#betsin-artparasites

[alysswrites]

I’m confused. Why do some people start hating each other after loving the best of them?

I’ve seen people become from lovers to strangers. It’s as if they never knew each other, as if they never saw their bare and naked souls. If they see each other somewhere they used to be together, they will never turn their heads to each other. They will keep walking, walking, and walking, not even bothering to count their steps apart.

I’ve seen how they badmouth each other. Telling their friends its flaws they once accepted, starting to hate the things they once loved. Worse is even telling them their deepest secrets. It’s as if they are stripping the person they once protected with care.

Why? Why would you wish for them to not have the good things life can offer? Why would you hate the idea of them getting the things they’ve always wanted, being someone they’ve always wanted? If it’s real love, you will never wish upon a star that they will never be happy, that nothing will be left but the feeling blue. If it’s real love, you will wish for them to see the light they never saw in you, rather than wishing them to be locked up in the cold wars—in the dark.

I’m confused. Is that really the love people tell us about? Is that how people should be, as if letting go was a sin? Because if the answer is yes, then I don’t want it.

—Charissa Anne Lim

I need to post this here. :)

[donteventhinkaboutitt]

It's kind of scary to think that what if I will never get over you? What if 3 years from now, I'll wish for your arms to be still around me while roaming the street on days like Christmas? Or in 5 years, what if I'll still look for your eyes in the busy crowd of New York City? What if 7 years from now, I'll reject an offer of forever commitment and a chance to a happier life just because I am still committed to you and to what we had years ago. It has been years but I still remember how it feels like to have your arms around me like it was just yesterday. It terrifies me to think that what if I cannot moved on after years of being left behind? Because it's true, right? That some heart just can't let go and some love can't be replaced.

Words and Photo by Noe Basas

[vinzesmonologue]

I never realize that the more I wait, the more the chances gets dry and tends to miss out. I should have move before things went too late. I regretted everything: I feel that I've lost the opportunity to know the truth that perhaps will set me free. I don't deserve this feeling -- guilt and frustration over you. Being trapped with "What if's" and "Why's."

[letitlandxx]

I spent most of my life trying to catch up with the world, not knowing where to go, always wondering if there really is a star out there shining just for me. It was the most tiring thing to do and eventually, I stopped trying. I stopped walking, and instead just looked around. Little by little, I realized that I'm not missing out in life—at least not on the things that matter. That I had just been so busy looking way past them. Yes, my life would be more colorful if some of my dreams came true, but the sky I see when I ride the train after the morning rush is just as blue as everybody else's. The sunsets are just as beautiful, and while I may not have a lot of people caring for me, when I'm with those who do, my heart swells up, too, like the biggest star in the galaxy.It really is amazing, the things you see when you slow down. The blur, the jagged pieces of the puzzle, every tic of the clock and every bridge burned—they all suddenly make sense. You realize how life is not about the numbers, how it's not about a bunch of stranger's idea of success that makes it worth living. Instead, it's the happy moments we're here to experience, those little ones that make us feel like somehow, we shine, too.

—Jun Mark Patilan

Artwork: cadmiumyellowdeep (IG)

[bluntlyyy]

"Tell me what's wrong, tell me what's going to make you feel better."

"You."

"What?"

"You. you are what's wrong, my love for you is wrong.

Yet, it's also only you, that could make everything else feel better. And idk what's worse."

Words by Chi

[thatssojamie]

"Dahil nararapat sa'yo ang sigurado at hindi puro siguro."

[scripturient-psyche-blog]

Para sa unang lalaking nagpatibok ng kanyang puso…

May isang salita lang akong gustong sabihin sa iyo.

SALAMAT.

Salamat sa mga pagkukulang mo na kahit kailan ay hindi mo na mapupunan pa.

Salamat sa minsang pagtulay sa kalangitan upang mamingwit ng mga tala para sa kanyang pansamantalang kaligayahan, mga ala-alang babalikan ay papawiin na. Sa likod ng mga kinang ay ang pundidong pag-asa na ang pag-ibig niyo ay muling liliwanag pa. Salamat, dahil hinayaan mo itong manghina kasabay nang pagtanda ng mga tala.

Salamat sa pagpaparanas sa kanya ng mundong puno ng pagmamahal na hindi natatapos, sa minsang paniniwala na ang mundo ay puno ng mga pangakong hindi napapako. Sa likod ng nagkakapalang ulap ay ang pagsibol ng panibagong umaga, sisilip ang araw matapos ang mga trahedya, ngunit ang pag-ibig na walang hangganan ay naghilom na, sapat upang matuldukan na ang unos na dinanas sa iyong bagyong ipinamalas.

Salamat sa minsang pagsama sa kanya sa pagtawid ng malubak na kalsada, sa minsang pamimitas ng mga bulaklak na tuluyan nang nalanta sa rami ng pagsubok na iyong dinala, salamat sa paglalakbay kasama siya sa dambana ng hangganan ng kanyang pag-ibig upang ialay sa'yo, kaibigan, salamat sa pagbitaw sakanya sa tuktok nito, dahilan upang siya'y magising sa mga pantasyang namutawi sa iyong mga salita, tila isang mundo ng panaginip ang kanyang ginugunita kasama ng matatamis mong halik na sa dulo'y may pait.

Salamat.

Aagos ang daloy ng uniberso, ang mundo ay iikot ng naaayon sa tao–salamat dahil iniwan mo siya sa dambanan na kung saan ay matagal ko na siyang hinihintay dito.

Heto ako ngayon, nakita ko siyang binabaybay pabalik ang daan. Hinahanap niya ang minsan niyang pinagmulan, kung saan ay sinanay mong ikaw ang masasandalan, ngunit ang karagatan at alon na iyong iniwan sa kanyang ala-ala ay humahampas sa kanyang isipan—dulot mo'y luha na walang kapatawaran. Poot ang aking nararamdaman sa iyong mga kagagawan.

Kaibigan, bakit mo siya hinayaan?

Pabalik ay ang tangkay ng mga sariwang rosas na lamang ang kanyang pinanghahawakan. Sa kabila ng sariwang samyo nito at kahali-halinang anyo ay ang sakit na dulot nito, mga tinik na iyong pinunla sa kanyang palad, dahilan upang ika'y habang buhay na niyang bitawan. Naglalakbay pabalik ang kanyang kaluluwa kung saan mo siya unang nakita. Heto ako, sinusundan ang bawat bakas na iyong nilakaran, pilit ibinabalik ang mga kasiyahang naging dalamhati sa kanyang puso’t isipan, ngunit ang iyong mga bakas na aking sinusundan ay hindi mauuwi kung sa'n mo siya iniwan, dahil doon ako sa lugar kung saan ko siya masasamahan—magpakailanman.

Babalik kami sa simula, kung saan ang mga tala na iyong ibinigay ay tuluyan nang naging abo sa kanyang isipan. Hindi ako tutulay mag-isa, tutulay kaming dalawa—lalakbayin ang kalawakan kasama siya—hawak ang kanyang mga kamay na muling magliliwanag dahil sa dami ng mga bituing nakangiti sakanya. Ang pundidong kasiyahan ay habangbuhay muling magniningning. Kasama ang mga tala sa kalawakan, hahayaan kong sambahin siya ng mga ito. Luluhod ang kalangitan sa kagandahan ng kanyang kaluluwa. Maging ang araw at buwan ay mananatiling nagsasayaw sa kanyang mga mata, dahil ang babaeng minsang nabuhay sa liwanag ng butuin ay ang babaeng nagmamay-ari pala ng aking kalawakan.

Sa aking pagbalik, babalikan ko rin ang salitang gusto kong sabihin sa'yo.

TAngina, MALAS niya dahil ikaw ang unang nakatagpo sakanya.

Muli, SALAMAT at makakaalis ka na sa buhay niya—kahit kailan.

---ozama

[obragudi]

"Mawawala rin naman 'to, 'di ba?

Yung kilig. Yung kaba. Yung lito. Yung bilis nang tibok ng puso ko pag nandyan ka na.

Mawawala rin naman ang lahat ng ito, hindi ba?

Darating din ang araw na hindi na ako malilito kung saan ba ako nararapat lumugar, kung tatalon ba ako kahit walang kasiguraduhang sasaluhin mo.

Sa ngayon, dito nalang muna ako.

Sa pagitan ng magkaibigan o higit pa roon.

Dahil ang totoo, hindi naman talaga ako umaasa sa kahit na ano, wala akong nakikitang hinaharap o kung saan nga ba tayo tutungo pero masaya ako dahil ikaw ang kasama ko.

Masaya na ako sa ganito.

Pangako, hindi na ako magtatanong. Alam ko naman ang lugar ko.

Alam ko...alam ko.. alam ko.. Hindi ako nalilito, alam kong. . .magkaibigan tayo.

Pero sabi nila, hindi naman ganito ang magkaibigan lang. . .hindi ko pala alam, nalilito pala ako.

Maghihintay ako, hindi ko alam kung saan; kung sa araw na mawala ang kilig, yung kaba, yung lito, yung bilis ng pagtibok ng puso pag nariyan ka. . .o sa panahong magkakaroon na tayo ng lugar; hindi yung nasa pagitan lang tayo ng magkaibigan o higit pa, kung may hinaharap bang para sa'ting dalawa, kung tatalon ba ako kahit walang kasiguraduhang sasaluhin mo, o sa sagot kung mawawala rin ang lahat ng ito.

(Ayoko sana, dahil sa'yo lang ako nakaramdam ng ganito.)

Maghihintay ako...sayo.

Sa araw na hindi kailangan ng mga tanong." —Reynalyn Evite

Photo from Ang Kwento Nating Dalawa

[fat-sadgirl]

Gusto ko sanang mag kwento...

daming alam//

habang sinusulat, nakaupo sa sofa sa sala, nag iisip. bakit ganun? sya pa rin? ewan, palitan natin.

bakit nga ako nagsusulat?

san ba to nag simula?

siya kasi //

siya nanaman.

makwento ko lang sa inyo ang pinagdaanan ko noong isang taon at pitong buwang nakalipas.

ayos lang naman sana ako.

masyadong makulit, mapagbiro, maingay. pero seryoso. // di man halata pero, oo... kahit papaano.

siya naman,

masyadong madilim, yung tipong pag sa anime, siya yung si senpai na di ka mapapansin kasi tahimik lang siya at gusto nya palaging mag isa...

pero gusto lang nya sana ng tamang taong makakasama.

doon ako pumasok sa buhay nya, dun ko ginulo ang mundong hindi ko sinasadyang wasakin.

kung dati rati'y screamo at hardcore lang na musika ang bumabalot sa kanya, nadagdagan yun ng matinding impact ng bunganga ko at malakas na halakhak.

kung dati rati'y mas matipid pa sya sa intsik ngumiti, nakikita mo na syang humahalakhak na parang walang bukas...

Damn, that smile.

ACHIEVEMENT UNLOCKED.

di nagtagal, di na pinatagal at nagtagal naging tayo.

Ang saya, ang lungkot, nagagalit ako, ikaw, naaawa, nasurpresa, nasaktan, bumalik sa dating tayo...

strangers.

na parang di lang nating namalayang naging tayo pala?

//

tama na.

malulungkot nanaman tayo nang wala sa oras.

wala nang oras para malungkot.

dahil kahit anong pilit mo, di na mababalik yung oras.

kung saan, naglalakad lang tayo sa daan, tawa nang tawa..

ngayon, napapaluha nalang kung napapaisip----

*CTRL + A + Delete*

[ligaligblues]

The truth will set you free

When will we be free? If we are being forged in a world of lies and insecurity if we are scared to acknowledge the truth in every scenery? When will we be free? If we keep on covering our eyes with the truth they wanted us to see. That taking a peek of reality makes us want to feel and chase serendipity; again, when will we be free?

Source: Betsin-Artparasites

When will I be free? If every time I open my eyes You block the truth in every scenery

When will I be free? If every time I feel I’m at my end, you collect every shattered piece for you to mend

I just wanna know the reasons why, I hate it but I have the right to cry

When will I be free? When there’s nothing more for you and for me

[gessynfectant]

// k a p a g i i y a k a k o ✨ //

— G.D.A.B © gessynfectant 2017

[klerrithromycin]

Iiwan mo rin ako. Iiwan mo rin ako kapag nagsawa kana. Iiwan mo rin ako kapag pagod ka na. Pansamantala lang naman kasi lahat. Bagay, Paniniwala, Buhay, Tao, Pagmamahal, Kasama na kung ano meron sa "ako at ikaw". Darating din yong araw na magsasawa ka sa mga 'iloveyou' ko kada oras. Maiinis ka na sa kaartehan at mga kadramahan ko. Magagalit ka dahil sa mga pangungulit at paglalambing ko. Magrereklamo kana dahil iyong iyo halos lahat ng oras ko at nasasakal ka na. Maiirita ka na dahil ginigising kita kapag tulog ka kasi nami-miss kita. Ayaw mo nang hawakan ang kamay ko dahil naiilang ka. Hindi na ako maganda sa paningin mo at mas masarap ang tulog mo kapag nakatalikod ka sa'kin. Hindi ka na natutuwa sa mga ginagawa ko para sa'yo. Kahit sa simpleng pag text sa'yo kung kamusta ka, nasisira na agad ang araw mo. Mag-aaway na lang tayo kahit walang dahilan. Maiinis ka na lang kahit hindi ako nagsasalita. Hindi mo man sabihin pero alam ko naman kung bakit. Wala ka nang gana sa atin, sa tayo, sa akin. Nasasaktan ka sa tuwing nakikita mo ako pero hindi ka makapagbigay ng dahilan para makipaghiwalay. Hanggang sa makahanap ka na ng iba tapos saka mo ako iiwan. Iiwan mo rin ako kahit pa sa kabila ng lahat ng mga ginawa ko kasi ganon naman talaga. Walang permanente. Lahat umaalis. Lahat napapagod. Lahat sumusuko. Kahit pa ibigay ko ang mundo ko, kulang pa rin. Manlalamig ka pa rin. Hindi ko lang alam kung kailan. Pero sana matagal pa. Sana may panahon pa ako para mahalin ka nang sapat at higit pa. Hangga't kaya ko at hindi ka pa nagsasawa, ibibigay ko lahat ng meron ako. Hindi ako susunod sa payo nila na dapat magtira ako sa sarili ko. Kung ano ang akin ay 'yon din ang sa'yo. Aalagaan kita araw-araw may sakit man o wala. Masaktan man ako, maghihilom din naman ang mga sugat kinabukasan. Kung masaya ka sa ngayon, hihigitan ko pa para mas lalo ka maging masaya at hindi agad tayo umabot sa dulo. At sana nga walang dulo. At kung sakali na iiwan mo na ako, magpaalam ka. Yon lang naman. Tatanggapin ko kahit sobrang sakit. Lahat naman ganon. Lahat naman nang iiwan. Sabihin mo na lang sakin kung ayaw mo na para kahit papano subukan kong pigilan ang sarili ko na mahalin ka pa. At para hindi ko makita lahat ng mga ginagawa ko ay nagagawa mo na ngayon sa iba.

desiderata

[darcuscase]

Sana'y makita mo ang kalayaan sa katahimikan ng gabi. Kung saan payapa ang isipan mula sa mapusok na mga labi. Kung saan hindi pilit ang iyong pag ngiti. At kung saan malaya kang gawin ang mga bagay ng walang pag aatubili.

Sana'y makita mo ang kaligayahan sa gitna ng lungkot. Ang lakas ng loob sa gitna ng takot. Labanan mo ang pangamba ng pagiging mag-isa. Lagi mong iisiping tinatanaw kita.

Sana'y makita mo ang kaliwanagan sa gitna ng dilim. Kung saan malaya kang pag masdan ang bukang liwayway at ang takip silim. Kung saan di na kailangang magpikit mata at mag kibit balikat. Kung saan malaya kang mag desisyon kung ano ang nararapat.

Magsimula ka ng panibagong mundo at mula roon, babantayan kita. Mahirap ang mag isa giliw, alam ko. Pero sa kabila ng lahat, sana'y piliin mo kung saan magiging payapa ang puso mo.

--

Inspired from Charles bukowski quote:

“And when nobody wakes you up in the morning, and when nobody waits for you at night, and when you can do whatever you want. What do you call it, Freedom or Loneliness? "

Photo by: Daniel Jay Regalado Cadigal

[saltandsoursworld]

How can you be so in love and be mad to someone at the same time?

[apuweticsstuff]

Chef d'oeuvre

"keep on spilling colors,

fill your empty canvass

and

let your self make your own

abstract.

you are comprised of

love and dreams.

let your strokes be the guide

where your heart should belong.

may your colors speak out

for yourself.

someday, your rawness

will be appreciated by someone

who will see and look

to the beauty of your flaws,

believe,

because a masterpiece

is meant to be imperfect.”

[scripturient-psyche-blog]

“I met you at your weakest,

I saw your pieces falling,

I saw your soul drowning— with your unending tears flowing.

I saw you in the midst of catastrophic disquietude.

I saw you off guard with your vizards.

Then, I took one step away,

arrayed into unsured places.

Equipped with nothing but fear.

Yet, I jumped out of my box.

I jumped over you.

Holding a grudge seeing you suffer from grief.

So sick of seeing you at your worst with no one else.

I’m done from letting you face it all alone.

‘Coz your pain do not deserves to be seen, it has to be loved by someone else who truly understands you—as you were born for all kind of best in this entire universe.”

—ozama