte lading de wereld in. De woorden hoeven de beelden niet te verantwoorden. De beelden kunnen namelijk heel goed voor zichzelf spreken. Wie aandachtig de composities in zich opneemt, ieder detail nauwkeurig bekijkend, prikt gemakkelijk door de schijnbaar abstracte werkelijkheid heen. 

De collages en tekeningen zijn soms te waar om waar te nemen. Te echt in voorstelling en betekenis dat ze niet om aan te zien zijn. Het werkt op de emotie, het besef dat er iets goed mis was in het vroege leven van Hemsteede ligt er dik bovenop voor wie door de eerste laag van smerigheid durft heen te kijken. Want gelaagd is het werk van Bert Hemsteede zeker. In fysieke lagen maskeert hij delen, maakt het minder zichtbaar om er zelf mee om te kunnen gaan. Hij laat deze wel zien in het verborgene. Pas wanneer er een extra handeling wordt verricht in het kijkproces is deze bedekking weg te nemen en het onderliggende gevoel aan te boren. Helaas is dit in het boek niet altijd even duidelijk, hoewel Hemsteede de werkstukken wel van meerdere kanten en met de dieperliggende lagen toont. 

Hoewel de tekeningen werden gemaakt om tot steun te zijn in de therapie zijn het geen therapeutische werkstukken. Als kunstenaar blijft Bert bij zichzelf. Zijn leven inspireert hem tot scheppen. Dat er onderliggende emoties door en mee boven komen is een effect die de kunst eigen is. In esthetische zin treffen deze het gemoed. Dit werk maakt Bert niet om de schoonheid te dienen, maar om gevoelens in beeld te brengen. En die gevoelens van Hemsteede zijn in dit geval niet mooi of verfijnd, want wat hem in het verleden is overkomen is niet elegant en verre van smaakvol. Maar juist door die smerigheid verschoont de kunstenaar zichzelf. Niet om de handelingen goed te praten, niet om zich te excuseren dat hij een mooie jongen is waarvoor de oude man is gevallen, wel om te laten zien dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. Wie door de geschetste smeerlapperij heen kijkt doorvoelt de kwetsbaarheid.

De therapie roept weggestopte herinneringen op. Door deze te bespreken en te verbeelden worden ze hanteerbaar. Door ze in deze dagboekvorm te publiceren neemt Bert Hemsteede een grote stap in het verwerkingsproces. Blijft zijn trauma eerst nog binnenskamers en zijn zelfs de familie en naasten niet of nauwelijks op de hoogte, door het boek gaat zijn verhaal de wereld in. Het kan hem maken en breken beseft hij, maar het boek is er vooral om andere slachtoffers van enig misbruik tot steun te zijn. Bert moet veel drempels over, veel deuren openen, meerdere gangen door die hij eigenlijk niet wil betreden. Zo is bijvoorbeeld het noemen van de naam van de dader te intiem, zo persoonlijk dat hij zich ervoor schaamt en er onpasselijk van wordt. "Zijn naam geven voelt bijna nog intiemer dan te vertellen over wat er allemaal gebeurde. Door zijn naam te noemen gaf ik hem als het ware de macht om mijn wereld binnen te komen." Later in het boek beschrijft hij nauwkeurig de handelingen en schrikt van zichzelf. “Blijkbaar kan ik soms makkelijker praten (voel ik minder schaamte) over het beladen verleden, dan over de intieme wonden van het heden.” Een paradoxale bekentenis.

Ook vraagt hij zich af of hij niet medeschuldig is aan wat hem is overkomen. Had hij ervoor kunnen kiezen het niet te willen. Maar kunnen kiezen gaat uit van een vrijheid, en die voelde hij niet. Hij negeerde het besef dat het niet 'goed' is wat hem gebeurde en dat het voor hem schadelijk zou kunnen zijn. Er was geen gevaar, maar wel een dreiging. Hij mocht de handelingen niet openbaar maken, toen. Het moest verborgen blijven, zoiets van een niet uitgesproken afspraak tussen Bert en de man: "ons geheimpje". 

Een laatste pleidooi. “Ik heb me niet met hem verbonden gevoeld, behalve in het delen van het geheim. En daarmee bewaarde ik ook zijn geheim en beschermde hem dus ook. Ik heb niets van hem opgestoken, behalve hoe te ondergaan en te zwijgen. Ik heb niets van hem geleerd, behalve dat ik niet opgewassen ben tegenover een ander. Niets heb ik van hem geleerd dat me een beter mens maakte. (…) Het verdriet is een deel van mijn leven geworden, zonder dat het me onderuithaalt en ontregelt.” D uitgave ‘Getekend voor gesprek’ bevat het verhaal wat Hemsteede wilde vertellen. Over hoe het weer goed kwam met Bert. 

Getekend voor gesprek. Verslag van een psychotherapie. Bert Hemsteede. Tekst en tekeningen. Uitgeverij Philip Elchers, 2023.

[dickvanas]

Dick's Prikkels: Debbie en Harry duiken het piemelbos in

 

Met nog vijf afleveringen tot het einde van dit seizoen begint langzaam duidelijk te worden hoe deze reeks B&B vol liefde gaat eindigen. Het liefdesavontuur van Walter zit erop, Leendert zit opgescheept met een moetje en bij Debbie en Bram is de keuze nog altijd reuze.

In Norrhult loopt het hoofd van Bram over. De dertigjarige B&B-houder houdt van lekker simpel, maar heeft nu te maken met drie vrouwen die hem allemaal zien zitten. Zijn voorkeur gaat uit naar de burgerlijke Carolien, maar zijn ruige evenbeeld Anna en nieuwkomer Jasmin zijn er ook nog.

Jasmin maakt het Bram makkelijk: de toekomstig klinisch psychologe heeft binnen een dag al door hoe de vork in de steel zit. Bram is met zijn gedachten bij de andere twee, voor haar is er geen plek in Zweden. Tot zijn grote opluchting besluit ze te vertrekken, maar niet voordat ze Bram heeft gewezen op het overduidelijke: Anna lijkt zijn meest natuurlijke match, maar Carolien oogt veel meer op haar plek in de primitieve B&B.

Na het vertrek van Jasmin wil Anna met Bram op date om te horen wat hij voor haar voelt. Bram kan het niet goed onder woorden brengen, maar weet wel dat hij haar een hele fijne vrouw vindt. Dat is voor haar ook al genoeg om hoteldebotel te raken… En daar schiet niemand dus nog een sikkepit mee op.

Debbie op date

In Spanje is Debbie nog aan het bijkomen van de grootschalige bruiloft die ze heeft georganiseerd in haar B&B. Terwijl Paul alweer druk meehelpt om alles op te ruimen, doet nieuwkomer Harry zijn best Debbie te verleiden. Hij gebruikt zijn kennis als architect om alvast te schetsen hoe ze een pandje op haar terrein kan ombouwen tot schrijvershuisje.

Debbie is in de wolken door deze geste en daardoor meteen in een goede bui om met Harry op date te gaan. Ze gaan, heel ondeugend, naar een kunsttuin vol naakte beelden die in de volksmond ook wel het piemelbos wordt genoemd. Debbie dacht dat dit tikje puberale uitje een leuke ijsbreker zou zijn en Harry ondergaat ’t gelaten… Zelfs de kiekjes bij de kontenmuur.

Als ze naderhand een hapje gaan eten gooit ze al haar twijfels en onzekerheden op tafel: in haar beleving vallen knappe, perfecte mannen als Harry op knappe, perfecte vrouwen met gebleekte tanden en strakke lijven die het ideale autootje rijden en iets in de reclame doen. Harry wuift dat allemaal weg: natuurlijk zijn ze zeer verschillend, maar dat is wat hem betreft allemaal geen bezwaar. En hij vindt zichzelf verre van perfect.

Ondertussen begint Paul ’m toch een beetje te knijpen als Debbie en Harry wel érg lang wegblijven. Als ze eenmaal terug zijn maakt hij wat nerveuze grapjes. ’Oh, ik dacht dat je ’m al op het vliegtuig had gezet’. Nee, Harry blijft nog wel even. Het is evident dat de strijd om Debbies hand nog lang niet gestreden is.

De teen van Leen

In de Ardennen zit Leendert na het vertrek van de markante operazangeres Susanne alweer een tijdje alleen. Hij vult de dagen met appjes naar Thalia, maar voordat de temperamentvolle Colombiaanse terug kan komen is daar zijn zevende en laatste match: de 65-jarige schoonheidsspecialiste Francisca.

Je kunt al direct zien dat dit niks gaat worden. Normaal gesproken krijgt Leendert al binnen een half uur kriebeltjes bij iedereen die zijn oude watermolen binnenstapt, maar de roodharige spraakwaterval maakt hem juist gereserveerd.

Hij hapt niet eens als ze vertelt noodgedwongen bij haar ex te wonen en dat ze in principe zó bij hem kan intrekken. Leendert heeft al meerdere matches afgewezen omdat ze dat niet konden, maar nu lijkt ’m dat voor de verandering eens géén goed idee.

Francisca voelt die geslotenheid, maar is er heilig van overtuigd dat ze Leendert wel aan kan. Ze prijst zichzelf echter helemaal uit de markt als ze haar spirituele kant openbaart: ze is pedicure en kan tenen lezen.

Ze ziet dat Leendert een sterke eigen wil heeft, op grote voet leeft en dat zijn dikke kleine teentje bewijst dat ’ie een gevoelsmens is. Leendert hoort dat spirituele gelaten aan, hij vindt het vooral lekker dat iemand aan zijn voeten zit. Ze maakt mij toch vooral nieuwsgierig wat ze zou ontdekken als ze mijn tenen zou lezen.

Walters laatste dans

Gisteren leken Walter en Corina elkaar helemaal gevonden te hebben toen ze na het vertrek van de bozige Alexandra de B&B van haar negatieve energie ontdeden door salie te branden en een (vreugde)vuur te ontsteken. Corina’s vurige wens was dat dit haar en Walter dichter bij elkaar zou brengen.

Maar ze voelt nog steeds afstand, zelfs al zaten ze tegen elkaar aan. Na een slapeloze nacht komt ze tot de conclusie dat Alexandra de situatie in Troche toch helder voor ogen had: Walter zegt op zoek te zijn naar de liefde, maar laat zich amper zien en lijkt volledig blind voor de situatie en zijn eigen tekortkomingen. Hij wil vooral de rol van leidende coach hebben… Goh, dat roepen de kijkers pas zes weken, maar beter laat dan nooit, Cor.

Corina confronteert Walter tijdens een wandelingetje met haar bevindingen: ze ziet zijn emotie niet. Walter voelt dat zelf ook, maar kan niet verklaren hoe dat komt. Nou ja, wel tegen de camera: hij mist de behoefte om met haar het bed in te duiken. Pijnlijk eerlijk, maar Corina maakt het allemaal niet meer uit. Ze heeft de liefde voor zichzelf gevonden en da’s ook wat waard.

Ter afsluiting doen ze nog een laatste dansje in de tuin, in Walters ogen een schoolvoorbeeld van hoe volwassen mensen afscheid van elkaar nemen. Zijn liefdesavontuur lijkt hij alleen te eindigen en ook daar heeft hij vrede mee. Een echte tantraman houdt van uitstellen, rekken en de ander zonder hoogtepunt achterlaten…

Leendert blijft de meester van de open deuren die hij met doodserieuze blikken in de camera deelt. Zijn verrassende openbaring van vanavond: „Francisca is geen grijze muis.” Je meent het, Leen...Je méént het!

(Door Dick van As)