dark-wackademia - Tumblr blog

[dark-wackademia]

The True Cause of Obsessive Thinking

[dark-wackademia]

Why Maslow's Hierarchy Of Needs Matters

[dark-wackademia]

this blog i found has some great posts

[dark-wackademia]

[dark-wackademia]

That’s my king, my beloved. Mon Cheri

Louis

[dark-wackademia]

Some stuff that's been helpful to me. Check out more, they have a ton! Good luck, and hey, GREAT WORK! Keep it up, you got this!

[dark-wackademia]

You're Not Lazy. You Have Executive Dysfunction.

[dark-wackademia]

You’re Not Lazy : How To Force Your Brain To Crave Doing Hard Things

[dark-wackademia]

Def watching this asap since a goodreads person who always has already liked all the same stuff i like uses him as their pfp so i mean, must be good and something i’d probs like.

Harold.and. Maude. 1971.1080p. Blu Ray. X 264 AMIABLE ( 1( 692 P) 1 : Idk : Free Download, Borrow, and Streaming : Internet Archive

[dark-wackademia]

How to plan and structure your life to achieve literally anything.

[dark-wackademia]

Emotional Regulation: Somatic Tools, Feeling Safe, and Self-Acceptance |...

[dark-wackademia]

the bottom reads:

"omne quod est in mundo, concupiscentia carnis est, et concupiscentia oculorum, et superbia vitae."

translation:

"all that is in the world is the lust of the flesh, and the lust of the eyes, and the pride of life."

Apparently, it's an excerpt from the bible. 1 John 2:16

"It has always been the endurance of suffering which makes the Man."

~Mise-n-abyme

|Artwork: 'Allegory of Impermanence' (Vanitas) — Hieronymus Wierix, ~1619

[dark-wackademia]

loving these posts also some random quotes i found down the rabbit hole

Colin Wilson, philosopher and novelist.

Late spring (1949)

(both of the below quotes come from this book.)

“Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ...” ― Χρόνης Μίσσιος

Translation:

"Our life is given to us once, so to speak, as a unique opportunity. At least in this autonomous form we will never exist again.

And what do we do with it, instead of living it?

What do we do with it? We drag her here and there, murdering her...

Organized society, organized human relations.

But since they are organized, how are relationships?

Relationship means meeting, it means surprise, it means generating emotion, how to organize emotions...

So, with this filibuster called a clock, we push the hours and days as if they are a burden to us, and they are a burden to us, why don't we live, do you understand?

We are all looking at the clock, for this hour to go away, for this day to go, for tomorrow to come, and again from the beginning.

We divided the day into corpses of moments, into dead hours that we will bury inside ourselves, in the caves of our being, in the caves where the freedom of desire is born, and we mess them with all kinds of shit and garbage that pass us off as "values", as "morality", as "culture".

We have made our body a vast graveyard of murdered desires and expectations, we let go of the most important, the most essential things, such as to play and enjoy each other, to play and rejoice with children and animals, with flowers and trees, to make love, to enjoy nature, the beauties of the human hand and spirit, to descend tenderly within ourselves, to get to know ourselves and our neighbor...

Everything, we leave everything for tomorrow that will never come...

Only when death strikes a loved one do we hurt, because we usually think that we wanted to tell him so many important things, like how much we loved him, how important he was to us... But we left it for tomorrow...

Let's go where?

After the sun rises, the sun sets, and we go nowhere else but to death, and instead ......of weeping at sunset that another day of our lives has been lost, we rejoice.

Do you know why?

Because our day is loaded with suffering, instead of being an adventure, a conflict with the limits of our freedom.

We have reduced it to an everyday, without any hope of resurrection, death, because that is death. The other, when we grow old in harmony and freedom with ourselves, that is, when we remain, is not death, it is transition, it is a split into a myriad of other lives, in which, if here, in this form of life you are alive, if you do not murder your essence, there you will give grace and beauty, like Mary who rose from the roof the other day so as not to die.

They came to pick her up and Mary said no in the most irrevocable way. We went to her funeral and what I heard the priest say: 'Hey and they've departed.' And then I realized that Mary was saved. Next year, all its elements, which kept them alive in this form of life, will become pansies, trees, birds, rivers..." ― Chronis Missios

“Θαρρώ πως μονάχα μια βαθιά και μεγάλη αγάπη για τη ζωή μπορεί να σώσει την ανθρώπινη ουσία σου, γιατί όπως η επανάσταση δεν είναι μια πολιτική πράξη αλλά μια βαθιά κοινωνική παιδεία, μια πολύχρωμη ερωτική επικοινωνία με τους ανθρώπους, τη φύση και τα πράγματα, έτσι και ο επαναστάτης δεν μπορεί να είναι ένας πολιτικός άνθρωπος, αλλά ένας άνθρωπος ερωτευμένος....”

Translation:

"I believe that only a deep and great love for life can save your human essence, because just as revolution is not a political act but a deep social education, a colorful erotic communication with people, nature and things, so the revolutionary cannot be a political man, but a man in love..."

[dark-wackademia]

[dark-wackademia]