#αποτύπωμα

[astratv]

Ημερίδα της ΔΕΥΑΛ στη Λάρισα για το ενεργειακό αποτύπωμα των βιολογικών καθαρισμών – Γ. Μαρινάκης: Στον… ουρανό το κόστος ενέργειας, ζητάμε βοήθεια για αυτονομία (φωτο

Ημερίδα για την ενεργειακή ανάλυση, τη λειτουργία των βιολογικών καθαρισμών και τη μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος πραγματοποιεί σήμερα Τρίτη στη Λάρισα  η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Αποχέτευσης Λάρισας στην αίθουσα εκδηλώσεων της Επιχείρησης. Στην ημερίδα που βρίσκεται σε εξέλιξη από σήμερα το πρωί συμμετέχουν θεσμικοί παράγοντες και επιστήμονες για την παρουσίαση των σύγχρονων μεθόδων…

[fxckery-at-its-finest]

Αποτύπωμα

Πάει καιρός τώρα που έχουμε να τα πούμε.

Ακόμα περιμένω ένα ανέμελο μήνυμα σου.

Να μου λες να το ξαναπάρουμε από την αρχή.

Μα δεν έρχεται.

Μα δεν έρχεσαι ούτε εσύ.

Και φοβισμένη εγώ τώρα,

προσπαθώ να προχωρήσω.

Να πάω σε μέρη που δεν τα ξέρεις.

Να βρω ανθρώπους που δεν έχεις γνωρίσει.

Να διαβάσω βιβλία που δεν έχεις διαβάσει.

Προσπαθώ να προχωρήσω.

Και όσο προχωράω πάντα σκέφτομαι εσένα.

Άραγε προχωράω έτσι;

Ή μήπως μένω στάσιμη;

Ή μήπως τελικά μου έχεις λείψει τόσο πολύ που αρχίζω να γίνομαι εσύ,

για να βρω παρηγοριά;

Πρέπει να προχωρήσω.

Πρέπει να αγαπήσω,

και να αγαπηθώ.

Μα κάθε μελλοντικός μου εραστής,

για να μάθει εμένα,

θα πρέπει πρώτα να μάθει για εσένα.

Θα πρέπει πρώτα να ακούσει το όνομα σου,

για να μπορέσει να καταλάβει το δικό μου.

Και νομίζω,

αυτό το αποτύπωμα που μου έχεις αφήσει,

είναι το αγαπημένο μου.

Και ο μεγαλύτερος μου τρόμος.

-φανερώθηκα

[gentle-author]

Κάποιες φορές οι άνθρωποι ξεχνάμε την τέχνη. Και δεν είναι κακό να ξεχνάμε πράγματα που και που, εδώ ξεχνάμε τι φαγητό φάγαμε χτες, την τέχνη θα θυμόμαστε; Δεν βλάπτει να ξεχνάμε κάποιες φορές. Αυτό που βλάπτει όμως είναι όταν αυτό το κάποιες φορές ισούται διανυσματικά και αλγεβρικά με το πάντα. Όταν αυτό το κάποιες φορές παραπλανείται από το πάντα. Δεν είναι κακό το να μην ασχολούμαστε με την τέχνη. Κακό δεν είναι, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει το να μην μας αρέσει η τέχνη (πώς γίνεται να μην αρέσει σε κάποιον η τέχνη ρε παιδιά όμως;). Και προς Θεού, κακό δεν είναι το να μην μας νοιάζει η τέχνη. Ξέρετε όμως τι είναι κακό; Το να απαξιουμε να την ζήσουμε. Τα πάντα γύρω μας είναι τέχνη. Εσείς είστε τέχνη. Οι αισθήσεις μας είναι τέχνη. Ο τρόπος που αναπνέουμε, που νιωθουμε, ο κόσμος γύρω μας, η φύση, τα όντα, το κενό είναι τέχνη. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο μαγικός είναι ο τρόπος που τα χέρια των ανθρώπων "κουμπωνουν" μεταξύ τους κάθε φορά που αγγίζονται ή πόσο σοφιστικέ είναι η χρήση της λέξης "λευκό" έναντι της λέξης "άσπρο";

Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μοναδικό δαχτυλικο αποτύπωμα, δηλαδή πως με τα σημερινά δεδομένα, υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια μοναδικά και απαράλλακτα δαχτυλικα αποτυπώματα; Κι ακόμα, εσύ που το διαβάζεις αυτό νιώθεις ασήμαντος; Ενώ στην πραγματικότητα είσαι πιο μοναδικός κι από τον ορισμό της λέξης μοναδικός; Κρίμα δεν είναι να μην αναγνωρίζεις ότι αποτελείς κομμάτι τέχνης;

Δεν ξέρω αν υπάρχει ορισμός για την τέχνη για να είμαι ακριβής. Δεν νομίζω πως υπάρχει, αν με ρωτατε. Αν ρωτήσουμε ωστόσο, την φίλη μας παντογνώστη Google, λογικά θα μας πει πως η τέχνη παίζει σε ένα διάστημα μεταξύ γνώριμων όρων, όπως η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η μουσική, η ποίηση, η αρχιτεκτονική... Υπάρχουν χιλιάδες άρθρα και διαλέξεις, όλα αφιερωμένα στην τέχνη και στην επιρροή που έχει ανά τον κόσμο. Παρόλαυτα θα επιμείνω και θα πω πως ο καθένας μας έχει τον δικό του ορισμό για την τέχνη. Θα ακουστεί τρελό και παλαβό αλλα πάω στοίχημα πως υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια διαφορετικές απόψεις για την τέχνη. Και λέω πάνω, διότι οι απόψεις είναι άπειρες. Όπως και οι ερμηνείες. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς ένα ��οίημα έχει μια μοναδική ερμηνεία, ένα αυτούσιο νόημα, όχι. Έχει τόσες ερμηνείες και τόσα νοήματα, όσα οι άνθρωποι που κάποτε έζησαν πάνω σε αυτήν την Γη, όσα οι άνθρωποι που ζουν την δεδομένη στιγμή, όσα οι άνθρωποι που θα ζήσουν και θα ζουν μετά από εμάς, οσα και τα μάλλον υπάρχοντα όντα στους άπειρους γαλαξίες και σύμπαντα που μας περιβάλλουν. Και δεν τελειώνει εκεί, μην επαναπαυεστε. Δεν έχει τέλος. Η τέχνη είναι άπειρη. Τα νοήματά της είναι άπειρα. Ακόμα κι εμείς, άπειροι είμαστε. Γιατί όσο μεγαλώνουμε, καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή την ζωή μας. Καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή ένα νέο εικοσιτετράωρο που δεν γυρίζει πίσω (αν κι ο χρόνος είναι σχετικός), μια νέα πραγματικότητα με απώλειες ή κέρδη, έναν νέο εαυτό, καλύτερο ή μη.

[cathy-bluedream]

πιστευεις πως ολα τα ποιηματα και τα τραγουδια εχουν μεσα τους μια εμπνευση απο άλλα παλιά ποιηματα απο παλιους ποιητες και απο αλλα παλια τραγουδια απο αλλυς τραγουδιστες και στιχους (εκτος απο τις εμπνευσεις των προσωπικων καταστασεων καθε ατομου και την καθε προσωπικη ιστορια) ?

Ναι! Όπως η Γώγου είχε εμπνευστεί από τον μεγάλο φιλόσοφο Ντοστογέφσκι και έγραφε ποιηματα με βαση το ύφος του , όπως ο Παύλος είχε εμπνευστεί από τον Μικ Τζάγκερ εξού και η εμφάνιση του , έτσι και όλοι όσοι γράφουν ποιηματα ή τραγουδια , εμπνέονται από κάποιους άλλους που ήδη έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στον κόσμο της ποίησης και της μουσικής . Έτσι, όλα λοιπόν, είναι μια έμπνευση , χωρίς όρια . Παλιά θυμάμαι έγραφα ποιηματα σαν της Γώγου και με κατηγορούσαν πως είναι κλεμμένα από εκείνη , πέρα από το ύφος και κάποιες λέξεις καθημερινές που τις λέει όλος ο κόσμος , υπήρχε απλά μόνο η έμπνευση και η δίκη μου φαντασία ή αντιθέτως , οι δικές μου προσωπικές απόψεις και καταστάσεις οπως προανέφερες . Έμπνευση από καποιον άλλον καλλιτέχνη , δεν σημαίνει κλοπή . Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό . Σημαίνει πως γράφω κάτι που ο ίδιος ο καλλιτέχνης με έχει επηρεάσει και βγαίνει στο τέλος κατι δικό μου . Όσο διαβάζεις , μαθαίνεις . Γίνεσαι καλύτερος και εξελίσσεσαι . Τίποτα παραπάνω , τίποτα παρακάτω .

[xrwma]

το σπίτι μου είναι σ-το νησί.

τα παγκάκια της πλατείας μένουν να μας περιμένουν.

μόνο για να επιστρέψουν οι ενήλικοι εαυτοί μας και να τα μουτζουρώσουν με μαύρους μαρκαδόρους,

για να είμαστε σίγουρες πως κάτι εξακολουθεί να μας θυμίζει.

μέσα στην ίδια αυτή ύπνωση θα με σύρω μέσα στην πολυκατοικία που έχει αποθηκεύσει αρκετή από την ενέργεια μου.

θα ανέβω στον 2ο όροφο,

και σχεδόν θα ανοίξω την πόρτα με τα κλειδιά μου.

τα κλειδιά θα πέσουν,

θα κάνω να τα μαζέψω,

και το βλέμμα μου θα πέσει στο όνομα του κουδουνιού,

μόνο για να μου θυμίσει πως δε μένω πια εδώ.

θα ανέβω στην ταράτσα μόνο για να σε δω παιδί,

κι εγώ να είμαι πατέρας.

να σου κάνω νόημα να με κοιτάξεις,

γιατί δεν μπορώ να σου φωνάξω,

γιατί δε μένω πια εδώ,

γιατί μοναδικό μας αποτύπωμα αυτή εδώ η γάστρα

που μετατράπηκε σε γλάστρα

και μας θυμίζει πως μπορούμε να ανθίσουμε μέσα από τα πιο μαύρα κάρβουνα.

γιατί πλέον τα κάρβουνα δεν καίνε,

έχουν σχεδόν γίνει στάχτες

κι εμείς πράσινα φυτά

που βρήκαν χώρο να ανθίσουν.

θα μιλάμε ακατάπαυστα όλες τις ώρες που βρισκόμαστε εκεί,

για να αναπληρώσουμε τις σιωπές που μοιραζόμασταν

όσο ήμασταν κομμάτι του.

Χριστιάνα

Αθήνα, 22/5/23

[voulats0]

9 στις 10 μου πληγές, γραφουνε το όνομα σου ,

Και πως θα σβήσει ο καιρός , το αποτύπωμα σου

[nofuckinlabels]

Ενα απο τα πιο ομορφα συναισθηματα ειναι οταν ακους καποιον να λεει μεσα σε μια συζητηση «αυτο που μου ειπε η…. Και να μιλαει για κατι που ειπες αυθορμητα σε μια συζήτηση. Η να βλεπεις οτι καποιος εμπνέεται απο την αισθητικη σου-δεν ειναι αντιγραφη- οταν εμπνευσεις καποιον θα σε κουβαλαει λιγο η πολυ παντα μεσα του επειδη θα γινεις κομματι του. Στην τεχνη δεν υπαρχει παρθενογένεση

Εγω για αυτο θελω να εμπνέω. Να αφηνω το αποτύπωμα μου με τον τροπο που επιλεγω να υπαρχω 🤍

[psychedelicmessworld]

Θυμάσαι εκείνες τις ημέρες που καθόμασταν στην αυλή σου

Σου διάβαζα ποιήματα του Σιδηροπούλου

εσύ με κοιτούσες και μου χαμογελούσες

"Ξανά" μου έλεγες οπότε κάτι σου άρεσε

Τότε που κάθε λέξη μου αγαπούσες

Αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας

Και σαν να το ήξερα τότε πως θα έρθει η μέρα που θα φύγεις

Μιας και όλα τα καλά πράγματα δε κρατάνε και πολύ

Είχα ήδη μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα

Ειρωνικά σαν λογοπαίγνιο να δένει με το τίτλο του βιβλίου

Είχα ήδη μια θλίψη για όλα όσα θα έγραφα και τι θα ακολουθούσε

Για όλα όσα δεν έγραψα σε μια προσπάθεια να μη λερωσω το όνομα σου

Λόγια αγάπης μόνο ήθελα για σένα να προφέρω

Και όλα να στα προσφέρω σαν να τανε δικά σου

Και κάθε βράδυ που ψυθυριζα το σαγαπω στον ύπνο μου

Γιατί όλα όσα ήθελα τότε ήτανε δίπλα μου

Εσύ λιγάκι πιο σφιχτά με κράταγες και ζεσταινες τη λύπη μου

Έδινες πνοή στο καρδιοχτύπι μου

Τώρα... Τώρα σε λένε απουσία

Για κάθε βράδυ που με κράταγες μια μαχαίρια στο στήθος μου

Σε ποιο κρεβάτι ξαγρυπνας άραγε πλέον;

Τα σαγαπω που ακούγονται είναι ειλικρινή ή ψέμα;

Πες της να σε προσέχει σαν εμένα

Πες της πως ήσουν ότι πιο πολύτιμο είχα

Να σε αγκαλιάζει μέσα από κάθε βλέμμα

Περάσανε οι μέρες

Οι νύχτες φύγανε

Κι όμως οι νύχτες άδειες μείνανε

Έχω μια θλίψη μακρινή

Τόσο που γυρίζει κάθε θάλασσα και αναζητά το άγγιγμα σου

Μα για φαντάσου...

Πώς θα μπορούσα να λερωσω με θλίψη το όνομα σου;

Γι'αυτό και τώρα σε λέω απουσία

Τώρα που τίποτα πια δεν έχει ουσία

Τώρα που τελείωσε πια αυτή η ιστορία

Κι ανοίγω το βιβλίο του Σιδηροπούλου

Αγγίζω τις σελίδες που σου αρεσαν περισσότερο

Με την ελπίδα πως θα χει μείνει έστω το αποτύπωμα σου

Μα τίποτα

Μονάχα ένα κάρο αναμνήσεις

Για φαντάσου

Μέχρι και το αγαπημένο μου βιβλίο

Θυμίζει το όνομα σου

Τόσο που κάθε φορά που το διαβάζω

Νιώθω πως έρχομαι κοντά σου.

[blueriverboys]

Παναιτωλικός: Το σπίτι μας αλλάζει. Ξανά! (vid)

Το γήπεδο του Παναιτωλικού αναμένεται να αλλάξει όψη και να ομορφύνει ακόμα περισσότερα, αφού η Οικονομική Επιτροπή της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας ενέκρινε χθες την πρόταση ένταξης στο Ε.Π Περιφερειακό Πρόγραμμα Ανάπτυξης Δυτικής Ελλάδας.

Η Οικονομική Επιτροπή της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας ενέκρινε χθες την πρόταση ένταξης στο Ε.Π Περιφερειακό Πρόγραμμα Ανάπτυξης Δυτικής Ελλάδας της αναβάθμισης του Γηπέδου Παναιτωλικού και της διαμόρφωσης εκθεσιακών χώρων, συνολικού προϋπολογισμού 2.353.000 ευρώ.

Τα έργα αφορούν την επέκταση του άνω διαζώματος της μικρής κερκίδας, την τοποθέτηση στέγαστρου σε όλο το μήκος της, τη δημιουργία χώρου ΑΜΕΑ, την εξωτερική διαμόρφωση του πέταλου (πρόσοψη) και την κατασκευή αίθουσας εκδηλώσεων στο εσωτερικό του. Έργα τα οποία έχουν ήδη δημοπρατηθεί και αναμένεται σύντομα να αρχίσουν με την εγκατάσταση του εργολάβου.

Επίσης, τις επόμενες ημέρες δημοπρατείται η κατασκευή εκθεσιακού – μουσειακού χώρου, που θα λειτουργήσει στο εσωτερικό της μεγάλης κερκίδας.

Χθες με την έγκριση της Οικονομικής Επιτροπής της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας προστέθηκε ένα ακόμη σημαντικό έργο, της αντικατάστασης του υπάρχοντος ηλεκτροφωτισμού με LED και η τοποθέτηση φωτοβολταϊκού συστήματος, στο πλαίσιο της ενεργειακής αναβάθμισης του γηπέδου μας.

Το γήπεδο εν έτει 2005

Με τα έργα αυτά ολοκληρώνεται η διαμόρφωση του εσωτερικού του γηπέδου μας, η οποία άρχισε το 2005 όταν τα ηνία της ΠΑΕ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ ανέλαβε ο Φώτης Κωστούλας. Αποκλειστικά με δικούς του οικονομικούς πόρους μεταμόρφωσε σταδιακά το (σχεδόν) εγκαταλειμμένο και ερειπωμένο γήπεδο σε μια σύγχρονη, λειτουργική εγκατάσταση, που καλύπτει τις απαιτήσεις της ομάδας μας τα 12 χρόνια που αγωνίζεται στην κορυφαία επαγγελματική κατηγορία.

Παρότι πολλοί αξιολογούν το γήπεδό μας ως ένα από τα καλύτερα της Ελληνικής περιφέρειας, η διοίκηση της ΠΑΕ σε αγαστή συνεργασία με τον Ερασιτέχνη, δεν έπαψαν να επιδιώκουν την περαιτέρω βελτίωσή του. Στο πλαίσιο αυτό πραγματοποιήθηκαν μελέτες και με τη μεσολάβηση της τότε αντιπεριφερειάρχη Χριστίνας Σταρακά και το ενδιαφέρον του υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Βασιλειάδη, πήραν το δρόμο της υλοποίησης από το 2019.

Για να φτάσουμε στην τελική έγκριση σημαντική ήταν η δουλειά που έγινε από τον Περιφερειάρχη Νεκτάριο Φαρμάκη, τους συνεργάτες του και το προσωπικό της Περιφέρειας. Όχι μόνο προχώρησαν τις απαιτούμενες διαδικασίες, αλλά εξέτασαν με προσοχή την πρότασή μας για ένταξη έργων που αφορούν την ενεργειακή αναβάθμιση στο γενικότερο πλαίσιο της πρόθεσης του Παναιτωλικού για μετάβαση στην «πράσινη ανάπτυξη» των εγκαταστάσεων και των λειτουργιών του.

Τους ευχαριστούμε.

Ο Παναιτωλικός με την αγωνιστική και όχι μόνο δράση του την τελευταία εικοσαετία, αποτελεί τον κορυφαίο πυλώνα εξωστρέφειας του Αγρινίου και της Αιτωλοακαρνανίας. Παράλληλα καταγράφεται και τεράστιο «εσωτερικό αποτύπωμα» καθώς η βελτίωση των εγκαταστάσεών του έχει αναβαθμίσει μια ολόκληρη γειτονιά, αυτή του γηπέδου. Στόχος μας πρέπει να είναι το γήπεδο να συμπαρασύρει την αναβάθμιση όλης της πόλης!

Όπως έχει γίνει ήδη γνωστό, ΠΑΕ και Ερασιτέχνης έχουν προχωρήσει σε αρχικές μελέτες που αφορούν έργα στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου. Και οι σχετικές προτάσεις έχουν κατατεθεί στον Δήμο Αγρινίου, που έδειξε διάθεση να αναλάβει δράση. Η ανάπλαση της οδού Προυσιωτίσσης και μέρους της πλατείας, είναι το πρώτο βήμα.

Η ενοποίηση του γηπέδου με το Δημοτικό Πάρκο και με τους χώρους που μεσολαβούν (Μουσείο, Βιβλιοθήκη, Γλυπτοθήκη, Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια, κ.α.) πρέπει να αποτελέσει το επόμενο βήμα έργων αναβάθμισης της περιοχής.

Παράλληλα αναμένουμε τη μελέτη που έχει αναλάβει το ΤΕΕ για τη δημιουργία υπόγειων χώρων στάθμευσης και διαμόρφωσης της πλατείας του γηπέδου. Που καθημερινά θα εξυπηρετούν κυρίως τις ανάγκες των κατοίκων και τις ημέρες των αγώνων (2-3 φορές τον μήνα) της ανάγκες λειτουργίας του γηπέδου μας.

Τα παραπάνω απαιτούν οραματισμούς, προετοιμασία, σχεδιασμό, δουλειά. Κυρίως, όμως, συνεργασία και κοινή προσπάθεια. Ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση, φορείς, σύλλογοι, κάθε Αγρινιώτισσα και κάθε Αγρινιώτης, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι ο τόπος μας έχει ανάγκη από τις συνεργασίες που θα τον βοηθήσουν να κάνει βήματα ανάπτυξης, βήματα προς το μέλλον.

Ο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ είχε και έχει ιδέες και προτάσεις. Δεν αρκέστηκε σ’ αυτές. Έκανε ΠΡΑΞΕΙΣ. Θέλει να κάνει πολλές ακόμα. Με κοινές δράσεις που θα φέρουν καλύτερα αποτελέσματα.

————————————————————–

#Μόνο_Παναιτωλικός #Παντού_Παναιτωλικός

#Παναιτωλικάρα_μου #Ηδονή_Παναιτωλικός

#BLUERIVERBOYS_AMSTERDAM

Σάββατο 9.9.23

Δημήτρης Μπαλωτής//Dimitris Balotis

[psychotiko-epeisodio]

Σημάδια

Ακόμη χαραγμένα πάνω στο κορμί μου,

σαν ένα αποτύπωμα δικό σου πάνω μου,

Σαν ένα τατουάζ που βλέπω μόνο εγω

Σημάδια,

Που δεν θα γιατρευε ποτέ ο χρονος,

Που δεν πονάνε πια,

Η απλά συνήθισα στον πόνο.

Σημάδια,

Που δεν φύγανε,

Γιατί δεν θέλησα ποτέ να φυγουν.

Πήρες τα πάντα μαζί σου όταν έφυγες

Και ήθελα να 'χω κάτι να σε θυμάμαι.

[justforbooks]

Οι μοντελοποιήσεις των ηλεκτρονικών υπολογιστών μάς είχαν προειδοποιήσει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970: αν συνεχίζαμε να αντλούμε πόρους της γης, να ρυπαίνουμε σε μαζική κλίμακα και να αυξανόμαστε σε αριθμούς ο πολιτισμός θα κατέρρεε μέσα σε έναν αιώνα. Η μοντελοποίηση έδειξε πάνω-κάτω αυτά που συμβαίνουν σήμερα: κλιματική αλλαγή, ανυδρία, μικροπλαστικά να καταστρέφουν κάθε γωνιά του πλανήτη. Αλλά δεν δώσαμε σημασία στην τεχνολογία της δεκαετίας του 1970, ούτε στο βιβλίο «The Limits to Growth» (Τα όρια της ανάπτυξης), που εξέδωσε το 1972 η Λέσχη της Ρώμης. Το βιβλίο ωστόσο πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκε σε τουλάχιστον 30 γλώσσες, προκαλώντας διαμάχες. Πράγματι βασιζόταν σε πολύ πρώιμες μοντελοποιήσεις του MIT και προσπαθούσε να διατυπώσει με απλουστευμένο τρόπο τα περίπλοκα παγκόσμια συστήματα. Όλα τα μοντέλα των Η/Υ είναι λανθασμένα, αλλά μερικά είναι χρήσιμα: αυτό το μοντέλο δεν ήταν καν λανθασμένο και παρότι προειδοποιούσε για τις ζημιές της λεηλασίας των πόρων, η ανθρωπότητα συνέχισε να αδιαφορεί για τον υπερπληθυσμό και τη ρύπανση.

Το βιβλίο «The Limits to Growth» είχαν γράψει τέσσερις, νέοι τότε, επιστήμονες —η Donella H. Meadows, ο Dennis L. Meadows, ο Jørgen Randers και ο William W. Behrens IΙΙ— που προσπαθούσαν να απαντήσουν στο θεμελιώδες ερώτημα: Είναι δυνατόν να επεκταθεί η ανθρώπινη ανάπτυξη χωρίς αρνητικές συνέπειες; Ήταν μια σοβαρή προσπάθεια χρήσης των γνώσεων και των καλύτερων εργαλείων υπολογιστών που διαθέταμε τότε ώστε να προσομοιωθούν μια σειρά από σενάρια για το μέλλον. Μπορούσαμε άραγε να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ της ανθρώπινης ευημερίας ή της ανθρώπινης ανάπτυξης και του γεγονότος ότι οι πόροι ήταν πεπερασμένοι; Κινδυνεύουμε από κατάρρευση; Τι μπορεί να μειώνει τη ρύπανση; Πώς μπορούμε να περιορίσουμε την κατανάλωση;

Οι κύριες μεταβλητές είναι πέντε: πληθυσμός, παραγωγή τροφίμων, βιομηχανική παραγωγή, φυσικοί πόροι και ρύπανση. Αυτό που προκαλεί κατάρρευση στα περισσότερα σενάρια είναι ένας συνδυασμός, όχι μόνο ένα πράγμα. Ανάμεσα στα ερωτήματα ήταν ότι αν η δικαιοσύνη στη διαχείριση των πόρων θα μπορούσε να διασώσει την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, αν μια καλύτερη σχέση με τους άλλους ανθρώπους και με τη φύση, αν π.χ. η αποσύνδεση της ευημερίας από την αύξηση της κατανάλωσης θα έκανε το μέλλον μας πιο σίγουρο. Είναι αλήθεια ότι το μέσο αποτύπωμα των ανθρώπων στις ΗΠΑ είναι 20 φορές εντονότερο από το μέσο αποτύπωμα στην Αφρική —ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η αύξηση του πληθυσμού στην Αφρική είναι επιθυμητή· ο μεγαλύτερος πληθυσμός σημαίνει αθροιστικό μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα. Εξάλλου, στην Αφρική λείπουν οι υποδομές διαχείρισής του· π.χ. η βιομηχανία της ανακύκλωσης.

Oι συγγραφείς του «The Limits to Growth» (LTG) χρησιμοποίησαν το μοντέλο World3 για να προσομοιώσουν τις συνέπειες των αλληλεπιδράσεων μεταξύ της Γης και των ανθρώπινων συστημάτων. Βασίστηκαν στις εργασίες του Jay Forrester από το MIT, και ιδιαίτερα στο βιβλίο του World Dynamics. Για την έρευνα και τη συγγραφή συνεργάστηκαν 17 ερευνητές, οι οποίοι συνέχισαν τη δουλειά αυτή με διαρκείς ενημερώσεις: το 1992 κυκλοφόρησε το Beyond the Limits ενώ το 20024 το «The Limits to Growth: The 30-Year Update». Το 2012, ο Νορβηγός συν-συγγραφέας Jørgen Randers δημοσίευσε το «2052: A Global Forecast for the Next Forty Years» και το 2022, μαζί με τον Dennis Meadows και άλλους 19 επιστήμονες έβγαλαν το «Limits and Beyond». Το συμπέρασμα είναι πάνω-κάτω το εξής: αν ο ρυθμός του πληθυσμού διατηρηθεί μαζί με την εξόρυξη γήινων πόρων, έχουμε περίπου 100 χρόνια ζωής στον πλανήτη. Βεβαίως, στο πέρασμα του χρόνου κάποιοι παράγοντες μπορούν να αλλάξουν και θα αλλάξουν· π.χ. η εισαγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Υπάρχει ένα υπαρξιακό δίλημμα. Πολλοί πολιτικοί του 20ού αιώνα, όπως ο Ρόναλντ Ρέιγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ, είχαν μια επικούρεια αντίληψη σε πλανητική κλίμακα: ας ζήσουμε στο μάξιμουμ και ας καταστραφούμε όλοι μαζί στα μέσα του 21ου αιώνα. Η αντίθετη αντίληψη είναι πιο συντηρητική υπό την έννοια ότι παίρνει υπόψη τον παράγοντα της βιωσιμότητας των αγέννητων. Όταν κυκλοφόρησε πάντως το βιβλίο «The Limits to Growth», απορρίφθηκε από πολλούς ως προφητεία για την Ημέρα της Κρίσεως. Στους οικονομολόγους δεν άρεσε γιατί η ανάπτυξη είναι εγγενής στον καπιταλισμό, τουλάχιστον στον καπιταλισμό του 20ού αιώνα που κάλπαζε χωρίς να ενδιαφέρεται αν καίει ή αν κλέβει τον χρόνο των ανθρώπων στο μέλλον. Ο χρόνος των επερχόμενων γενεών θα ξοδευτεί στην αποπληρωμή του χρέους που έχει συσσωρευτεί· μιλάμε για χρέος οικονομικό και οικολογικό. Σήμερα ξέρουμε ότι θα ξεμείνουμε από πόρους, αλλά πασχίζουμε να βρούμε άλλους ελπίζοντας ότι θα μας σώσει η τεχνολογία.

Μισό αιώνα από την έκδοση του βιβλίου αντιμετωπίζουμε την υπερθέρμανση και την απώλεια της βιοποικιλότητας. Αλλά έχουμε κάνει αρκετά βήματα στην αντιμετώπιση της παγκόσμιας φτώχειας όπως και στην εξεύρεση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Εκτυλίσσεται μια αθόρυβη επανάσταση που δεν τη βλέπουμε ακόμα. Ίσως μάς κάνει λίγο πιο αισιόδοξους το ότι το «Τhe Limits of Growth» γράφτηκε όταν ακόμα πόλεις σαν το Ντένβερ και το Λος Άντζελες ήταν τυλιγμένες στην αιθαλομίχλη.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[konmarkimageswords]

Ο χρόνος που περνά και χάνεται (εκδόσεις Παρέμβαση)

Οι διακόσιες σαράντα συμμετοχές που περικλείονται αφορούν ποιήματα, διηγήματα και φωτογραφίες, παρουσιάζοντας την ξεχωριστή ματιά καθενός από τους δημιουργούς αναφορικά με την επίδραση του χρόνου και τα σημάδια που αφήνει στις ζωές μας.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου γράφουν οι: 

Αγγελική Αγγελοπούλου - Ο χρόνος που περνά και χάνεται… 

Φανή Αθανασιάδου - Ο χρόνος που φεύγει 

Καίτη Βασιλάκου - Η εποχή μου 

Βικτωρία Βουδουράκη - Φιλμ 

Ελένη Βουδούρη - Η παλίρροια του χρόνου 

Σουλτάνα Βουδούρη - Η σκοτεινή ήπειρος 

Άννα Γεωργίου - Ο Φάρος 

Χρυσούλα Γεωργούλα - Ο αβιώτος χρόνος 

Κική (Κυριακή) Γιαμουρίδου - Όλα εξαρτώνται από τη στιγμή 

Μερκούριος Γιάντσης - Εκείνος 

Κατερίνα Γιάσογλου - Άχρονες στιγμές 

Παναγιώτης Γκούβερης - Προφήτης 

Ελένη Γουγουτσά - Τα γενέθλια 

Ελένη Δεληβοριά - Ακροστιχίδα του χρόνου - Παιχνίδια του χρόνου - Χρόνος-αράχνη 

Μάνος Δραγώγιας - Το αέναο γίγνεσθαι 

Γιώργος Δρίτσας - Χαμένες αναμνήσεις 

Ιωάννα Ευθυμιάδου - Ich bebe, μαμά 

Λευτέρης Ευμορφόπουλος - Άνθρωποι είσαστε 

Άντζελα Ζιούτη - Ο καλύτερος δολοφόνος 

Διονυσία Καραμπουρνιώτη - Έτσι είναι ο χρόνος 

Κώστας Κίτσος 

Γιώργος Σ. Κόκκινος - Τα ρούχα της νιότης μου 

Αλεξάνδρα Κολιγιώτη - Μειδίαμα του χρόνου 

Ζαφειρία Κοτζαμάνογλου - Ο χρόνος που περνά και χάνεται 

Δημήτρης Κουτουλάκης - Μοναστήρια: Το μέρος όπου σταματά ο χρόνος 

Δημήτρης Κουφόγιαννης - Δεσμώτες του Χρόνου 

Χριστίνα Κρητικού - Από την άλλη πλευρά του χρόνου 

Ελένη Κριτσιβέλα - Χρονο(δια)τριβή 

Ασημίνα Λαμπράκου - Αποτύπωμα στον χρόνο 

Μαριλού Λεονάρδου - Και κάπως έτσι ο χρόνος σταμάτησε… 

Έλενα Λιάτου - Μυστικό πέρασμα στου χρόνου το αργοκύλισμα 

Βασίλης Μαγκλάρας - Η φρίκη του Χρόνου 

Γεωργία Μακρογιώργου - Ν’ άλλαζες δρόμο 

Δημήτρης Μάλλης - Επισκεπτήριο 

Κωνσταντίνος Μανίκας - Το μαχαίρι του χρόνου 

Αναστάσιος Μαράς - Η στιγμή που φεύγει 

Σοφία Μαργαρίτη - Περσεφόνη 

Κωνσταντίνος Μαρκογιάννης - Ίσως ο Θάνατος 

Κασσιανή Μαρτινάκη - Λευκές Εποχές 

Γιάννης Μήτσιος - Μνήμες και αποχωρισμοί 

Αναστάσιος-Μάριος Μιχαηλίδης - Μια παλιά φωτογραφία 

Θανάσης Γ. Μίχος - Σε ένα άλλο νησί κάποτε 

Αντώνης Μπαλασόπουλος - Ένα όνειρο 

Κοραλί Μπαρμπέν - Kορέστεια 

Αναστάσιος Σαχινίδης 

Αριάδνη Νικολάρα - Το σακάκι 

Χρήστος Ντικμπασάνης - Χρόνος και μύθος 

Μιλτιάδης Ντόβας - Πεντόβολα 

Ιωάννης Ξενίδης 

Παναγιώτης Παλασίδης - Ο χρόνος 

Πόπη Παντελάκη - Η δίνη του χρόνου 

Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη - Ο χρόνος τυπωμένος στο χαρτί 

Γιάννης Σαμοθράκης 

Ελένη Κ. Παπαδοπούλου - «Ἐνθύμιον ἀρραβῶνος» 

Άγγελος Πάσκος - Μεταμόσχευση καρδιάς 

Βάννα Γ. Πασούλη - Στο βάραθρο του χρόνου 

Χρυσούλα Πατρώνου-Παπατέρπου - Αλλαγή ώρας 

Λεόντιος Πετμεζάς - Το άγριο, απρόσμενο πέρασμα του χρόνου 

Δημήτριος Σ. Πέτρου - Πρώτα ο Θεός 

Σταύρος Ξ. Πέτρου - Στη γιαγιά μου 

Μαίρη Πίσια - Μια ρωγμή στο χρόνο 

Πολύβιος Ν. Πρόδρομος - Τριαντάφυλλό μου 

Καλλιόπη Ράικου 

Πένυ Ραμαντάνη - Ο μάρτυρας 

Μάουρα Ρομπέσκου - Για μια στιγμή αιώνια 

Αντώνιος Σανουδάκης-Σανούδος - Το ξύλινο τραπεζάκι του χρόνου

Θανάσης Σαρδέλης - Στιγμές ζωής… 

Αθηνά Σαρλάνη 

Ελένη Σεμερτζίδου - Δεσμώτης 

Ιωάννης Σιδηρόπουλος - Χριστούγεννα σ’ ένα σπιτικό 

Νίκος Σουβατζής - Καταργώντας την εξουσία του χρόνου 

Αρχοντία Σπαχίδου - Η νόρμα του χρόνου 

Μαρία Σταυρίδου - Ένα λεπτό 

Αλέξανδρος Στεφόπουλος - Ανεπιστρεπτί 

Γιάννης Στρούμπας - Παράλληλες ρυτίδες 

Βάνια Σύρμου - Μετάξι 

Κωνσταντίνος Συρράκος - Ο χρόνος που περνά και χάνεται 

Κώστας Τερζανίδης - Εδώ στου δρόμου τα μισά 

Χρήστος Τζιώκος 

Άρτεμις Τομαή (η Θαλασσινή) - Χρόνος απών 

Παρθένα Τσοκτουρίδου - Φτερά που δεν πετάνε 

Ελένη Φιτσάλη - Η Γέφυρα 

Δημήτρης Μπουλουγούρης 

Γιώργος Χατζελένης - Ο απογευματινός καφές της Σαλαμάνκα

Ζωή Χατζηγεωργίου - Του Χρόνου οι γιοι 

Κατερίνα Χατζηγιαννάκη - Τα γρανάζια του χρόνου 

Γιάννης Χονδρός - Περί βημάτων και σταγόνων 

Φωτεινή Χρηστίδου - Η κλεψύδρα 

Ελένη Ψαραδάκη - Οι στιγμές χάνονται μα οι μνήμες μένουν 

[papaifi]

Βάλτε τις Παραστάσεις στη Ζωή Σας

Οι καλλιτεχνικές παραστάσεις είναι μια πύλη σε έναν μαγευτικό κόσμο όπου η δημιουργικότητα και η έκφραση συμπλέκονται. Από μαγευτικούς χορούς και συμφωνικές αρμονίες μέχρι θεατρικές παραγωγές που προκαλούν σκέψη και ηλεκτρισμένες συναυλίες, αυτές οι παραστάσεις έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν και να αιχμαλωτίσουν το κοινό. Ελάτε μαζί μας καθώς ξεκινάμε ένα ταξίδι σε αυτό το μαγευτικό βασίλειο, όπου οι καλλιτέχνες δημιουργούν μαγεία και οι θεατές μεταφέρονται σε βασίλεια συναισθημάτων και θαυμάτων. Ζήστε τη βαθιά επίδραση των καλλιτεχνικών παραστάσεων καθώς πυροδοτούν τη φαντασία και γιορτάζουν την ομορφιά της ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Στη σφαίρα των καλλιτεχνικών παραστάσεων, τα όρια καταρρίπτονται και οι δυνατότητες είναι ατελείωτες. Οι καλλιτέχνες ξεπερνούν τα όρια της τέχνης τους, πειραματίζονται με νέες τεχνικές και συνδυάζουν διαφορετικές μορφές τέχνης για να δημιουργήσουν πρωτοποριακά και καινοτόμα έργα. Είναι ένας κόσμος όπου η καινοτομία συναντά την παράδοση, όπου το παρελθόν συγχωνεύεται με το παρόν και όπου η φαντασία δεν γνωρίζει όρια. Οι καλλιτεχνικές παραστάσεις όχι μόνο διασκεδάζουν αλλά προκαλούν και τις προοπτικές μας, προκαλούν σκέψη και πυροδοτούν συζητήσεις. Έχουν την αξιοσημείωτη ικανότητα να ξεπερνούν τον χρόνο και να αφήνουν ένα διαρκές αποτύπωμα στις ψυχές μας, υπενθυμίζοντάς μας τη δύναμη της ανθρώπινης δημιουργικότητας και τον βαθύ αντίκτυπο που μπορεί να έχει στα άτομα και την κοινωνία στο σύνολό της. Μπείτε σε αυτόν τον μαγευτικό κόσμο και αφήστε τον εαυτό σας να παρασυρθεί από τη μαγεία των καλλιτεχνικών παραστάσεων.

[innainnaki]

Θέλω να αφήσω αποτύπωμα της παλάμης μου στο κωλομαγουλο σου

Sound's good 😊

[eclecticstarlightblogger]

Κώστας Τσουκαλάς: Ενσαρκώνει όλα τα ωφέλιμα του «ιστορικού ΠΑ.ΣΟ.Κ.»

Όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους. Ο ισολογισμός φυσικά είναι αρνητικός πράγμα που δείχνει ότι το ισοζύγιο της κάθε κυβέρνησης επιβαρύνθηκε από τα σφάλματα, έως και εγκλήματα. Το ΠΑΣΟΚ φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Φαίνεται όμως ότι στις επιλογές του ψηφοδελτίου, έκανε σαφώς καλύτερη δουλειά από τον Μητσοτάκη ο οποίος […] Κώστας Τσουκαλάς: Ενσαρκώνει όλα τα…

[thoughtfullyblogger]

Κώστας Τσουκαλάς: Ενσαρκώνει όλα τα ωφέλιμα του «ιστορικού ΠΑ.ΣΟ.Κ.»

Όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους. Ο ισολογισμός φυσικά είναι αρνητικός πράγμα που δείχνει ότι το ισοζύγιο της κάθε κυβέρνησης επιβαρύνθηκε από τα σφάλματα, έως και εγκλήματα. Το ΠΑΣΟΚ φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Φαίνεται όμως ότι στις επιλογές του ψηφοδελτίου, έκανε σαφώς καλύτερη δουλειά από τον Μητσοτάκη ο οποίος […] Κώστας Τσουκαλάς: Ενσαρκώνει όλα τα…