#moja pa

[besedar]

beseda dne: pokopališče

etimologija (oziroma nekaj v tej smeri): iz kopati (jasno), ki pride iz indoevropskega korena *(s)kā̆p-, *(s)kē̆p- (obdelovati z ostrim orodjem, rezati). Meni osebno je dosti zanimivejše, da je očitno beseda relativno nova — leta 1919 se je v Domu in svetu o njej pritoževal Jože Debevec:

V 3. številki letošnje Vzajemnosti čitam pameten nasvet g. župnika E. Rakovca, naj bi opustili grdo skovanko: pokopališče. On predlaga, naj bi rabili morda: pokojišče. Ne bi bilo napačno. Najbolje pa bi bilo: grobišče ali groblje. Srbi pravijo groblje. Imamo tudi več krajevnih imen Groblje po Slovenskem. Opustimo zdaj polagoma vse, kar nas brez potrebe loči od Hrvatov in Srbov. Če rečeš Srbu: danes posetimo pokopališče«, bo marsikateri mislil na — kopališče (kupalište). Če rečeš: posetimo grobišče (groblje), te bo takoj umel, S tem ne zavržemo nič pristnoslovenskega, ampak le nerodno novoskovanko. In takih imamo še več. Zdaj je čas, da jih zamenjamo z dobrimi slovenskimi izrazi, ki so obenem umevni Srbom in Hrvatom. — Obenem naj omenim, da bi lajšalo medsebojno umevanje, ako bi mi v občevanju z njimi rabili izmed sinonimov tiste, ki so tudi Srbom in Hrvatom domači. Tako n. pr. recimo rajši ubog m. reven (ker revan pomeni našim bratom: goreč, navdušen), ali čaša m. kozarec, uren, nagel, brz, spreten m. hiter (hitar je srbohrv, = zvit, prekanjen) itd.

Jože Debevec. 1919. "Jezikoslovna drobtina". Dom in svet. Letnik 32, številka 3/6. Na http://www.dlib.si/?URN=URN:NBN:SI:DOC-TB0ZRBL3.

[carica-ficus]

Recenzija: Od Kolijevke pa do Groba

Autor: Antonija Mežnarić

Datum: 16/01/2023

Ocjena: ⭐⭐⭐⭐⭐

------------------------------------------------------------------------

Prošla godina za mene je bila prepuna novih iskustva, pogotovo što se tiče pisanja i čitanja, a ove godine očito sa njima samo nastavljam jer sam po prvi puta dobila upit od same autorice imam li želju pročitati njenu novu knjigu i zatim napisati recenziju. Već sam čitala Antonijine radove te uživala u njenoj kolekciji kraćih folk horor priča "Mistress of Geese" tako da sam, naravno, bila izrazito zainteresirana pročitati njeno novo djelo.

"Od Kolijevke pa do Groba" odmah me ugodno iznenadila. Sa prvim poglavljem već sam bila investirana u priču koja prati Nanu, odgajateljicu u učeničkom domu u Rijeci, koja dobiva poziv svojih učenika da su pronašli nešto vrlo zabrinjavajuće u vrtu doma - nepoznate posmrtne ostatke. Nana mora otkriti zašto ih je netko ostavio u vrtu, kako je uspio probti njezine zaštitne čini koje okružuju granicu doma i, ono najvažnije, tko je osoba ili stvorenje koje je očito odlučilo zaprijetiti sigurnosti njezinih štičenika koji su svi na neki način povezani sa magijom.

Ne bih rekla da je ideja o učenicima koji se suočavaju sa nekom magičnom prijetnjom nova, ali ono što je svakako osvježavajuće je proživjeti tu situaciju iz pogleda odrasle osobe odgovorne za njih, u ovom slučaju njihove odgajateljice koja se bori ostati profesionalna dok se stravično brine za njih. Prerasla sam već knjige koje se baziraju na tinejdžerima i adolescentima tako da sam se zapravo vrlo brzo povezala sa Nanom koja je, iako nešto starija od mene, bliža mojim iskustvima, osjećajima i reakcijama, nego što su to mlađi likovi.

Sa druge strane, Mežnarićini likovi su posebno raznoliki, prepoznatljivi i upečatljivi te su mi svi na neki svoj poseban način bili zanimljivi. Također sam ugodno iznenađena koliko ih je bilo jednostavno pratiti tijekom radnje, bez obrira što je velik broj njih prestavljen u kratkom periodu i što su se pojavljivali u mnogobrojnim grupnim scenama. Čitanje zato nije postalo zamorno, a radnja ostala tečna i koherentna.

Osim što su likovi kvalitetni i jedinstveni, njihova međusobna kemija i unutarnje borbe su izrazito dobro razrađeni. Prijateljstva između učenika uzburkana su predrasudama, nesuglasicama i tinejdžerskim problemima, a kada im zaprijeti opasnost, Nana mora učiniti sve u svojoj moći ne samo da ih zaštiti, već i da ih potakne da ostanu složni i da paze jedan na drugoga. Tako Mežnarić polako tijekom radnje usavršava found family trope koji čitatelja veže za cijelu zajednicu, ne samo za pojedince.

Radnja je obavijena početnim misterijem koji se samo proširuje tijekom vremena i postaje sve dublji i zanimljiviji. Pronađeni posmrtni ostaci tek su uvod u problematiku magičnog svijeta, a Mežnarić postepeno otkriva dijelove priče. Pažljivo sastavljena poglavlja uvijek lukavo ostaju nedorečena, stoga čitatelj ima potrebu odmah nastaviti sa idućim poglavljem i otkriti što je ostalo skriveno.

Misterij započinje knjigu, napetost je vodi, a akcija završava sa spektakularnim, uzbudljivim i burnim raspletom koji se čita u jednom dahu. Knjiga možda izravno ne pripada žanru horora s obzirom na svoju radnju, no definitivno sadrži dovoljno grotesknih scena da se može svrstati u tu kategoriju, a njihov vrhunac postiže se upravo u posljednjem okršaju koji je pošteno krvav.

Dakako, ništa drugo nisam ni očekivala jer je horor svakako Mežnarićin zaštitni znak te ga ona kroz mnogobrojne detalje uključuje u ovu knjigu. Kanibalizam, zvjerske požude, neobjašnjivi događaji, body horror, čudovišta i stvorenja, agresija, strah i agonija su samo neki od elemenata koji se pojavljuju tokom priče.

Horor na stranu, "Od Kolijevke pa do groba" zapravo je ispunjena nekom karakterističnom toplinom i brigom koja primarno potječe od Nane, ne zato što je glavni lik, već zato što je odgajateljica. Mora biti stroga da zadrži autoritet, a time i red, no shvaća koliko je bitno da je njeni štićenici vide kao osobu od povjerenja i razumijevanja. Nana mora naučiti kako se pouzdati u njih i dati im slobodu nad vlastitim odlukama, dok oni moraju naučiti da im ona samo želi najbolje. Tako je knjiga zapravo oda svim ljudima koji rade sa djecom i komplikacijama koje dolaze uz turbulentan period srednjoškolskih godina.

"Od Kolijevke pa do Groba" preporučam svakome tko je bio, ili još je, ljubitelj priča sa magičnim školama, a u potrazi je za nečim novim i drugačijim. Mračni misterij u kombinaciji sa fantastičnim likovima, staroslavenskom mitologijom i dobro poznatim domaćim lokalitetima daje poseban roman koji je vrlo lako zavoljeti.

Velike zahvale Antoniji i nakladništvu Shtriga na knjizi. ❤️

[tenjenedvadesete]

Dobro bi ti stajala moja mladost.

Ja bih ti odlično pristajala-

kao ono crno odijelo ili bijela košulja,

šivena za tebe.

Duša mi je krojena spram tvoje,

pa mi reci- ko to kaže

da isto tako nisam i ja

napravljena spram tvojih obrisa?

Mi smo dijelovi iste slagalice.

Tako si pripadamo,

tako si pristajemo- za prošlost,

za sadašnjost.

Pa, reci mi- ko ti

kaže da se i naša sutra neće poklopiti,

za budućnost

u kojoj ćemo si pripasti?

[rokenrol]

Svaki put kad bih dolazila doma, redovno bih pregledavala dugo neotvarane ormare i ladice, prelistavala papire, račune, čestitke od rođendana, krštenja, imendana, sve ono dugo čuvano, tražeći nešto vrijednije. Potajno bih se nadala pronaći nešto što dugo nisam vidjela, očekivala da mi miris toga i dodir pod rukom vrate sva ona sjećanja koja su pomalo izblijedila, ali ne i nestala. Tako i bi sada. U džepu torbe sa dokumentima našla sam čak sedam nerazvijenih filmova. Ne znajući što je zabilježeno na njima, ali nadajući se nečemu lijepom, dala sam ih izraditi. Nekoliko dana sam plakala kad god bih prelistavala fotografije. Datiraju iz razdoblja od 1996. godine pa sve do 2005. Na nekima me nema, nisam bila rođena, na drugima pak slavim prvi rođendan, potom drugi, treći, peti... Tu je moja obitelj, moji roditelji, njihovi prijatelji i djeca koja su sada odrasli mladići i djevojke. Jedan topao dom, skroman život, mi koji sanjamo i trčimo ne znajući da će to sve jednom proći. Ostale su samo fotografije tek razvijenih filmova.

[pozartaa]

02.02.24 UTRZYMANIE WAG1 dzień 237 ważne.

Limit +/-2100 kc@l.

Wybrane posiłki:

Ok, to oczywiście nastał dzień ważen1a i tu bez większych niespodzianek. Ale jest mały spadek rzędu 300g czyli straciłam w@gę jednej dużej cebuli 😝.

W@ga z dwóch ostatnich tygodni (177cm) BMI 18.8

Oczywiście uważam to za w@gę utrzymaną i daje sobie zielone serduszko. (aktualizacja w poście przypiętym i opisie bloga) Napawa mnie to dumą, a także mówi o tym, że limit kaloryczny jest dobrany dobrze.

Okazuje się że ćwiczenia nie miały większego wpływu. To dobrze bo liczyłam się z jakimś dużym wzrostem (zakwasy, zatrzymania wody, jakiś przyrost mięśni...?) Może się nakręcam, bo ćwiczę krótko, ale już nie jestem taka bardzo "flubby" i właściwie to zaczynam być ciekawa długotrwałego efektu, który na przykład zobaczę w maju albo w kwietniu. Pewnie warto by było zrobić sobie jakieś zdjęcie ale mam złe doświadczenia z b0dy€hekam1 (zdjęcia w bieliźnie) na tym blogu, więc będziecie musieli mi uwierzyć na słowo, że jest lepiej.

BTW miarki też nie uznaję bo prawdopodobnie nigdy nie udaje mi się zmierzyć w tym samym miejscu. A jako typowemu jabłku na prawdę jest mi ciężko określić gdzie jest na przykład moja talia... Najcieńsze miejsce...? Bruh... Mam pod samymi żebrami - to chyba nie tu powinien wypadać pas 😝... Żadne spodnie nie mają tak wysokiego stanu... Chyba że te...

***

Poza tym dziś mam na nockę do pracy i nawet wypadł mi wolny weekend!

Jutro jak odeśpię, ide na pierwszą sesje depilacji laserowej. Nie wspominałam o tym... Ale tak - zdecydowałam się i troszkę na to odłożyłam kasy. Dzielnie zarastałam by teraz musieć to wszystko zgolić (do zabiegu trzeba włoski odhodować, a później zgolić) Wcześniej chodziłam na zwykłą depilację woskiem. Koleżanka z pracy mnie zainspirowała. A chodzi o bikini i tzw głębokie bikini. Mam nadzieję, że będzie z tym w końcu spokój- bo kurde, wszędzie na ciele nawet, nawet - a tam tylko wioski i dzikusów z dziadami brakuje. 🙈

***

A na koniec jeszcze tak w kwstii kształtów. Pamiętajcie o tym że każdy z nas ma inną budowę i niestety nie wszystko jest dla każdego osiągalne. Dla mnie nieosiągalna jest 50-centymetrowa talia, bo jestem jabłkiem no i mam prawie 180 cm wzrostu. Nigdy nie będę "drobna". Mam szczupłe nogi, a mimo tego t1ght-g@p też odpada - bo mam wąskie biodra. (Szczerze...? Nigdy nie było to dla mnie takie ważne) Owszem między nogami jest przerwa, ale jeśli chodzi o to szczególne miejsce... tam wąska miednica utrudnia sprawę.

Pamiętajcie, bycie szczupłym jest zawsze zdrowsze niż bycie otyłym (zdrowie to była moja główna motywacja choć oczywiście nie jedyna) ale nie wyznaczajcie sobie nierealnych celów i pamiętajcie o tym żeby doceniać i podkreślać atuty tego, co macie!

***

A poza tym jest już nowy kalendarz w poście przypiętym. Nie pozostaje mi nic innego jak tylko pozdrowić wszystkich nocnych stróżów i nocną zmianę na Tmblerze.

Kotki to sobie lubią pospać. No sleap for you today pożartaa!

Do zobaczenia jutro... A jutro pierwszy DBLK w lutym. Właściwie DBLK weekend 😁.

[gospocki]

Neka meni moja samosvjesnost i empatija prema živim bićima. Neka mi sve borbe i sva iskušenja. Neka mene čvrsto na zemlji i bez glave u oblacima. I ta samokritičnost koja ne daje da me neko uvrsti u mase. Izgubljenih duša na ovom svijetu nikad više. Stotine miliona. Nesamosvjesnost koja je progutala nerazumne humanoide koji nemaju trunke empatije za ičim na ovom svijetu. Mada griješim - sa empatijom za svime što je otrovno, iracionalno, pohlepno, zasitno, razarajuće, odvratno. Sistemi vladavine nekoliko ljudi koji mažu svima oči i uguravaju demokratiju kao idejni spas koji, nažalost, osim što se ne primjenjuje, nego čak i razara primate. Floskula raznoraznih: o lažnoj čovječnosti; o "pravim" nacijama; o inspirativnim modelima stvaranja sopstvenih imperija; nedostojanstveni o dostojanstvu; lopovi o poštenju; usijane glave o životu; krimosi o Bogu i štošta. Sve više(ne)ljudi, niðe čovjeka. Poseban akcent se stavlja na jako graciozne, bogate, uvijek okupane ljude - da malo više povedu računa o dušama manje bi dizali nos u nebo. Bitno je da se ima a nije bitno kako i na čiji račun. Svi ćemo pod zemlju a obećavam da nećemo po redu. Neka meni sebe strogog i neka mi težina koja me karakteriše. Neka mi razuma i zdravlja a ničeg ostalog. Usudi se biti čovjek i pravednik pa ćeš viðeti šta golema samoća znači.

[liazycie]

Nie czytaj, jeśli nie lubisz wyżalań.

Lecz jeśli nie masz z tym problemu możesz czytać.

Kurwa mam ochotę się zabić codziennie próbuje nowego sposobu okaleczania ta jebana depresja mnie dobija. Brat pierdolony mi mówi że jestem chamska, beznadziejna i ignorancka. Ja sama mówię do siebie najgorsze wyzwiska i codziennie zasypiam z moją psychodeliczną muzyką na sluchawkach po której czuję się niby lepiej a jednak ona tylko dokłada mi smutku. Kiedyś mowiłam mamie że podejrzewam u siebie depresję to nie kurwa moja mama mówi że noc mi nie jest że wszystko ze mną okej. A tak naprawdę nie zna mojego zjebanego wnętrza i moim myśli samobójczych. Chciałam żeby mnie zapisała do psychologa to nie nic ci nie jest, a potem sama z ojcem mówią żeby mnie zapisac bo mogę mieć pierdoloną schizofrenię. Kurwa. Depresja, wtedy jeszcze anoreksja i podobno schizofrenia (dwóch pierwszych nie zauwazyli a o schizofrenii zapomnieli xd). Nwm po co to napisałam (myślałam że będzie mi trch lepiej ale jest gorzej bo mam poczucie winy że obarczam swoimi problemami innych ludzi help).

Pa. . .

~Lia

[nije-mi-nista]

Drugi put kada sam bila hospitalizovana, od prvog do poslednjeg dana, družila sam se sa jednom devojkom. Bila je malo starije od mene, ali je brinula o meni kao da mi je majka. Pričala sam i sa ostalima, brinula je i ona o ostalima, ali smo se ipak izdvajale nas dve. Za svo vreme tamo nijednom nije forsirala razgovor i bila u čudu zvanom "kakve ti probleme imaš sa 18, šta je to toliko strašno pa si u ludnici završila?". Ko god bi me to pitao, ona bi počela da vrišti na njega. Ta moja drugarica imala je plave oči, plavlje od bilo kakvog neba. Pušila je nenormalno mnogo, ali čim bi videla nekog drugog da pali, odmah bi sve pobacala kroz prozor. Kada god sam se rastužila pošto sam daleko od kuće ili zbog nečeg drugog, bila je tu sve dok mi ne izmami osmeh i prosto je bilo nemoguće ne na smejati se kada i ona to uradi. Imala je zavijena oba zgloba ruke mada nikada nije pričala zbog čega je to uradila. Trudila se svim srcem da izvuče dobro iz svakoga, ali je to tako teško sada. Nikada nije povisila ton ni na koga. Svaku prepreku je sama prevazilazila. Sklapala je i sklapala sve ostale, dok se ona lomila na hiljadu komadića. Volela je život, ali on nije voleo nju. Rekla bih vam pitajte je, ali nje već odavno nema... stoga meni morate verovati na reč.

[lifeinbooks]

Znas li da je neki grčki bog bio ljubomoran na čovjeka jer mu se učinilo da je moćnije biće i od samih bogova. Zato ga je podjelio na dva djela: na muškarca i na ženu. I tako mi danas lutamo po svjetu, tražimo svoju drugu polovicu, ulazimo iz veze u vezu, pokušavamo da se spojimo sa drugim judima... A sve bezuspješno jer je među ovoliko ljudi na planeti veoma teško naći tu drugu polovicu. E pa, Nina, ja sam je našao. Ti si moja druga polovica!

[belog-grada-crna-princeza]

04.05.2024. 00:10 am. "Okej si, mala."

(...)

Da li drvo proizvede zvuk u šumi kad padne, a nema nikog da ga čuje? Da li cela ja, takva kakva jesam, postojim, ako me niko do sad nije stvarno video i doživeo? Evo opet sam se rasplakala. Ubola sam živac, jebeš tu usamljenost koja me prati ceo život. Do sada od svih osećanja, to je bilo uvek najbolnije, to su želje deteta i jedina osoba koja je moja sam ja. Pa čak i to, ako sledimo duhovnost je kao - ko si ti? Da li uopšte postoji sopstvo? Oduzmi sećanja, okruženje, ljude, stvari i šta je još ostalo? Ako izbrišemo sve, počnemo od nule, postoji samo potencijal. Sopstvo, koje, iako je iluzija, takođe je nešto što se stalno menja, stalno teče, stalno evoluira. Možda je moja prednost što nemam nešto čvrsto u šta bih se uobličila.

(...)

Nedostaje mi taj život od pre, nedostaje mi da budem zdrava, da živim. Ali i sad živim, i sad sam živa, zar ne? Evo ovaj tren. Bolest mi je dosta toga i uzela i dala. Zar mi nije uzela toliko iluzija, zar mi nije pomogla da pogledam mnogo dublje u sebe, u život, u stvarnost, zar mi nije dala iskrenost, a oduzela izgovore i obmane, pogotovo sebe? Tačno je da sam drugačija osoba nego pre svega ovoga, vrednujem drugačije stvari i drugačije posmatram mnogo toga iako sam se tako dugo trudila da budem neka koja više nisam. (..) Biće kako mora, kontrola je odavno iluzija koju sam takođe izgubila. Ja kontrolišem evo ovo, jedino ovo, a i ovo je previše kompleksno da bih do kraja sebi davala zasluge. I to je Bog, to je ta, kao, ljubav prema "sebi". Volim to u meni što me prevazilazi. 

(..) sve sam zbrkala u sebi i iz nekog štita povredila sve uključene. A opet bez neke ekstremne megalomanije jer nisam samo ja sjebala, doneli su i oni svoju prošlost, svoje traume, svoje želje, snove, strahove, tripove i sve se lepo zbrčkalo u jednu čorbu gde više ne znaš šta je čije i od koga je počelo uopšte. Vasko Popa je rekao "vrati mi moje krpice", sad razumem tu pesmu na jednom totalno novom nivou. To su puste želje i pozivi, nema na kraju moje, tvoje. Kako ide ona pesma, od Dade Glišića, ček da guglam tekst. "Nema moje i tvoje, kad ljubav prođe, sve je ničije, i samo hrabri se bore al' tvoje srce za moje nije". Jebeni Dado Glišić. 

(..) 

Terapeutkinja je rekla da vizualizujem sebe kao drvo koje je nekako uzemljeno, postojano, stabilno, zajedno smo došle do te vizualizacije. Malo me je trigerovala danas ali ajde, možda ima nešto u tom geštaltu zbog čega vredi istrajati. Dopada mi se što nema predubeđenje o tome ko sam i što sam do sad bila skroz iskrena sa njom. I sa sobom, isto. Dopada mi se što se osećam pozvano na to, kao da mogu da dođem "as I am". Come as you are. Pitam se da li može da me razume, ali definitivno me oseća, i vraća mi, imenuje, to što dobija. To je dobro, možda mi to treba. Ranije je dosta bilo fokusa na to da nisam ja kriva itd, sistemsko viđenje i shvatanje i nekog uzroka i posledica, ovde je kao ok, da, i? Šta ćeš s tim? Pogledaj u sebe. Neka tvoja glava bude samo tvoja briga.. ne daj da joj govore, neka sama otkrije, Kaća.

[aristotels]

gledan slike...pa mislin o okupatorima, i novin i starim, onima ča bacaju bombe i ruše, i mislin na šta bi parija moj grad da počnu pucat, i na šta bi parila lučica, šta bi bilo od brodova, šta bi bilo od borova na marjanu... pa prah i pepeo... da pitaš čovika na ulici reka bi ti da bi mu srce puklo, da bi uzeja pušku i krenija u rat... A isti taj čovik ne vidi da su tu već kandže zabili ovi šta ne ruše - a ne, suprotno, grade, grade i uzimaju od nas i polako se šire... "uništavaju našu kulturu" ma kakvi sirijski imigranti, na krive ljude misliš mali čoviče, na krive se ljutiš, nisu nepalci ni indijci tu da ti uzmu šta imaš, ne zanima njih to, nego zapadni svit šta nosi bile košulje i rukavice i dijamante...koji kupuje zemlju koji diže cijene koji tira dućane i svit iz grada radi turizma...onih koji su napravili takvu situaciju da ljudi bogami i nemaju šta radit osin apartmana...i ja kažen da se moramo rišit tog jebenog turizma, i pitaju ljudi pa šta bi ja da oni rade umisto toga - jel ima kakva tvornica, jel ima kakva škola, jel ima ičega drugog, a da plaća da se more živit, i šta ću in ja reć osin da eto, nema...pa jel ima koja druga opcija osin tog zapada šta nas financira i drži ka ekonomsko roblje, oće nas istok uzet...? ma neće ni oni, jebe se njih za nas... a da se svi opet ujedinimo i budemo naši, to je moja vira, a onda opet kako, pobogu, kako, od čega da mi preživimo...balkanska federacija od čega da gradi i stvara, kad je zapad uzeo sve, pokupovao za siću, uzeo i donija svoje...i još ga slave...čoviku uzmeš nogu, daš mu protezu i on ti zafali...pa o čemu mi pričamo...isusa je proda juda za škude...

[besedar]

beseda dne: mikica (frotirna majica z dolgimi ali kratkimi rokavi)

etimologija: iz pogovorne nemščine: Nicki, Nickihemd, Nickipullover. Nicki mogoče izpeljano iz imena Nikolaus, ki je pri nas Miklavž - pod vplivom Miklavža torej prehod iz n v m.

glede pomena mikice: hvala vsem, ki ste glasovali! zaenkrat prav nihče, ki je oddal glas, mikice ne razume, kot jo fran, kar bi deskriptivistom lahko pomenilo, da je treba razmisliti o možnosti dodajanja sekundarnega, manj specifičnega, pomena v slovar. fascinantne reči!

[tijanatasmaric11]

Sacuvaj tajnu ljubavi moja…

Sacuvaj sve poruke koje si hteo poslati, tamo u neko gluvo doba noci uz napomenu da si me se setio i da bi bas bilo lepo da me vidis i sacuvaj sve reci koje si hteo reci sada kada si shvatio da me gubis a nisi ih se setio reci svih ovih godina.

Nema veze

Stvarno

Voleli smo se samo

Ja tebe prerano ti mene prekasno.

Pokusacemo u nekom drugom zivotu

U kojem se necemo ganjati, voleti pa mrzeti, ljubiti pa terati inat.

Imati druge na svakih par meseci pa opet nas

Pokusacemo u nekom drugom gradu

U nekim drugim svetovima, medju nekim drugim ljudima i drugim pesmama.

Mozda smo se u ovom zivotu tek upoznali a u jednom od iducih uspemo

Onako pravo

Bez komplikacija i lazi

Odlazenja i vracanja

Bez drugih

Bez suza i neprospavanih noci, bez svadja i popijenog alkohola

Mozda…

A ako mozda ne uspemo ni tada

Znaj da sam te htela kao nikog drugoga

I molila se Bogu da uspemo

I tvoje ime trosila na svaku zvezdu koja je pala

I znaj da te jesam

Stvarno

Kao nikoga do sada

I da smo mogli biti sve najbolje

I najlepse i najsvetlije

Ali vise ne…

I zato sacuvaj sve sto si u ovom zivotu hteo samnom

Nista mi vise tvoje ne treba

Nit zelim

Jer sam naucila voleti sebe

Onako kako sam htelaa da ti volis mene.

Tvoja T

[jesenjiv]

Da mi k’o nekad dođeš sama

Pokucaš na prozor, pa otvoriš vrata

I život bih cijeli za to dao

Hej tugo moja, tebe nikad nisam isplakao

[kasja93]

Moja historia czyli:

ED nie ma wieku ani rozmiaru!

Part II. Z deszczu pod rynnę czyli z BED do ANY.

Nie wiem dokładnie kiedy to się stało bo stopniowo przechodziłam z BED w Anę… Jak wcześniej nie patrzyłam na składy, kalorie czy indeks glikemiczny tak zaczęłam sprawdzać WSZYSTKO! Maniakalne przeliczanie kalorii. Łapałam się za głowę, gdy dowiadywałam się o kaloryczności produktów spożywczych. A jak podliczałam ile ma bułka poznańska z masłem, wędliną i żółtym serem polana ketchupem i majonezem robiło mi się słabo. Robiło? Ha! Robi mi się słabo cały czas na tą myśl! Pojawiły się pierwsze fear foody. Pieczywo, tłuszcze, wędliny, kiełbasy, słodkości, Wege produkty (większość ma wyższe kaloryczności bądź podobne, niż ich mięsne odpowiedniki). Lista jest długa. Oczywiście zaczęło się niewinnie. Tego jeść nie będę, tego również… To zaczęło się już podczas wychodzenia z BED.

Zrezygnowałam najpierw z żółtego sera (pozdrawiam siebie z przeszłości, która potrafiła zjeść od tak paczkę bądź dwie bo była „głodna”). Potem masła/margaryny. Poniżej pieczywo tradycyjne zamieniam na chrupkie. W ciągu miesiąca miałam go już dość i w ogóle z niego zrezygnowałam. Na wafle ryżowe też nie mogę patrzeć. Cholerny „styropian” - nigdy go nie lubiłam. A skoro pieczywo odpadło to poleciał żółty ser, wszelkie serki do smarowania czy wędliny.

Napoje? Kiedyś soki wchodziły na dzień dobry i dowidzenia. W końcu dawka witamin co nie? Nie pamiętam kiedy ostatnio piłam sok. To same kalorie, sam cukier. Jak witaminki to w postaci supli bądź świeżych owoców i warzyw.

Alkohol? Wypiłam kieliszek od wódki wina w sylwestra… nie mam na niego ochoty. Pozdrawiam każdego kto przychodzi w odwiedziny i w prezencie daje mi wino bądź inny alkohol. Mam kilkanaście butelek, które zbierają kurz.

Waga nie od razu zaczęła spadać. Dostałam rozpiskę co mogę a czego nie mogę oraz ile kalorii muszę jeść minimum. 1800 to dużo czy mało? Zależy. Gdy zaczęłam liczyć ile jadam to było mało… Gdy zabrałam się do sprawdzania kalorii produktów czy gotowców w sklepach okazywało się, że wcale nie tak dużo… Ciągłe myślenie o kaloriach. Przeliczanie tego… Planowanie na kilka dni przed spotkaniem towarzyskim, że będę jeść mniej, aby zrównało się z tym co zjem w gościach… Napady.

Zaczął się strach przed jedzeniem. Bo jak zacznę to nie będę mogła przestać. Lepiej nic nie jeść tak jest bezpieczniej, prawda? I zaczęło się omijanie posiłków. Unikanie jedzenia. Jak widzę Mcdonald czy inne KFC jadąc samochodem to zmieniam pas na możliwie najdalszy. Bo jak wejdę to nie skończy się na czymś małym, na czymś najmniej kalorycznym. Zamówię dużo i zjem to… A później będę biegać po mieszkaniu jak tygrys w klatce próbując spalić te kalorie.

Zaczęłam powoli chudnąć. W końcu zaczęłam cieszyć się z wchodzenia na wagę. Jadłam powoli jak kazała pani doktor. Wcześniej „łykałam wszystko jak kaczka”. Pojawiło się uczucie zmęczenia jedzeniem. Potrafiłam zmęczyć się odgrzewaniem zupy tak bardzo, że koniec końców jej nie zjadałam. Dla mnie jedzenie jest najbardziej męczące ze wszystkich czynności. Najczęściej w połowie posiłku mam już dość. Szybko się najadam. Czasem wystarczy kilka kęsów i już więcej nie chciałam. Jednak stosowałam się do wytyczeń. Ciężko było dobić do tych 1800 zatem dobijałam kalorie za pomocą orzechów. Pssst! To kolejny mój fear food!

Jednak waga stanęła z tendencją do wzrostów. Zaczęłam jeść max 1000 kalorii. Waga zaczęła spadać.

Jak wcześniej cały czas byłam głodna tak przestałam czuć głód praktycznie w ogóle. Czasem wracał ten psychiczny. To przyzwyczajenie by coś zjeść rano choć wcale nie jestem głodna. Ta chęć kupienia czy zjedzenia czegoś „dobrego”. Jedzenia podczas oglądania jakiegoś filmu. Czasem nie jestem wstanie się powstrzymać. Wtedy rzucam się na jedzenie… Żuje i wypluwam… Nie zrozumcie mnie źle! Nie rzucam się na nie z głodu fizycznego tylko psychicznego! Jak faktycznie czuje głód fizyczny (rzadko bo rzadko) to jem! Kto śledź uważnie mojego bloga może zauważył, że coś naszykowałam bądź kupiłam do jedzenia a nigdy więcej się nie pojawiło. To wiecie co się stało z tym jedzeniem.

Nie widzę bym schudła. Tylko rodzina i znajomi to widzą. No i „ubrania nie kłamią” jak to powiedziała mi ostatnio bardzo mądra kobieta. Wiem, że dla większości motylkowej społeczności jestem grubasem. Ale ja cieszę się jak głupia, gdy mogę kupić w głupim Lidlu spodnie czy koszulkę! Bo od wielu wielu lat mogłam sobie o tym pomarzyć! Przepełnia mnie radość! Kilka dni temu przyszły rybaczki z Vinted w rozmiarze 44. Wyjęłam je z paczki i nadszedł czas na przymiarki. Patrze i myśle „No nie ma opcji bym w to weszła… nogawki będą za małe”. A tu co? Weszłam i pasują idealnie! Choć jak patrze w lustro nie widzę zmiany to wiem, że ona jest. Nie mogę się napatrzeć i nadziwić, gdy składam ubrania z suszarki. To są moje ubrania! Te spodnie są takie małe w porównaniu do tych starych!

Mijani ludzie. Wcześniej nie zwracałam zbytnio na nich uwagi. Byli tłem na którym się nie skupiałam. Teraz ciągle widzę osoby „chudsze” bądź „grubsze” ode mnie. Thinspo bądź Fatspo. Nie ma niczego pomiędzy. Ja oczywiście jestem największym Fatspo świata w swoich oczach.

Jak wspomniałam już wcześniej boje się jeść. Boje się nawet mieć jedzenie w domu ze względu na przeszłość. Wspólne jedzenie jest dla mnie koszmarem. Wiem, że się mi przypatrują. Przyjaciele jak i rodzina. Ci pierwsi nie wiedzą o moim ED, ci drudzy już tak. Jak patrze jak ludzie się „opychają” robi mi się niedobrze. A odgłosy jedzenia takie jak mlaskanie, przeżuwanie etc są dla mnie okropne. Wiem, że są normalne, ale czuje się niekomfortowo słysząc je. Łapie się na tym, że liczę kalorie innych. Nie ma dnia by mnie nie pytano czy coś jadłam. Ostatnio odpowiedziałam na takie pytanie „szejka proteinowego na mleku roślinnym” i usłyszałam „to nic nie jadłaś tylko wypiłaś!”. Kalorie to kalorie…

Na tą chwile nie mam zdiagnozowanej Anoreksji. Kryje się z tym przed lekarzami i otwarcie mówię o tym na Tumblr i w gronie rodziny. Chce wierzyć, że gdy osiągnę swój cel będę potrafiła powiedzieć sobie STOP! W końcu nie podobają mi się wychłodzone osoby z niedowagą. Nie chciałabym tak wyglądać…

Mówi się, że w zaburzenia odżywiania wpada się przez brak akceptacji i problemy emocjonalne. U mnie było trochę inaczej. BED tak jakby nabyłam przez złe nawyki odżywiania wdrażane przez rodziców od małego. Chciałam wyzdrowieć dla samej siebie bo w końcu zapasłabym się na śmierć. Jednak z jednej skrajności wpadłam w drugą tłumacząc sobie, że mam tyle zapasu energetycznego na sobie, że mogłabym nie jeść przez 5 miesięcy (serio to obliczyłam). Nie pomagały standardowe teksty typu „ludzie w Auschwitz nie jedli i żyli”, „jak nie mdlejesz i się nie przewracasz to jest dobrze” i tak dalej, i tak dalej…

Ja jednak poza aspektem zdrowotnym (bo moja otyłość zdrowa nie była ani nadal nie jest) akceptowałam siebie. Chodziłam ładnie ubrana, dbałam o higienę i nie oszukujmy się nadal mam wysokie mniemanie o sobie. Poza momentami, gdy depresja mnie dojeżdża jak burą sukę wiem, że jestem zajebista. Chce mieć normalną, książkową wagę dla zdrowia. Śmieszne, że tak myśle jednocześnie się głodząc. Bo nie bójmy się to powiedzieć głośno. Jedzenie poniżej limitu podstawowej przemiany materii organizmu to GŁODZENIE SIĘ! Jednak inaczej nie potrafię… tłumacze sobie, że przez życie prawie 30 lat z BED tak rozwaliło mój organizm, że jedząc więcej, niż PPM tyje… Próbowałam zdrowo. Nie udało się. Mam ED i nie jest to powód do dumy.

Choruje na anoreksję ważąc 98 kg!

Wreszcie to powiedziałam! Mówienie o mojej wadze to mój trigger. Wstydzę się tego ile ważę. Wiem, że po mnie tego nie widać. Mam szeroki rozstaw kości, sporo mięśni (podczas badań w lipcu zeszłego roku wyszło mi, że mam około 46 kg na sobie) i generalnie mam posturę jaką mam. Nie oszukuje się. Nigdy nie będę drobna czy filigranowa. Zawsze będę postawna nawet, gdybym (odpukać w niemalowane) miała niedowagę.

Dla większości ludzi zapewne podkreślone na czerwono słowa są śmieszne. Bo Anorektyczki są zagłodzone, nie są wstanie się poruszać i generalnie mogą grać w The Walking Dead bez charakteryzacji… Dlatego krzywdzące jest to jak we własnym gronie siejemy hejt w stylu „jeśli jesz powyżej X kalorii nie nazywaj się motylkiem”, „jak nie masz niedowagi to jesteś gruby/a” i tak dalej i tak dalej.

Poza kilkoma niemiłymi sytuacjami w większości spotkałam na grupach motylkowych cudownych ludzi! Naprawdę jesteście super! I przykro mi, że razem tkwimy w tym gównie po uszy. Tyle ciepłych słów i wsparcia jak na Tumblr nie widziałam nigdzie indziej. Fakt. Jest tu sporo toksycznego kontentu, ale rozumiem, że nie każdy a wręcz większość tutaj nie akceptuje swojego wyglądu. Sama jednocześnie go akceptuje próbując go zmienić. Bo może się to wydać niektórym niepojęte kocham siebie! Nie oszukuje się. Wiem jak wyglądam i o ile w lustrze nie widzę siebie jaką jestem to waga nie kłamie. Jednak nie nienawidzę siebie. Można powiedzieć, że głodzę się z miłości do siebie… bo chce być zdrowa nie będąc otyła. Śmiech przez łzy co nie? Hipokryzja, aż wylewa się z tego zdania. Jednak tak to widzę.

W następnym poście opisze swoje plany na przyszłość i dodam opinie i swoje przemyślenia odnośnie pojawienia się u mnie zaburzeń odżywiania :)

Ciąg dalszy nastąpi!

[pisemdaklepostojis]

"Video sam na televiziji. U dokumentarcu koji sam gledao o Mongoliji, od svih mesta na svetu. Nešto najbolje što sam gledao na televiziji u svom životu, odmah posle Gran prija Evrope 1993, naravno, najveće automobilske trke svih vremena, u kojoj je Ajerton Sena dokazao da je genije na kiši. Nakon tog Gran prija 1993, nešto najbolje što sam gledao na televiziji jeste dokumentarac koji mi je sve objasnio, otvorio mi oči, ispričao celu istinu:

kada pas završi svoj pseći život, u sledećoj inkarnaciji pojavljuje se kao čovek. Oduvek sam se osećao gotovo kao čovek. Oduvek sam znao da ima nešto u vezi sa mnom po čemu se razlikujem od ostalih pasa. Naravno, zarobljen sam u psećem telu, ali to je samo ljuštura. Važno je ono što je unutra. Duša. A moja duša je vrlo ljudska."

-Umijeće trkanja po kiši 🫀