annelieskruiper - Tumblr blog

[annelieskruiper]

(via https://www.youtube.com/watch?v=L5I2cu-O_yk)

[annelieskruiper]

Mijn leven voelt de laatste maanden (of ergens stiekem misschien wel jaren) als behoorlijk serieus. Ergens is dat soms een fijn iets, want het lijkt soms houvast te geven in dit wirwarrige leven waarin je niks kan voorspellen. Ja klopt, het lijkt houvast te geven. Alsof je door serieus te zijn goed bezig bent, gekke gedachten! Kan en wil ik dat nog wel, zo serieus zijn, in deze vorm, vol gedachten over gedachten over gedachten? Waar is de lol gebleven? Alleen maar serieus zijn, voelt voor mij net alsof je een biertje inschenkt in een mooi bierglas, dat ongemerkt een tijd heeft staan verstoffen in de kast en voor het inschenken niet goed afgespoeld is. De (creatieve en speelse) schuimlaag slaat direct dood.

Op dit moment heb ik het gevoel dat de focus voornamelijk ligt op hetgeen waar ik vooral mee bezig zijn. Mezelf. Na talloze hulppogingen om mezelf hetgeen te geven wat ik nodig heb, ben ik vaak wel ook een soort van klaar met vanalles... De rust en rustige bewegingsactiviteiten, talloze gesprekken, meditaties op meer manieren dan ik ooit had kunnen denken, ademhalingsoefeningen, visualisaties, massages, schrijfoefeningen, wandelingen in bos en op strand (ik ken zo onderhand elk paadje en blaadje van het Haagse Bos wel ;) ), bodyscans, het geestelijke proberen te doorgronden door gedachten, oude pijnen 'verwerken', patronen doorzien en doorbreken, proberen te begrijpen hoe het zover heeft kunnen komen om een volgende keer als ik van mijn pad afstap daar meteen (of in ieder geval eerder) bewust van te zijn en mezelf dan goed te kunnen bijsturen.

Blijkbaar zijn en waren die hulpmiddelen ook allemaal nodig, vaak prachtig en niet-makkelijk tegelijkertijd, maar ook: Het is soms dodelijk vermoeiend. Ik ga gelukkig met stapjes vooruit (ok, eerlijk, met af en toe een tijdje stilstand of even een stap terug...soit, so be it!), het gaat langzaam voor mijn gevoel en ik ben er nog niet. Rust en tijd zijn hetgeen ik nog steeds nodig heb en kan nog veel leren van de huidige situatie, maar met enige regelmatig baal ik van de situatie. Ik wil ook af en toe genieten (hoe klein iets is ook) en spelen, want genieten en spelen is leven. En ik wil leven!

Echter het genieten van superkleine dingen, iets dat ik ooit vrij makkelijk vanuit mijn tenen kon ervaren, is helaas nu geen vanzelfsprekend deel van me. Vraag me regelmatig af waar de '@' vol gekke en spontane acties en vrolijkheid die het leven net dat extra sterretje geven, is gebleven. Waar is mijn creatieve schuimlaag naar toe gegaan? Volgens mij heeft ze de benen genomen, maar ze is in ieder geval niet van die geweldig mooie, maar spannende glijbaan gegaan. Ik mis het bruisen... en mijn verlangen is groot om het weer terug in mijn leven te brengen. :)

Jammer dat het ego dan toch tegenwerkt. Zo is daar deze week bijvoorbeeld mijn verlangen om in het herfstige bos lopen op blote voeten... Al bijna een week lang komt dit idee door mijn hoofd langsvliegen. Het knispert al bijna door mijn lijf, dat gevoel wat het zal geven. 'Ja maar...ja maar...' hoor ik mijn ego telkens roepen: '...wat als de mensen in het bos raar op kijken en zeg nou zelf, je ziet ze toch al denken: die is echt 'koekkoek'?...en wat als je het koud krijgt, je voeten zijn normaal al niet warm te krijgen? ...en wat als je een splinter of een steentje of zelfs glas in je voet krijgt? ...wat als, wat als, wat als...?!'  

Een betere gedachte die vervolgens in me opkwam: Misschien moet ik de uitspraak van Moeder Theresa wel wat meer ter harte nemen: 'Het leven is een spel, speel het!' Het wordt tijd dat mijn ego gaat plaatsmaken voor speelse pionnen die ik weer neer ga zetten in de warboel, die mijn hoofd ervan heeft gemaakt. De eerste pion moet wellicht even de drempel over geholpen worden, bewust ingezet worden, waaruit het dan op een speelse manier verder uit mijn lijf kan vloeien, zonder bestdoenerij dus. Dat is dus tegenstrijdig aan wat mijn Wil dus wil (die wil graag totale houvast, want duidelijk en zogenaamd veilig...tegelijkertijd: Saai!), want het echte spel ontstaat vanzelf zonder de grote Wil en Controle. Leuke uitdaging dus. 

Dus...daar is het volgende hulpmiddel: Actie Bucketlist! De bucketlist die ik ooit maakte, probeer ik af en toe aan te vullen, als ik iets moois tegenkom of bedenk of zie. Mijn enorme bucketlist is weer in allerlei categorieën in te delen: van avontuurlijke reizen tot boeken die ik nog wil besnuffelen tot films die mijn ogen & geest nog willen bereiken tot 'gewoon gekke' dingen die ik ooit zou willen doen. Vandaag neem ik maar eens die speelse kant van mijn bucketlist onder de loep... 

* Een dagje gratis Anna-hugs (ipv Amma-hugs :) ) uitdelen

* Een mooie brief schrijven naar een vreemdeling en die via flessenpost de wereld in sturen in de hoop dat hij bij de juiste onbekende aankomt

* Een leuk cadeautje sturen naar een willekeurig adres

* Een dobbelsteen-reis maken (alle keuzes worden gemaakt op basis van...juist, een dobbelsteen: van de bestemming, het vervoersmiddel, hetgeen je gaat eten, drinken, doen...alles! Overgave en avontuur in het kwadraat!)

* Paardebloemenpluis hoog de lucht in blazen, of bellen blazen, terwijl ik huppel door een weiland vol plukbloemen

* Op straat briefjes uitdelen met mooie spreuken

* Bomen in het bos een lintje geven met een eigen kwaliteit 

* Ketting van madeliefjes maken

* Verstoppertje spelen!

* Helemaal in het rond hatseflatsen met verf, zoals bijv. Pollock deed of nog beter: stiekem een Banksy-achtig kunstwerk maken op straat! 

* Kijken wat de wolken vandaag maken: erop los fantaseren

* Sneeuw-engel maken op de grond

* Schommelen tot hoog in de wolken!

* Doen alsof ik kan vliegen (nee, ik beloof, ik zal niet van Het Strijkijzer of een ander hoog gebouw springen, omdat ik echt denk dat ik vleugels heb die me kunnen dragen. ;) Daarvoor is mijn leven me veel te lief)

* Gek verkleden en de hele dag zo rondlopen, mensen daarmee blij maken

* Gekke cadeautjes met een mooie spreuk weggeven om zo maar iemand te verrassen ('Giving is all we have-principe')

* Cappuccino's weggeven (dat kan trouwens tegenwoordig via een fairtrade winkel in den haag :P ) 

* Een mooi schrijfboekje of schrift in de trein neerleggen, waarin mensen een mooi zin kunnen afmaken (zoals de geweldige Happylines waar de Spits en Metro mee zijn begonnen, maar dan nog persoonlijker want niet gericht op een andere persoon) of zelf een stukje van een verhaal kunnen schrijven. 

* Een of andere rare club oprichten (bijv. ik-hou-van-tergend-langzaam-lopen-club? ik-hou-van-het-kijken-in-de-poppetjes-van-je-ogen-club? ik-hou-van-stippen-tellen-op-lieveheersbeestjes-club?), promotiemateriaal maken en samen met andere clubleden clubdagen organiseren

* Gesprek aangaan met een onbekende op straat of met iemand in een bejaardentehuis (bij voorkeur iemand die niet veel bezoek krijgt en daar wel behoefte aan heeft)

* Zo vals mogelijk liedjes zingen in een karaokebar (dat is vast een makkie ;) )

* Mijn meest dierbare spullen in huis weggeven

* Alle spullen in een kamer paars verven, of blauw, of groen of in een andere kleur waar ik dan zin in heb

* In de winter in zomerkleren de straat op, inclusief slippers en zonnebril!

* De ballenbak in de Ikea induiken en mijn gezelschap om laten roepen, dat ik nog helemaal niet opgehaald wil worden maar nog heel lang wil blijven! Of een ballenbak op straat zoals in het bovenstaande filmpje, staat garant voor mooie ontmoetingen volgens mij!  

* Op 31 december of een andere winterse dag een duik nemen in zee in een vissenpak (de mensenmassa op 1 januari is me iets te druk ;) ) 

* Gooien met gekleurd Holipoeder, juist als er geen Holi is! 

* Een kamer van een collega volplakken met post-its met leuke teksten. Zoiets bijv... Wie zal ik gaan verrassen? ;) 

Oftewel: Leven met een knipoog en vol spel. Mezelf niet zo serieus nemen. Minder denken, meer spelen. Gewoon omdat het kan en omdat het zo heerlijk is en voelt! Bovendien leer je er nog wat van ook, als ik meneer A. Einstein mag geloven en die zal het toch wel weten?! ('Play is the highest form of research').

Ik mis het, maar eigenlijk is het volgens mij heel simpel... Ergens beginnen en dan maar zien waar het door mijn innerlijk opgepikt wordt totdat Flow om de hoek komt kijken, impulsen volgen en mijn innerlijk kind weer tot leven wekken. Ze ligt nu al aardig lang en behoorlijk diep te slapen, maar het wordt tijd om mijn innerlijke Doornroosje te wekken. Dan maar geen prins om me wakker te kussen, dan maar 'gewoon ik', want ik kan het ws. zelf toch het beste! ;) Krijgt ze er meteen een knuffel bij, omdat ik blij ben als ze er weer is :). Can't wait! Nu nog zorgen dat ik me nooit meer tot zó slapends toe laat prikken door dat gedachten-spinnenwiel! 

Dus... Tijd om het stoffige bierglas om te spoelen en het schuim weer te laten bruisen! Ego met bijbehorende beren op de weg uitzwaaien: Bos, daar kom ik, deze keer zonder schoenen! 

@'lie(f)s

P.s. Wat zou er nog meer op mijn fijne-dingen-lijstje kunnen komen te staan? Laat je creativiteit stromen en deel het als je wil, dat helpt ook mijn (cre)a(c)tiviteit weer!

En heb je zin om mee te spelen? :) Iedereen is welkom, ook de 13e wijze vrouw van mijn sprookjesrijk! 

[annelieskruiper]

Gabriella's Song uit 'As it is in Heaven' 

Prachtige film over alle mooie thema's in het leven waar we (ik) van/over mogen leren en die op dit moment behoorlijk centraal staan in mijn leven: liefde, vertrouwen, 'geloof', grenzen, verbinding, aangaan van angsten...

Aanrader! 

[annelieskruiper]

[annelieskruiper]

Pluis in mijn hoofd (gedachtenspinsel 1.0)

Sensory overflow...wat bekt dat lekker en wat een mooie woorden. Ik ben dól op mooie woorden en ondanks dat het inhoudelijk niet eens zo mooi is, die 'overflow' dan, kan ik het wel vol warmte waarderen! Maar goed, over die prachtige twee woorden las ik onlangs een artikel van een oude Volkskrant (8 juli jl.). Eigenlijk ook weer zo'n typisch begrip dat al een lange tijd op mij van toepassing is, in vlagen wel te verstaan.

Zo had ik vanochtend het idee geopperd om mijn hoofd wat tot bedaren te brengen door een tijdje in het Haagse Bos, praktisch gezien bijna mijn achtertuin, te gaan liggen. De zon schijnt volop, zonnebril op, boekjes in de tas, handdoek onder mijn arm en gáán. 5 minuten later: mooi plekje op het gras, rustig, aan het water, slippers uitgeschopt, handdoek uitgerold en liggen maar. Heerlijk die warme zonnestralen op mijn -zonder zonnebrand beschermde- huid. Ik kan de vitamine D hormonen bijna aangemaakt zien worden. De eerste momenten dat ik op mijn superzachte handdoek lig, probeer ik bewust de omgeving (inclusief bijbehorende omgevingsgeluiden) waar te nemen. Boven me de blauwe lucht met een enkele witte wolk (te fantaseren in welke vorm dan ook), voor me kabbelend water dat licht tegen de grasrand klotst, zonnestralen weerkaatsend in de golfjes. Om me heen vliegend Populieren-boompluis op weg naar een nieuwe bestemming. Kwetterende vogels, in de verte een hond die blaft naar een eend en ergens - nog verder- wat brommende levendige verkeersgeluiden. Ahhh, rust, wat heerlijk! Totdat...kgwww, kgwww, kwgwww... krakende schelpjespaden, in hinderlijk meervoud en... het geluid blijft maar blijft komen. Ik kijk verschrikt op en laat me uit mijn mindfulle stemming rukken. Het geluid van voetstappen op schelpen in combinatie met menselijk geroezemoes en te felle parfumgeuren die langs komen zeilen, zorgt ervoor dat mijn haren op mijn armen 3 hele seconden lang (en dat kan echt héél lang voelen kan ik je vertellen!) overeind komen te staan. De kwetterende vogels en ritselende bomen zijn er nog wel, maar ik hoor ze niet meer. Het gevoel van rust is compleet weg. Sinds mijn burnout merk ik hoe overgevoelig ik kan reageren op (onder andere) zintuigelijke prikkels, meer dan voorheen. Ik zal er nog steeds niet snel tegen de ander zeggen dat het me stoort, probeer mezelf meestal af te leiden. 

In dit geval probeer ik de focus terug te krijgen op de voor mij rustgevende geluiden door me eerst maar te concentreren op mijn ademhaling. Klein beginnen. Ik volg bij de inademhaling de lucht via mijn neus...waarna ik vervolgens alweer afgeleid word door de wandelende mensen voor en naast me. Irritatie volgt, die ik óók niet wil en dus eindigt dit in frustratie en gedachten en een lijf in verzet: 'Waarom lukt me dit niet? Waarom heb ik daar dan ook niet aan gedacht, aan de pauzerende mensen in het bos die op een mooie dag als vandaag op de schelpgrindpaden zullen lopen? Waarom moet ik me hier nou weer druk maken? Waarom, waarom, waarom?' Vervolgens mezelf een tijdje symbolisch slaand met het bekende zweepje, probeer ik - als ik daar eenmaal bewust van ben- geen oordeel meer te vellen over de storende gedachten die in me opkomen. Pfff. Ingewikkeld. Wat heb ik nog veel te leren.  

Tegelijkertijd voelt dit als een derealisatie. Ben ik hier of niet. Zijn dit nou gewoon gedachten, wat is de rol van mijn ego daarin, wie zijn al die anderen en waarmee voel ik me nu wel/niet verbonden (want in principe zou ik dat wel moeten zijn). Vragen. Soms lijkt mijn leven voor mij wel een film, maar één waarin ik me zelf geen zichtbare rol heb gegeven. Ik beleef en ervaar, maar alles op afstand en niet aan te raken. Onzichtbaar. Een soort grenservaring van het bestaan t.o.v. het niet-bestaan. Kriebelende en prikkende beestjes en vliegjes halen me deels terug naar de realiteit en uit mijn immer komende gedachten. Ik lig hier, in het Haagse Bos, de felle zon schijnt genadeloos op mijn blanke huid en mijn gedachten stromen ondertussen over. Monkeymind 3.0.

Nadat de kriebelende beestjes me dusdanig terug in het hier en nu hebben gehaald, probeer ik me weer te focussen op het artikel, dat helder en verwarrend tegelijkertijd is. Eigenlijk zoals mijn hele leven op dit moment is. Het is ook ongelooflijk hoeveel tegenstellingen ik ervaar op dezelfde momenten. Alsof er verschillende soorten waarheden bestaan en ik er zelf uit kan kiezen, wat mijn ego (of ben Ik het zelf? en wat is dat Ik dan?) dan weer niet leuk vindt, vanwege mijn besluiteloosheid. 

Het wachten op @nnelies 2.0 duurt ondertussen lang, ik ben ongeduldig en tegelijkertijd komt regelmatig in me op: Wat is tijd? Wat is een minuut, wat is 6 uur, wat zijn 3 weken en wat zijn 5 maanden. Ik verlang er zo naar...hernieuwde energie, hernieuwde vrijheid, hernieuwde verbondenheid en hernieuwde liefde op elk vlak en...rust. Een hernieuwde @nnelies. Nu nog steeds, nog wel, vaak op de buitenwereld gericht, maar zou er straks echt een moment zijn dat ik alleen maar met mijn rijke innerlijke binnenwereld genoegen kan nemen, zonder de 'thrill' in het externe te zoeken? Zou ik dan echt niet meer verlangen naar reizen naar verre en voor mij onbekende landen met een vernieuwde blik op cultuur zoals sommigen tegen me zeggen? Zou ik spannende acties als parachutespringen of paragliden of sprinkhanen eten achterwege laten, omdat het niet meer spannend hoeft, omdat ik alles al vind in mijn leven hier en nu en in mezelf? Dat klinkt fantastisch en hartstikke... saai tegelijkertijd! Bovendien kan ik het me haast niet voorstellen, al vind ik dat ik dat juist zou moeten (uh...mogen) proberen: het voorstellen, dat ik het allemaal niet eens wil... Met het voorstellen zou mijn visuele denkwereld toch geen moeite mee hoeven hebben, al heb ik de afgelopen maand wel gemerkt dat ik steeds minder wil. Ik kan het simpelweg niet opbrengen en als ik dan toch weer even energie heb, dan sprint die Wil er meteen weer met mijn lijf vandoor. Maar ik zeg steeds vaker nee tegen mijn onzinnige Wil, die alleen Wil om te Willen. Een goed iets, geloof ik.  

Ondertussen loop ik tussen de rondvliegende boompluisjes door het bos naar huis. Na een uur vind ik het wel weer mooi geweest. Voor nu heeft mijn innerlijke onrust gewonnen, maar ik zal haar eens verslaan door gewoon toe te geven, helemaal toe te geven aan het niks. Wat dat betreft kan ik nog wat leren van die prachtige boompluizen! Ze ogen zo vrij, zo ongestructureerd en tegelijkertijd zo sereen...Ze laten zich gewoon gaan...gedreven door de wind, geen idee welke kant op. Als ik een boompluisje zou zijn, zou ik me geloof ik heel erg ontspannen voelen. Ik kan me op de pluis focussen, zonder me mee te laten zuigen in een 'Sensory Overflow' door te letten op de geluiden van de schelpjes onder de voeten van wandelaars om me heen, terwijl mijn innerlijk misschien zelf al wel een grote Sensory Overflow is. Eigenlijk loop ik continue in pluis, het pluis in mijn eigen hoofd. Nu mag ik nog leren die pluisjes de vrijheid laten ervaren en de 'serene chaos' alle ruimte geven. Van Sensory Overflow naar Sensory Totally In Flow, net zoals de boompluizen. Dat zou mooi zijn. 

P.s. En wat komt er net een toepasselijk mooie foto voorbij op FB :D Geen toeval?! ;) 

[annelieskruiper]

Afscheid, Overgave & Vertrouwen

Afscheid. Als ik over dat woord nadenk en het woord hardop over mijn tong laat rollen (dat is zeker geen normale uitspraak he?! ;) ), dan krijg ik daar altijd een weeïg gevoel bij, waar ik het liefst zo snel mogelijk vandaan wil. Afscheid vind ik moeilijk. Ik weet het: afscheid is een normale fase in het leven, iedereen krijgt er meermaals mee te maken of je nou wil of niet. En iedereen gaat er mee om op zijn/haar eigen manier. En ik? Ik heb er moeite mee, bijna elke keer weer, op welk vlak dan ook, dat afscheid, (bijna) altijd met horten en stoten. Van -slechts voor een paar weken- afscheid nemen van mijn ouders als ik daar ben geweest tot afscheid nemen van een leuke avond in de kroeg tot aan afscheid nemen van een bepaalde vakantieplek tot aan afscheid nemen van mensen die ik een tijdje, lang of zelfs nooit meer zal zien...  En ik heb er vooral moeite mee als de cirkel niet mooi rond is gegaan, logisch ook. 

De cirkel waar ik het over heb is de Contactcirkel, welke jaren geleden werd uitgelegd door Fred, mijn -toenmalige- trainer Emotioneel Lichaams Werk. Het gaat bij de contactcirkel om alle zaken waar we contact mee maken: mensen, werk, idealen en wensen, natuur, dieren, e.d.

(Schema van een vereenvoudigde contactcirkel, bron: http://ammlbm.blogspot.nl. Zie ook mijn blog voor een kort filmpje met uitleg.)  

De contactcirkel bevat een binnen- en een buitencirkel. De binnencirkel staat voor hoe 'gezond contact' verloopt en bestaat uit verschillende fasen. Het begint met het maken van contact. Via hechting, intimiteit, seksualiteit/verbondenheid kom je terecht in het (onvermijdelijke) deel van Verlies/Scheiding. Dan volgen de fasen rouw en zingeving/dankbaarheid (spiritualiteit). Het kan daarbij om groot of klein afscheid gaan (dus niet alleen om leven-dood). 

De buitencirkel staat los van de binnencirkel. Hierin wordt aangegeven wat er gebeurt als het rondgaan in de binnencirkel je bijvoorbeeld teveel wordt en je niet bij die fasen kan blijven. Een fase in de buitencirkel geeft zeg maar even ruimte, als het niet lukt in de binnencirkel. De buitencirkel gaat van isolement naar vervreemding naar leegte, vastklamping, via ontkenning naar wrok en verharding (depressie). Je kan ook heen en weer schieten tussen de binnen- en buitencirkel, maar uiteindelijk zal de beweging altijd weer richting de binnencirkel gaan. Zolang er beweging is, is het proces gaande. Echter je kan ook vastlopen in een bepaalde fase. 

Contact is dus pas goed verlopen, als deze via de binnencirkel is verlopen en afgerond. Heen- en weer schieten is niet 'gezond' voor het afronden, maar herken ik zelf iets te vaak bij mezelf. Dat geldt zeker voor de laatste jaren en blijf daarnaast ook soms steken in bepaalde fasen, vooral die aan de kant waarin 'de verbinding' verbroken wordt (wat heel natuurlijk is in principe, anders zou natuurlijk alles hetzelfde blijven en daardoor alsnog vastlopen). Als je een fase van de binnencirkel overslaat doordat je in de buitencirkel blijft, zal het contact minder verdiepend zijn bij een volgende of nieuwe ontmoeting.  

De laatste periode heb ik van veel dingen 'afscheid' moeten nemen, vaak ook (toen nog) ongewild/gedwongen los moeten laten. Blijkbaar heb ik hierin wat te leren. Ondanks dat ik hier al wel een tijdje mee aan het werk ben, heb ik nog steeds het idee dat ik dingen/situaties/mensen in het leven moet loslaten (meer of vaker dan normaal) om mezelf beter te doorzien en te begrijpen. Ik mag scheidingen meer als 'natuurlijk' gaan ervaren, om te leren van en over bepaalde fasen in het afscheid nemen (en vanuit daaruit weer nieuw contact te maken). Voor nu vooral pijnlijk. Tegelijkertijd weet ik dat het moet om verder te komen en wil ik het ook, hoe moeizaam het soms in mijn ogen ook gaat. Ik wil het om echt gelukkig te worden en om echte (vernieuwde) verbinding - met wie of wat dan ook - in het leven te ervaren, want ook daarin zal ik dan ook weer vrijheid gaan ervaren (iets dat ik altijd belangrijk heb gevonden). Daarvoor moet elke cirkel op elk vlak elke keer dus op een goede manier 'rondkomen', ook de cirkel (en daarmee verbinding met mezelf: mijn 'oude' en 'nieuwe' ik). 

Elke cirkel -op welk gebied dan ook- is voor mij een leerproces. Laat ik nou op dit moment op verschillende gebieden heen- en weer switchen tussen de binnen- en buiten cirkel, in het deel van de scheiding tot aan nieuw contact. Op zoek naar mezelf in elke situatie (waar sta ik nu in de cirkel, is er nog beweging en wat is de volgende stap). Ben ik nu aan het vastklampen of niet? Schiet ik teveel door in de rouw of durf ik het juist niet? Wat leer ik hier van? Bij het ervaren (en soms bekijken) van die cirkels, word ik een enkele keer teleurgesteld in 'anderen' (= teleurgesteld in mijn eigen waarneming, gevoelens en verwachtingen), maar vooral  teleurgesteld in mezelf als ik heel diep van binnen kijk. Dat laatste is al lang zo, te lang. Ook daar mag en wil ik iets mee, maar dat is weer een heel ander onderwerp ;).   

Als ik naar de contactcirkel kijk, merk ik dat ik vooral moeite heb bij de 'scheidingsfase'. Door de angst om van iets te scheiden, reageert ik juist het tegenovergestelde en schiet ik naar de buitencirkel: ik klamp vast en durf niet los te laten. Waarom? Angst voor pijn, angst voor controleverlies, angst dat er geen verbinding meer is/zal komen en misschien ook juist wel angst voor het onbekende wat komen gaat. Hierin zijn 'Overgave' en  'Vertrouwen' dan weer de toverwoorden.

Daar tegenover staan allerlei pijnen, waar ik dan weer júíst graag afscheid wil nemen, waar ik graag van zou willen scheiden. De lichamelijke pijnen. Geestelijke en emotionele pijnen. Oude pijnen. Nieuwe pijnen. Vernieuwde pijnen. Het lijken op zichzelf staande pijnen te zijn, zoals het verdriet omdat ik mijn werk (tijdelijk) moe(s)t loslaten, pijn in mijn lijf, pijn vanwege moeilijke situaties, de vermoeidheid van mijn hele lijf en geest, maar de verbindende factor in al deze pijnen ben ik natuurlijk zelf. En daarin probeerde ik me soms misschien teveel te 'onthechten', pijn niet toe te laten of te weinig te rouwen.  

  De laatste weken is in dat laatste wel wat verandering gekomen en reageer ik op die pijnen zoals de pup van mijn ouders, die onlangs pijn in haar poot had. Waarschijnlijk buiten gestoken door een ander beestje. Ze trok zich jankend terug onder de bank, om vervolgens haar wonden te likken. Haar proberen te pakken om te kijken wat er aan de hand was of om haar te troosten, lukte niet. Zij gaf zich over aan de pijn, terwijl ik weer eens vast wilde houden (letterlijk en figuurlijk ;) ). Voor mij wel een mooi leermoment.

Zoals de pup deed, zo heb ik me de afgelopen weken ook teruggetrokken en me er zoveel mogelijk aan overgegeven. Ik lik mijn wonden voornamelijk in mijn eentje in alle rust. Weinig contact met de buitenwereld (overigens wel hier en daar een troostend gesprek met een van die mooie mensen om mee heen). Dat doe ik in de hoop dat mijn wonden door mijn aandacht spoedig zullen helen en genezen, zodat ik met een gezond lichaam en een verfriste geest, weer vol levenslust de persoon kan zijn die eigenlijk in me zit. De liefde die er uit wil om gezien te worden en weer vol plezier te leven. Zodat ik dan niet meer mensen en vooral mezelf (ongewild) pijn doe op een onhandige manier. Zodat ik niet meer overgevoelig reageer naar anderen of door mezelf met een zweepje te slaan (zoals mijn homeopaat het altijd zo mooi verwoordt). 

 De pup kwam na het voorval uit zichzelf weer onder de bank vandaan nadat de pijn blijkbaar weer draaglijk of weg was, om zich te laten knuffelen (weer een nieuwe contactcirkel). Een uur later sprong ze weer volop door de tuin op zoek naar vliegjes en slakkenhuizen om mee te spelen. Ik verlang naar die tijd om weer vernieuwde verbinding te maken, maar ik weet dat ik eerst wat punten uit verschillende contactcirkels rond heb te maken. Hoe? Door er zelf aandacht aan te schenken door 'scheidingen' onder ogen te zien, eraan over te geven (angst in de ogen kijken), te mogen rouwen om (o.a.) wat ik aan mijn eigen verwachtingen niet waar heb kunnen maken en om via zingeving weer (her/ver)nieuw(d) contact aan te gaan met mezelf en mijn buitenwereld. 

Afscheid nemen van mijn oude Ik. Verwelkomen van mijn vernieuwde Ik. Mjah, als ik er zo naar kijk is afscheid nemen zo naar nog niet. Wat Fred, mijn 'oude' ELW trainer jaren terug, al zei: als je goed afscheid neemt, is er altijd weer nieuw contact mogelijk. Ik kijk nu uit naar nieuwe mogelijkheden die het leven door afscheid nemen en je 'overgeven aan wat er is' met zich meebrengt. Ook daarin mag ik Vertrouwen. Vertrouwen dat alle contacten (in welke vorm dan ook) de gezonde binnencirkels zullen gaan volgen waar mogelijk en dat het allemaal goed komt, op elk gebied. Want dat komt het. En zo niet? Dan toch!

[annelieskruiper]

Filmpje over de Contactcirkel.

Met dank aan 'leernu' (youtube). 

[annelieskruiper]

Should make me admit I'm broken, I'm broken shouldn't it

After all that I've preached I still cannot accept that I'm not a fit And once led of course the snow bal, snow balling down my spine draws a imperfectly imperfect line Is it just the weight cause the weight is what ways me down again Or is that the scapegoat the overly clumsly friend there to take the blame for what's really happening There circle must come to an end And I always liked that about me That I know what I am fighting for And for this I'd go to war Weapon in mind is my minds skin Swaddled around the only body part that should matter, my heart The only way is to let go Get rid of all the fear Of not being perfect my goal seems perfectly clear I'm terrified if I let go I also loose myself And I don't want to be somebody else And I always liked that about me That I know what I am fighting for And for this I'd go to war Weapon in mind is my minds skin Swaddled around the only body part that should matter, my heart And what if I've always been good enough in my skin, good enough in my skin And what if I've always been good enough in my skin, good enough in my skin And I always liked that about me That I know what I am fighting for And for this I'd go to war Weapon in mind is my minds skin Swaddled around the only body part that should matter, my heart

[annelieskruiper]

Zwolle...

Waar onbekende mensen elkaar nog spontaan Goedendag wensen op straat en waar mensen die elkaar nog nooit hebben gezien, elkaar zien! 

Waar de stilte in de stad nog oorverdovend kan zijn. 

Waar gezellige terrasjes overvloedig zijn. 

Waar, als je ongewild en onbedoeld gesprekken 'afluistert', je spontaan betrokken wordt bij het gesprek.

Waar het mogelijk is om je te verbinden met iemand tot in het superpersoonlijke en tot in iemands kern, zonder diegene oppervlakkig te kennen (naam, werk, etc).  

Waar de herinneringen van lang geleden bijna letterlijk om me heen vliegen, terwijl ze zitten opgesloten in mijn hoofd. 

Waar liefdevolle pedagogische gesprekken op het terras nog in volle glorie plaatsvinden. Zonder enige gene. Vol liefde, duidelijkheid en respect. Mooi!   

Waar je na een paar dagen in de stad al mensen gaat herkennen. 

Waar ik zo voor de derde keer in mijn leven met alle liefde zou willen wonen. 

Waar ik me in al mijn eenzaamheid omarmd voel door ruimte, licht en liefde. 

Waar ik getroost word, puur door aanwezig te zijn in wie ik ben. 

Waar ik me bijna in het midden van de stad in een heel fijn, schattig huisje terug kan trekken met weinig prikkels van buitenaf, wanneer ik maar wil. Ik bof! 

Waar... Zwolle!

In zeer korte tijd op herhaling. Met liefde. Zwolle, ik kom eraan!  

[annelieskruiper]

De kelder.

Héél voorzichtig doe ik een stap naar beneden, zet mijn linkervoet neer op de krakende trede en voel met mijn rechtervoet naar de volgende. Ik tast met mijn hand in het donker op zoek naar een lichtknopje, dat hier ergens moet zitten, maar kan het niet vinden. In het schijnsel dat nog enigszins van bovenaf, van de begane grond komt, tuur ik naar beneden en zie ik wat schimmen van opgestapelde dozen. Helaas… mijn hoop om een rek met oude flessen vol lekkere wijn te vinden, vervliegt al snel.

Met mijn voet tast ik wederom voorzichtig naar een volgende tree. Ik ben op weg naar beneden, ondanks dat ik het supereng vind en ik bang ben voor het onbekende bekende. De afgelopen maanden, in de tijd die ik thuis zit, heb ik heel af en toe een kijkje genomen achter dat oude, vergeten kelderluik. Te bang om echt te gaan kijken, niet te weten wat er zich in dat donkere hol beneden bevindt, heb ik het luik elke keer weer snel dicht gedaan of ben ik hoogstens één trede afgedaald. Nu is het moment daar dat ik weet dat ik de afdaling moet maken en deze keer maar eens tot op de keiharde bodem.

Hier in de kelder voelt het niet aangenaam…het is koud, vochtig en er hangt een kille sfeer. Toch weet ik dat ik eens die verrekte dozen in deze kelder op moet ruimen, voordat ik verder kan. Op het moment dat mijn ogen wat meer wennen aan de donkerte, doemen de dozen voor me op. Eigenlijk steeds meer, ik schrik er van. Sommige zijn opgestapeld, andere dozen zijn op een berg gegooid, waarschijnlijk vanaf het kelderluik losgelaten de diepte in. Ik struikel over mijn eigen voeten en glijd een aantal treden naar beneden tot ik half op de grond lig. Dieper kan ik niet. Dat denk (en hoop) ik althans, want ik heb geen idee of mijn kelder gelijkvloers is, of dat ik nog dieper kan vallen. Dat idee dat ik niet verder kon vallen, heb ik tijdens de lange afdaling op de trap wel eens vaker gehad en het is geen pretje om te ontdekken dat die gedachte niet blijkt te kloppen.

Ik kruip voorzichtig naar een doos, die het meest dichtbij staat. Deze is bijna eng zorgvuldig, dichtgeplakt met duct tape. Geen beschrijving op de doos zelf. Blanco. Er gaat vanalles door mijn hoofd…hmm, deze doos nemen en bekijken, toch een volgende pakken, eentje die misschien makkelijker open gaat of waarop misschien een aanwijzing tot de inhoud staat geschreven of toch weer naar boven gaan? De gedachten flitsen door mijn hoofd, kris kras door elkaar. Zelfs nú is kiezen moeilijk…kies ik wel de goede doos aangezien de laatste optie van vluchten geen optie meer is (en ik weet zeker: Frans Halsema & Jenny Arean zijn het met me eens ;) ) ?

Ik besluit de doos te openen, want alles moet uiteindelijk toch opgeruimd worden en ik heb geen tactiek, aangezien toch niets is wat het lijkt. Dat voel ik. Probeer vertrouwen te hebben dat alles komt zoals het zou moeten komen. Ik probeer een stukje tape los te peuteren met mijn veel te korte nagels, waar ik al jaren op bijt. Na wat gepriegel en gepruts lukt het, zelfs ondanks mijn bevende vingers. Langzaam maar zeker trek ik tape van de doos en daar springt uit volle vaart een oude herinnering naar boven. Het knalt tegen het plafond en neemt daarna een duikvlucht naar beneden. Het vliegt razendsnel in cirkels om me heen om daarna vol bezit van mij, mijn hoofd en mijn lijf te nemen. Ik probeer het nog uit de weg te gaan door mijn ogen strak dicht te knijpen en te denken aan die enorme lachbui met Angelina tijdens die ene stilteretraite, aan de superflauwe maar o-zo-grappige grapjes van die ene dierbare vriend die me altijd aan het lachen maakt of aan dat ene lachwekkende filmpje van Toren C (de poeppoli). Trucjes en afleidingen helpen echter niet. Niet meer. Pijnlijk om te voelen, aangezien die dingen me er altijd door moeilijke momenten hebben getrokken. Ik voel het: Er is geen tijd meer voor afleiding voor dingen die me er omheen laten draaien, er is nu serieus werk aan de winkel om te kunnen vernieuwen. Dit is het. Hoe eerder hoe beter ik eraan begin, want hoe eerder ik de vrolijkheid in mezelf weer kan verwelkomen en ik weer kan genieten van dit bijzondere leven en van/met al die mooie mensen om me heen.  

Als de inhoud van de doos me helemaal omvat heeft en ik me uiteindelijk heb durven overgeven aan het spannende (of zelfs enge) onbekende, voel ik pas de volle omvang van de herinnering, van een flard, van een pijnpunt, van een ervaring. Wat er maar ook tevoorschijnkomt. Ik zie het. Ik hoor het. Ik voel het. Ik herinner het.  

Pijn. Verdriet. Verbazing.Boosheid. Ongeloof. Verwarring. Soms onverwacht iets vrolijks. Vanalles om te voelen en alles door elkaar heen. Niet makkelijk, aangezien mijn kelder vol blijkt te staan met dit soort dozen. Elke doos is weer anders van vorm, van inhoud en van grootte. Sommige dozen zijn groot, terwijl de inhoud klein is (of slechts klein lijkt). Bij andere dozen is het omgekeerde het geval. Oude herinneringen, (vrij) nieuwe herinneringen, korte en lange fragmenten, pijnpunten, vanalles wat en ongesorteerd. Chaos. Tenminste, zo oogt het, maar mijn gevoel zegt me dat alles onderling een connectie heeft en ik -als ik alles heb bekeken en doorleefd- vanzelf de dozen kan sorteren op onderwerp en van daaruit verder kan opruimen en structureren.  

En nu…nu begin ik eindelijk, na veel weerstand en omwegen, toch langzaam maar zeker aan het openen van al die dozen. Vol spanning wat er in zit en wat ik nou echt tegen ga komen… Een tocht die ik alleen moet maken. Alleen. Eenzame gevoelens. Koud. Eng. Héél erg eng. Niemand die me kan helpen, omdat de herinneringen en de pijnpunten van mij zijn en ikzelf de enige ben die er wat mee kan doen. Hoe pijnlijk inhouden van sommige dozen mogen zijn, ik weet dat ik over een tijdje weer de weg naar boven kan vinden, omdat mijn kelder dan is opgeruimd. Waarschijnlijk hoef ik niet eens meer het lichtknopje te zoeken, omdat er weer licht door de kelderraampjes schijnt.

Ik heb vertrouwen dat ik dit aan kan en dat ik hier weer uit kom. Hoe moeilijk de momenten soms ook (zullen) zijn en welke moeilijke, pijnlijke keuzes ik soms uit persoonlijk standpunt al heb moeten maken om ruimte voor deze afdaling mogelijk te kunnen maken. Andere mensen - die me zo graag willen helpen- meenemen naar beneden kan gewoon niet, hoe graag ik dat ook wil. Alles lijkt op dit moment pijn te doen en de enige troost die ik heb, is dat ik ergens het gevoel heb, dat alles dat ik nodig heb wel in mezelf zit.

Mijn hoop, verlangen en vertrouwen op een goede afloop zijn groot. Mijn afdaling is een feit en de ’Grote-@-Opruimshow’ kan beginnen… Ik hoop: tot gauw met een vernieuwde, verfrissende en opgeruimde versie van mezelf en dan écht in verbinding met degene die dit leest!

@nnelie(f)s

[annelieskruiper]

Loslaten.

Het klinkt zo makkelijk, loslaten. Maar hoe doe je dat nou (naast de manier door alles gewoon uit je handen te laten vallen ;) )?

Tips...wie-o-wie?!

[annelieskruiper]

Het innerlijke beest temmen.

Als je jezelf (tijdelijk) niet herkent (door een burnout in mijn geval), is het lastig om op een positieve manier naar dingen te (blijven) kijken en te blijven reageren op je oude, vertrouwde (positieve) manier. In ieder geval, dat lukt míj vaak in mijn huidige situatie niet. Zo zijn ongeduld en irritatie een paar typische kenmerken die passen in het burnoutbeeld en laten die twee woorden nou nét niet in mijn natuurlijke vocabulaire voorkomen. Tenminste, dat dacht ik, tot mijn burnout. Waar ik altijd geduldig en begripvol reageerde, kan ik nu ongeduldig en erg snel geïrriteerd zijn, zowel naar anderen als naar mezelf. Als ik dat opmerk, raak ik ironisch genoeg ook dáár weer geïrriteerd over. 

Ik heb altijd -zelfs op het naïeve af- in de goedheid van de mens geloofd. Mensen kunnen het in mijn ogen gewoon niet snel fout of verkeerd doen (hoe kritisch ik tegelijkertijd kan zijn). Naar mijn idee wordt in de basis (bijna) alles vanuit een goed hart gedaan. 

In deze woelige tijd merk ik dat ik echt superfijne mensen om me heen heb. Mensen die me ongelooflijk steunen in deze heftige tijd. Lieve kaarten, belletjes, berichtjes, bezoekjes, bloemen en cadeaus. Soms vraag ik me wel eens af waar ik dat allemaal aan verdiend heb, dat iedereen zo lief en begripvol is (maar dat is weer een heel ander verhaal ;) ). Die woorden en acties van al die lieve mensen die allemaal -zonder enige twijfel- uit een heel goed hart komen, kunnen echter bij mij totaal onverwacht in het verkeerde keelgat schieten. Iets waar ik normaal gezien alleen maar de positiviteit van in kon zien (en gelukkig kan ik dat rationeel gezien nog steeds blijven opmerken), merk ik nu een soort automatische innerlijke irritatie als een opmerking of actie net (teveel) dat ene irritatiepunt in me raakt. Afhankelijk van hoe ik op dat moment in mijn vel zit. Een kaartje met 'Geniet lekker', 'Doe vooral leuke dingen' of 'Rust fijn uit' zijn voorbeelden van goed bedoelde uitspraken, die verkeerd bij me kunnen aankomen op een slecht moment. Als ik zo'n kaartje krijg, ben ik eerst vaak ontroerd dat iemand aan me gedacht heeft, maar aik de tekst lees komt er sommige gevallen zo'n immens gemene gedachte om de hoek schieten: 'Lekker genieten?! Überhaupt genieten?! Leuke dingen doen?! Fijn uitrusten?! #$O*&^%$#$%^&* ! Ik ben verdorie kapot qua energie en onverklaarbare pijnen, ik word gek van het 'uitrusten' en beleef echt (haast) nergens plezier aan, ook niet aan 'leuke dingen'. Het zegt natuurlijk alles over mij en mijn burnout, mijn frustratie over de situatie en het zegt helemaal niks over degene die het - ook nog eens met goede intenties- opschreef. 

Als ik me daar dan weer bewust van word, voel ik me vervolgens vaak weer schuldig, omdat ik de goede bedoeling van de ander besef. Soms totale verbijstering tot gevolg bij mezelf, omdat ik blijkbaar óók zo kan reageren. Daarnaast ook meestal verdriet, omdat ik weet dat ik het niet écht ben, zoals ik nu de dingen beleef en ervaar. Slechte gedachten over mezelf volgen soms ('mezelf met een zweepje slaan' zoals mijn homeopaat het benoemt), omdat het naar is om je zelf niet te (her)kennen. Irritant met de hoofdletter I! 

Blijkbaar ben ik (deels) nog steeds in verzet. Ik weet dat de burnout een soort beest in me is, die ervoor zorgt dat ik me zo voel en zo plotseling geïrriteerd of ongeduldig kan reageren (of dat nou een gevoel is dat zich slechts innerlijk afspeelt, zoals meestal, of toch ook uiterlijk te zien is). Een groot beest waar ik nog een flinke appel mee te schillen heb. Er tegen vechten helpt niet, merk ik nu na een aantal maanden. Ik vecht me suf en kom voor mijn gevoel geen stap dichterbij, voel me alleen maar kleiner en moedelozer worden. Tijd om een andere tactiek uit te proberen. Misschien gaat het me helpen om het beest voorzichtig te gaan aaien en het aandacht te geven. Stiekem hoop ik dat het beest spoedig een vriend wordt (ja, ongeduld blijft op de loer liggen ;) ), waarna ik hem (en de bijbehorende irritatie) vol dankbaarheid vrolijk kan uitzwaaien en ik alleen weer de goedheid van de mens kan zien. Wie weet wordt het er alleen maar mooier op en wordt de intense dankbaarheid die ik toch al vaak in me voelde vóór de burnout alleen maar groter, denk ik nu hoopvol en vol verlangen. 

Tot die tijd heb ik het vertrouwen dat de mensen die me écht kennen en me zo onwijs steunen, dat tijdelijke beest in me wel kunnen doorzien en hopelijk meer geduld hebben dan ik zelf voor voor de tijd die ik nodig heb om dit beestje te gaan temmen. ;) 

En jij die dit leest? Een Groot Sorry voor alle momenten dat het me nog niet lukt om dat innerlijke beest te aaien, maar haar nog te fel in de ogen kijk. En in mijn ogen nog belangrijker: een Welgemeende Dank aan jou die me (op welke manier dan ook) steunt. Jammer genoeg lukt het me niet om dat altijd persoonlijk te doen - hoe graag ik ook zou willen. Weet dat ik het onwijs waardeer dat jij je er niet door laten weerhouden om ondanks (getoonde) irritatie jegens of van het beest toch weer contact met me op te nemen! 

N.B. Dit is overigens (wél) een heel lief beest, waarvan ik niet kan wachten tot ik haar weer kan aaien...oefening baart kunst, hopelijk ook in dit geval ;) 

N.B. 2: Kaartjes met mooie en lieve teksten waren, zijn én blijven zeer welkom hoor! Ondanks dat wilde beest wordt de intentie altijd gewaardeerd! 

[annelieskruiper]

[annelieskruiper]

Drijfzand.

Op dit moment is mijn leven gevoelsmatig niet echt - ok, eerlijk gezegd eerder 'verre van' - stabiel en heb ik het even niet meer op de rit. Ik ben duidelijk ergens offroad geraakt en de verharde weg is in de verste verte niet meer te bekennen. In de voorjaarsvakantie heb ik een lijf dat niet meer wil. Een hoofd dat niet meer wil. Oververmoeid. Onverklaarbare pijnen en klachten. Verloren & alleen. Onbedaarde huilbuien tot de derde macht. Tel daarbij al een lange tijd het gevoelsmatige oriëntatievermogen van een wortel op, geen idee welke kant ik op moet/wil en het feest is compleet. Maanden, of eigenlijk jaren, gestreden en genadeloos verloren, zo voelt het. Althans, vooralsnog. Mijn hoofd & lijf schakelen over op De Overleefmodus. Begin maart, een dag nadat ik mijn 34e verjaardag heb 'gevierd', meld ik me ziek op mijn werk. Een ziekte waarvan ik al wel langer het angstige vermoeden heb en wat later die week door mijn homeopaat wordt bevestigd: een 'burnout'. Sindsdien zit ik thuis.

Nadat het eerste ongeloof en een toestand van vaagheid enigszins zijn afgezwakt, beginnen vragen kris-kras door mijn hoofd te duikelen. De hoofdvraag: hoe ben ik hier in hemelsnaam in terecht gekomen? De solide zandbasis onder mijn voeten is de afgelopen jaren blijkbaar tergend langzaam en redelijk onopgemerkt weggesijpeld, terwijl mijn vizier voornamelijk op de buitenwereld is gericht en mijn hoofd duidelijk de touwtjes in handen heeft. Mijn voeten hebben geen écht contact meer met de aarde, al heb ik ergens wel het idee gehad dat het allemaal niet helemaal klopt, het leven dat ik de laatste jaren (?) leid. De zandbodem heeft stilletjes aan plaatsgemaakt voor drijfzand. Dat drijfzand lijkt mooi en vrij stabiel en elke lichte stamp met je voet op datzelfde drijfzand creëert een prachtige doffe golf van blubber. Het lijkt op de flow zoals het leven het van nature in zich heeft, maar hoe mooi ze ook ogen, dit soort blubbergolven: als je er niet op tijd vanaf stapt, zak je erin. 'Genade!' roepen helpt niet. 

Vanaf het moment dat ik thuiszit probeer ik verstandelijk te ontrafelen waar het drijfzand uit bestaat, hoe het drijfzand zo maar 'ineens' al die ruimte heeft kunnen bemachtigen onder mijn voeten zonder dat ik het écht door had, waarom een tijd vechten niet heeft geholpen en bedenk ik meteen zoveel mogelijk manieren waarop ik het gewone zand weer zo snel mogelijk kan terugkrijgen. Een ware uitdaging voor mijn verwarde hoofd vol monkeymindachtige kenmerken. Teleurstelling, verdriet en ook irritatie en frustratie als me dat -keer op keer- niet lukt. Ik overzie het allemaal niet, niet meer. 

Het is per dag en soms per dagdeel, per uur of soms per minuut wisselend en afwachten: hoe ziet het drijfzand er nu uit, hoe diep zit ik er op dit moment in, hoeveel bewegingsvrijheid heb ik (zowel geestelijk als lichamelijk gezien) en....het ongeduldige deel in mij: is er mogelijk al een deel drijfzand dat plaats heeft gemaakt voor een stevige(re) fundatie van zand? Soms stamp ik eventjes of duw een vinger in de grond, om te kijken hoever het ervoor staat. Zie ik daar nou een blubbergolf of niet? Twijfel... ook nu weer. Regelmatig denk ik even: YES! De grond lijkt dan weer even solide en goed aan te voelen (voor zolang het duurt, in het begin echt niet langer dan een minuut). Ik kan jammer genoeg het visuele en gevoelsmatige onderscheid niet meer maken tussen het normale- en het drijfzand, zoals anderen met een gezond hoofd en lijf dat wel kunnen. En blijkbaar is dat bij mij grotendeels dus al jaren het geval.

In eerste instantie wil ik -als ik me een moment 'redelijk' voel- alweer een fundering gaan leggen voor iets. Ik volg voornamelijk tips en adviezen die -soms ongevraagd, niets irritanter dan dat!- door zowel (ervarings)deskundigen als leken worden gegeven en die ik vanuit mijn studie ken: regelmaat houden, gezond eten, de natuur in en vooral leuke dingen doen. Véél leuke dingen doen. Al heb ik dan geen idee wat ik precies zou willen vanuit gevoel, ideeën zijn er -zoals ook voor de burnout- meer dan genoeg en het eerste idee uit mijn hoofd dat voorbij komt lijkt me dan prima..om vervolgens over te stappen op iets anders en weer iets anders en weer iets anders. Monkeymind dus. Ik volg ze de eerste maanden nog enthousiast en naar mijn idee best voorzichtig op, waarna het ondoordachte bouwsel vrijwel direct weer instort door de onstabiele grondlaag en ik regelmatig gefrustreerd weer diep in het drijfzand zak. Soms zak ik naar een punt waar ik nog net een uitgestoken boomwortel kan pakken en even rustig kan ademhalen, soms grijp ik mis en ga ik (bijna) kopje onder (en langer dan voorheen). Dan heerst er vooral paniek in mijn hoofd en in mijn lijf. Met mijn hoofd probeer ik me naar boven te ploeteren door theorieën, aanpakken en oplossingen te bedenken, al is het daarboven inmiddels een grote warboel. Tegelijkertijd blijft het hoofd 'willen' en zolang het enigszins kan qua energie, doe ik die dingen dan ook. Niet vanuit gevoel, maar vanuit de wil uit het hoofd. Dingen die ik geweldig vind vóór mijn burnout, worden vervolgens saai, stom of energievretend tijdens mijn burnout. Na maanden willen en toch vrij veel doen zie ik eindelijk in dat dat niet helpt: 3 cm naar boven, 5 naar beneden, 2 naar boven, 6 naar beneden. Steeds meer in de min en steeds wanhopiger. 

Ook het actief zoeken naar andere bestanddelen om het drijfzand dusdanig te verdrijven, blijkt niet echt mogelijk: wat heb ik in hemelsnaam nodig? Er zijn zoveel mogelijkheden! Adviezen van mensen die toekijken vanaf vaste grond vliegen blijven me om de oren. Gelukkig ook enorm veel meelevende reacties, welke als een warm bad voelen, troostend. Een confronterend warm bad, maar nog steeds: een warm bad. Af en toe probeer ik ook wat van deze adviezen te volgen (de kracht van positieve gedachten, heel hard zingen of schoppen en duwen met mijn eigen lijf), maar meestal komt het drijfzand net zo hard (of harder) terug. Bovendien, alle jaren actieve oplossingen en hulpmiddelen zoeken om deze situatie te voorkomen, blijkt het drijfzand niet te hebben kunnen tegenhouden, al hadden ze allemaal iets moois of interessants en heb ik van elk middel wel iets geleerd.

Het enge aan het drijfzand vind ik, dat het direct voelt alsof ik verdrink. An sich is het drijfzand overigens zèlf niet gevaarlijk, maar maakt het je vreselijk kwetsbaar, waardoor je door andere factoren (stress, werkomstandigheden, karaktereigenschappen, onopgeruimde en verstopte 'dozen' in de kelder) alsnog helemaal kopje onder kan gaan en uiteindelijk kan verdrinken. Eenmaal erin, kun je maar beter rustig blijven, écht kijken hoe diep je erin zit en voelen wat voor jou de beste aanpak is om hieruit te komen. Maar hoe hou ik dan al die gedachten in mijn hoofd in toom...ze zorgen voor grote innerlijke onrust als ik ze niet opvolg. Overweldigende onrust en mezelf met een zweepje slaan blijkt niet voor de oplossing te zorgen. 

Dus? Wat nu? Nu de keuze om niet te kiezen (helemaal niet, niks) en de onrust over me heen te laten komen, helemaal te doorvoelen. Hoogstens nog kiezen wat ik aantrek die dag of wat ik ga eten. Die keuzes zijn al moeilijk genoeg. De angst om er bewust voor te kiezen om níets te kiezen en daarbij dus ook niets actief te doen wat zou kunnen helpen of afleiden, is groot. Controle loslaten...niks is spannender (en moeilijker!) voor iemand die -onterecht- jaren heeft gedacht dat haar eigen leven maakbaar is en dat het allemaal wel op vaste grond was gebouwd. Gek hoeveel moeite het me kost om niets te doen en om dit júíst als een actief middel te zien om uit deze poel der verderf te komen. Actief zijn door niet te kiezen en niet te willen....het klinkt zo tegenstrijdig, maar ergens voel ik dat dit wel de weg voor mij moet zijn. Mijn wil vanuit mijn hoofd is sterk, soms (of eigenlijk vaak, nog wel) té sterk voor het gevoel. 

Ondertussen weet ik dat ik beter ook maar niet bang kan zijn (zinloos) en de angst beter in de ogen kan kijken, niet teveel moet denken en maar mijn best moet doen (of eigenlijk juist níet mijn best doen en al helemaal niet 'moeten') om te ontspannen. Alleen, hoe doe je dat allemaal? Het voelt alsof ik alles opnieuw moet leren en ergens is dat misschien ook wel zo. Op den duur, als deze dingen hopelijk wat beter lukken of gaan, steken er ongetwijfeld wel weer andere uitdagingen de kop op. Dat is dan vast weer het leren omgaan met een nieuw, volgend stadium van het klimmen uit mijn vijver vol drijfzand.

Zolang ik de bodem van het drijfzand nog niet heb aangeraakt heeft het geen zin om naar vaste zandbodem te willen reiken, aangezien die nog niet binnen mijn bereik is. Hoe kleiner elk stapje, hoe beter, want hoe eerder ik er zal zijn en hoe meer ik van deze fase zal leren. Zover ben ik inmiddels. Niet dat ik dat altijd kan voelen of denken, maar ergens weet ik het wel en probeer ik ernaar te leven. Ooit zal ik die stevige, solide basis weer onder mijn voeten voelen en dan, alsof het zand een rots is. 

@nnelie(f)s

N.b. Ik besef dat mijn gedachtengangen normaal gezien (tja, wat is normaal ;) ) mogelijk al niet altijd goed te volgen zijn ;). In deze situatie van overspannenheid merk ik dus zelf enorme chaos in mijn hoofd, een grote brei van woorden, wat ongetwijfeld ook terugkomt in mijn schrijfstijl. Ik schrijf dit alles voornamelijk voor mezelf, zodat ik later met een -hopelijk- meer helder hoofd nog eens terug kan kijken als ik dat zou willen. Daarnaast hoop ik stiekem ook -voor hen die willen- wat inzicht te kunnen geven aan mensen die een burnout niet zelf hebben meegemaakt, maar toch benieuwd zijn naar het hoe - wat... Mocht iets niet helder zijn en/of heb je een vraag..laat het gerust weten. 

[annelieskruiper]