#kawalan

[lampangmanunulat]

Into Nothingness / Sa Kawalan

Writer’s note: Originally written in Filipino/Tagalog but I also wrote the English version, though not an exact translation. It’s great to simply float in nothingness Where I can’t feel anything, I’m fearless The journey is uncertain, it’s unknown But no one would bother except my own I would travel, be carried by the wind Feels like I’m dancing, I’d never rescind Then I would be led to a…

[angwytakoyaki]

Blanca Y Blangko

Puti, salamat naman at nakikita na kitang muli.

Unti-unting nawawala ang dilim,

baka pwede nang ngumiti?

Kawalan, 'di akalaing hihingiin kita,

pero mas gusto kong ikaw ang kasama,

kaysa sa aming mga alaala.

Puti, malinis na budhi.

Pagkatapos ng lahat ng ito,

ikaw sana ang manaig.

Kawalan, naghahanap kung nasa'n?

Ang mga pakiramdam...

Mga tao at bagay na sa'kin ay nakalaan.

-100 Tula ni Bela, Bela Padilla

[gme-news]

ETO PALA ANG SUMIRA SA GILAS PILIPINAS!

via IFTTT

[myheadscreams]

i feel ignored 🥲

[guhitgab]

napapamuni-muni, sa kawalan ng huni

[panaghoy]

Patuloy na nananalanging sa pagtatapos ng mga dahilan ng kapaguran ay masulyapan na rin ang katapusan ng breakouts na bunga ng puyat kawalan ng oras na ang sarili ay maalagaan.

Pampalubag-loob na lamang na gusto ko ang pagkakatabas sa aking buhok ngayon. Buti na lamang. 🐻

[undercaffeinatedsoul]

Bitaw

Nakakubli ang bilog na buwan sa likod ng makapal na ulap. Walang maaninag, kahit kaunting liwanag.

Kasabay ng pag-agos ng kanyang luha, ang ulan ay bumuhos sa lupa.

Siya ay tuliro habang nagmamaneho, and diwa ay gulong-gulo.

Ang kanyang tingin ay nasa daan, subalit ang isip ay nasa kawalan.

Hindi alintana ang madulas na kalsada, mabilis ang kanyang arangkada.

Bumitaw sa manibela at ipinikit ang mga mata, humiling na sana ang langit ay kanya nang makita.

[ginniemouse]

so ni-share ko sa friend ko na may new source of income ako. tapos she was like, "sana all maraming blessings." and i said na oo nga, parang di ko deserve.

tapos ang sagot niya, kaya daw maging grateful ako at "wag na magdrama" dahil "mas" parin ako kaysa sa iba.

minsan gusto ko ma offend kapag ganito. kilala kasi niya ako and mga rants about my life.

as someone living alone without parents and siblings, ang lagi ko naman iniinda ay ang kawalan ng mga mahal sa buhay at presence nila.

siguro, kahit isang milyon na yung kitaan, masasabi ko pa rin na kayamanan talaga o mas higit sa pera yung pagkakaroon ng mga magulang. higit pa rin sa pera yung may malusog na pangangatawan. higit pa rin sa pera yung aruga ng magulang.

di ko babawiin yon.

oo, masaya ako at sobrang thankful sa lahat ng ito. pero kung minsan, nakakawalan ng gana o nawawalan ako ng motivation kasi minsan, naiisip ko, para saan at para kanino ang lahat ng ito.

di ko na sure. sige at okay na lang. 👽

[hashirun]

Hi Kaye. Pwede paconfide? Lately, I am getting more frustrated. Di naman ako maganda. Di rin ako sexy. I would say I am a bulky woman. At 30, my only realization was I am not good at relationships and sadly parang men only see me as an object for sex but not someone to love. Or yung pang MU pero di pang jowa. Parang mas bagay dito yung linyang "kamahal mahal ba ako?" I want to be loved and cherished. Pero parang di naglelevel up. Parang object lang ako ng fantasy. Nakakasad. Wala lang. Btw. Yun lang.

Hi anon! I get you. Alam mo ba, almost 4 years na akong single and during that time I've alternated between states of loneliness, frustration, desperation, acceptance, and nonchalance. Feeling ko nasa nonchalant state ako ngayon, tipong wala na akong paki kung magka-girlfriend pa ako ulit or forever single na lang talaga ako. I'm not saying tanggapin mo na lang at mawalan ka ng pakialam sa kawalan mo ng seryosong love life, pero sa almost 4 years ng pagiging single ko, ang biggest takeaway ko eh kung walang nagmamahal sayo (or dahil nga walang nagmamahal sayo), mas lalo mong dapat mahalin ang sarili mo. Ikaw yung magbigay ng pagmamahal na hinahanap mo pero hindi maibigay sayo ng ibang tao. Alam kong gasgas na pero you have to love yourself so much that if someone approaches you with just a fraction of the love you have for yourself, you would never even think to settle with that half-assed kind of love. Kailangan mo munang makita yung halaga mo at matutunang mahalin ang sarili mo bago ka maging kamahal-mahal para sa ibang tao. Don't talk yourself down. Sabi mo men only see you as an object for sex, an object for their fantasies. Is that how you see yourself? No, because you're someone who deserves to be loved and cherished. To hell with those guys. Don't let them in your life, don't make yourself always available. Value your own time and use it to do things that will help you grow and make you happy. Wag mong idepende sa pag-ibig o atensyon ng iba ang halaga mo as a person. You'll be happier for it. At kung dumating man yung panahon na may dumating na tao na handang tapatan o higitan ang pag-ibig na meron ka para sa sarili mo - at least ready ka nang tanggapin ang pag-ibig na iaalay sayo.

[turtle-ask]

@rhetorical-rhetoric @the-torquedork

..aku ada idea, tapi kemungkinan bahaya itu amat tinggi. Rasanya kita semua tahu kita harus meredah lautan itu, Paus Putih itu semestinya di dalamnya, memerhati, menyeksa kita sebegini.

Aku rasa baik aku yang pergi, aku mampu berenang, kemungkinan aku boleh merentasi Pale Dan sampai ke EDC. Kita tak pasti berapa teruk mereka sekarang ini, jika tuan Ketenangan (Composure) sendiri sudah hilang kawalan.

Tuan Engineer (Interfacing), persiapkan barangnya yang diperlukan. Trasmitter radio, wayar-wayar, alatan elektronik, perkara yang diperlukan yang saya boleh bawa. Saya kemungkinan ambik bag kecil jika sesuatu terjadi. Rasanya dalam talian aku ada terdengar bunyi loceng pelampung, kemungkinan EDC tidak jauh sangat.

Tuan Pendebat (Rhetoric), rasanya kita kena buat cara begini. Aku letakkan amanah kepada kamu jaga kawasan ini sementara aku meredah ke kawasan kejadian.

[lampangmanunulat]

Into Nothingness / Sa Kawalan

Writer’s note: this is from an ancient Filipino alphabet, Alibata. It means “kawalan” or nothingness in English. Here goes… I want to journey into nothingness Find the fire, the spark amidst this madness Breathing a new life, giving a meaning To this mind and heart that’s been hibernating I will float and drift into nothingness Then flow with the current of the endless Taking away all my doubts…

[wmab]

Ang dami ko na palang sinimulang tula na hindi ko matapos-tapos. Ilang taon na kong parang nakagapos—sa kawalan, sa pagkatigang, sa pagkalito, pagluluksa, pagkatamad, sa pagka-bigo, minsan sa pagkadarang. Wala na yata akong matatapos sa mga sinimulan. Lahat ng nilimbag ay dapat lumabas para malaman. Pero bakit hindi ko sa kanila maibigay ang tangi nilang karapatan? Piitan ko ang aking mga kamay at masalimoot na isipan. Hindi mapakinabangan. Ni hindi ko sila maipangalandakan. Sa dami nang sinimulan ay wala pa ni isa sa kanila ang nakasilay sa kawakasan. Akala ko ba'y maagang napipili ang mga maiinam? Bakit parang di naman. Ang dami ko nang simula, pero bakit parang walang hanggan?

Saklolo.

-WMAB

[joh-08]

It's about time I write some life update.

Katatapos lang nga kaarawan ko. 32.

Tatlong dekada at dalawang taon na akong namumuhay sa mundong ito. Lagpas na sa kalendaryo, sa bingo na lang tayo umaasa. Nagkakaedad na.

Magmula siguro ng tumuntong ako ng 29 parang lumilipad na ang oras. Ang bilis bilis. Maaring ganon, o 'di kaya'y hindi lang talaga nabibigyan ng pagkakataong huminto. Magpahinga. Magnilay.

Nakadagdag pa siguro ang pandemya na talagang pinahinto ang mundo, pero pinag-aligaga ang mga tao. Sabay pinagulo, pinabilis at pinabagal ang kung ano-anong aspeto ng buhay ko.

Pagkayari naman ng pandemya, nasubsob sa trabaho, sa pagoorganisa ng isa sa pinakamalaking bahagi ng buhay ko, ang kasal namin. Tapos, pagkayari naman ng kasal, naparalisa naman sa paggalaw dahil sa pampinansyang limitasyon. Pero nagtapos naman sa kasiguruhan ng tirahan ng aking mga magulang, nabili na kasi namin ang bahay namin noong pagkabata.

Grabe ang daming nangyare. Napakadaming aral ang hindi ko nairanim sa aking isipan, kasi naman walang panahon para magnilay, kaolangan na ulit gumalaw para sa susunod na kailangang gawin.

Eto na yata yung mga taon na talagang napa-ikot ako nga husto sa gulong at barilya ng kapitalismo. Sobrang nilunod ako ng mundo sa mga obligasyon. At ginapos sa yapos ng paghihikahos. Naks!

Pero sa kabila nga noon, mas madami din namang luminaw na mga bagay-bagay. May mga relasyobg lalong tumibay. Bagqmqn may mga pagkakaibigang di ko namamalayang nawawala sa aking mga kamay, mayroon din namang di inaasahang nabubuhay.

Ayun na nga. Nitong nagdaang kaarawan ko ng ikatlumpo't tatlong taong gulang, nagkaroon ako ng pagkakataong tumulala. Tumanga. Tumitig sa kawalan. Masaya nga pala.

Masaya nga pala. Masaya nga pala mabuhay.

Masaya nga palang mabuhay at di lang magpatangay.

Masaya nga palang manahimik at hindi marindi sa ingay.

Masaya nga palang mabuhay.

Di kailangang marangya, basta't may sapat.

Di kailangang nasasayo ang lahat.

Masaya nga pala mabuhay.

Masaya nga pala maging buhay.

[deeply4u]

Cerita Nikmat untuk wanita

Kak Esah memeluk ku dan menarik tubuh ku rapat kepadanya. Dia berbisik bertanyakan adakah sedap menyontot tubuh gemuknya. Aku memberi respon dengan mengatakan ianya sungguh melazatkan. Kak Esah mendesah nikmat dan menyuarakan kesedapannya di jolok batang ku. Suara kak Esah semakin tersekat-sekat.

Kak Esah semakin kuat memeluk ku dan akhirnya tubuhnya terangkat-angkat membuatkan tubuh ku yang lebih slim darinya turut terangkat. Jelas dia sudah mencapai kepuasan batinnya. Bau peluh kak Esah semakin semerbak menusuk hidung ku. Aku bangun dari menindih tubuhnya. Aku minta kak Esah menonggeng di atas tanah yang beralaskan rumput. Kak Esah menonggeng dan aku lihat kain batik di bontotnya basah dengan air nafsunya. Aku selak kainnya dan aku ramas daging bontot kak Esah yang berlemak.

Aku sumbat batang ku ke dalam lubang cipap kak Esah. Aku celup batang aku sekali dua hingga ke pangkal dan aku keluarkan kembali. Aku ludah simpulan lubang dubur kak Esah yang berwarna gelap itu. Aku kuak belahan bontotnya yang berlemak itu bagi membolehkan air liur ku masuk ke dalam duburnya. Aku halakan kepala batang ku ke simpulan dubur empuk bini orang yang berumur itu dan aku tekan sedikit demi sedikit hingga tenggelam kepala batang ku.

Kak Esah merengek dan bertanya kepada ku adakah boleh melakukan persetubuhan melalui jalan najis itu. Aku memberitahunya bahawa sudah tentu boleh dan sememangnya aku bernafsu kepadanya gara-gara bontotnya. Kak Esah memberitahu ku bahawa dia tidak pernah di liwat dan agak takut untuk melakukannya. Aku memujuk kak Esah agar tenang dan biarkan aku saja yang bertungkus lumus. Aku minta kak Esah berikan saja duburnya untuk ku nikmati. Kak Esah agak gugup, namun dia membenarkan.

Aku tekan batang ku hingga seluruhnya masuk ke dalam dubur kak Esah. Melentik tubuh gebunya mungkin sebab pedih sebab pertama kali duburnya di liwat. Aku hayun batang aku di lubang najisnya yang sempit itu. Sungguh sedap rasanya meliwat dubur perempuan berumur yang berlemak itu. Kain batik kak Esah aku selak lagi hingga seluruh bontotnya yang putih dan lebar itu menampakkan gegarannya. Bagaikan belon berisi air, bontot berlemak kak Esah berayun ketika aku menghayun batang ku. Setiap kali batang ku menujah dubur empuk berselulit perempuan kampung itu, semakin sedap ku rasa. Aku menghayun bagai nak gila.

Kak Esah merengek tak henti-henti. Melentik bontot kak Esah dijolok batang aku. Aku hilang kawalan. Bontot berlemak yang lebar itu semakin membuatkan aku ghairah. Aku jolok bontot tonggek bini orang itu semakin laju. Kak Esah mengerang semakin kuat. Akhirnya aku benamkan batang ku dalam-dalam dan ku lepaskan air mani yang berkhasiat dan subur ke dalam dubur kak Esah. Kak Esah merengek sewaktu dia merasakan air mani terpancut-pancut dari batang ku yang tersumbat sedalam-dalamnya di dalam duburnya. Aku perah seluruh air mani ku agar keluar memenuhi lubang bontot bini orang yang kegersangan itu.

Selepas puas memenuhkan lubang bontotnya, aku tarik batang ku keluar. Serentak itu, tanpa aku duga kak Esah mengeluarkan gas aslinya dari lubang bontotnya yang ternganga. Berkali-kali kak Esah terkentut-kentut hingga anginnya dapat ku rasa kuat menghembus batang ku yang sudah terkeluar dari duburnya. Kemudian mengalirlah benih ku keluar dari duburnya setelah ianya sesat tidak menjumpai lubuk peranakan yang boleh dibuntingkannya, sebaliknya hanya najis-najis yang bakal diberakkan sahaja yang dijumpainya. Kak Esah tersipu-sipu malu. Dia berdiri dan membetulkan tudung serta kain batiknya. Ketika itu kak Esah memanggilku dan mengangkat kainnya. Kak Esah menunjukkan sesuatu kepada ku. Dari kainnya yang diangkat, aku lihat air mani ku mengalir turun dari duburnya ke peha dan betisnya. Kak Esah kata air mani ku banyak dan dia kata aku seakan-akan kencing di dalam duburnya.

[andrrns]

"Kailan ba naging requirement sa buhay ang maging matalino? Ang maging madiskarte? Kailan naisip ng tao na kailangan niyang mangarap sa pag-asang makaalis sa sitwasyong hindi naman niya pinili, pero kailangan niyang harapin—tanggapin.

Kailan naging kumplikado ang buhay na kailangan pa nating maligaw at manalig na lahat ng kung ano mang pagsubok na kinakaharap natin ay may dahilan, na pagtapos ng unos, may mapayapang tahanan ang naghihintay upang pahalagahan kung ano man ang naging kalabasan ng pakikibaka at pakikisuong natin sa kapalarang hindi man lang tayo binibigyan ng pagkakataong huminga. Dahil kasabay ng paghiga ay mga munting pag-aalala na baka maiwanan na tayo sa bilis ng takbo ng kung ano mang hinahabol natin.

At sa paglipas ng panahon, sa gitna ng takbuhan, makikilala mo pa ba ang sarili mo? Naabutan mo ba ang matagal mo nang gustong angkinin? O katulad rin kitang umiiyak sa kawalan, tinatanong sa buwan kung lahat ba 'to may patutunguhan. Umaasang may kasagutan sa walang-hanggang katanungan. Dito na lang ba nagtatapos ang buhay? Sa palagiang paghahanap kung lahat ba 'to may saysay?"

Siguro lahat tayo nakikibaka hindi dahil kailangan, nakikibaka baka lang may mahanap na kasagutan

[panaghoy]

Ang totoo, hindi naman talaga ito isang mahirap na desisyon. Ilang taon ko naman nang hinahayaan ang sariling magpatianod—magpadala sa hampas ng mga rumaragasang alon—walang pagpupumiglas at hindi alintana kung saan man ako papadparin ng bawat pag-agos.

Sa katunayan, tinanggap ko na sa sariling wala akong taglay na lakas upang umahon mula sa karagatang aking piniling pagkalagyan dahil sa takot akong walang madatnan kapag pinili kong itapak muli ang mga paa sa pampang.

Gayunpaman, hindi ko naman tuluyang sinusukuan ang pagtuklas ng mga panibago pang landas. Marahil bukas makalawa'y magkaroon muli ako ng tapang na muling maglayag. Magagawa ko rin muli marahil na suungin ang mga daluyong na humahadlang sa akin upang sa kawalan na ito ay magawa kong maka-alpas.

Ngunit sa ngayon, habang hindi pa dumarating ang araw na iyon, hahayaan ko muna ang sariling lasapin ang kapanatagang dulot ng paglalakbay na walang direksyong tinatahak.