vastingedachten

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Vasthouden…

Soms draag je iemand nog in je armen… terwijl je haar al lang niet meer hebt vastgehouden. Deze woorden kwamen van binnenuit. Voor haar. En voor mezelf.

Er is iets magisch aan iemand vasthouden. Niet alleen de aanraking, maar wat er stilletjes onder de huid gebeurt. Oxytocine stroomt zacht als een fluistering door je lijf, alsof je lichaam even tegen je zegt: je bent veilig, je mag zakken, je hoeft het niet alleen te doen.

Het is geen toeval dat ik me dat bij haar het sterkst herinner. De stilte tussen ons was nooit leeg, maar gevuld met ademhaling, warmte, en die onzichtbare helende energie die je alleen voelt als je armen een ander vangen en jezelf tegelijk.

Soms mis ik dat.

Niet alleen haar, maar de rust die ik vond in het vasthouden en vastgehouden worden.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Ik mis wat nooit helemaal weg was…

Er zijn dagen dat ik terugverlang naar hoe het ooit was. Toen onze gesprekken vanzelf kwamen, licht en ongefilterd. Toen een simpel appje mijn dag kleur gaf, met een lach, een knipoog, een rijtje emoji’s vol betekenis.

Ongedwongen. Vertrouwd. Vrij.

Soms denk ik dat ik zelf iets verschoven heb door mijn liefde uit te spreken. Alsof er sindsdien een nieuwe laag over alles ligt, een stilte waar ooit vanzelfsprekendheid was. En toch… ik weet dat ik eerlijk was. Dat wat ik uitsprak, al lang in mij leefde. Dat het niet verkeerd was om het te laten klinken.

Maar ik mis het. De lichtheid. De vanzelfsprekende nabijheid. De kleine momenten die groot voelden omdat zij erin voorkwam. Ik verlang niet naar bezit, niet naar iets wat moet. Ik verlang naar mogen. Mogen voelen. Mogen geven. Mogen blijven, zonder claim, zonder verwachting.

Alleen maar zijn, in eenvoud en warmte.

Ik weet dat mijn liefde iets raakte in haar wat haar deed terugdeinzen. En ik heb dat gerespecteerd. Maar voor mij was die liefde geen grens. Het was een veilige plek, waar alles in mocht landen wat oprecht was.

Dus ja, ik blijf verlangen. Niet omdat ik blijf hangen, maar omdat het nog steeds leeft.

In mij.

In stilte.

In trouw.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Als het even allemaal te veel is…

Soms weet ik niet wat ik voel. Of beter gezegd: ik voel niets. Of wil niets voelen. Of ben gewoon té moe om ook maar iets te voelen. Alles in mij is op. Moe van geven. Moe van hopen. Moe van wachten tot er eindelijk iemand zegt:

"Lieverd, laat mij het maar even dragen. Jij hoeft het niet meer te doen."

Ik heb altijd gedacht dat ik degene moest zijn die zorgt. Die zich aanpast, verplaatst, beschikbaar stelt. De kameleon.

In mijn werk, in mijn relaties, in de liefde die ik voel voor mensen die die liefde maar mondjesmaat kunnen teruggeven. Altijd afstemmen op de ander, altijd meebewegen. En ondertussen verdwijn ik steeds een beetje meer.

Ik verlang naar nabijheid. Niet romantisch, niet lichamelijk. Maar van ziel tot ziel. Iemand bij wie ik even mag landen, zonder woorden. Zonder iets te hoeven uitleggen. Gewoon zijn in stilte.

Maar dat is er nu niet. En misschien ook voorlopig niet. En dat gevoel is als een dun, onzichtbaar draadje verdriet dat zich door mijn lijf weeft. Stil, maar aanwezig. Ik blijf het zoeken. In mensen van wie ik ergens wel weet dat ze me niet kunnen geven wat ik nodig heb. Toch blijf ik speuren. In blikken. In een onverwacht woord. Een gebaar dat misschien wel iets betekent, maar meestal gewoon... niets.

Er is liefde. Verbondenheid. Een gedeeld leven. Maar zelfs dat kan soms eenzaam voelen. Niet omdat de ander niet geeft. Maar omdat ik soms niet kan ontvangen. Omdat ik zo vaak op 'aan' sta voor anderen, dat ik vergeten ben hoe ik mezelf uitzet. En als je jezelf steeds maar weggeeft, is het lastig voelen waar jij ophoudt en de ander begint.

Ik ben een expert geworden in beschikbaar zijn. Altijd afgestemd, altijd in de weer. Maar soms wil ik gewoon verdwijnen. Niet vluchten, maar even loskomen van die eeuwige zorgmodus. Even voelen dat ik ook besta, ook als ik niets geef. Dat ik mag rusten. Niet omdat ik het verdiend heb, maar simpelweg omdat ik besta.

Misschien gaat dit nergens heen. Misschien is dit gewoon een ademtocht op papier.

Maar ook dat mag er zijn.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De angst om lief te hebben…

Wat als ik je vertel dat juist dát gevoel, die angst om teveel te geven, het mooiste bewijs is dat je hart leeft?

We houden ons in. We doseren onze liefde alsof het een potje peper is: een snufje hier, een vleugje daar. Bang dat als we teveel strooien, we achterblijven met lege handen en een overvol hart. Want wat als jij alles geeft en de ander… niets?

Maar weet je, dat hart van jou klopt niet in ruil voor applaus. Het klopt omdat het niet anders kan. Omdat het gemaakt is om te voelen, om te geven, om te stralen, ook als dat soms onhandig of ongeremd voelt. Liefde is geen ruilmiddel, het is een stroom. En ja, soms loopt die vast. Soms stroomt het maar één kant op. Dat kan pijn doen. Maar het betekent ook dat jij leeft, dat jij durft, dat jij nog steeds gelooft.

We zijn bang om voor gek te staan. Om teveel te zijn. Te intens. Te gevoelig. Maar wat als “teveel” gewoon “precies goed” is voor de juiste persoon?

Zou het kunnen dat we niet téveel geven, maar dat we het aan mensen geven die niet weten hoe ze het moeten ontvangen? En dat het echte werk niet zit in minder geven, maar in beter kiezen?

Liefde die je inhoudt om jezelf te beschermen, is als een bloem die nooit opengaat uit angst voor de regen. Maar regen maakt dingen niet kapot. Het laat ze groeien.

Durf te bloeien, ook al is de lucht bewolkt.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Zachtjes groeien…

Niet alles hoeft groots te beginnen. Soms is iets nog zo stil, zo pril, dat je het liever bewaart dan beweegt.

Maar wie weet wat er had kunnen groeien, als je het niet bij voorbaat al had beschermd.

Wat vraagt het echt? Een beetje moed. Een open hart. En het loslaten van de angst voor wat zou kunnen zijn.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Ik heb nooit liefgehad om te krijgen…

Soms worstel ik met het gevoel dat ik mijn liefde moet uitleggen, moet beperken, moet verdelen. Maar de waarheid is: ik heb nooit geleerd om minder te voelen. Deze tekst gaat over één liefde. Maar dat betekent niet dat de andere er niet is. Ik geloof dat liefde zich niet laat splitsen. Liefde groeit gewoon, en vult mij op manieren die ik niet altijd kan verklaren. En dat is oké.

Soms zeggen mensen dat ik te veel geef. Dat ik te diep voel. Dat ik blijf waar een ander allang vertrokken is. En misschien is dat ook zo. Maar wat ze niet begrijpen, is dat ik nooit heb liefgehad om iets terug te krijgen.

Ik heb liefgehad omdat ik voelde. Omdat mijn hart groter is dan mijn angsten. Omdat mijn ziel weet hoe het is om echt te verbinden. Zonder voorwaarden. Zonder agenda. Gewoon omdat het klopte.

En ja, dat doet soms pijn. Niet iedereen kan ontvangen wat ik geef. Niet iedereen blijft. Niet iedereen spreekt dezelfde taal als ik. En dan sta ik daar, met handen vol liefde en niemand om het bij neer te leggen.

Maar ik blijf wie ik ben. Niet omdat ik geen grenzen ken, maar omdat ik trouw wil blijven aan mijn aard. Omdat ik niet harder wil worden dan ik ben. Omdat ik geloof dat zachtheid óók kracht is.

En nu het stil is, nu ik even niets hoor, wil ik mezelf herinneren aan dit: ik was niet te veel. Ik was eerlijk. Ik was liefdevol. Ik was echt.

Echte liefde hoeft niet beantwoord te worden om waardevol te zijn. Ze is er. Omdat ze waar is. En dat is genoeg.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Ik dacht dat ik losgelaten had…

Ik had het een plek gegeven, dacht ik. De woorden waren geschreven, de stilte aangenomen. Geen boosheid, geen strijd. Alleen een zacht soort einde. Zoals een boek dat je uitleest met een zucht. En ergens voelde het ook echt zo. Alsof het klaar was.

Maar ineens, uit het niets, komt dat oude gevoel weer aanwaaien. Niet als een storm, maar als een windvlaag die iets opraakt in mij. Een zin. Een herinnering. Een hand die ooit vertrouwd was. En dan voel ik dat ik haar nog draag, ergens onder de laag van al mijn zogenaamd verwerkte zinnen.

Ik wil geen terugkeer, dat weet ik zeker. Maar er blijft iets zoeken. Niet naar de ander. Maar naar bevestiging. Naar betekenis. Naar iemand die zegt: “Je voelde écht iets. Je was niet gek. Het was niet eenzijdig verzonnen.”

En misschien is dat het stuk dat het lastig maakt. Dat verlangen naar helderheid, terwijl je weet dat het nooit komt. Dat je mag loslaten zonder antwoord. Zonder erkenning. Zonder dat iemand even omkijkt.

Ik schrijf om mezelf eraan te herinneren dat het oké is. Dat ik mag twijfelen, terugdenken, voelen. Dat ik niet faal omdat het soms weer terugkomt. Dit is ook liefde. Dit is ook loslaten. In lagen. In golven. In waarheid.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Als je het me eerlijk zou zeggen...

Soms droom ik van een gesprek dat nooit is geweest. Geen groots afscheid. Geen boze woorden. Gewoon een moment van stilte dat openbreekt in waarheid. Een vraag. Een antwoord. Iets dat niet langer om de kern heen draait.

Ik vraag je niet om iets te zijn wat je niet bent. Ik vraag je alleen om eerlijk te zijn. Wat was ik voor jou? Wat voelde jij? Wat bedoel jij als je ‘vriendschap’ zegt, en wat bedoel je dan níet?

Want de leegte die je laat is geen grote storm, geen drama. Het is een zacht verdwijnen. Een gesprek dat doodbloedt. Een hand die ooit dichtbij was en nu niet meer durft te bewegen. Een hartje op een bericht, waar ooit zinnen groeiden als bloemen in het voorjaar.

Soms denk ik: misschien stelde ik niet de goede vragen. Misschien luisterde ik met hoop in plaats van oren. Misschien was ik zó aanwezig, dat jij nooit hoefde te zijn. En toch blijf ik verlangen naar dat éne moment van helderheid.

Want wat we hadden, wat het ook was het verdient geen schaduwplek in het geheugen. Het verdient licht. Oprechtheid. Een blik die niet wegdraait.

En misschien is dat wel wat ik echt wil. Geen terugkeer, geen liefdesverklaring, geen herhaling. Maar iemand die durft te zeggen: “Dit was jij voor mij.” Zodat ik niet langer hoef te raden wat ik geweest ben in jouw verhaal.

Van. Mij.

[vastingedachten]