Tumgik
#cineastas negros
aplausosbrasil · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Ele foi o primeiro ator negro protagonista de uma novela (Vidas em Conflito, na extinta TV Excelsior, em 1969). Ele foi o primeiro modelo negro brasileiro a desfilar para uma grife de alta costura. Também foi o fundador do Centro Afro Carioca de Cinema, em 2007. E, embora não seja o primeiro cineasta negro do país, é considerado o pai do cinema negro brasileiro.
Zózimo Bulbul (1937-2013) foi ator, diretor, roteirista e produtor. E a partir de seu curta-metragem vanguardista "Alma no olho" (1974), construiu uma carreira firmemente enraizada na cultura negra do Brasil, culminando no fundamental documentário "Abolição" (1988), que aborda questões ainda hoje espinhosas e não resolvidas sobre a escravidão, sua pretensa abolição e a situação do negro no Brasil durante os 100 anos transcorridos desde a assinatura da Lei Áurea.
Como ator de cinema, trabalhou com importantes cineastas do Cinema Novo nos anos 1960 e 1970, bem como em algumas produções internacionais. São destaques na sua filmografia: "Cinco vezes favela" (1962, episódio "Pedreira de São Diogo", dirigido por Leon Hirszman), "Ganga Zumba" (1963, de Carlos Diegues), "Terra em transe" (1967, de Glauber Rocha), "Compasso de espera" (1969/1973, único filme dirigido pelo dramaturgo Antunes Filho), "A deusa negra" (1979, do nigeriano Ola Balogun), "Quilombo" (1984, também de Carlos Diegues) e "Filhas do vento" (2004, de Joel Zito Araújo). Em um de seus últimos trabalhos no cinema, ele interpretou João Cândido, o "Almirante Negro", no curta-metragem "O papel e o mar" (2010), de Luiz Antonio Pilar.
Zózimo Bulbul é nome fundamental da história do cinema, da arte e da cultura brasileiros, e merecia ter tido muito mais reconhecimento em vida. É um nome a ser muito mais conhecido, lembrado e celebrado.
Aplausos, Zózimo Bulbul!
3 notes · View notes
Text
Tumblr media
David Lynch, 2007
Foto: Ellen von Unwerth
55 notes · View notes
azul-maria-elias · 2 years
Text
Tumblr media
Ed Wood (1994)
Cuando pensamos en Tim Burton, es probable que se nos vengan a la mente muchas películas antes que de la que vengo a hablar hoy. En mi caso, desconocía totalmente que era de su autoría hasta que la vi, cuando en la apertura pude leer en una tipografía que recuerda al cine antiguo de clase B, el nombre del famoso director. Yo no soy una gran fanática de Burton, pero definitivamente tiene (o tuvo) un estilo y una técnica que hechiza, muy particular y que denota el apego que tiene hacía este arte. Esta película no es lo menos.
Ed Wood (1994), nos cuenta la historia de Edward D Wood Jr., un guionista, productor, actor y director, catalogado como el peor director de todos los tiempos. Por la naturaleza del título otorgado, Wood era todo un personaje. Tal vez la característica que más logra resaltar de él en un principio, es el hecho de que no le apenaba mostrar su gusto por transvestirse en plena década del 50s, pero eso no es lo más interesante o impactante en lo absoluto.
Wood era un amante del cine, como yo y como muchos más que amamos este arte y todo lo que este conlleva, por eso mismo, uno llega a entender por completo su entusiasmo por escribir y dirigir películas, y como a pesar del poco presupuesto, de los malos actores y los decorados evidentemente falsos, él disfrutaba del proceso y colocaba el poder contar una historia y de hacer una película por encima de todo los demás. Creo que todos los que amamos el cine nos identificamos con él, y aseguro de que si nos dieran la oportunidad haríamos las mismas o peores terribles películas que él. Digamos, era un fanático de Orson Welles y del Ciudadano Kane (1941) como todos los mortales que amamos al cine con sinceridad, ¡por amor a cristo, era como nosotros!
Hablando un poco más sobre la película biográfica, no puedo pasar por alto el excelente elenco que tiene la misma. Ya todos conocemos el fetiche que tiene Burton con Johnny Depp pero ¿quién no lo tendría? Depp logra interpretar a un personaje casi de otro planeta y totalmente desorientado en cuanto a principios, cautivándonos por completo. Habiendo visto la película, se me hace muy difícil imaginar al rol interpretado por otro actor que no sea Depp, porque hace un trabajo tan excelente que uno cree en lo que está viendo, cree que Wood era, actuaba, hablaba, pensaba y se movía de tal forma; y no es cosa menos cuando hablamos de un personaje tan particular e irreal. Pero aunque Depp logra apropiarse de la película (aunque por supuesto es evidente el gran trabajo para dirigir actores de Burton), el elenco entero supo brillar por su cuenta.
Por supuesto si tengo que nombrar a alguien luego de Depp es, sin dudas, Martin Landau, haciendo de un escalofriante y conmovedor Bela Lugosi; porque sí, el mismísimo actor de Drácula (1931) tuvo un lugar en la vida de Wood. Resulta tan real, tan parecido, que es aterrador (como Lugosi lo hubiera querido). Además, todavía sigo riendo al recordar la primera escena de la película en la que aparece, en donde la vida de Wood no podía ser más surrealista que se encuentra con el mismísimo actor de Drácula probando ataúdes porque planea morir. El carisma de Martin Landau resulta en un estelar magnifico, brindándole el peso al papel que la película necesitaba (es decir, por amor a dios ¡es Bela Lugosi!).
Luego, por nombrar algunos y no extenderme demasiado, tenemos un reparto con Bill Murray como Bunny Breckinridge (que si sumás todas sus escenas obtendrás unos diez minutos de película como mucho pero aún así es imposible olvidarse de él), Sarah Jessica Parker como Dolores Fuller (a quien yo sabía que tenía de algún lado y es que es la mismísima bruja Sarah de Hocus Pocus, 1993) y Patricia Arquette como Kathy O'Hara (quien me entere que estuvo casada con nuestro querido Nicolas Cage, dato no menor) entre otros, todos haciendo un excelente trabajo.
Cuando vi la película y hasta el día en que estoy escribiendo esto, no he visto ninguna película de Wood. Sin embargo, considero que la película hace tan buen trabajo al ilustrarnos la vida y la mente de Wood, que luego de verla tengo un gran excelente retrato suyo en mi cabeza.
Cuando terminé de verla, no podía creer lo que había visto, pensaba que era una dramatización de su vida pero solo basta con ver los planos y escenarios de sus películas tan bien recreados, que te caes en cuenta que se trata de una recreación fiel a su vida.
Tumblr media Tumblr media
Terminé por preguntarme, ¿es realmente la película de Burton lo que me cautivo tanto o todo se trata de la impresionante vida de Ed Wood? Ante esta duda, resolví que en perspectiva se trata de un todo.
La película es magnifica por si misma, más allá de contar una historia tan increíble y de encarnar a un personaje tan particular como Ed Wood. Uno podría pensar que al tener tal historia que contar, tan atrapante, divertida y cautivadora por si sola, es poco el trabajo que tiene que hacer el filme para llegar a encantar. Pero más allá de ser una simple película biográfica, Ed Wood (1994) es una película hecha con amor y dedicación, no olvidemos que Tim Burton creció viendo cine clase B. Y esto se hace notar desde un primer momento, la introducción es un montaje hermoso que busca recordarnos no solo a las películas de Wood si no al género entero, y esto es algo que acompaña a la película en todo momento. La fotografía, el blanco y negro, las maquetas, las escenografías falsas, todo podría no estar allí y ser meramente una película biográfica sobre un personaje muy particular en la historia de hollywood y podría funcionar, pero ahí está, lo que hace que esta película se sienta cálida y se transforme en una experiencia única. Es una película sobre un loco fanático del cine, hecho por locos fanáticos del cine, para locos fanáticos del cine.
13 notes · View notes
elcitigre2021 · 1 year
Video
youtube
The Secret Cult of The Black Cube
O Culto Secreto do Cubo Negro
Transcrição do vídeo:
Estamos todos dentro da Matriz do Cubo Negro você provavelmente está se perguntando o que são esses cubos pretos, e o que eles simbolizam, por que eles estão em todas as grandes cidades ao redor do mundo. Estou aqui para lhe dizer que esse Cubo Negri representa o Cubo de Saturno. Cubo encontrado no Pólo Norte de Saturno, a verdade é muito mais estranha que Você pode imaginar e o reino oculto Saturno é conhecido como tempo pai e sua simbologia é evidente em todos os lugares que você olha, os planetas não são o que você acredita que eles são, eles não são o que lhe disseram e informaram. Por trás dessas sete energias que chamamos de planetas, existe um significado muito mais profundo: As elites e os poderes parecem adorar Saturno, visto que seus símbolos são difundidos, marque a capa do álbum de Michael Jackson, por exemplo, apresenta a palavra escape contra os anéis de Saturno, o que você acha que ele está tentando nos dizer.
Tumblr media
A Matriz do Cubo Negro: Segredos Revelados Aventure-se nos segredos do mundo e você encontrará uma teia de mistérios e conhecimento esotérico escondido à vista de todos. A Matrix do Cubo Negro é um desses enigmas, os símbolos estão por toda parte, desde esculturas público nas principais cidades até emblemas na cultura pop, mas apenas os iniciados os reconheceu quando se olha para as estruturas proeminentes e lugares como Nova York, Londres e Tóquio, o tema recorrente de The Black Cube emerge de pé alto e inabalável, ao olhar destreinado, eles podem parecer meras escolhas arquitetônicas, mas para aqueles que estão sintonizados com o mundo esotérico, ele simboliza uma Verdade oculta. O Cubo de Saturno, localizado no Pólo Norte do planeta é o cubo muito preto, que você ver representado em todo o nosso mundo, o cubo não é apenas uma forma geométrica, ele é um emblema de poder, um indicador de conhecimento e domínio e o Nexus do antigo e o moderno, para entender essa conexão é preciso mergulhar no significado oculto de Saturno, conhecido nos círculos esotéricos como Pai Tempo. Saturno é retratado com sua Foice representando a criação e destruição, enquanto muitos no mundo contemporâneo, vê os planetas como meros corpos celestes, o ocultismo os conhece como energias, forças e divindades. Saturno não é apenas um planeta, é uma personificação da disciplina do tempo e ciclos, por que a obsessão por Saturno, os poderes de elite que compreendem o significado das energias que esses corpos celestes contêm, eles acreditam que adorando Saturno e aproveitando sua energia, eles podem aproveitar seu poder, a evidência disso pode ser encontrado em numerosos símbolos e emblemas, logotipos corporativos, filmes, álbuns de música e mesmo na moda, eles não são simplesmente representações, eles são talismãs, tomemos como exemplo, o álbum de Michael Jackson, eles escapam, o próprio título implica um desejo de se libertar, mas o que é mais intrigantes são os anéis de Saturno claramente retratado na capa, é apenas uma escolha estética ou o Rei do Pop de repente comunicou uma mensagem mais profunda, um grito de libertação da própria Matrix que estamos discutindo, e Michael Jackson não é o único artista, numeroso cineastas e escritores teceram um simbolismo saturnino em suas obras, empurrando o espectador consciente para uma verdade maior, porém, dizer que o espaçonão é real seria uma simplificação excessiva, o que isso significa é que nossa compreensão do espaço inculcado pelas narrativas convencionais é limitada e distorcida, o cosmos não é apenas um vasto vazio pontilhado com corpos celestes, é uma tela de energias, de histórias e verdades esperando para serem decifradas, vamos desvendar o significado das sete energias que chamamos de planetas no mundo oculto o número sete tem um significado imenso, há sete chakras, Sete Maravilhas Antigas do Mundo e sete pecados capitais, esses planetas não são apenas objetos celestes errantes, eles são a personificação de sete energias fundamentaisque influenciam o nosso mundo, as elites reconhecem isso, sua obsessão por essas energias, especialmente Saturno não é mera superstição, é uma compreensão da interconexão do universo. Mercúrio, por exemplo emite uma frequência única que influencia as vibrações quânticas em nossas próprias estruturas atômicas, essas frequências não apenas carregam mensagens, elas ressoam em um nível subatômico alterando sutilmente o comportamento dos elétrons ligados aos caminhos neurais e afetando a própria essência da transferência de  pensamento. Vênus banhado em seu brilho radiante emana ondas de partículas que interagir com o magnetismo do nosso mundo, sua enquete afeta mais do que apenas Marés gravitacionais, ela exerce força sobre o elemental magnetita encontrada dentro dos organismos vivos que influenciam as atrações biologias e a dança interligada da própria vida de Marte, com seu solo rico em ferro, libera uma radiação Cósmico distinta, esta energia detectável pelos instrumentos mais sensível, parece estimular nossos instintos primordiais, especula-se que essas radiações afetam nossa produção de adrenalina e outros caminhos bioquímicos que evocam esse impulso inato dentro de nós.Júpiter, a força colossal em nosso sistema solar, emite um potente campo de energia que afeta o spin dos elétrons em nosso ambiente. Esta manipulação do spin, de acordo com físicos esotéricos, pode estar ligado aos sentimentos expansivos e abundantes associados a este grande planeta e sistemas de anéis do planeta Saturno, além de sua beleza visível, espalha partículas 147,85 Hz carregadas por toda sua vizinhança, essas partículas quando interagem com o próprio campo magnético da Terra podem influenciar nossa percepção do tempo e da natureza  cíclica de nossa existência. Urano com seu eixo fora de ordem emite energia assimétrica, ondas que desafiam e perturbam os padrões quânticos padrão, deve ser por isso que durante alinhamentos específicos de urânio há mudanças perceptíveis na Inovação e pensamento revolucionário. Netuno, o Místico do nosso sistema solar,apresenta frequências subsônicas, acredita-se que as frequências ressoam com a nossa glândula pineal, muitas vezes chamada de terceiro olho, potencialmente abrindo caminhos para Reinos mais profundos da Consciência quando mudamos nossa perspectiva do místico para o subatômico, percebemos que os planetaoferecem mais do que apenas energia simbólica, eles se envolvem conosco em um Nível quântico, alterando a própria estrutura do nosso ser, entrelaçando a ciência com o Arcano revelando as verdades ocultas de seu cosmos. Estratégias Estelares: Do Cubo Negro aos Projetos Bilionários Há um ditado antigo assim como Acima, tão Abaixo. Este antigo princípio ecoando pelos corredores herméticos das tradições herméticas encapsula a ideia de que nosso vasto Cosmos com sua miríade de padrões reflete os intrincados eventos na Terra, tal é a essência do Cubo Negro e das energias saturninas entrelaçando os Reinos Celestiais e Terrrestres, surgerindo forças que moldam não apenas a nossa jornada espiritual, mas até mesmo aspectos pragmática de nossas vidas, como nossos merdados financeiros JP Morgan, o financista Banqueiro, não era estranho a essas conexões, muitos se lembram de sua declaração, os milionários não se usa astrologia que os bilionários fazem, muito londe de ser uma observação casual, ela revela a crença genuína de Morgan nos laços entre o interesses, movimentos planetários e marés de mercado e os fluxos e refluxos do mercado. Ele se apoiou em astrólogos tocando em sabedoria milenar para traçar estratégias em negócios, extraindo conexões das estrelas para Wall Street. Falando das Estrelas, enquanto muitos de nós nos envolvemos e nos interessamos pela astrologia tradicional, recentemente me deparei com um programa que mergulha nas leituras da Lua, sua simplicidade desmente sua precisão, sem exagerar, seu resultado parece quase estranhamente certo, faz com que perguntemos sobre as profundezas da influência celestial para os curiosos entre vocês, há um link na descrição, ( Experimente a leitura da lua mais precisa gratuitamente!- https://bit.ly/3LxGGYt)  mas só veja, depois de assistir esse vídeo agora. 
Raymond Merriman, um forte astrologista financeira, hoje traz práticas antigas para mesas contemporâneas com uma carreira impressionante que abrange décadas. O trabalho de Merriman faz a ponte entre o celestial e  econômicos com os acenos de ganhos e respeito até mesmo dos céticos que dão um passo de volta à narrativa abrangente. É difícil ignorar a Matriz do Cubo Negro e a energia saturnina, não é meramente símbolos esotéricos, eles se espalharam por nossa sociedade, influenciando tudo, desde nossos edifícios até nossas contas bancárias. O legado de Morgan é a prova de que algumas figuras da elite não o fazem.Apenas entenda essas conexões, elas se aproveitam para concluir para aqueles que têm olhos para ver e ouvidos para ouvir os sussurros do universo, seus segredos além da introspecção espiritual, essas energias cósmicas se infiltram em nossa rotina diária, olhando além da superfície, há uma vasta tapeçaria de interconexão esperando por nós para desvendar seus mistérios, é um convite que nos incentiva a olhar para cima, conectar os pontos e aproveitar o estrangeiro sem limites.
Segredos Lunares: Desvendando os Mistérios da Lua A Lua, há muito tempo permanece como um farol lançando sua luz prateada através de culturas, religiões e sociedades secretas, seu pólo atinge não apenas as marés do oceano, mas também as infiltrações na psique humana e em nosso ritmos fisiológicos, e poder antigo estão profundamente entrelaçados na estrutura de nossas crenças, consideram a menstruação ou A duração da Lua é um ciclo mensal ecoando o próprio crescer e minguar da lua. Este fenômeno que acontece exclusivamente durante os anos férteis, teve potencial simbólicos em culturas antigas, o sangue menstrual muitas vezes percebido com uma mistura de admiraçãoe apreensão, talvez tenha influenciado o uso do ocre vermelho pelos nossos antepassados, ainda hoje os rituais e práticas em torno da menstruação persistem, refletindo crenças antigas. Essa reverência pelo ciclo menstrual pode ser o motivo pelo qual eventos como o sábado das bruxas, estavam intrinsecamente ligados às fases lunares, pintando a lua em traços de mistério e reverência se aprofundam e o significado do sábado torna-se ainda mais claro uma vez que  o coração descansa da lua, neste dia foi cooptado pelos judeus e mais tarde, pelos cristãos mudaram-no para uma divindade mais solar e masculina, esta transição também trouxe uma mudança do calendário lunar matriarcal de 13 meses com seu simbólicas 13 casas do zodíaco para a estrutura solar de 12 meses, uma nuance sutil, mas essas 12 casas são evocativo dos 12 signos do Zodíaco, um poderoso paralelo a Jesus e seus doze discípulos figuras ocultas na dança do culto e adoração celestial. 
A Astroteologia ou Teologia das estrelas, é o estudo antigo desses padrões celestiais e suas implicações divinas, o número oculto13 o mês oculto é uma prova e testemunho do poder e significado da mãe Terra, está na própria estrutura de fundamentos religiosos, Cristo como o sol, casa-se com a Lua, e os 12Discípulos como o Zodíaco, esta influência lunar se estende às divindades adoradas em todas as culturas, Afrodite, Ishtar Ísis, embora seus nomes possam ser diferentes devido às nuances regionais, eles são essencialmente manifestações da mesma energia. A Sophia Gnóstica ou sociedades secretas de sabedoria têm sido os Guardiões desses segredos lunares. Protegendo-os através dos tempos, mesmo quando eles lutaram ou assimilavam os cultos solares dominantes.O profundo impacto da lua na humanidade, Psicologia e Fisiologia não são apenas uma questão de termos de lendas como lunático. Extraídos da Lua ressaltam esta conexão, os dados históricos revelam padrões ligados aos ciclos lunares, maior incidência de incêndio criminoso por cleptomania e até mesmo acidentes de trânsito durante luas cheias.Tradições Intrigantes de que o ciclo lunar também parece ter influenciado os pássaros, um Rituais como a Páscoa Judaica e a Páscoa Cristã estão marcados em torno de eventos lunares sugerindo a profunda influência da lua.  Um estudo de Nova York de 1948-1957 sobre 500.000 Nascimentos indicaram mais nascimentos durante uma lua minguante, mesmo na remota Alemanha.  Os pássaros parecem se alinhar com as marés altas à medida que a lua passa por cima. Eugene Jonas na Década de 1960 investigou as influências lunares sobre a ovulação, aumentando a eficácia da contracepção de forma surpreendente, no entanto, mas, não são apenas os humanos que são afetados.A pesquisa inovadora de Frank Brown revelou que criaturas que vão desde ostras para ratos são governadas por ciclos lunares, apesar do ceticismo inicial da comunidade científica. Brown's fez descobertas que iluminaram, que há influência lunar onipresente sobre os habitantes da Terra na dança dos corpos cósmicos. Os antigos descobriram Deuses moldando seus Destinos.  Hoje, enquanto desvendamos os Mistérios da Lua, encontramos uma tapeçaria de segredos onde cada fio ou tópico contém uma história de poder de reverência e equilíbrio. 
A Dupla Natureza das Energias Cósmicas. O reino celestial uma vasta extensão onde Saturno, onde residem a lua e inúmeros outros corpos parece mais ativo sob o manto da noite este  cenário noturno aprofundado e inescrutável oferece um cenário contra o qual a dança desses corpos celestes é mais vívida a cronologia saturnina  a enigmática valsa da lua e até mesmo o silencioso sussurro das estrelas. Todas essas narrativas se desenrolam principalmente nas horas silenciosas da escuridão, esta preponderância da atividade celestial noturna nos leva a refletir e ponderar se existe uma escuridão ou sombra inerente a estes eventos e energias, as antigas tradições pagãs, afinal  estavam profundamente conectadas com a noite, elas reverenciavam a lua e outros corpos celestes secam a energia e o poder do cosmos durante rituais e cerimônias noturnas, esta associação com as energias pagãs, muitas vezes incompreendidas ou mesmo temidas em diversas culturas, levanta questões sobre a natureza das forças que utilizamos quando nos sintonizamos com o cosmos, no entanto, para equiparar apressadamente a noite e seus mistérios com algo sinistro seria uma simplificação grosseira, o universo em toda a sua vastidão mantém um equilíbrio assim como há dia há noite para cada direito que resta esta  dualidade é inerente à própria estrutura da existência, é um lembrete de que tudo é energias, sejam elas do Sol ou da estrela mais distante, emanam da mesma Fonte Divina. Eu escolho acreditar nisso tudo, cada planeta, estrela e nebulosa é uma expressão do Divino, se nós observarmos o cosmos através dessas lentes, então todo mistério noturno se torna um capítulo de uma grandiosa e até escrita pelas mãos do Criador, esta perspectiva nos convida a amar e abraçar tanto a luz do dia , quanto os segredos da noite, entendendo que são dois lados da mesma moeda cósmica no final, enquanto perscrutamos as  profundezas  do universo, buscamos compreensão e conexão, é essencial abordar estes Mistérios com o coração aberto, pois no equilíbrio do dia e da noite, luz e sombra, direita e esquerda, encontramos a verdadeiraessência do cosmos, uma sinfonia de energias que, embora de variadas em natureza, originam-se da mesma Fonte Divina. Esta constatação é talvez o mais profundo segredo de todos.
2 notes · View notes
pegasus-viagens · 1 year
Text
Setembro é o melhor mês para ir a Belo Horizonte
Belo Horizonte é normalmente conhecida pela celebração do Carnaval, mas a cidade mineira vai ter muito mais a agregar na sua bagagem cultural nesse mês de setembro. Isso porque, durante todo o mês, a Rede de Identidades Culturais vai promover uma programação super ampla e especial para celebrar os 20 anos da Lei que torna obrigatório o ensino da história e cultura afro-brasileira e indígena.
Então se você quer conhecer Minas Gerais, visitando os principais pontos turísticos de Belo Horizonte, é o momento perfeito para também participar de oficinas, exposições, roda de capoeira, palestra, exibição de filmes e muito mais.
Um dos focos dessa programação vai ser o evento "Moda Afrobrasileira: Experiência em Design", que vai contar com palestras e workshops sobre design e moda afro-brasileira, de forma dinâmica e prática mas também teórica para quem busca capacitação ou tem interesse em moda, arte e cultura afro-brasileira. Tudo isso será promovido pela Associação Nacional da Moda Afro-brasileira (ANAMAB) no Museu da Moda de Belo Horizonte, e (o melhor) tudo gratuito.
Se você prefere obras cinematográficas, o Cine Santa Tereza vai receber a programação da 3ª Semana do Cinema Negro de Belo Horizonte nos dias 15, 16 e 17, fazendo uma retrospectiva da obra de Ddjibril Diop Mambety (cineasta senegalês). Isso em em homenagem aos 50 anos do filme “Touki Bouki, a viagem da hiena", o primeiro longa do diretor.
Vale ressaltar que terão também atividades online, então se você quiser conferir tudo que vai rolar nesse mês, é só entrar no Portal Belo Horizonte.
Espero que vocês tenham a oportunidade de aproveitar essas ações incríveis que vão estar sendo promovidas, e mais que isso, espero que possa trazer uma mudança de olhar a nossa cultura. Por hoje ficamos aqui, mas semana que vem voltamos!
4 notes · View notes
alujimenez · 1 year
Text
youtube
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Los reyes del mundo
Dirección Laura Mora
2022
Tuve oportunidad de verla en la pantalla re-chica del vuelo de Iberia 1634 en la ruta San José - Madrid , el primero de abril de 2023. Reparo en esto por lo asombroso que me resulta la rapidez con que la película , estrenada en cines en diciembre del año pasado , ya circula por el mercado de las a aerolíneas. Me salta la curiosidad de productora: ¿en qué mesas de negocios se concretó esta venta y con qué delimitaciones del contrato y para qué territorios y por cuánto tiempo ? ¿Y llevarán registro quienes produjeron ma película de cuantas vistas iniciadas, pausadas, interrumpidas o completas lleva la película en todos y cada uno de los vuelos transatlánticos?
Y bueno , por si no les llegara registro de estos datos , que les llegue mi apreciación personal cono pasajera cineasta que soy , sabiendo que represento una fracción improbable de la audiencia que podría tener la película en este marcado de la aerolíneas. Y bueno , por si no les llegara registro de estos datos , que les llegue mi apreciación personal cono pasajera cineasta que soy , sabiendo que represento una fracción improbable de la audiencia que podría tener la película en este marcado de la aerolíneas.
Atención: este comentario contiene alertas de spoiler . 
La película va ofreciendo bocados de maravilla cinematográfica que solo si se agudizaan los sentidos pueden apreciarse a fondo .  El diseño de producción  es lo primero que me salta a la vista, con numerosos preguntas que quisiera hacer a la Diseñadora de producción .  ¿Cómo fue la búsqueda de decorados , cómo se intervino en ellos, qué proporción de elementos es propia del lugar y que otra es traído de fuera ? ¿Hizo la cámara justicia a este trabajo a través de sus encuadres , y qué tanto de esto fue casual , qué tanto elaborado previamente en conversaciones frente a un monitor ?  Curiosidad  y ganas de escuchar al equipo comentar el rodaje es lo que tengo . 
En lo visual la película pareciera ser de tono naturalista y crudo , una representación realista del espacio . Sin embargo , cada cuadro es un retablo que en su conjunto ofrece una paleta de colores en que predominan los amarillos y azules .  Por ejemplo , los tonos negros ,  como en el cabello de los chicos , tienen un tinte azulado que contrasta con los ocres y amarillos de la vegetación , de las hojas en el río . En los espacios urbanos y poblados , esta paleta se logra con elementos que hablan de la vida cotidiana en el lugar - una palangana azul , el fuego de una hoguera , la silla plástica del la oficina notarial. La aleccion de decorados y de elementos de escenografía también es muy expresiva . La lancha o panga que usan para llegar al lugar , es como una espiga , larga y puntiaguda , con sentido de dirección . La panga en que flotan al final de la película , en cambio , es como un islote a la deriva ~ se entiende que han muerto y que están atravesando al otro mundo. 
El sonido,  es fundamental para crear la atmósfera emocional del relato .  Particularmente memorables son el sonido que produce el viento en el follaje, los pasos sobre el pasto , los ambientes de  chicharras e insectos ensordecedores , el ritmo que marca una ranita en el río dentro de la selva .; el  piano desafinado a lo Tom Waits.
La película es poética , cruda , triste , pesimista ,  realista , histórica , altamente simbólica .
Es maravillosa la forma como usa el lenguaje cinematográfico para comunicar todo esto. Una escena clave es ese recorrido por el interior de la casa en ruinas -  un museo vivo de la destruccion y el saqueo , con su televisor cubierto de cenizas como si se tratara de un Pompeya o Hiroshima modernos , pero en este caso es la huella viva del conflicto militar .  La pareja que habita este hogar imposible regresa porque su sentimiento está ahí , en la grieta que dejó el pasado y la ciega esperanza de la reparación .
Tarkovsky salta a la mente en la habilidad de moldear el tiempo , el histórico el biográfico y el existencial . Llena de metáforas y alusiones , la película construye una poética de la memoria histórica a través de la travesía de sus jóvenes , quebrados y esperanzados personajes , los reyes del mundo. 
3 notes · View notes
kinocube · 2 years
Text
A pantasma e a señora Muir: recomendacións de Samaín
Ven chegando Samaín e o día de Defuntos, polo que queremos dar unhas cantas ideas para ir ambientando estes días. Ímonos centrar nun arquetipo arrepiante ideal para estas datas: a casa encantada. Adentrémonos nos muros destes lugares malditos para deixarnos sorprender.
Uns pequenos apuntes sobre o arquetipo poden axudar a comprender mellor a nosa selección. Primeiro, salientar que nos atopamos cun arquetipo moi antigo, tanto como que o historiador romano Plinio o Mozo xa nos conta a historia da dunha pantasma que habita un fogar dos vivos aló polo s. I. a.C. A casa encantada era omnipresente na novela gótica decimonónica e foi un dos primeiros intereses do cinema -tanto Méliès como Chomón utilizaron o arquetipo nas súas primeiras ficcións- á hora de espantar ou marabillar ao espectador. Porque, por suposto, este arquetipo está ligado ao cinema de terror, herdeiro do Gran Guignol contemporáneo á invención do cinematógrafo. 
O arquetipo da casa encantada é tan antigo, e con isto conclúo, que se converteu nun deses clichés case obsoletos dos que nos últimos tempos quedaron relegados case exclusivamente ao terreo da parodia. Sen desmerecer, iso si, daqueles que se atreven a reutilizalo, reconstruílo e dotarlle de nova vida. 
Un pequeno aviso, pois aínda que non escollimos explícitamente filmes de terror -cecais poderiamos definilas como horror- aínda que algunhas tocan temas difíciles ou formas duras para algúns tipos de espectador. Tentaremos avisar!
Desfrutade con moderación!
La Chute de la maison Usher (Jean Epstein, 1928)
Tumblr media
Comezamos con cinema silente: unha etérea e poética adaptación do conto de Edgar A. Poe por parte do cineasta Jean Epstein, que se recrea na atmosfera de sono e pesadelo para reescribir esta historia, un dos piares fundacionais do xénero das casas encantadas. 
The Ghost and Mrs. Muir (Joseph L. Mankiewicz, 1947)
Tumblr media
A Señora Muir merca unha casa que resulta estar encantada. Podería ser o inicio dun filme do xénero do terror, mais atopámonos neste caso cunha das máis belas e mellor filmadas historias de amor do cinema. 
The innocents (Jack Clayton, 1961)
Tumblr media
Deborah Kerr é brillante como a institutriz que entra coidar unhas crianzas orfas cun pasado traumático nunha mansión hermética. Unha espiral de paranoia baseada nun coñecido relato de Henry James no que sempre sobrevoa a dúbida: é unha causa sobrenatural? É unha manipulación? Volveuse a señora Giddens tola de remate?
Tw: Insinúase abuso e hai violencia, relacionado con crianzas. Bastante dura, pero nada explícita.
The Rocky Horror Picture Show (Jim Sharman, 1975)
Tumblr media
Un clásico. Unha comedia pillabana, musical, caótica, que pon patas arriba os tropos do terror a base de revolución sexual. E, por suposto, unha gran mansión encantada onde teñen lugar os acontecementos. 
Tw: un chisquiño de gore, cecais un chisco de canibalismo. Todo no plano do humor negro, por suposto.
ハウス - Hausu (Nobuhiko Obayashi, 1977)
Tumblr media
Nobuhiko Obayashi pasouse o cinema con este filme de terror totalmente over-the-top, que tamén parte da parodia do xénero do horror para contarnos unha fábula pantasmal moito máis profunda do que parece nunha primeira impresión. A casa encantada é un personaxe propio neste filme caleidoscópico e bastante autoconsciente
Tw: Hai gore, hai maxia, hai yokais. Tamén hai imáxenes un chisco estridentes para algúns gustos.  
Beetlejuice (Tim Burton, 1988)
Tumblr media
Tim Burton desenvolve aquí os seus propios arquetipos persoais: unha familia tradicional suburbana americana enfrontada ás sombras, que neste caso son unhas pantasmas novatas nisto de encantar casas. 
Tw: nivel de sangue e vísceras menor que Sleepy Hollow ou Sweeney Todd, pero maior que Big Fish. De todas maneiras, os efectos especiais artesanais e estilizados impiden tomar o gore deste filme moi en serio. 
Até o vindeiro episodio!
5 notes · View notes
cinearche · 2 years
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
THE WANDERERS. Dir Philip Kaufman, 1979.
Sinopse: The Wanderers é uma gangue italiana de adolescentes do Bronx, Nova York, em 1963. Eles entram em confrontos com outras gangues. Drogas e armas não são coisas bacanas. A vida adulta os espera. (fonte imdb)
Tenho revisitado alguns filmes com temáticas voltadas a juventude americana e fiquei surpresa ao deixar passar o filme The Wanderers, no Brasil com o título de “Os vagabundos de Nova Iorque” de 1979 dirigido pelo cineasta Phil Kaufman. Baseado no romance do autor Richard Price. A história se passa no ano de 1963, sobre os Wanderers, uma gangue de adolescentes italianos que residiam nos subúrbios do bairro Bronx em Nova York, o confronto com as outras gangues rivais, os Fordham Baldies, sobretudo os temidos Ducky Boys (gangue de jovens misteriosos e conservadores) . Em um primeiro olhar trata-se de uma típica comédia de adolescentes, contudo o filme de Kaufman se apresenta mais do que isso e, por essa razão levou-me a refletir a sua entre linhas, ou melhor o seu entre planos, a fim de examinar essa relação estabelecida no filme: a dureza da juventude, as expectativas e incertezas em uma sociedade que passava por transformações, principalmente no campo político.
O filme começa com a provocação do Wanderers aos Baldies, sobretudo a preocupação do personagem Turkey (Alan Rosenberg), da gangue dos Wanderers com o seu futuro; preocupação que o leva a raspar os cabelos e se tornar um dos “Baldies” e toda a sua busca por ser aceito pelo grupo rival liderado por Terror (Erland van Lidth), ao lado de sua namorada Peewee (Linda Manz). Poderia elencar outras cenas do filme neste texto, porém destaco uma cena peculiar que me chamou a atenção: a notícia do assassinato do Presidente Kennedy e, as transformações culturais dos anos 60, o que culmina com o descortinar das expectativas de uma geração, na cena em destaque pressupõe um limiar de configuração entre dois tempos: as expectativas consubstanciadas em mudanças relacionadas a uma nova Era Kennedy até o seu fatídico assassinato em Dallas em 1963; na película é notória essa divisão, como igualmente na história do país.
Em uma publicação de 1979 no The New York Times, com o título de 'The Wanderers, ' a Bronx Gangs Story¹ há uma referência ao apontamento em questão, porém ressaltando a ambivalência dos conflitos raciais; como observado ao percorrer os corredores do colégio, a pluralidade de grupos de jovens de diferentes culturas coexistindo e, claro separados por grupos de rapazes durões identificados por suas jaquetas com o nome de sua respectiva gangue; ademais na cena em questão, dentro da sala de aula o professor propõe uma dinâmica de confronto entre negros e brancos, uma alusão ao “Brotherhood Week” a “Semana da Fraternidade”, a cena se torna cômica ao primeiro olhar, onde grande quantidade de apelidos jocosos é proferida mutuamente entre grupos, entrepostos por uma imagem de Abraham Lincoln ao fundo.
Pois bem, em uma estrutura narrativa como lembra Jean-Claude Bernadet -“filmar, então, pode ser visto como um ato de recortar o espaço, de determinado ângulo, em imagens, com uma finalidade expressiva. Por isso diz que filmar é uma atividade de análise.”²A partir desse pressuposto cabe um olhar com acuidade, uma observação pormenorizada da cena apresentada na película que retrata a notícia do assassinato do Presidente Kennedy e seus elementos ideológicos. Embora nesse tocante a análise pode se tornar mais abrangente o que descabe nesse argumento, afinal como descrito é um filme de comédia sobre a juventude americana na década de 60.
Desta maneira, The Wanderers se constrói através das transformações provenientes da contracultura enraizada no estado mental daquela juventude. E dentro dessa configuração destaco a notória cena onde o personagem Richie (Ken Wahl) caminhando pelas ruas é surpreendido com a notícia do assassinato do Presidente Kennedy; o plano foca em ênfase os semblantes preocupados do personagem, em conexão com o som de “stand by me” de Ben E. King. Onde o refrão se dilui com as imagens do Presidente na tela do televisor, assim como a esperança de quem estava inconsolável diante da vitrine; a música repercutiu o drama psicológico, porém com a esperança onde devemos permanecer fortes e otimistas.
Destaque para a cinematografia de Michael Chapman (Taxi driver, Raging Bull) que expõe o detalhe do plano: diante da vitrine de uma loja de televisores, senhoras vão às lágrimas com a notícia; é uma desolação coletiva; poderia considerar a cinematografia em consonância como todo aquele momento, uma ficção que se opera a partir da realidade histórica; como ensina Susan Sontag - “As fotos mostram as pessoas incontestavelmente presentes num lugar e numa época específica de suas vidas; agrupam pessoas e coisas que, um instante depois, se dispersaram, mudaram, seguiram o curso de seus destinos independentes.”³ Porém cinema é imagem em movimento, mas através da cinematografia nos enseja a significar todo esse conjunto. E diante de significações se estabelece o ponto de divisão do filme e consequentemente na história americana.
No que tange o universo fílmico, sobretudo para o personagem de Richie, sua vida passa por mudanças significativas ao engravidar sua namorada Despie (Toni Kalem) a filha de um italiano mafioso e, se vê diante de um compromisso diante do futuro sogro: casar com a sua filha. A partir deste limiar os personagens se transformam diante das incertezas da vida adulta, e a tônica juvenil se subverte. Um pesar recaí sobre Richie diante de uma pia de louças do restaurante em que trabalha, arrefecido diante do compromisso de se casar, da incerteza à sujeição.
The Wanderers é um filme que inspira nostalgia, afinal se passaram mais de quarenta anos, merece ser revisto. É genial como o diretor Phil Kaufman em sua visão construiu sua retórica de um tempo, realmente levou a refletir sobre as interlocuções do cinema com a história e seu papel na ambivalência da montagem cinematográfica.
©Pattie Carrán/Cine Arché.
_______________
Notas
¹“There is also an amazingly tasteless reference to the John F. Kennedy assassination, with a rock song played over footage of the killing, plus some uneasy attempts to demonstrate that race relations in the neighborhood are implausibly strained and friendly at the same time.”
MASLIN, Janet. 'The Wanderers, ' a Bronx Gangs Story. The New York Times, July 13, 1979. Disponível em: https://www.nytimes.com/1979/07/13/archives/screen-the-wanderers-a-bronx-gangs-story.html
² BERNADET, Jean-Claude. O que é Cinema. São Paulo: Brasiliense, 2006. (Coleção Primeiros Passos;9).
³SONTAG, Susan. Sobre Fotografia, Ensaios. Companhia das Letras. 2004.
4 notes · View notes
herefhc · 2 years
Text
Las despedidas de Aronofsky
Darren Aronofsky nos presenta una despedida optimista en La Ballena, su última película, es una genial adaptación de una obra de teatro de Samuel D. Hunter y una gran ejecución del actor Brendan Fraser. Sólo quedan 5 días para despedirse de un mundo asilado por el duelo. El cuerpo como ancla de tristeza que busca, en esta ocasión, la esperanza original (mental) de que el mundo seguirá. El film me parece una manera muy sólida de manifestar los apegos simbólicos que tenemos los seres humanos para hurgar en un pasado mejor. Aronofsky suele explorar y tensar las relación padre-hija como en El Luchador pero en ésta ocasión la hija reacciona y glorifica. La mayoría de las películas del presente cineasta son un discurso de despedida, las últimas palabras la muerte, de un mundo al que no le importas (El Luchador). De un mundo que te exige la perfección (El Cisne Negro). Y en esta ocasión de un mundo original y optimista. Siendo franco. Sin duda una película muy emotiva.
6 notes · View notes
ddb-celiapalma · 2 years
Text
'Raiva' de Sérgio Tréfaut 
youtube
Filme do cineasta brasileiro Sérgio Tréfaut, um conto negro sobre o abuso e a revolta a partir de "Seara de Vento" de Manuel da Fonseca, um clássico da literatura portuguesa do século XX
Alentejo, 1950. Nos campos desertos do Sul de Portugal, fustigados pelo vento e pela fome, a vida é difícil. Os trabalhadores rurais, sob o domínio dos grandes proprietários, trabalham de sol a sol e o que ganham muitas vezes não é suficiente para alimentar a família. Uma noite, depois de ser vítima de uma grande injustiça, um homem perde a razão e transforma-se num assassino? Um filme sobre a pobreza, a opressão e as injustiças sociais, inspirado num caso real acontecido em Beja, em 1930.
“RAIVA é uma experiência cinematográfica imersiva, profunda e percutante. A utilização do espaço e do tempo é excepcional, sobretudo no que diz respeito à paisagem portuguesa, quase desértica e devastada. O filme transporta-nos para o melhor do cinema western clássico através de uma estética única.”
José Luis Cienfuegos (Director do Festival Europeu de Sevilha)
fonte URL https://www.rtp.pt/programa/tv/p41827
2 notes · View notes
jedivoodoochile · 2 years
Text
Tumblr media
José Mojica Marins, mejor conocido como Zé do Caixao, fue el máximo exponente del cine de terror en Brasil. Cineasta de culto e independiente, que consiguió alta popularidad fuera de su país natal. Reconocido mundialmente y homenajeado continuamente en diferentes festivales de cine fantástico y de terror. Su crueldad y apariencia fueron inigualables, siempre vestido de negro, barba larga, sombrero de copa, capa y uñas largas.
Mojica daría a luz su primera película de terror con la interpretación de Zé do Caixão de una manera muy sencilla, simplemente nadie quería realizar el papel tan siniestro y oscuro que tenía en mente, por lo que encontró una capa y un sombrero, dando como resultado 'À meia-noite levarei sua alma' (1964), la primera película de terror de la historia de Brasil, grabada en tan sólo 13 días y amenazando a sus actores para poder terminarla.
Con una calidad cinematográfica muy precaria y contextualizada en zonas rurales de Brasil, Marins logra perturbar con esta cinta, que detona ambientes malsanos donde vemos mucha brutalidad y sadismo, desde vísceras, sangre, mutilaciones, tortura, espíritus, arañas, serpientes, asesinatos y violaciónes que se muestran con mucho realismo y salvajismo.
En 1967 estrena la secuela 'Esta Noite Encarnaire no Teu Cadáver' , que se convirtió en la primera cinta censurada en Brasil, gracias a sus dosis más altas de crueldad y sangre.
Un punto a destacar de esta película, es la maravillosa representación que hace Mojica del infierno, el cuál grabó a color, tomando en cuenta que la cinta estuvo grabada en blanco y negro. La composición del infierno palpita visceralidad y claustrofobia. Está formado por paredes rojas llenas de cabezas, extremidades y cuerpos que se mueven y gritan. En el aparecen personas (demonios) que se dedican a castigar (probablemente una pequeña referencia para los cenobitas en Hellraiser).
À meia-noite levarei sua alma y Esta noite encarnarei no teu cadáver son cine de terror sin tapujos, alucinante y visceral, con toda la esencia, folclor e identidad brasileña.
A Zé do Caixao lo podemos equiparar con otros representantes en sus países de origen y guardando sus respectivas distancias con lo realizado por nuestros héroes Bela Lugosi, Christopher Lee, Vincent Price, Boris Karloff y Paul Naschy.
En la música la banda de electro dark "Pecadores" y los reconocidos "Sepultura" le rinden tributo con distintas canciones. El mismisimo Rob Zombie utilizó diálogos del film 'O ritual dos sádicos' (1970) para su antigua banda "White Zombie" en el videoclip de la canción I, Zombie del disco Astro-Creep: 2000 – Songs of Love, Destruction and Other Synthetic Delusions of the Electric Head, de 1995.
3 notes · View notes
blogdojuanesteves · 2 years
Text
REINO DESSE MUNDO> CHRISTIAN CRAVO
Tumblr media
Reino desse mundo ( Ed.do Autor, 2022) do fotógrafo baiano Christian Cravo, reúne, por definição do mesmo, sua série definitiva sobre a África, já encontrada em parte no belo Luz & Sombra (Ed.Apuena, 2016) comentado aqui neste blog [ leia aqui em https://blogdojuanesteves.tumblr.com/post/163676757171/luz-e-sombra-christian-cravo ]. É uma edição requintada, em três versões, com capa de tecido; em uma caixa exclusiva de madeira e capa em couro acompanhada de uma print e a edição tradicional em capa dura em grande formato, bilíngues inglês e português, com texto da curadora carioca Ligia Canongia.
Tumblr media
Aos 13 anos, o fotógrafo mudou para Dinamarca, país de sua mãe, que acolheu suas fotografias durante 8 anos entre idas e vindas à Bahia. Neto do escultor Mario Cravo Júnior (1923-2018) e filho do fotógrafo Mario Cravo Neto (1947-2009), celebrados por seus originais trabalhos, sempre teve como influência a luz tropical de sua terra natal. Já em seu Luzes e Sombras, realizado na África, durante o ano de 2015, ele arrefece seus tons mais duros e se debruça por tonalidades mais amplas, elencando diferentes protagonistas outrora vistos em suas mais antigas publicações e calcados na diáspora africana para belos animais selvagens e a ancestral paisagem do continente africano intacta em sua beleza.
Tumblr media
 No prefácio do curador Emanoel Araújo (1940-2022), conterrâneo do autor e um dos mais importantes integrantes da arte brasileira originária da África, Christian Cravo é o mais obstinado dos  fotógrafos que conhecia, lembrando que suas imagens do Haiti, traziam uma versão profunda da vida e da cultura daquele país “tão negro quanto a África, tão religioso quanto um vodum do antigo reino do Dahomey" cuja fotografia é mais do que um exercício puro e simples, onde sua expressão traz um olhar voltado para criação e para o momento, "o tempo além do clique, além do olhar, além do registrar, uma obra à qual se acrescenta emoção, pulsação dos sentidos."
Tumblr media
 Certamente, o leitor das primeiras páginas às últimas perceberá, ou melhor, sentirá, a pulsação a que Araújo refere-se, nas sequências de paisagens grandiosas, bem como nos representantes da fauna peculiar africana, e a fusão destas duas condições para além do inventário tradicional que pulula nos livros paralelos ao tema, mas em direção ao inefável que Cravo nos oferece,  em meio a "brancos, cinzas, pretos, um todo composto, abstrato, sintético, reducionista como a própria arte africana, com seus dogmas e a natureza de falar com suas próprias vozes e seus encantos" na poética descrição de Araújo.
Tumblr media
 A curadoria do próprio autor e o design dele e da LadoB, elaboram uma narrativa poética sustentada no caráter dialógico entre as duas fontes do livro, os imponentes animais e as deslumbrantes paisagens construídas pelas dunas, como as que abrem a publicação no Parque Nacional Namib-Naukluft, na Namíbia e os leões do Parque Nacional Serengeti, na Tanzânia; elefantes no Parque Nacional de Amboseli, no Quênia ou no Parque Nacional do Chobe, em Botsuana. Além deste países o fotógrafo capturou suas imagens na República Democrática do Congo,  Uganda e  Zâmbia.
 Diferentemente das obras apresentadas em outros livros como Irredentos (Áries, 2000) onde o cineasta carioca Walter Salles escreve que "Não há nessas imagens a visão apriorística de quem julga aquilo que enquadra..." e Ligia Canongia que as imagens se enquadram nas "visadas do êxtase religioso na cidade de Salvador, Bahia.", neste livro ela aponta que diferente, portanto da neutralidade do documento, do registro imparcial que se distancia do objeto fotografado, "as imagens de Christian Cravo, nestas séries, são apaixonadas,  dramáticas e comoventes  sem perder, paradoxalmente o teor documental que sempre as acompanha. É no fio da navalha que suas fotos se sustentam, na ambivalência entre a objetividade e a expressão, ou entre o rigor formal e a exaltação lírica."
Tumblr media
 O paradoxo aqui encontrado vem do fato das imagens do fotógrafo surgirem de uma manifestação inequívoca da subjetividade encontrada, por exemplo na ousadia dos fragmentos dos animais e paisagens, provocando uma certa ligação à interioridade destas. O lírico em oposição ao documental mais rígido é expressado mais fortemente na situação poética, ainda que não advenha somente de seu olhar, mas sim da materialização desta no conjunto da publicação, bem como o afastamento de uma descrição, como as publicações que cuidam do ambiental costumam fazer, o localizando essencialmente na seara artística.
Tumblr media
 Ao transformar em arte, o que era estritamente documental e conhecido, Christian Cravo, definitivamente deixa o mainstream fotográfico. Ligia Canongia analisa em seu texto: Paul Virilio, por exemplo, declara que o sujeito contemporâneo, diante do quadro geral de torpor causado pelos meios públicos de massa, ingressou em uma "imensa conspiração do silêncio", perdeu sua razão crítica e sua capacidade de reflexão, não se deixando mais "tocar" pelas coisas. No livro  Reino desse mundo, o marasmo fica para trás, diante da estese provocada no leitor.
Tumblr media
 As representações expostas pelo fotógrafo inserem-se no conjunto maior da arte africana, uma produção que originou-se ainda no período pré-histórico, em um mundo sem a escrita, o que aproxima ainda mais do meio fotográfico Lato sensu, quando nos expressamos somente por imagens, e estas bastam em sua busca pela espiritualidade e ancestralidade. Afinal, estas fotografias contemporâneas percorrem a mesma geografia de outrora e já desde o século XIX vemos o surgimento do legado africano para a arte ocidental em obras como as do malaguenho Pablo Picasso (1881-1973) e suas versões para as máscaras africanas. Christian Cravo, dá mais um passo importante e perene na incorporação e na construção de uma necessária celebração de um continente que continua sendo nosso berço.
Tumblr media
Imagens: ©Christian Cravo   -  Texto © Juan Esteves
 Ficha técnica básica
 Imagens Christian Cravo
textos: Emanoel Araújo e Ligia Canongia
Editora do Autor, 2022
Impressão em Full Black- Gráfica Ipsis
Papel Garda Kiara
Tiragem 650 ( 200 numerados e 50 com acabamento de luxo em um box e cópia assinada)
Encadernamento especial- O Velho Livreiro
Revisão de Texto- Estúdio Apuena
 Todas as imagens podem ser adquiridas em cópias assinadas em tiragem limitada em www.christiancravo.com
2 notes · View notes
juanhuayra · 2 years
Video
youtube
27 de Noviembre Los Magallanes entre golpes APRENDAN, VEAN, ESTUDIEN, DISCUTAN CREZCAN COMO PERSONAS Y DEJEN DE SER SOLO PARACOS O REGUETONEROS, ESTUDIEN ¡CARAJO! Este filme que jamás pudo o mejor dicho se impidió estrenar en público muestra un hecho histórico y político que todavía no ha sido estudiado con suficiente profundidad. Incluso los mismos jerarcas del gobierno poca atención y posiblemente intencional no abordan su discusión pública.El film "27 DE NOVIEMBRE" Enlace para apreciar el filme:    https://youtu.be/3Vouf_xodFU solo fue mostrado en la Asamblea de los Barrios que dejo de funcionar en 1993. Ciertos cineastas que no quiero hacer mención se enojaron cuando los voceros de más de 200 barrios que estaban haciendo un encuentro en el liceo Miguel Antonio Caro dejaron de ver una película relativa a otros momentos históricos cruciales para ver imágenes inéditas de este filme desconocido que reflejaban su realidad ya que fue realizada por vecinos del propio barrio. Este filme realizado por jóvenes que no vieron nunca un golpe de estado o mejor dicho no presenciaron racionalmente lo que significa un golpe en paisistas bananeros de la periferia capitalista. Éramos jóvenes de la American way of life, éramos hijos de la televisión, estudiantes de una universidad playera, surfista, bebedores de caña en bares bautizados como “maticas” que no comprendieron lo que significó el Viernes negro (expuesto en esta película por los golpistas) de Luis Herrera Campins, expresidente venezolano del socialismo cristiano donde los copeyanos quebraron la economía nacional para desbaratar a su rival partidista Acción Democrática, representante del socialismo demócrata y bandolero del erario público. Los años 80 nos sorprendieron con un 27 de febrero organizado por agitadores copeyanos que buscaban derrocar el gobierno del ególatra de Carlos Andrés Pérez quien se creía la rencarnación de Simón Bolívar como a muchos presidentes o príncipes venezolanos les sucede. Lamentablemente no hubo cuartelazo y el pueblo no contó con el apoyo militar. En 1992 nos agarró un golpe o cuartelazo que nos sorprendió, pero esta vez sin el apoyo popular. El segundo cuartelazo o asonada distanciado completamente del MBR-200 protagonista del 1er cuartelazo 27 de febrero que celebra y pretende devolver al pueblo la esperanza para luchar por sus derechos, pero a través de un líder que realmente era la cara de otros que realmente estaban orquestando ese golpe apoyado por el partido Copey que quería gobernar. El 27 de noviembre que se alineaba más a los preceptos Zamoristas más peligroso que los preceptos que en la práctica y el lenguaje coloquial denominamos roussoniano al que es excesivamente naif, deliberadamente ingenuo e iluso e incluso excesivamente sensiblero del Bolivarianismo que no ha sido estudiado realmente. Pero aquí hay un detalle que nosotros como la generación que no conocía de cuartelazos vimos con ojos sencillos con ojos de habitantes de guetos caraqueños proletarios, como el pueblo desconocía lo que es una revolución un pueblo sediento y hambriento que despertaba instintos solo vistos en la guerra federal y la independencia (saqueos, violaciones y asesinatos además brutales y represivos. Este film "27 DE NOVIEMBRE" Enlace para apreciar el filme: https://youtu.be/3Vouf_xodFU merece hoy en día verlo, estudiarlo, analizar la conducta de los venezolanas del momento como de los que filmaron que no tenían compromisos partidistas, facciosos para gobernar y saquear el erario público de una manera más sutil. Creo lamentablemente que aún no estamos en condiciones a pesar de cumplir la bicoca de 30 años del suceso y que hoy es ocultado. Posiblemente necesitaremos 10 años más para empezar a aproximarnos a este hecho mientras tanto vean esta película y analícenlas y aprendan de los trastornos históricos.  
2 notes · View notes
rosebudblog · 2 years
Text
EL CINE NAZI (I): DEL EXPRESIONISMO A HITLER
Tumblr media
EL LIBRO
Tumblr media
EL DOCUMENTAL
Tumblr media Tumblr media
MI PEQUEÑA APORTACION AL TEMA HACE MÁS DE 50 AÑOS (SIN COMPARACIÓN POSIBLE CON LOS DOS ANTERIORES)
Tumblr media
CALIGARI
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
H. K. BRESLAUER
Tumblr media
LA CIUDAD SIN JUDIOS
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
1933. LOS NUEVOS CINEASTAS ALEMANES
(En estos días se cumplen 90 años de la llegada de Hitler al poder en Alemania. En los próximos capítulos desgranaré la historia del cine nazi. Un cine vomitivo en la mayoría de los casos, pero no exento de calidad en algunas de sus películas.)
  Si en el principio fue Francia el lugar donde se inició la cinematografía y poco después en los Estados Unidos se desarrolló la gran industria del cine, hubo otros países que aportaron movimientos y creadores que forman parte ya de la gran historia del séptimo arte. Uno de esos países fue Alemania. En el país germánico, al final de la I Guerra Mundial se inició uno de los movimientos cinematográficos que iba a marcar una época no solo en el cine de ese país sino en el de todo el mundo y que ha venido influenciando a los grandes cineastas hasta la actualidad. Ese movimiento fue conocido como el Expresionismo Alemán y directores actuales como David Lynch o Martin Scorsese reconocen inspirarse en ese movimiento para realizar su cine.
Hasta la llegada al poder de los nazis en 1933, ese movimiento aportó al cine grandes autores y grandes películas. Sin entrar en un análisis exhaustivo sobre el expresionismo es necesario señalar directores como Murnau, Ruttmann, Leni, Lang, Von Stenberg o Lubitsch y películas como El gabinete del Dr. Caligari, M el vampiro del Dusseldorf, Amanecer, Los Nibelungos, El ángel azul, Berlín sinfonía de una ciudad, El testamento del Dr. Mabuse o Metrópolis.
 Sin duda fue Siegfried Kracauer en su texto de 1947 De Caligari a Hitler, el que mejor ha estudiado la evolución del cine alemán desde su nacimiento hasta la llegada de los nazis al poder. En 2014 con el mismo título y tomando como base el texto de Kracauer se realizó un documental dirigido por Rudiger Suchsland absolutamente recomendable. Otros autores como Marco da Costa han publicado y siguen publicando trabajos sobre el cine alemán especialmente sobre el cine de los años de dominio nazi; un cine ciertamente desconocido pues parte de la obra que se realizó en esos años era pura propaganda fascista y antisemita, por lo que muchas de esas películas constituyen hoy día un serio problema para acceder a ellas ya que su difusión está restringida.
 Lo que ha llamado la atención a los historiadores es que en esos años de la República de Weimar se realizaron varias películas que se han catalogado como premonitorias de lo que iba a llegar a Alemania a partir de 1933. Todavía más: hay una película austriaca de 1924 que claramente muestra la persecución de los judíos. Lo llamativo de todo esto es que el partido nazi era muy minoritario durante aquellos años y que solo se fue coinvirtiendo en un partido de masas a finales de la década de los años 20 por lo que difícilmente se podía considerar un peligro en el momento de realización de algunas de estas películas.
 La más conocida de todas es una película de culto del cine silente: EL GABINETE DEL DR. CALIGARI de Robert Wienne, 1920. Poco puedo aportar yo que ya no se haya escrito sobre Caligari: historiadores, sociólogos, cineastas y hasta psiquiatras han debatido y realizado múltiples estudios sobre esta película. No voy a entrar en un análisis más, que sobraría, ante todo lo que se conoce sobre la película; tan solo hay que recordar sus grandes aportaciones formales: iluminación, sombras, composición de planos, decorados inclinados, maquillaje muy acentuado, etc. Aportaciones que años después numerosos directores hicieron suyas para realizar sus películas (recordemos el cine negro norteamericano o el neorrealismo italiano sin ir más lejos). Estas aportaciones técnicas se han analizado desde puntos de vista muy profundos haciendo especialmente análisis psicológicos sobre ese “lenguaje” de sombras propias del expresionismo. Como ocurre en muchas ocasiones, a veces las cosas son más sencillas: esos decorados propios del expresionismo, con esa especial iluminación y esas sombras tan características se debían en gran parte a que… tras la guerra y durante los primeros años de Weimar las restricciones de electricidad eran muy frecuentes y los rodajes se debían limitar a una serie de horas al día a veces con escasa iluminación. Este hecho producto de las circunstancias sociales del momento se convirtió con los años en un signo de identidad de ese movimiento cinematográfico y lo desbordó hasta convertirse en una especial forma de lenguaje fílmico.
Pero si en su expresión formal Caligari aportó numerosos cambios, no fue menos lo que aportó en el aspecto conceptual con la introducción de elementos oníricos o alucinatorios lo que suponía una enorme novedad en el cine de esos años. La crítica norteamericana llegó en su mayoría a alabar la película, pero la tacharon de “siniestra y macabra”.
En síntesis, la historia de Caligari es la siguiente: a un pequeño pueblo llega el espectáculo del Dr. Caligari con un sonámbulo con capacidad para predecir el futuro. Al mismo tiempo comienzan a suceder una serie de asesinatos. La traslación política a la que aluden los expertos sobre esta película es que Caligari se corresponde con Hitler mientras que el sonámbulo es el pueblo alemán que obedeció inconscientemente a su líder supremo.
 Pero otras películas ya más cercanas al cenit del partido nazi anunciaban el terror que se aproximaba: Fritz Lang como final de su trayectoria alemana realizó M el vampiro de Dusseldorf (1931) y El testamento del Dr. Mabuse (1933, inmediatamente prohibida por Goebbels). Del cine de Lang sustrajeron los alemanes elementos para la estética nazi. Según Krakauer Los Nibelungos (1924) y Metrópolis (1927) fascinaron a los nazis que tomaron de ellas elementos ornamentales para sus fastuosos desfiles.
 Pero si todas estas disquisiciones sobre la premonición nazi del cine alemán no fuesen suficientes existe una película desaparecida hasta hace 7 años que, de forma clara y absoluta, sin especulaciones psicológicas de ningún tipo, anuncia el holocausto judío que iba a suceder unos años después.
En 1924 en Austria, se realiza LA CIUDAD SIN JUDIOS, dirigida por Hans Karl Breslauer. La sinopsis no puede ser más evidente: los habitantes de la República de Utopía acusan a los judíos de ser los causantes de la grave crisis económica y social que padecen y los expulsan del país, los persiguen y los maltratan. El relato final de la película es una crítica del racismo.
Breslauer (1888-1965) fue un actor, guionista y director austriaco que comenzó a trabajar  en Berlín a partir de 1910 y en 1918 comenzó a dirigir. La película está inspirada en una novela satírica del escritor judío Hugo Bettauer y el rodaje se realizó cuando Hitler estaba encarcelado y escribía su Mein Kampf. Aunque básicamente el guion de la película nos traslada a un pogromo más de los que ha habido a lo largo de la historia en muchos países, lo que hace esta película singular es que los hechos suceden coetáneamente al relato y en una ciudad reconocible (Viena es Utopía).
 La ciudad sin judíos aparte del interés premonitorio de la historia puede considerarse una película maldita por las consecuencias que tuvo paras sus autores:
-el autor de la novela fue asesinado por los nazis poco después del estreno.
-Breslauer, el director no volvió a dirigir y murió en la miseria en 1965.
-la coguionista Ida Jenbach fue deportada a un gueto donde murió en 1941.
-los actores principales tuvieron un recorrido diferente en sus vidas privadas: el actor que interpretaba en la película al judío se afilió después al partido nazi y fue un activo militante de las SS, mientras que al antisemita de la película se opuso al régimen en los años siguientes.
El estreno de la película en 1924 fue accidentado pues los nazis la boicotearon de forma activa atacando a los espectadores incluso. Pero lo más curioso de esta película es que unos años después de su estreno desapareció y se dio por perdida hasta que en 1991 apareció una copia incompleta en Ámsterdam y ya en 2015 apareció en un mercadillo de París la copia completa. Gracias a aportaciones particulares se recaudaron 75.000 euros para restaurarla. Hoy La ciudad sin judíos es un documento excepcional por su singularidad histórica: anuncia lo que unos años después iba a suceder en Europa.
 A finales de Enero de 1933 Adolf Hitler era nombrado Canciller de Alemania. Al día siguiente con Goebbels a la cabeza se iniciaba la etapa del cine nazi.
25/2/2023
1 note · View note
mesalladelmon · 2 years
Text
youtube
youtube
Pinochio 964 - Shozin Fukui
youtube
Tetsuo the iron man - SHINYA TSUKAMOTO (1989)
Visitor Q - Takashi Miike (2001)
Visitor Q (ビジターQ, Bijitā Kyū o Bijitâ Q) es una película japonesa dirigida por Takashi Miike en 2001. Fue la sexta y última parte de la serie Cine de Amor. Editadas directamente en video por cineastas independientes tras una breve pero exclusiva exhibición en el pequeño cine Shimokitazawa en Tokio. Las seis películas fueron concebidas como pruebas para explorar los beneficios que ofrece el vídeo digital de bajo presupuesto, tales como la mayor movilidad de la película y las condiciones de baja iluminación a disposición de los cineastas. Visitor Q a menudo reproduce el estilo de documental de imágenes y películas caseras, por lo cual evoca un sentido de realismo que contradice el humor negro y los elementos más extraños de la película.
youtube
The face of another (1966)
Sonatine - Takeshi Kitano Pastoral: To die in the Country - yokese ya
5 notes · View notes
tatiregis · 2 years
Text
O Camaleão, (Chameleon Street, 1989)
Dir: Wendell B. Harris Jr.
Tumblr media
Camaleão como réptil, sabemos, é um bicho bastante hábil encontrado principalmente na África, Sul da Europa e Ásia. Sua maior característica é a camuflagem que resulta em mudança de cor para se adaptar ao ambiente e fugir de presas. Na cultura ocidental camaleão é usado como termo para adjetivar bons atores e metaforicamente para classificar aqueles que são volúveis, flexíveis ou que se adaptam facilmente ao ambiente com mudanças de comportamento ou personalidade. Camaleão é também o nome do filme de Wendell B Harris Jr. que vi faz uns dias e desde então não paro de pensar ou ler sobre.
Escrito, dirigido e estrelado pelo próprio Harris Jr., O Camaleão ganhou prêmio de júri em Sundance no ano de 1990, mas a trajetória, tanto a do filme quanto a do cineasta, foram totalmente apagadas e negligenciadas. Depois do prêmio, ele apostou todas as fichas que sua carreira fosse deslanchar e seu filme fosse distribuído, como aconteceu no ano anterior com Steven Soderbergh. O Camaleão até teve uma trajetória, mas foi muito curta e limitada. Curioso foi ler as justificativas que deram para não investirem de forma mais enfática no lançamento e distribuição. Chega a ser ofensivo dizer que o próprio público negro não se interessaria ou não estaria preparado para tal obra, visto a grande escassez de filmes negros na época. Fico imaginando e lembrando de quantos profissionais negros do cinema apostaram e colocaram toda esperança após serem premiados? A gente já viu isso diversas vezes ao longo das décadas, não é mesmo? Vou dar um exemplo apenas e bem rapidamente lembrando de Bill Gunn, que teve seu Ganja & Hess fazendo sucesso em Cannes, mas nos EUA recebeu diversas críticas, inclusive de um profissional que sequer chegou a ver o filme todo.
O Camaleão é basicamente sobre um homem negro estadunidense dos anos 70 e 80 que trapaceia em ambientes majoritariamente brancos. Uma história de vida real ficcionada e fantasiada de forma surrealista totalmente inventiva, incisiva, dramática e bem humorada. A história é uma sátira baseada em acontecimentos reais e na vida de William Douglas Street, um camaleão social e vigarista de Detroit que abandonou o ensino médio e se passou por diversos profissionais: repórter, advogado, atleta e, inclusive cirurgião realizando mais de 36 histerectomias, todas bem sucedidas até ser preso denunciado pela própria esposa.
Tumblr media
No início de tudo, já na prisão, Douglas Street, interpretado por Harris Jr., está sendo interrogado por um psiquiatra que exige que ele pare com suas imitações. Mesmo com a promessa, enganar é inerente a Doug e é como ele mesmo diz: “Penso, logo engano” ou “Eu trapaceio, logo existo”. A partir daí a gente já percebe o tom que o filme vai abraçar, caminhando entre filosofias e provocações ao sistema racista estadunidense. As trapaças de Douglas e o trabalho de Harris são complexos e exigem do ator performances inspiradas. Diversas vezes me fez lembrar do magnífico livro O Homem Invisível de Ralph Ellison e dos diversos malabarismos que o homem afro-americano precisa fazer para viver na américa. Uma anulação muitas vezes estratégica que serve como disfarce para poder penetrar num sistema que o vê como a figura intrusa e monstruosa, construída de forma estereotipada pela própria branquitude.
Douglas é um herói, mas também um anti-herói e o desenrolar do filme se assemelha demais à sua mente, um labirinto de ideias extremamente inteligentes, com conceitos e personalidades. A inteligência de Doug e sua habilidade com a retórica fica bem evidente em dois momentos bem marcantes quando está cercado por homens brancos e num desses momentos ele solta esse diálogo: “Espanta-me que os brancos busquem avidamente todos os apetrechos do estilo negro. Colocam seus corpos em galões de loção bronzeadora. Assam sua carne pálida marrom nas termas de bronzeamento e pagam caro. E ao mesmo tempo, tem um desprezo enorme pelos negros”.
Tumblr media
Faz parte da formação e da linguagem do filme as locuções, os monólogos, flashbacks, câmera lenta, salto no tempo, replay, edições frenéticas, mudança de texturas, diálogos diretamente para a câmera, animações e mais um tanto de invenções e reinvenções. É muito frustrante e revoltante se dar conta que um cineasta tão inventivo como Harris tenha em seu currículo uma única obra. Imagina se um cara como ele não tivesse seu talento limado? Em entrevista, Harris diz que a Warner Bros comprou os direitos de remake do filme, mas nunca tirou de fato do papel a ideia. Houve inclusive a tentativa de Harris de negociar outros projetos seus, mas totalmente sem sucesso. Hollywood suprimiu toda e qualquer ideia que surgisse de Harris, seu nome virou até piada. É tão triste isso.
Espero que com o relançamento e a restauração em 4k do filme, mais pessoas possam ter acesso e assistir a essa obra-prima. Aqui no Brasil ele está disponível através da plataforma FILMICCA e posso afirmar que O Camaleão virou meu mais novo filme favorito da vida. Torço também que Harris Jr. volte à luz e tenha seu talento reconhecido e que seus projetos saiam do papel como o “Negropolis” que chegou até ser negociado e quase assinado por Spike Lee para dirigir.
2 notes · View notes