#hardops

[carsthatnevermadeitetc]

Nissan Skyline 2000GT Hardtop 3.5 litre, 1975 (2025), by JDM Legends. A 50-year-old C110 series Skyline has been updated by the Utah-based Japanese car specialists is for sale on Bring A Trailer. Work has included fitting a 400hp stroker-crank 3.5-litre Nissan L-Series straight 6 engine in addition a Nissan 350Z 6-speed manual transmission and a Driveshaft Shop aluminium driveshaft. There are 15-inch RS Watanabe wheels with adjustable coilover suspension and MK63 Skyline brake callipers.

listing

[majestic-salad]

Angkor wat?

[gammija]

ik ben geen fan van omtzigt, maar hoe het er nu voor staat ben ik toch blij dat ik in discussies met zwevende-maar-rechts-geneigde mensen heb beargumenteerd dat ze in ieder geval beter NSC kunnen stemmen dan BBB of VVD

[lelieblad]

lowkey stuk om de moeder van mijn vriend want ze wordt.................. oud en meer............... sociaal onaangepast. voorbeeld: ze heeft enorm geholpen in ons huis. en dan zegt ze expliciet dat we haar moeten bedanken.

dat is toch ongemakkelijk..................

[pathsofoak]

Het leuke aan streekvervoer is dat de voice over alle haltenamen compleet verkeerd uitspreekt

[polldermodel]

Je wordt 1x per week wakker in België. Je weet niet op welke dag. De week loopt van maandag tot zondag.

Je veters blijven altijd precies 3.14159 uur gestrikt, daarna raken ze los

Je thee heeft altijd een beetje van die viezige prut in het laatste slokje

Je moet elke dag om 14.37 je naam hardop zeggen, anders ga je dood. Je herinnert je dit automatisch en je weet ook altijd wanneer het tijd is.

Je raakt kaal en kan geen pruik dragen

Je moet leren schrijven met je andere hand, maar andere activiteiten mogen nog wel met je dominante hand

Je mag alleen nog maar water drinken als je iets wil drinken.

Kies er één die het minst kut is voor jou!

[vastingedachten]

Als ademhalen moeilijk wordt…

Er zijn woorden die ik niet hardop durf te zeggen. Zinnen die blijven steken achter mijn ribben, gevangen tussen mijn hart en mijn adem. Ze duwen tegen mijn borst, zoeken een uitweg, maar ik houd ze vast. Niet omdat ik ze niet meen – misschien juist omdat ik ze méér meen dan iets anders.

“Ik hou van je... Ik hou zoveel van je dat het moeilijk is om adem te halen.”

Zie je? Het klinkt als een cliché, een regel uit een film. Maar het is mijn waarheid, mijn adem. Mijn liefde is zo groot dat het me verstikt, me uit balans brengt, me doet wankelen. Het maakt me bang. Niet bang voor jou, maar voor mezelf. Voor de kracht van wat ik voel, voor hoe het mij laat groeien en krimpen tegelijk.

Ik probeer het kleiner te maken, hanteerbaarder. Ik zoek woorden als ‘vriendschap’ of ‘zorg’, alsof die passen bij wat in mij brandt. Maar de waarheid is dat ik het wil uitschreeuwen: Jij bent alles.

En toch… ik zwijg. Omdat ik niet weet wat jouw stilte betekent. Omdat jouw terughoudendheid mijn liefde laat twijfelen aan zichzelf. Houd jij mij klein, of houd ik mezelf tegen?

Voor nu laat ik deze woorden hier achter, als een plek waar ze mogen bestaan. Misschien hoef ik ze niet aan jou te geven, maar aan mezelf. Misschien is dat al genoeg.

Van. Mij.

[vintage-vermin]

woahg ik wist niet eens dat je Nederlands was 😍

Ik denk dat ik het nooit echt hardop heb gezegd, nee. Heel soms sneak ik een klein beetje nederlands in mijn tags of die foto van Grote Markt Straat in DH, maar dat is het. Als ik het me goed herinner, zijn we elkaar niet gaan volgen nadat we allebij op een nederlands posts reageerde waar iemand wat tips/een script wou voor werken achter de balie bij een winkel? Toen ik nog Verriand was.

[welkominmijnkoffiehuis]

zielspolitiek

ik leef in mijn eigen wereld

maar waar liggen de grenzen?

volgens mij stap ik er

nu overheen maar

niet voordat

jij dat eerst deed

ik leef in mijn eigen wereld

maar waar zijn de mensen?

volgens mij ben ik

niet alleen maar

jij bent ook al een tijd

niet dicht bij me geweest

ik leef in mijn eigen wereld

maar als ik kon wensen

dan wenste ik soms dat ik

hardop kon zeggen

waar ík de grens zou leggen

dat ik niet constant hoef na te denken

waarom mijn waarden,

ondanks dat ik van je houd,

zo anders zijn dan die van jou

[stormratyaps]

ongetiteld 4/09/2024

vraag jezelf toch niet om een lijstje met wat je verlangt

je zou die dingen gewoon moeten weten

zoals je familie elk jaar dezelfde taart in de plastic doos in de supermarkt koopt

de chocoladekrullen eraf schraapt en aan je nichtje geeft

omdat ze de rest niet lust

vraag jezelf toch niet af wie er aan de deur staat te rinkelen

met een sleutelbos waartussen je vingers verdwijnen als de bomen achter de lucht in het park waar de mensen met pijlen schieten

je vraagt je af (en het mag) waarom de pijlen niet naar beneden vallen

terwijl je in het achterhoofd houd dat naar zowel richting als akelig betekend

als je bij het raam gaat staan word je naar binnen getrokken door een paar trillende armen

wiens

wiens

wiens

wiens

en blaast de kaarsjes uit

met je eeuwige geschuifel je dansende ogen je verdeelt

de wereld in kamertjes waarin je de uitgangen oogst

je vraagt je af wanneer een afscheid rijp is

twijfelt om de pakjes open te scheuren

om mee te zingen

je vraagt hardop aan de kleine inkomsthal en aan de leeggelopen pompebak

wanneer je naar huis mag

wie er in je kleren woont

[carsthatnevermadeitetc]

Oldsmobile 98 Holiday SceniCoupe, 1960. The sixth generation of Oldsmobile's flagship model

[mudpuddlenl]

M’n moeder zegt dat Fons voordat de kist openging hardop zich afvroeg WIE er in zat?

[gammija]

Een god moet zich voeden.

Een god moet gevoed worden.

Over dit feit zijn alle domeinen van het Schiereiland het eens. Dus, eigenlijk is het enige verschil tussen de mensen geboren voor het water en de mensen geboren voor het land, de exacte aard van de offers die we brengen moeten.

Beppe Glas twijfelde nooit. Ze had haar hele leven doorgebracht op de vlakke weidse uiterwaarden van de benedenloop van de Witte Meve.

Ze was opgegroeid tussen kreeftenvissers en veermannen - grote mannen met baarden, het boegbeeld van mannelijkheid en warme arrogantie - en ze had gezien hoe de rivier hen één voor één opslokte. Vaders en zonen.

Gedurende de lange jaren had ze haar oren en wangen gepierced met zeventien weerhaken van verschillende vormen en maten als toewijding aan de Trawlerman, en ze droeg ze trots, openlijk, zonder zorgen dat ook maar een van onze buren het zou wagen om haar aan de rechtmatige autoriteiten te verlinken.

Beppe Glas vreesde niets wat in deze wereld rondliep.

Ze wist ook wat het betekende om te vrezen wat je liefhebt.

Dat is waarom ze zong als ze naar de bodem van haar tuin waadde, waar het drasland in het water vloeide.

Op de eerste dag van elk nieuwjaar, zonder uitzondering, werd er een postbode of opzichter of dwalende vagebond vastgebonden en geketend aan de paal die de vloedlijn markeerde.

Jute over hun gezicht getrokken. De uitnodigingsgebeden over het hout en hun voorhoofden gekrast. Modder dat over hun heupen en rond hun kelen zwom. Bloed dat naar beneden druppelde over de punten van de kleine zilveren haken.

En dan zong Beppe Glas hardop de liederen van ons geloof, uit vriendelijkheid en sympathie, zodat onze slachtoffers de woorden zouden horen en begrijpen dat hun uitgerekte dood een betekenis had voorbij het alledaagse.

Zodat de Trawlerman zou weten dat er leven aangeboden werd, en een verse vloed zou laten likken aan de ondieptes van onze tuin.

Zodat zijn druipende engelen, in hun krioelende chitine honger, zouden weten dat het tijd was om gevoed te worden.

Vreselijke, wrede, onvergetelijke Beppe Glas.

[parvasilvi]

Papierwerk

Mijn moeder is aan het opruimen Rapporten, knutselwerk, oude foto's Alles moet het huis uit.

Het is gezellig. We delen herinneringen, Wijzen elkaar op vergeten momenten. En ruimen op.

Elk object beland op één van drie stapels: Weggeven Weggooien Bewaren. Het voelt bevrijdend om zo veel weg te gooien. En vertrouwd om in het verleden te graven.

Ik kom mijn oude agenda tegen En m'n klassenfoto van toen ik vijftien was, En ik voel ineens zo'n golf van liefde, Voor de ongemakkelijke tiener die ik was. Het was geen makkelijke leeftijd, Maar ze heeft me gebracht naar het hier en nu.

Ik hecht niet snel aan spullen. Op vijftien had ik in negen verschillende huizen gewoond, In zeven verschillende steden, in drie landen. Ik heb al vroeg geleerd om niet aan mijn spullen te hechten Neem mee wat in een verhuisdoos past En wees niet verbaasd als er iets kwijtraakt bij de reis Het zijn maar spullen. Alles is vervangbaar. "De agenda mag weg," zeg ik. De foto bewaar ik.

Mijn moeder is aan het opruimen Vorige maand heeft ze haar vader's huis leeg moeten ruimen. Vijf kratten fotoalbums met wazige foto's van verre vage familie En nog drie kratten met ander papierwerk. Brieven. Schriften. Agenda's. Eindeloos.

Ze heeft het niet hardop gezegd, Ik weet niet eens of ze het zelf weet, maar Ze wil me behoeden. Dus zitten we op de vloer van mijn oude kamer voor de boekenkast "Kijk nou toch," zegt mijn moeder. "Piep de muis!" En het kan niet, dat ik dit boekje uit m'n kleutertijd nog herken, En toch zijn de plaatjes zo vertrouwd Piep krijgt een rode ballon Piep krijgt een gele ballon De bladzijdes plakken aan elkaar. Er is een hoekje van een bladzij afgescheurd. Ik ben allang geen kleuter meer. Er is geen enkele reden om dit nog in huis te hebben. Ik leg het boekje op de stapel: "weg".

Ik heb al vroeg geleerd om niet aan mijn spullen te hechten En toch staat mijn huis, mijn eigen huis, nu vol met hebbedingetjes Goedkope, kitscherige, vervangbare spullen. Maar toch.

Twee weken later zal ik nog eens aan dat kleuterboek denken. En beneemt het me de adem Hoe graag ik er nog een keer in wil bladeren. Dat tastbare bewijs van dat ik ooit een mollige kleuter was Een herinnering in primaire kleuren.

"Zo, dat levert een hoop ruimte op," chirpt mijn moeder. En met een voldaan gevoel kieperen we het verleden in de kliko. Opgeruimd staat netjes.

[poppiesforthirteen]

I wrote a Duolingo poem! The transcripts in English, then Dutch are below the cut - a million thanks to @rearranging-deck-chairs for the support ❤️❤️

English:

Everyone wants to be able to speak Dutch. (❤️5)

Do you come here often?

She has red lips. (❤️4)

I need more time

We're forgetting what's important here.

I never forget anything

I always listen to my heart

Is that your hand?

Nicely done. Meaning: He is not a good student.

CONTINUE

—

Translate this sentence (❤️4)

You may say what you want

How do you say

I hear your heart

Her hair is on my shoulder

There is something in my throat

I don't want to let you go. (❤️3)

Why do I have to choose now

Incorrect. Correct Answer: I do not want you to push me.

GOT IT

—

HARD EXERCISE (❤️3)

Tap what you hear

We don't want to choose between two bad things.

We can't start without you.

I hope you eat.

He turns completely red. (❤️2)

Sometimes I forget my name

How do you become a good writer?

The artist keeps hoping

CHECK

—

Here is my key. (❤️2)

The key is still in the lock

There's someone at the door.

There is something

I hope that

Speak this sentence (❤️1)

I forget/believe/hope that I'll see you again.

You ran out of hearts! (🤍0)

Refill 💎450

———

Nederlands:

ledereen wil Nederlands kunnen spreken. (❤️5)

Kom je hier vaak?

Ze heeft rode lippen. (❤️4)

Ik heb meer tijd nodig

We vergeten wat er belangrijk is.

Ik vergeet nooit iets

Ik luister altijd naar mijn hart

Is dat jouw hand?

Goed gedaan. Betekenis: Hij is geen goede student.

VERDER

—

Vertaal deze zijn (❤️4)

Je mag zeggen wat je wil

Hoe zeg je

Ik hoor je hart

Haar haar ligt op mijn schouder

Er zit iets in mijn keel

Ik wil jou niet laten gaan. (❤️3)

Waarom moet ik nu kiezen

Incorrect. Correct antwoord: Ik wil niet dat je mij duwt.

BEGRIJPEN

—

MOEILIJKE OEFENING (❤️3)

Tik op wat je hoort

We willen niet kiezen tussen twee slechte dingen.

We kunnen niet beginnen zonder jou.

Ik hoop dat je eet.

Hij wordt helemaal rood. (❤️2)

Soms vergeet ik mijn naam

Hoe word je een goede schrijver?

De kunstenaar blijft hopen

CHECK

—

Hier is mijn sleutel. (❤️2)

De sleutel zit nog steeds in de slot

Er is iemand aan de deur.

Er is iets

Ik hoop dat

Spreke deze zin hardop uit (❤️1)

Ik vergeet/geloof/hoop dat ik je weer zie.

Je hebt geen harten meer! (🤍0)

Bijvullen 💎450

[devosopmaandag]

De moeilijke weg door een gedicht

Misschien kwam het omdat ik afgelopen donderdag voor het eerst in jaren weer een 'vivisectie' leidde – geen proeven met levende dieren maar met twee kunstwerken (van Brigitte Picavet en Cindy van Woudenberg). Met acht deelnemers spraken we ruim een uur intensief. Ik leidde het gesprek op socratische wijze.

Ik kreeg opnieuw zin om mijn tanden ergens in te zetten en besloot een gedicht van de als moeilijk bekend staande dichter Kees Ouwens te nemen. Toeval zou het gedicht bepalen, met een beetje keuzevrijheid. Ik sloeg de pas tweedehands gekochte verzamelbundel op drie plaatsen open en las het gedicht dat op de rechterbladzijde stond – steeds hardop, voorwaarde voor het lezen van poëzie. Het toeval wilde dat elk volgend gedicht moeilijker leek dan het voorgaande. Het laatste gedicht las ik vele malen hardop en brak mijn hoofd erover. Het eerste gedicht heette 'Ontwaken', het tweede 'Geen gevaar', het derde 'Het zijnde vertolkend het niets van het dode'. Ik koos (natuurlijk) het laatste.

( U kunt het gedicht ongelezen laten en mij gewoon volgen op de weg die veel inspanning kostte, maar die me zoveel moois bracht)

De titel roept onmiddellijk Heidegger op: 'het-zijn' dat 'er-zijn' wordt. Enkele jaren geleden las ik Heideggers biografie door Rüdiger Safranski. Ik herinner me de opwinding tijdens het lezen, omdat ik maar nét alles kon volgen. Ik zweefde als het ware boven Heideggers abstracte denken, met hulp van Safranski. Sommigen zetten Heidegger als volkomen obscuur weg. Ik zocht een samenvatting van zijn denken op. Dat hielp, want opeens kon ik het gedicht 'aan'. Het voelde als een point de vue: je ziet de huizen in het dal, je ziet bewegende minuscule vormen in een weide, een stip kruipt over een grijs lint langs een berg. Je begrijpt alles, je bent even meester over de dingen, je weet dat het de zelfde wind is die langs die wezens daar beneden strijkt als die over jouw wangen blaast. Het dat-daar valt samen met het ik-hier.

Het gedicht las ik ten slotte zo: de mens is, kwam, verdwijnt, bezit een stil maar onbegrepen besef van het voorgaande, het gaande en het komende. Met zijn dood lijkt hij de verliezer, maar waardiger is hij juist dan, ellipsvormig wordt hij: waar de blik eerst de einder afzoekt, kijkt later de blik zichzelf na (hoe duizelingwekkend is dat). Niet alles hoeft begrepen, niet alles kan begrepen worden. Mens, die wel en niet weet hoe groot en hoe diep hij is, wordt op een dag aan zijn lot overgelaten. Het gedicht (de dichter dus) schenkt mij een beeld: het riet, dat recht van halm is, wenkend van huis weg, riet, dat in de voorheen vochtige lippen krookloos wortel schiet. En zo vallen we weer samen met waar we mogelijk vandaan kwamen. Troost wellicht, of een begrijpen – hetgeen het zelfde is.