#War Cemetery | Explore Tumblr Posts and Blogs

the-greatwar · 1 year

Photo

Essex Farm Cemetery

John McCrae Canadese arts

In Flanders Fields

In Flanders fields the poppies blow Between the crosses, row on row, That mark our place; and in the sky The larks, still bravely singing, fly Scarce heard amid the guns below. We are the Dead. Short days ago We lived, felt dawn, saw sunset glow, Loved, and were loved, and now we lie In Flanders fields. Take up our quarrel with the foe: To you from failing hands we throw The torch; be yours to hold it high. If ye break faith with us who die We shall not sleep, though poppies grow In Flanders fields.

John McCrae

Een van de meest aangrijpende herinneringen aan de Eerste Wereldoorlog is het ontroerende gedicht 'In Flanders Fields', geschreven door John McCrae, een Canadese legerdokter, na de dood van zijn goede vriend en landgenoot luitenant Alexis Helmer. Helmer kwam op 2 mei 1915 om het leven toen een granaat ontplofte tijdens de tweede Duitse gasaanval. Bij afwezigheid van een kapelaan leidde McCrae zelf de uitvaartdienst voor zijn vriend. Verdriet en het trauma van de oorlog inspireerden zijn gedicht.

Op dat moment was majoor John McCrae aan het werk in een velddressingstation op de weg tussen Ieper en Boezinge. Daar hield hij zich vooral bezig met de behandeling van slachtoffers van de Duitse gasaanvallen. Kort nadat hij het gedicht had geschreven, werd hij als Chief of Medical Services overgebracht naar een Canadees veldhospitaal in Frankrijk, waar de gewonden van de veldslagen van de Somme, Vimy Ridge, Arras en Passendale werden behandeld.

McCrae legde het vel papier weg waarop hij het gedicht had geschreven. Het zou misschien nooit zijn gepubliceerd als een collega-officier de aantekeningen van McCrae niet had gevonden en ze naar een aantal Londense tijdschriften had gestuurd. Het gedicht verscheen voor het eerst in het tijdschrift Punch en raakte meteen de harten van het Britse volk.

In de zomer van 1917 kreeg John McCrae aanvallen van astma en bronchitis, vrijwel zeker als gevolg van het inademen van chloorgas tijdens de Tweede Slag om Ieper. Op 23 januari 1918 werd McCrae ziek met een longontsteking en werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Hij stierf vijf dagen later op slechts 46 jarige leeftijd. McCrae is begraven in Wimereux, ten noorden van Boulogne (Frankrijk).

John McCrae

One of the most poignant reminders of World War I is the moving poem, ‘In Flanders Fields’, written by John McCrae, a Canadian army doctor, following the death of his close friend and compatriot Lieutenant Alexis Helmer. Helmer was killed on 2 May 1915 when a shell exploded during the second German gas attack. In the absence of a chaplain, McCrae conducted the funeral service for his friend himself. Grief and the trauma of war inspired his poem.

At the time, Major John McCrae was working in a field dressing station on the road between Ypres and Boezinge. While there, he was mainly involved in treating victims of the German gas attacks. Soon after he wrote the poem, he was transferred, as Chief of Medical Services, to a Canadian field hospital in France, where the wounded from the battles of the Somme, Vimy Ridge, Arras, and Passchendaele were treated.

McCrae discarded the sheet of paper on which he had written the poem. It might never have been published but for a fellow officer who found McCrae’s notes and sent them to a number of London magazines. The poem first appeared in the magazine Punch and immediately touched the hearts of the British people.

In the summer of 1917, John McCrae suffered attacks of asthma and bronchitis, almost certainly as a consequence of inhaling chlorine gas during the Second Battle of Ypres. On 23 January 1918, McCrae fell ill with pneumonia and was admitted to hospital. He died five days later at only 46 years of age. McCrae is buried in Wimereux, north of Boulogne (France).

Het verhaal van Joe Strudwick, de jongst gesneuvelde militair.

Joe werd geboren op woensdag 14 februari – vandaar zijn voornaam Valentine – 1900 in Falkland road, Dorking, Surrey. Hij was de tweede zoon van Jesse Strudwick, een tuinier en Louisa Fuller, wasvrouw van beroep. In totaal had hij twee stiefzussen (uit het eerste huwelijk van zijn vader), drie broers en twee zussen. Na zijn beperkte opleiding op de school van St. Paul’s in zijn buurt, ging hij werken als landbouwersknecht en bij een oom die kolenhandelaar was. Hij werd beschreven als ‘groot en goed gebouwd’. Hij meldde zich als vrijwilliger aan in Lambeth, januari 1915 toen hij dus nog maar 14 was! Het is niet duidelijk hoe hij erin slaagde om zijn echte leeftijd te verdoezelen. Na zijn opleiding vertrok hij met het 8ste bataljon van de Riflebrigade (ook genoemd the Prince Consort´s Own) naar Frankrijk op woensdag 19 mei 1915. Op het einde van die maand kreeg hij al praktijkopleiding met het regiment van de ‘North en South Staffordshires’ in de frontlinies van de Ploegsteertsector. (Zijn bataljon is toegevoegd aan de 1/5th en 1/6th North and South Staffordshire, 46 North Midland Division – 137th Brigade). Zijn eerste opdracht voerde hij uit op 7 juni bij St. Elooi. Maar kort daarna werd hij al gewond en naar Engeland teruggestuurd om te herstellen in Sheerness, Kent. Hij heeft door zijn verblijf in Engeland waarna hij pas op 12 augustus terugkeert, de verschrikkelijke gevechten rond Bellewaarde en het Hooge niet moeten meemaken (16/6/1915 Bellewaarde Ridge, 19/7/1915 Hooge Crater mijn, 30-31/7/1915 eerste aanval met vlammenwerper en 9/8/1915 mijnkrater terug heroverd). Op woensdag 12 augustus keerde hij terug naar de ‘Ypres salient’ waar hij zich opnieuw voegde bij wat er nog overbleef van het 8ste bataljon. Het bataljon had immers zware verliezen geleden – 19 officieren en 469 manschappen –- op 30 juli bij Hooge. Via zijn makkers in zijn peloton kwam hij gauw genoeg te weten wat het droevige lot was geweest van vele vrienden bij de aanval op Hooge. Zijn eerste taak was nu om karweien uit te voeren bij het kanaal van Ieper naar Boezinge. Daarna keerde hij terug naar de frontlinies bij Potyze op 23 augustus. Begin september was hij tijdens zijn dienst getuige van een hevig luchtgevecht boven de Britse frontlijn, waarbij het Britse vliegtuig werd neergehaald en te pletter stortte in Duits gebied. Op 6 september werd hij afgelost en naar ‘Ginger Bread Chateau’ (kasteel van de Potyze?) gebracht, waar hij door een omnibus werd opgepakt en naar Watou gevoerd om daar te rusten, te oefenen en karweien uit te voeren. Dat stemde hem tevreden omdat hij eindelijk een warm bad kon nemen en vers ondergoed aantrekken! In Poperinge kon hij ook voor even genieten van andere verstrooiing samen met vrienden. Op 6 september wordt zijn brigade afgelost en naar “Ginger Bread Chateau” en verder naar Watou. In de War Diary van 9/9/1915 (zie afbeelding onder) staat dat er een “zorgvuldige” medische inspectie was en 35 niet fit genoeg waren voor verdere dienst, er 15 leden aan ‘nervous breakdown” en er 10 anderen waren jonger dan 18 jaar. Bijgevolg, Strudwick was niet de enige in dit bataljon die door de mazen van het net was geglipt. Op 13 september marcheerde hij naar Poperinge van waaruit hij per trein naar ‘Ypres Asylum’ (station van Ieper) werd gebracht en van daar naar hun kampement waar ze in reserve afwachtten. De volgende morgen kreeg hij karweien die de eerste twee weken zouden in beslag nemen. Daarna werd hij op 28 september naar de loopgraven gestuurd bij ‘Bellewaerde farm’ (Hooge). In deze periode werd Ieper en de omgeving van het Hooge en Bellewaarde Farm hevig gebombardeerd. De afgrijselijke taferelen die hem daar opwachtten, werden nog versterkt door een weerzinwekkende geur van ontbindende lijken. De loopgraven waren in een verschrikkelijke toestand, volledig ondergelopen en fel beschadigd na de voorgaande gevechten. In de War diary van 23/9/1915 lezen we: Bn bivouacked. Refitting and reorganising … Received to send back to Engeland men under 17 years of age. Waarschijnlijk het gevolg van het medisch onderzoek hierboven vermeld. Hier weer de vraag: Waarom bleef Strudwick? War diary 6/10/1915: bataljon wordt afgelost en “A general feeling throughout the Bn that the 14th Div. has had more than its share of this unpleasant salient. Men have lost confidence and do not show themselves at their best”. (“Een algemeen gevoel overal in het bataljon dat de 14de div. meer dan zijn aandeel van deze onaangename salient heeft gehad. De mannen hebben hun vertrouwen verloren en vertonen zich niet op hun best”.) En dan verder op 11/10/1915: een steeds groter probleem is hoe er moet omgegaan worden met mannen in de loopgraven waarvan de zenuwen het dreigen te begeven. Hierbij rijst de vraag hoe Strudwick hiermee omging? Tijdens de maand november en december verblijven ze alternerend in rustkampen of staan ter beschikking van o.a. de 6th Division voor werken aan de frontlinie in de omgeving van het Ieper-IJzer kanaal. Ondertussen blijven de artillerie van de machinegeweren aan beide zijden zeer actief. Niet alleen de frontlinies krijgen hun deel artillerievuur te verwerken maar ook het achterland. Er zijn geen belangrijke acties of aanvallen en het is een zogezegde rustige periode maar als we de slachtoffers bekijken voor de periode van 1 november tot 17 december: 2 officieren gedood en 10 gewond. Bij de manschappen vielen er 81 doden en 228 gewonden. Eind december gaat de 14th Div. op rust in Frankrijk om dan begin januari 1916 terug te keren naar de omgeving van het kanaal. Voor de periode van december tot januari 1916 zijn blijkbaar de War Diary voor het 8th Bn niet voorhanden of verloren/vernietigd. Uit het divisiedagboek kunnen we opmaken dat de divisie het gebied van La Belle Alliance, Frascati, Hill Top Farm, Noordhof farm en Belmont Farm bezetten. (Zie boven: uittreksel uit loopgravenkaart St Julien 28 N W 2 met deze gebieden omcirkeld). Uit het dagboek blijkt verder dat ze dagelijks onder Duits artillerievuur lagen. Verder zijn het rustige dagen. Als je het aantal slachtoffers bekijkt (uit de lijst met slachtoffers als bijlage bij het dagboek) blijkt dat er in de 41st Infantry Brigade, waartoe 8th Bn Rifle Brigade behoort, er tussen 1 januari en 14 januari 1916, 286 slachtoffers vallen (6 officieren en 280 manschappen) Op 14 januari 1916 is dat één officier en 16 manschappen. Strudwick is één van de doden. The Dorking Advertiser publiceerde na zijn dood het volgende op zaterdag 22 januari 1916: (vrij vertaald) Nog een soldaat uit Dorking is eervol gesneuveld voor zijn vaderland. Soldaat Valentine Joe Strudwick van het 8ste Rifle Brigade trad in dienst 12 maanden geleden, en op de dag van zijn overlijden op 14 januari had hij de leeftijd van 16 jaar nog niet bereikt, daar hij geboren was op Valentijnsdag 1900. Zijn moeder zou hem natuurlijk nog een paar jaar liever niet in het leger gezien hebben, maar de jonge Strudwick had daar geen oren naar – een mooi voorbeeld voor ouderen die zich nog niet aangemeld hebben en misschien een verwijt! Na slechts zes weken opleiding werd hij naar Frankrijk gestuurd. Al gauw verloor hij twee kameraden die naast hem stonden – allebei op slag dood. Hij was daardoor zo geschokt en bovendien ook het slachtoffer van een gasaanval, dat hij voor drie maanden opgenomen werd in het ziekenhuis van Sheerness. Na herstel vervoegde hij zijn regiment en deze week dan kreeg zijn moeder het volgende bericht van zijn commandant, gedateerd op 15 januari: Het spijt me ten zeerste u te moeten informeren dat uw zoon gedood werd door een granaatinslag op 14 januari. Hij was op slag dood en heeft niet geleden. Zijn lichaam werd door een aantal kameraden gebracht naar een kleine begraafplaats achter de linies waar het deze morgen eervol begraven werd. Een kruis wordt gemaakt en zal spoedig op zijn graf geplaatst worden. Rifleman Strudwick werd gerespecteerd door zijn kameraden en officieren en het spijt ons ontzettend om zulk een goede soldaat te moeten verliezen. Van hun kant én de onze bied ik u onze oprechte blijken van medeleven aan. De overledene was mevrouw Strudwick’s tweede overlevende zoon en haar verdriet is des te groter daar zij hem niet meer had kunnen zien sedert hij in dienst trad. Ze heeft een tweede zoon in de Royal Field Artillery. De jonge Strudwick was een oud-leerling van St Paul’s. De oudere broer, Jesse Strudwick, regimentsnummer 121109 werd uit het leger ontslagen op 3 juli 1916 om medische reden (ziekte). Joe ontving de Victory Medal, de British War Medal en de 1915 Star Medal. Hij ligt begraven op Essex Farm Cemetery In Plot I Rij U. Op zijn grafsteen staat als epitaaf: “Niet uit onze herinneringen, noch verstoken van onze liefde.” (“Not gone from memory or from love”). Hij wordt ook herdacht op het Dorking oorlogsmonument en de namenlijst (Roll of Honour) van St. Paul’s en St. Martin’s Parish Churches.

#first world war #john mccrea #In Flanders Fields #world war 1 #Battle of Ypres #poet #war cemetery

9 notes · View notes