#socjalizm

[sebastianbenbenek]

Sockapitalizm w praktyce czyli być jak Elon Musk

Sockapitalizm w praktyce czyli być jak Elon Musk

Co łączy Muska, koncern Mercedes czy Mentzena? Coś bardzo eleganckiego gdy jest się bogatym i żałosnego gdy jest się biednym. Branie pieniędzy od rządu. Continue reading Untitled

[nando161mando]

30 lipca, 2006 roku zmarł Murray Bookchin - amerykański myśliciel anarchistyczny, główny teoretyk i twórca ekologii społecznej, założyciel Instytutu Ekologii Społecznej w Plainfield, w Stanach Zjednoczonych. Zwolennik decentralizacji oraz samorządności. Jako pierwszy użył terminu „wolnościowy municypalizm”. Oznacza on system, w którym wiec ludowy stanowi podstawę organizacji społeczeństwa. W ten sposób konfederacja miast zarządzanych na podstawie zasad demokracji bezpośredniej zastępuje centralny rząd. Poza wspomnianą problematyką zajmował się filozofią, historią hiszpańskiej rewolucji, rozwojem miast oraz spółdzielczych form produkcji.

Społeczność kurdyjska pod wodzą Abdullaha Öcalana przyjęła za ideową podstawę swej działalności eko-socjalizm oparty na „konfederalizmie demokratycznym” Murray'a Bookchina.

On July 30, 2006, Murray Bookchin died - an American anarchist thinker, the main theoretician and creator of social ecology, founder of the Institute of Social Ecology in Plainfield, in the United States. Supporter of decentralization and self-government. He was the first to use the term "libertarian municipalism". It means a system in which the people's rally is the basis for organizing society. In this way, a confederation of cities governed by the principles of direct democracy replaces the central government. In addition to the above-mentioned issues, he dealt with philosophy, the history of the Spanish revolution, the development of cities and cooperative forms of production.

The Kurdish community led by Abdullah Öcalan adopted eco-socialism based on Murray Bookchin's "democratic confederalism" as the ideological basis for its activities.

[prussianmemes]

Armored vehicles of the Polish People's Republic during the Invasion of Czechoslovakia, August 1968.

1. "W jednym szeregu z armiami państw Układu Warszawskiego bronimy pokoju i socjalizm[u]" - "In one rank with the armies of the Warsaw Pact countries, we defend peace and socialism"

2. "CSRS do widzenia, przed nami ojczysta ziema" - "Goodbye Czechoslovak Socialist Republic, our homeland is ahead of us"

3. "Każdy Polak to dzielny wojak" - "Every Pole is a brave soldier"

4. "Poznaliśmy czeskie drogi i witamy polskie progi" - "We got to know Czech roads and welcome Polish thresholds"

5. "Witaj ojczyzno" - "Hello, homeland"

[twenty-eighth-names]

"Tworzymy socjalizm Lecz ja czuję się anarchicznie Mgliście w każdym skraju  Naszego miasta"

~ktoś ważny do kogoś równie ważnego, pewnie oboje to socjopaci, lecz możemy przypuszczać że na miłości się znają

[mri-mg]

Polski (elementy z wymagań, przykłady)

konwencje:

fantastyczna - Wesele, Dziady cz. II, Balladyna, mity, Makbet

symboliczna - Wesele, Noc listopadowa, wiersze modernistyczne, Biblia,

mimetyczna (naśladowanie rzeczywistości) - Odprawa posłów greckich, Potop, Lalka, Przedwiośnie

realistyczna (odtwarzanie rzeczywistości) -Lalka, Nad Niemnem, Przedwiośnie, Potop,

naturalistyczna (zwracająnie uwagi zwierzęcy brutalizm ludzi) - Zbrodnia i kara, Moralność pani Dulskiej,

groteskowa (zderzenie tragizmu i komizmu) - Szewcy, Skąpiec, Tango, Mistrz i Małgorzata, Proces, Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią

ironia - Romeo i Julia??

komizm - Skąpiec, Moralność pani Dulskiej

tragizm - Antygona, Makbet, Konrad Wallenrod, Dziady cz. III, Kordian

humor - (w wielu utworach są elementy humorystyczne, ale jak je czytam to nie jestem nigdy pewna czy miały być one zabawne czy śmieję się z histerii, więc to biased przykłady) Makbet, Potop, Tango

patos - Iliada, poezja tyrtejska, Pieśń o Rolandzie, Gloria victis

groteska - Szewcy, Tango

katharsis -

środki wyrazu artystycznego:

oksymoron - połączenie sprzecznych ze sobą słów (gorący lód)

peryfraza (omówienie) - zastąpienie słowa jakimś bardziej skomplikowanym zwrotem (szatan -> srogi hetman ciemności)

hiperbola (przesadnia) - wyolbrzymienie czegoś

paralelizm - podobieństwo analogicznych segmentów utworu (w moim rozumieniu większość memów jest paralelizmami - jeśli widzicie gdzieś nową wersję mema Spiders Georg albo sorry we x your boyfriend. yeah he's y now - to są to paralelizmy, bo bazują na tej samej strukturze, ale nadają jej nowe znaczenie, zależne od tej struktury)

elipsa - ominięcie jakiegoś wyrazu w zdaniu (chcę do kina)

antyteza - zestawienie przeciwstawnych elementów (jest czas rodzenia i czas umierania)

stylizacja językowa:

archaizacja - postarzenie języka - Potop

dialektyzacja - dialekt lokalny (np. gwara) - Wesele

kolokwializacja

stylizacja środowiskowa - środowisk np. zawodowych (Lalka)

stylizacja biblijna - jak w Biblii: szyk przestawny, zaczynanie zdań od "i" (Kazania sejmowe Piotra Skargi)

stylizacja mitologiczna

funkcje tekstu:

informatywna

poetycka

impresywna

ekspresywna

problematyka utworów powiązana z epoką literacką

antyk - tak

średniowiecze - śmierć, literatura parenetyczna (przykłady wzorcowych władców, rycerzy, świętych)

renesans - człowiek

barok - vanitas (marność)

oświecenie - coś się tam działo???

romantyzm - nieszczęśliwa miłość, samotność, folklor ludowy, patriotyzm (związany z zaborami i upadkiem powstania listopadowego; taki podniosły, ofiara za kraj itp)

pozytywizm - patriotyzm (wciąż zabory; upadek powstania styczniowego; taki bardziej przyziemny niż dramatyczny - ciężko pracuj i pamiętaj o przeszłości), praca organiczna, praca u podstaw, scjentyzm (kult nauki), emancypacja kobiet, asymilacja Żydów

modernizm - dekadentyzm, katastroficzne nastroje związane z końcem wieku, patriotyzm (Wyspiański wciąż gadający o powstaniach, ale tym razem mówiąc, że Polacy nie są jeszcze gotowi), impresjonizm

dwudziestolecie międzywojenne - kryzys demokracji (faszyzm, socjalizm, komunizm itp), absurd, surrealizm, dadaizm

literatura wojenna - zło i cierpienie stały się codziennością

współczesność - cierpienie, totalitaryzm, władza i polityka, stan wojenny, przemiany społeczne (1989)

główne prądy filozoficzne epok:

antyk - stoicyzm, epikureizm

średniowiecze - filozofia chrześcijańska

renesans - humanizm, stoicyzm, epikureizm, myśl chrześcijańska

barok - myśl chrześcijańska

oświecenie -

romantyzm -

pozytywizm - scjentyzm (nauka jest podstawą rozwoju, August Comte), organicyzm (naród jest jak organizm, Herbert Spencer), utylitaryzm (dobre jest to, co użyteczne, John Stuart Mill), determinizm (o życiu człowiema decydują środowisko, rasa i moment historyczny, Hipolit Teine)

modernizm - nietzscheanizm (nihilizm, nadczłowiek, odrzucenie chrześcijaństwa, Fryderyk Nietzsche), schopenhaueryzm (życie jest gorsze od śmierci, szczęście jest nieosiągalne, można tylko chwilowo ulżyć sobie używkami lub osiągając nirwanę), bergsonizm (intuicja, pęd życiowy, Henry Bergson)

dwudziestolecie międzywojenne - behawioryzm, egzystencjalizm (człowiek czuje absurd świata, bo nie jest w stanie go zrozumieć całkowicie, może tylko walczyć z obecnym złem)

współczesność -

motywy i toposy literackie:

non omnis moriar/nie wszystek umrę - nieśmiertelność poezji i poety, który przeżyje w ludzkiej pamięci (Horacy, )

utopia/arkadia - miejsce idealne, szczęśliwe, sielankowe, gdzie nic złego się nie dzieje (często wieś jest przedstawiana jako arkadia; Pieśń świętojańska o sobótce, Pan Tadeusz; utopia to raczej idealnie funkcjonujące państwo)

wędrówka/życie jako wędrowka/pielgrzym - musimy przejść przez życie (Sonety krymskie, Kordian)

vanitas/marność - nietrwałość życia i dóbr materialnych, przemijanie (Kohelet, poezja barokowa, malarstwo barokowe)

świat jako teatr (theatrum mundi) - jesteśmy tylko kukiełkami/aktorami na scenie życia (Makbet, Lalka)

ubi sunt? (gdzie oni są?) - dokąd odeszli zmarli, przemijanie (Treny)

ojczyzna okrętem - trzeba nim sterować i dbać o niego i w ogóle. ukazać różne niebezpieczeństwa, które mogą taki okręt spotkać. Motyw więc występujący w literaturze podejmującej problematykę ogólnoludzką przeistacza się w motyw związany z literaturą patriotyczną. (Kazania sejmowe Piotra Skargi, Horacy)

cierpiąca matka (mater dolorosa) - to co kobiety od zawsze umiały (Maryja - Pieta, Demeter, matki żołnierzy i powstańców; "Lament świętokrzyski", "Elegia o chłopcu polskim" K.K. Baczyńskiego)

labirynt - nie zna się wyjścia, jak w życiu (mitologia; często duże miasto to labirynt, bo ciężko się tam odnaleźć; Sklepy cynamonowe)

złoty wiek - mitologiczny wiek niczym niezmąconego szczęścia ludzkości, raj na ziemi

oniryzm - porównywanie życia do snu (Proces, Sklepy cynamowone)

exegi monumentum - wzniosłem pomnik trwalszy niż ze spiżu - poezja sprawi, że poeta będzie żył wiecznie (Horacy, Jan Kochanowski)

memento mori - pamiętaj o śmierci

danse macabre - taniec śmierci, śmianie się z niej

poeta ptakiem - (Horacy, J.Kochanowski - łabędź, Baudelaire - albatros)

nawiązania do innych utworów:

do Biblii: Boska komedia, Mistrz i Małgorzata (Mistrz pisze o Jeszui, czyli Jezusie; pojawiają się diabły itp)

do mitologii greckiej: Noc listopadowa

do Iliady: Odprawa posłów greckich

do Pana Tadeusza - Przedwiośnie (Nawłoć to takie Soplicowo); Wesele, Tango (taniec pod koniec: polonez, chocholi, tango)

do Mickiewicza - Lalka (Wokulski czytał jego "książki zbójeckie")

do Wesela - Szewcy (pojawia się tam Chochoł)

do Tanga - Górą "Edek"

Dziady cz. III i Kordian są podobne

[s4r4hlynnlover]

Recovery

(2 miesiac juz !!) TW ANGER ISSUES MENTALLY ILL

Ogolnie bede wstawiac taki post co miesiac bo jak juz pisalam chce zachowac ten blok i aktywnosc na nim ze wzgledu na przywiazanie i sentyment a wiec jesli chodzi o ed to o ironio dobrze idzie i mean czasem mialam mysli o tym ze za duzo wpierdalam ale wmiare udalo mi sie to ogarnac a mysle ze nawrotu raczej nie bedzie zwlaszcza ze zainteresowalam sie marksizmem (tak jestem czerwonym chodzi o komunizm/socjalizm jakby cos) i poprostu niesamowicie mocno sie na tym skupiam tez mam trwala aktywnosc fizyczna i tez sie troche obawiam co brdzie w roku szkolnym ale ogarne chyba i moje problemy z agresja sie pogarszaja a najgorsze jest w tym to ze nikt nie traktuje tego na powaznie bo przeciez "masz kontrole nad tym co mowisz podczas napadu" i ja sie zastanawiam czy ja sie musze ponownie targnac na swoje zycie czy ktos inny musi trwale ucierpiec na zdrowiu fizycznym zeby potraktowali mnie na powaznie, pomogli mi i dali jakies leki bo poki co to nawet psycholog mi mowi ze mam kontrole... Gdybym miala to zaden z napadow nie mialby miejsca

[faitsansorganes]

ta, popieram PiS (Piwo i Socjalizm)

[konstarnacja]

"Każdy system jest tak dobry i tak zły, jak ludzie, którzy się nim posługują. Ludzie o złotych sercach sprawiliby, że kapitalizm, komunizm czy socjalizm funkcjonowałyby bez zarzutu"

Anthony de Mello "Przebudzenie"

[dzismis]

Dlaczego narodowy socjalizm i postawy duchowieństwa katolickiego okazały się kompatybilne

Anna Wolff-Powęska Adolf Hitler wita nuncjusza monachijskiego, arcybiskupa Alberto Vassallo di Torregrossa, Monachium, 1933 r. (Fot. Shawshots / Alamy Stock Photo / BE&W) Za konstytucję, demokrację, liberalizm, oświecenie, nowoczesność, finansjerę, przemysł i oddzielenie Kościoła od państwa – księża i biskupi upowszechniali poglądy obciążające Żydów winą za wszystko. Adam Michnik poleca W…

[1234567ttttttttttt]

Czy niemiecki narodowy socjalizm był nowoczesny? | seminarium

[pulpo-y-espanol]

Dzisiaj recenzja kolejnego filmu hiszpańskojęzycznego.

Tym razem "Machuca" Andresa Wooda, chilijski film opowiadający o przewrocie w 1973 r., walce socjalistów, a wszystko to podane oczami dwóch, kompletnie różnych od siebie chłopców, którzy- jakżeby inaczej- zaprzyjaźniają się.

Przyznam się, że na początku filmu przewijałam sceny. Pomimo dobrej gry dziecięcych aktorów, dobrej zgodności historycznej, film ciągnie się jak włoski makaron. Dopiero kilka ostatnich scen, gdzie rodzina tytułowego Machuci walczy o socjalizm, matka jego przyjaciela dołącza do protestu, zostaje wymieniona obsada szkoły zaczyna porywać. No i ostatnia scena.. Naprawdę mnie wzruszyła.

Świetny film, który jednak mógł być podany w krótszej, bardziej interesującej wersji. Początek może zniechęcić.

[chicago-geniza]

This is from "Przełomy mego pokolenia" in London Wiadomości, 1957, a scant five years before her death, and Stefania is still revisiting her prewar Kraków period, still more or less rewriting Korzenie. In one of her last letters, to her nephew Rob, she calls the table at the ul. Studenska flat "ostatni prawdziwy stół." Anyway here's old Stefania in emigre-exile being broadly correct about the currents of intellectual history

"[…] Dopiero znacznie później zdałam sobie sprawę, że tzw. naukowego marksizmu u nas niemal nie było. Niezmiernie rzadkie były rozpraw na temat materializmu historycznego czy marksistowskiej dialektyki. Socjalizm praktyczny wypływał u nas z innych zupełnie źródeł, mniej oczekiwanych, mianowicie – z romantyzmu.

Był to romantyzm zabarwiony pozytywistycznie, taki jaki wypowiedział najdosadniej Żeromski w swych „Ludziach bezdomnych”; albo też romantyzm rewolucyjny, porywający młodzież aurą chwały rewolucji roku 1905. Odpryski tej chwały chodziły jeszcze po krakowskich plantach w postaci opóźnionych studentów nie zawsze dokarmionych i nie zawsze dokąpanych. Oni to właśnie, ci „królewiacy”, bardziej bezdomni od Judyma, podtrzymywali żywą wiarę w uskrzydloną rewolucję, najprostszy sposób osiągnięcia sprawiedliwości na ziemi.

Obydwa te romantyzmy socjalistyczne miały silną więź wspólną: była nią idea niepodległości. Piłsudski siadywał u Michalika, i strzelcy w maciejówkach snuli się po ulicach i kawiarniach. Pensjonarki szły wcześniej do szkoły by mieć sposobność zerknięcia okiem na maszerujących na ćwiczenia na Błonia. Przyszła jednak chwila, gdy ów romantyczny socjalizm zaczął się domagać podbudowy teoretycznej, „światopoglądowego” dopełnienia. I tu właśnie wkroczył Brzozowski […]"

[mateopoznan]

Biedne istoty (2023, org. Poor Things)

Zacznijmy od strony techniczno-artystycznej. Wybitne zdjęcia, brawurowe decyzje techniczne autora zdjęć Robbiego Ryana (Faworyta, C'Mon C'Mon, czy American Honey) definiują ten film. Podkreślają surrealizm. Surowy surrealizm z domieszką oniryzmu. Obserwujemy zafascynowanie rzadko wykorzystywanymi w fabule obiektywami (sprawdziły się już w Faworycie tego samego reżysera) i  teledyskowymi najazdami, które wraz z pracą scenograficzną i jakże przesmacznym retrofuturyzmem tworzą od pierwszych sekund świat znajomy, lecz odrealniony. Sama scenografia i wizja alternatywnego świata (zwłaszcza kraje nadmorskie) estetycznie przywodzą na myśl świat wykreowany w Disco Elysium przez Roberta Kurvitza i spółkę. Z tym, że tam są tłem do historii możliwie dosłownej i realistycznej, a tu stanowią doskonałe tło dla kolejnej wykręconej opowieści od Yórgosa Lánthimosa.  

Reżyser tym razem nie wziął udziału w pisaniu scenariusza i aż trudno w to uwierzyć. Podobieństwo tropów, narracji i historii do Lobstera czy Kła jest uderzająca. No może jest nieco bardziej onirycznie, niż jak zazwyczaj - dosadnie. Właśnie to może powodować niezmiernie cieszącą mnie masową popularność tego filmu, bo opowieści Lánthimosa bywają odrzucające - zresztą czasem nie ma się temu co dziwić.  

Tym razem pod obraną przez autorów opowieści estetyką i konwencją, dotykamy spraw egzystencjalnych, wręcz zderzających się z mitami założycielskimi nowoczesności. Choćby jungowska psychoanaliza w wątku ojca (ach to zdrabnianie przez Bellę imienia Godwin, do God) lub wiara w potęgę umysłu i jej etyczne granice, czy zerwanie obyczajowego gorsetu – razem podane w bulionie z patriarchatu. Oczywiście poruszanych wątków i tematów jest znacznie więcej. Niektóre być może celowo groteskowo uciekają od sedna (tj. socjalizm, czy nawet hedonizm), ale wspomniane wcześniej wybrzmiewają najmocniej. Pojawia się wręcz zamierzenie groteskowa scena powołania do życia Belli, będąca wprost kolejną, acz bardzo ciekawą polemiką z opowieścią o Frankensteinie.  

Cóż. Mnogość tropów, wątków, buntu i polemiki mogą doprowadzić do bólu głowy i porwać do napisania dużej rozprawy filozoficznej, więc wobec ram - tutaj zakończę, licząc, że pobudziłem zainteresowanie ciekawych.       Surrealizm zderza się z realizmem, metafora z dosłownością, profanum z sacrum. Wszystko w zdrowej dawce erotyzmu.      Wracając jeszcze do strony artystycznej, docenić należy dobór ról i prace aktorskie. Odważna, nieco przerysowana - o czym za chwile - rola Stone, a nawet epizodyczne Qualley, Schgulli czy Carmichaela to prace wybitne, oddające wartość całego filmu. Napisałem, że główna rola jest przerysowana i to fakt, ale wszystkie takie są i wynika to z konstrukcji filmu i opowieści. Choćby każdy z patriarchów-oprawców Belli jest skrajny - albo teatralny (Youssef, Abbott), albo satyrycznie groteskowy (Ruffalo), albo - tu już sama charakteryzacja krzyczy - demonicznie-symboliczny (Dafoe). Choć autor stawia na niejednoznaczność w swoich opowieściach, to równie często lubi dodatkowo rozmyć zagadnienia tworząc postacie jednoznaczne w zachowaniach, czy fizjonomii, paradoksalnie jeszcze bardziej niuansując opowieść.      Biorąc pod uwagę mnogość i ważkość podejmowanych tematów z artystyczną otoczką, to film zdecydowanie na sesję z dużym ekranem.   

Mam nadzieje, że bez spoilerów rzuciłem światło na to jak szerokie, wybitne i niejednoznaczne dzieło omawiam, bo jak to u Lánthimosa jest dużo dyskomfortu, zarówno w wizualnie, scenariuszowo jak i meta. Naprzemiennie i równocześnie - pięknie i odpychająco, pociągająco i brzydko, jak choćby w wybitnej scenie tańca, czy sekcji zwłok z Bellą i szpikulcami. Zresztą nawet główna bohaterka, której kibicujemy, w samym finale zdaje się zadawać pytanie czy sama nie stała się cynicznie-demonicznym God-em w zgodzie z góry zaplanowanych celów na mniej lub bardziej symbolicznych trupach swoich wrogów. Kino nie dla każdego, ale jeśli lubisz ambitne rozprawki filozoficzne, piękne wykreowane światy i do tego jeszcze nieszablonowość - koniecznie obejrzyj.