#Nemini

[departingthefirmament]

Ti voglio bené, mi amore~

[neminicrede]

One of the pieces I did for the amazing Nuzlocke Zine run by Arowana, CyanideCrystal and Vivace! Please check it out, there's over 200 pieces of incredible content by members of the nuzlocke community and everyone worked so super hard to make this happen! Nemini Crede turned 11 this September! I literally can't believe it's been 11 years since I first posted the prototype of my comic on the nuzlocke forum (yes i'm well aware of how late I am for the anniversary but shhhhhh). I've been here longer than some of you have been alive (this is a threat) So much has happened and my art has gone in a million different directions and finally settled into something I'm happy making a comic with (and honestly I'm glad I didn't keep the old shit bc the art was so embarrasingly bad). I'm so grateful to the like 3 of you who have stuck with me so far on this journey and I hope you'll continue to do so! More nuzlocke stuff Extras | Character profiles | Nuzlocke blog | Forum post | Comicfury

[cronicasdefuegooscuro]

Silebilir misin?

Sende kalan

Dudaklarımın nemini

Atamazsın biliyorum

Senle solan yüreğimi

Ver bana düşlerimi

Ver bana gülüşlerimi

Yanarsın ah yanarsın

Verirsen bana kendini

Ver bana düşlerimi

Ver bana gülüşlerimi

Yanarsın ah yanarsın

Verirsen bana kendini

[writing-reference-redux]

I felt like sharing my collection of Latin phrases that may make good fanfic or fanart titles or inspiration. Some of the translations may be off, so you might want to double-check them before use. Also, I used capitalization liberally so you might also want to check where capitalization is actually indicated.

Ab Intra (From Within)

Acta Est Fabula (The play has been performed)

Acta Sancti ___ (The Deeds of Saint ___)

Ad Undas (to the waves / to hell)

Advocatus Diaboli (Devil's advocate)

Aegri Somnia (a sick man's dreams / troubled dreams)

Alea Iacta Est (the die has been cast / point of no return)

Apologia Pro Vita Sua (defense of one's life)

Caetera Desunt (the rest is missing)

Cedere Nescio (I know not how to yield)

Damnatio Memoriae (damnation of memory / denying someone ever lived)

De Nobis Fabula Narratur (their story is our story)

Decessit Vita Patris (died before their father)

Diem Perdidi (I have lost the day)

Dies Tenebrosa Sicut Nox (a day as dark as night)

Dolor Hic Tibi Proderit Olim (some day this pain will be useful to you)

Dulce Est Desipere In Loco (It is sweet on occasion to play the fool)

Dum Vivimus, Vivamus (while we live, let us live)

Dux Bellorum (war leader)

Ex Umbra In Solem (from the shadow into the light)

Festina Lente (hurry slowly)

Fortis Cadere, Cedere Non Potest (the brave may fall, but can not yield)

Fui Quod Es, Eris Quod Sum (I once was what you are, you will be what I am)

Graviora Manent (heavier things remain / the worst is yet to come)

Haec Olim Meminisse Iuvabit (one day, this will be pleasing to remember)

Hic Mortui Vivunt (here the dead speak)

Hinc Illae Lacrimae (hence those tears)

Hodie Mihi, Cras Tibi (Today it's me, tomorrow it will be you - of death)

In Ictu Oculi (in the blink of an eye)

In Somnis Veritas (in dreams there is truth)

Inter Spem Et Metum (between hope and fear)

Lapsus Memoriae (slip of memory)

Luctor, Non Mergor (I struggle, but am not overwhelmed)

Lux Ex Tenebris (light from darkness)

Media Vita In Morte Sumus (In the midst of our lives we die)

Memento Mori (remember that you will die)

Memento Vivere (remember to live)

Morior Invictus (I die unvanquished / death before defeat)

Mundus Senescit (the world grows old)

Nemini Parco (I spare no one - death)

Nitimur In Vetitum (we strive for the forbidden)

Non Ducor, Duco (I am not led; I lead)

Non Omnis Moriar (I shall not all die / part of me will survive beyond death)

Nunc Scio Quid Sit Amor (now I know what love is)

Oderint Dum Metuant (let them hate, so long as they fear)

Omnia Mutantur (everything changes)

Onus Probandi (burden of proof)

Opera Posthuma (posthumous works)

Ophidia In Herba (a snake in the grass)

Pax Aeterna (eternal peace - a common epitaph)

Primum Non Nocere (first do no harm)

Pulvis Et Umbra Sumus (we are dust and shadow)

Quis Leget Haec? (who will read this?)

Quod Periit, Periit (what Is gone is gone)

Res, Non Verba (deeds, not words)

Respice Finem (consider the end)

Scientia Et Sapientia (knowledge and wisdom)

Seculo Seculorum (forever and ever)

Sed Terrae Graviora Manent (but on earth, worse things await)

Si Vis Pacem Para Bellum (if you want peace, prepare for war)

Sic Infit (so it begins)

Sic Vita Est (such is life)

Silentium Est Aureum (silence is golden)

Sine Nomine (without a name / author unknown)

Sola Dosis Facit Venemum (the dose makes the poison)

Solvitur Ambulando (it is solved by walking / simple tests find solutions)

Stamus Contra Malum (we stand against evil)

Succisa Virescit (cut down, we grow back stronger)

Sum Quod Eris (I am what you will be - of death)

Summum Bonum (the supreme good)

Summum Malum (the supreme evil)

Sunt Lacrimae Rerum (there are tears for things)

Sunt Omnes Unum (they are all one)

Tabula Rasa (blank slate)

Transire Benefaciendo (to travel along while doing good)

Tu Fui Ego Eris (I was you; you will be me - of death)

Ubi Amor, Ibi Dolor (where there is love, there is pain)

Ultima Forsan (perhaps the last / sundial quote "perhaps your last hour")

Usque Ad Finem (until the end / fight to the death)

Vacate Et Scire (Be still and know)

Vi Et Animo (with heart and soul)

Victoria Aut Mors (victory or death)

Vincit Qui Patitur (he conquers who endures)

Vita Ante Acta (a life done before - of reincarnation)

Vivere Militare Est (to live is to fight)

Vox Clamantis In Deserto (the voice of one crying in the wilderness)

There are also some longer ones that may not make good titles because of their length, but are still worth inclusion:

Aut Simul Stabunt Aut Simul Cadent (they will either stand together or fall together)

Flectere Si Nequeo Superos, Acheronta Movebo (if I can not reach Heaven I will raise Hell)

Forsan Et Haec Olim Meminisse Iuvabit (perhaps even these things will be good to remember one day)

Igitur Qui Desiderat Pacem, Praeparet Bellum (therefore whoever desires peace, let him prepare for war)

In Regione Caecorum Rex Est Luscus (in the land of the blind, the one-eyed man is king)

Minus Malum Toleratur Ut Maius Tollat (choose the lesser evil so a greater evil may be averted)

Quem Deus Vult Perdere, Dementat Prius (whom the gods would destroy, they first make mad)

Ubi Sunt, Qui Ante Nos Fuerunt? (Where are they, those who have gone before us?)

Virtus Junxit Mors Non Separabit (that which virtue unites, let not death separate)

[burningvelvet]

Literary parallels: Arthur Rimbaud and Mary Shelley

Mary Shelley's journal entry from 3 December 1824:

"December 3. — I endeavour to rouse my fortitude and calm my mind by high and philosophic thoughts, and my studies aid this endeavour. I have pondered for hours on Cicero’s description of that power of virtue in the human mind which render’s man’s frail being superior to fortune. “Eadem ratio habet in re quiddam amplum at que magnificum ad imperandum magis quam ad parendum accommodatum; omnia humana non tolerabilia solum sed etiam levia ducens; altum quiddam et excelsum, nihil temens, nemini cedens, semper invictum.” What should I fear? To whom cede? By whom be conquered? Little truly have I to fear. One only misfortune can touch me. That must be the last, for I should sink under it. At the age of seven and twenty, in the busy metropolis of native England, I find myself alone. The struggle is hard that can give rise to misanthropy in one, like me, attached to my fellow-creatures. Yet now, did not the memory of those matchless lost ones redeem their race, I should learn to hate men, who are strong only to oppress, moral only to insult. Oh ye winged hours that fly fast, that, having first destroyed my happiness, now bear my swift-departing youth with you, bring patience, wisdom, and content! I will not stoop to the world, or become like those who compose it, and be actuated by mean pursuits and petty ends. I will endeavour to remain unconquered by hard and bitter fortune; yet the tears that start in my eyes show pangs she inflicts upon me. So much for philosophising. Shall I ever be a philosopher?"

From the poem Bad Blood by Arthur Rimbaud: "Hire myself to whom? What beasts must I adore — What sacred images must I destroy? Whose hearts shall I break — What lies must I maintain? Through whose blood am I to wade? Better to keep away from justice. A hard life, outright stupor, with a dried-out fist to lift the coffin lid, lie down, and suffocate. No old age this way, no danger."

[hepeksikk]

BİR CÜMLENİN AĞIRLI NE KADAR OLABİLİR Kİ?..

Kendi yatağında akıp gider zaman kimseye aldırmadan, bazen ardı sıra kovalarız onu biraz olsun yavaşlaması için, bazen elinden tutup çekeriz hızlı adımlarla yürümesi için. O anki ruh halimiz ne ise ona göre yürütmeye çalışırız akrep ve yelkovanı. Ancak bizler ne kadar uğraşırsak uğraşalım o hep kendi hızında yürümeye devam edecektir. Hasta yatağında yapayalnız biri için gecelerin sessiz karanlığı ağırdır. Şafağın sökmesini iple çeker gücünün son damlasına kadar. Hatta zamanın artık durmasını ve tüm anlamını yitirmesini ister şafağın yolunu gözleyenler. Hayata hep geç kalanlar ise zamanın ağır aksak ilerlemesini ister.

Onlar için de gök hep mavi kalmalı; akrep ve yelkovan bir köşede dinlenip durmalıdır. Herkesin içinde bulunduğu duruma veya ruh haline göre farklı anlamlar barındırır zaman ama denk geldiğim bir video bu kavramın bazıları için hiçbir anlam ifade etmediğini gördüm. Yani göğün maviliği, gecenin karanlığı, yıldızların parlaklığı, ayın ışığı hiçbir mana taşımıyor… Filistin’de ilkokul çağlarında bir çocuk, üzerinde siyaha yakın, hırpani bir tişört var ki bunun onun için bir önemi de yoktu. Yüzü gözü, toz toprak içinde. Yaşadıkları kendi yaşından da büyük…Kirpikleri nemli, yanakları ıslak, gözlerinde yılgınlık… Aylardan beri devam eden zulmün karşısında inancı onu ayakta tutsa da artık tüm gücünü yitirmiş bir hali vardı. Yanında onun yeryüzündeki tek dayanağı ve koruyucusu olan annesi vardı. İkisinin de ruh hali aynı olsa da anne yine güçlü durmaya çalışıyordu… Ve biri sordu… Soruların bir anlamı pek olmasa da… Dilinden dökülen kelimeler hem gözyaşlarının nemini taşıyordu hem de yorgunluktan tüm manasını yitirmişti. “Bıktım artık oradan oraya gitmekten, eşyaları taşımaktan yoruldum. Sürekli bir yerlere göç etmekten yoruldum. Ben de çocukluğumu yaşamak istiyorum… Yoruldum artık bu hayattan… …Ölüm gelse de artık dinlensem…”

Bu cümle onun dudaklarının arasından dökülünce zihnimin kıyılarına Cahit Zarifoğlu’nun şu cümlesi gelip vurdu:

“Yıkılmak, binaya özgü değil ki Züleyha! Bir insanın, bir cümleyle yıkıldığını gördüm ben!” “

Ölüm gelse de artık dinlensem!..” Bu sözün ağırlığını hissedebildiniz mi? Bu cümle bir insanı değil, insanlığı yıkacak derecede ağır aslında ama bunu dinleyip de yüreğinin taa derininde hissedene.

Kafede bir masada oturup keyifle kahveni yudumlarken, evinde ailenle sofranda oturup en güzel ve sıcak yemekleri yerken, dalından kopardığın bir gülün kokusunu derin derin içine çekerken, aldığın bir elbiseyi ikinci defa giymeyip kenara atarken, elindeki sigaranın dumanını içine çekerken, herhangi bir şeye gülerken ya da ağlarken, şehrin en kalabalık caddelerinden birinde yürüken, bir dağın zirvesinde doğanın sesine kulak verirken, radyoda çalan herhangi bir şarkıya eşlik ederken, sahip olduğun imkanlardan sıkılıp şikayet ederken aklında asılı kalsın bu cümle.

Utanma duygumuzu çoktan yitirmişken başımız dik, kibir dolu bakışlarla yürürken etrafı süzerek belki o cümlenin ağırlığı eğer başımız öne ve bir nebze düşünmemizi sağlar. Yıkılmasak da bu cümlenin ağırlığıyla en azından sarsılıp kendimize gelebilsek. Küçük bir çocuğu bu ve buna benzer cümleler kurduyorsa hayat, zamandan şikayet etmek neye yarar. O kendi yolunca yürümeye devam edecektir. Bizler akıp giden zamana yetişemeyebiliriz fakat zamanın bıraktığı acıları dindirip yaraları iyileşitebiliriz. Elimizde hangi imkan varsa onu kullanarak bir yaraya derman olabiliriz ve böylelikle kısacık bir cümlenin ağırlığı altında kalmaktan kurtulabiliriz. O zaman küçük bir çocuğun dilinden dökülen sözcükler baharı müjdeleyen birer güle dönüşüverir…

[kittencandy102]

this isn't the best drawing but I thought to post it anyway

Bep Nemini

[fistful-of-whump]

drabble 1

“Kid?”

He wasn’t sure where the voice was coming from, through that terrible ringing in his ears. Neminis had mostly aimed his ire towards his head, after all. Whenever that had been— an hour ago, maybe, since the man had gotten bored of demanding answers he didn’t know—

His line of thought cut off as a jolt of pain shot through his head. The lights in his cell, always far too bright, burned through his eyes as someone dragged him into a sitting position.

“Damn,” the woman in front of him muttered. It was still too loud; her voice cut through the ache in his skull and lodged a knife inside it. His vision shook and blurred as she began tilting his face, examining his eyes. He squeezed them shut. She forced them open.

“Please— stop,” he gasped. He thought he gasped. Maybe it was just another thought bouncing in his skull.

“I’m trying to help you.” Liar. He recognized her now. She was the one who told Neminis how to find him. Where he lived.

“Don’t fall asleep,” she ordered. “You have a bad concussion.”

He didn’t care. He couldn’t take any more of this. And it wasn’t as if he could even control how his sight blurred and sank into darkness, not at all. He couldn’t help how the pain faded away into emptiness. Except—

Good. Except he didn’t want to go like that. Everyone will be better off with you gone. Including you.

-break-

Amis could only watch helplessly as the boy passed out in her arms. Damn it. Damn Neminis. Damn her for thinking she could leave the place and come back to something that wasn’t this near-murder situation. A mocking voice rang in her ears, demanding just what she thought would happen if she left a teenager with apparent connections to their target in her superior’s vengeful hands.

She pressed her thumb to the inside of his wrist. His pulse was thankfully still present. Steady, too, as far as she could tell, but she didn’t know if it was too slow. Or too fast. It could have been any number of terrible things.

The kid didn’t know anything about the— well, Amis wasn’t supposed to know either, and because she did she wasn’t telling. But he didn’t know anything. He was the bait. The live bait, as she’d stressed to everyone else. You didn’t keep your live bait alive by kicking the shit out of it.

She only knew his name because she had skimmed the file the group collected on him.

Hikaru barely stirred in her arms, only giving a soft moan of pain to indicate his status as living. Something that was more than a twinge of guilt shot through her chest. She’d thought that he would’ve been prepared enough to handle the attack. She wasn’t a good fighter; her skills lay in strategy, he should have overpowered her. And Neminis shouldn’t have been able to beat him in a fair fight if he was training with—

Though perhaps their target considered him to be nothing more than bait, as well.

“I’m sorry,” she whispered. This was all her fault.

No one replied.

[neminicrede]

One of the pieces I did for the amazing Nuzlocke Zine run by Arowana, CyanideCrystal and Vivace! Please check it out, there's over 200 pieces of incredible content by members of the nuzlocke community and everyone worked so super hard to make this happen! So yeah have some ladies kissing. would you really expect anything else from me >u> More nuzlocke stuff Extras | Character profiles | Nuzlocke blog | Forum post | Comicfury

[askpinkcity]

HOONIS!!!! have you ever met darles?!?!? If so, how did it go?

we all know ur obsessed with him heueheheh

It's his dream to meet Darles Nemini

[nisan-kokusu]

Akdeniz seviyorum seni. Tuzunu da nemini de seviyorum..

[kitabice]

Yazcıları ayrı,sıcağını ayrı,nemini ayrı,lodosunu ayrı silkeleyeyim

[kalemineiyibak]

Hoşça Kal Çocuk!

Ruhum dağınık, toplamadım. Çarşafını örttüm geçmişin, yıldızlar içimdeki volkanların patlamadan önceki sinyallerini çağrıştırıyor. Parıl parıl parlamaktalar. Gece, güne inat tılsımını ekliyor ayın...

Gönlümün yatağı dağınık... Uyuyanlar var, sessiz olun uyandırmayın. Öyle bir rüya gördüm ki, yalnızlık benden içeri serden dışarı çıktı. Takvimlerin insanları ağlatışları kelebekleri uyandırdı. İçimin mevsimi kıştı, ilkbahardan nem kaptım. Arabalar hızlıca geçiyorlar, kimi insanlar dağınık ruhlarının peşinde kimileri ise hayatlarının peşinde... İnsan neyi isterse onun peşinden koşarmış. Kendimi bulduğumda tamamlandım. Bam telimin ayarı kaçtı, keman çalıyor yüreğim...

Gidenler duyarlar da gelirler, hep birlikte şarkı söyleriz belki. Emeklemeyi öğrenmişti yüreğim, sonra umutların çatısından baktım dünyaya düşecek gibiydim bir an rezil oldum sandım. Yüreğim düşecek gibiydi gözlerden, son anda yakaladım.

Kimse anlamazdı hâlim perişan, duygularım yatak döşek yatmakta... Nevresimini 90 derecede yıkadım günahlarımın, çok kirlenmişti sonunda aydım. Bakın, içimdeki çocuk beni terk etti çıplak ayakla caddeyi alt üst ediyor.

-Dur gitme, yalvarırım gitme. Sana en sevdiğin oyuncağı alırım. Gözlerimin nemini siler, seninle hayata dair en güzel oyunları oynarım. Yalvarırım, dur gitme... Daha yapacak çok şeyimiz, gezecek çok yolumuz var.

Duymadı bile, yüreği nasır tutmuştu hayat göze gelince. Avizesi düştü, aydınlanmıyor dostlukların çıkmazı... Çıkmaz sokağa dönün, sağda bir yerlerde bulursunuz alnınızdan öpecek bir sevdalıyı; yarasızı. Merhemini gizli tutar, yarasızdır zararsızdır ışıklanır, ışık tutar... Bilirim o yolda bir şekilde karşılaşırız.

Gözlerim incilerini döküyor yağmur dolu koleksiyonuma. Pazartesi Salıdan umudunu keserse, Cuma alır mı Cumartesinin umutlarını? Bir yerden biten bir yerden başlamaz mı? Umut kapısı değil mi sevgi tezgâhınız? Can pazarından haliç köprüsüne uzanır bahtından umudumun geçtiği gönül dergâhım...

Karı tutabilir misin gözlerinle? Beyaz gecelerde ağlayabilir misin ki bembeyaz düşlerinin yerine?

Düşlerine kıyma, çocukluğun gitti bak. Düşlerine yazık etme, kapılma gönlünün sel dolu sonbaharına...

Gidenler dönmezler boşuna nefesini tüketme, bağırma. Gidenler duyamazlar...

Ağlamak, şerefli bir Ekim sonunun Kasım ayına ihaneti sayılmakta...

Ağlamak; gülerken oluşturduğun gamzelerinden seni çalmakta... Bırak, yağmur ağlasın bırak İstanbul ağlasın, bırak ruhundan kopan fırtınalar ağlasın. Sen sakın ağlama...

Güneşini çalar gözlerim, affet bana bel bağlama. Büyüdün çocuk, hangi arada ne zaman oldu bilmem ama büyüdün işte...

Bisikletle geçtiğin o yollardan umutların sığmaz oldular. Hayallerin küçülürken gözpınarlarından nasibini aldın. Büyüdün çocuk! Okul yoluna sığmaz oldu bedenin, ayakların götürmez oldu seni çocukluk dolu günlerine... Ağladın, içtin, özledin, küfrettin kime ne!

Büyüdün, kalbine hançer saplanıp gözlerin çocuksu hayallerine sağanak yağarken... Ruhun dağınık, kilere sakladığın mavi bir kurdelen vardı. Şimdi git onu bul ve sal denizin saçlarını okşadığı mavi haziran gecelerine... Haziranlar bir başka gelirdi sana, umut kokardı.

Haziranlar ışıltı demekti, Nisanlar hep ama hep yeşil... Çimenlerde oturur, kendine kendini anlatmaktan korkardın. Denizin matemsiz gülüşlerinden kopardığın umut bahçelerini hayallerinin sepetine atardın. Döner dururdun denizin içinde, Ağustoslar hayat kokardı. Mevsimler seninle anlam kazanır, dört mevsimin beşincisinden kendine aşk mevsimini yaratırdın. Şimdi büyüdün çocuk! Bu yaşlar niye? Yapraklar sararır, ruhun dağılır üzülme! Şimdi sendeki gülüşleri görme hakkı faytondan el sallayan çocukluğunun son sevişlerinde... Bırak gitmeden önce sevsin son kez. Boşuna yalvarma.

Hangi giden durdu ki şimdiye kadar? Hangisi dinledi sözlerini, hangisi gördü gözlerinden yağan yağmurları? Umutlarından kaldırdılar şemsiyeni, sırılsıklam oldun üşüdün. Hangi biri acıdı ki? Boşuna yalvarma geri döndüremezsin hiçbir gideni...

Televizyondan hayat yolunun geçtiği insanlar geçiyorlar. Beşinci Kanal adı umut... Canlı yayındalar, baksana hayat yolunun bayrağını da devralmış sana sonsuz teşekkürlerini iletiyorlar. Onlar bittiler artık, büyüdün çocuk! Sonbahar yapraklarına kıyma...

Yüreğimin kemanı hiç susmuyor... Kopmuş bir teli, canımdan öte yollarda hayat yine bana çıkıyor.

Piyangosu sevmekmiş kaderimin, pişman mıyım? Hayır, değilim...

Sadece durduramadım geçmişin zincirleme kazasını, engel olamadım.

Ruhum kaçık, kaçak sevişlerin peşinden koştu. Olduramadım bugünün yazgısını, yarına karışmayalım...

Efsanevi Anka Kuşuna uzanan hikâyenin önsözü misali; Yarın, küllerimden yeniden doğacağım... Şimdi söyleyin adım neydi benim? Unuttum...

Dün gelmezdi, bugün kaçaktı giderdi. Yarın ise belirsiz bir hediyeydi. Söyleyin bana, benim adım neydi? Hangi sonbahardan kalma günde ertelemiştim ki kendime dokunup, kendimi sevmeyi?

Çok ciddiye almıştım sevmeyi, sevmemeyi... Hoşça kal çocuk! Midye kabuklarına selam söyle!

Hoşça kal çocuk! Yıldızlara selam söyle...

Dilara AKSOY

[noksanbiri]

Kuluçka makinası hakkında bilgi verebilir misin? Nasıl kullanımı neye dikkat etmem gerekli vs vs.

anonim ben o kadar bilgiye sahip değilim. sadece gözlemimi söylesem daha doğru olur. ilk deneyimim ilk iki gün fazla sıkıntı yaşadım nem oranını tutturmak için. üçüncü gün tekrar çalıştırdım makinayı sadece orta tarafında olan bölüme silme su koydum. sonraki günlerde nem hep 55-63 arası gitti geldi. iki günde bi çok az su veriyorum içine. bide son üç gündür havalar soğuk olduğu için hemen nemini kaybediyor, sürekli bakmam gerekti. YouTube videolarından çözdüm bende. sende dilersen oraya bak çok sağlıklı bilgi veremiyorum affola.

[mesutbahtiyarolacak]

89-

Karanlık gecenin içerisinde yanan bir mumun titremesi gibi, tüm hayallerim de soğuk sonbahar esintisiyle, incecik bir ipin ucunda öylece sallanıyordu.

Üç ayaklı bir darağacında sıkışıp kalmış bir boyun, ifadesiz bir bakış, hissiz bir beden, mevcut günü bitirmek üzereydi.

Gözünden damlayan bir damla yaş, isteyip de olamadığı yerden havalanan bir buluttan damlayan yağmur damlasını andırıyordu. Ayaklarında, yıllardır boş yere aşındırdığı yolların izlerinden kalan beyaz toz zerrecikleri…

Eliyle yokladığı her şeyin soğuk ve hissiz oluşundan olsa gerek, sıcak bir tebessümü unutmuş gibiydi. Saçlarını uzatmadığından, rüzgarda hiç dalgalanmayan saçları gibi özgürlüğü aklına dahi getirmiyordu. O ipeksi saçlarını hep kendisi keserdi. Bir bir indirdiği makas darbeleri, gözlerinin uzaklara dalmasından mıdır bilinmez, geçmişine indirilen bir bıçak darbesi gibi rahatlatırdı onu. Sanki her tutam saç, onun acısından bir parça gibi düşerdi bezin içerisine.

Sakince topladığı tüm kalıntıları, kutsal bir ayin gibi hafifçe kaldırır, geçmişini gömer gibi ıssız bir yere tırnaklarıyla kazdığı toprağa gömerdi.

Uzun uzun orada yerin o kucaklayıcı haline bakakalır, anlaşılmamanın verdiği tüm kelimeleri de bir mezar taşı gibi oraya dikerek doğrulurdu gözlerinin nemini silerek.

Ayaklarıyla yeryüzünü incitmemek adına hafif adımlarla o dört duvarın arkasına kendi ayaklarıyla gider, kapattığı kapıların dışarıdan kilitlenmesini sağlar ve o dört duvarın içinde, o ipeksi saçlarının uzamasını beklerdi.

Saçlar uzardı, saçlar kesilirdi ve saçlar gömülürdü.

Karanlık bir gecede bir mum yanardı, bir mum titrerdi, bir mum sönerdi….

[kittencandy102]

I decided to draw Bep Nemini

I think it's pretty good :3