#nieuwe normaal

[rikwintein]

Het A-woord

Laatst voelde de piot dat sommige clichés vehikels zijn van de waarheid. Aficionados weten het: de piot is al lang geen driemaalzeven meer, integendeel. Hoewel zijn geest hem af en toe heel gemeen een rad voor de ogen draait en fluistert dat hij nog steeds 36 jaar is (driemaaltwaalf), gaat zijn lichaam steeds harder roepen – zeg maar: schreeuwen – dat dit niet zo is. Met ouderdom komt ook…

[polldermodel]

Is het normaal/oké om het vervelend te vinden als je nieuwe relatie nog vrienden is met hun ex?

Geen nuance. Alleen ja-nee.

Ik vraag niet of jij het vervelend vindt/zou vinden. Maar of het normaal is als iemand dat vindt.

[gewoonkarin]

Verandering en ik. Geen combinatie. Geen goede in ieder geval. Ik hou van saai. Van weten hoe een week loopt. Van een vaste poetsdag. Het is al een tijd niet saai en de komende tijd ook niet. Van de leg is ik.

Het werkt aan de ene kant verlammend. Ik plan zelf weinig tot niets. Dat lukt me nu niet. Ik zou wel wat af willen spreken maar ik weet even niet wanneer. Lastig.

Aan de andere kant werkt het activerend. Ik moet en/of wil zaken af hebben. De was en strijk bijvoorbeeld.

Volgende week start voor jongste liefje school weer. Vrijdag krijgt ze haar rooster. Fijn want dan weet ik al weer iets meer. Mijn lief start 1 september met z’n nieuwe baan en ik hoop eind oktober het nieuwe ritme daarin te hebben gevonden. Oudste liefje start ook 1 september, rooster nog onbekend dus ook daarvan hoop ik eind oktober ritme te hebben gevonden.

Ik heb de afgelopen weken anders gewerkt, andere dagen. Deze week weer redelijk normaal. Het was nodig want te rommelig naar mijn zin. Inwerken is nodig maar de tijd van loslaten start deze week.

Loslaten. Oudste liefje vertrekt morgenavond voor haar introductieweek. Kamperen op de campus. Ik ervaar hetzelfde als bij start basisschool en middelbare. Alle vertrouwen in haar maar ook zo spannend. Komt goed maar dat weet je pas zeker als het goed is gekomen.

Daarom zo strijken. Zorgen. Dat is wat ik kan. En me zorgen maken maar dat is inherent aan het moederschap. De bijnaam moederkloek heb ik niet voor niets gekregen.

Onze kleine meisjes worden groot en ik heb moeite met bijhouden. Ik wil ze bij me houden. Loslaten moet. Verandering hoort daarbij.

Ik zucht maar wat vaker. Dat geeft lucht.

[kleefkruid]

Hoi, ik voel me een beetje stom dat ik dit vraag, maar wat voor een ervaring was alleen gaan wonen voor jou? Ik was begin deze week verhuist, nog in dezelfde stad als mijn mijn papa en mama wonen (gescheiden), maar ik was zo opgejaagd en nerveus en thuis werken ging moeizaam dat ik gisteren avond terug bij papa ben gaan aankloppen om bij hem te mogen slapen...

Oh ja dat is mega normaal hoor. Alles staat op zijn kop, elk van uw rituelen is verstoord, alles staat op een nieuwe plek en sommige dingen heb je niet meer en andere dingen zijn nieuw, en er zijn enorme gaten waar je de aanwezigheid van je ouders verwacht. Natuurlijk dat je brein dan even wilt bekomen in een bekende omgeving :)

Wat mij betreft heb ik dan ook gedaan, en terwijl het na een tijdje wel allemaal op gang kwam heeft het toch een jaar geduurd eer ik echt compleet 100% voelde alsof ik in mijn eigen thuis was. Anderen zullen zich wel vlotter aanpassen maar dat initieel verdwaald voelen is universeel denk ik. Gewoon toelaten ;)

[ochtendstorm]

Wenen jullie ook soms luid en vies en snotterig in therapie? dat lijkt soms mijn nieuwe normaal te zijn.

[throwing-roses-into-the-abyss]

omg mn tentoonstellingkje (spel je dat zo??) staat 2 (!) keer in het nieuwe bulletin van de kostuumvereniging, en ik heb vandaag de promotekst doorgestuurd naar modemuze voor hun agenda, dus er wordt nu officieel op nationaal niveau gepromoot

ben hier heel normaal en totaaaal niet nerveus over. echt 🫠

hier is trouwens een foto van een blousje dat gedeeltelijk is gemaakt van knipmutsenkant dat ik gisteren in een lijst heb geworsteld om ook tentoon te stellen:

[keynewssuriname]

Rondleiding voor president in nieuwe Hilly’s productiefaciliteit

De directie van Hilly's Chicks & Hilly's Farm N.V. heeft vrijdag 5 april 2024 in aanwezigheid van president Chandrikapersad Santokhi de nieuwe Broeder-ei productie Farm officieel geopend op de Staatsboerderij in het Reebergproject. Het staatshoofd had de eer om de nieuwe productiefaciliteit te bezichtigen en kreeg een rondleiding. Naast de president waren ook de minister van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV) Parmanand Sewdien en beleidsadviseur van de president, Stanley Dijksteel, aanwezig. De Broeder-ei productie Farm is de achtste faciliteit van Hilly’s Chicks en Hilly’s Farms N.V., met twee ruime productieruimtes en een totale productieomvang van 7500 eieren per dag. De bedrijven liggen verspreid van elkaar om bio security te kunnen waarborgen, ziektes te voorkomen en de productie beter te kunnen monitoren. Deze nieuwe productielocatie is tot stand gekomen op basis van gesprekken met de toenmalige voorzitter van de Vooruitstrevende Hervormingspartij (VHP) over mogelijkheden voor expansie van de pluimveesector. Na de verkiezingswinst in 2020 heeft president Chandrikaperad Santokhi via zijn team van ministers en beleidsadviseurs, het stuk terrein op het Reebergproject ter beschikking gesteld aan Hilly’s Chicks en Hilly’s Farms N.V. voor de uitbreiding van hun broed-ei-productieproces. De onderneming heeft hiervoor een samenwerkingsovereenkomst getekend met het ministerie van LVV voor een periode van twintig jaar. Directeur Eric Hilversum van Hilly’s zegt dat de onderneming meteen nadat de overeenkomst met LVV is gemaakt, direct is begonnen met de bouw. De onderneming houdt zich voornamelijk bezig met de productie van broedeieren en eendaags kuikens. Deze kuikens gaan via verschillende bedrijven naar kwekers, die normaal slagkippen en leghoorns kweken. De onderneming heeft plannen om verder uit te breiden met meerd farms. Hilversum bracht de obstakels waar de hele kipsector mee kampt, onder de aandacht van de president. Volgens hem is nog altijd de import van kippenbouten het grootste obstakel, waar regering op regering geen maatregelen zijn getroffen. Hij noemt het een oneerlijke concurrentie. Een tweede factor is de heffing van Belasting Toegevoegde Waarde (BTW) op de import van voer en kuikens. Hij vroeg tevens aandacht voor de hoge rentes bij de banken en andere spin-off effecten. Minister Sewdien feliciteerde de directie met de eerste fase van het productieproces. Hij zegt zijn verdere ondersteuning toe aan de onderneming voor de productie van eigen broedeieren, vooral met het oog op vogelgriep die zwaar heerst in Europa. Dit is de hoofdreden waarom LVV dit project heeft ondersteund om onze eigen broedeieren te produceren en onafhankelijk te worden van import. Santokhi benadrukte dat Hilly’s een Surinaams bedrijf is dat zich op eigen kracht heeft ontwikkeld in de afgelopen jaren en een bijdrage heeft geleverd aan de economie en aan de eiwitvoorziening. “U levert ook een bijdrage aan zoveel andere bedrijven die producten van u afnemen. En u levert een bijdrage aan werkgelegenheid. Maar u zorgt ook dat de pluimveesector op een moderne wijze met moderne technologie en biotechnologie verder ontwikkeld wordt”, sprak de president. Hij riep de directie van de onderneming op om naast de lokale markt ook de Caricom-markt te voorzien van eieren, omdat de vraag naar voedsel groot is. Read the full article

[autimind]

Je bent niet stuk.

Als eerste bericht op mijn inmiddels Nederlandstalige tumblr plaats ik een kopie van een ouder stukje dat ik ooit schreef op LinkedIn. Het is inmiddels een heel eigen leven gaan leiden en is herplaatst door een zorgorganisatie en wordt gebruikt bij psycho-educatie en trainingen. (Ja, ik ben trots.)

Tijdens de komende Autisme Week zal ik elke dag plaatsen.

Autismediagnose? Je bent niet stuk!  

Wat mij het meeste opvalt aan nieuwe deelnemers aan mijn gespreksgroep voor volwassenen met autisme, is dat ze vaak zo vol wrok en verdriet zitten. Vaak genoeg hebben ze een gloeiende hekel gekregen aan psychiaters. Bijna altijd komt dat voort uit de boodschap die ze gekregen hebben bij hun diagnose: Autisme Spectrum Stoornis. Dat impliceert: u bent stuk, u bent kapot.

Vaak genoeg wordt die boodschap herhaald door latere hulpverleners. Methodes als Geef me de 5 en Ik ben Speciaal – ook in de nieuwere versie – geven allemaal keurig lijstjes met ‘kenmerken’ van autisme en presenteren die als een lijst van wat er allemaal mis met je is. Door alleen maar te spreken in termen van stoornis en gebrek – en de rest van de maatschappij zonder verdere toelichting als normaal te beschouwen – pathologiseren ze de ervaring van de cliënt. Als je het stempel autisme krijgt dan krijg je maar al te vaak het idee dat je belevingswereld inherent ziek is.

In de handen van een kundige hulpverlener kan er overigens heel veel goeds worden bereikt met genoemde en andere methodes. Ik ken er minimaal één die echt z’n cliënten verder helpt. Helaas wordt er in de opleidingen niet of nauwelijks aandacht besteedt aan een andere, betere, gezonde manier van kijken.

Autisme is een neuro-motorische verandering, stoornis zo je wilt, die een sociale handicap oplevert. Waarom ontstaat die handicap? Doordat de maatschappij geen afwijking accepteert in sociaal gedrag, iemand die net wat anders is onverbiddelijk afwijst. En dan wordt ons verweten dat we ‘star’ zijn?

Star gedrag? Ik noem het in de meeste gevallen rechtlijnig.

Dingen letterlijk nemen? En waarom niet? Hou je dan ook aan je woord.

Ziet niet of moeilijk grote verbanden? Dat kan maar die verbanden zijn lang niet altijd juist en iemand die de details kan zien is goud waard.

Waar vind je nog werknemers die zich volautomatisch diep verdiepen in hun werk, binnen de kortste keren alles weten van hun onderwerp en niet stoppen als het gaat om de klus geklaard krijgen? Akkoord, ‘sociaal onhandig’ zal vast een terecht label zijn maar zoals ik ernaar kijk wordt er voor hem/haar/hen domweg geen ruimte gemaakt bij de koffie-hoek.

Ik heb niks hoeven doen om autistisch te zijn, maar ik schaam me niet. Mijn manier van kijken naar het leven is een valide manier, een variant die er ook mag zijn. Mijn ervaringswereld is niet minder geldig en in sommige gevallen zelfs meer geldig. In andere gevallen weer niet.

Daarom wil ik mijn nek uitsteken hier. Voor al die anderen, speciaal voor die mensen met  neurodiversiteit en auti-mensen die net hun diagnose gekregen hebben. Tegen hen zou ik heel graag even kort en zachtjes maar toch duidelijk willen zeggen…

Je bent niet stuk.

Je bent gewoon okay zoals je nu bent.

Je bent welkom en mag er zijn.

Je bent niet stuk. Je hoeft niet non-autistisch te worden. Dat lukt toch niet. Wat je moet doen is de beste autist worden die je maar kan zijn.

Je bent niet stuk.

Tegen alle overige mensen zou ik willen zeggen: autistische (en andere neurodivergente) mensen hebben een stem, ook als ze die niet hoorbaar kunnen gebruiken. Zonder uitzondering. Wil je helpen en een bondgenoot zijn of heb je gewoon even wat sympathie… luister. Luister naar mensen en help hun beleving van de wereld te verspreiden. Zo doe je goed.

[zondermens]

2014

Af en toe betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Alle soorten. Het mooie type waarin alle plannen en rondzwevende ideeën zijn uitgekomen. We hebben geantwoord op het subtiele klopje aan onze psychische voordeur. Ik geloof dat dit mogelijk is en dat het nooit te laat of te vroeg is, omdat er alleen maar het nu is.

En toch betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Daarnet nog, in de tuin. We waren een ijsje gaan halen in de Roma en zaten het met z'n allen op te eten. Heel erg simpel, onbenullig bijna. Maar het zijn dit soort momenten waarbij ik het meest melancholisch wordt. Lachend door de angst van het onbekende heen. Angst is eigenlijk, volgens het principe van gradatie, een gebrek aan begrip.

Dus: we zaten in de tuin met z'n allen een ijsje te eten. Seppe met z'n rosse haar en blauw gestreept t-shirtje en blauwe hoog opgetrokken sokjes. Het was allemaal zo normaal en surrealistisch tegelijkertijd. Hoe dit op een dag allemaal geen zak uitgemaakt zal hebben.

Ik stelde me voor hoe Seppe eruit zou zien over pakweg 10 jaar. Even oud als wij. Ik zal het huis uit zijn en alles zal veranderd zijn. Soms betrap ik mezelf op toekomstdromen en nostalgie tegelijk.

De geur van wierrook. Steken in het hart, vergeten door wie ze oorspronkelijk begonnen waren. Dat meisje dat me pestte op de grote nieuwe school? Wie weet. Ik denk het niet. De cellen van mijn hart zijn ondertussen gestorven en volledig vernieuwd.

Tijd is iets raars. Oneindigheid, waar je altijd middenin zit. Geen idee waar vandaan komend of waar naartoe gaand.

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Als reactie op een verzoek dat hier is gedaan, hebben we de link naar de avatarafbeelding toegevoegd aan de NPF-reeksitems die door onze API worden geleverd. Deze functie is vooral handig voor gebruikers die NPF/JSON in hun blogsjablonen willen gebruiken.

Sommige gebruikers experimenteren momenteel met emoji-vrije labels op dashboardtabbladen.

Op het web zijn regenboogvinkjes nu niet alleen zichtbaar in het bericht zelf, maar ook in de header van blogpagina's.

Op het web wordt er nu onder aan een bericht zonder reacties ‘0 notities’ weergegeven. Dit klikbare label was voorheen verborgen.

Wanneer je de deeloptie ‘Link kopiëren’ gebruikt, wordt at.tumblr.com niet langer gebruikt om snelkoppelingen te maken.

Als je op het mobiele web naar de URL van een bepaald bericht gaat, wordt de content van dat bericht nu weergegeven en wordt de blogheader bovenaan verborgen.

🛠️ Fixes

Op het mobiele web is de blauwe markering die bij het openen van een afbeelding in een bericht kort verscheen niet meer zichtbaar.

Op het mobiele web wordt de knop om een ​​afbeelding die in lightbox-modus wordt weergegeven te sluiten nu correct weergegeven.

De nieuwe berichteditor op het web telde HTML-tags mee bij het berekenen van de grootte van een citaat. Het getal dat nu wordt weergegeven, is een betere afspiegeling van de werkelijkheid.

Als je op het mobiele web in de feestelijke pop-up die opduikt bij het plaatsen van een bericht op ‘Delen’ drukt, kon het deelvenster onder de pop-up verschijnen waardoor het dus onbruikbaar was. Dit is nu opgelost.

Op het web wordt de pagina niet langer opnieuw geladen bij het opslaan van een bewerkt bericht vanaf het dashboard.

In het ondersteuningsformulier is het nu nodig om de reCAPTCHA te voltooien om de knop ‘Volgende’ te activeren.

Een bug verholpen in de zoekfunctie waardoor er geen zoekresultaten werden weergegeven wanneer het getal ‘0′ in een zoekopdracht werd gebruikt.

Er is een probleem opgelost op het web waardoor media die normaal aan de zijkant waren vastgemaakt, losraakten wanneer op een lege ruimte aan de rechterkant van een pagina werd geklikt.

Een gerelateerd probleem op het web opgelost waardoor mediabestanden aan de zijkant de scrollbalk van de blog bij het bekijken van die blog konden verbergen.

Er is een probleem opgelost op het web waardoor de instelling Vinkjes weergeven verdween wanneer deze was uitgeschakeld.

Bij het bekijken van een specifiek tabblad op het web is het nu gecentreerd in de tabbalk in plaats van mogelijk verborgen in de scrollbare lijst met tabbladen.

Een probleem opgelost waardoor de vinkjes van iedereen blauw werden weergegeven in plaats van in regenboogkleuren.

We hebben een probleem opgelost waardoor alle nieuwe reacties op berichten werden verborgen. De reacties zijn nu weer zichtbaar.

🚧  Nog mee bezig

Er was een scrollprobleem in de iOS-app waardoor de feed Volgend tijdens het scrollen naar de volgende reeks berichten kon verspringen wanneer deze was geladen. Deze bug is nu verholpen en de update zou zeer binnenkort beschikbaar moeten zijn.

We zijn op de hoogte van een probleem in de Android-app waardoor het dashboardtabblad 'Voor jou' soms niet volledig wordt geladen. Het probleem wordt opgelost door de app te sluiten en opnieuw te starten, maar we werken aan een betere oplossing.

We zijn ons er ook van bewust dat de optie om in te stellen wie Blaze voor je bericht kan activeren in de iOS-app zichtbaar is, maar deze optie werkt nog niet. We zijn hier nog mee bezig en verwachten je hier binnenkort meer informatie over te kunnen geven!

🌱 Binnenkort

Je kunt binnenkort je tags in de Android-app slepen en neerzetten om ze opnieuw te rangschikken.

We werken aan het toevoegen van besturingselementen voor bijsnijden en roteren aan de afbeeldingseditor in de mobiele apps!

👻🧀🍪🐴

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

[magheteenonsjeminderzijn]

Ook vandaag weer te laat uit bed, dus voor ik ging douchen eerst de supplementen ingenomen. Vanochtend wil ik een smoothie maken zoals in 1 van de recepten staat. Wat een gedoe zeg. Alles zakte naar beneden dus de blender had niks te blenden. Wat water erbij, veel schudden, nog wat water erbij en toen had ik na zo’n 20 min mijn groene smoothie. Man man, wat is dit een smerig goedje 🤢 Ik heb het opgedronken, met moeite, en in de tussentijd kon ik alleen maar aan gemalen kikker denken.

Vandaag hebben we niks op het programma staan, lekker zo’n rustdag. Ik kreeg net van Eveline door dat komend Oud en Nieuw bij Kim in Noorwegen wordt gevierd, dat zou wel super leuk zijn als dat gaat lukken!

Op het moment dat ik normaal gesproken moet lunchen heb ik mijn tussendoortje gegeten, een gekookt eitje.

Om 14 uur neem ik dan mijn supplementen weer en dan kan ik om 14.20 lunchen.

De lunch bestaat uit frittata met spinazie, tomaatjes, paprika en een beetje gesnipperde ui. Dit smaakt prima, dus de frittata houden we erin.

Het is prima vol te houden zo. Wat ik wel merk is dat ik constant met eten bezig ben. Hoe laat moet ik eten, wat moet ik eten, oh jee tijd voor de supplementen want ik moet daarna nog 20 min wachten met eten. 6x eten op een dag is veel. Nu ben ik alweer aan het bedenken hoe ik het morgen ga doen als ik op het werk ben. Dan is het toch allemaal iets minder makkelijk om alles klaar te maken. Kortom constant met eten bezig en dat is nieuw want normaal gesproken ben ik daar nooit zo mee bezig. Ik propte het gewoon in mijn mond zonder erbij na te denken 😅

Ik snap wel dat het belangrijk is deze reset week. Bewust worden van wat je eet en zoveel mogelijk afvalstoffen uit je systeem zien te krijgen.

Voor vanavond staat er een volkoren wrap met heel veel groenten en 100 gr kip op het menu. Voor Marcel maak ik er 2 en smeer ik er aan de binnenkant nog wat heksen kaas op. Dit smaakt weer prima, ook Marcel vindt het lekker.

Ik heb net nog boodschappen gedaan voor morgen. Naar werk neem ik yoghurt, maaltijdsalade, sojabonen en een kiwi mee, en voor de avond maar weer rijst met groenten en kip. Voor Marcel heb ik een maaltijd pakket van zag gekocht daar kan hij dan de komende 2 dagen van eten.

Zo nog even lekker een bakje koffie. En wat later op de avond nog een kiwi. Ik mag ook nog wat zuivel maar dat past er net als gisteren niet meer bij. Ook nog even 10 min op de loopband en dan lekker tv kijken tot het tijd is om naar bed te gaan.

[rikwintein]

Insolent

Laatst – eerder geruime tijd geleden – schoot het frustratie-niveau bij de piot naar een nieuwe recordhoogte. De piot vindt het leuk mensen met raad en daad bij te staan. Dat doet hij niet alleen omdat het hem een goed gevoel geeft maar evenzeer omdat het zo’n plezante bezigheid is. En ook wel een beetje omdat het oplossen van vraagstukken van anderen niet zelden – om niet te zeggen: altijd –…

[bramsnor]

Hallo hier ben ik weer, Kato dus. Je weet wel dat hondje met een (vervolg) verhaal. Vandaag weer nieuwe ervaringen opgedaan, eerst even langs m’n oude huis gewandeld, fijn maar ik heb daar niets behalve m’n buren Cora en Peter(leuk stel maar ze hebben al een hond)😉.

Toen langs een drukke weg met van rijdende tenten. Langs een ijzerfabriek en allemaal van die gekke prikkarretjes, heftrucks noemt mijn baas ze. Toen weer over die grasdijk langs die lange plas water.

Beetje jammer maar ik met m’n kortere pootjes loop achter een betonnen muur, zie dus geen flikker wat er achter gebeurd. Klojo! Komen we eindelijk bij een soort brug, kan ik van alles zien, word ik naar beneden geleid.

Wat denk je? Word ik in “ de boot genomen” letterlijk. Gelukkig was die ouwe zak met die rode jurk niet aanwezig, maar wel de vriendelijke hulppiet die de machinist is. Maar wat trilt die ijzeren boot zeg, niet normaal. Gelukkig mocht ik op de houten vloer staan bij de verwarming.

Aardig ventje trouwens die kapitein, de baas kreeg een “ bakkie”. Ik dus mee varen, kreeg er wel het heen en weer van, maar was toch wel leuk. Hierna weer naar huis gelukkig, had het wel weer even gehad, als zeven ben moet je af en toe even tukken.

Na het eten(van de baas) kwamen er ineens twee hele grote donker geklede mensachtige binnen, schrok me de kolere, heb ze ook even flink gewaarschuwd al hielp dat geen zier. Toen van ellende maar op de bank gesprongen dicht bij de baas. Maar dat mag dan weer niet, moest terug op mijn nivo.

Ze probeerde mij te kalmeren maar vertrouwde het niet. Gelukkig gingen ze al snel weer weg, eindelijk rust………..dacht ik. Mooi niet, gingen we weer naar boven. Teringherrie maken met een of andere jankmachine. Geeft niet, ik vertrouw er op dat het veilig is, wil stoer worden, ben lekker niet gevlucht. Gewoon onder de tafel blijven liggen.

Uiteindelijk werd het tijd voor onze wandeling en na een tijdje kwam het vrouwtje ook weer thuis. Die was moe want ze was wezen feesten en wij mochten niet eens mee. Rotstreek, een week geleden had ik dat niet gedurfd, maar met de Snor aan de lijn durf ik steeds meer.

Ga nu nog even plassen buiten en schrijven we morgen weer verder. Ben benieuwd wat er morgen weer gaat gebeuren. Slaap lekker.

Kato🐕

[gewoonkarin]

Vanavond een feestje. Skibril met oempaloempalook wordt het. Mijn lief is naar een optreden. Liefjes blijven thuis. Oud en wijs genoeg maar ergens blijf ik dat spannend vinden. Wij weg, zij thuis. De moederkloek in mij slaapt nooit.

Morgen zou ons pa jarig zijn. Ik heb al wat voor hem gehaald, voor in hun tuintje. Bij hun tuintje. 83 zou hij zijn geworden. Bizar dat het alweer vijf jaar geleden is dat hij zijn leven, een maand voor zijn verjaardag, verloor.

Mijn lief neemt een voorbeeld aan ons pa als het gaat over materiële zaken. Ons pa hechtte geen waarde aan spullen. Ook niet aan een huis. Hij hechtte aan de mensen erin en de mensen om hem heen. Ik denk dat hij wat dat betreft boeddhistischer was dan de gemiddelde die dat beweert te zijn. Hij gaf alles weg. Gooide ook veel weg. Herinneringen zaten in zijn hoofd en hart, niet in foto’s, prullaria en papier. Grote zus en ik hadden daarom ook weinig opruimwerk en wat niet weggegeven of voor een prikkie verkocht werd is meegegaan naar onze huizen. Dat was nog geen kofferbak vol.

De laatste kerst in het huis van ons thuis. Wisten wij veel dat het zo verkocht zou worden. De dag na kerst moest de gourmetlucht er met gang uit want er kwamen kijkers. Ik vind dat we toen goed afscheid hebben genomen van het materiële.

Het hoofd gaat veel sneller dan het hart. Al is dat hart vooral met een glimlach aan het terugdenken. Ik weet dat ons pa fier op ons was, dat wij, samen met ons ma, alles voor hem waren. De wereld. Altijd voor ons klaar staan, zorgen. Het was niet meer dan normaal dat wij dat een beetje terug gaven. Een beetje want het was niet nodig. Hij leek nog in de nabloei van zijn leven te zijn, zijn hart besloot alleen een andere weg in te slaan.

Vannacht om 12 uur proost ik op hem. De rode zakdoek ligt klaar voor morgen. Een nieuwe ophangen. De kleine man met de grote vochtige wangen. Ik zie in mezelf vaak ons pa. Met het dingen doen, bezig blijven, snel lopen. Vloeken doe ik stukken minder, dat dan weer wel. Ik koester wel de verdommes. De serievloek als iets niet ging zoals het moest gaan.

Hij was een mooi mens.

[jogjadays]

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

[jurjenkvanderhoek]

HET DODE MOMENT WEER TOT LEVEN GEWEKT

Dichter/schrijver Mischa Andriessen noemt het een tussenwereld, an in-between world, un mondo intermedio. De onzichtbare scheidslijn tussen het levende en dode. Het menselijke en het zakelijke. Werkelijk en abstract. Volgens de schrijver maakt de Italiaanse kunstenaar Daniele Galliano een verslag in verf van het oversteken van de grens tussen boven- en onderwereld. Dus werkelijk het moment dat de ogen zich sluiten, de ziel uitvaart naar een nieuwe haven. De trossen los. Dat kan betekenen dat de schilderijen iets van spiritualiteit in zich hebben. Een glimp van geloven en de glans van weten. De ziel die nog niet echt weg is en boven zichzelf hangt. De bijna dood ervaring die nog twijfelt welke kant gekozen zal worden.

Andriessen vergelijkt de ervaring verbeeldt door Galliano met verlies. Het bij overlijden of op een andere manier verdwijnen van een dierbare. De achtergeblevene gaat "op zoek naar iets dat degene die wordt gemist, achtergelaten heeft. Iets dat aan hem of haar herinnert, een voorwerp, een geur, desnoods het versleten leer van de bank waarop hij of zij het liefste zat. Domweg iets dat de verdwenen geliefde even terug  tastbaar maakt." Galliano raakt het moment kwijt. Het moment waarop hij is geïnspireerd geraakt de wereld te beschouwen. Kijkend naar gewone dingen. Zaken die in de wirwar van de tijd nauwelijks nog opvallen, normaal lijken. Dit vastleggen zet de activiteit voor dat moment stil. In het specifieke moment gaat de kunstenaar op zoek naar verloren beelden. Omdat het moment slechts één tel duurt, een seconde, een fractie van tijd, is het zaak de sfeer in een expressieve vorm vast te leggen. Het beeld komt voor ogen in een snelle oogwenk. Het is niet helder, bewogen zou je zeggen in de fotografie, maar draagt alle elementen in zich die gezien zijn.

Daniele Galliano legt dat verlies van tijd vast, het verloren geziene, de kwijt geraakt ervaring, zodat ik het terug kan kijken. Geen deja vu daar het realiteit is, ik was daar niet eerder, ik ben daar nu. In een glimp trekt die omgeving aan mijn blik voorbij. De tijd hield het niet staande, kon het maar amper registreren. De kunstenaar doet dat wel, legt het vast. Het verstilde moment. Het in verf gebeeldhouwde ogenblik. Een monument voor de gebeurtenis, de onbenoembare herinnering. Geen vage beelden zoals je van herinneringen kunt verwachten. Het palet van Galliano is kleurrijk en helder zoals zijn geboorteland dat is – het mediterrane licht, welhaast een vakantiestemming. Onwerkelijk echt.

In het boek "Morti Viventi", onlangs uitgegeven door Van Spijk Art Books in samenwerking met Livingstone Gallery Den Haag en de Amsterdamse vestiging van het Istituto Italiano Di Cultura, komen al die verloren momenten langs. Al dat verlies passeert vanuit het decor van het geheugen in diverse gezichten van ver en nabij de revue. In de uitgave, als een soort van expositie in boekvorm - een catalogus van het atelier, een portfolio, een aandenken, de herinnering aan doorgemaakte momenten, komen al die onopgemerkte vergezichten voorbij. Het leest of beter bekijkt als een fotoalbum van een reis in het verleden, de tijd. Het is voorbij, passé, afgelopen, maar gelukkig hebben we de plaatjes nog.

Onderverdeeld in verbanden, als landschappen, stadsgezichten en mensen is het boek gerubriceerd en getypeerd. Het meest interessant daarbij zijn de samenstellingen, constellations. Mensen gegroepeerd als massa in vogelvlucht, gezien van een afstand zodat de vormen samen lijken te smelten. Een kluit aan lijven, waarvan ieder individu zich toch als persoonlijkheid gedraagt en tegelijk onderdeel is van de eenheid. Het is een werkelijkheid die in een abstracte vorm is weergegeven. Gezichten onherkenbaar, vlekken in de samenstelling van een publiek. Voor een moment brandt die menigte zich in op mijn netvlies, daarom is de tel in beweging, zijn de figuren onderdelen van de compositie. Maar van een afstand gezien vormen de vlekken verf toch duidelijk een groep mensen. Galliano weet zelfs welhaast ieder figuur een eigen karakter te geven, een gepersonaliseerde handeling. Wie goed naar het werk kijkt kan in de massa als het ware zichzelf tegen komen.

Wanneer de herinnering een rol gaat spelen om de vergetelheid in het nu terug te zetten worden de gedachten als negatieven. Zoals in de werken ‘Berlin’ en ‘Do you remember’. Nog niet ontwikkelde beelden. Vastgelegd in het oog, maar niet afgedrukt nog door de occipitaalkwab. Het geziene beeld is nog niet verwerkt in de hersenen. Het valt uiteen in tussenstadia, tussenwerelden. Al die andere beelden zijn ook onafgewerkt. De blik beklijft niet, maar concentreert zich alweer op een ander beeld. Die beelden uit de tussenwereld, de gedachten aan het moment, zijn niet af, onvolmaakt. Het lijken bouwstenen in een muur die is opgetrokken tussen de boven- en de onderwereld. Menselijke lijven in een getto-achtige setting missen onderdelen, want het oog moet snel kijken om alles in juiste proporties te observeren. Daardoor mist de blik wel details en blijken de lichamen half af. Er ontbreken lichaamsdelen omdat deze in gedachte niet zijn opgeslagen, niet meegenomen in de beschouwing van het moment.

Er heerst een onbepaalde spanning in de schilderijen van Galliano. De stemming is voelbaar, de sfeer te snijden. Er is een gelaagdheid in de werkelijkheid, doordat deze maar voor een deel is weergegeven. De laag die niet zichtbaar is maakt wel het beeld. De geest vult het ontbrekende aan, zet de vlakken door waar ze niet zijn. De gedachte van heden neemt de herinnering in verleden over. Ik zie mensen op plekken waar ze al niet meer zijn. Ik beschouw momenten die al voorbij zijn. Ogenblikken die gestorven zijn. Levens die van voorbijgaande aard zijn, het zijn dat was. Maar ik zie geen levende doden zoals de titel doet vermoeden, of dode levenden. Wat ik zie is het moment van toen dat levenloos is in het nu. De handelingen en activiteiten zijn er niet meer, de situatie is geweest en komt niet terug. Galliano op zijn beurt haalt de gebeurtenis echter terug, haalt de tijd als het ware in om niet te vergeten.

De tijd is kwijt geraakt, het moment verdwenen. Maar de kunstenaar zoekt naar dat wat wordt gemist. Vindt datgene wat aan dit ene moment herinnert en legt deze gedachte vast in verf op doek. Zo zodat ik het kan mee beleven. Herbeleven, terug zien. Maar eigenlijk schieten woorden tekort om de juiste sfeer te beschrijven. Ook al omdat Galliano de wereld in zijn schilderijen heeft ontregeld. Het klopt niet wat ik zie. Maar zoals gezegd de gedachte vult het geschonden beeld aan dat door de herinnering is gefilterd. De tijd heeft het kapot gemaakt, maar heelt tegelijkertijd alle wonden. Wel heeft Andriessen genoeg woorden om de sfeer van de kunstenaar te omschrijven. In zijn essay neemt hij mij de woorden uit de mond. Had ik graag zijn woorden tot de mijne gerekend, zoals ik de momenten van Galliano het liefst in mijn leven invoeg.

Ik citeer Andriessen: “Hij schildert zo mooi en zo helder dat de kijker niet meer precies weet wat hij ziet, maar des te sterker, voelt hij het.” Een zin die ik bijna letterlijk kan passen op zijn ‘aantekeningen uit een tussenwereld’: Hij schrijft zo mooi en zo helder dat de lezer niet meer precies weet wat hij leest, maar des te sterker, voelt hij het. Woorden en beelden sluiten nauw op elkaar aan, waarbij ik me kan afvragen wat er eerder was de kip of het ei. Het moment of de beschrijving. Het is een retorische vraag, want ik kan het antwoord met stelligheid raden. De schilderijen spreken voor zich, de woorden doen dat ook. Maar hebben elkaar nodig. Een samenspel van disciplines.

Morti Viventi. Daniele Galliano. Met tekst van Mischa Andriessen. Uitgave Van Spijk Art Books in samenwerking met Livingstone Gallery Den Haag en Istituto Italiano di Cultura Amsterdam, 2023.