#100 lat

[witekspicsbanknotes]

POLAND - commemorative test note by PWPW / Sztab Generalny Wojska Polskiego / anniversary / rocznica / 100 lat.

[witekspicsoldpostcards]

Commemorative postcard, 100th annniversary of birthday, Friedrich Wilhelm, Hessen, Germany.

[1captainjordan4]

Siblings claiming rules 🤭

[kyuhu]

I don't draw Ed and Lat as often as I'd like to but at least I can share a screenshot of the pinterest boards I made for them.

[trzpiotka]

honestly the most annoying thing polish right wingers could accuse me of is being “anti-polish”. bitch i could live in many different places and not deal with half of the shit happening here, but i’ve made the choice to stay. i’m trying to be a productive member of society to make poland a little bit better. i’m even considering a master’s in polish philology so shut up!!!! 

[emperornero]

ok nie ja muszę tu dać kompilację contentu z pierwszej edycji tamtej strony bo to zaraz przepadnie a nie możemy sobie pozwolić na quo vadis lost media. kolejne.

[transmangains]

2 weeks on t vs 100 days

[femstyles]

Is anyone else getting an insane amount of spam account follows lately?

[thecharacterchronicler]

The Bitter Taste Of My Fury (Part 4) || Coriolanus Snow X Reader || Smut

GIF is not mine, credits to the creator/owner ❤️

Outline: After a vicious attack from the rebels, Coriolanus lets some of his true feelings for you show.

Word count: 5’133

Warnings: death, murder, PTSD and explicit smut.

Author’s note: I wrote this forever ago and can’t seem to be 100% satisfied with it for some reason, I’m feeling awfully self conscious putting this out so please have mercy on me.

I made a few changes to the original story so that it would fit with my fanfic. (Making the quarter quell for which they sent two boys and two girls the 25th one instead of the 50th so that Coriolanus and his wife’s ages would fit into my plot.) I tried to make it readable as a one shot but keep in mind that it’s actually part of a multi-part series if you need/want more context.

It would help me out a lot with my next WIPs if you could answer the poll down below 🖤

((Part 1 - There Will Come A Ruler)) - ((Part 2 - Snow Lands On Top)) - ((Part 3 - Insatiable))

Coriolanus risked a glance from behind the black curtain to survey the large amphitheater quickly - and noisily - filling up. It was his last speech before the day of the election, his last opportunity to convince the people of Panem that he would be a good president. He had been working on his text for weeks, the last few days he had even stayed up all night to practice and memorize it to the point that the words were constantly turning in his head. He was nervous and, even if he usually was pretty good at hiding it - he felt like all the citizens taking place in the room to listen to him would notice how much he was afraid of messing up.

“You’re supposed to go on stage in five minutes.” Minerva said, Coriolanus’s young assistant was stressed out, as per usual. “Excuse me Sir, but I couldn’t help but notice that your wife isn’t here… Yet ?”

The last time Coriolanus had seen you, you both got into an argument which ended with him, fucking you rougher than what he ever allowed himself to until then. Once he was done with you, you still seemed upset with him and the reason of the dispute still grated on his nerves. For the three following days, he had spent his nights at his office. He had been mulling over what your strong feelings about such a futile matter might mean. He had expected you to be unhappy with his decision to fire Marius, your driver, but he hadn’t thought you’d be so vocal about it, even daring to demand that he be rehired. He had fired a lot of his employees in the past and you had never complained about it once, but your personal driver seemed more important to you than all the others… Was it because you had an affair with him ? Was he the one to provide you with comfort and attention whenever Coriolanus worked late ? And what if he was the one who ended up getting you pregnant ? Surely he couldn’t accept that. His heir needed to be his.

“I sent Alastair to get her an hour ago, they should arrive any minute now.” He replied, his tone unexpectedly soft in contrast to his growing irritation. But he had faith that his own driver would drag you out of the manor himself if you refused to attend such an important event for your husband.

Coriolanus glanced in the amphitheater once again, scanning the crowd in search of your familiar face but still didn’t find it. He tugged on his collar, feeling more stressed than ever before. He knew every word to his speech, he knew exactly how to behave, how to move, how to smile to win this once and for all and yet, beads of nervous sweat were forming on his forehead, his tie suddenly too constricting for his rapid breathing.

When Minerva waved a hand at him, he had no choice but to take his place at the center of the stage, even if he still hadn’t spotted you among the crowd. It was unlikely of you to be late. And even less likely that his driver would be late… The applause and cheers from his audience as he walked out from behind the black curtain almost made him forget about it all though. For a brief moment, he felt the adrenaline buzzing in his body, making him believe that he was capable of anything and proving yet again that his place was there, on stage, at the center of everyone’s admirative attention.

He smiled, waved, spotted a few influential people seating in the first rows and made sure to make eye contact with each of them as he started his speech. His best one.

But no matter how perfect his tone was, how carefully chosen his words were, the crowd slowly began to grow agitated. A few heads turned to take a look at the doors, some noise coming from behind them and before he could even fathom what had happened, an intense blow pushed him back, making his ears ring.

The loud explosion made the foundations of the ampitheater tremble, windows shattered, pieces of the ceiling came crushing to the ground but the chaos that followed was by far the scariest part. People screamed in terror, rushing in every direction to get out, pushing and stepping over each other with no decorum left, the crowd had turned into a bunch of frightened animals and they all were individually fighting for their lives.

A door was opened and a thick dark smoke rapidly filled the room, making everyone cough and scream louder. Coriolanus pulled his collar over his mouth and nose, trying to filter the smoke he’d inhale and retreated behind the black curtain, knowing there would be a door for him to escape much more easily there, out of the frenzy and chaos of the crowd.

He rushed to the back, fleeing by the concealed door while his people kept fighting to escape the suffocating smoke. He looked around, trying to get his thoughts back in order to come up with a plan, he needed to find a way to warn your driver about what had happened, so that he could avoid bringing you straight into danger. Better yet, he could drive you far away from it.

He walked in hurried steps while the people who had managed to escape ran away, the magnificent and imposing capitol building menacing to completely shatter and tumble down into dust. Leaving and reaching the street outside was the best course of action to ensure his safety, but a part of him with visibly no instinct of survival, remained determined to look around in search of a phone or whatever device he could use to warn you. To make sure you’d be safe.

He reached the front desk of the town hall, searching among the fallen bricks and thick layers of rubble with the hope to find something that would work to contact your driver…

Alastair ?

Coriolanus blinked a few times, stopping his frenetic search of the desk to stare at the silhouette running to the doors, recognizing the bald head and small frame of his driver.

“Alastair ?!” He called, as loud as he could to be heard above the distant screams and cries. The man turned around to look at him, fear appearing in his eyes when he recognized his boss… So he kept running.

Coriolanus took off after him, his tall legs giving him a clear advantage to catch up on the older man. He pushed him aside, grabbing him by his collar and slammed him against a dangerously unstable pillar.

“Where is my wife ?” He asked, leveling his face with his so that he could stare at him with his most menacing look.

“The rebels, they attacked… It was an explosion.” Alastair mumbled, inconherently. Coriolanus purposely slammed him against the hard surface again, hoping the shock it caused to his head would bring him back to his senses.

“WHERE IS MY WIFE ?!” He shouted, making it clear that if he had to ask again he might knock him unconscious instead.

“I don’t know, it exploded… The smoke… I ran.”

“You left her ?!” Your husband asked him, rage dangerously starting to take over at the realization that the one he had trusted with your security had so easily left you behind to save his own life.

“I have a family.” Alastair justified, his voice weakening and his breathing coming out raucous and labored. What was that supposed to mean ? That he was more important than you because he had children ? Was he implying that you didn’t deserve to live as much as he did because you hadn’t gave him a heir yet ?

Coriolanus’s gaze fell to his hands, the ones he was holding tightly around his driver’s neck, squeezing with all the strength of his rage. The older man started choking, tried to fight his employer off but he wasn’t strong enough and the shock of the whole situation didn’t help him think rationally enough to hope win this fight for his life.

Tighter.

Alastair’s face became alarmingly pale.

Tighter.

Alastair’s lips turned blue.

Tighter.

Alastair’s body dropped down on the floor.

Dead.

Coriolanus took a step back, watching the limp figure on the ground with clear disgust but he wasn’t sure if he felt it because Alastair had abandoned you or for himself, for adding someone else’s blood to his already stained hands.

There was no time to ponder his actions anyway. The judgment of his morals would have to wait until he found you and got you to safety. It was all that mattered. So, while people were still running out of the falling apart building, he ran back in, straight towards the thick smoke.

He called your name, so desperate to hear your voice answering him but the fleeing crowd was way too loud and agitated for him to hope hearing it and let it lead him to you. But he kept shouting anyway.

Some of his employees found him, tried to convince him to turn around and leave before the ceiling would collapse on him but he refused, determined to find you, even with the smoke burning his lungs and irritating his eyes.

His head was spinning, if the first people he had ran into were wearing their formal attire, slowly he started recognizing the red academy uniforms he used to wear every day. Then, he noticed the colors of a rainbow dress, fading in the thick smoke in front of him. A long time ago, the person wearing it had ran to him to save him from a similar situation, now she seemed to be running away, impossible for him to catch.

Was she the one who had led this violent attack against him ? And now she was here, running around the debris like an untouchable wild animal just to taunt him ? Of course she did. All she ever wanted was to end him. Ruin his life. Ruin everything.

Real or not, he followed her path, desperate to see where she would lead him. He didn’t like the feeling it gave him though, the feeling of being an eighteen years old boy who knew nothing about anything anymore. A naive man, who thought his survival depended on other people rather than on himself.

“Coryo…” Your voice called, answering his calls.

He perked up with a renewed determination to make his way through the smoke and find you. Rainbow colors and blood red uniforms faded from his vision. You were close, so he kept shouting your name, frantically searching around him until he collided against you.

He knew your body well enough by now to instantly recognize you, no one fitted in his arms the way you did. He looked down at you, trying to decipher wether you were injured or not but the dust covering your skin and hair made it hard to spot any trace of blood. He turned around, wanting to go back on his footsteps now that your hand was secured in his but he stopped when he noticed you could barely keep up, limping and coughing after each wince of pain that deformed your face.

Without a word, he came back to you and picked you up, carrying you in his arms even if his lungs were about to give up too. If he was going to die today, so be it but not before he got you out of there.

A plea for help resounded next to you, the barely visible shape of a woman stuck under a heavy pillar outstretching an arm in your direction, begging for her life. Coriolanus looked at her but kept walking, collateral damages were inevitable.

Finally, the smoke started dissipating, replaced by fresh air that burned your lungs in an entirely different way. A large crowd had formed in the street, kept at good distance from the collapsing building by peacekeepers. Many pairs of curious eyes turned to you, recognizing the presidential candidate heroically carrying his wife away from a vicious rebel attack. Some peacekeepers approached, freeing your husband’s arms to carry you to safety. They brought you to a medical tent that had been set up, where professionals and volunteers were running around, trying to care for the many injured and wounded victims.

An oxygen mask was placed on your face, providing you with the air you so desperately needed while a young woman tried to make you as comfortable as possible despite her apparent overwhelm.

“I’ll find some oxygen for you too, Sir.” She promised Coriolanus but he shook his head, refusing.

“Take care of my wife first.” He asked, and the woman nodded before scurrying away.

Time seemed to slow down as Coriolanus spent countless hours in the armchair next to your hospital bed, watching over you, making sure you were taken well care of and mulling over his thirst for revenge. The rebels had crossed a line with this attack, they were clearly targeting him - and you - with it and that was simply unacceptable. His desire to become the new president of Panem was consuming him more than ever, thinking about the possibilities such a position would offer him to retaliate in kind against the districts. He could order the troops to bomb them, erase them from the map and the surface of the earth. He could decide of the fate of the very ones who committed the crime to try and kill him, he could set an example of what doom would be brought upon anyone who ever tried to hurt a Snow again… But he wasn’t president, yet.

However, his position as head gamemaker of the Hunger Games gave him quite a unique chance to keep the districts in check and remind them who truly held the power, after all, he had learned all the tricks from Doctor Gaul during the few years he had been working for her. He knew the only way to get his message to the rebels would be to answer in kind and make sure they’d know the fear of potentially loosing someone precious to them too…

A few days later, the doctors cleared you to go home so he decided to go back to his office and put his plan in motion.

As soon as he sat behind his desk, Minerva entered his office, holding a large file against her chest.

“I received the official report of the incident.” She announced, handing him the paper. He flipped the pages, brows furrowed and eyes rapidly darting across each paragraph.

“Twenty four deaths… And counting.” He read out loud.

“And I’m very sorry to tell you that I was informed that Alastair is among the victims.” She told him, which caused him to look at her, gravity etched on his face.

He had the perfect reaction. Not too emotional. Still professional. Believable.

“Do we know what happened to him exactly ?”

“The coroner said he died of asphyxiation from the smoke, like many others unfortunately.”

“It’s unfortunate indeed.” Coriolanus nodded, with a forced frown. “Make sure to send our condolences to his family.”

“Of course, Sir.” His assistant said, taking notes. “Anything else i can do ?”

“Yes… Call the press, I have an important announcement to make.” He stated, still more determined than ever to make everyone involved pay for what they did.

“And now, a message from Coriolanus Snow, head gamemaker of the Hunger Games and candidate for presidency.” The news anchor announced, as the camera zoomed in on your husband’s tired face, his brow furrowed and severity marking his traits.

“On Friday, people of the Capitol were the target of a terrible attack from an outlawed and violent group of radical people. We’ve lost precious lives and many of our citizens were gravely wounded during the attack.” Coriolanus spoke, solemnly, as the cameras shifted between different point of views of him. His voice was calm despite the rage displayed on his face. “Therefor, in retaliation, as head gamemaker, I have decided to make the 25th edition of the Hunger Games one that will remind everyone of the Capitol’s power… For this first quarter quell, each district will be required to send two boys and two girls into the arena.”

You watched your husband’s press conference on the television in the quiet and lonely living room of the manor, jaw dropping at his announcement. Was he taking advantage of the attack to give a lesson to the district, show his almighty power and advance his presidential campaign by gaining the Capitol’s support ? Or was he seeking out revenge for you ? Your chest tightened at the thought, could he care about you enough to be doing this for you ? Imagining you could be one of the reasons - among a thousand more important ones - for the punishment he decided to impose on the districts made your heart beat faster. With a husband so shy for words, a gesture like this one would speak volumes about how he truly felt.

You reached for the remote with a wince and turned the TV off, plunging the living room in darkness apart from the faint light coming from the crackling fire in the chimney. You stood with another wince, silently cursing at the doctors for sending you home without any meds to manage the pain you still felt so vividly in your body. If you had been a simple citizen, surely they would have kept you there longer, made sure that you were fully healed before letting you leave the private sector of the Capitol’s hospital but since the crowd of reporters, cameras and photographers was increasing with each passing day by the entrance of the hospital, they took the decision to send you home. Officially, it was meant to reassure Panem about the health of their potential future First Lady, show them you were as strong and courageous as your husband. But really, they just wanted to get rid of the public disturbing their other patients‘ peace.

You climbed the stairs leading to your bedroom slowly, and then sat at your vanity with a sigh. The reflection in front of you didn’t do justice to how you really felt. As soon as you had been discharged, a team invaded your room to make you look as flawless as you were always supposed to be, taking care of your hair, your makeup, your clothes, hiding any trace of the attack so that you could walk out, dazzling and smiling for the cameras. And of course you did just that. You managed to answer a few questions shouted at you with elegance and respect , offering sympathy to the ones who had suffered more than you did , smiling as some children handed you flowers and holding your head high just to let the rebels know that it would take more than this to bring Mrs Snow down.

But deep inside, you were a wreck. Images of the attack kept popping in your mind, you could still smell the smoke, feel it filling your lungs, suffocating you. You could still hear the screams, the cries, the shouts and the explosions. You could still feel the sharp pain in your shoulder when the column behind you collapsed and a heavy piece of marble hit you. You still had the bruises and the scratches on your skin from all the debris that flew in your face, even if they currently were hidden under a thick layer of makeup.

You slowly took it all off with a wipe, feeling almost relieved at the sight of the purple mark on your cheek and the other one on your neck, like a validation that you weren’t feeling so bad for nothing. You reached up to untie the sophisticated hairdo your beauty team had insisted on doing, but the sharp pain in your shoulder combined to the stiffness of your neck made it impossible to take more than two pins out before having to bring your arms down and take a deep breath to try and soothe the pain.

You had always considered yourself lucky to have such a big team of talented people to prepare you for every event you had to attend, sometimes they even got you ready and looking your best for simple shopping trips or private dinners if they expected you to be followed by reporters and photographers. But then, once the lights were out, the crowd long gone and the cameras pointed somewhere else, once you were back in the privacy and loneliness of your own home, then there wasn’t anyone to help you take off all this attire and help you be yourself again.

You were about to give up. At the moment, sleeping with twenty pins stabbing your scalp didn’t seem merely as painful as lifting your arm again did. But a movement in your mirror caught your attention. You lifted your eyes to the reflection, noticing a white silhouette, almost glowing in contrast to the darkness of your room, standing by the door, big blue eyes set on you.

You observed him quietly for a moment, unsure if he was really there or if it was yet another trick your mind was playing on you. Because you had a lot of visions of him lately. His face appearing in thick smoke. His voice shouting your name. His arms carrying you out of the chaos. His hand holding yours in the cold hospital room… You weren’t sure which memories were real or not. You couldn’t tell if he really had been by your side at the hospital this whole time or if you had just imagined his presence to reassure yourself. Were you imagining him there again so you wouldn’t feel so desperately lonely ?

“Let me help you with that.” He said, his tone softer than usual. He took the few steps in your direction, stopping behind you. You watched in the mirror as his fingers wandered in your hair in search of pins to take off, letting locks of hair fall down on your shoulders each time he removed one.

His touch was real. The heat you felt coming from his chest and radiating on your back was real. The expression of worry on his face every time he met your gaze in the reflection was real. He was real.

And instead of reassuring you like you thought it would, you suddenly felt invaded in your privacy to have him here, in your bedroom for the very first time. He shouldn’t see you like this, with your makeup off and your hair down, the bruises and the sorrow all too visible on your face. This wasn’t the image of the wife he had asked for. The wife who he wanted to impregnate. It was a pathetic reflection of a wounded and scared girl, wondering if she’ll ever be able to recover from such an horrific incident.

“I didn’t leave the hospital looking like this.” You felt compelled to say to justify how you looked in front of him, uncomfortable at the thought that it was the very first time he’d see you as you really were.

“I know, I watched the news from my office.” He simply said, focusing on finding the few last pins still tugging at your hair.

“And I watched your press conference.”

“What do you think about my idea for the quarter quell ?” His pale eyes found yours, silently gauging your reaction.

“I think a lot of people will love it, it’ll probably gain you many votes for the next round…”

“Probably but I meant what do you think about it ? Will it be a clear enough message to the districts that there will be hell to pay if they ever even think about hurting us again ?” He leaned closer, his breath brushing your ear. “Do you think all of Panem will now know that nobody hurts my wife without meeting the consequences ?”

You left out a breath, shocked by the rage you saw burning in his usually charming eyes. Either he was masterfully manipulative, wanting to make you believe that the decision he took to hold special games in retaliation was to avenge you, while it was, in fact, all about his career first. Either he really had done it for you, and the implications of such a revelation in regards to his true feelings for you were as terrifying to you as the first hypothesis was.

He remained quiet, removing his hands from your hair once he had pulled out the last pin and reached down to the zipper of your dress, slowly pulling it down with his pale eyes fixed to yours in the mirror.

Your breath caught in your throat. Was he trying to help you ? The zipper being in your back, you probably would have struggled to reach it, but the way he was taking care of it, so torturously slow, the tip of his fingers grazing the soft skin he revealed on his path made you question his true motives.

He leaned forward and planted a soft kiss on your neck, exactly where your heart started pulsing wildly in reaction. He pulled the fabric of your dress down, until it pooled around your hips. You saw him take a look at your reflection in front of him, the sight of the bruise on your chest and the other one over your clavicle setting his fury ablaze. He balled his fists tightly, as if he was trying to contain himself so you turned around to face him, placing a gentle hand on his cheek.

You didn’t dare consider that the reason for his anger was because he cared about you enough… But the way he relaxed into your touch made you wonder if you should.

He kissed your lips. Softly. Gently. Almost reverently, as if he was taking the full measure of what he could have been deprived of for the rest of his life with a different outcome of the events of that night.

“I will kill them.” He declared, a cold determination in his tone you had never heard from him before. “I’ll kill every single person responsible for this.”

He moved his fingers over the purple bruise on your chest, a featherlight touch that still caused you a sting of pain, to mark his words.

You remembered a quote you had studied in school, it said something like “pain is the only thing that makes us feel alive.” And, since it was written in your book and taught by your professor, you had always considered it to be true… Until now. Now you knew that there wasn’t anything else on earth that could possibly make you feel more alive than Coriolanus Snow and the way he kissed you, touched you and filled you up. And no pain would be able to stop your determination of feeling alive tonight. Maybe his way to cope from the attack was to hunger for violence and blood, but yours was to live.

You leaned towards him and kissed him with more fervor than he did. He returned the kiss but kept some restraint from the usually hungry and rough way you were used to having him.

“Don’t tempt me.” He groaned, against your lips. “Not when you’re hurt and still recovering.”

“I’m not made of sugar.” You assured him, with a soft smile but he didn’t return it, moving away to look at you like he had seen a ghost. Did he have flashbacks of the attack too ? Or something else ? He’d probably never tell you anyway, because he shook it off before you could open your mouth and ask him if he was alright, worry leaving its place to resolve on his face.

He walked to your bed, stopping at the edge and scanning your nightstand carefully as he slowly started unbuttoning his shirt. Then, he looked around, his eyes taking a moment to consider each object, each piece of decoration in your bedroom. It was the first time he entered it and although the way he threw his shirt on the floor and began unfastening his belt suggested he had other plans than simply asking you for a tour, he still took in most of the details of the only place where you could find privacy in your own home.

You stood up, removing your dress too and feeling suddenly very exposed to him. Your room, your face without makeup, your hair undone, your bruised skin, everything you usually kept hidden from your husband was now on display for him to see and you felt self conscious about it.

“Lie down.” Coriolanus demanded, kicking his pants off, leaving him with nothing on but his bare body for you to stare at, his skin almost as white as the suits he liked to wear.

You obeyed, climbing on the bed from the opposite side from where he stood. You let your head fall down on your fluffy pillow, breathing a sigh of relief as you noticed how the many aches in your body were appeased by the comfortable mattress under you.

He climbed on the bed next to you and it felt somewhat strange to see him there, in your room, on your sheets, naked. He hooked his fingers under the elastic of your underwear and gently pulled them down your legs, the lace fabric sending shiver down your spine on its way down your body.

He spread your legs open for him, and placed himself between them, sitting back on his knees. He looked at your bruises again so, instinctively, you tried to hide them with your arms and hands in fear that he might change his mind and leave you wanting. Thankfully, he had mercy for you and, even though he didnt seem quite sure about how to proceed this time - as if he was worried that he wouldn’t be able to tame his usual roughness - he slowly stroked the tip of his cock between your folds.

He guided it in circles, teasing your entrance every once in a while, pressing over your bud, spreading your growing wetness all over in its wake and you noticed how it made him harden too, his cock increasing in length and girth in his hand with each movement.

It didn’t take long for either of you to be ready for more. After all, it had been a whole week during which the only physical contacts you had shared was him holding your hand at the hospital or placing a chaste kiss on your forehead each time he had to leave you for a while, and that was if you hadn’t dreamed or imagined it.

No longer able to tease you, he ended up pushing his erected member inside you, finding its way in so easily it felt like you were made to fit him by now. He noticed it too, how easy it was for him to bury himself all the way in you until his balls were squeezed between your bodies and he sighed with contempt as your warm and wet pussy engulfed him fully.

You said his name in a panted breath, loving the way he filled you up with his hard cock and his eyes darted to yours, his gaze shining with lust. He moved, starting with short slides back and forth to make sure you could take it then, once he saw you close your eyes and bite your lip to conceal a moan, he got a bit rougher and faster, shoving himself back in with enough force to make the bed crack loudly.

“Yes!” You cried, as you felt his dick repeatedly hit the perfect spot so deep inside you, sending such pleasure through your entire body that you already felt close to coming undone. If there was any pain in your bruised body, you didn’t feel it anymore. All your mind could focus on was the intensity of his thrusts inside of you and the ecstasy building in your core in reaction.

He moved to hover over you, the change of angle making his strong movements even more intense. A moan fell from your lips but he silenced it with a hungry kiss, his taut chest pressing against yours.

He gathered you in his arms, holding your body tightly against his as he kept relentlessly thrusting inside you, swallowing all the moans that escaped from your lips with his desperate kisses.

You closed your legs around his hips, holding on to him as tightly as he was holding on to you. His thrusts lost their speed and intensity, but he still hit exactly where you needed him, making you whimper and moan with pleasure. His grip tightened and so did yours, both of you determined to never let each other go, him holding you like you might vanish at any moment and you holding him like your life depended on it.

He groaned, spilling his seed inside you with one powerful push. You dug your nails in his back, as his movements slowed down and your body contracted, your mind swimming in bliss.

He was panting, from his efforts and from the feverish kisses he kept giving you through it all. And yet he captured your lips with his again, in a much softer - almost loving - kiss. Then he set you free from his embrace, rolling on his side next to you and you istantly felt cold without the weight and warmth of his body on top of yours.

You shivered and he noticed, pulling the sheet over your numb body. You looked at him, wondering if he’ll stay the night. It would be the very first time you’d get to sleep with your husband. If the idea would have been dreadful to you just a year ago, now you wanted nothing more than to press your spent body against his and feel his presence as you drift off to sleep, knowing that you are safe with him by your side.

((More))

[leseigneurdufeu]

Someone mentioned in front of me that Sto Lat is polish for 100 years.

And i had a bsod moment because i just understood a new PTerry pun. Sto-Lat is a city in the discworld right? And its name sounds like polish "100 years", just like real world Milan sounds like french "1000 years".

[dawkacynizmu]

piątek 23/08

☪︎ podsumowanie

zjedzone — 1200 kcal

kolejny tydzień za mną!

tak, chwalę się już na starcie. prawdopodobnie od lat nie miałam tak długiego okresu bez napadów, zawsze zdarzał się gdzieś raz w tygodniu. po pierwszych 7 dniach czułam się podekscytowana, po 14 miałam trochę zwątpienia bo zdarzyło mi się kilka sytuacji które prawie do tego binge'a doprowadziły, zaczęłam nawet jeść ale w porę się powstrzymywałam i tak jednak miałam wyrzuty sumienia że powinnam zachowywać lepsze opanowanie. teraz po trzech powoli zapominam po co się właściwie objadałam XD na pewno mam mniej myśli o jedzeniu chociaż wciąż jeszcze zdarza mi się że czekam z zegarkiem w ręku do kolacji bo nie widzę nic bardziej interesującego w swoim dniu niż jej zjedzenie. btw jak wytrzymam miesiąc (a myślę że wytrzymam) to coś sobie sprawie jako nagrodę, ale nie wiem za bardzo co. myślałam nad kilkoma książkami, potem nad olejem do olejowania włosów ale po chwili uznałam że go sobie kupię tak czy siak xD książki chyba sprawią mi najwięcej radości.

znowu wypiłam rano dwie kawy prawie jedna po drugiej aby się załatwić i się powiodło, czułam się zatem znakomicie i od razu z rana zrobiłam trening aby wieczorem móc w spokoju popisać. w połowie moja mama zaczęła się kręcić mi pod drzwiami, rozpraszało mi to, zaprzestałam ćwiczeń i zrobiłam wszystkie od nowa kilka godzin później także wyszło dzisiaj aktywniej niż zazwyczaj. zjadłam owsiankę na śniadanie, po południu ok. 15 złapał mnie głód, poszłam zrobić kolejną kawę ale otwierając szafke ujrzałam paczkę paluszków...jadłam po jednym w miarę jak się woda gotowała ale po kilku uznałam że zaraz opierdole pół paczki więc schowałam je z powrotem i jako przekąskę wzięłam sobie takiego batonika który ma 100 kalorii i jest jednym z moich ulubionych. jako że jutro powinien zacząć mi się okres to czuję ciągły głód xD limit przekroczyłam 3 śliwkami ale nie ważne co jem i tak go czuję. wszystko smakuje mi też 2x bardziej jedząc zwykle tosty zachwycałam się puszystością chleba. w kółko jem ostatnio te dwa posiłki, owsiankę i tosty z mozzarellą light do tego czasem sucha buła xD dla zaspokojenia węglowodanowego pragnienia.

zrobiło się strasznie zimno. wczoraj pisałam w nocy opowiadanie i miałam tak zmarznięte dłonie że bolały mnie gdy stukałam w klawiaturę, musiałam założyć bluzę chociaż siedziałam pod kołdrą. dzisiaj też po domu chodzę w spodniach + długi rękawek, uznaję to za powolny kres lata. chociaż zapewne we wrześniu będzie jakaś krótka fala upałów tylko po to by potorturować wracających do domu uczniów słońcem wypalającym im dziury w twarzach przez szybę autobusu. nie mogę się doczekać.

[1captainjordan4]

People seemed to like my boatem immortal au so here is them being silly

[kasja93]

Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci

czyli możesz wyjść ze szkoły, ale szkoła z ciebie nie wyjdzie.

Parafrazując cytat z gry Wiedźmin 3 mogę stwierdzić, że ostatnimi czasy żyje jak stonka - siedzę cicho, nie rzucam się w oczy i wpierdalam kartofle. Mimo, iż żyje pod mentalnym kamieniem to nawet do mnie dociera, iż zaraz zacznie się Szkoła. I nie mam tu na myśli tego beznadziejnego paradokumentu. Dlatego zapraszam serdecznie na garść moich dinozaurzych przemyśleń oraz wniosków. Rozsiądźcie się wygodnie, naszykujcie sobie kawę, herbatę, napój zero tudzież innego energola i rozkoszujcie się moimi intelektualnymi wynurzeniami. A ze względu na długość zapewne wyrobicie normę w czytaniu za całe wakacje xD

Obowiązkową edukację zakończyłam w 2013 roku zatem kilka ładnych lat temu. Zwieńczeniem ostatniego czteroletniego etapu było uzyskania tytułu Technika Ekonomisty, który przydał mi się w życiu do… Absolutnie niczego 😂 W sensie po praktykach zawodowych udało mi się załapać na ciepłą posadkę w Urzędzie Skarbowym, jednakowoż w zasadzie dzięki mojej charyzmie i miłym usposobieniu.

Owego dyplomu, tak jak i zaświadczeń o ukończeniach kursorów uzupełniających, nikt nie chciał w sumie oglądać. Tak samo jak wyników matur, na które szłam na totalnej wyjebce. Nie dlatego, że byłam pewna swej wiedzy, chociaż to też, lecz dlatego: studiować może każdy, lecz studia nie są dla każdego. Nie widziałam sensu iść na studia bo dla mnie studiowanie wiąże się ze zgłębianiem jakiegoś tematu/zagadnienia/profesji a mnie zwyczajnie nic nie interesowało na tyle by poświęcić te 3/5/10 lat. Z resztą, aby pójść na niektóre kierunki należy zacząć się do tego przygotowywać już na początku szkoły średniej i chyba tylko jednostki wybitne, do których z pewnością się nie zaliczam, byłyby wstanie w pół roku ogarnąć materiał z całej szkoły średniej i napisać przyzwoicie maturę z wybranego przedmiotu. Swoją drogą, naprawdę te wszystkie maturki, egzaminy 8 klasisty to taki bezsens. Jest pewna mądrość ludowa mówiąca, że jeśli coś jest do wszystkiego to jest do niczego. Analogicznie można powiedzieć o ogólnopolskich egzaminach, które piszą wszyscy uczniowie, w tym samym momencie, z tego samego. Jeszcze sam fakt baboli na maturach w arkuszach mnie mierzi a jestem przecież laikiem w dziedzinie pedagogiki, szkolnictwa i całej tej szopki. Dla mnie jedyna słuszna odpowiedź jaką mogłabym w tym momencie zakreślić to (x)D

Poza despotycznymi rodzicami, nic innego nie niszczy dziecka bardziej, niż szkoła. Zarówno psychicznie jak i fizycznie. Szkoła w cudowny sposób zabija kreatywność, abstrakcyjne myślenie i indywidualność. Bo nie jest ważne, że wykonasz zadanie z matematyki a wynik będzie prawidłowy skoro użyłeś „złego” wzoru. Nie ważne, że nikt poza autorem wiersza nie wie tak naprawdę o co w nim chodzi i jeśli nie zinterpretujesz go tak jak jest zapisane w podstawie programowej, to przykro mi bardzo, ale dostaniesz 0 punktów. Szkoła upycha na siłę do pudełka o określonym kształcie. Jak wystajesz z pudełka to ci przytną skrzydła byś się zmieścił. Jeśli zaś w owym pudełku masz za dużo miejsca to będą cię mentalnie tłuc, aż spuchniesz by pasować idealnie.

Przykład? 8 letnia Kasia, której mama nie pracowała zawodowo i mała czas dla dziecka. Mała Kasia, gdy poszła do pierwszej klasy potrafiła czytać, pisać i liczyć do 100. Wybitne dziecko? No nie… po prostu moja mama spędzała ze mną czas, ucząc mnie poprzez zabawę. Na tym czego mnie nauczyła bawiąc się ze mną przeleciałam do 4 klasy podstawowej. I zaczął się spadek, zaczęły się problemy z nauką bo ja zwyczajnie nie byłam w stanie siedzieć nad książką. Bo byłam przyzwyczajona do poznawania świata w sposób imersyjny a nie kucia na blachę! Do kombinowania by coś zrobić bo mama nie dawała mi gotowych odpowiedzi tylko naprowadzała.

Do tej pory jak mam się czegoś dowiedzieć, nauczyć potrzebuje stymulacji poprzez muzykę, rozmowę etc bo nic nie zapamiętam. Bo moja pamięć jest niczym sito i odcedza rzeczy dla mnie nieistotne. Póki się nie zanurzę w dane zagadnienie, przykładowo podczas czytania książki i nie przestanę zwracać uwagę na to, iż czytam a nie jestem świadkiem przedstawionej historii to nic nie zapamiętuje. Robię rzeczy mechanicznie, jeśli naprawdę się nie wkręcę. Dla mnie 8 godzin lekcyjnych w ciągu dnia było bez sensu bo zapamiętałam z takiego dnia może 30 minut? Łącznie, na cały dzień… Pewnego dnia moją mamę wezwała nauczycielka matematyki w podstawówce. Poskarżyła się mojej mamie, że nie jestem skupiona na lekcji i że nie rozumiem co się do mnie mówi. Kwitując swój wywód, że mama musi się mną mocniej zajmować w domu. Moja rodzicielka spytała, czy tylko Kasia ma problem z matematyką? Nauczycielka stwierdziła, że nie. Większość klasy ma problem. Mama zgasiła panią matematyczkę niczym peta kwitując wizytę słowami „W takim razie to nie jest problem mojego dziecka i innych. Widocznie to z panią są problemy skoro większość ma trudności”. Miałam szczęście, że moi rodzice byli zadowoleni z tego, że myślę inaczej, że mój mózg działa inaczej.

Wszyscy do jednego, miernego poziomu. Wszyscy sprowadzeni do słuchacza jedynej objawionej prawdy jaką głosi nauczyciel, z którym się nie dyskutuje. Bo jak się odezwiesz to zostaniesz oceniony. Przez owego nauczyciela, przez kolegów z klasy. Może wyśmiany? Może ośmieszony? Może, więc lepiej się nie odzywać? I później z dziecka wyrasta dorosły, który w pracy boi się odezwać bo lepiej się nie wychylać i nie narażać się na ocenianie, albo nie daj Boże, jeszcze naciśniemy komuś nad nami na odcisk i ta osoba będzie się mścić. I tak oto po szkole pięknie rośnie grono osób, które ma tak wypracowane odruchy, że mobbing w pracy „jest normalny”. Normalizujemy później te wszystkie toksyczne sytuacje robiąc sobie krzywdę.

Permanentny stres w wieku dziecięcym i nastoletnim odbija się na zdrowiu. Mamy pokolenie „młodych staruszków”, którzy na początku swojej dorosłej drogi czują wypalenie i bezsens egzystencjonalny. O przepracowaniu nawet nie wspomnę, bo jak nastolatek ma nie być zmęczony, skoro często w szkole siedzi dłużej, niż pracownik w fabryce. Sama pamiętam, jak w klasie maturalnej, w czwartki, lekcje zaczynały mi się o 7:10 a kończyły (wraz z obowiązkowymi, w tamtych czasach, fakultetami) jakoś po godzinie 17 🙃 cieszę się, że do szkoły miałam raptem 2 kilometry, dokładnie to 1,7 kilometra, a nie tak jak niektóre moje koleżanki/koledzy z klasy prawie trzydzieści.

I żeby mnie źle nie zrozumieć. Nie jestem przeciwna kształceniu się, zdobywaniu wiedzy czyli szeroko rozumianej nauce. Po prostu dla mnie absurdem jest to do czego zmusza się ludzi, słynne: zakuj, zdaj, zapomnij.

Bo każdy z nas jest inny, owszem, ludzie dzielą wspólne cechy, jednak ściąganie w obecnych czasach o pogańskiej godzinie dzieci oraz młodzieży, zmuszanie do wchłaniania wiedzy przez tyle godzin z książeczek, zeszycików, ćwiczonek, słuchając nauczyciela co to od X lat prowadzi te lekcje i nie potrafi robić tego w sposób ciekawy. Jeden, tak jak chociażby ja, swój rytm dobowy będzie zaczynał od 5 rano i kończył średnio koło 22 czując się zdolnym do czegokolwiek z samego rana. Jednak wiem, że osoby, których rytm dobowy zaczyna się o 11 i nienależny mówić takiej osobie „ile można spać! Ja to już tyle zrobiłam a Ty się lenisz!”. Najczęściej ktoś kto zaczyna swój dzień o godzinie 11 nie kończy go o 22 a o 3/4 rano. Kiedy ja śpię są osoby, które pracują, uczą się, tworzą czy grają bo taki jest ich rytm dnia. I nie żyjemy w przeszłości gdzie trzeba było wstawać skoro świt tzw Wstawać i chodzić spać z kurami. A wiecie dlaczego? Bo mam do cholery dostęp do energii elektrycznej. Mamy internet i wcale a wcale nie potrzeba siedzieć osiem, dziewięć czy dziesięć godzin w szkole, marnować czasu na dojazdy skoro pandemia pokazała, że praca tudzież nauka zdalna jest możliwa. Skoro w szkole nie uczy się ludzi w sposób kreatywny, poprzez zabawę, nie daje się narzędzi, odkrywania własnych sposobów na rozwiązywania problemów i nie ma polu do dyskusji to podręcznik przepisywać można w domu.

Dobrze, że chociaż zlikwidowali prace domowe. Zawsze miałam takie wielkie WTF, gdy tylko słyszałam argument w stylu „taaak! To teraz te dzieci to już WOGÓLE nic nie będą robić!”. 10 godzin w szkole, dwie godziny dojazdów na dobę i jeszcze zadanka? XDDD To tak jakby człowiek pracował w fabryce i tłukł coś młotkiem przez 9 godzin dziennie a na koniec dnia pracy przełożony dałby mu jeszcze do zrobienia zadanko. Niech uderza tym młotkiem w domu jeszcze tak, powiedzmy, trzy godzinki, aby utrwalił sobie uderzenia rzeczonym młotkiem. By przypadkiem, nie zapomniał jak do owym narzędziem posługiwać xDDD albo niech tłucze jeszcze z dwie by przygotować się na młotkowanie następnego dnia.

Uwielbiam jak od małego zaszczepiają w nas kulturę zapierdolu. „Nic nie robisz cały dzień!” Kto tego nie słyszał niech pierwszy rzuci kamieniem. Bo jak człowiek potrzebuje odpoczynku, by się zregenerować to już jest leń. A później mamy pracoholików i wypalenie zawodowe w wieku 30 lat, ponieważ nie potrafimy odpoczywać. Sama wpadłam w spiralę pracy, tego „jeśli nie będę ciężko pracować to niczego nie osiągnę”, „jak nie wezmę nadgodzin to mnie jeszcze zwolnią”, „co mi szkodzi, popracuję więcej w końcu może ktoś mnie w firmie doceni”. Spojler alert! Dla nikogo twoje oceny, ilość pracy włożonej w zadanie, nie ma znaczenia - chyba, że coś ci nie wyjdzie. Wtedy to wszyscy się zlecą jak te kruki i zaczną dziobać 😉

Podczas edukacji szkolnej - tyraj! Na uczelni - tyraj! W pracy - tyraj! W życiu prywatnym? Tyraj! Bo ty musisz brać udział w wyścigu szczurów. Kto lepiej, kto więcej, kto bardziej. Tylko jest jeden mały problem. Nie da się wygrać wyścigu szczurów, nie ma opcji by być najlepszym w ciągłych rywalizacjach i nie da się być cały czas produktywnym. To jest zwyczajnie niemożliwe, i nie mówię tego bo „ahahaha jej się nie udało! Dlatego tak mówi! Pracuje jak ten robol i mieszka na zadupiu wszechświata! Będzie tak gadać by ciągnąć innych w dół bo sama nie pójdzie w górę!”. To ciągłe porównywanie się do innych jest zakorzenione w nas tak silnie, że przeglądanie mediów społecznościowych może doprowadzić do depresji. Bo inni tyle przeżywają, mają tak fajnie (a przynajmniej tylko tak to wygląda i wcale a wcale nie musi to być rzeczywistość) a ja? A ja nic…

No, no nie XD mówię tak bo, według mnie, tak właśnie wygląda świat jak się zacznie nad tym człowiek zastanawiać. Gdy zacznie przyglądać się światu, ludziom zaczyna dostrzegać pewne wzory. Dochodzi do pewnych wniosków. Może się zgadzać, bądź, nie zgadzać z pewnymi zagadnieniami. I możecie powiedzieć, że bredzę. I może faktycznie za godzinę, dzień, tydzień, miesiąc, rok czy lat pięć, dojdę do wniosku: tyyyy. Faktycznie ta osoba z internetu co mi kiedyś napisała „Kaśka, bredzisz!” Miała rację!

Albo i nie. Tylko widzicie, ja nie biorę tego typu słów do siebie. Nie traktuje takich tekstów jak słów nauczyciela, czyli nomen omen, niczym prawdy objawionej. To tylko opinia. Co mnie obchodzi opinia jakiegoś typa, kogoś kto nie jest dla mnie ważny? Co mnie interesuje co o mnie myśli koleżanka z pracy, nauczyciel, pan w banku, czy nawet znajomy, który za dwa dni może zniknąć z mojego życia? Bo tak, ludzie znikają z twojego życia i jest to normalne - czasem nawet i mnie wyjątkowo zaboli taka wyprowadzka z mojego życia. Jednak, gdy ktoś ci powie „ale ty jesteś zjebany/a” to niech was to nie gryzie. Bo cobyście nie robili nie da się sprawić, że każdy człowiek na ziemi będzie was lubił. To niemożliwe. I jeśli ktoś mówi „jesteś zjebany/a” to nie jest wasz problem, tylko jego. Możecie wskazać conajwyżej takiej osobie w którym kierunku znajdzie drzwi. Bo wszyscy wszystkich oceniają. Jak okrutne oraz złe by to nie było, też oceniam innych. Sama jestem oceniana. I póki mi, przykładowo, kilkadziesiąt osób nie powie „ty weź się ogarnij bo gadasz głupoty” to wierzcie mi, nawet nie będę się zastanawiała, czy to co mi napisał/powiedział jakiś random na mój temat jest warte roztrząsania. Ktoś może zapytać „ale co to ma wspólnego z tematem ogólno szkolnym? Nie odleciałaś za bardzo?”. I tu was zaskoczę - otóż nie! Nie odleciałam w przestworza dygresji, aby lać wodę. Bo takie przejmowanie się opinią innych, zaczyna się już w szkole. Boimy się odezwać podczas lekcji bo co jeśli powiemy źle i zrobimy z siebie durnia? Ktoś mógłby powiedzieć: nie przesadzaj. Tylko ja ostatnio byłam na kursie wśród kilkudziesięciu dorosłych chłopa. I bali się odezwać jak instruktor zadawał pytanie! Czuć było zapach strachu i choć pan prowadzący zajęcia próbował rozładować atmosferę szło mu to mizernie. Kurs za który samemu płacisz i idziesz z własnej woli (albo tak jak ja - szefostwo mnie tam wysłało), kurs który ma poszerzyć twoją wiedzę tudzież kompetencje. A ty zamiast dyskutować z prowadzącym i chłonąć wiedzę boisz się odezwać bo może tych kilkunastu chłopa za tobą będzie się śmiać z twojej ewentualne pomyłki. Coś wykurwiście wspaniałego, czyż nie?

A jak pięknie ze mnie wyszło to zaprogramowane ocenianie innych przez system edukacji. Jak ja się dobrze czułam, gdy jako pierwsza oddałam egzamin i jeszcze usłyszałam od komisji, że zdałam nie robiąc przy tym żadnego błędu. Ohohoho! Byłam pierwsza! I najlepsza! A te debile z którymi na kursie byłam dzień wcześniej dłużej rozwiązywali zadania i robili błędy! Mega zmroziło mnie, gdy zaczęłam analizować swoje myśli. Bo w czym ja niby byłam lepsza? Bo nie mam problemu z rozwiązywaniem zadań na czas? Mnie nie przeszkadza, iż mam określony ramy czasowe. Mój tata zaś nie potrafi skupić się na zadaniu, jeśli ktoś karzę mu zrobić coś w godzinę czy pół. Bo istotniejsze dla jego głowy są uciekające minutki. W czym byłam lepsza od tych gości z kursu? Bo oddałam jako pierwsza egzamin? Czy ważne jest to czy zadanie wykonasz szybko, czy wolniej, jeśli rezultat jest taki sam? Czy szybciej znaczy lepiej? Przy ratowaniu czyjegoś życia: tak. Przy wykonywaniu pracy: nie. Bo jak już wspomniałam nie jesteśmy tacy sami. Różnie reagujemy, różne metody nauki na nas działają i presja czasu tudzież wykonanie czegoś szybciej lub wolniej to indywidualna sprawa każdego człowieka.

System edukacji krzywdzi całe społeczeństwo. I to nie są żarty. Widuję to w zachowaniach ludzi, których spotykam, których obserwuję i jako ćwiczonko intelektualne analizuje. Najlepsze, że zapewne za kilka lat jedyne co pozostanie po czasach szkolnych to traumy oraz poczucie, iż to wszystko było bez sensu. Bo godziny, które poświęciłam na matematykę, aby zdać maturę sprawiły tylko, że byłam zmęczona, zestresowana i znerwicowana. A mogłam obejrzeć jakiś film, posłuchać podcastu czy po prostu odpocząć - co wyszło by mi na zdrowie.

Lubię oglądać bądź słuchać osoby, które popularyzują naukę. I wiele, wiele tematów twórczości owych ludzi zapewne były w szkole. Przedstawione w sposób nijaki, nużący, nieatrakcyjny. Tematy do których mnie poniekąd zmuszano przez to nie polubiłam się z danym zagadnieniem. Jako osoba dorosła czytam średnio dwie książki miesięcznie, liczyłam sobie to dziś, żeby nie było. Maturę z polskiego napisałam na 78 %, ustną zaliczyłam na 86% (co za absurd, ale do % jeszcze wrócę). Wiecie ile lektur szkolnych przeczytałam? Ani jednej xDD i nie pisze tego by się pochwalić, tylko po to by pokazać, iż oceny (na koniec szkoły średniej miałam 3 z polskiego) nie stanowią o wiedzy, zaś ilość przeczytanego materiału nie sprawia, iż cokolwiek w was z tego zostało. Bo ja jechałam całą szkole na opracowaniach lektur i potrafiłam sprawniej opowiadać o danej książce, niż ktoś kto ją przeczytał. Bo z dajmy 300 stron lektury zapamiętasz może łącznie z 30%. I nie zapamiętasz jakiego koloru była kamienica Łęckiej z Lalki. Ten kolor będziesz mieć zaś w opracowaniu. W moich opracowaniach dosłownie miałam całe tematy lekcji i wystarczyło sobie przeczytać, przepisać do zeszyciku i było super. Oczywiście z racji 3 na koniec roku może już doszliście do konkluzji, że nawet owo przepisanie do zeszytu, było dla mnie tak bez sensu, iż tego nie robiłam XD

A propo tych procencików na maturze. Co one oznaczają? Że opanowałam materiał na tyle, że zdałam to wiadomo bo przekroczyłam magiczne 30%. Ale co oznacza 87% a co 73%? Co oznacza ocena 4 a co trójka? Że coś tam dzwoni, ale nie wiesz w którym kościele? Strasznie to wbrew pozorom nieczytelne i nie daje żadnej odpowiedzi. A uczniowie potrafią wymiotować, nie spać, obgryzać paznokcie bo dziś jest sprawdzian i ocena taka a taka nie będzie satysfakcjonująca. Dla nich bądź rodziców, którzy przeżyli ową indoktrynację nie wyciągając jakichkolwiek wniosków na temat edukacji poza „moje dziecko jest lepsze/gorsze od innych” bądź „Ty to jesteś zdolny/a tylko leniwy/a”. Nawet nie zdając sobie sprawy jak takie słowa potrafią obrzydzić chęć zdobywania wiedzy na całe lata.

A nikt nie będzie w przyszłości pytał co mieliście z biologi w tej albo tamtej klasie. Czy był czerwony pasek a jak już to kiedy…. Będą pytać was o umiejętności nie wnikając gdzie się ich nauczyliście. Nikogo nie obchodzi czy angielskiego nauczyliście się z gier, filmów, serialów, wyjazdu za granicę czy może jakimś cudem uczenie się słówek w szkole dało jakieś wyniki. Jedyne co to możecie się uczyć dla siebie, ale nie w banalnym słów tego znaczeniu. Uczyć się tego co was interesuje bo prędzej nauczycie się grać na gitarze bo was to jara, niż gdy zmuszać was do tego będzie nauczycielka muzyki/sztuki czy jak tam ten przedmiot się teraz nazywa.

Nie powinniście się przejmować ocenami innych bo ci ludzie są nieistotni. Prędzej czy później znikną z waszego życia zapominając i was. A wy dalej nie będziecie mogli spać po nocach przypominając sobie ich słowa.

Szukajcie własnych sposobów na optymalne przyswajanie i poszukiwanie wiedzy. Nie musicie robić tego jak w szkole: w określonym czasie, określonej pozycji, bez muzyki, dźwięków, obrazów, jedzenia, picia i pełnym pęcherzem. Może dla was lepsze jest chodzenie podczas nauki? Może usypiać was będzie jakiś ambient do nauki zaś play lista energicznych piosenek sprawi, że lepiej będzie wam obcować z uczeniem się. Jak nie idzie was czytanie lektur czytajcie opracowania, jak to też nie dla was włączcie sobie na youtubie bądź Spotify podcast na temat owej pozycji.

Myślcie kreatywnie choć ja niemal zawsze w szkole była za to ganiona. Tylko zgadnijcie do kogo znajomi dzwonią i zapytaniem, jak ugryźć dany temat bo „ty zawsze coś wymyślisz na co nikt normalnie by nie wpadł”. Nie uczycie się na pamięć suchych danych a zrozumcie kontekst - to jest ważniejsze.

I przede wszystkim nie dajcie sobie wmówić, że jesteście gorsi od innych. Słynne „ryby i dzieci głody nie mają” wygłaszane przez osoby wyżej w hierarchii niczym prawdy objawione. Nikt w dorosłym życiu nie każe wam nic robić z pamięci. W pracy jak nawali jakaś maszyna serwisant sprawdzi w książce schematy a nie zacznie próbować przywołać z pamięci dany układ. Lekarz nie przepisze ci leku z pamięci tylko sprawdzi czy, aby na pewno o ten mu chodziło bo nazwę ma podobną do innego. Pan hydraulik czy elektryk spojrzy w plany techniczne, niż w budynku zacznie ryć ściany w myśl zasady „pamiętam, że dwa budynki temu tak było”. Kierowca (nie mylić z posiadaczem prawa jazdy) będzie patrzył na znaki a nie jechał na pamięć.

Jak już się uczyć to po to by zrozumieć a nie by wyrecytować :)

[mikoo00]

Stęskniłem się za wstawianiem tu postów Nie chciało mi się przez ten czas miałem wrażenie, że nie mam nic ciekawego do podzielenia się tu z wami

Także tak.. Miałem iść do pracy w te święta siła wyższa zadecydowała, że mam siedzieć na dupie w domu Rozchorowałem się Zaczęło się od bólu gardła, który zignorowałem Parę dni później dopadł mnie katary w robocie non stop kichałem smarkał em miałem dreszcze, było mi zimno mimo, że tego dnia było ciepło na polu

Jak sprzątałem pety w ten dzień to jakiś typ mnie zaczepił,, nie za zimno ci? " ja tylko się spojżałem na niego, wkurwiony i polazłem dalej Wypalili pety ale nie rzucili gdzieś na parking jeden mi dorzucił do szufelki ehhh

Jakoś przetrwałem

Miałem iść następnego w pon do roboty Mama jednak widziała, ze źle się czułem i powiedziała, żebym szedł do lekarza Nie wiem czemu ale sie zdziwiłem xd,, przesz nic mi się nie dzieje.. " no ale polazłem Ciesze się w sumie, że dostałem zwolnienie do niedzieli Stresowałem się cały miesiąc tym czy będę miał jak dojechać do pracy

Wieczorami oglądałem z braćmi awatara Spędzając czas w pokoju brata (tego od nark0) zaniepokoiło mnie to, że wchodzi na stronę zakładów bukmacherskich STS, od razu zaświeciła mi się czerwona lampka w głowie, neurony się połączyły xd Pisałem tu, że on ma długi i to dość spore.. Tak sobie myślę czy czasem spora część kasy, którą stracił nie jest z powodowane właśnie tym Uzależnieni, którzy nie korzystają z dalszej pomocy często szukają zamienników i mój brat możliwe, że poszedł w stronę hazardu

A tak to spoko jako, że miałem wolne to mogłem iść w czwartek do terapeutki idk czemu ale jak usłyszałem pomoc psychologiczna to skojarzyło mi się z wizytami u psychologa szkolnego xd

Lubię ją i fajnie mi się z nią gada Mogę wkoncu więcej mowic o moich relacjach.. Wgl o moim życiu, traumach itd Ciesze się, że ona akceptuje mnie takim jakim jestem (trans) nie spodziewałem się, że będzie zadawać mi pytania o to np jak to wpływa na mnie Myslalem skończy się na tym, że powiem okej i dobra jest, koniec tematu, jak na terapii leczenia uzależnień xd No ale się cieszę z drugiej strony było mi ciężko powiedzieć coś więcej na ten temat

Wiedziałem że spyta się o moje długie włosy xd wiem, że one mi nie pomagają jeśli chodzi o passing i jest 100% prawdopodobieństwo przez to, że będę misgenderowany Odpowiedziałem, że mi się podobają takie i wyglądam lepiej w nich i że jak miałem krótkie włosy to i tak nie byłem zadowolony z tego jak wyglądam i fiksowałem się na punkcie wszystkiego Mam baby face jestem niski itp.. No to dlaczego miałbym przejmować się stereotypami, oczekiwaniami wobec facetów, skoro nawet nie mogę im dorównać bo nie jestem na testo Nie przeskoczę tego nie ważne jakbym się starał

Mimo tego ludzie, których znam mnie nie misgenderują (poza rodziną muszą się przyzwyczaić) jak poznaje kogoś nowego na meetingu, powiem swoje imię najwyżej spytają ile mam lat ale nie mówię, że jestem trans Chce być lubiany za to jaką jestem osobą a też nie chce budować przyjaźni z 50 letnimi alkoholikami 😬

To ze inni mają wyjebane czemu jestem typem a wyglądam babsko i jak dziecko daje mi komfort jakiś Zawsze się bałem ze nawet jak będę ileś czasu na testo to nigdy nie będę wyglądał męsko i będę musiał zawsze usprawiedliwiać swój wygląd, tłumaczyć się, będę obiektem kpin, ludzie będą chujami dla mnie

Przestałem się aż tak bardzo skupiać na tym jak inni mnie odbierają Ja się chce czuć w tym ciele dobrze i inni nie mają prawa mi wtłacza" swojej fizji tego jak facet powinien wyglądać Mnóstwo facetów ma długie włosy przecież xd

Staram się nie myśleć o mojej gender dysforii ignorować jej istnienie Nie powiedziałem terapeutce o tym, że chce się głodzić przez to, ani o tym ze nie mogę na siebie patrzeć ani o tym jak nie komfortowo się czuje teraz gdy przytylem a babskie "atrybuty" tłuszcz podkreślił

Naszczescie przywyklem do mis generowania przez obce osoby Jest to niekomfortowe ale wiem jak wyglądam Ludzie nie wiedzą i z kąd mają wiedzieć ani nie muszą Ja też nie czuje potrzeby każdą obcą osobe wyprowadzić z błędu

Nie mówiłem też o tym, ze w pracy nie potrafię nawiązać znajomości bo jestem trans i nie wyobrażam sobie udawać kobietę i budować na tym jakieś relacje Ide do roboty by zarobić a nie by szukać przyjaciół

Choć z drugiej strony są osoby, które lubię i chciałbym je lepiej poznać Kiedy czuje się przy nich komfortowo muszę się pilnować by nie mówić w formie męskiej Boje się że stracę pracę Nie jestem na testo i mogę se tym zaszkodzić tylko

Także to tyle z nowości u mnie

[jockdumboy]

big dumb jock tut

step 1: lift heavy, bro – don’t think, just lift

bro, dis still da most important part. lift heavy stuff erry day. no rest days, bro! no excuses. pick up heavy things, put ‘em down, repeat. simple.

jock lifts:

• bench prees: bro, da king of lifts. lay down, grab da big bar wit da weights on it, and push it up. don’t stop till ur chest feels like it’s on fire. big chest = alpha chest. boom.

• bicep curlz: grab sum heavy dumbellz, bro, and curl ‘em up to ur face. keep goin till ur arms feel like they gon fall off. big arms get all da respect, bro. curlz get da girlz, remember that.

• lat pulldownz: sit on da machine, bro, grab da bar, and pull dat thing down hard. feel dem wings growin on ur back. wings = dominance. don’t stop till ur back looks like u could fly away.

• legz (important now, bro): aight, bro, we gonna do sum squatz. grab da bar, put it on ur back, and squat down. do dis till ur legs feel like noodles, bro. big legz mean u can look good wearin da short shorts, plus u won’t fall over when ur chest gets too big. don’t skip leg day anymore, bro. trust me on dis.

• abs (gotta get da 6-pack, bro): do dem crunches, bro, like 100 at least. don’t stop till ur stomach feels like it’s about to explode. da 6-pack will come, just keep crunchin. it’s all about consistency, bro. plus, da ladies love da abs.

step 2: eat clean, bro – get shredded

bro, u can lift all day, but if u wanna be shredded, u gotta eat clean. no junk food, bro. clean food only, dat’s how u get shredded af.

simple bro diet:

• breakfast: 10 egg whites. no yolks, bro. da yellow stuff messes with da gains. and eat a banana, bro. bananas are good. den wash it down with a protein shake, always gotta have dat shake. protein is life.

• lunch: chicken, bro. lots of it. chicken is like da muscle food. maybe some rice if ur feelin’ fancy, but bro, rice is for marathon runners, not jock bros. and don’t forget another protein shake.

• dinner: more chicken, bro. chicken erry meal. or steak if u feel like it. steak is good too. maybe sum veggies like broccoli cuz broccoli makes u ripped, bro. i seen da big dudes eat it, so we eat it too. end da day wit another protein shake.

• before bed snack: big spoonful of peanut butta, bro. peanut butta got da good fats. plus, it’s delicious. wash it down wit another protein shake, bro. protein is errywhere.

step 3: look da part, bro – dress swole

u gotta dress like a jock bro if u wanna be one, bro. dat means tank tops, ripped sleeves, and da shortest shorts possible. show off da gains, bro.

bro style rules:

• tank tops: if ur tank top don’t show off ur nipz, it’s not tight enough, bro. show dem gains. u worked hard for ‘em.

• short shorts: since we do legs now, u gotta show ‘em off. da shorter da better, bro.

• backwards hat: always rock da hat backwards, bro. makes u look cool af, plus u can see urself flexin in da mirror better.

• sneakerz: just make sure they fresh, bro. u can’t roll into da gym lookin like a scrub. no sandals, bro. unless u got socks on, but dat looks dumb.

step 4: act like a jock bro – lifestyle moves

bein a jock bro ain’t just about liftin and eatin. it’s a way of life, bro. act like a jock bro errywhere u go.

bro rules to live by:

1. flex errywhere: if u see a mirror, bro, flex. don’t even think about it. just flex. people gotta know u swole. bathroom mirrors, car windows, store windows – all flex spots.

2. talk about liftin: u gotta talk about ur lifts erry convo. someone talkin about sumthin else? change it to how much u bench or how many reps u did yesterday, bro. lift talk = respect.

3. drink water from a gallon jug: u need a gallon jug of water, bro. carry it wit u errywhere. if u ain’t drinkin outta a gallon jug, people gon think u weak.

4. grunt loud at da gym: if u ain’t gruntin, u ain’t liftin hard enough, bro. da whole gym should hear u. u lift heavy, u grunt heavy. show ‘em who’s boss.

5. spot ur bros: always spot ur bro when he’s goin heavy. if he fails a rep, dat’s on u, bro. don’t let him down. bros always got each other’s backs.

conclusion: u got dis, bro

bro, if u do all dis, u gon be da biggest, most shredded jock bro in da world. just lift heavy, eat clean, drink protein shakes, and flex errywhere. it’s dat simple. don’t think too much, just do it. now go hit da gym, bro. let’s goooo!

[cyborg0000]

Wiecie czemu nie ma leczenia, nie ma researchu związanego z dolegliwościami uszu? Właśnie zaczęłam się jeszcze bardziej zagłębiać w historię leczenia tinnitusa i zrobiło mi się słabo. Właściwie to już dzisiaj moglibyśmy mieć skuteczne metody leczenia, gdyby nie pewne zjawisko zwane “therapy-creep”, które spowodowało kompletny zastój badań, cofnięcie się w rozwoju w medycynie. Zjawisko to polega na tym, że zamiast prawdziwego researchu, nagle większość funduszy zaczyna być przeznaczanych na badania polegające na wmawianiu ludziom, aby żyli ze swoimi dolegliwościami, zamiast faktycznie je leczyć. Zjawisko to dotyczy nie tylko tylko badań nad szumami usznymi, ale też nad np. zespółem przewlekłego zmęczenia, empty nose syndrome, czy też śniegu optycznego. Do lat 80 trwały badania nad tinnitusem, wszystko szło dobrze, aż nagle większość funduszy zaczęła być przeznaczana nie na prawdziwy research, tylko na pseudo terapię TRT, zaproponowaną przez Pawła Jastreboffa, która spowodowała kompletny zastój w badaniach nad tinnitusem przez kolejne 40 lat. Terapia TRT nie leczy szumów, jej zadaniem jest pomóc ludziom przyzwyczaić się do szumu - stosuje się przy tym terapię dźwiękami ze specjalnego generatora, ma to niby na celu “nauczyć mózg”, żeby ignorował szumy. Tylko jak taka terapia może pomóc cięższym przypadkom, ludziom z reaktywnymi szumami, których szumy pogarszają się od dźwięków? Tinnitus nie ma limitu, nie ma limitu głośności, tinnitus może być głośny na poziomie 100 decybeli, jest to porównywalne z dźwiękiem silniku motocykla, nie ma limitu ilości dźwięków, niektórzy mają jeden pisk w uchu, a niektórzy mają po 10, 15, 20 dźwięków w głowie i dalej im dochodzą kolejne, w jaki sposób można przyzwyczaić się do czegoś takiego? Tinnitus nie zawsze jest stabilny, znam osobę, która ma tak katastrofalnie reaktywne szumy, że samo zejście piętro niżej do łazienki dodaje mu około 10 dźwięków. Zamiast skupić się na faktycznym researchu, wciska się ludziom terapię CBT, terapię TRT, która nie ma nawet udowodnionej skuteczności leczenia. A ponieważ żyjemy w kapitalistycznym świecie, a producenci generatorów szumów do terapii TRT mają profit z nieszczęścia i desperacji cierpiących ludzi, nikt już nie finansuje badań nad leczeniem szumów, nadwrażliwości słuchowej. Gdyby nie Jastreboff, być może już dawno mielibyśmy skuteczne metody leczenia, można byłoby zapobiec tylu tragediom i zniszczonym życiom, ludzie nie targaliby się na własne życie. Jesteśmy w tak strasznym średniowieczu, jeżeli chodzi o zdrowie uszu, że to zakrawa o absurd.