#παράδεισο

[romios-gr]

Το ανθρώπινο γένος στο πρόσωπο του παλιού Αδάμ έπεσε, όταν αμάρτησε απέναντι στην αγάπη· κι η φοβερή κρίση του Θεού θα είναι μια κρίση για την ανθρώπινη αγάπη. Ο άνθρωπος είχε προσκληθεί στην πλήρη αντίληψη, σε μια ενότητα ολόκληρης της ζωής του με το Θεό μέσω της αγάπης αλλά έπεσε επειδή θέλησε να μάθει το μυστήριο του είναι με την κρύα λογική του και την τυφλωτική αντίληψη της σά... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-epistrofi-ston-paradeiso-kyriaki-tis-tyrinis/

[antixristina]

[xamenotalento]

[olyakozompoli]

[se-thumamai]

αν όχι για να είμαστε μαζί, για ποιον παράδεισο άντεξα τόση κόλαση;

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Θα πενθώ πάντα –μ’ ακούς;– για εσένα,

μόνος,

στον Παράδεισο.

Οδυσσέας Ελύτης, Το Μονόγραμμα

[groovalos]

στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

απαράλλαχτο.

εσυ. κι ένα σπιτι στην θάλασσα.

[orgismenh]

Ο μπαμπάς μου είναι ένας ωραίος τύπος

Η μαμά μου είναι μία καλή γυναίκα

Ήθελαν να κοιμάμαι πριν τις δέκα

Στο τρίμηνο να τα 'χω όλα δέκα

Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες

θα καθορίσουνε την ιστορία μου

γιατί με κάνανε εμμονικό

και ενίσχυσαν την τελειομανία μου.

Μετά καυγάδες για τα λεφτά

πάνω στην φάση της ενηλικίωσης...

Η Ελλάδα της κρίσης μου έκανε δώρο το ένστικτο της επιβίωσης.

Άφραγκος, νευριασμένος,

βγαίνω απ' το γκισέ, περιμένω το τρένο

Μα τώρα το βλέπω από μακριά

Μαμά και μπαμπά σας καταλαβαίνω

Αυτό είναι το σύστημα, ψάχνει ένα σπίτι στο τέλος του δρόμου για να καταστρέψει

Και κάνει κακό ένα γονιό που το μόνο που θέλει είναι να προστατέψει

Γιατί του φυτέψαν πως δίχως λεφτά και εξουσία το μέλλον στο τέλος γκρεμίζεται

Κι ο φόβος περνάει από πατέρα σε γιο και ο κύκλος αυτός συνεχίζεται.

Ανοίγω ένα νέο χαρτί για να γράψω τις σκέψεις που δεν μου αρέσαν

Μα βλέπω συνέχεια κουτάκια,

μοτίβο που δεν με χωρέσαν

Ελπίζω μόνο στο παράδεισο τα πορτοφόλια να μην επιτρέπονται

για να μην μπορέσει να σε κρίνει κανένας με βάση το τι έχεις μέσα.

Bloody Hawk - Oules

[loulouditouheimona]

«Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός».

Μάρω Βαμβουνάκη

[adragonswitch]

"Αν όχι για να είμαστε μαζί, για ποιον Παράδεισο άντεξα τόση Κόλαση..?"

[romios-gr]

Ο π. Διονύσιος Σιωνίδης, γιατρός από την Θεσσαλονίκη, είχε επισκεφθή την Μονή Γρηγορίου ως σπουδαστής και παρεκάλεσε τον παπα-Αθανάσιο να του πη λόγους πνευματικούς, διότι μπορεί να μην τον ξαναδή άλλη φορά. Και ο Ηγούμενος του απάντησε: «Παιδί μου, είναι αλήθεια ότι άλλη φορά δεν θα με ξαναδής. Τώρα όμως είμαστε κουρασμένοι μετά από την αγρυπνία. Θα σου πω μόνο δύο λόγια. Κάνε ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/igoymenos-athanasios-grigoriatis-to-prooratiko-toy-kai-to-rantevoy-poy-edose-ston-paradeiso/

[loyotsas]

ΑΝΘΡΏΠΙΝΕΣ ΜΑΣΚΕΣ

Πίσω από ψεύτικα προφίλ κρύβονται ανασφάλειες, πόνος, δάκρυα μα όχι άνθρωποι αληθινοί.

Ο καλός το δίκιο του δεν βρίσκει χάνεται μέσα σε μία θάλασσα αδικίας και απελπισίας..

Λόγια χώρις νόημα, πράξεις δίχως φιλότιμο.

Τι νόημα να έχει η ζωή αν δεν νιώσεις τον έρωτα, δεν δεις τον καταγάλανο ουρανό..

Στα ματια εκείνης που ερωτεύτηκες θα έψαχνες σε παράδεισο και κόλαση

αφήνοντας πίσω οτιδήποτε που κάποτε θεωρούσες αξία θα είχε πραγματική.

Σε μια στιγμή όλα αλλάζουν η αλήθεια γίνεται ψέμα, τα δάκρυα χαμόγελο

Είναι πράγμα λογικής? Η ένα ονειρο στο οποίο πίστευες από καρδιάς να βγει αληθινό?

[welcometorealitybaby]

Πίστεψα σε έναν παράδεισο

Εξορίστηκα στην κόλαση.

[alalumin]

Το γεγονός ότι κανείς στον παράδεισο δεν ήρθε για τη Ντάλια... Crying, screaming κλπ

[justforbooks]

«Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα, αλλά κι αν δεν κοιμηθώ δεν χάλασε κι ο κόσμος. Με τη θανατερή τοξικότητα της φαντασίας μου, θ’ αρχίσω να ονειρεύομαι ξύπνιος τα όνειρα που θέλω. Άραγε πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό της αγαπητής μου θυγατέρας πως ο πατέρας της δεν είναι παρά ένας δειλός φυγάς της δυσάρεστης πραγματικότητας, που αυτοχασισώνεται σαν δερβίσης τις ώρες που γράφει κι όχι μόνο τότε; Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει κατανόηση. Μοναξιά. Απέραντη μοναξιά…»

Για να μπει κανείς στο κεφάλι του Καραγάτση, να του δώσει φωνή και να εκθέσει σε κοινή θέα την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του και τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα, δεν απαιτείται μόνο τόλμη, βέβαια, αλλά και αφηγηματικό ταλέντο. Το πιθανότερο είναι πως ο συγγραφέας του «Γιούγκερμαν» –ο κατά κόσμον Δημήτρης Ροδόπουλος– πίστευε ότι η αγαπημένη του θυγατέρα στερούνταν και τα δύο. Έστω και κατόπιν εορτής, όμως, εκείνη τον διέψευσε.

Πέρα από εξαιρετική διαχειρίστρια των πνευματικών δικαιωμάτων του, η Μαρίνα Καραγάτση, που πέθανε σήμερα στα 88 της, στάθηκε ικανή ν’ αναπλάσει πειστικά τα βιώματα και τους κρυφούς συλλογισμούς του πατέρα της, τοποθετώντας τον ως ήρωα στο οικογενειακό τους σύμπαν, σ’ ένα βιβλίο που μοιάζει με σπονδυλωτό μυθιστόρημα αλλά δεν παύ��ι να είναι σπαρταριστή και από πρώτο χέρι μαρτυρία.

Το «Ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι» (Άγρα, 2008) αποτελείται από τρεις παράλληλους μονολόγους κι ένα θεατρικό μονόπρακτο, ανάμεσα στα οποία μεσολαβούν σχεδόν πέντε δεκαετίες. Στους μονολόγους δίνεται κατά σειρά βήμα στον Καραγάτση, στην ίδια τη Μαρίνα που μιλάει κυρίως για τη Λασκαρώ, την υπηρέτρια του σπιτιού, και στη γιαγιά Μίνα, την αρχόντισσα πεθερά του συγγραφέα, κι όλοι τους εκφέρονται μια ανοιξιάτικη μέρα του 1950.

Όσο για το μονόπρακτο, αυτό εκτυλίσσεται την άνοιξη του 2006 στον παράδεισο, έναν παράδεισο ολόιδιο με το «αυλιδάκι» του σπιτιού της γιαγιάς στην Άνδρο. Εκεί, όπου τα πεθαμένα μέλη της οικογένειας, συμφιλιωμένα, αναπολούν το παρελθόν και σχολιάζουν την απόφαση της Μαρίνας να γράψει βιβλίο για κείνους, λίγο πριν έρθει στη συντροφιά τους και η ίδια.

Χάρη στον σύντομο μονόλογο που αναλογεί στον Καραγάτση, γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας που βίωνε η έφηβη τότε κόρη του και η στωική σύζυγός του, η ζωγράφος Νίκη Καραγάτση, αντιμέτωπες με τις αϋπνίες που τον ταλάνιζαν, τα τεντωμένα νεύρα του, τα σεξουαλικά του παραστρατήματα και την υπεροψία που του έδινε ο δημιουργικός του οίστρος.

Ο Καραγάτσης που ζωντανεύει εδώ, είναι πολύ εκνευρισμένος. Έχει αρχίσει να μπαφιάζει με τα τσαλίμια της «κυρίας Γιώτας» με την οποία διατηρεί δεσμό κοντά έξι χρόνια, η «παθητική αντίσταση» της γυναίκας του από τη διπλανή κρεβατοκάμαρα κάθε άλλο παρά τον ανακουφίζει, κι η υποψία ότι η κόρη του τον έχει δει να κουτουπώνει βιαστικά τη Λασκαρώ, όσο να ΄ναι τον αναστατώνει.

«Μυστήριο αυτό το κορίτσι», λέει για τη Μαρίνα. «Είναι σοβαρή, είναι του καθήκοντος, αλλά της λείπει ο ενθουσιασμός, η φαντασία… Πίσω από το απλανές βλέμμα διακρίνει κανείς την απουσία κάθε αισθήματος. Μια νέκρα, μια παγωμάρα…».

Οι «μελιστάλαχτες ηθογραφικές περιγραφές» των σχολικών της εκθέσεων τον κάνουν έξαλλο με την αφέλειά τους. Το ίδιο και ο θαυμασμός της για τον «επαρχιώτη, ψιλοαριστερό δασκαλάκο» που έφερε στο σπίτι τις προάλλες, ανύποπτη για τη μεταχείριση που θα του επιφυλασσόταν.

Ανακαλώντας όμως τις μέρες των Δεκεμβριανών, αυτός που ούτε αριστερός ούτε δεξιός δήλωνε –«εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης»– ζώνεται από τύψεις για το ότι άφησε τα θηλυκά της οικογένειας να διακινδυνεύουν στους δρόμους για να φέρουν φαγώσιμα. Κι η ανάμνηση της μακαρίτισσας αδελφής του Ροδόπης, του στοιχειώνει το μυαλό, καθώς φοβάται μήπως και τα δικά του νεύρα τον οδηγήσουν στη μελαγχολία και την παραίτηση.

Μια αποκαλυπτική εικόνα για την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπιτικό των Ροδόπουλων τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια είχε δώσει κι ο Μένης Κουμανταρέας στο διήγημά του «Οδός Σπάρτης 14» από τη συλλογή «Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα» (Κέδρος, 1999). Υλικό είχε αντλήσει από τη μαρτυρία μιας παλιάς δασκάλας της Μαρίνας, η οποία αδυνατούσε να διαχειριστεί το σοκ που είχε δεχτεί βλέποντας από κοντά την ανθρώπινη, τυραννική σχεδόν για τους οικείους του, πλευρά του συγγραφέα.

Ανάλογο τράνταγμα περιμένει και τον αναγνώστη του «Ευχαριστημένου», στο μέτρο τουλάχιστον που αυταπατάται ότι οι πνευματικοί άνθρωποι διαφέρουν από τους κοινούς θνητούς και ζουν αμόλυντοι από αδυναμίες και πάθη, μέσα σε γυάλινους πύργους.

Ωστόσο, το «Ευχαριστημένο» είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πορτρέτο του πιο ερωτικού και του πιο πολυδιαβασμένου συγγραφέα της Γενιάς του ΄30 που έφερε σε αμηχανία τους καθωσπρέπει λογίους της εποχής του. Ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου, άλλωστε, είναι αφιερωμένο στη Λασκαρώ: τη γυναίκα που ανάθρεψε τη Μαρίνα λειτουργώντας πάντα σαν αποκούμπι της, εκείνη που την αποκαλούσε «ευχαριστημένο», αυτήν που της πρόσφερε την αγάπη που λογικά θα καρπώνονταν τα δικά της παιδιά, αν η ζωή τής είχε φερθεί πιο γενναιόδωρα. Στην ανδριώτισσα Λασκαρώ, που στάλθηκε στα δεκαετρία της ως δουλικό στην Αλεξάνδρεια, επέστρεψε στο νησί βιασμένη, παντρεύτηκε με το ζόρι έναν μισότυφλο μεσήλικα κάνοντας μαζί του δυο γιούς, και κάποια στιγμή, απηυδισμένη από τα ξυλοφορτώματα του άντρα της, «φυγαδεύτηκε» στους Ροδόπουλους στην Αθήνα, την πόλη όπου εγκλωβίστηκε μέχρι να πεθάνει εγκαταλελειμμένη απ’ όλους σε νοσοκομείο, μόνη σαν το σκυλί.

Φτάνοντας στην καρδιά του «Ευχαριστημένου», η σκυτάλη της αφήγησης περνά στη γιαγιά Μίνα, κι εμείς, από την πλατεία Αγάμων όπως λεγόταν η πλατεία Αμερικής παλιότερα, μεταφερόμαστε στην Άνδρο, στα ενδότερα ενός μεγάλου εφοπλιστικού σογιού από το οποίο καταγόταν η Νίκη Καραγάτση. Σ’ έναν κόσμο στραμμένο προς τη Δύση, με πνευματικές ανησυχίες και άφθονο χρήμα, και ταυτόχρονα, έναν κόσμο βουτηγμένο στη μεγαλοαστική υποκρισία, γεμάτο ανοιχτές πληγές.

Δεκάδες πρόσωπα παρελαύνουν τώρα μπροστά μας. Πανίσχυροί ή αδέξιοι καπεταναίοι, αρχόντισσες δυναμικές αλλά στεγνές, Γαλλίδες γκουβερνάντες και δουλικά, άλλοι σφηνωμένοι στον κορσέ της κοινωνικής τους τάξης κι άλλοι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα για ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο των ενστίκτων ή της καρδιάς.

Η Μαρίνα Καραγάτση σκαλίζει οικογενειακές έριδες και μυστικά, δείχνει πώς φτιάχνονταν και πώς εξανεμίζονταν περιουσίες, ρίχνει φως στον μελαγχολικό ψυχισμό της μητέρας της αναδεικνύοντας και την καθαρή της ματιά, και, φυσικά, δεν παραλείπει να δει τον «ομορφονιό» μπαμπά της, το «Χόλιγουντ» όπως τον αποκαλούσε κι ο δικός του αυταρχικός πατέρας, με τα γυαλιά της Μίνας, της αυστηρής πεθεράς του:

«Ο γαμπρός μου -είναι κωμικοτραγικόν αλλά αυτή είναι η πραγματικότης- πιστεύει ακραδάντως ότι διαθέτει εξαιρετικά επιχειρηματικά προσόντα και ότι αν του εδίδετο η ευκαιρία θα ημπορούσε να γίνει μέγας εφοπλιστής… Προ μηνών που έλεγε ότι σκοπεύει να γράψει ένα μυθιστόρημα όπου ο ήρως είναι μέγας συγγραφεύς -έχει πάρει και το βραβείο Νομπέλ- είναι και μεγαλοβιομήχανος, είναι και μεγαλοεφοπλιστής. "Μπράβο Δημητράκη μου, πολύ ωραία η ιδέα σου" του είπα εγώ. Ας βγάλει κι αυτός ο κακομοίρης το άχτι του στα βιβλία, μήπως και ηρεμήσει, και μας αφήσει και εμάς λιγάκι στην ησυχία μας»…

Μισό αιώνα αργότερα, στο παραδεισένιο αυλιδάκι, οι ήρωες της Καραγάτση αστειεύονται, πειράζουν ο ένας τον άλλο τρυφερά, ζυγίζουν ακριβοδίκαια τα όσα τους ένωναν ή τους χώριζαν εν ζωή, προβαίνουν σε εξομολογήσεις. «Πράγματι, και καβγαδίζαμε και στενοχωρούσαμε ο ένας τον άλλο» λέει ο Καραγάτσης στη Νίκη. «Ναι. Ήμουν δύστροπος, στραβοκέφαλος, ανοικονόμητος, ανυπόφορος. Όχι όμως ψεύτης και κάλπης. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να το παραδεχτείς…».

🔔 Η Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του συγγραφέα Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη λαϊκή λιθογλυπτική της Άνδρου ("Λίθινες εικόνες της Άνδρου", 1990, "Μαρμάρινα τέμπλα στην Άνδρο τον 19ο αιώνα", 1993, "Κτητορικές πλάκες της Άνδρου", 1996). Έχει έναν γιό, τον ηθοποιό Δημήτρη Τάρλοου.

Το θέατρο Πορεία την αποχαιρέτησε με εξόχως συγκινητικό τρόπο, γράφοντας:

«Τώρα που τελείωσα το γράψιμο θα πάω μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου κι έπειτα έρχομαι αμέσως. Να με περιμένετε. Δεν θα αργήσω.» Μαρίνα

“Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε την πολυαγαπημένη μας μητέρα, γιαγιά, φίλη, συνεργάτιδα, Μαρίνα Καραγάτση. Η Μαρίνα των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη, το ανέμελο κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια στις φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, το «Ευχαριστημένο» της Άνδρου, που μεγάλωσε στη σκιά του Μ. Καραγάτση, η γυναίκα που έζησε ελεύθερα τη ζωή της, έφυγε σήμερα το πρωί έχοντας στο πλάι της τις τελευταίες ημέρες της όλη την οικογένειά της. Η Μαρίνα άφηνε ανεξίτηλη την παρουσία της σε κάθε ομήγυρη με τις πολύτιμες γνώσεις της, τις γλαφυρές διηγήσεις της, το διαπεραστικό βλέμμα της, τον απερίφραστο σχολιασμό της, την αδιαπραγμάτευτη στάση της. Από σήμερα η Μαρίνα θα αναπαύεται στο «αυλιδάκι» του ουρανού, εκεί που την περιμένουν οι γονείς, η γιαγιά της και η λατρεμένη της Λασκαρώ. Αντίο Μαρίνα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gemsofgreece]

Which old Greek movies from the 50s through 70s are the best?

Based on a combination of film critics' choices and my personal taste, here's a Top 10 + 2 in no particular order:

Η Κάλπικη Λίρα - The Counterfeit Coin (1955)

My all time favourite and always mentioned in the top 5 of film critics, if not first. It's a dramedy of four different stories connected through the creation of one counterfeit coin. A bloody genius, bittersweet film.

Ο Δράκος - The Dragon (1956)

Drama / Thriller. Starring the great comedian Dinos Iliopoulos in his only dramatic role, it's the story of a quiet, ordinary man who realises he looks a lot like a wanted criminal. When I watched this movie, I felt so much pain for the fact that Iliopoulos did not play another dramatic role... Not that he had any problems, he shone in comedy and is one of our most successful actors but he was SO good in drama. Like most great comedians, actually. I believe you can find the movie on YouTube.

Της Κακομοίρας - World Gone Mad (1963)

With a title that was never sufficiently translated to English because it's a colloquial phrase meaning something close to a "mess", it is considered the best Greek comedy, which means a lot because this is the Greek cinema's specialty. It is also known by the alternative title Ο Μπακαλόγατος which means something like a colloquial "The Grocery shop man" and it is a story about a grocery shop owner who hired the weirdest person possible as a right-hand. This movie is rated with an 8.8 in IMDb, an insane rating as comedies go. Posting a vid because this scene may kill me someday:

Στέλλα - Stella (1955)

Romantic drama. The volatile relationship between an emancipated and lively woman with a selfish and controlling man and its consequences.

Ο Θίασος - The Travelling Players (1975)

An internationally acclaimed and awarded film by the famous Greek director Theo Angelopoulos, photosets of which you might see often on Tumblr. It's a long film with the notoriously slow style of Angelopoulos, which is something you either love or hate. It is Greece's history from the '30s through the '50s, as experienced by a travelling music company.

Η Θεία Από Το Σικάγο - The Auntie From Chicago (1957)

Comedy. Calliope, a Greek expat in Chicago, USA, visits her brother's family in Greece, only to realise her retired colonel brother is a very strict and conservative father, making it very difficult for his four daughters to enjoy their youth and find love. Calliope comes up with wild plans to marry her older nieces and make her brother Charilaos more open-minded with progressively ferocious ways.

Συνοικία Tο Όνειρο - A Neighborhood Named "The Dream" (1961)

The second movie directed by famous actor Alekos Alexandrakis is now considered one of the best Greek movies with an incredible score, but back in its day it was hated and heavily censored for showcasing the struggles of the people living in a poor neighborhood in Athens, causing debts and dismay to its creator.

Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο - Maiden's Cheek (1959)

Comedy. A young teacher with a humble background gets his first job in a private high school with rich and insufferably spoiled girls. While the rest of the teachers have entirely given up, he is determined to discipline this wild school. In order to save some space here, a movie shot in 1963 with the same protagonists, about a girl willingly dropping the last class in high school to marry but then regretting it, Χτυποκάρδια Στο Θρανίο - Thorbs At The Desk, was also critically and commercially successful.

Τα Κόκκινα Φανάρια - The Red Lanterns (1963)

On a totally different climate than the above, this one was a drama nominated for Best Foreign movie in the Oscars, about the lives of five prostitutes working in Troumba until the enforcement of a law that was banning the brothels of the area (area in Piraeus, the port of Athens).

Ευδοκία - Eudocia (1971)

A movie that typically critics love and it was called by the Greek Films Critics Association as the best Greek movie up to the '80s, something that I don't see reflected in IMDb though. Anyway, this is an erotic drama of a surgeant falling in love and quickly marrying a prostitute working near the military camp. The marriage is tumultuous and the surgeant is both very attracted and repelled by Eudocia. The couple tries to resist and rebel against the stereotypes and toxicity of the narrow-minded society, to no avail. The movie is very famous for its score as well, which Greeks genuinely consider "our second national anthem".

Ιφιγένεια - Iphigeneia (1977)

The ancient tragic tale of Iphigeneia, daughter of King Agamemnon, who was sacrificed in order to appease the gods before the journey of the Greeks to Troy.

*Note: This list is critic-centered. There are however numerous Greek comedies produced in that period ranging similar ratings and being hugely commercially successful. It's just that I had to stop somewhere and include a variety of themes. But honestly any Greek comedy of the 60s is pretty entertaining to watch, with very talented actors.