#samuel fielden

[atomic-cat]

I went to see the haymarket martyrs' memorial

[dailyanarchistposts]

This past International Workers Day, otherwise known as May Day, I attended my local rally. The same old May Day groups were in attendance, Party for Socialist Liberation (PSL), Communist Party USA (CPUSA), Democratic Socialists of America (DSA), and a couple other single issue labor groups. The endless tedium of speeches aside, something strange stood out to me. Every group called for left unity in some way or another. “Unite as workers to crush capitalism,” was the exact quote from the young man in running shoes, jeans, and a bright red PSL shirt. I could have spoken up and made a scene, again, but I feel it is more effective to broadly address why this call for left unity is absurd especially considering the Marxist historical revisionism surrounding May Day. The success of May Day was directly because of the anarchist Haymarket Martyrs and the Marxist attempt to ignore this fact is one of the many reasons why left unity is never in the best interest of anarchists.

Before we begin, it is important to go over the events of the Haymarket uprising on May 4th, 1886. The first May Day was called for by the Federation of Organized Trades and Labor Unions (FOTLU) as the official first day the eight-hour workday in 1886. On May 1st 1886, between 30,000 and 80,000 laborers in Chicago refused to work in support of the eight hour day, which shut down the industrial zones. August Spies, a German-born anarchist and leading contributor to the newspaper Arbeiter-Zeitung, was enthused by the unity and relative success of the eight-hour fight.[1] The McCormick Reaper Works’ solution, instead of meeting the demands of the workers, was to hire scabs. On May 3rd, 1886, striking workers from the McCormick Plant asked Spies to come down to the Southwest side of Chicago and give a speech to bolster morale. Minutes into Spies speech, the scabs began filing out of the plant and the McCormick strikers rushed to the gates of the factory. To protect the business and scabs, 200 police officers rushed in and beat the strikers with clubs and shot them with pistols. According to Spies, 6 strikers were killed including those that were shot in the back as they fled. Spies knew that the battle had been lost and returned to his newspaper office with the sound of screams and pistol fire still ringing in his ear.

That night, August Spies rushed into print several thousand leaflets urging workingmen to come to a meeting the next day, May 4th, at Haymarket Square.[2] The next day, the anarchists August Spies, Albert Parsons, and the Rev. Samuel Fielden spoke to a crowd estimated variously between 600 and 3,000. At around 10:30 PM as Fielden spoke, the police showed up despite the peaceful nature of the crowd. As they ordered the crowd to disperse, a bomb was thrown into the advancing officers, killing 6. The Police then opened fire on the anarchists killing 4 and some of the anarchists returned fire killing another police officer. The Police argued it was a conspiracy and eight influential anarchists were arrested, including Spies and Parsons, who were not present but had significant influence in the community. On November 11th 1887, 4 convicted anarchists including Spices, Parsons, Adolph Fischer, and George Engle were hanged. The state executions further enraged the broader community and would be the catalyst for the International Workers Day.

The Haymarket Uprising was internationally significant. During the funeral procession for the anarchists in Chicago, the historian Philip Foner estimates, between 150,000 and 500,000 people lined the streets in support. Both the American Federation of Labor and the Knights of Labor, although initially reluctant, supported the slain anarchists as heroes of labor. The Knights of Labor even published the autobiographies of Parsons, Spies, Fischer, Engle, and the anarchist who killed himself in prison, Oscar Neebe.[3] The London Freedom group argued “No event in the worldwide evolution of the struggle between socialism and the existing order of society has been so important, so significant, as the tragedy of Chicago.”[4] According to the historian Paul Avrich, pamphlets and articles about the case and autobiographies of the martyrs appeared in every language across the world. In Europe, over twenty-four cities boasted sizeable protests in support of the Haymarket Martyrs.[5] Famous anarchists like Emma Goldman, Alexander Berkman, and Ricardo Flores Magón all attribute the Haymarket uprising to their radicalization. Moreover, it was not only Europe that celebrated the Haymarket Martyrs. The Times of London reported protests in Cuba, Peru, and Chile.[6] Mary Harris “Mother” Jones was in Mexico on May Day, 1921, and wrote that their May Day was expressly in honor of “the killing of the workers in Chicago for demanding the eight-hour day.”[7] More to this point, during a trip to Mexico in 1939, Oscar Neebe’s grandson was shown a mural by Diego Rivera in the Palace of Justice depicting the Haymarket Martyrs.[8] The international significance of the Haymarket Martyrs was undeniable in the hearts and imagination of all of the Left and is a significant element in the success of May Day.

The success of May Day internationally is thanks to the slain anarchists yet Marxist leadership intentionally omitted the significance of the Haymarket Martyrs to further purge anarchism from the historical record. In 1889, just a few years after the execution, the Marxist International Socialist Congress, who would later form the “Second International,” chose May 1st to celebrate international workers. However, nowhere in the Second International’s proclamation was the slightest mention of anarchism or the Haymarket Martyrs’ sacrifice for the eight-hour workday. The historian Philip Foner in 1969 therefore needed to write an entire book to remind the reader that other than pushing for the eight-hour workday, the secondary purpose of the establishment of International Workers Day on May 1st was to honor the Haymarket Martyrs. He argues “there is little doubt that everyone associated with the resolution passed by the Paris Congress knew of the May 1st demonstrations and strikes for the eight-hour day in 1886 in the United States … and the events associated with the Haymarket tragedy.” [9]

This slight against anarchists should come as no surprise considering the Second International broke with the First International Workingmen’s Association to exclude anarchists. The few anarchist members that refused to leave the Second International were barred from contributing. Member William Morris reveals, “expressions of anarchist ideas were often shouted down, and in one incident Francesco Saverio Merlino faced violence from the other delegates.”[10] The later Soviets were no stranger to historical revisionism either. Whether it is Stalin painting himself into pictures alongside Lenin or more typically painting out figures, like Trotsky, from the historical narrative. Famous member of the Communist Party USA’s central committee and founder of International Publishing, Alexander Trachtenberg, published the definitive “History of May Day” in 1932 and did not mention the word anarchism once.[11] Therefore, the Marxists of the Second international developed the May Day holiday to appropriate the international success of the anarchist Haymarket martyrs, while actively excluding anarchist thought from their sphere of influence.

Rosa Luxemburg also actively excluded mentioning the Haymarket Martyrs, which prominent Social Democrat publications like Jacobin choose to publish to further marginalize anarchist ideas. In 2016, Jacobin magazine published Luxemburg’s “What are the Origins of May Day.” In this article, Luxemburg argued that in 1856, the Australian workers call for complete work stoppages in support for the 8-hour workday influenced the American and then International development of May Day.[12] She claims that the Australians call to action was the primary source of inspiration for The International Workers Congress in 1890. While this is most likely true, she does not mention anarchists at all in her story. Not only did Luxemburg choose to ignore the impact of the Haymarket anarchists, but Jacobin’s intentional publication of her work in 2016 illustrated this same interest in erasure. Therefore, it becomes clear that both the Communists and the contemporary Social Democrats reinterpret history in order to ignore the global impact of anarchism on the working-class.

This active historical revisionism from popular Marxists is what makes May Day speeches calling for “left unity” ridiculous. Let us, for a moment, ignore the legacy of anarchist oppression from the Soviet Union to Cuba. The fact that both the Second International to contemporary Marxists willfully ignore the centrality of anarchism to organized labor and the establishment of the eight-hour workday is ahistorical. The fact that they suppress anarchist history and call for unity on the day that anarchist ancestors gave their lives for labor’s cause is bullshit. The eight-hour work day was a compromise for the abolition of waged labor. Let us not compromise our principles again by unifying with Marxists that work to undermine us at every opportunity.

[1] August Spies, “The Dies are Cast!”Arbeiter-Zeitung (May 1, 1886)

[2] August Spies, “Revenge,” Arbeiter-Zeitung (May 3, 1886)

[3] Philip Foner, “Editor’s Intro” in The Haymarket Autobiographies ed. Philip Foner (Ann Arbor, MI: University of Michigan Press, 1969), 12.

[4] Paul Avrich, The Haymarket Tragedy (Princeton NJ: Princeton University Press, 1984), 436.

[5] Philip Foner, May Day (New York, NY: International Publishers, 1986), 45-46.

[6] Foner, May Day, 45-46.

[7] Dave Roediger, “Mother Jones & Haymarket”, in Haymarket Scrapbook ed. Franklin Rosemont, David Roediger (Chico, CA: AK Press, 2011), 213.

[8] Paul Avrich, The Haymarket Tragedy (Princeton NJ: Princeton University Press, 1984), 436.

[9] Phillip Foner, May Day, 42.

[10] William Morris, “Impressions of the Paris Congress: II,” Marxists.org (Retrieved May 4, 2022) https://www.marxists.org/archive/morris/works/1889/commonweal/08-paris-congress.html

[11] Alexander Thrachtenberg, “The History of May Day” Marxist.org (accessed May 5, 2022) https://www.marxists.org/subject/mayday/articles/tracht.html

[12] Rosa Luxemburg, “What are the Origins of May Day?” Jacobin, May 1, 2016 (Accessed May 2, 2022) https://jacobinmag.com/2016/05/may-day-rosa-luxemburg-haymarket

[thesociologicalcinema]

The Haymarket affair refers to a bombing and labor demonstration on May 4, 1886, at Haymarket Square in Chicago. It began as a peaceful rally in support of workers striking for an eight-hour work day, the day after police killed one and injured several workers. An unknown person threw dynamite at the police as they acted to disperse the meeting. The initial bomb blast and ensuing gunfire resulted in the deaths of seven police officers and at least four civilians.This engraving was the most widely reproduced image of the Haymarket Affair. It shows Methodist pastor Samuel Fielden speaking, the bomb exploding, and the riot beginning simultaneously. In reality, Fielden had finished speaking before the explosion, May 1886.

Artist: Harpers Weekly

[garadinervi]

The Haymarket Defendants, Appendix E, in Sender Garlin, William Dean Howells and the Haymarket Era, Occasional Paper No. 33, American Institute for Marxist Studies, New York, NY, 1979, pp. 44-45

Carolyn Ashbaugh, Lucy Parsons. An American Revolutionary, Haymarket Books, Chicago, IL, 2013

[performancelifearchive]

[kvetchlandia]

Monument to the Haymarket Martyrs, Forest Home Cemetery, Forest Hills, Il

Happy May Day, Comrades.

It’s rather ironic that May Day, International Workers’ Day, is celebrated by unions and working people in virtually every country on the planet other than the United States, where the events leading up to May Day becoming Workers’ Day actually took place.  On May 1,1886, 300,000 workers took part in demonstrations for the 8-hour work day across the United States, with 40,000 demonstrating in Chicago alone.  A continuing general strike took place in several locations, especially Chicago.  On May 3, striking workers confronted scabs crossing the picket line at the McCormick Harvesting Machine Company.  Police fired on the union workers, killing 2 men.  Outraged by this act of police violence, a mass rally was called for the following day, May 4, at Chicago’s Haymarket Square.  Although the crowd was so peaceful that Chicago’s mayor, Carter Harrison, who had been observing and was no friend of the workers, left early, the yellow press of the era, foaming at the mouth opponents of workers’ rights, were quickly filled with screaming headlines about rioting workers, which of course never happened.  As police marched forward to disperse the crowd, a crude, homemade bomb was thrown.  No one knows who threw the bomb, but it is very realistically suspected that it was thrown by a police agent provocateur, considering what happened next.  As soon as the bomb exploded, police began firing wildly into the crowd, which was running away from the explosion.  The police fired so wildly that their shots killed many of their cohorts.  There is absolutely no evidence that any shots emerged from the crowd toward the police.   As a result of the cop shooting spree, four demonstrating workers and seven police were killed.  Immediately after the Haymarket demonstration and massacre, the police began a huge anti-union campaign, suppressing strikes and arresting union members, socialists and anarchists.  The police, without warrants, raided the office of the anarchist newspaper, the Arbeiter-Zeitung.  Ultimately, 8 men were charged with murder, August Spies, Albert Parsons, George Engel, Adolph Fischer, Louis Lingg, Michael Schwab, Oscar Neebe and Samuel Fielden.  Six of the eight men were immigrants.  Engel, Lingg and Neebe had not even been present at the demonstration, but were known to the police for their militant anarchism.  All eight of the defendants were convicted, including those not even present at the Haymarket rally, and seven were sentenced to death.  Ultimately, four defendants; Engel, Fischer, Parsons, and Spies, were hung.  In 1890, the Second International, choosing the date of the American general strike for the 8-hour workday, declared May 1 as International Workers’ Day.

Because no cemetery in the city of Chicago would bury the judicially murdered Haymarket martyrs, the Waldheim Cemetery (later renamed the Forest Home Cemetery) in nearby Forest Hills, which had a policy of accepting all people in need of burial, without regard to race of creed, became their final resting place.  In 1893, the Haymarket Martyrs' Monument by sculptor Albert Weinert was raised near their graves.  At the base of the monument is the inscription, "The day will come when our silence will be more powerful than the voices you are throttling today," August Spies final words, shouted as he approached the gallows.

[kheelcenter]

Haymarket Riot #OnThisDay May 4, 1886 In the 1880s, at a time when industrial expansion was rapid, workers put in long hours under terrible working conditions and were poorly paid. Many labor activists took to the streets to demand safe working conditions and fair wages. On May 3, outside Chicago’s McCormick Harvesting Machine plant, workers on strike during a long-term action harassed strikebreakers as they left the plant, and police intervened killing two or more strikers. The next day, while workers were peacefully demonstrating to protest police violence and calling for the 8 hour work day, police stepped in to disperse the crowd, and a bomb was thrown in the path of the police officers. Many were injured and at least 11 people died including 7 police officers and 4 workers. Four men were executed for the crime, though the identity of the bomber is still in dispute. This illustration of the Haymarket tragedy from Harper’s Weekly conflates the timing of the riot, bombing, and Samuel Fielden speaking, urging demonstrators to remain peaceful. #Haymarket #laborhistory #laborarchives #CornellRAD #kheelcenter #protest #demonstration https://www.instagram.com/p/COdfzppp6es/?igshid=1uyt74aqrfofq

[randomaldiarytranscriptions]

1839 Wednesday 2 January

8 1/2

12 20/..

fine mild damp windy morning Fahrenheit 41 1/4 ° inside study and breakfast at 9 3/4  in 1/2 hour –

then out – in the stable and about – Captain better but dullish yet – his 2 eight ounce doses of Epsom salts yesterday do not seem to have done him much good in the purgatory way –

Booth came before 11 – went with him to Listerwick to meet Holt – measured the scale at the water wheel = 500 yards – all agreed that 2 per yard for filling would be enough -  therefore say filling 4 guinnies driving rain great part of the time –

then plaining listerwick coal shades and walling and black smith’s shop – the wall against John Oates’s house and forming the back of the shades and all along that side will be 12 foot high from the bottom near the steam Engine house saying from 12 at the deepest to about 9 feet – shade 6 yards diminishing to 5 yards wide and then more shade diminishing to not 3 or 3 1/2 yards wide towards and near to the entrance gate – Robert Mann asked 3/. per rood (face measure – mason’s rood) for walling I to find stone and carting – I proposed 2 feet thick in the bottom with backing against the solid and a 2 feet broad setting in at the surface to which Booth assented as quite sufficient –

Robert Fielden fireman came – brought good character from the Low moor engine and what we thought more of good character from Messers James Ackroyde and son – and besides Robert mann knows and speaks highly of him – not certain whether Holt enjoyed him or not, but I said he was to engage him if he thought proper – left Holt at Listerwick and took Booth to the 2 quarries –

Ann rode up to Hipperholme Lane ends at 2 to say if Samuel Washington did not see me she had told him to bring the rents to Shibden at 3 –

ordered about another little baring (about 15 or 20 yards super) at Hipperholme quarry (Ann’s) and then to sunwood quarry – Jack Green Wiliam Lord and Thomas Sutcliffe (and Robert Mann had been with us and returned) making the road good to the foot of yesterday – ordered about this –

then to Mitham – saw Samuel Washington for a moment and brought away the rents and took Booth to the meer and explained my idea about a new clow close up to the boat house –

then in returning Mr Thomas Greenwood came up to me at the little entrance into the walk ��� stood some time talking there – then walked towards the house – Greenwood wished good afternoon (seeing I had no intention of asking him into the house) and went away about 4 –

he had come I suppose to settle or to pay his rent and have his bills paid – I told him I would send Booth to him to settle these matters tomorrow morning – Greenwood leading to the subject I mentioned the message I had received tho’ Mr Samuel Washington and the grievance about the masons work that close under the hotel just before I went from home – at 1st Greenwood said he had taken the bit of ground there – on convincing him he not taken it and repeating the circumstances, he owned it was on sufference that he was to have put a log or two of mahogany there’ – and said the men had put the stones there with out his orders – he finding that however not tenable said he would keep the ground if he might have a road made – I said I wanted to know what he would rather do – he might keep the ground or give it up just as he thought best – he said if a man lost by a thing one year he ought to have a chance of making it up another – it seemed he wished to keep the land – I said Booth was to see into the matter of the road tomorrow and let me know about it and also to see about walling out the cottages at the top – Greenwood had said at first he had offered me £2 a year for the bit of ground in dispute – I said I remembered nothing of that but would not have let it at any price – Greenwood was so agitated at one time I thought he would have cried – but the quietness and calmness of my manner passed this off and kept all straight he saw I was not pleased and not inclined for useless talk – poor Greenwood! as I said to Booth afterwards I felt (at heart) sorry for him – tho’ he was rightly served for his foolishness –

Booth had cold meat for dinner in the house keepers – then had him upstairs – gave him the bills owing to Greenwood and an account of rent owing – only a few shillings between us – for him to pay if he had still the pew in the old church – it was 5 when Booth went away –

then had Joseph Mann who came for a bill to get receipted and to tell Ann the Landymeere strats he had bored thro – the 3 Manns John Robert and Joseph have taken Mr Freeman’s quarry –

dressed – dinner about 6 1/4 – coffee – read the newspaper – Ann read her 2 pages of French and went to bed at 10 1/2  - I remained 20 minutes longer and finished all the above of today –

windy day with occasional driving showers till between 1 and 2 p.m. afterwards fair – Fahrenheit 40 ½ ° inside and 39 ½ outside at 11 p.m.

[lecho]

Celebrating Black History in 2020! Lucy Parsons (1853-1942) - Staunch Anarchist, Revolutionary Activist 

Early Life

Little is known about the early life of Lucy Parsons. She had an African American, Native American, and Mexican ancestry. She was born in Texas around 1853, during the Civil War Era, and it is likely that her parents were slaves. During her lifetime, in order to disguise her racial origins in a prejudiced society, Lucy went under many surnames. She often went by Lucy Gonzales, denying her African American roots, while claiming her Mexican heritage as the cause of her dark skin tone.

Around 1870, while living with a former slave named Oliver Gathings, Lucy met Albert Parsons, who would soon become her husband. Their marriage, however, was probably not legal, since miscegenation laws (laws forbidding marriage or cohabitation between white people and members of other races) prevented interracial marriages at the time.

In 1872, while the South was instituting repressive Jim Crow segregation laws, Lucy and Albert were forced to leave Texas due to their political involvement. Albert had worked diligently on registering Black voters and was shot in the leg and threatened with lynching. He and Lucy also felt threatened because of their interracial marriage.

Lucy and Albert arrived in Chicago in 1873, where Albert quickly found a job as a printer for the Chicago Times. This was a difficult time for working people all over the nation, especially in industrial cities like Chicago, because the country had fallen into a depression, leaving millions of people unemployed. The passing of the Contract Labor Law of 1864 allowed American businesses to contract and bring in immigrant laborers. A large, unskilled pool of workers grew in Chicago, which drove wages down. The laboring population, however, was being radicalized by the introduction of socialist and anarchist ideology to the United States.

Inspirations and Actions

In the summer of 1877, one of the greatest mass strikes in US history took place in response to the depression. Rail workers all over the country joined the picket line to protest wage cuts enacted by the Baltimore Ohio Railroad. In July, the strike moved to Chicago, where rail workers waged a militant battle. They derailed an engine and baggage cars and engaged in sporadic battles with police who attempted to disperse them and break the strike. Albert addressed crowds of up to twenty-five thousand people to promote peaceful ways of negotiating. This helped to bring him into the forefront of the anarchist movement in Chicago.

Because of his involvement in organizing workers, Albert was fired from his job at the Times and blacklisted in the Chicago printing trade. Lucy opened a dress shop to support their family, and, with her friend Lizzie Swank, hosted meetings for the International Ladies' Garment Workers Union (ILGWU). Lucy found herself juggling her career, as well as her political work, which was becoming more and more involved.

Lucy began to write for many radical publications, including The Socialist and The Alarm, an anarchist weekly published by the International Working People's Association (IWPA), which she and Albert had helped found in 1883. She had little sympathy for bosses who were paying their workers substandard wages. Her most famous article, "To Tramps," advocated "propaganda by the deed," a philosophy that held that only violent direct action or the threat of such action will ultimately win the demands of the workers. She was often considered more "dangerous" than her husband because she was so outspoken in her beliefs on the rights of the poor. Lucy was also threatening as a militant and radical woman who refused to assume the role of a homemaker.

May Uprisings

By 1886, it was becoming exceedingly difficult to keep the lid on the kettle. People across the country were boiling up in resistance to their working conditions and the squelching of their union activities by authorities. Across the US, people were calling for an eight hour work day, proclaiming, "whether you work by the piece or work by the day, decreasing the hours increases your pay." May 1st was chosen as the date to kick off the official movement for the eight hour day.

The strategy was this: workers would demand eight hours work with no cut in pay, and if this was received with opposition, they would strike. As a result, 350,000 workers across the nation walked off their jobs to participate in a mass general strike. Forty thousand workers struck in Chicago, creating a whirlwind of radical activity and convincing prominent radical leaders, such as Lucy Parsons, that the country was ready for a mass workers' revolution.

On May 3rd, a strike at McCormick Harvest Works in Chicago became violent as police fired into a crowd of unarmed strikers. Many strikers were wounded, and four were killed. Reacting to the events, radicals called a meeting in Haymarket Square to discuss the situation. The peaceful meeting was disrupted by police, and an unknown figure threw a bomb, killing one officer. One of the worst violations of US civil rights occured over the next few days, as police swept the town looking for any and all anarchists and radicals. Although he was not even at Haymarket Square that day, Albert was one of the eight men accused of the bombing. He went into hiding until the first trial date, at which point he walked into court to turn himself in and sit with his comrades.

During this period, Lucy was under constant surveillance by the police. She was arrested under the slightest suspicions that she knew the whereabouts of her husband. Although authorities looked upon Lucy as a threat to the status quo, she was never charged with conspiracy in the bombing. The rationale of the authorities was that the chances of a woman being convicted of murder and receiving the death penalty were too slim, and if a woman were to stand trial with the men it would decrease the chance of the men receiving such a harsh conviction. Women were not believed to be capable of such radical and militant action.

The Haymarket Affair

The movement for the eight hour workday was one of the most difficult struggles for laboring people in the United States. It is filled with stories of huge protests which were broken up by police and Pinkertons (private security). Many people were maimed and killed before demands to shorten the workday were finally met. One of the most famous events in the history of the eight hour struggle was the Haymarket Affair.

In response to a huge protest at a mill in Chicago in which a few workers were killed by the police, local radical activists organized a meeting at Haymarket Square in downtown Chicago. Over 2,000 people showed up to hear the speakers. Even the Mayor of Chicago appeared, and reported that the event was peaceful. However, after the Mayor left and the meeting's numbers dwindled, a huge army of police marched towards the crowd and gave them an order to disperse. During the confusion, an unknown person threw a bomb into the crowd of police, killing an officer. A riot broke out in which both workers and police were injured and killed.

The days that followed were bleak, as nearly every anarchist and socialist in town was arrested and detained. Many radical anarchist papers were illegally shut down, and homes, meeting halls, and offices where outspoken supporters of the eight hour movement lived and did political work were raided without warrant. Oscar Neebe, Adolph Fisher, August Spies, Louis Lingg, Michael Schwab, Samuel Fielden, Carl Engel, and Lucy Parsons' husband Albert Parsons were scapegoated for the riot and brought to trial, even though many of the men were not even at Haymarket Square at the time of the melee.

With a jury of twelve men who were actively opposed to radicalism, the defendants were found guilty. After the appeals, four of the men were sentenced to hanging, three were given lengthy prison sentences, and one committed suicide while in his cell.

The Haymarket Affair influenced many prominent anarchists, including Emma Goldman and Voltarine De Cleyere. It also serves as a reminder of the difficulties involved in the eight hour struggle as well as the need to remain vigilant and not allow these gains to wither away.

Don't Mourn... Organize!

After Albert turned himself in to the police, the trial proceeded. In October, 1887, after a lengthy trial wrought with injustices, the men were sentenced to death by hanging; however, eventually one man committed suicide while in prison, two were given life sentences, and one received fifteen years imprisonment in an appeal. Lucy, stricken with both anger and pride that her husband would die for his beliefs in anarchism, headed a campaign for clemency. She toured the country distributing information about the unjust trial and gathering funds. Everywhere she went, Lucy was greeted by armed police who barred her entrance into meeting halls.

In her hard attempts to save the lives of the convicted men, Lucy confronted another battle, this one within the labor movement's own ranks. The leadership of the Knights of Labor, the group to which she belonged for over ten years, took a strong stand against the Haymarket activists. Terence Powderly, the leader of the Knights, took a passive approach to the labor struggle of the time. He opposed strikes, often discouraging members of his group from using those means of obtaining their demands. In addition, he was strongly opposed to the growing trends towards radicalism. Powderly stood against the Haymarket defendants with the belief that the government should make an example of them. Although she found herself without support from the Knights, Lucy continued her speaking tour, gaining more and more people's interest in the Haymarket case and making a big name for herself.

Lucy's efforts, however, did not sway the courts of the Governor of Illinois who was under political pressure to execute the men although all evidence against them had been circumstantial. Four men were executed on November 11, 1887. Lucy brought her two children to see their father one last time, but she was arrested, along with her kids, taken to jail, forced to strip, and left naked with her children in a cold cell until the hanging of her husband was over. In tears upon her release, she vowed to continue to fight injustice even though her husband had been killed and she feared the same fate for herself.

After the execution, Lucy lived in poverty, receiving eight dollars a week from the Poineer Aid and Support Association, a group formed to support the families of the Haymarket martyrs and others deprived of support because of working for labor interests.

New Struggles

Soon Lucy's affiliations within the labor struggle changed again as different factions in the movement arose in response to the upcoming elections of 1890. Many opted to organize for reformative measures and to support the Democratic Party, swaying the vote of the workers in this direction. Lucy vehemently opposed the new emphasis, feeling that reform would weaken the movement and that collaboration with oppressive parties would mean doom for the independent labor parties after their success in the 1887 elections. She held an uncompromising syndicalist position that envisioned a voluntary association of workers supporting and enforcing common regulations. Her political perspective was firmly based in class consciousness - she identified a class heirarchy as the pivotal problem in the oppressive systems of her time. Because of this, she scoffed at reform measures within the existing government where the rich still lorded over the working class. The 1888-1889 Economic Forums called by the city of Chicago exemplified the new liberal reformist tendancies. Though they attempted to address labor issues by allowing representatives from labor and business to meet, Lucy continued to question and critique these measures as not enough because they still preserved this society's system of class segregation.

In October of 1888 Lucy went to London to address the Socialist League of England. On her return, the struggle for free speech consumed her as she compared the freedom she found in England with the repression at home in the US. Through force and arrest, the city continually thwarted her efforts to speak and fined her for selling copies of her pamphlet Anarchism on the street. She felt that the free speech struggle was of primary importance and harbored frustration toward others who did not fight with as much dedication. Even after Judge Tuley's 1889 ruling that anarchists also have the right to free speech, she continued to fight for this right throughout her life in constant conflict with the forces wanting to silence her.

By 1890 craft unionism, with which Lucy and Albert had been heavily involved, witnessed major defeats due to the increased technology and the industrial scale of the workplace. With these new parameters to the labor struggle, Lucy saw the importance of an international scope to the movement. In 1891 Lucy with Lizzy Holmes began editing Freedom: A Revolutionary Anarchist-Communist Monthly in which she proclaimed that the major labor struggles of 1892, such as the ones at the Carnegie steel mills in Pennsylvania and the silver mines of Coeur D'Alene, Idaho, meant that revolution was coming. Conditions for workers worsened as the Reading and Philadelphia Railroads closed and millions were left unemployed. In 1894 Pullman workers went on strike after their organizers had been fired. At first, the boycott was a success, under the leadership of Eugene Debs and the American Railway Union, yet it was crushed in the end by President Grover Clevland. For Lucy the success within this struggle was another example of the strength of the workers and the coming of the revolution. During this time, Lucy spoke to the disenfranchised, agitated amongst the downtrodden at the Spruce Valley Coal Co., spoke to Coxey's army as it prepared to march on Washington, and boycotted State Street stores during the Chicago Teamsters' strike.

Rifts Within the Movements

Lucy's relationship to the anarchist movement had always been vague. As part of the IWPA Lucy was identified as an anarchist, a label intended to be derogatory by the Socialist Labor Party (SLP) who held animosity toward the IWPA. Because Albert died for the anarchist movement, Lucy was devoted to defending the anarchist cause. Nevertheless, the 1890's witnessed the formation of a major rift between her and others in the movement, especially Emma Goldman, over the more abstract arguments that anarchist papers carried at the time. Most of these anarchist debates pivoted around the issue of free love. Lucy believed that marriage and the family existed naturally in the human condition and criticized anarchist papers for carrying articles attacking these institutions. Her speeches against these topics, which she felt were far below the importance of directly working against capitalist oppression, alienated her from other anarchist leaders.

The IWW

In response to the growing labor unrest throughout the country, the labor movement in Chicago mobilized, planning a Continental Congress of labor for June 1905. Before that, however, Big Bill Haywood called a convention drawing anarchists, syndicalists and trade unionists. This was the founding convention of the Industrial Workers of the World (IWW) which united these groups with the new revolutionary model it offered. For Lucy Parsons, the second woman to join this new organization, the class conscious perspective of the IWW mirrored her political leanings. She believed that a revolution could only come through a well-organized working class movement that seized the methods of production, and that the IWW's tactics of militant strikes and direct action would enable this movement. Lucy promoted the idea of a general strike and spoke strongly for this at the founding convention.

After a major shift towards industrial unionism, in 1905 Lucy began editing The Liberator, a paper published by the IWW and based in Chicago. Through this medium, she took her stand on other women's issues, supporting a woman's right to divorce, remarry, and have access to birth control. She also wrote a column about famous women and a history of the working class.

From 1907-1908, a period encompassing huge economic crashes, Lucy organized against hunger and unemployment. In San Francisco Lucy and the IWW took over the Unemployment Committee, pressuring the state to begin a public works project. The San Francisco government's refusal to acknowledge the committee gave rise to a march of ten thousand people. At the front were unemployed women. The success of Lucy's Chicago Hunger Demonstrations in January 1915 pushed the American Federation of Labor, the Socialist Party, and Jane Addam's Hull House to participate in a huge demonstration on February 12. Two weeks after this demonstration, the government began planning for a decentralization of hunger and unemployment policy.

Later Communist Work

In 1925 Lucy began working with the newly formed Communist Party. Though she didn't officially join until 1939, she held an affinity with the party, seeing them work toward revolution from a perspective of class consciousness. At this point, after major conflicts with the new directions of the anarchist movement and watching its momentum slow, Lucy felt that the anarchist movement had no future as it no longer actively moved the people toward revolution.

During this period, Lucy mainly worked with the coalition for International Labor Defense, a Communist Party group, aiding with the Scottsboro Eight and Angelo Hearndon cases. Both of these cases were situations where the establishment charged African-American organizers with crimes they did not commit. This was Lucy's first return to the South and her first work on issues involving race. Her work in these areas and on the Tom Mooney case illustrates her lifelong dedication, after the murder of her husband, to expose the fascism of the judicial system. Though controversy exists over the Communist Party's involvement in both of these cases, especially its indictment of the NAACP and its party propaganda during the Scottsboro Boys' Trial, they extended the Communist Party's influence in African-American communities, where Communist Party members helped organize unions.

The Scottsboro Trial

In the Spring of 1931, eight young African American men and boys were hoboing a train to Memphis trying to find work in the Depression-torn South. On this ride, they were accused of raping two white women who were on the train. The young men - from age 13 on up - were put into jail in Scottsboro, Alabama to await trial. They were ultimately found guilty of rape and were sentenced to death.

The trial and conviction of the Scottsboro Eight would have all but been forgotten if not for the clemency campaign initiated by the International Labor Defense (ILD) of the Communist Party, a group to which Lucy Parsons dedicated much of her energy. The ILD's clemency campaign for the Scottsboro Eight was the first time racism was openly challenged in the United States courts.

The ILD was able to launch an effective campaign in support of the young men. One of the women accusers even recanted her testimony, thus dismissing the bulk of the incriminating evidence. Eventually the death penalty was dropped for the defendants; however, it was only a partial victory as they still served lengthy prison sentences for a crime which they did not commit.

The main victory of the case can be seen on a larger level in terms of how it affected racism in this country. The membership of the Ku Klux Klan, at a high in the 1920's, dipped drastically in the 1930's. Also, to some extent, capital punishment against African Americans was used less frequently than it had been in the past.

Scottsboro and the ILD helped pave the road for the civil rights movement nearly three decades later and served as an inspiration for activists for generations to come.

Lucy's Death and a Continuing Struggle for Free Speech

Even with her eyesight failing, Lucy Parsons was active in the fight against oppression until her death. Continuing to inspire crowds, she spoke at the International Harvester in February 1941, one of her last major appearances. An accidental fire killed her on March 7, 1942 at the age of 89. Her lover George Markstall died the next day from wounds he received while trying to save her. To add to this tragedy, Lucy's library of 1,500 books on sex, socialism and anarchy were mysteriously stolen, along with all of her personal papers. Neither the FBI nor the Chicago police told Irving Abrams, who had come to rescue the library, that the FBI had already confiscated all of her books. The struggle for fundamental freedom of speech, in which Lucy had engaged throughout her life, continued through her death as authorities still tried to silence this radical woman by robbing her of the work fof her lifetime.

Though she affiliated herself with many different groups throughout her lifetime, Lucy Parsons' strong politics and beliefs remained distinctly individual and uncompromising. She never sought less than revolution to change the oppressive capitalist system surrounding her. Working with a clear focus from a perspective of class consciousness, Lucy fought with the workers first, seeing issues of sex and race as intertwined with the larger struggle. Because she was a woman of action and strong words, the establishment tried to repress her individual voice, often relegating her to merely the role of a bereaved widow. Yet the legacy of her seventy years of fighting stay with us to inspire our similar struggles today.

https://www.iww.org/history/biography/LucyParsons/1

[paoloxl]

Il biennio 1885/86 fu caratterizzato, soprattutto negli Stati Uniti, da un'intensa mobilitazione operaia che si poneva come obiettivo la conquista della giornata lavorativa di otto ore.

1 maggio 1886: la rivolta di Haymarket

I sindacati americani decisero allora di indire per il primo Maggio '86 uno sciopero generale, che nella sola città di Chicago riunì oltre 50.000 lavoratori. In un clima di tensione, e di numerose provocazioni poliziesche, si susseguirono cortei, comizi ed iniziative varie anche nei giorni successivi alla grande manifestazione. Il 3 di maggio i lavoratori in sciopero di Chicago si ritrovarono all'ingresso della fabbrica di macchine agricole McCormick. La polizia, chiamata a reprimere l'assembramento sparò sui manifestanti uccidendone quattro e ferendone diverse centinaia. Per protestare contro la brutalità delle forze dell'ordine, gli anarchici e i socialisti locali organizzarono una manifestazione da tenersi nell'Haymarket Square, la piazza che normalmente ospitava il mercato delle macchine agricole.

Il giorno successivo circa 2000 persone si radunarono per manifestare pacificamente, ma mentre i leader sindacalisti, Spies, Parsons e Fielden, parlavano alla folla, in un clima carico di tensione, ma fondamentalmente pacifico e tranquillo, i capitani di polizia Bonfield e Ward, a capo di 180 agenti con i manganelli levati, ordinarono di disperdere il presidio. Dopo un momento di silenzio, nel buio della notte si sentì il rumore di passi in fuga. Poi ci fu un lampo e un'esplosione terribile. Qualcuno aveva gettato una bomba. Il poliziotto Mathias J. Degan rimase ucciso.

A quel punto le forze dell'ordine si sentirono legittimate a sparare sulla folla. Sette poliziotti rimasero uccisi da fuoco amico, insieme a 4 manifestanti, mentre decine di persone rimasero ferite, molti delle quali ebbero paura di ricevere cure ospedaliere, temendo l'arresto.

Il giorno dopo, furono arrestati otto leader anarchici e socialisti, accusati di omicidio; si trattava di Albert Parsons, americano, di George Fielden, immigrato inglese, di Oscar Neebe, nato in America da genitori tedeschi, e di cinque immigrati dalla Germania: Adolph Fischer, August Spies, Louis Lingg, Michael Schwab e George Engel. Tre degli imputati erano stati oratori al comizio di Haymarket – di cui tutti ricordavano i toni moderati; altri due non c'erano nemmeno andati, gli ultimi tre avevano lasciato la manifestazione prima dello scoppio della bomba.

«I sospetti furono picchiati e sottoposti al terzo grado», scrive Harvey Wish, «persone che non conoscevano il significato di socialismo e anarchismo furono torturate dalla polizia» e «qualche volta corrotte perché testimoniassero per l'accusa».«Fate prima le perquisizioni e poi consultate la legge», disse Julius S. Grinnell, procuratore dello Stato a Chicago, incaricato dell'istruttoria dei casi. John Swinton dichiarò che i lavoratori di New York vivevano «sotto il regno del terrore. Giudici e polizia, corrotti e servi dei monopoli, rastrellavano indiscriminatamente i cittadini e li conducevano in prigione».

In realtà Parsons, convinto quasi all'istante che la bomba era stata lanciata da un agente prezzolato e che egli sarebbe stato uno degli accusati predestinati, riuscì a fuggire nella confusione che seguì alla strage, ma dopo pochi giorni, pur sapendo, come confermò in seguito il governatore dell'Illinois, John P. Altgeld, che si sarebbe trovato di fronte una giuria prevenuta, testimoni falsi e giudici decisi a condannare al capestro, decise comunque di consegnarsi, comparendo improvvisamente in tribunale il primo giorno del processo.

«Mi uccideranno - disse Parsons a chi gli chiese spiegazioni per il suo gesto - ma non potevo restarmene in libertà sapendo che i miei compagni erano stati arrestati e sarebbero stati giustiziati per fatti di cui essi sono colpevoli al pari di me ...» .

Il processo cominciò a luglio; malgrado gli sforzi degli avvocati della difesa, l'accusa, appoggiata dal giudice, portò la discussione su un livello puramente ideologico: fu un processo all'anarchismo, al socialismo e al movimento operaio.

In tribunale non fu portata alcuna prova del collegamento tra gli imputati e il lancio della bomba, ma venne affermato che la persona che aveva lanciato l'ordigno sarebbe stata incitata a farlo dagli imputati, i quali di conseguenza erano da considerarsi responsabili.

Il 19 Agosto, la giuria decise per la condanna a 15 anni di carcere per Neebe, sebbene nessun elemento accusatorio fosse stato trovato nei suoi confronti, e per la morte degli altri sette imputati. La notte prima dell'esecuzione, Lingg si suicidò nella cella inghiottendo una bomba fatta a sigaro. L'11 novembre, Parsons, Engel, Fischer e Spies salirono al patibolo, mentre Samuel Fielden e Michael Schwab, in seguito alla domanda di clemenza, vennero graziati nel1893.

Il 13 Novembre, 200.000 persone parteciparono ai funerali dei cinque martiri del movimento operaio.

Tre anni più tardi, a Parigi, nel corso del congresso fondativo della Seconda internazionale socialista, organizzazione che riuniva i partiti socialisti e i movimenti a tutela dei lavoratori di venti paesi nel mondo, si decise di proclamare, in ricordo del massacro dell'Haymarket square, il primo maggio come Festa internazionale dei lavoratori. Sindacati e partiti aderenti avrebbero dovuto proporre alle singole autorità nazionali una petizione che istituisse per legge la festività.

La prima celebrazione della Festa dei lavoratori si tenne a Roma nel 1890. In quell'occasione la città venne occupata da poliziotti, carabinieri, corpi dell'esercito e squadroni di cavalleria. Circa 200 operai si riunirono a Testaccio ma vennero dispersi dalle forze dell'ordine. Lo stesso accadde ad altri assembramenti in Piazza Vittorio Emanuele e in Porta Trionfale. Fino al maggio 1898, anno in cui il generale Bava Beccaris represse nel sangue i «moti del pane» a Milano, la festa dei lavoratori fu vietata e repressa dalle autorità.

[abvismos]

La constitución no define ni determina cuál es el lenguaje revolucionario y cuál no, y por tanto, no puede condenar este o el otro. Pero si determinara, ¿nos hacéis tan tontos que no lo tuviéramos en cuenta?

Samuel Fielden

[goodbearblind]

Il primo maggio 1886, a Chicago, oltre 50.000 lavoratori proclamano lo sciopero per imporre al padronato le otto ore. In un clima di tensione, e di numerose provocazioni poliziesche, si susseguono cortei, comizi ed iniziative varie. Il 3 maggio, davanti alle fabbriche Mc Cormick, in Haymarket square, si svolge un presidio di lavoratori per impedire azioni di crumiraggio, durante il quale prendono la parola gli esponenti più importanti del movimento operaio, tra cui i militanti anarchici, che consideravano la campagna per le otto ore solo come un primo passo verso la rivoluzione sociale. Al termine dell’iniziativa, alcuni agenti delle “forze dell’ordine” caricano i manifestanti, iniziando a sparare all’impazzata. Il risultato è di quattro morti e centinaia di feriti. Il 4 maggio 1886, ad Haymarket Square, a Chicago, durante un raduno di lavoratori\lavoratrici ed anarchici in solidarietà con i lavoratori\lavoratrici in sciopero, una bomba fu lanciata su un gruppo di poliziotti, di cui uno morì all’istante. Questo fatto fu usato dalle istituzioni come scusa per reprimere il movimento anarchico. Il processo che ne seguì portò alla condanna a morte per impiccagione di sette anarchici (due di loro furono in seguito graziati), poi riconosciuti innocenti, e ad una condanna a 15 anni. I condannati sono passati alla storia come “Martiri di Chicago”. August Spies, uno dei condannati, dopo la lettura della sentenza dichiarò:«Vostro onore, la mia difesa è proprio la sua accusa, miei presunti crimini sono la mia storia. Può condannarmi, però almeno che si sappia che nello Stato dell’Illinois otto uomini furono condannati per non abiurare la loro fede nel trionfo finale della libertà e della giustizia». Adolph Fischer, August Spies, George Engel e Albert Parsons vengono impiccati l’11 novembre del 1887. Louis Lingg sfugge alla forca, a cui era stato condannato, suicidandosi in carcere il giorno prima dell’esecuzione. A Samuel Fielden e Michael Schwab, in seguito alla domanda di clemenza rivolta al governatore Richard James Oglesby, la pena viene commutata nell’ergastolo. Nel 1893 il governatore dell’Illinois, John Peter Altgeld, concederà loro la grazia. Stesso provvedimento riceverà Oscar Neebe, che invece era stato condannato a 15 anni. Il giorno del funerale dei martiri anarchici, il 13 novembre, 200.000 lavoratori e lavoratrici parteciparono con l’intento di commemorare il sacrificio degli anarchici assassinati dalla giustizia dello Stato. In seguito il movimento internazionale dei lavoratori, nel 1889 a Parigi, propose di ricordare in una giornata di sciopero generale fissata appunto per il primo maggio di ogni anno gli avvenimenti di Chicago. Questa data avrebbe dovuto rappresentare una scadenza fissa di lotta e per ricordare le vittime della repressione padronale. Insomma, il Primo Maggio avrebbe dovuto rappresentare una giornata di lotta e di memoria storica.

fonte: https://freccia.noblogs.org/post/2013/11/12/11-novembre-i-nostri-martiri/

-Campetto Occupato-

[dailyanarchistposts]

Haymarket martyrs

On May 3, Chicago strikers fought with scabs; police killed two strikers; the IWPA called a mass protest against police brutality at Haymarket Square. Here, an unknown person threw a bomb at police, who then shot dead many workers.

The Chicago elite used the clash to crackdown on anarchists. After a blatantly biased trial, eight anarchists were convicted of murder, falsely blamed against all evidence for the bombing.

Spies, Albert Parsons, George Engel and Adolph Fischer were hanged in 1887. Louis Lingg committed suicide instead. Samuel Fielden, Neebe and Michael Schwab got life sentences.

Rebuilding, anarchists and other socialists formed the Labour and Socialist International in 1889. This proclaimed May Day as Workers Day, a global general strike to commemorate the Haymarket Martyrs, fight for eight-hours, and build global workers unity.

So May Day began as an example of globalisation-from-below. And it continues to be a rallying point for workers everywhere, facing social and economic injustices 120 years on.

[delux2222]

On May 4, 1886, a peaceful demonstration in Chicago for the eight-hour day ended in tragedy when the police barge in, and a bomb is thrown and explodes.

Although no one knew who threw the bomb, eight labor organizers, all known anarchists, were blamed and tried for conspiracy.

Despite there being no evidence tying the eight men to the bombing and the fact that several men were not even present at the demonstration that day, these men were singled-out for their political beliefs. Seven — Samuel Fielden, Albert Parsons, Louis Lingg, August Spies, Adolph Fischer, and George Engel — were sentenced to death and one — Oscar Neebe — to 15 years in prison. [Zinn]

[hetesiya]

1 Mayıs’ın Tarihi: 1886’da Haymarket’te Alevlenen Kıvılcım

George Engel

1836 yılında Almanya’nın Cassel kentinde doğdu. Annesini ve babasını küçük yaşta kaybetti. Önce bir ayakkabıcıda çırak olarak çalıştı. 14 yaşındayken Amerika’ya giden gemileri duyduğunda “Amerikan Rüyası” onun için bir umut olmuştu ama 14 yaşındaki hayalini ancak 37 yaşına geldiğinde gerçekleştirebilecekti. 1873 yılının 8 Ocak günü Philadelphia Limanı’na ayak basmış, sonrasında bir şeker rafinerisinde işe girmişti. Hasta olduğu için 1 yıl çalışamamış ve beş parasız, kalacak bir yeri olmadan sokaklarda kalmıştı. İşte o zaman “Amerikan Rüyası” binlerce göçmen gibi Engel için de bir kabusa dönüşmüştü… Çalışmak için Chicago’ya giden ve burada bir vagon üretim fabrikasında işe giren Engel’in eline “Der Vorbote” (Haberci) gazetesi geçer. Bu gazete ile ilk kez patron-işçi kavgasında taraf olmayı seçen Engel ilk başta seçimler yolu ile işçilerin sözlerini dile getirebileceğini düşünür. Fakat kısa zamanda patronların seçimlere nasıl müdahale ettiğini ve şehrin en küçük kasabasından en büyük eyaletine kadar, seçimlerin hile içinde yapıldığını gören Engel’in fikirleri değişmeye başlar. Böylece IWPA’nın (Uluslararası İşçi Halklarının Birliği) bir toplantısına katılır ve Kara Enternasyonel’in Chicago şubesinde örgütlenme çalışması yapmaya başlar. 1876 yılında bir oyuncakçı dükkanı açarak yaşamını devam ettirir. “Günde 8 Saat Çalışma Süresi” için verilen mücadelede de aktif bir şekilde yer alan Engel, 3 Mayıs günü McCormick Fabrikası önünde gerçekleştirilen grevde, polisin Pinkertonlar ile birlikte işçilere saldırdığı sırada sırtına yediği sopayı unutmayacaktı. Haymarket duruşmalarında yoldaşlarına şöyle seslendi Engel:

“İşçi sınıfına sesleniyorum! Artık bizlere açık bırakılan hiçbir uzun yola ve oy sandıklarına inanmıyorum. Zamanı geldiğinde, halkın yükünü dayanılmaz hale getiren yollar ve araçlar üzerine düşünün. Bizim suçumuz budur. Biz insanların kapitalizme karşı mücadelede kendilerini özgürleştirme yollarını ve araçlarını ortaya koyduk. Anarşizm bu yüzden her devlet tarafından nefret ve zulüm görüyor.”

11 Kasım 1887 yılında asılarak katledilmesinden önce yazdığı son mektubunda Engel, “Onlar işçi örgütlenmelerini yasaklayacak, mitinglerimizi dağıtacaklardır. Hapishaneleri işçi mücadelesi verenlerle doldurup sonra onları asacaklardır. Bu da işçilerin eziyetçilere karşı şiddet eylemlerini açığa çıkaracaktır. Ve hiç şüphem yok ki büyük savaş yakında patlak verecektir. Bu yüzden tüm çalışanlar birleşmeli ve son savaşa hazırlanmalıdırlar” diye yazmıştı. İdam sehpasına çıkmadan son sözleri “Yaşasın Anarşizm!” oldu.

Samuel Fielden

1847 yılında İngiltere’nin Lancashire ile Yorkshire şehirleri arasındaki bir kasabada doğdu. 8 yaşındayken ailesinin de çalıştığı pamuk dokuma fabrikasında çalışmaya başladı. Yıllarca İngiltere’de çalışan Fielden, 21 yaşına geldiğinde Amerika’ya gitme kararı aldı. Fielden 1868’de New York’a ayak bastığında cebinde sadece 3 sterlini vardı. İlk olarak bir şapka fabrikasında işe girmiş ancak ücretler çok düşük olduğu için 2 gün sonra işten ayrılmıştı. Burada da dokuma atölyelerinde, demir yolu ve park yapım işlerinde çalıştıktan sonra Chicago’ya geçen Fielden işçiler arasında sürekli IWPA’yı duyuyordu. Sonrasında IWPA’nın düzenlediği konuşmalara gitmeye başladı. Bu konuşmalarda zaman zaman Fielden’da kürsüye çıkarak konuşma yapıyordu. 2 Mayıs günü Fielden’de McCormick Fabrikası önündeki eylemlerde yer almıştı ancak burada konuşmacı değildi. 4 Mayıs günü önce August Spies, ardından Albert Parsons Haymarket Meydanı’nda işçilere seslendikten sonra kürsüye Samuel Fielden çıkarak konuşmasını gerçekleştirmişti. Konuşmasının sonlarına doğru geldiğinde polislerin işçilere yöneldiğini görmüştü, polis şefi John Bonfield’in işçilere “Dağılın!” diye bağırdığını görmüş, kürsüden yavaşça aşağı inmişti. Bu sırada patlama ve silah sesleri duyulmaya başlamıştı. Samuel Fielden da bir polis tarafından bacağından vurulmuş ve yaralı bir şekilde meydandan uzaklaşmıştı. Samuel Fielden, bir gün sonra yakalanarak Haymarket Mitingi’nden dolayı mahkemeye çıkarıldı.

“Burada anarşizm için yargılananlara, tanık kürsüsünden devrimci olup olmadıkları soruldu. Genellikle entelektüel insanlar arasında devrimci olmak pek suç sayılmaz. Ama bir devrimci fakirse, bu suçtur!”

Samuel Fielden 15 sene hapis cezası aldı. 1893 yılında ise Illinois Valisi tarafından Oscar Neebe ve Michael Schwab ile birlikte haklarındaki suçlamalar düşürülerek serbest bırakıldı. 7 Şubat 1922 Orlando’da yaşamını yitirdi.

Adolph Fischer

1858 yılında Almanya’nın Bremen kentinde doğdu. 8,5 yıl Bremen’de okuduktan sonra 15 yaşında ABD’ye gitti. Yeni kıtaya gelir gelmez matbaalarda çırak olarak çalışan Fischer, sonrasında matbaa makinalarında dizgici olarak çalıştı. 1883’de Chicago’ya gelen Fischer burada Arbeiter Zeitung’un (İşçi Gazetesi) dizgicisi olarak yaşamını sürdürdü. IWPA’nın yanı sıra işçi öz savunma örgütlerinin de içerisinde yer aldı. Haymarket Mitingi sonrasında yazdığı mektupta:

“Kapitalistler 8 saatlik çalışma süresini kabul etmektense milyonlarca dolar kaybetmeyi göze alırlar. Oysaki toplumsal sorunun çözümü barışçıl olsaydı buna en çok sevinen anarşistler olurdu.” diye yazmış ve “Bu kıtada köleliğin kaldırılması için korkunç savaşlar oldu, Avrupa’da reformlar bile hiçbir zaman silah gücü olmadan gerçekleştirilmedi.”, “Uzakta bulutlar görünüyorsa arkadaşıma şemsiye taşımasını tavsiye ederim bu yüzden ıslanmayacaktır. Ama yağmurun sebebi ben miyim? Hayır! Öyleyse açıkça söylemeliyim ki bu ücretli köleler kapitalist esaretten ancak silah gücü ile çıkabilirler.” diye eklemişti. Fischer, Haymarket Mitingi sırasında kürsünün hemen yanında duruyordu. Yağmur başlamıştı, Samuel Fielden’in konuşmasının sonu gelmişti. Fischer kürsünün arkasında bulunan dükkanın içerisine girdiği sırada polis saldırıya geçmiş ve o sırada bomba atılmış, silah sesleri duyulmuştu. Saldırı sonrası dükkandan çıkan Fischer detayları ertesi gün gazetede öğrenmiş ve her zamanki gibi sabah erkenden Arbeiter Zeitung ofisine gittiğinde tutuklanmıştı.

Mahkeme heyetine şöyle seslendi:

“Burada cinayetten yargılandım ama anarşizmden hüküm giydim. Anarşist olduğum için mahkum edildim. Eğer egemen sınıflar bizi asarak, birkaç anarşisti asarak anarşizmi ezebileceklerini düşünürlerse fena yanılırlar. Anarşistler, ilkelerini yaşamlarından daha çok severler. Anarşistler, düşünceleri için ölmeye her zaman hazırdır.”

Fischer 11 Kasım 1887’de, asılmadan önce yazdığı son mektupta “Kapitalist basının kiralanmış editörleri gibi gerçekleri yok etmek için para ödenen profesyonel yalancıları ikna etmenin imkansız olduğunu biliyorum. Ancak emek dergilerinin editörlerine ve tüm dürüst ve zeki emekçilere, kapitalist basının anarşizm doktrinlerine karşı gülünç tutumunu taklit etmemelerini -çünkü bugüne kadar durum böyle oldu- ve anarşizmi kapsamlı bir çalışma nesnesi haline getirmelerini diliyorum” diyecekti. İdam sehpasına çıkmadan son sözleri “Yaşasın Anarşizm!” oldu.

Louis Lingg

1867 yılında Almanya’nın Mannheim kentinde doğdu. Babası gibi ilk önce kereste atölyesinde çalıştıktan sonra Bern’e geçti. İsviçre’de iki farklı şehirde işçi derneklerine katılan Lingg, bu derneklerde sosyal demokratlarla anarşistlerin fikirsel tartışmalarını gördü ve anarşistlerin propagandalarından etkilendi. O sıralar Almanya’da 3 yıl olan zorunlu askerlikten kaçan Lingg, bir şehirde uzun süre kalamıyordu. Bu süreçte birçok farklı örgütlenmeyle temas kurma imkanı bulan Lingg, bu dönemleri ve sosyal demokratlarla yaşanan fikirsel tartışmaları şöyle anlatıyor:

“Örgütlü hayatımın bu döneminde deneyimlerim bana merkezi bir örgütte temsili bir sistemle tüm güç ve faaliyetlerin azınlığın elinde toplandığını ve bu yüzden bu otoriter örgütlenmelerin, işçiler kitlesel bir şekilde örgütlendiğinde bile yetersiz, kayıtsız, yolsuzluğa ve aptal olmaya meyilli olduğunu gösterdi.”

Devrimci faaliyetleri nedeniyle Zürih polisinin dikkatini çeken Lingg, çalıştığı bir iş yerinde patronu tarafından -asker kaçağı olması sebebiyle- polislere şikayet edilmekle de tehdit edilmişti. Lingg anarşist arkadaşlarıyla konuşup Amerika’ya gitmenin daha iyi bir fikir olduğuna karar verdi. 1885’te New York’a gitti ve oradan direk Chicago’ya geçti. Chicago’da marangoz olarak işe başlayan Lingg “Uluslararası Marangozlar ve Doğramacılar Birliği”ne katıldı. Yoğun iş saatlerinin sonunda Birliğe giderek işçilerin örgütlenmesi için konuşmalar yapıyor, fikirlerini savunuyor, diğer işçilerle tartışıyordu. İyi bir ajitasyoncu olarak işçi örgütlenmelerinde öne çıkınca Birlik adına “Merkezi İşçi Sendikası”na delege olarak seçildi. Marangozlar Birliği “günde 8 saat” şiarıyla örgütlenerek eylemlere tüm üyeleriyle kalabalık şekilde katıldı. 3 Mayıs’taki McCormik Fabrikası önündeki saldırıda Lingg, polislere karşı en ön safta çatışmış ve kafasına defalarca polis copu yemişti. Haymarket duruşmalarında mahkemeye açık açık meydan okuyordu Lingg:

“Size açıkça söylüyorum, ben şiddet yanlısıyım. Eğer bizim üstümüze top atarlarsa, biz de onlara karşı dinamit atarız. Ben bu düzenin düşmanıyım, açıkça söylüyorum; bütün gücümle, son nefesime kadar onunla savaşacağım. Daha önce yüzbaşıya da söyledim, sözlerimin arkasındayım. Bize top atarsanız biz de size dinamit atarız.

Gülüyorsunuz! Belki artık dinamit atamayacağımı düşünüyorsunuz. Ama emin olun ki ölüme mutlu gidiyorum. Çünkü biliyorum ki bugüne kadar konuştuğum binlerce insan sözlerimi hatırlayacaktır. Ve bizi astığınız an onlar sizi bombalayacak.

Bu sebeple size sesleniyorum. Sizin düzeninizi tanımıyorum, zorba yasalarınızı, iktidarınızı, otoritenizi, tahakkümünüzü aşağılıyorum. Bu yüzden asın beni!”

Lingg tutsak alındığı süreçte yazdığı son mektubunda şöyle diyordu “Şu anda demir parmaklıklar arasında hapsedildim ve sırf eğlence olsun diye bu “özgürlüğün ülkesi ve cesurların evi” üzerine düşünebilirim. Neyse ki burada hala bu toprakların özgür olduğuna inanan aptal ya da alçaklardan yok. Benim inancım her akıllı ve dürüst insanın, Amerika’nın polis despotizminin evi ve tamamen kapitalist zulüm ülkesi olduğunu kolaylıkla kabul edeceğidir.”

Lingg 10 Kasım 1887’de yoldaşları asılarak katledilmeden bir gün önce, tam olarak belirlenmese de muhtemelen görüş sırasında arkadaşi Miller tarafından içeri sokulan bombayı patlatarak hücresinde intihar etti.

Oscar Neebe

1850 yılında ABD’nin New York kentinde doğdu. Ailesi eğitim için Neebe’yi Almanya’ya gönderdi. Eğitimini tamamladıktan sonra 14 yaşında ABD’ye geri döndü. 16 yaşında çalışmak için Chicago’ya gitti. Burada ilk önce garsonluk, sonra barmenlik yaptı. Barmenlik sırasında McCormick Fabrikası işçileri ve ustabaşları sık sık çalıştığı yere gelirdi. Neebe bu iş yaşantısı döneminde işçileri gözlemleme fırsatı bulmuştu. Bazı işçilerin para karşılığı ustabaşlarına ispiyonculuk yaptığını, ustabaşların patronlara yalakalık yapmak için “huzursuzluk” çıkaran işçilerin adlarını listelediklerine şahit oldu. 1868 yılında New York’a geri döndü. Burada bir kalaycının yanında işe girdi. Daha sonra süt güğümü üreten bir atölyede çalışmaya başladı. Burada işçilere ödenen -süt güğümünün satış fiyatı artmasına rağmen- ücretler düşürülünce işçilerle birlikte grev örgütledi. Fakat patronun tehditleri işçileri korkutmuş, hepsi geri adım atmıştı. Neebe bunu kabullenemeyerek işten ayrıldı. New York’tan önce Philadelphia’ya geçti, burada iş olanakları azdı ve şehir pahalıydı. Bu yüzden buradan tekrar Chicago’ya geçti. Chicago’da iş çoktu ama ücretleri azdı. Burada farklı farklı yerlerde işe girdi, bazı patronlar maaşlarını ödemediğinde ufak direnişlerle tüm işçilerin maaşlarının ödenmesini sağladı. IWPA’nın kuruluşunda yer aldı, Arbeiter Zeitung’da yazılar yazdı. Haymarket Mitingi sonrasında tutuklananlar arasındaydı. Mahkemede şöyle dedi:

“Arbeiter Zeitung’u çıkardım ve Chicago işçilerine dağıttım. İşlediğim suç budur: ‘Bugün hala yaşayacak olan bir işçi gazetesi kurmaya çalışmak’. Bundan gurur duyuyorum.”

Hakkında elle tutulur bir delil yoktu, “bir tanığın” McCormick Fabrikası önündeki saldırıdan sonra dağıtılan “İntikam” bildirisini Neebe’nin dağıttığını söylemesiyle 15 yıl istemiyle hapse atıldı. 1893 yılında Samuel Fielden ve Michael Schwab ile birlikte serbest bırakıldı. 1905’te IWW’nin kurulmasında yer aldı. 1906 1 Mayısı’nda Chicago’da bir konuşma yaptı. 22 Nisan 1916’ta 65 yaşında yaşamını yitirdi.

Albert Parsons

1848 yılında ABD’nin Montgomery şehrinde doğdu. 9 erkek 1 kadın kardeşi olan Parsons 2 yaşında annesini, 5 yaşında da babasını kaybedince çocuk yaşta çalışmaya başladı. İlk olarak Daily News gazetesinin kağıtlarını taşımak için çırak olarak işe girdi. Burada gazetelere aşina olmaya başlamıştı. Birkaç yerel gazetede çalıştıktan sonra 1869’da Houston’da Daily Telegraph muhabiri olarak at sırtında çalışmaya başladı. 1870 yılında Birleşik Devletler İç Gelirler Dairesi’ne denetçi asistanı olarak atandı. Bir sene sonra Teksas Eyalet Senatosu’nda sekreterliğe seçildi.

İyi bir maaşla hızla yükselirken 1873 yılında ise düşüncelerini, para kazanmaya tercih ederek istifa etti. Bu sıralarda Afro-Amerikalılar için eşit hakları savunan “Spectator” dergisini çıkarmaya başladı. Teksas’ta, Meksikalı köle bir ailenin kızı olan, sonraları anarşizm mücadelesi içerisinde adına sık sık rastlayacağımız Lucy del Gather (Lucy Parsons) ile evlendi. Teksas’ta bir köle ile evlendiği için Ku Klux Klan tarafından tehdit edilen Albert Parsons, Lucy Parsons ile birlikte Chicago’ya gitti. Endüstriyelleşmeyle emek sömürüsünün burada hat safhaya ulaştığını gördü ve kendisini emek mücadelesi içerisinde konumlandırma kararı aldı.

İşçi dernekleri içerisinde aktifleşmeye başladı. Burada demokrat çizgideki sosyalistlerle radikal, anarşist düşünen sosyalistler arasındaki fikirsel ayrılmaları görerek tarafını seçmeye başladı. 1877’de 30 bin kişilik büyük demiryolu grevi gerçekleştiğinde, Parsons ilk kez bu kadar büyük bir kalabalığa seslenmişti. Ertesi gün daha yeni işe girdiği Times’in ofisine gittiğinde yaptığı konuşmadan dolayı kovulduğunu gördü. Aynı gün, yaptığı konuşma yüzünden polisler tarafından sorguya çekildi. Polis şefi, sorgudan bırakıldığı sırada Parsons’a “Chicago’dan gitmesinin onun için daha hayırlı olacağını yoksa bir ara sokakta suikaste uğrarsa bundan kimsenin sorumlu olmayacağını” söyleyerek tehditler savurmuştu. Tutuklanmamasına rağmen ertesi gün tüm gazeteler Parsons’tan “Demiryolu işçilerini kışkırtan kişi tutuklandı.” diye bahsediyordu. Üye olduğu sendikaya gittiğinde de bir daha sendikaya gelmemesi için tehdit edilmişti. ABD’de o zamanki sendikaların birçoğu iş bulma bürosu gibi işliyordu. Sendika başkanları, yöneticileri dolgun maaşlar alıyor ve bunun karşılığında işçi grevlerini engelliyorlardı. Bu yüzden işçiler birkaç sendika dışında ya işçi gazeteleri çevresinde ya da işçi birlikleri kurarak örgütleniyorlardı.

Ertesi gün demiryolu işçilerinin mitingine saldıran polis, mitingin yapılmasını engelledi. Parsons 1878’de Sosyalist İşçi Partisi’ne delege olarak seçildi, mücadelesinin bu döneminde, yerel meclislerde yasalar geçirerek işçilere mevziler kazandıracağını umuyordu. Fakat kendisinin, meclislerde işçileri şiddetten koruyan değil hakları için direnen işçileri suçlayan yasalara engel olamadığını gördü. Hatta partinin benzer konularda (şiddetsizlik) kapitalistlerle uzlaştığını da görünce bu hareketten 1880 yılında ayrıldı.

Sonrasında “günde 8 saat” şiarıyla başlayan bir mücadele girişimine dahil oldu. Bu mücadele 1883 yılında IWPA olarak Kara Enternasyonel’in ABD seksiyonunun kurulmasıyla devam etti. Parsons da “Amerikan İşçilerine” isimli manifestoyu yazanlar arasındaydı. IWPA örgütlenmesi dışında 1 Ekim 1884 yılında “The Alarm” isimli anarşist gazeteyi çıkarmaya başladı. Chicago’da kısa sürede 15.000 tiraja ulaşan ve “Ekmek için Mücadele, Yaşam İçin Mücadeledir” mottosuyla çıkarılan The Alarm şöyle sesleniyordu Amerika’daki işçilere:

“Erkekleri, kadınları ve binbir zahmetle büyütülen çocukları köleleştiren, onları ezen sisteme ve yardakçılarına ölüm!”

Parsons “Hükümetler kölelik için vardır, özgür insanlar kendilerini yönetebilir.” demiş ve “Anarşistler toplumsal devrimin koruyucularıdır.” diye ekleyerek anarşist ilkelerle ilerleyen bir toplumsal devrimin savunucusu olmuştur. Albert Parsons 1 Mayıs günü Chicago’dan ayrılmıştı, Ohio’da düzenlenen mitingin konuşmacısıydı. 1 Mayıs günü tüm ABD’de “günde 8 saat” şiarıyla mitingler ve toplantılar düzenlenmişti ama mücadelenin en kalabalık noktası Chicago’ydu. 4 Mayıs günü Chicago’ya geri döndüğünde 3 Mayıs’ta McCormick Fabrikası önünde işçilere polisin saldırdığını ve ölen işçilerin olduğunu öğrenince doğrudan Arbeiter Zeitung’un ofisine giderek Haymarket Mitingi’nin planlamalarına katıldı. Haymarket Mitingi’ne eşi ve iki çocuğu ile gelen Parsons, konuşmasını yapıp kürsüden inmişti. Sıra Fielden’daydı ve kürsüye çıkarak konuşmasına başlamıştı. Kürsü dediğimiz de esasen bir tren vagonuydu. Polis saldırıya başladığında daha bomba atılmadan eşinin ve çocuklarının yanına koşup onları Haymarket Meydanı’ndan dışarıya çıkarmak için harekete geçmişti ki tam bu sırada polislere doğru bomba atılmıştı. Parsons ertesi gün Chicago’yu terk etti. 2 ay boyunca Chicago gazeteleri edinerek yazılanları takip etti. Kendisinin de atılan bombanın faili olarak arandığını görünce diğer arkadaşlarıyla beraber davasını savunmak için trenle Chicago’ya geri döndü. Haymarket Mitingi’nden 2 ay sonra hapishanede Fielden, Spies, Engel, Fischer, Lingg, Neebe ve Schwab yoldaşlarının elini sıkarak onların yanındaki yerini almıştı. 1886 yılına kadar onlarca grevin örgütleyicisi olan Albert Parsons, mahkemede açıkça “Vermeyecekler, alacağız!” diyordu:

“Sermaye, ücretli kölelerin ekonomik kurtuluşunu sessizce ve barışçıl bir şekilde vermeyecek. Kapitalistler, dünya işçilerini silahlı devrime zorlayacaklar. Devrimciler bu gerçeğe dikkat çekiyor ve işçileri kaçınılmaz olana hazırlanma konusunda uyarıyor.”

Özür dilemesi karşılığında affedileceği söylenen Albert Parsons şöyle karşıladı bu teklifi:

“Bütün dünya biliyor suçsuz olduğumu. Cani olduğum için değil, işçi olduğum için asılacağım.”

14 Eylül 1887’de Lucy Parsons’a şöyle yazıyordu:

“Bu sabah idam kararımız, dünyanın tüm tiranları tarafından, Chicago’dan St. Petersburg’a kadar kutlanacak. Bununla birlikte ölümümüz, nefretin, kötülüğün, ikiyüzlülüğün, yasal cinayetin, baskının ve insanın insan üzerindeki hakimiyetinin çöküşünün habercisidir. Dünyanın ezilenleri yasal zincirlerinde kıvranıyorlar. Dev işçi uyanıyor. Sersemlikten kurtulan işçiler, kasırgadaki sazlıklar gibi olan zincirlerini koparıyor. Hiçbirimizin patlamayla ilgisini kanıtlayacak bir delil yoktu ama bunun ne önemi var. Ayrıcalıklı sınıf kurban istiyor. İnsanlara, bir halk kadınını, seni miras bırakıyorum. Senden bir isteğim var. Arkamdan ağlamayın, ben sizi toplumsal devrim davasını büyütmeye mecbur bırakıyorum. Hücremde bağırıyorum. Özgürlük, Adalet, Eşitlik!”

11 Kasım 1887’de asılmadan önce yazdığı mektupta şöyle diyecekti Parsons; “Siz zenginler, şimdi gidin de başınıza gelecek sefaletler için ağlayın ve feryat edin. Zenginlikleriniz (servetiniz) çöktü ve elbiselerinizi güveler yedi. Altınlarınız ve gümüşleriniz bozulmuş(paslanmış); ve onların pası size karşı tanık olacak; ve bedenlerinizi bir ateş gibi yiyecek.”

İdama giderken okuduğu şiirse şöyleydi:

“İster yüksek bir darağacında olsun

İster bir savaş kamyonetinde

İnsanın ölebileceği en asil yer

İnsanlık için öldüğü yer.”

Michael Schwab

1853 yılında Almanya’nın Bad Kissingen Kasabası’nda doğdu. 13 yaşında annesi ve hemen ardından babası ölünce borçlarına karşı evleri satıldı. Kardeşiyle beraber amcasının yanında kalmaya başladılar. 1869 yılında bir mücellitçiye çırak olarak işe girdi. Sonrasında çekirdekten yetişen bir mücellitçi olacaktı. Schwab mücellitçide çalışırken bir hukuk öğrencisi dükkana girdiğinde Schwab’a dönüp “Sen sosyalist mi olacaksın?” diye sormuştu, Schwab ise “Bilmiyorum, tam olarak sosyalist nedir ki?” cevabını vermişti. Ama bu kelime Schwab için bir fikirsel kapıyı aralamış, toplumcu fikirlerle haşır neşir olmaya başlamıştı.

İlk olarak bir işçi derneğine üye olmuştu. Burada demokratlarla, merkezi örgütlenmeyi savunan sosyalist fikirlerdeki kişilerle tanıştı. Fakat merkeziyetçi işçi dernekleri sürekli bölünüyordu ve mücadeleye zarar veren kulislere şahit oldu. Bu yüzden sürece fazla dahil olmadı. Birkaç arkadaşıyla birlikte önce İsviçre’ye, sonra tekrar Almanya’ya döneceği bir yolculuğa çıktı. Bu yolculukta kısa süreli işlere girdi. Yanında taşıdığı sosyalist bildirileri gittikleri köylerdeki insanlara bırakıyor, hatta kendileri elle yazarak çoğaltıyor ve işyerindeki işçilere dağıtıyorlardı. Almanya’da da işçi dernekleri arasında “günde 8 saat” talebi dillerdeydi ama çalışma koşullarının günde 12-14 saati bulduğu iş yerleri vardı. “Günde 8 saat”, işçiler için hayalden bile uzak olarak görünüyordu. Schwab, 1879’da New York’a gitti. İlk olarak Chicago’ya geçti. Burada bir süre işçi hareketinden uzak durup -bir an önce- İngilizce öğrenmeye odaklandı. 2 sene boyunca farklı işlerde çalıştı. Chicago’dan sonra birçok farklı şehri dolaştı ve sonrasında yine Chicago’ya döndüğünde Arbeiter Zeitung’a ilk olarak çevirmenlik yaparak dahil oldu. Sonrasında da Arbeiter Zeitung editör yardımcısı oldu. 1883 yılında IWPA’nın kuruluşunda yer aldı. Haymarket Mitingi sırasında meydanda değildi. Tam o sırada Arbeiter Zeitung ofisine gelen, başka bir atölyede greve çıkan işçilerle görüşmeye gitmişti. Çıkarıldığı mahkemede şöyle demişti:

“Anarşi kelimesini şiddetle eş anlamlı kullanmak tamamen yanlış. Şiddet bir şeydir ve anarşi başka bir şeydir. Günümüz toplumunda şiddet her yerde kullanılmaktadır. Bu nedenle şiddeti, yalnızca şiddete karşı bir savunma aracı olarak savunduk. İdeallerimizin bu yıl veya gelecek yıl gerçekleşmeyeceğini biliyorum. Ama gelecekte, çok yakın bir gelecekte mümkün olacağını, gerçekleşeceğini biliyorum.”

Schwab, Fielden ile birlikte ömür boyu hapis cezası aldı. 1893 yılında Samuel Fielden, Oscar Neebe ile birlikte serbest bırakıldılar. 1898 yılında yaşamını yitirdi.

August Spies

1855 yılında Almanya’da Landeckerberg’in bir dağ köyünde doğdu. 1872 yılında babasının ölümü üzerine eğitimini yarıda bırakıp 17 yaşındayken Amerika’ya gitti. İlk önce bir mobilya atölyesinde çalıştı, sonrasında küçük bir çiftlikte işe girdi. Çiftçilerin kazançları işçilerden daha kötü durumdaydı, bu yüzden Chicago’ya geçmek durumunda kaldı. Bu yaşına kadar ideolojik bir kitap eline geçmemişti. Fakat Aristoteles’in bir kitabını okumuş ve etkilenmişti. 1875’te Illinois’te İşçi Partisi’nin bir toplantısına katıldı. Bu yıllarında işçilerin siyasete girmesini olumlu görüyordu, hatta birkaç seçimde yerel mecliste adaylar için çalışma yapmıştı. Fakat hileler, çalınan oy pusulaları, satılan senatörleri gördükçe seçimlerin bir oyalamaca taktiği olarak kullanıldığını anladı ve İşçi Partisi çevresinden uzaklaştı. 1876 yılında Chicago’da kendisi küçük bir mobilya atölyesi açtı ve yaşamını devam ettirmeye çalıştı. 1880’de Arbeiter Zeitung’a katıldı ve burada faaliyet yürütmeye başladı. 1883 yılında IWPA’nın kurulduğu Devrim Kongresi’nin örgütlenmesinde yer aldı. 1884’te Arbeiter Zeitung’un editörü oldu. Bu gazetenin 1 Mayıs 1886’da 8 Saat Grevi’ne çağıran baş yazısının altında onun imzası vardı:

“Cesurca ileri! Çatışma başladı. Kapitalizm kaplan pençelerini düzenin surlarının arkasına saklıyor. İşçiler, parolamız şudur: Uzlaşmak yok! Korkaklar arkaya! Cesurca en öne! Bu, tarihi önemi gelecekte anlaşılacak ve takdir edilecek ilk 1 Mayıs’tır!”

3 Mayıs’ta McCormick fabrikası önündeki arsada öldürülen grevci işlere de seslenmişti Spies. Haymarket Mitingi’nde konuşmacı olduğundaysa bomba patlamadan önce “Bir arada olmalıyız, sendikalarda örgütlenmeliyiz, yoksa asla başaramayız!” diye haykırıyordu kürsüden.

Haymarket duruşmalarında mahkemeye şöyle seslendi:

“Savcı Grinnel jüriye göz kırparak 7 polis öldü dedi. Bizi de buraya 7 kişi getirdiniz. Eğer bu hesapla asılacaksak bunu bize söyleyin. Bütün dünya, tüm dindar Hristiyan alemi, Gould’lar, Vanderbit’ler, Stanford’lar, Field’ler, Armour’lar ve tüm para fareleri bilsin; bunlar benim fikirlerim. Ve adalet ve özgürlük benim vücudumun bir parçasıdır. Ben bu fikirleri vücudumdan atamam. Yapabilseydim de yapmazdım. Ve her geçen gün güçlenen bu fikirleri yok edebileceğinizi düşünüyorsanız, bizi dar ağacına göndererek ezebileceğinizi düşünüyorsanız, eğer bir kez daha insanları doğruları söyledikleri için ölümle cezalandıracaksanız, eğer gerçeği söyleyenlerin cezası ölümse, o zaman gururla meydan okuyarak bu pahalı bedeli ödeyeceğim. Çağırın celladı! Bizden önce bu yolda yürüyen Sokrates’te, Giordano Bruno’da, Huss’ta, Galileo’da çarmıha gerilen hakikat hala yaşıyor. Biz onları takip etmeye hazırız.”

11 Kasım 1887 günü yoldaşlarıyla beraber asılarak katledilmeden hemen önce son sözü “Sessizliğimizin sizin bugün boğduğunuz seslerden çok daha güçlü olduğu bir gün gelecek. Yaşasın Anarşizm!” olacaktı.

“Amerikan Rüyası”

Coğrafi keşifler, dünya ticaret yollarının değişmesi, Avrupa’da başlayan siyasi devrimler ve endüstri devrimi… Hepsi birbirinin peşi sıra dünyayı değiştiriyordu. İmparatorluklar şekil değiştirmiş, yöneticiler farklı şekillere bürünmüştü ama dünya düzeni yine sömürü üzerine kuruluydu. Hatta bu sefer endüstrinin gücünü de arkalarına aldıkları için sömürü hat safhaya ulaşacaktı. Amerika’daki anarşistlerin çoğu 19. yüzyılın ortalarında Avrupa’dan çalışmak için ABD’yi tek seçenek olarak gördüklerinden bu kıtaya ayak basmışlardı. Çünkü toprağı işleyebilmek için artık çiftçilere gerek duyulmuyordu, onlar -zaten toprak sahibi olamadıkları için- endüstrinin biçerdöverlerinin altına atılmıştı. Bir kuşak, tek çalışma olanağını ABD’de bulacakları umuduyla buraya akın etmişti.

Amerika’daki işçi hareketinde I. Enternasyonal’in etkisi çok büyüktü. Bakunin-Marks ayrışması birçok coğrafyada anarşist hareketlerin belirginleşmesiyle sonuçlanmıştı. Başlangıçta Enternasyonal’le yollarını ayıran anarşistler, St. Imier Kongresi’yle yeni bir Enternasyonal örgütlenmesi oluşturmuşlardı. Sonrasında “International Working People’s Association” (IWPA) yani Kara Enternasyonal olarak da bilinen Uluslararası İşçi Halklarının Birliği 1881’de Londra’da kurulmuştu.

Kara Enternasyonal ABD’de

IWPA’nın Chicago’daki şubesi 1883 yılında August Spies ve Albert Parsons’un dahil olduğu anarşistlerce kuruldu. Johann Most birlik kuruluşunda olsa da çıkardığı gazete “Freiheit” (Özgürlük) çevresinden Benjamin Tucker süreçten uzak durmuştu. ABD’de IWPA’ya bağlı olarak Kara Enternasyonal’in sesini duyuran sekiz gazeteden beşi Chicago’da yayınlanıyordu. Bu gazeteler Almanca günlük yayınlanan Arbeiter Zeitung (İşçi Gazetesi), Der Vorbote (Haberci), Der Fackel (Meşale) ayrıca Çekçe yayınlanan Budoucnost (Meşale) idi. Ayrıca 1884’te İngilizce olarak çıkarılan The Alarm da bu gazetelerdendi. 1886 yılında “Anarşist” isimli bir gazete Adolph Fischer ve George Engel tarafından Haymarket Mitingi’ne kadar yayınlanmıştı. Anarşistlerin Kara Enternasyonal çevresinde çıkardıkları gazetelerin günlük tirajları toplamda 30 bin civarındaydı.

IWPA, başta Chicago olmak üzere Denver, Colorado, Boston, Kansas, San Fransisco eyaletlerinde örgütlüydü. İşçi mücadelesinin en güçlü olduğu yer olan Chicago, aynı zamanda ABD anarşizminin de en güçlü olduğu yerdi. Enternasyonal’in Amerika’daki üye sayısı ortalama 6000’ken Chicago’daki anarşistlerin sayısı yaklaşık 3000’di. Çoğu Alman, Avusturyalı göçmenlerden oluşuyordu. Avrupa’da işçi hareketleri içerisinde doğan anarşizm, farklı dillerde çıkarılan onlarca periyodik yayın ve Amerika’nın dört bir yanına yayılmış onlarca örgütlenmeyle Amerika’nın sendikal mücadelesinin ve işçi hareketinin tartışmasız taşıyıcılığını yapıyordu.

Chicago’da anarşistler, örgütlendiği sendikalarda işçi meclislerini ve özyönetimi savunuyorlardı. Bu “Chicago fikri”ne sonraları anarko-sendikalizm dendi ve anarşist hareketin bir parçası oldu. Özellikle Chicago’da anarşistler, iş saatlerinin azaltılması gibi talepleri, kapitalist ekonomik yapının temelden değiştirilmesine kadar vardıran toplumsal devrim algısını yaygınlaştırmıştı.

Günde 8 Saat

ABD’de gerçekleşen en kalabalık işçi eylemlerinden biri 1877’deki Demiryolu Grevi’ydi. Bu grevin kitleselliği patronların gözünü korkutmuştu. Artık ufak tefek işçi toplantılarına bile tahammül edememelerine neden oldu. İşçi hareketi de verdikleri mücadelenin “sıkılmış güçlü bir yumruk gibi” kapitalistlerin suratına patlayabileceğini görmüş olacaktı…

Amerika’ya ayak basan Avrupalı işçiler, patronlar tarafından ilk üç sene yolunacak kaz gibi görülüyordu. Henüz dillerini de konuşamadan fabrika ve atölyelerde düşük ücretle, ağır koşullarda 14 saate kadar çalıştırılıyorlardı, çalışma saati düşük olan bazı iş kollarında ise 3 ay çalışan işçi sakatlanma durumunda kalacak kadar sağlıksız koşullarda çalışıyordu. Bir göçmen işçi için -özellikle kışın donmamak için- kalacak yer bulmak çok önemliydi ancak zordu. Kazandığı para kaldığı odaya ve yediği yemeğe ancak yetiyordu.

1885-1886 arasında “günde 8 saat” söylemi işçiler arasında el altından dillendiriliyordu. Anarşistler, içerisinde oldukları Merkezi İşçi Sendikası (CLU), İşçi Meclisleri, Emek Şövalyeleri (Knights of Labor)’in içerisindeki sendikaları harekete geçirerek 1 Mayıs’ı genel grev ilan etmişlerdi. Sadece Chicago’da 60 bine yakın, tüm ABD’de ise 250-300 bin civarı işçi genel greve katılmıştı. Kereste taşıyıcıları, metal işçileri, yük taşıyıcıları, bira üretim işçileri, paketleyiciler, marangozlar, döşemeciler, terziler, fırıncılar, hatta dükkanlarda çalışan satıcılar ve katipler bile sokaklara dolmuştu. 8 saat eylemlerinin merkez üssü olan Chicago’da IWPA 80 bin kişilik bir yürüyüş düzenlemişti. Anarşistlerin tek talebi günde 8 saat maksimum çalışma süresi değildi, saatlik ücretlerin arttırılmasını da istiyorlardı. Bu, patronlar için kabul edilmesi mümkün görünmeyen bir talepti.

Anarşistler işçi hareketini, toplumsal devrimi amaçlayan bir şekilde “günde 8 saat” şiarı üzerinden ilerletiyorlardı. Albert Parsons Ağustos 1885’te yaptığı bir konuşmada günde 8 saat talebini dillendirmenin boşa vakit kaybı olduğunu söylemişti. Ama bu söylemle başlayan bir işçi hareketi toplumsal devrim için bir ivme yaratabilirdi. Fielden ise bir konuşmasında “8 saat çalışmak da köleliktir, 2 saat çalışmak da. Emeğin özgürleşmesinin tek yolu özel mülkiyeti ortadan kaldırmak, dolayısıyla kapitalizmi ortadan kaldırmaktır.” diyordu. “Günde 8 saat” talebi 1938’de, Haymarket İsyanı’ndan elli iki yıl sonra, ABD’deki iş günleri, Adil Çalışma Standartları Yasası tarafından yasal olarak sekiz saat yapılacaktı. Çünkü toplumsal bir devrime yol açmayacak bir “günde 8 saat”, onlar için de gerekli bir dönemde makul olabilirdi. Ama 1886’da hayır! Patronlar için makul değildi!

“August Spies McCormick fabrikası önünde işçilere seslenirken“

3 Mayıs günü McCormick Fabrikası’nda işçiler grevlerini sürdürürken polis, grev kırıcıları fabrikaya sokmak ister. McCormick’in mesai saatini bildiren sireni çalmaya başlayınca işçiler fabrikanın çalışmasına izin vermemek için buna engel olmaya çalışır. Polis ve grev kırıcıları getiren Pinkerton ajanları işçilere saldırır. Polisin silahlarla saldırdığı kalabalıkta 4 işçi ölür ve yüzlerce işçi yaralanır. Saldırı sonrası Arbeiter Zeitung ofisine giden anarşistler, burada Almanca ve İngilizce “İntikam” başlıklı ve “Kardeşlerin” imzalı bir bildiri basarlar. Bildiride işçilere şöyle seslendiler:

“İşçiler, Silahlanın! Yoksul işçileri öldürdüler. Çünkü onlar sizin gibi, yüce patronlarının sözlerine itaat etmeme cesaretine sahipti. Onları öldürdüler çünkü size, ‘özgür Amerikan vatandaşlarına’, patronlarınız size her ne lütfederse bundan memnun olmalısınız yoksa siz de öldürülürsünüz demeleri gerekiyordu. Eğer siz, sizleri özgürleştirmek için kanlarını döken büyük atalarınızın çocuklarıysanız kendi gücünüzde yükselir, sizi yok etmeye çalışan bu iğrenç canavarları yok edersiniz. Silah başına, sizi çağırıyoruz, silah başına!”

Bu bildiri aynı gün tüm Chicago’da dolaşmaya başladı ve ertesi sabahsa tüm duvarlarda 4 Mayıs günü Haymarket Meydanı’nda düzenlenecek mitingin çağrısı vardı. McCormick saldırısı sonrasında yayınlanan “İntikam” bildirisi çok beklenmedik bir tonda sert değildi. Çünkü The Alarm gazetesi 1 Mayıs günü yayınladığı sayısında da aynı başlıkla bir çağrı dile getirmişti;

“İşçiler Silahlanın!

Saraya Savaş, İşçi Evlerine Barış ve Lüks Aylaklığa Ölüm.

Dünyadaki ıstırabın tek sorumlusu maaş sistemidir. Zengin sınıflar tarafından destekleniyor, onlar ya çalışmaya zorlanmalıdır ya da ölüme!

Birazcık dinamit bir sürü oy pusulasından iyidir.

Ellerinizde kapitalizmin av tazılarını -polis ve asker- gerektiği gibi karşılamak için silahınızla 8 saat çalışma talebinizi haykırın.”

Haymarket Mitingi

McCormick Fabrikası’nda işçilere saldırılması üzerine Haymarket Meydanı’nda düzenlenen mitinge yaklaşık 3 bin işçi katılmıştı. Hava kapalı ve yağmurlu olduğundan beklenenden az bir kalabalık gelmişti. Konuşmacılardan ilk önce August Spies gelmiş, bir vagonun -kürsü olarak kullanmak üzere- üstüne çıkarak İngilizce olarak konuşmasına başlamıştı. Konuşmasına McCormik’teki saldırıyı lanetleyerek başladıktan sonra “Günde 8 Saat” şiarıyla süren grevlerin gidişatından bahsetmişti. Konuşması uzun sürmüştü, o gün Chicago’ya ancak yetişebilen Albert Parsons mitinge geldiğinde hemen sözü ona bırakarak kürsüden indi. Chicago belediye başkanı gergin havayı yumuşatmak için işçilerin mitingine katılarak onları selamlamış, ortamda sakin bir miting havası olduğunu görünce August Spies’in konuşmasının ardından mitingden ayrılmıştı.

Albert Parsons yaklaşık bir saat konuşmuştu. Ohio’dan geldiği için oradaki işçilerin grevi hakkında bilgilendirmeler yaptı. Konuşmasında “8 saatlik iş süresini güvence altına almalı, bununla yetinmemeli, üretim ve tüketim amacıyla halkın özgür birlikteliklerini kurmalıyız.” diyordu. Ardından “Sendikanın olduğu yerde birleşmek için, birleştirmek için güç vardır.” diyerek konuşmasını sonlandırdı.

Parsons’un ardından konuşmak için Samuel Fielden kürsüye çıktı. Fielden’in konuşması kalabalığın tonunu biraz yükseltmişti: “Bizler kimseye savaş ilan etmedik ama dün gördük ki yapılan saldırı bize karşı bir savaş ilanıdır! Bu düşmanlara karşı direnmek için elimizden geleni yapacağız!” Fielden’in konuşması sürerken polis şefi Bonfield kalabalığa dağılma çağrısı yaparak polisleri harekete geçirdi. Polisler, zaten öfkeli olan kalabalığı itip kakmaya başladı ve onlara sopalarla saldırdı. Tam bu sırada eylemcilerin arasından portakal şeklinde bir bomba tam polis öbeğinin ortasına doğru atıldı. Ve büyük bir patlama yaşandı, etraftaki dükkanların camlarını indirecek kadar şiddetliydi. Fielden kürsüden o sırada inmiş ve bir polis tarafından bacağından vurulmuştu. Yoldaşları onu Haymarket’ten omuzlarına alarak çıkarmışlardı. Polisler kalabalığa ateş açarken birçok işçi de belindeki silahla karşılık veriyordu. Bombanın patlamasıyla 7 polis orada ölürken 70’e yakın polis de yaralanmıştı. Polislerin işçilere silahlarıyla saldırması sonrasında da 8 işçinin öldüğü, 50 kadar işçinin de yaralandığı tahmin ediliyor. Ama isimleri bile gazeteden gazeteye farklılık göstermekteydi. Yaşamını yitiren işçilerin yakınları tarafından gömüldüğü, bu yüzden kayıt altına alınamadığını söyleniyordu.

Haymarket Sonrası Sıkıyönetim

Haymarket Mitingi’nin ardından Chicago’da sıkıyönetim ilan edildi. Yaklaşık 4000 anarşist gözaltına alındı. Arama kararları olmadan evler basıldı. Anarşist gazete ve dergiler yasaklandı, bürolara baskınlar yapıldı. Sokakta 2 kişiden daha kalabalık yan yana gelmek yasaklandı. Haymarket Mitingi sonrası Chicago’dan çıkan Albert Parsons ise ABD’nin tüm anarşistlere karşı cadı avı başlattığını görünce Chicago’ya geri dönerek mahkemede savunma yapma kararı aldı.

Anarşistlerin mahkeme sürecinde birçok işçi tutuklu anarşistler için tanıklık yapmıştır. Polis lehine tanıklık yapan birkaç tanık ise Rudolph Schnaubelt isimli bir anarşistin bombayı attığını söylemiştir. Bu isim anarşistler arasında bilinen bir isimdir fakat hiçbir zaman bulunamamıştır.

Katledilen Yoldaşlar

İşçi hareketinin örgütleyicilerini Haymarket Meydanı’nda düzenlenen işçi mitinginde polislere doğru atılan bombadan sorumlu tutan mahkeme Oscar Neebe, Samuel Fielden, Michael Schwab için 15 yıl hapis kararı verirken Albert Parsons, August Spies, George Engel, Adolph Fischer ve Louis Lingg’i katletmek için idam kararı alır. Mahkeme yargıcı idam kararını şu cümlelerle açıklar: “Sanıklardan herhangi birinin doğrudan Haymarket’te bomba atılmasıyla bağlantılı olduğu kanıtlanmadı. Ancak sanıklar yıllardır şiddeti savundular, bu ajitasyonları failin Haymarket’teki eylemi gerçekleştirmesine neden oldu.” Yargıç kendi ağzıyla itiraf ediyordu. Tutuklanan anarşistlerin katledilmesi, bomba olayı ile alakalı değil işçi mücadelesini örgütleyen anarşistlere verilen bir karşılıktı.

Haymarket eyleminden 18 ay sonra tüm itirazlara ve delil yetersizliklerine rağmen idamlar gerçekleştirilmek üzereydi. 10 Kasım 1887 günü Louis Lingg cellatların eline ipi bırakmak yerine kendi ölümüne kendi elleriyle gitmeyi seçmiş, açık görüşte arkadaşının içeri soktuğu patlayıcıyı patlatarak hücrede yaşamına son vermişti.

Ertesi gün 4 anarşist idam düzeneğine götürüldüklerinde ilk önce August Spies şöyle haykırır: “O gün, sessizliğimizin sizin bugün boğduğunuz seslerden daha güçlü olduğu zaman gelecek. Yaşasın Anarşizm!” Ardından Fischer haykırır: “Yaşasın Anarşizm”, Engel daha yüksek sesle karşılık verir: “Yaşasın Anarşizm”. Sonrasında Parsons haykırır “Yaşasın Anarşizm” diye, ardından konuşmaya devam edecekken sözü kesilir.

Parsons’un sözü kesilmişti çünkü ölmek üzereyken bile mücadelelerinden vazgeçmeyen insanları görmek ne bu kapitalist sistemi savunanların, ne cellatların, ne de idam kararı verenlerin tahammül edebileceği bir şey değildi. Parsons son sözlerini söylemek isterken işaret verildi ve 4 anarşist katledildi. Katledilen anarşistlerin cenazeleri 200 bin ile 400 bin arasında kişinin olduğu belirtilen kalabalık bir geçit töreni ile “Forest Home Cemetery” mezarlığına götürülür. Bu mezarlığın girişine de katledilen anarşistler için 1903 yılında bir anıt heykel yapılır. Devlet ise 30 Mayıs 1889 Haymarket Meydanı’na bir tane polis heykeli dikse de polis heykeli tepkiler üzerine kaldırılır. Heykel götürüldüğü 7 noktadan da tepkiler üzerine kaldırılmıştır. 2 kez heykele bomba atılır. Birkaç kez tekrar tamir edilse de en sonunda güvenlik tedbiri ile 1972 yılında Chicago Polis Bahçesi’ne taşınır. 2004 yılında ise Haymarket Mitingi’nin gerçekleştiği noktaya vagon üstünde konuşma yapan insanları tasvir eden bir heykel yapılmıştı.

Tüm Dünyada 1 Mayıs İşçi Mücadele Günü

II. Enternasyonel’in 1889’daki ilk kongresinde Raymond Lavigne’in önerisiyle 1890’da tüm dünyada Haymarket’in yıldönümünde miting çağrısında bulunuldu. 1891 yılındaki ikinci kongre ile birlikte 1 Mayıs “İşçi Dayanışma ve Mücadele Günü” olarak belirlendi. Günümüze kadar tüm dünyada 1 Mayıs günü işçi mücadelesinin gösteriş ve sokaklara inme günü olarak belirginleşmiştir. Çoğu ülkede resmi tatil olarak kabul edilmiştir. Türkiye’de de 1 Mayıs’ın tarihi yasaklamalar ve katliamlarla dolu olduğu için bu toprakların mücadele tarihi açısından ayrıca önem arz etmektedir.

Kaynaklar:

*Spartacus-educational.com *Historymatters.gmu.edu *Lucy Parsons, Life of Albert R. Parsons (Chicago: 1889) *Max Nettlau, Die Geschichte der Anarchie (1925) *Jon Bekken: The First Anarchist Daily Newspaper: The Chicagoer Arbeiter-Zeitung. In: Anarchist Studies, Nummer 1, Band 3, 2003 *Bernard R. Kogan, The Chicago Haymarket Riot: Anarchy on Trial (1959) *The Haymarket Affair, Chicago, 1886: The “Great Anarchist” Riot and Trial (1968) *Paul Avrich, Anarchist Voices: An Oral History of Anarchism in America. (2005) *Paul Avrich, The Haymarket Tragedy (1984)

Furkan Çelik & Şamil Parlak

https://meydan1.org/2020/04/29/1-mayisin-tarihi-1886da-haymarkette-alevlenen-kivilcim/

[liampboyle]

“In 1887 four Chicago anarchists were executed. A fifth cheated the hangman by killing himself in prison. Three more were to spend 6 years in prison until pardoned by Governor Altgeld who said the trial that convicted them was characterized by ‘hysteria, packed juries and a biased judge’. The state had, in the words of the prosecution put ‘Anarchy .. on trial’ and hoped their deaths would also be the death of the anarchist idea.”

“The anarchists were trade union organizers and May Day became an international workers day to remember their sacrifice. They were framed on false charges of throwing a bomb at police breaking up a demonstration in Chicago. This was part of a strike demanding an 8 hour day involving 400,000 workers in Chicago that started May 1st 1886.”

“A history of the Chicago events”

“Not many people know why May Day became International Workers Day and why we should still celebrate it. It all began over a century ago when the American Federation of Labor adopted an historic resolution which asserted that ‘eight hours shall constitute a legal day's labor from and after May 1st, 1886′.”

“In the months prior to this date workers in there thousands were drawn into the struggle for the shorter day. Skilled and unskilled, black and white, men and women, native and immigrant were all becoming involved.”

“Chicago”

“In Chicago alone 400,000 were out on strike. A newspaper of that city reported that "no smoke curled up from the tall chimneys of the factories and mills, and things had assumed a Sabbath-like appearance". This was the main center of the agitation, and here the anarchists were in the forefront of the labor movement. It was to no small extent due to their activities that Chicago became an outstanding trade union center and made the biggest contribution to the eight-hour movement.”

“When on May 1st 1886, the eight hour strikes convulsed that city, one half of the workforce at the McCormick Harvester Co. came out. Two days later a mass meeting was held by 6,000 members of the 'lumber shovers' union who had also come out. The meeting was held only a block from the McCormick plant and was joined by some 500 of the strikers from there.”

“The workers listened to a speech by the anarchist August Spies, who has been asked to address the meeting by the Central Labor Union. While Spies was speaking, urging the workers to stand together and not give in to the bosses, the strikebreakers were beginning to leave the nearby McCormick plant.”

“The strikers, aided by the 'lumber shovers' marched down the street and forced the scabs back into the factory. Suddenly a force of 200 police arrived and, without any warning, attacked the crowd with clubs and revolvers. They killed at least one striker, seriously wounded five or six others and injured an indeterminate number.”

“Outraged by the brutal assaults he had witnessed, Spies went to the office of the Arbeiter-Zeitung (a daily anarchist newspaper for German immigrant workers) and composed a circular calling on the workers of Chicago to attend a protest meeting the following night.”

“The protest meeting took place in the Haymarket Square and was addressed by Spies and two other anarchists active in the trade union movement, Albert Parsons and Samuel Fielden.”

“The police attack”

“Throughout the speeches the crowd was orderly. Mayor Carter Harrison, who was present from the beginning of the meeting, concluded that ‘nothing looked likely to happen to require police interference’. He advised police captain John Bonfield of this and suggested that the large force of police reservists waiting at the station house be sent home.”

“It was close to ten in the evening when Fielden was closing the meeting. It was raining heavily and only about 200 people remained in the square. Suddenly a police column of 180 men, headed by Bonfield, moved in and ordered the people to disperse immediately. Fielden protested ‘we are peaceable’.”

“Bomb”

“At this moment a bomb was thrown into the ranks of the police. It killed one, fatally wounded six more and injured about seventy others. The police opened fire on the spectators. How many were wounded or killed by the police bullets was never exactly ascertained.”

“A reign of terror swept over Chicago. The press and the pulpit called for revenge, insisting the bomb was the work of socialists and anarchists. Meeting halls, union offices, printing works and private homes were raided. All known socialists and anarchists were rounded up. Even many individuals ignorant of the meaning of socialism and anarchism were arrested and tortured. ‘Make the raids first and look up the law afterwards’ was the public statement of Julius Grinnell, the state's attorney.”

“Trial”

“Eventually eight men stood trial for being ‘accessories to murder’. They were Spies, Fielden, Parsons, and five other anarchists who were influential in the labor movement, Adolph Fischer, George Engel, Michael Schwab, Louis Lingg and Oscar Neebe.”

“The trial opened on June 21st 1886 in the criminal court of Cooke County. The candidates for the jury were not chosen in the usual manner of drawing names from a box. In this case a special bailiff, nominated by state's attorney Grinnell, was appointed by the court to select the candidates. The defense was not allowed to present evidence that the special bailiff had publicly claimed ‘I am managing this case and I know what I am about. These fellows are going to be hanged as certain as death’.”

“Rigged jury”

“The eventual composition of the jury was farcical; being made up of businessmen, their clerks and a relative of one of the dead policemen. No proof was offered by the state that any of the eight men before the court had thrown the bomb, had been connected with its throwing, or had even approved of such acts. In fact, only three of the eight had been in Haymarket Square that evening.”

“No evidence was offered that any of the speakers had incited violence, indeed in his evidence at the trial Mayor Harrison described the speeches as ‘tame’. No proof was offered that any violence had been contemplated. In fact, Parsons had brought his two small children to the meeting.”

“Sentenced”

“That the eight were on trial for their anarchist beliefs and trade union activities was made clear from the outset. The trial closed as it had opened, as was witnessed by the final words of Attorney Grinnell's summation speech to the jury. ‘Law is on trial. Anarchy is on trial. These men have been selected, picked out by the Grand Jury, and indicted because they were leaders. There are no more guilty than the thousands who follow them. Gentlemen of the jury; convict these men, make examples of them, hang them and you save our institutions, our society.’ “

“On August 19th seven of the defendants were sentenced to death, and Neebe to 15 years in prison. After a massive international campaign for their release, the state 'compromised' and commuted the sentences of Schwab and Fielden to life imprisonment. Lingg cheated the hangman by committing suicide in his cell the day before the executions. On November 11th 1887 Parsons, Engel, Spies and Fischer were hanged.”

“Pardoned”

“600,000 working people turned out for their funeral. The campaign to free Neebe, Schwab and Fielden continued.”

“On June 26th 1893 Governor Altgeld set them free. He made it clear he was not granting the pardon because he thought the men had suffered enough, but because they were innocent of the crime for which they had been tried. They and the hanged men had ben the victims of ‘hysteria, packed juries and a biased judge’.”

“The authorities has believed at the time of the trial that such persecution would break the back of the eight-hour movement. Indeed, evidence later came to light that the bomb may have been thrown by a police agent working for Captain Bonfield, as part of a conspiracy involving certain steel bosses to discredit the labor movement.”

“When Spies addressed the court after he had been sentenced to die, he was confident that this conspiracy would not succeed. ‘If you think that by hanging us you can stamp out the labor movement... the movement from which the downtrodden millions, the millions who toil in misery and want, expect salvation - if this is your opinion, then hang us! Here you will tread on a spark, but there and there, behind you - and in front of you, and everywhere, flames blaze up. It is a subterranean fire. You cannot put it out’.”

“Revolutionary politics”

“Over a century after that first May Day demonstration in Chicago, where are we? We stroll though town with our union banners - about the only day of the year we can get them out of head office. Then we stand around listening to boring (and usually pretty meaningless) speeches by equally boring union bureaucrats. You have to keep reminding yourself that May Day was once a day when workers all over the world displayed their strength, proclaimed their ideals and celebrated their successes.”

“It is important that ‘once upon a time’ it was like that. We can do it again. We need independent working class politics. No collaboration with government and bosses. Real solidarity with fellow workers in struggle, not a blinkered sectional outlook. We still need a further reduction in working hours, without loss of pay, to make work for the unemployed.”

“We need revolutionary politics. That means politics that can lead us towards a genuine socialism where freedom knows no limit other than not interfering with the freedom of others. A socialism that is based on real democracy - not the present charade where we can choose some of our rulers, but may not choose to do without rulers. A real democracy where everyone effected by a decision will have the opportunity to have their say in making that decision. A democracy of efficiently co-ordinated workplace and community councils. A society where production is to satisfy needs, not to make profits for a privileged few. Anarchism.”

------

“A PDF leaflet of this text is available along with Turkish and Italian translations at http://www.wsm.ie/c/origins-mayday "