#Έγραψε

[romios-gr]

Προκαλεί το Facebook: «Κατέβασε» λογαριασμό βιολόγου που έγραψε ότι οι βιολογικοί άντρες δεν πρέπει να παλεύουν με γυναίκες Ποιος μίλησε για ελευθερία του λόγου; Ο διάσημος εξελικτικός βιολόγος Richard Dawkins κατήγγειλε στην διεθνή διαδικτυακή κοινότητα την ασύλληπτη πρόκληση του Facebook να προβεί σε ξαφνικό και χωρίς προειδοποίηση κατέβασμα του λογαριασμού του, μετά τη δημοσίευση στην ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/prokalei-to-facebook-katevase-logariasmo-viologoy-poy-egrapse-oti-oi-viologikoi-antres-den-prepei-na-paleyoyn-me-gynaikes/

[kaliarda]

[portokali]

η κικη καθε βράδυ του δελιβορια οπως το λεει ο ιδιος στο η ζωη μόνο ετσι είναι ωραια βς η κικη καθε βραδυ σε ερμηνεια του σαββοπουλου.... το κοντραστ αναμεσα σε εναν νεο αντρα και εναν μεγαλυτερο να ερμηνευουν το ιδιο τραγουδι που μιλαει για ανεκπληρωτο έρωτα προς μια γυναίκα που ισως μαλλον ειναι σεξεργάτρια... αυτο ειναι ακριβως οπως στου αδερφούς καραμαζοφ του ντοστογιεφσκι όπου ο πατερας και ο γιος αγαπάνε και οι δυο την ιδια γυναίκα, οχι ακουστε,

[asirxrowena]

6:30

Είναι αλλιώς τα λεωφορεία στις 6:30

Κόσμος κουρασμένος, πονεμένος

Σαν να μην υπάρχει η ζωντάνια του πρωινού

Σαν να μην υπάρχει η ζεστασιά της πρώτης ηλιαχτίδας

Και ο κόσμος κάθεται ήσυχος, περιμένοντας να φτάσει στην στάση του.

Κι όταν είναι να κατέβει, ωω, όταν είναι να κατέβει,

απολαμβάνει τις τελευταίες στιγμές ηρεμίας που μπορεί να έχει,

πριν ξεκινήσει η μεγάλη μέρα που έρχεται...

asirxrowena

[nero-sth-varka]

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει

Σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς

Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει

Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει

Στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής

Γιατί δεν ερχεσαι;

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ;

[antikoinwnikos]

Και αν μου πεις πως κάποιος σου έγραψε καλύτερο ποίημα από μένα δεν θα σε πιστέψω Όχι γιατί έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις ικανότητες μου...όχι Απλά αμφιβάλλω πως κάποιος ένιωσε παραπάνω πράγματα απ' όσα εγώ για σένα...

[loulouditouheimona]

Κουτσοφρίντα.

Έτσι την φώναζαν στο σχολείο. Κουτσοφρίντα την αποκαλούσαν οι συμμαθητές της στο σχολείο..Επειδή στα έξι της προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά...Επειδή το ένα της πόδι ήταν μικρότερο από το άλλο. Κουτσοφρίντα την φώναζαν. Εκείνη που μεγαλώνοντας είπε:«Έπινα για να πνίξω τις λύπες μου, αλλά αυτές οι καταραμένες ήξεραν πώς να κολυμπούν.»Εκείνη που προσπαθούσε να κρύβει το πόδι της φορώντας μακριές φούστες...Εκείνη που ξεκίνησε να ζωγραφίζει για να απασχολεί τον χρόνο της...Εκείνη που μεγαλώνοντας είχε κι άλλο ατύχημα στα 18 της...Το λεωφορείο που επέβαινε συγκρούστηκε με ένα διερχόμενο τραμ...Εκείνη που τραυματίστηκε στη λεκάνη και στη σπονδυλική στήλη και το πόδι της σχεδόν διαλύθηκε. Εκείνη που έκανε 35 εγχειρήσεις...Εκείνη που θα υποστεί ακρωτηριασμό στο κάτω άκρο λόγω γάγγραινας. Που φορούσε τεχνητό μέλος..

Η Φρίντα..

Η Φρίντα Κάλο που ζωγράφιζε όλους τους μήνες που καθηλωμένη ήταν στο κρεβάτι. Η όμορφη Φρίντα..Που νόμιζε πως ήταν το πιο παράξενο κορίτσι. Που είπε: «Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στην γη.. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν και εμένα που αισθάνεται περίεργος και ελαττωματικός όπως εγώ.. Την έπλαθα με την φαντασία μου και φανταζόμουν ότι θα πρέπει να είναι εκεί έξω και να σκέφτεται και αυτή εμένα. Λοιπόν, εύχομαι ότι αν είσαι εκεί έξω και το διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι ναι , είναι αλήθεια. Είμαι εδώ και είμαι το ίδιο παράξενη όσο εσύ.»Τη θαυμάζω..Τη θαυμάζω όχι μόνο επειδή υπήρξε μια εξαίρετη ζωγράφος αλλά γιατί άντεξε όλα τα Κουτσοφρίντα που άκουσε, άντεξε τα ατυχήματα, την απώλεια του ποδιού της..Τη θαυμάζω επειδή έζησε ερωτικά, παθιασμένα, επειδή έζησε ερωτευμένη, σαν σκύλα λυσσασμένη. Επειδή ένιωσε «Αγάπα κάποιον που να σε κοιτάει σαν να είσαι κάτι μαγικό.» κι επειδή παραδόθηκε στο πάθος «Σ ‘αγαπώ περισσότερο από το δικό μου δέρμα».Τη θαυμάζω.Για το πληγωμένο ελάφι που υπήρξε.Που ζωγράφισε τον εαυτό της ως αυτό- ως πληγωμένο ελάφι- βαριά τραυματισμένο από βέλη.Που από τις πληγές του έτρεχε αίμα.Που ήταν εκείνη σε αυτόν τον πίνακα πιο πολύ απ’ όλους τους πίνακες της.Ήταν εκείνη μετά από μια ακόμη αποτυχημένη επέμβαση στη σπονδυλική της στήλη.Που ήθελε απλά να απαλλαγεί από τους πόνους. Τη θαυμάζω.Επειδή το είπε. «Στο τέλος της μέρας, αντέχουμε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορούμε.». Τη θαυμάζω.Επειδή τα έδωσε όλα. «Ο Diego ήταν πάντα: το παιδί μου, ο εραστής μου, το σύμπαν μου».Τη θαυμάζω.Επειδή χαιρέτησε έτσι αληθινά γράφοντας στο ημερολόγιο της λίγες μέρες πριν πεθάνει: «Ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά. Φρίντα». Τη θαυμάζω τη Φρίντα που είπε "γεννήθηκα σκύλα, γεννήθηκα ζωγράφος".Τη θαυμάζω.Επειδή δεν ζωγράφιζε απλά υπέροχα, έγραψε ίσως και το πιο όμορφο ερωτικό ποίημα. «Μπορούμε να εφεύρουμε ρήματα; Θέλω να σου πω ένα: Εγώ σε ουρανώ.»

Ναι.

Τη θαυμάζω τη Μεξικάνα ζωγράφο.

Άντεξε κουβαλώντας την άνοιξη πάνω της.

Φορώντας την άνοιξη άντεξε.

Τα άντεξε όλα....

[theklaapologist]

Θεοδώρα belongs to @iveneverbeenmorestressedinmylife

Ξιτ belongs to @sugaroto

PROPAGANDA UNDER THE CUT

Θεοδώρα

Τριαντατριάχρονη κοινωνική λειτουργός που έφτιαξα στο λύκειο για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Έχει τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές (+ όλα τα ψυχολογικά που αυτό συνεπάγεται). Παίζει φλάουτο. Της αρέσουν τα χαζά tshirts. Ένα μέρος του εαυτού της δεν ξεπέρασε ποτέ την emo teenage φάση της. Πολύ προστατευτική απέναντι στα παιδιά που συναντάει στην δουλειά της. Περιστασιακά συνεργάζεται και βοηθάει μια φίλη της ντεντέκτιβ (την ΈΛενα) με διάφορες υποθέσεις (επίσημα και ανεπίσημα). Α επίσης έχουν λεσβιακό τένσιον. ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ξιτ

Ξιτ το ανθρωπόμορφο χέρι στην φαντασία του 4χρονου εαυτού μου, my first ever oc

Ο Ξιτ (το δεξί χέρι) είναι ο μεγαλύτερος αδελφός από τα δίδυμα Ξιτ και Ντογκ (αριστερο χέρι) ζούνε σε έναν τόπο όπου τα δίδυμα απαγορεύονται γιατί ο κόσμος πιστεύει ότι είναι σατανικά και ξεγέλανε τους ανθρώπους

Ο νόμος λέει λοιπόν ότι τα δίδυμα εξορίζονται σε ένα νησάκι απέναντι από γενησιμιου τους . Αλλά αυτοί οι 2 κατέληξαν εκεί σε μια μεγαλύτερη ηλικία. (Τύπου έφηβοι)

Σιγά σιγά είδαν γονείς να εγκαταλείπουν εκεί τα μωρά τους και αποφάσισαν να τα μεγαλώσουν μόνοι τους.

Κατέληξαν λοιπόν 2 ορφανά να μεγαλώνουν αλλά ορφανά εξαιτίας ενός χαζού και ρατσιστικού προς τα δίδυμα νόμου. 😔

Και by μεγαλώνουν αλλά ορφανά I mean καμιά 20-50 τουλάχιστον γιατί φερνάν κι αλλα

Επίσης εξημερώσαν τα λιοντάρια και άλλα άγρια ζώα του ακατοίκητου αυτού νησιού και εννοείται πως επικοινωνούσαν μαζί τους

Χαρακτηριστικά του Ξιτ: έξυπνος και δυνατός, το golden child, το αγαπημένο μου παιδί από τα 2 όταν ήμουν μικρή

Γιατί να τον ψηφίσετε: 1)Ορφανό που μεγαλώνει αλλά ορφανά σε στυλ Ταρζάν μαζί με τον αδερφό του

2) έγραψε αυτό το ποστ

3) σήμερα η Σαρδέλα τον χρησιμοποιήσε ως ασανσέρ για να κατέβει από τον καναπέ και μετά τον γρατσουνισε

4)έχει το ίδιο μανικιούρ από τα Χριστούγεννα

5) ξέρει να γράφει

6) κάποτε μπορούσε να ελέγχει τον κόσμο και ήταν διάσημος

Σε αυτό το ποστ μπορείτε να βρείτε περισσότερο lore ✨

[gentle-author]

Δεν ξέρω ποιός το έγραψε, μα το λατρεύω

[kyrioskanenas]

Καμία εφημερίδα δεν έγραψε για αυτόν κανένα ποτήρι δεν υψώθηκε στην υγεία του παρά μόνο ένας ιατροδικαστής σοκαρίστηκε που δεν ήξερε με πόσους τρόπους αποτυπώνεται η μοναξιά

[romios-gr]

Προκλητικές οι απαντήσεις των Τούρκων στα social media με έμμεσες αναφορές στην καταστροφή της Σμύρνης Αντιδράσεις προκάλεσε στην Τουρκία η κίνηση του Έλληνα τουρίστα Απόστολου Παπαθεοδώρου να φωτογραφηθεί μέσα στην Αγία Σοφία κρατώντας στα χέρια του την ελληνική σημαία. Στη λεζάντα της φωτογραφίας που ανήρτησε στο Instagram ο Έλληνας τουρίστας έγραψε «Αγαπημένη μου Πόλη, για πά... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ellinas-anoixe-ti-simaia-stin-agia-sofia-kai-egrapse-agapimeni-moy-poli-gia-panta-elliniki/

[justforbooks]

Η χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός απρόθυμου φονταμενταλιστή

Ο Μοχσίν Χαμίντ έγραψε με νηφαλιότητα για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό το βιβλίο του βρέθηκε στη βραχεία λίστα Booker, μοσχοπουλήθηκε και μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.

«Ανοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν κινηματογραφικό φιλμ. Μα, καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα ότι δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης.

Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση (…). Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης – συγκινούμαι πολύ όταν πεθαίνει ο ήρωας μιας τηλεοπτικής σειράς, με τον οποίο έχω συνδεθεί. Όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική».

Η παραπάνω, διόλου πολιτικά ορθή δήλωση δεν γίνεται από έναν ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ, κάθε άλλο. Γίνεται από έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής, πρώην υπότροφο του Πρίνστον και στη συνέχεια παχυλά αμειβόμενο στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας.

Και αποτελεί μέρος της χειμαρρώδους εξομολόγησής του που απλώνεται στον «Απρόθυμο φονταμενταλιστή» του Μοχσίν Χαμίντ (μτφρ. Π. Ισμυρίδου, Πάπυρος, 2008), ένα μυθιστόρημα, το δεύτερο στη σειρά, του επίσης πακιστανικής καταγωγής συγγραφέα, που βρέθηκε το 2007 στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για Booker, μοσχοπουλήθηκε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από την Ινδή κινηματογραφίστρια Μίνα Ναΐρ.

Γραμμένο σε μορφή μονολόγου, το μυθιστόρημα του Χαμίντ δίνει φωνή σ’ έναν σύγχρονο «γενίτσαρο» ονόματι Τσανγκέζ, έναν συνεπέστατο υπηρέτη μέχρι πρότινος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, που από την 11η Σεπτεμβρίου κι έπειτα παύει να νιώθει άνετα στη χώρα που λογάριαζε για δεύτερη πατρίδα του.

Κι αυτό ακριβώς αφηγείται ο γενειοφόρος πλέον ήρωας στον μυστηριώδη και ενδεχομένως οπλοφορούντα Αμερικανό που κάθεται πλάι του σ’ ένα καφενείο της Λαχώρης και ακούει την ιστορία της ζωής του χωρίς να τον διακόψει ούτε στιγμή: με τι προσδοκίες είχε φύγει από το Πακιστάν και πόσο μπερδεμένος επέστρεψε ξανά στη γενέτειρά του, εγκαταλείποντας μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί και αποχαιρετώντας την αλά Γκουίνεθ Πάλτροου και ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα που είχε κλέψει την καρδιά του.

Γόνος μιας καλοστεκούμενης οικογένειας της Λαχώρης, με παππού δικηγόρο και πατέρα αγγλοσπουδαγμένο, ο Τσανγκέζ, που δεν έγινε ποτέ «Αμερικανός» αλλά έγινε αμέσως «Νεοϋορκέζος», τ’ ομολογεί: η τεράστια ανισότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του εξαρτώμενου από την ξένη βοήθεια Πακιστάν, η έλλειψη ευγένειας των συμφοιτητών του, που συμπεριφέρονταν σαν ν’ ανήκουν στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη, το ανελέητο κυνήγι της «μέγιστης απόδοσης» από την εργοδότρια εταιρεία του και η συγκαλυμμένη συγκαταβατικότητα ορισμένων απέναντί του, όλα αυτά τον πίκραιναν εξαρχής, αλλά όχι σε σημείο ν’ ακυρώσουν το «αμερικανικό όνειρό» του.

Βλέποντας, όμως, την υπερδύναμη να παραδίνεται στην «επικίνδυνη νοσταλγία» των πολεμικών ιαχών, να εισβάλλει στο Αφγανιστάν και, παραμονές μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, να τηρεί και απ’ τις δύο ίσες αποστάσεις, ο Τσανγκέζ αρχίζει να σπάει.

«Μου φάνηκε σκέτη ειρωνεία» λέει, ανακαλώντας τις σκέψεις που έκανε αναχωρώντας από τη Λαχώρη έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στους δικούς του εκείνες τις ταραγμένες μέρες: «Όταν επίκειται πόλεμος, υποτίθεται ότι φροντίζεις να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, αλλά στη δική μας περίπτωση έφευγαν οι ακμαιότεροι και τα πιο λαμπρά μυαλά, αυτοί που σε παλαιότερες εποχές υποτίθεται ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα έμεναν. Σιχάθηκα τον εαυτό μου…». Εφεξής του είναι αδύνατο ν’ αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη δουλειά του. Οι  «παρωπίδες» του έχουν κάνει φτερά. Και πριν καν γίνει και ο ίδιος στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας που συνεπαίρνει τις ΗΠΑ, αποχωρεί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Τι απέγινε ο Τσανγκέζ; Και σε ποιον απευθύνεται τελικά; «Μη φαντάζεστε πως όλοι εμείς οι Πακιστανοί είμαστε δυνάμει τρομοκράτες, όπως κι εμείς αντίστοιχα δεν πρέπει να θεωρούμε όλους τους Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες και φονιάδες», λέει στον βουβό συνομιλητή του προς το τέλος του βιβλίου. Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Γιατί, εν τω μεταξύ, ο θυμός του έχει θεριέψει, ενώ μαίνεται και ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο Μοχσίν Χαμίντ, ωστόσο, αρνείται να το ξεκαθαρίσει.

Γεννημένος το 1971 στη Λαχώρη, με σπουδές νομικών στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, με πακιστανική και βρετανική υπηκοότητα και δημοσιογραφική θητεία σε έντυπα όπως η «Guardian» και οι «New York Times», ο συγγραφέας του «Απρόθυμου φονταμενταλιστή» ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ν’ ακροβατείς μεταξύ δύο ταυτοτήτων. Αυτό ήθελε να δείξει. Και το έκανε με δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[tromokraths]

Σου λέει " Σαγαπω αλλά..." ενώ κάποτε η Πολυδούρη έγραψε "Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,μόνο γιαυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολανοιχτο κι έχω ένα ρίγος στη ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου."

[gemsofgreece]

Βρήκα ένα podcast για την αναβλητικότητα και είπα να το παρακολουθήσω. Συμμετείχαν η Νάντια Κοντογεώργη και ο Σωτήρης Τσαφούλιας, άτομα που σέβομαι για το έργο τους. Η συζήτηση ξεκίνησε ελπιδοφόρα με εξαίρεση που κάθε φορά που έπαιρνε τον λόγο ο Τσαφούλιας έκανε ευθεία βολή στον Χριστιανισμό λες και έχει καμιά σχέση με την αναβλητικότητα, αλλά τέλος πάντων. Αναφέρθηκαν λοιπόν κάποια στιγμή στην σημασία του διαλογισμού. Εκεί ο Τσαφούλιας ρώτησε εμφατικά αν οι συνομιλητές γνωρίζουν τι σημαίνει ετυμολογικά η λέξη διαλογισμός. Η Κοντογεώργη υπέθεσε ότι προέρχεται από το διά + λέγω που δεν είναι εντελώς σωστό αλλά σίγουρα είναι μια λογική υπόθεση. Εκεί όμως ο Τσαφούλιας την διορθώνει και λέει: "Όχι! Σημαίνει 'ο λογισμός του Δία'!"

Ναι... δεν σημαίνει ο λογισμός του Δία... Αυτό πρώτος το έγραψε μάλλον ο Ιωάννης Πασσάς (1899-1987), δημοσιογράφος και διανοητής, στην Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου. Δεν ισχυρίζομαι ότι το υλικό του ήταν καθολικά ανακριβές χωρίς να το έχω διαβάσει, αλλά στην Wikipedia αναφέρει ότι γενικά υποστήριξε πολλά που βρήκαν αντίθετους Έλληνες και ξένους επιστήμονες της εποχής. Και από το "λογισμός του Δία" και μόνο, δεν δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Πληροφοριακά, ο διαλογισμός ετυμολογικά προέρχεται από τα διά + λογίζομαι. Το διά είναι πρόθημα που εκφράζει κίνηση, εναλλαγή, κατανομή, αντίθεση, χρονική διάρκεια ή προσδίδει έμφαση στο β΄ συνθετικό. Δηλαδή έχουμε έναν εντατικό λογισμό (σκέψη) με διάρκεια, με εναλλαγή μεταξύ των σκέψεων, ίσως και κάποια διαλεκτικότητα απέναντι στον εαυτό.

Το πρόβλημα μου εδώ είναι ότι δε μπορείς να πηγαίνεις σε podcast για την αναβλητικότητα, αντ' αυτής να παραπονιέσαι για την αντιεπιστημονικότητα και αναλήθεια του Χριστιανισμού (ή οποιασδήποτε θρησκείας βασικά αλλά η μόδα είναι να σταυρώνεις τον Χριστιανισμό στην παρούσα φάση, get it? XD) και καπάκι να κολλάς τον διαλογισμό του Δία (σημειωτέον, ως μεγαλειώδη ετυμολογική αποκάλυψη). Κάπου ώπα ρε παιδιά.

Αυτή είναι μια πολύ διαδεδομένη τάση που βλέπω στα πολύπαθα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα, των αρχαιολατρών που στον πυρήνα τους είναι ξενολάτρες, όπως είπε και η @alatismeni-theitsa με αφορμή ένα άλλο περιστατικό, δηλαδή ενστερνίζονται τον κλασικισμό όπως αυτός είναι επιβεβλημένος από την Δύση, σίγουρα όχι συνειδητά όμως. Είναι αυτοί που σκίζουν τα ρούχα τους ότι ο λόγος που ο Ελληνισμός εξαφανίστηκε και πέθανε (πότε;;;;) είναι ο Χριστιανισμός, το Βυζάντιο κλπ κλπ Αυτοί συνήθως καλύπτουν όλο το πολιτικό ιδεολογικό φάσμα. Και δυστυχώς είναι εξίσου αντιεπιστημονικοί, προπαγανδιστές και ανιστόρητοι με πλήθος συντηρητικών, φανατισμένων Χριστιανών, τους οποίους απεχθάνονται όσο τίποτα. Για μένα αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μπορείς να αυταπατάσαι ότι είσαι ηθικά ανώτερος και ενάρετος, μπορείς να αυταπατάσαι ότι είσαι ιδιοφυής και πεφωτισμένος, η ουσία είναι ότι αυταπατάσαι.

Είχαμε τους φανατικούς Χριστιανούς που θεωρούν τους Αρχαίους Έλληνες και τους θαυμαστές τους ασύδοτους ηδονιστές, έχουμε τώρα τους βέρους απογόνους του Σωκράτη (του εκτελεσθέντα στην διανοούμενη κλασική Αθήνα, για να μη ξεχνιόμαστε) που αποκηρύσσουν το Βυζάντιο ως σκοταδιστικό μη ελληνικό Μεσαίωνα. Και αναρωτιέμαι: ΤΟΣΗ πια η πρεμούρα του Έλληνα να διχαστεί και να διχάσει; Πραγματικά, ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ έχουν πια αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι η ακμή, η στασιμότητα και η παρακμή ενός πολιτισμού, πρώτον, είναι σχετική και, δεύτερον, προκύπτει από πλήθος συγκυριών, εσωτερικών μεταβολών, εξωτερικών παραγόντων, του χρόνου, των αλλαγών στην γεωγραφική "σκακιέρα", την παράλληλη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα άλλων πολιτισμών και πως ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτισμός / λαός δεν ξεφεύγει από αυτές; Όπως έχω ξαναπεί, είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Και οι χώρες που είναι ισχυρότερες τώρα δεν θα είναι για πάντα. Και πολλές ήδη δεν είναι όσο ισχυρές όσο φαντάζεται ο ονειροπαρμένος Έλληνας.

Το λοιπόν, μην στρατικοποιείστε πάνω στο σώμα της ιστορίας και του πολιτισμού, και της θρησκείας σίγουρα, ειδικά εναντίον συνανθρώπων, γειτόνων, συμπολιτών σας. Η ιστορία είναι για να τη μελετούμε με ψυχραιμία και κατανόηση και να μαθαίνουμε από τα λάθη και ο πολιτισμός είναι για να γιορτάζουμε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης έκφρασης. Και όλες οι θρησκείες στον πυρήνα τους είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει στο ανώτερο, οπότε ή τις απορρίπτουμε ή τις αποδεχόμαστε όλες, αλλά οπωσδήποτε σεβόμαστε την ανάγκη του άλλου (με εξαίρεση δογματισμούς που προωθούν την βία φυσικά).

Και στην τελική, άμα τόσο πια για όλα φταίει ο Χριστιανισμός, εσείς οι άθεοι κλασικιστές οι λουσμένοι στο αθάνατο Αρχαίο Ελληνικό Φως, γιατί δεν έχετε δημιουργήσει κάτι σπουδαίο ακόμα; (Δεν άντεξα να μην το προσθέσω.) Άντε, αναμένουμε.

[alatismeni-theitsa]

This also happens in Serres for years. The systems are just broken

The metro and tram of Athens also have similar problems ("πάνε στα τυφλά" έγραψε το Provocateur.gr ) So be careful where you are going 🙏 Γιατί όπως λέει και ο λαός: