#επιστολές

[romios-gr]

Επιστολές Πατριάρχη Μόσχας για τις πιέσεις στην Ουκρανική Εκκλησία Εξαιτίας των νέων κραυγαλέων περιστατικών πιέσεως που ασκείται στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, την ιεραρχία της, τον ευαγή κλήρο, τις κοινότητες και ιερές μονές, ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος απέστειλε στις 27 Απριλίου 2024 επιστολές στους Προκαθη... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/epistoles-patriarchi-moschas-gia-tis-pieseis-stin-oykraniki-ekklisia/

[thenewsmag]

Νικός Δένδιας: Ο υπουργός Εξωτερικών ενημερώνει άμεσα ΟΗΕ και ΝΑΤΟ για τις τουρκικές προκλήσεις

Νικός Δένδιας: Ο υπουργός Εξωτερικών ενημερώνει άμεσα ΟΗΕ και ΝΑΤΟ για τις τουρκικές προκλήσεις

Αποστέλονται άμεσα επιστολές –  Θα παρατίθενται αυτούσιες οι δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων. Διπλωματικές πηγές αναφέρουν πως στον απόηχο των πρωτοφανών δηλώσεων εκπορευομένων από Τούρκους αξιωματούχους τις τελευταίες ημέρες, ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, πέρα από την άμεση ενημέρωση των Ευρωπαίων εταίρων, συμπεριλαμβανομένου του ΥΕ/ΑΕ Borrell και των ΗΠΑ το περασμένο Σάββατο,…

[christostsantis]

Βιβλιοπαρουσίαση: Επιστολές Σκαπανέων της Μακρονήσου, της Ευμορφίας Μπουντουράκη-Βαγιάκη

[kaliarda]

Υπάρχουν κι άλλα άτομα εκεί έξω σαν εμένα...

Τα πρόσωπα της παράστασης Καταποντισμός επισκέπτονται την gay Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και μεταφέρουν τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις αγωνίες των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εκείνης της περιόδου, όπως τις αποτύπωσαν τα ίδια, σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τις επιστολές που έστελναν στο επαναστατικό περιοδικό Αμφί, το πρώτο μέσο που άρθρωσε δημόσιο λόγο στην Ελλάδα για την queer εμπειρία.

Τα προσωπικά βιώματα του χτες αναμιγνύονται με τις αντίστοιχες εμπειρίες των ατόμων επί σκηνής και γίνονται υλικό εξομολογήσεων και εκμυστηρεύσεων διεκδικώντας την ορατότητα και μια αναπολογητική στάση ζωής. Εδώ μπορεί να δοθεί ο χώρος στις ιστορίες των ανθρώπων που έχουν αμέτρητη αγάπη μέσα τους, αλλά τα πάσης φύσεως στεγανά τούς καθηλώνουν στη μοναξιά. Οι μαρτυρίες αυτών που υποφέρουν από την απαξιωτική συμπεριφορά γονέων και συγγενών, από τα περιστατικά εκφοβισμού και κάθε είδους βίας.

Οι αφηγήσεις για τραγελαφικά coming out, για στιγμές λαχτάρας, διασκέδασης και κλεφτής ηδονής, για τη gay κουλτούρα που ζυμώθηκε στα σινεμά της Ομόνοιας και για το βαθύ αίσθημα ανακούφισης επειδή «υπάρχουν κι άλλα άτομα εκεί έξω σαν εμένα». Ιστορίες μιας ολόκληρης γενιάς που σβήστηκε από τον χάρτη λόγω της επιδημίας του HIV/AIDS και της κοινωνικής και κρατικής αδιαφορίας.

Καταποντισμός, του Βασίλη Βηλαρά — από 21/03 στο Εθνικό Θέατρο.

[justforbooks]

Ένα βιβλίο που προκάλεσε σειρά δημοσιευμάτων, τα οποία αποκάλυπταν μια άλλη, εντελώς άγνωστη πλευρά του Τζον Λε Καρέ, πιο ανθρώπινη, γεμάτη αμφιβολίες και ανασφάλειες, πολύ μακριά από τη σκληροτράχηλη εικόνα του διάσημου κατασκόπου που ενέπνευσε τον κορυφαίο μύθο του. Γιατί μπορεί να πέρασαν ήδη τρία χρόνια από τότε που ο κορυφαίος κατάσκοπος και συγγραφέας έφυγε από τη ζωή, αλλά η κληρονομιά του πέφτει βαριά, σαν τη σκιά που κάλυψε όλη τη μεταπολεμική ιστορία του 20ού αιώνα: ο Ντέιβιντ Τζον Μουρ Κόρνγουελ, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Τζον Λε Καρέ, μπορεί να πήγε στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία, να έμαθε ξένες γλώσσες και να σπούδασε στην Οξφόρδη, αλλά δεν αρνήθηκε ποτέ ότι ο πατέρας του ήταν ένας κοινός απατεώνας και ότι εισήλθε στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών χάρη στις απάτες που έμαθε να κάνει για λογαριασμό του για να γλιτώσει από την κακοποίηση. Όλα αυτά άφησαν ανοιχτό ένα τραύμα που φαίνεται μέσα από τις επιστολές, οι οποίες αποκαλύπτουν αρκετές τρωτές πλευρές του χαρακτήρα του και απευθύνονται σε κορυφαίες προσωπικότητες της πολιτικής, του κινηματογράφου και της μυθοπλασίας (από τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Φίλιπ Ροθ μέχρι τον σερ Άλεκ Γκίνες, τον οποίο ο Λε Καρέ προσπαθεί να πείσει να αναλάβει τον ρόλο του Σμάιλι ή τον Γκάρι Όλντμαν). Τις επιστολές, οι οποίες καλύπτουν χίλιες χορταστικές σελίδες με άφθονο φωτογραφικό υλικό, συνέλεξε ο γιος του συγγραφέα με σκοπό να φωτίσει τις πιο άγνωστες πτυχές ενός ανθρώπου που έζησε ταυτόχρονα στο φως και στο σκοτάδι.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[xamenotalento]

Έλα κι απόψε κοπελιά

Τον έρωτα; Τον κάνω συχνά αλλά δεν τον συζητώ ποτέ. Μαρσέλ Προυστ. Η Ιουλία Lespinasse, διάσημη για το φιλολογικό σαλόνι της, επιστήθια φίλη του Ντ’Αλαμπέρ, ήταν ερωτευμένη με τον στρατηγό Guibert. Χωρίς ανταπόκριση. Του έγραφε: «Σας αγαπώ όπως πρέπει κανείς ν’αγαπά, με πλησμονή, με τρέλα, με ενθουσιασμό, με απελπισία. Σας αγαπώ πέρα από τη δύναμη της ψυχής και του σώματός μου. Δυο πράγματα στον κόσμο δεν υποφέρουν τη μετριότητα: οι στίχοι κι ο έρωτας. Ω φίλε μου, η ψυχή μου υποφέρει. Δεν έχω πια λόγια παρά μόνο κραυγές». Λίγο μετά το γάμο του Guibert, η Ιουλία Lespinasse αρρώστησε και πέθανε. Μόλις δύο χρόνια έπειτα από τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, η Lespinasse ίσως επιθύμησε να έχει το τέλος λογοτεχνικής ηρωίδας επιστολικού μυθιστορήματος. Δεν αποκλείεται, κυριευμένη από πάθος για τον μικρότερό της Guibert, να είδε στον εαυτό της κάτι από την Ζυλί του Ρουσώ ή τη Φαίδρα του Ρακίνα. Τίποτα δεν δείχνει ότι προσπάθησε να αποφύγει το αδιέξοδο. Αντίθετα το ενίσχυσε μέχρι την οριστική εκμηδένισή της. Όταν η ζωή αντιγράφει την τέχνη, ποιος μπορεί να μιλήσει για αλήθεια και να μη φανεί αστείος; Οι επιστολές της διαβάζονται μέχρι σήμερα. Όταν έχασε την παιδική της φίλη Νάντια, η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, κορυφαία Ρωσίδα ποιήτρια, ήταν 12 χρόνων. Από τη σχέση τους, τουλάχιστον όσον αφορά στην Τσβετάγιεβα, δεν έλειπε το ερωτικό στοιχείο. Ο πατέρας της αδικοχαμένης, θυμάται η Μαρίνα, είχε σημειώσει ένα ποίημα στο λεύκωμα της κόρης του που επαναλάμβανε το στίχο: «Μην εμπιστεύεσαι τους άντρες, φίλη μου». Πιθανόν ήταν κάποιο στιχούργημα δικής του έμπνευσης (ή μήπως Πούσκιν;), δυστυχώς δεν βρήκα περισσότερες πληροφορίες. «Δεν πίστεψα ποτέ στη δυσπιστία», σημειώνει η Τσβετάγιεβα με ανεπανάληπτη ευαισθησία: «Απεναντίας, πίστεψα στον πρώτο που συνάντησα». Το ύφος της εποχής προέτρεπε μια νέα, προικισμένη και από καλή οικογένεια προς τέτοιου είδους σκέψεις. Δεν πρόκειται για το φόβο αλλοίωσης της γυναικείας παρθενίας, λέει, αλλά για την παρακμή ενός ολόκληρου πολιτισμού που εκδικούνταν τα παιδιά του για όσα είχαν στερηθεί οι γονείς. Αργότερα, προσπαθώντας να εξηγήσει πώς μια κοπέλα μεγαλύτερη προτιμούσε εκείνη για παρέα, μια παιδούλα, γράφει: «Ίσως ακολουθούσες την ποιήτρια που τώρα σε ανασταίνει». Σήμερα, η τελευταία επίδραση στον τρόπο που κατανοούμε τον έρωτα είναι πιθανότατα οι 50 αποχρώσεις του γκρι- δίχως ίχνος ταλέντου η κυριούλα που έγινε εκατομμυριούχος αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Οι ανήσυχες καρδιές βρίσκουν παρηγοριά στο έντεχνο τραγούδι, αφού η ποίηση παραμένει σχετικά απρόσιτη. Από τον έρωτα μέχρι θανάτου έως την εκμάθηση της δυσπιστίας, η απόσταση παραμένει χαοτική. Η ισορροπία μεταξύ των δύο ήταν ανέκαθεν υπόθεση του καθενός. Πέρυσι, για παράδειγμα, μία παρεξήγηση κρατούσε μακριά κάποιο ζευγάρι, ώσπου το αγόρι έφυγε πρόωρα. Του είχε αφιερώσει κάποτε εκείνο του Χαρούλη. Αν, τότε. Αν γίνεις αυτό που ήσουν, θα έρθω κοντά σου. Το αν έγινε έμμονη ιδέα. Η επανασύνδεση αναίτια αναβαλλόταν. Αν, τότε, ποτέ. Ο πολιτισμός που άθελά του ψεύδεται, ο πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας. Ασφαλώς, βλέποντας τα πράγματα πιο ψύχραιμα, τα τραγούδια δεν υποχρεούνται να τονίζουν την αλήθεια που επείγει, αλλά να περιγράφουν τις διαθέσεις, τα ψέματα και τους εγωισμούς των ανθρώπων. Προστατευμένος μέσα στην πόλη, σίγουρος για το αύριο που του υπόσχονται, με πίστη στην ιατρική και στο αήττητο της θνητότητάς του, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αισθάνεται την ανάσα του θανάτου στο σβέρκο του. Δυστυχώς, όμως, shit happens. Άρχισε να μ' ενοχλεί και τ' άλλο του Θανάση: «Άμοιρη ψυχή, μην ξεγελαστείς». Ο στίχος επικεντρώνεται στην αδυναμία του ερωτευμένου. Μα τι είναι ο έρωτας, θα ρωτήσει κάποιος, αν δεν είναι αυτή ακριβώς η αδυναμία; Εν μέρει θα 'χει δίκιο. Δεν είναι έρωτας όμως μια αδυναμία που παραλύει και γίνεται εύκολη αυτοδικαίωση κάποιας άμοιρης ψυχής. Θέλω, αλλά φοβάμαι. Δεν φταίω, ξεγελάστηκα. Τι σόι απαγορεύεται είναι αυτό; Τι θα γίνει δηλαδή αν πληγωθεί, τι θα συμβεί αν φτάσει στα άκρα, τι θα χάσει αν «ένα φιλί αμέθυστο έρθει και του ζητήσει»; Προφανώς τίποτα. Ο Παπακωνσταντίνου ξέρει καλά πως τον άνθρωπο πατάν στ'αλήθεια τα πόδια του τα ίδια. Υπονοώ όμως, για να μην κρύβομαι πίσω απ' το δάχτυλό μου, ότι κορίτσια που ίσως δάκρυζαν με το «Μιλώ για σένα» χωρίς να κατανοούν την ποιητικότητά του, έκαναν γάμους συμφέροντος προκειμένου να πάρουν το αίμα τους πίσω: όταν δεν μπορείς να αναμετρηθείς με τον έρωτα, δεν μπορείς να αναμετρηθείς και με τον θάνατο, προτιμώντας να τον ζήσεις εν ζωή. Ο ρόλος του καθοδηγητή ή του λογοκριτή έχει πολλούς υποψηφίους, αλλά ευτυχώς δεν φτιάχτηκε για κανέναν από μας. Πάντα κάθε άνθρωπος θα επηρεάζεται από ερεθίσματα που ο ίδιος θα επιτρέπει να τον επηρεάσουν, από όσα νομίζει πως του ταιριάζουν, από αυτά που τον εκφράζουν μια δεδομένη στιγμή περισσότερο. Όλο και κάποιος Γκαίτε, ένας αυταρχικός πατέρας ή απλά κάποιος στίχος θα θέτει ερωτήματα. Η ζωή θα φορτώνεται με «γραφειοκρατία», η οποία από τη μία θα την κάνει πλουσιότερη κι από την άλλη θα την απειλεί με τρικλοποδιά. Στην πραγματικότητα, εμείς είμαστε αυτοί που θέλουμε να περάσουμε μέσα από την κόλαση. Να δυστυχήσουμε και να ευτυχήσουμε με το δικό μας τρόπο. Να βγούμε νικητές αφού κοιτάξουμε τον γκρεμό. Ίσως μονάχα με το πέρασμα των χρόνων η συμβουλή εκείνου του θείου του Σταντάλ ανακτά την αξία της: «Όταν μια γυναίκα σε εγκαταλείπει, μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες κάνε ερωτική εξομολόγηση σε μιαν άλλη». Η βιασύνη, αν και ανισόρροπη, έχει περισσότερη υγεία με το μέρος της. Σκοντάφτει δηλαδή κι όποιος αργεί. Τα λουλούδια μαράθηκαν, τα σοκολατάκια φαγώθηκαν. Και τα ζευγαράκια που ήδη χώρισαν, ενώ πριν μερικές μέρες αντάλλαζαν όρκους αιώνιας αγάπης, ξέρουν ότι δεν βρισκόμαστε μήτε σε ανθοπωλείο μήτε σε ζαχαροπλαστείο. Ο Ιαβέρης, αναφερόμενος στην οδηγική συμπεριφορά, είχε προειδοποιήσει: όταν έρχεται η στιγμή του φρεναρίσματος, τα χάνεις. Στο κακό αποδεικνύεσαι ηλίθιος. Ο θάνατος δεν καταλαβαίνει πάντοτε από ζώνες ασφαλείας. Γι'αυτό ο Μήτσος Σταυρακάκης έγραψε: «Έλα κι απόψε κοπελιά στην εδική μου αγκάλη, να κλέψομε μια δεκαριά μέρες του Χάρου πάλι». Όταν πρωτάκουσα την μαντινάδα του μικρός, νόμιζα πως την έγραψε άνθρωπος άρρωστος, κάποιος που πεθαίνει, ένας Κρητικός που σκέφτεται να δοκιμάσει το one night stand και δεν έδωσα σημασία.

[variemai29]

Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς,

αλλά κανείς σαν τον Μούψη.

Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου

και ήταν τόσο σωστός,

τόσο άψογος, τόσο απόλυτος,

- που κάπου - με τρόμαζε.

Ποτέ δε ζήτησε κάτι.

Ποτέ δε ζητιάνεψε φαγητό -

όσο κι αν πεινούσε.

Αν του έδινες, καλά - αν όχι,

ήταν άξιος να πεθάνει από την

πείνα, αλλά δε θα παρακαλούσε.

Ποτέ δεν ενόχλησε

με την παρουσία του.

Ήταν πάντα τη σωστή ώρα

στη σωστή θέση.

Στη γωνία του γραφείου μου,

όταν έγραφα,

στα πόδια του κρεβατιού μου,

όταν πήγαινα να κοιμηθώ.

Σύντροφος πιστός,

αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος.

Πάντα κρατούσε τη σωστή

(γι' αυτόν) απόσταση.

Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν,

τρίβονται, γουργουρίζουν.

(Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν

και πάντα με ευπρέπεια

και διακριτικότητα.

Ποτέ οι συμπαθητικές

βαρβαρότητες των σκύλων.)

Ο Μούψης ήταν διαφορετικός:

σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα.

Όταν ήταν παρών γινόταν

το ακίνητο και αόρατο κέντρο:

σιωπηλός και συλλογισμένος

σαν στωικός φιλόσοφος,

κέρδιζε τον σεβασμό

όχι μόνο των άλλων γάτων

(που ούτε τον πλησίαζαν)

αλλά και των ανθρώπων.

Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια.

Ήταν ο πιο κοντινός φίλος

για έντεκα χρόνια

και ο μόνος στη ζωή μου

που δε με πρόδωσε ποτέ.

Αντιμετώπισε τον θάνατο

με την ίδια αξιοπρέπεια

με την οποία έζησε.

Και όχι μόνο τον αντιμετώπισε,

αλλά τον επιζήτησε με τον

δικό του τρόπο.

Κάποια μέρα, μετά από μια

επώδυνη μάχη με δυο λυκόσκυλα,

αποφάσισε να τελειώσει.

Οι πληγές του

δεν ήσαν θανατηφόρες,

αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του

δεν του έκρυψε την αλήθεια.

Ήταν γέρος, άρρωστος

και, την επόμενη φορά,

ο πρώτος τυχόν σκύλος

θα τον κατασπάραζε.

Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή

τόσους και τόσους!

Κατάλαβε πως το μόνο

που μπορούσε πια να περιμένει

ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει.

Έπαψε να τρώει.

Τα καλύτερα κομμάτια,

τα πιο λιχούδικα φαγητά

τον έκαναν να αποστρέφει

το κεφάλι του.

Άρχιζε να αδυνατίζει,

να εξαφανίζεται.

Αλλά η αποχή του σιδερένια.

Κι εγώ σεβάστηκα

και ακολούθησα τη θέλησή του.

Τις τελευταίες μέρες,

- ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε

τη φιλία τόσων χρόνων -

ήρθε για πρώτη φορά κοντά μου.

Ανέβηκε (με πολύ κόπο)

στα γόνατά μου και γουργούρισε.

Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του

να το χαϊδέψω.

Και με αποχαιρέτησε αίροντας

για μια φορά την απόσταση

που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

Ο Μούψης βρίσκ��ται τώρα βαθιά

σε κάποια γωνιά του κήπου.

Προσπάθησα να οικοδομήσω

γύρω του όση περισσότερη

απόσταση, σιγουριά και γαλήνη.

Να διαφυλάξω - και για μετά -

την αξιοπρέπειά του.

Σκέπτομαι τώρα

πως το γεγονός ότι πολλές φορές

δανείστηκα το όνομά του για να

υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες,

δεν ήταν (όπως νόμιζα)

ένα χαριτωμένο εύρημα.

Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία,

μια κρυφή θέληση να του μοιάσω

σε πολλές ιδιότητές του.

Έχουμε κατατάξει τα ζώα

σύμφωνα με τις δικές μας

αξιολογικές κλίμακες

και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει

κάτω από εμάς.

Αυθαίρετη και εγωιστική

ιεράρχηση που μας βάζει

στην κορυφή της δημιουργίας...

Αλλά όποια κλίμακα αξιών

κι αν χρησιμοποιήσετε,

δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο

να έζησε και να πέθανε

με την αξιοπρέπεια του Μούψη.

Κυρίως εκεί,

μπροστά στο θάνατο,

φαίνεται - ό,τι κι αν λέμε - πόσο

ανώτερο από μας είναι το ζώο.

Τις άδειες νύχτες αναζητώ

τη ζεστασιά του στα πόδια μου

και σκέπτομαι:

Άραγε, θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε

μια μου πράξη μια τέτοια ποιότητα;

Αλλά η φύση, που προδώσαμε,

δεν απαντά.

Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια

χωρίς τον Μούψη.

Νίκος Δήμου.

[marias-wonderland]

αγαπημένο μου πόσσουμ. κυριολεκτικά είχα κλείσει το λάπτοπ αλλά είχα ξεχάσει να σου στείλω, οπότε, 4 τα ξημερώματα, σου στέλνω. δεν μιλήσαμε πολύ σήμερα, και μου έλειψες λιγάκι. έκανα μεγάλη σαβούρα σήμερα πολύ μεγάλη και πραγματικά νιώθω ότι θα με σκοτώσεις στον ύπνο μου. παρ'όλα αυτά, χάρηκα όπως το μόνο όταν είδα το γατάκι σου! βελτιώνεσαι γρήγορα και σταθερά, και αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις! αυτό έχει σημασία! είμαι πολύ περήφανος για σένα.

ελπίζω να σε χαροποιούν οι "επιστολές" μου αυτές, τις εμπνεύστηκα από αυτές που είχες γράψει εσύ, και χαίρομαι πολύ να τις γράφω!!!

Sing me a song, you're a singer

Do me a wrong, you're a bringer of evil

The devil is never a maker

The less that you give, you're a taker

So it's on and on and on, it's Heaven and Hell Oh well

Ξυπνησα στις 5 το πρωι και δεν μπορω να ξαναπεσω...

Τουλάχιστον ξυπναω και ξερω πως θα λαβω τις ερωτικες επιστολες ενος ανθρώπου που εμπνευστηκε απο εναν φανταστικό κανιβαλο δολοφονο ( everything seems normal to me).

Α μπα, δεν σκοτωνω κοσμο στον υπνο του, που ειναι η χαρά να τους ακουσεις να παρακαλουν για τη ζωη τους;;;

Φαε και λιγη σαβουρα μωρε, μια ζωη την εχουμε...

Επισης μη λες οτι χαίρεσαι με το να βλεπεις το "γατάκι" μου... ακουγεται καπως xD πες πως χαρηκες οταν ειδες την κεντητή δημιουργία μου!

The lover of life's not a sinner The ending is just a beginner The closer you get to the meaning The sooner you'll know that you're dreaming So it's on and on and on, oh, it's on and on and on It goes on and on and on, Heaven and Hell

(Οι 4 πρωτες γραμμες ειναι απο τις πιο όμορφες γραμμες που εχω ακουσει σε τραγούδι)

[anna-olivetti]

Έχω διαλέξει πια που ανήκει η καρδιά μου.

Είναι τέσσερις τοίχοι,

παραθαλάσσιοι,

που φιλάνε στοργικά το άπειρο.

Έχω συμφιλιωθεί πια με την ιδέα

πως σε αγάπησα από ανάγκη θανάτου της μοναξιάς.

Μέσα σε αυτούς τους τοίχους τους λευκους

έχω βάλει έναν γκρενά καναπέ

κι έχω στρώσει παντού κίτρινα σεντόνια.

Πάνω στα σεντόνια περιμένουν ακούραστες μηχανές

-μια λευκή και μια πετρόλ-

να ενώσουμε τα χέρια μας,

να γδάρουμε παθιασμένα τα μέταλλα.

Σε ένα γράμμα σου είπα πως κληρονόμησα ένα πικάπ.

Παίζω αδιάκοπα έναν δίσκο μονάχα.

Μετράω πάνω από 700 γράμματα,

επιστολές και καρτ ποστάλ.

Δε γνωρίζω πια τη διεύθυνση σου,

μα κάθε τόσο,

όποτε χτυπάει το τηλέφωνο,

μαθαίνω πως είσαι καλά.

Ας είναι.

Το πένθος για έναν ζωντανό λένε πως είναι ανεπίτρεπτο,

μα πλέον οι νύχτες μου είναι μόνο μακριά σου.

Το πουλόβερ έλιωσε πάνω μου

και η πλευρά σου πάντα κρύα και γυμνή.

Προχθές μου είπες ένα αστειο

και γέλασα στο κενό.

Δεν πίστευα ποτέ πως θα γυρίσεις.

[mysterydark]

Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.

Επιστολές στη Λουιζ, Γκ. Φλωμπέρ.

[xionisgr]

ISBN: 978-618-07-0109-8 Συγγραφέας: Faber Joanna , King Julie Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σειρά: Πώς να μιλάτε... Σελίδες: 544 Ημερομηνία Έκδοσης: 2023-07-06 Διαστάσεις: 21 x 14 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[romios-gr]

Έτσι μόνο κάνουμε γλυκιά τη ζωή μας Ο Καλός μας Θεός την ζωή του ανθρώπου την έκανε πολύ γλυκιά, με την καλή την έννοια, την πνευματική, αλλά μερικοί από μας την κάνουμε κόλαση με τις κακομοιριές μας, που δεν πετάμε από πάνω μας το κοσμικό φρόνημα, για να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα πνευματικά. Και τότε την κάνουμε τη ζωή μας γλυκιά, με την κακή της έννοια, και δεν θέλουμε να πεθάνουμε ποτέ, κ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/etsi-mono-kanoyme-glykia-ti-zoi-mas/

[manpetasgr]

ISBN: 978-618-07-0109-8 Συγγραφέας: Faber Joanna , King Julie Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σειρά: Πώς να μιλάτε... Σελίδες: 544 Ημερομηνία Έκδοσης: 2023-07-06 Διαστάσεις: 21 x 14 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[christostsantis]

Μακρόνησος - Η Ευμορφία Μπουντουράκη Βαγιάκη μιλά στην εκπομπή "Με τα φτερά των βιβλίων ταξιδεύουμε" (video) 37

Η Ευμορφία Μπουντουράκη Βαγιάκη μίλησε για το βιβλίο της “Επιστολές Σκαπανέων της Μακρονήσου” (Εκδόσεις Ραδάμανθυς), στην εκπομπή του molto-radio.com “Με τα φτερά των βιβλίων ταξιδεύουμε”, που παρουσιάζει κάθε Τρίτη, στις 8 μ.μ., ο Χρήστος Τσαντής. Στην εκπομπή συμμετείχε ο Μανώλης Βαλσαμάκης. Η συγγραφέας και ο Μανώλης Βαλσαμάκης μίλησαν για τα κατοχικά χρόνια, την εποποιία του ΕΑΜ και του…

[kwstasattgr]

ISBN: 978-618-07-0109-8 Συγγραφέας: Faber Joanna , King Julie Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σειρά: Πώς να μιλάτε... Σελίδες: 544 Ημερομηνία Έκδοσης: 2023-07-06 Διαστάσεις: 21 x 14 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[justforbooks]

ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ του ήρωα στο ημιτελές διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Ο Αυτοκτόνος. Το διήγημα, που είναι από τα πρώτα αθηναϊκά του Παπαδιαμάντη (χρονολογείται στο 1891), επανεκδίδεται τώρα από την Εθνική Βιβλιοθήκη σε φιλολογική επιμέλεια και μεταγραφή του χειρογράφου από τη Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου. Το χειρόγραφο απόκειται στο Τμήμα Χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης και «εικονογραφεί» την τύχη των χαρτιών του συγγραφέα μετά τον θάνατό του το 1911. Είναι μια καταπληκτική περιπέτεια που παρουσιάζει η Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου στα επιλεγόμενα της έκδοσης.

Όσα χαρτιά είχαν απομείνει στο οικογενειακό σπίτι του Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο, ανάμεσά τους και έργα που είχε εγκαταλείψει ή είχε αφήσει ημιτελή για διάφορους λόγους, διαμοιράστηκαν κατά τα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατό του. Ο Σκυριανός λόγιος Κώστας Φαλτάιτς παρέλαβε από τις αδελφές του Παπαδιαμάντη αρκετά χειρόγραφα. Πολλά απ’ αυτά τα κατέστρεψε αργότερα ο γιος του, Μάνος, αγνοώντας ότι είναι παπαδιαμαντικά. Ο Οκτάβιος Μερλιέ, κατοπινός διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου της Αθήνας, απέκτησε το 1919 άλλα χειρόγραφα, κυρίως επιστολές. Αλλά το χειρόγραφο του Αυτοκτόνου δεν είχε περιέλθει ούτε στον Φαλτάιτς ούτε στον Μερλιέ.

Το 1936 πέθανε η τελευταία αδελφή του Παπαδιαμάντη, η Κυρατσούλα. Τότε ο ανιψιός της Απόστολος Παπαδιαμάντης επισκέφτηκε τη Σκιάθο, περισυνέλεξε ό,τι χαρτιά είχαν απομείνει στο σπίτι και τα μετέφερε στην Αθήνα. Το χειρόγραφο του Αυτοκτόνου δεν υπήρχε «ανάμεσα στα χαρτιά της μικρής βαλίτσας που είχε φέρει από τη Σκιάθο ο Απόστολος Παπαδιαμάντης». Το φθινόπωρο του 1954 ο Κώστας Βαλέτας, που ήταν ο επιμελητής των Απάντων του Παπαδιαμάντη, ταξίδεψε στη Σκιάθο για το φιλολογικό μνημόσυνο του συγγραφέα. Επισκέφτηκε το σπίτι και βρήκε κι άλλα χαρτιά του Παπαδιαμάντη. Ανάμεσά τους ήταν και το χειρόγραφο του Αυτοκτόνου.

Έτσι αυτό το ημιτελές διήγημα εκδόθηκε τότε, το 1954, στον πέμπτο τόμο των Απάντων του συγγραφέα σε επιμέλεια Βαλέτα. Το χειρόγραφο έφτασε τελικά στον Γιώργο Παπαδιαμάντη, γιο του Απόστολου, που είχε εκδηλώσει την επιθυμία να περιέλθει το αρχείο στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Αυτό έγινε το 2021. Το χειρόγραφο του Αυτοκτόνου ψηφιοποιήθηκε και με βάση αυτό η Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου ανασυγκρότησε τα διάφορα σχεδιάσματα σε ενιαί�� κείμενο.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου και ο πατέρας Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος έχουν ανανεώσει με τις μελέτες τους και τις κριτικές εκδόσεις τους το ενδιαφέρον μας για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Στον Τριανταφυλλόπουλο οφείλουμε τη νεότερη κριτική έκδοση των Απάντων του συγγραφέα από τις εκδόσεις Δόμος και τον εκδότη Δημήτρη Μαυρόπουλο τη δεκαετία του 1980, μια έκδοση-σταθμός για τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.

Ο Σακελλάριος, ο ήρωας του Αυτοκτόνου, κατά τον κρίσιμο χρόνο του διηγήματος προετοιμάζει την αυτοκτονία του. Ζει στην Αθήνα αλλά είναι «αλλοδαπός», καθώς κατάγεται από την Ήπειρο, που τότε ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι φτωχός και ανέστιος και σκέφτεται την αυτοκτονία ως μόνη λύση στην αδιέξοδη ζωή του. Καθώς το διήγημα είναι ημιτελές, δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Σακελλάριος αυτοκτόνησε. Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, στο εισαγωγικό του κείμενο με τίτλο «Οι αυτοκτόνοι του Παπαδιαμάντη» εκφράζει την πεποίθησή του ότι ο ήρωας δεν θα αυτοκτονούσε τελικά, ότι δεν θα πραγματοποιούσε το σχέδιο που είχε συλλάβει.

Ο Ζουμπουλάκης στηρίζει την πίστη του αυτή στη μορφή με την οποία η Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου εξέδωσε το ημιτελές διήγημα αλλά και γενικότερα στο κλίμα και στη γλωσσική ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τον Αυτοκτόνο. Ο Ζουμπουλάκης μας θυμίζει ότι στον μυθοπλαστικό κόσμο του Παπαδιαμάντη υπάρχουν αρκετοί αυτόχειρες αλλά και ιδεασμένοι με την αυτοκτονία, που όμως δεν την πραγματοποιούν. Μας θυμίζει επίσης ότι οι περισσότεροι αυτόχειρες είναι νέα κορίτσια, «απλά, αθώα, άκακα», που διαλέγουν να πεθάνουν είτε με φαρμάκι είτε πέφτοντας στη θάλασσα.

«Όπως όλοι οι κάθε λογής πένητες της κοινωνίας, οι κατατρεγμένοι, οι περιθωριακοί, οι λαβωμένοι, οι άπραγοι και οι αλλόκοτοι, έτσι και οι αυτόχειρες έχουν τη συμπάθεια του Παπαδιαμάντη», γράφει ο Ζουμπουλάκης. Μάλιστα η δεκαεξάχρονη ηρωίδα του διηγήματος Το νησί της Ουρανίτσας, που αυτοκτονεί και θάβεται ως αποσυνάγωγη, αδιάβαστη από την Εκκλησία, σκύλα και ψοφίμι σ’ ένα ακατοίκητο νησί, τελικά θα αγιάσει. Έναν χρόνο μετά τον θάνατό της, ψαράδες που θα πάνε στο νησάκι θα νιώσουν μια ασυνήθιστη μοσχοβολιά να τους έρχεται από το χαμόκλαδα. Και «η ευωδία είναι το συνηθέστερο αισθητό σημάδι της αγιότητας του νεκρού» γράφει ο Ζουμπουλάκης. Αλλά και στον Αυτοκτόνο, ο ήρωας, ο Σακελλάριος, ενώ βρίσκεται στην εκκλησία, σε ώρα εσπερινού, για να κάνει το σταυρό του για τελευταία φορά, όπως πίστευε, ελπίζει ότι ο Χριστός θα τον ελεήσει, «και ας μη δεηθώσιν υπέρ αυτού οι ιερείς».

Μπορεί να μη μαθαίνουμε, λοιπόν, αν ο Σακελλάριος θα πραγματοποιήσει το σχέδιό του, αλλά αυτό το ημιτελές διήγημα, που δεν υπερβαίνει τις έξη τυπωμένες σελίδες, δίνει πλούσιες εικόνες της Αθήνας στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο ήρωας ζει στου Ψυρρή, κάπου γύρω από τις φυλακές Τριγγέτα, που ήταν στην οδό Σαρρή. Ο Σακελλάριος, πριν αποχαιρετήσει τους φίλους του, ξύρισε για πρώτη φορά τα γένια του. Ο κουρέας, που άκουγε στο όνομα Νικολάκης, «ήτο παιδί της καρδιάς, καλός χορβαδάς, δερβίσης». Ο Σακελλάριος τον είχε γνωρίσει στο καφενείο της περιοχής που ξενυχτούσε, με τους θαμώνες να πίνουν ρούμι, να καπνίζουν ναργιλέ και λίγο πριν από τα μεσάνυχτα να τρώνε πατσά, «τον προμεσονύκτιον πατσάν των».

Ήταν Σάββατο όταν ο Σακελλάριος πήγε στον κουρέα, ζητώντας του να τον «ξυραφίσει». Ο κουρέας απόρησε για το αίτημα, αλλά ο Σακελλάριος πρόβαλε τη δικαιολογία ότι ήταν συμβουλή γιατρού επειδή τα γένια τού έβλαπταν τα μάτια. Στην πραγματικότητα, πήγε να ξυριστεί για να βρει την ευκαιρία να κλέψει το ξυράφι, που θα γινόταν το όργανο της αυτοχειρίας. Έτσι κι έγινε. Κάποια στιγμή που ο Νικολάκης μπήκε στο εσωτερικό του κουρείου και το παιδί «ησχολείτο βουρτσίζον όπισθεν τον πελάτην», αφαίρεσε το ξυράφι και το έχωσε στην τσέπη του. Καθώς ήταν Φεβρουάριος κι έκανε κρύο, ο Σακελλάριος πέρασε το βράδυ του στον φούρνο του συμπατριώτη του Ζήσου. Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι φουρναραίοι της Αθήνας κατάγονταν από την Ήπειρο. Ο Ζήσος έδωσε στον Σακελλάριο ένα κουλούρι να μασήσει και ο βοηθός του φούρναρη τού έβαλε να πιει ένα ποτηράκι ρετσίνα.

Ο Σακελλάριος είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο για να μείνει, αλλά δεν πλήρωνε τα νοίκια. Έμπαινε στο δωμάτιό μετά τα μεσάνυχτα, κρατώντας τα στραβοπατημένα και σχισμένα παπούτσια του στο χέρι, για να μην τον πάρουν είδηση οι σπιτονυκοκυραίοι του. Λαγοκοιμόταν χωρίς να ξεντυθεί για τρεις-τέσσερις ώρες και έφευγε πριν χαράξει για να μην πέσει πάνω στους ιδιοκτήτες. Τελικά, του έκαναν έξωση χαρίζοντάς του τα ενοίκια.

Άρχισε να κοιμάται σ’ ένα ξενοδοχείο στην Ερμού, κοντά στο Μοναστηράκι, «φορολογώντας» τους φίλους του, πότε τον έναν και πότε τον άλλο με κάνα δίφραγκο. Αλλά εκείνο το βράδυ του Σαββάτου, οι φίλοι του δεν είχαν να του δώσουν τα αναγκαία δίφραγκα κι έτσι πέρασε τη νύχτα στον φούρνο. Ο Σακελλάριος συνέλαβε το σχέδιο της αυτοκτονίας για να μην επιβαρύνει τους φίλους τους. Ούτε κηδεία, ούτε παππάς, ούτε νεκροθάφτες και φερετραγωγοί.

Λένε ότι ο 19ος αιώνας είχε ανακαλύψει την αυτοκτονία ως θέμα στα θεατρικά και λογοτεχνικά έργα. Στην πραγματικότητα, η αυτοκτονία έγινε της μόδας το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα, μετά την έκδοση και την επιτυχία του μυθιστορήματος του Γκαίτε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου το 1774. Στο μυθιστόρημα αυτό ο ήρωας, ο Βέρθερος, αυτοκτονεί, καθώς οι κοινωνικές συνθήκες δεν του επιτρέπουν να ολοκληρώσει τον έρωτά του με την αγαπημένη του Λότε. Ένας πυρετός καταλαμβάνει τότε τον γερμανόφωνο κόσμο αλλά και την άλλη Ευρώπη που είναι γνωστός ως Werther-Fieber.

Η αυτοκτονία θεωρείται ηρωική πράξη, στα χνάρια του Βέρθερου. Αλλά δεκαετίες αργότερα, στην εποχή του ρεαλισμού και του νατουραλισμού, η αυτοκτονία δεν έχει τίποτα το ηρωικό. Είναι περισσότερο μια πράξη απελπισίας, το αποτέλεσμα ενός αποκλεισμού και μιας βαθιάς μελαγχολίας, όπως δείχνουν οι διάσημοι λογοτεχνικοί αυτόχειρες, η Έμα Μποβαρί ή ο Ιαβέρης, στους Άθλιους του Ουγκό. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι μέσα από τον κόσμο αυτό, που ο Παπαδιαμάντης ως μεταφραστής και αναγνώστης τον ήξερε πολύ καλά, βγαίνει και ο δικός του «αυτοκτόνος».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?